Conclúe unha intensa semana política con outro incumprimento do Goberno de Rajoy que prometeu por activa e por pasiva - "se algo non tocarei iso serán as pensións" dixo o presidente en TVE- que non reduciría as pensións. Pois o fixo negándose a pagar a suba engadida do IPC do 1,9%, co que millóns de pensionistas españois verán reducido o seu poder adquisitivo, agora que moitos deles están a soportar cos seus pequenos ingresos as cargas engadidas das súas familias no paro, ou con débedas como as hipotecas. O argumento do Goberno é, unha vez máis, o de sempre: o empeoramento da crise e a necesidade de cumprir os obxectivos do déficit publico. E o atallo para alcanzar a devandita meta é o mesmo: castigo ás clases medias e os sectores mais desfavorecidos da sociedade.
O contrapunto a este desastre é a chuvia de millóns sobre a banca arruinada (37.000 millóns da UE avalados polo Estado e outros moitos miles do Frob), axudas á dilapidación autonómica e da vida política -mentres o gasto político segue intocable-, e como guinda deste pastel os indultos a torturadores e corruptos, así como unha indecente amnistía fiscal, mentres o ministro de Facenda nos anuncia actuacións "feroces" contra os morosos da Facenda pública e modais impropios dunha democracia, dun Estado e unhas Administracións como as españolas que son os primeiros morosos de España, ou que simplemente non pagan o que debían e tiñan contratado. Uns modais nada democráticos, con danos a Xustiza, e onde se inclúen decisións infames que protexen aos poderosos e os políticos, mentres o axuste do gasto social non cesa, a recesión crece e os impostos non paran de subir.
Así o cúmulo das promesas incumpridas por Rajoy alcanza ao esencial do seu programa electoral: IRPF, IVE, abaratamento do despedimento, Educación, Sanidade, amnistía fiscal e as pensións. E todo en prol do déficit e co argumento das esixencias da UE, o FMI ou a OCDE, coma se non houbese outra alternativa aos duros axustes.
O contrapunto a este desastre é a chuvia de millóns sobre a banca arruinada (37.000 millóns da UE avalados polo Estado e outros moitos miles do Frob), axudas á dilapidación autonómica e da vida política -mentres o gasto político segue intocable-, e como guinda deste pastel os indultos a torturadores e corruptos, así como unha indecente amnistía fiscal, mentres o ministro de Facenda nos anuncia actuacións "feroces" contra os morosos da Facenda pública e modais impropios dunha democracia, dun Estado e unhas Administracións como as españolas que son os primeiros morosos de España, ou que simplemente non pagan o que debían e tiñan contratado. Uns modais nada democráticos, con danos a Xustiza, e onde se inclúen decisións infames que protexen aos poderosos e os políticos, mentres o axuste do gasto social non cesa, a recesión crece e os impostos non paran de subir.
Así o cúmulo das promesas incumpridas por Rajoy alcanza ao esencial do seu programa electoral: IRPF, IVE, abaratamento do despedimento, Educación, Sanidade, amnistía fiscal e as pensións. E todo en prol do déficit e co argumento das esixencias da UE, o FMI ou a OCDE, coma se non houbese outra alternativa aos duros axustes.
A situación española non pode ser peor, aínda que todo anuncia que no ano 2013 que se achega a situación pode empeorar porque se alcanzarán os seis millóns de parados (camiño do 27% do paro), mentres se espera unha recesión próxima ao 1,6%, o que presumiblemente obrigará maiores recortes do gasto e novas subas de impostos. Dende a OCDE pídese outro ascenso do IVE, que desmente o Goberno coa mesma credibilidade que no seu día desmentiu todo o demais, mesmo as intocables pensións.
E co mesmo descaro porque ninguén dimite por todo iso, ou por incumprir o prometido, ou por equivocarse ao facer as previsións e cálculos que non funcionan, agora que parece claro que no Goberno se instalou a convicción de que mentir ou incumprir as promesas inclúe risco para os gobernantes. Máxime cando se goza dunha maioría absoluta e o primeiro partido da oposición atravesa a súa peor crise interna dende o inicio da transición.
Oxalá que acerte o Goberno e que lle saian ben as contas do déficit, a ver se se abre o ceo, baixan os custos da débeda e se enxerga algo de recuperación, porque moi dramático sería que despois de tanto sacrificio nos internásemos nun longo túnel de recesión. En todo caso o que non pode consentirse en semellante situación é a falta de exemplaridade dos gobernantes e da clase política que, entre outras cousas, non deixa de anunciarnos un día si e o outro tamén un novo caso de corrupción. PABLO SEBASTIÁN
E co mesmo descaro porque ninguén dimite por todo iso, ou por incumprir o prometido, ou por equivocarse ao facer as previsións e cálculos que non funcionan, agora que parece claro que no Goberno se instalou a convicción de que mentir ou incumprir as promesas inclúe risco para os gobernantes. Máxime cando se goza dunha maioría absoluta e o primeiro partido da oposición atravesa a súa peor crise interna dende o inicio da transición.
Oxalá que acerte o Goberno e que lle saian ben as contas do déficit, a ver se se abre o ceo, baixan os custos da débeda e se enxerga algo de recuperación, porque moi dramático sería que despois de tanto sacrificio nos internásemos nun longo túnel de recesión. En todo caso o que non pode consentirse en semellante situación é a falta de exemplaridade dos gobernantes e da clase política que, entre outras cousas, non deixa de anunciarnos un día si e o outro tamén un novo caso de corrupción. PABLO SEBASTIÁN
Ningún comentario:
Publicar un comentario