Os satélites da ESA captan a apertura de novas gretas terminais na ponte de xeo que suxeita a plataforma á Península Antártica. A placa de Wilkins, unha masa de 14.000 quilómetros cadrados de xeo flotante encostada ao costado esquerdo da Península Antártica, entrou en fase terminal. As últimas observacións do satélite Envisat da Axencia Espacial Europea (ESA) confirman a apertura de novas gretas, enormes, na ponte de xeo que suxeita a duras penas a plataforma a terra firme. Para os científicos, trátase do último capítulo dunha agonía perceptible desde fai un ano. A Península Antártica é a rexión do planeta que máis acusa o quentamento global. No último medio século as temperaturas aumentaron alí 2,5 graos Celsius, medio grao por década, moi por encima da media mundial.
O verán austral, de decembro a marzo, deu a puntilla á placa de Wilkins, cuarteada por miles de fisuras no xeo e que leva meses soltando ao océano témpanos e icebergs xigantescos.
O buque oceanográfico español Hespérides puido observar en primeira liña un capítulo deste colapso a cámara lenta a mediados de febreiro, cando se fragmentó unha porción de xeo equivalente a dúas veces o tamaño do País Vasco.
«No 2008 a placa de Wilkins perdeu uns 1.800 quilómetros cadrados, o 14% do seu tamaño», explica Angelika Humbert, do Instituto de Geofísica da Universidade de Münster. Ao longo do ano pasado abríronse ademais hendiduras que debilitaron o nexo xeado entre dúas illas próximas á costa, Charcot e Latady, que ancora toda a plataforma ao continente. No seu parte máis estreita a ponte mide apenas uns centenares de metros, residuais dunha franxa que en febreiro de 2008 era de 6 quilómetros, e antes moito maior.
As plataformas antárticas son neve acumulada e compactada durante milenios, que flotan sobre o mar ao longo da liña de costa. A de Wilkins, ao oeste da Península Antártica, permaneceu estable durante case todo o século XX pero na década dos 90 empezou a mostrar os primeiros síntomas de retroceso dentro da crise climática global polo aumento das temperaturas.
Prognósticos curto: A súa fragmentación rubrica o acelerado desxeo na rexión e deixa curtos os peores prognósticos sobre o colapso das grandes plataformas de xeo flotante ao redor da península. «Os sucesos recentes demostran que fomos demasiado conservadores cando a principios dos 90 predixemos que a placa Wilkins perderíase nuns trinta anos; está sucedendo moito máis rápido», valorou David Vaughan, do Servizo de Investigación Antártica Británica (BAS) cando as imaxes de satélite da Axencia Espacial Europea (ESA) detectaron as primeiras gretas importantes na placa, en febreiro do 2008.
A súa agonía súmase a longo prazo e crecente lista de plataformas xeadas -Larsen A, Larsen B, ambas na costa oriental da Península Antártica, e outras- que han desparecido total ou parcialmente nas dúas últimas décadas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario