luns, 15 de setembro de 2014

SÁNCHEZ, IGLESIAS, AGUIRRE Y DIEZ

Agora si, reábrese o curso político coa estrea, esta semana, de Pedro Sánchez como líder da oposición e recén chegado de Italia onde compartiu tribuna con Renzi e Valse no que foi a súa presentación europea cun discurso aliñado e 'industrial' pero sen mensaxes de forza. Algo que por agora non se ve nun político que, ata o momento, non transmitiu unha imaxe de forza e firme liderado como a que nestes momentos necesitaría o PSOE para manterse nos altos niveis do bipartidismo, que moi tocado está en España e especialmente no seu flanco esquerdo.

Sobre todo polo crecemento exponencial de Podemos, ese raio que non cesa e que acaba de ofrecer sorprendentes cifras do crecemento dos seus militantes e simpatizantes neste tempo de pre campaña electoral permanente no que estamos inmersos os españois. Un Podemos que aspira a quitalo ao PSOE o segundo posto da política nacional (xa son terceiros) a base de comerse a IU e grazas á crise económica e moral da corrupción, aderezadas ambas as dúas co ímpeto xuvenil dos seus seguidores e as redes sociais de internet, nun tempo no que brilla sen visos de solución a crise, non menor, dos grandes medios de comunicación españois que na maioría dos casos ou están arruinados ou desprestixiados pola súa submisión ao bipartidismo da 'casta'.

Máxime, cando estamos a tan só oito meses do inicio das eleccións municipais e autonómicas de 2015 que teñen dos nervios ao PSOE e ao PP. E especialmente a Rajoy por temer a perda de capitais importantes como Madrid e Valencia, de aí o seu intento de golpe de man para cambiar a lei electoral das alcaldías o que se está a converter no primeiro test importante para Pedro Sánchez que se xoga moito nese envite: manterse como líder da alternativa de Goberno en España dende o segundo posto na escala dos partidos nacionais, que é o lugar ao que aspira Podemos.
 
E o que ten aberto un serio debate interno no PP onde as alcaldesas Botella e Barberá esixen a reforma electoral para non perder as súas respectivas cidades o que deixaría fóra do cartel de Madrid á líderesa Aguirre. A que, ademais, está pendente do seu posible xuízo por un delito penal de desobediencia á autoridade que, de confirmarse en sentenza, poñería fin á súa carreira política por fuxir dunha multa. Algo insólito se non fose porque existe a sospeita de que a líderesa madrileña fuxía dun posible test de alcoholemia como se dixo e se escribiu.

A que non bebe, pero parece vítima dunha borracheira de soberbia, é Rosa Díez que puxo un alto prezo ao pacto con Ciudadanos despois do infame linchamento de Sosa Wagner no Consello Político de UPyD. Un linchamento inducido ou consentido pola propia Rosa que, nas últimas semanas, se achegou e moito, quizais demasiado, ao PP e a Rajoy para reaparecer en política. O que inclúe un risco de gran calado para ela e o seu partido neste tempo que nos achega ao triunvirato PP, PSOE, PODEMOS, onde UPyD quedaría en pésimo lugar sobre todo se non consegue relanzar o centro político, o que non poderá facer soa e sen Cidadáns.

En realidade a Rosa Díez e a UPyD acontécelles algo parecido ao que lle pasa a Sánchez e ao PSOE. Que están infectados polo virus do 'leninismo félipista' dos tempos de Felipe González. Unha enfermidade que garante que o partido está por enriba de todo e de todos, e o líder correspondente é o dono absoluto do partido, mesmo por máis que falen de democracia interna porque ao final é o aparato o que controla eses procesos que son máis 'estéticos' que reais. Algo que contrasta, pero non moito, co PP e a dereita onde partido está ao servizo do líder como é o caso de Rajoy e da saga de dedazos hereditarios que inaugurou Fraga no PP.

Ou sexa, comeza o curso político cun todos contra Podemos e Podemos contra 'a casta' mentres Cayo Lara, co nariz pegado á pastelaría electoral, se asombra do afundimento de IU mentres se refuxia nos restos do vello PCE. Iso si como preámbulo do curso aí está xa á volta da esquina o desafío catalán.

Ningún comentario: