sábado, 2 de febreiro de 2013

SUPRIMIR TODOS OS PARTIDOS

Non pasa nin un día sen que se descubra un novo asunto, ou dous, de corrupción na política española e as súas inmediacións. De Iñaki Urdangarin a Luis Bárcenas, de Jaume Matas a Amy Martin, dos ERE de Andalucía ao caso Pallerols, de Félix Millet ao caso Campeón...
Son centos, se non miles, os delitos deste tipo que se achan en distintas fases procesuais ante os tribunais de Xustiza. E moitos máis o que se ocultaron, condonado, indultado, acollido a fórmulas varias de compromiso entre os implicados ou dilatado indefinidamente a súa instrución nos Xulgados.
Polo seu volume, pola contía do malversado e polo descaro moral dos seus autores, encontrámonos, sen esaxeración, ante un saqueo sistemático das arcas públicas en prexuízo de todos os españois.
Algo parecido aconteceu hai vinte anos en Italia, onde o escándalo da tangentópolis varreu á clase política do país -con algún suicidio incluído-, fixo desaparecer aos partidos tradicionais e obrigou a exiliarse en Túnez ao ex primeiro ministro socialista Bettino Craxi.
En analoxía con iso, chegou a hora de que aquí se larguen en bloque os políticos que nos conduciron á catástrofe económica, social e moral actual e vaian á actividade privada, a ver como llas arranxan para gañarse a vida honradamente.
Seguro que hai homes e mulleres capaces e honestos neste país que, baixo novas siglas, poden representarnos con eficacia e dignidade nas institucións públicas.
De non se facer isto con presteza e con prudencia, corremos o risco de que a crecente indignación social explote calquera día e impoña ese cambio sen ningún miramento e, o que é peor, sen ningún criterio.   

Ningún comentario: