AS INSTITUCIÓNS DO ESTADO

Pasa que non teñamos máis remedio que aceptar ao Estado como animal de compañía. Pero catro Estados é unha indecencia tirando a cochinada.

Pasamos da voluntariosa Administración única" fraguista, ás Catro Administracións de Vivaldi: a "local, a autonómica, a central e a comunitaria. E iso sen contar á súa excelencia o administrador manirroto da comunidade de propietarios do meu edificio, que se está gañando a pulso un mergullo na piscina, a ver se con sorte trágallo o desaugadoiro e aparece amojamado alí onde vai parar toda a inmundicia da depuradora do Lagares. Comezo a pensar que "o papel dos Estados é unha cuestión preocupante", como melodramatiza Bill Gates no seu libro Camiño ao futuro.
Como Boadella, penso que o nacionalismo é, sexa cal fora a súa natureza, un negocio infame e perverso, pois xa se barruntaba Flaubert que todas as bandeiras están manchadas de sangue ou de merda.
Tamén penso que o estado catatónico das autonomías, ademais dun malgasto indecente, é unha fraude que non ten nin media verónica de pase, aínda que durante a primeira parte da transición balbuciente, aínda inconclusa, servise para que os "pais", hoxe avós, da Constitución, pactasen un apaño remendón para escorrentar a pantasma da guerra civilismo postfranquista.
E tamén penso, posto a rivalizar en demagoxia coa canallesca, que a maioría dos culiparlantes que viven como maharajás do choio da política, non saberían gañarse a vida cun traballo decente (ante a falta de costume que teñen de dobrar o espinazo), nin moito menos dun oficio digno onde o soldo estivese en función das súas capacidades.
Cando votamos, fodémola, porque lexitimamos ao menda que sae elixido para que en diante faga e desfaga o que lle salga do córner coa cobertura-coartada do noso voto.
Cos anos, ademais do susto delirante que che provoca ver a túa propia imaxe reflectida no espello ás seis da mañá, un vaise volvendo máis intransixente cos figuras que van de listos e tómannos o pelo aos bobos. E co tempo, hainos que chegamos á conclusión de que o encabronamento pasivo só serve para a combustión interna do sangue, para encher de banalidades un faladoiro de barra de bar, ou para dar pé aos kamikazes indocumentados que poboan os foros de Internet.
Cada vez que escribo unha columna incendiaria, teño a estimulante sensación de estar asaltando a Bastilla, sen necesidade de segregar bilis como algúns colegas que se toman a profesión exageradamente en serio. E consciente do meu privilexio, penso na inmensa maioría dos mortais que nin sequera poden darse este gustazo.
Por iso, ante o abandono de responsabilidades que fixeron os "sindicatos castrati", só se me ocorre asumir unha actitude cívica activa que nos permita subrogarnos no exercicio do contrapoder; porque como esteamos esperando que nos saquen as castañas do lume os medios de comunicación de masas, aviados imos.
Que pasaría se ninguén acudise a votar o día dunhas eleccións? (...) O mesmo non se acaba o mundo.