QUEN SE DEIXA ENGANAR

E por iso os políticos actuais son o terceiro problema dos españois. As causas de tan terrible realidade son diversas, carencia de sentido de Estado, primacía absoluta das conveniencias do partido, obxectivos a curto prazo, ineficacia, malgasto, nepotismo, cotizar sete anos para percibir a pensión máxima de xubilación, cobrar unha gran porcentaxe do soldo en dietas exentas de fiscalidade, posibilidade de percibir múltiples soldos do erario público e todo un repertorio de prebendas intolerables.
Contemplando unhas imaxes dos xulgados de Palma de Mallorca, voume a centrar en algo que se xeneralizou dun xeito insoportable: a corrupción e de como os involucrados nela envólvense na grandilocuencia para intentar xustificarse e despistar ao persoal.
Sen ir mais lonxe as declaracións de Antonia Munar, líder de Unión Mallorquina, conselleira de Educación e Cultura no goberno de Cañellas (PP), presidenta do Consell Balear no goberno de Jaume Matas ( PP) e presidenta do Parlament Balear no goberno de Antic (PSOE), sen cortarse un pelo, advertíanos que «a democracia baséase na confianza da xente nos políticos e as institucións e cando esta confianza pérdese aparece un ditador».
Ou o que é igual, tapemos os escándalos e deixemos que os políticos rouben a gusto para non pór en risco a democracia. ¡Aí é nada!
Parecería unha broma pesada, se non coñecésemos o percal, que tan experimentada política ignore que a democracia baséase precisamente na desconfianza do cidadán cara aos seus gobernantes. Esa confianza á que recorre, como garantía do sistema, non só a señora Munar,se non gran parte dos dirixentes do reino, foi propia das monarquías absolutas nas que, como o monarca non actuaba por conta propia senón pola graza de Deus, a Divindade aliaba ao pobo co seu rei converténdose a desconfianza, cara á súa real maxestade, nun sacrilexio.
Os parlamentos naceron, polo tanto, desa desconfianza e para controlar os ingresos que, a través dos impostos, percibía o príncipe, por aquel detallito de que, «ou desconfías do poder, ou cha xoga». Pero como as corruptelas son inherentes á natureza humana, para telas baixo control, ocorréuselle a alguén a brillante idea da división de poderes e a absolutamente necesaria independencia do poder xudicial. ¡Soa ben!, verdade? Aínda que, está claro, eran tempos en que aos maxistrados dos altos tribunais non os designaban os partidos, as decisións sobre as recualificacións dos terreos non partían dos concellos e os partidos políticos ¡vaia vostede a saber como se financiaban!
Pois ben, ante o panorama que estamos vivindo, faise imprescindible unha profunda rexeneración da vida pública española, porque é a corrupción e non a súa denuncia o que pon en perigo á democracia. E como a denuncia é o único mecanismo co que contan as sociedades libres para evitar que este sistema fracase, é fundamental a existencia duns medios de comunicacións independentes e veraces. O silencio cómplice, esa bochornosa e interesada coletilla de que os trapos sucios lávanse en casa, só conduce a que as golferías illadas convértanse en norma e terminen pervirtiendo unha institución tras outra.