Un clásico destas datas é o das subidas xeneralizadas dos prezos, pero nesta ocasión, ademais dun clásico, é unha subida con ensañamento, e coa particularidade de que non cabe atribuír eses malos tratos aos gobernantes dunha soa cor política, pois se o Goberno nacional do PSOE autoriza o encarecemento do consumo eléctrico e promuve o enésimo castigo ao aforro, a Comunidade madrileña do PP eleva en máis dun 20 por cento o prezo do transporte público. Uns e outros, que en comandita constitúen a terceira preocupación dos españois, engavélanse nesta nova e infame ofensiva recadatoria que pretende maquillar o pésimamente que nos administran mediante a exacción e o refugallo polas bravas.
A ausencia de matices e gradaciones nesta emboscada a punta de trabuco, que se ejemplifica perfectamente na nula distinción fiscal entre os ahorrillos dos traballadores e o capitalazo dos plutócratas, abona a certidumbre de que esas subidas de impostos que acompañan ás outras subidas non nacen para paliar o sufrimento dos cidadáns ante a crise económica, senón o do Estado, se é que o Estado sofre e se se pode chamar sufrir a quedar coas arcas baleiras.
Para colar semellante atropelo, e ante a inexistencia de maiores explicacións, o presidente Rodríguez Zapatero anuncia un "ambicioso plan de austeridade", que é o que nestes casos anuncian os presidentes para non executar nunca, pero o certo é que o único plan de austeridade é o que se propina á xente. A risco de ser acusados de demagogos, moitos cidadáns pensan, saben máis ben, que o único plan de austeridade viable e práctico sería o que arrincase reducindo os soldos dos miles e miles de políticos, conselleiros e altos funcionarios do goberno e das 17 autonomías, medida que podería completarse, polo seu alto carácter simbólico e exemplar, co recorte do estipendio á Casa Real de, por exemplo, un 30 por cento. Só con iso, o traballador que intenta aforrar un pouco para non caer nas garras da moderna usura, non necesitaría ser, como agora e seica por iso, tan cruelmente castigado.
A ausencia de matices e gradaciones nesta emboscada a punta de trabuco, que se ejemplifica perfectamente na nula distinción fiscal entre os ahorrillos dos traballadores e o capitalazo dos plutócratas, abona a certidumbre de que esas subidas de impostos que acompañan ás outras subidas non nacen para paliar o sufrimento dos cidadáns ante a crise económica, senón o do Estado, se é que o Estado sofre e se se pode chamar sufrir a quedar coas arcas baleiras.
Para colar semellante atropelo, e ante a inexistencia de maiores explicacións, o presidente Rodríguez Zapatero anuncia un "ambicioso plan de austeridade", que é o que nestes casos anuncian os presidentes para non executar nunca, pero o certo é que o único plan de austeridade é o que se propina á xente. A risco de ser acusados de demagogos, moitos cidadáns pensan, saben máis ben, que o único plan de austeridade viable e práctico sería o que arrincase reducindo os soldos dos miles e miles de políticos, conselleiros e altos funcionarios do goberno e das 17 autonomías, medida que podería completarse, polo seu alto carácter simbólico e exemplar, co recorte do estipendio á Casa Real de, por exemplo, un 30 por cento. Só con iso, o traballador que intenta aforrar un pouco para non caer nas garras da moderna usura, non necesitaría ser, como agora e seica por iso, tan cruelmente castigado.
Rafael Torres
Ningún comentario:
Publicar un comentario