POLÍTICA E CORRUPCIÓN

Un partido tampouco é un todo unitario e as ideas dos seus militantes poden cubrir un abanico máis ou menos amplo de opinións. Pero o político como individuo debe sentirse antes chamado por unha vocación de servizo á comunidade. Non hai bo médico, nin profesor, nin bo albanel sequera, sen vocación. Corromperse utilizando o diñeiro público para o enriquecemento persoal ou para outros fins ilegais é xa delito. Tampouco debe pensarse que se vai á política por afán de enriquecemento, aínda que se atribúa esta afirmación a algún que xa non está aparentemente en activo. Tales delitos resultan máis graves, como o é o pecado do sacerdote, xa que este constitúe un espello no que se contemplan os seus crentes. O escándalo das corrupcións debe entenderse grave, porque quen se deixan corromper foron elixidos para trazar a ruta que ha de seguir aquela sociedade que lles alenta nos seus votos e a súa confianza, no caso de que se viva en democracia. Pero convén non caer tampouco en idealismos e inxenuidades. Países veciños, de sólidas conviccións, foron malos exemplos que talvez nos albores da restauración democrática podían desorientar. Témome, con todo, que os escándalos que se prodigan nos medios e áchanse nos xulgados veñen de máis lonxe. O anterior réxime mantívose e durou ata a morte natural do Caudillo sen que apenas aflorasen, amordazados, escándalos como os que agora vimos observando. Bolsas sociais entenderon que a impunidade dos políticos resultaba algo natural. Porque non hai corrupción posible nunha sociedade que se autorregula. A nosa cifra de paro é tan abafadora que fai pensar que unha parte, polo menos, sobrevive mercé á economía mergullada; que a hai. Os malabarismos fiscais que permiten declaracións de renda inocuas realízanas os que poden, que serán os menos, aínda que se desvele de cando en vez -e non sen sorpresa- que Facenda tampouco eramos todos. Co IVE e sen o IVE, a clase media, profesionais e comerciantes defraudan o que boamente se pode. E as grandes sociedades, aquelas que nos empuxaron á gran crise que agora vivimos, mostran a miúdo fórmulas económicas que, aínda sendo legais, rozan o delito. E ¿que dicir dos paraísos fiscais? Debían desaparecer cando se produciu a maior alarma, o capitalismo sería refundado, os bonus e altos salarios dos directivos bancarios controlados por eficientes gobernos. Todo quedou en boas intencións. Tras iso adiviñamos os inconfesados grupos de presión. Os mecanismos da corrupción son tan varios que en máis dunha ocasión lamentámonos da nosa insignificancia, xa que non fomos nunca tentados, nin puidemos permitirnos corrupción algunha. En todo ser humano existe unha zona escura que cae en tentacións. Á fin e ao cabo, políticos e partidos reflicten nos seus comportamentos a sociedade enteira. Hai, con todo, quen se aproveitan do exaltado «ego» que se deriva do poder. Sen redundar en fáciles moralinas non viría mal unha cura de humildade en quen gobernan, unha inevitable Lei de Financiamento dos partidos, un ríxido control sobre os recursos públicos e unha purga xeral que obrigase a algúns a descender dos seus pedestais. O ben público resultaría entón o obxectivo de quen han de guiar o recto proceder de todos -e non só dalgúns- cidadáns: a hoxe deostada utopía.