POLÍTICOS EN CUESTIÓN

Aumenta perigosamente a animadversión da maioría dos cidadáns cara aos políticos. A política debese ser a distinguida arte de promover o ben común, pero as enquisas din que, nese terreo, suspendemos aos políticos. Uns políticos que, en conxunto, ocupan un lugar destacado na lista das nosas «preocupacións» máis urxentes, á beira de problemas tan graves como o paro, a vivenda, a situación económica ou o terrorismo. Os políticos de hoxe tamén conquistaron os seus escanos no congreso dos conflitos públicos. E iso é moi preocupante. Certos casos de corrupción xunto á deterioración da situación económica, tamén moral, da sociedade española están logrando que moitos contribuíntes sentense decepcionados, fartos e molestos con quen nos representan: aquelas persoas que deben ocuparse da xustiza (como diría un moralista, o amor á xustiza non adoita ser máis que o temor que todos levamos dentro a sufrir unha inxustiza, pero aínda así), a saúde da democracia e ese asunto -tan manido e abaleado que xa convertemos en purita gasosa- do «interese xeral». Saber que os políticos son considerados parte substancial dos nosos problemas, no canto de artífices necesarios da súa solución, se me antoxa unha mala noticia. Pouca broma. Platón, que desconfiaba da democracia ateniense máis que o FMI e Angela Merkel xuntos, dicía que os mediocres chegarían todo o máis alto. ¿Resultou ser así? ¿Está o ágora abarrotada de Calicles ou de pescadores de ras? ¿Non sería mellor un termo medio? ¿Cal é o grao de hixiene da «ética política»? ¿Reinan na nosa sociedade, por citar a don Carlos Marx, a liberdade, a igualdade, a propiedade e Bentham? Dominique Parodi dicía que unha sociedade é un conxunto de homes (sic) libres, non unha reunión de tendencias cegas, e que o home (outro sic) adulto distínguese do neno e do insensato porque non necesita tutela, que a democracia é a forma en que se goberna un pobo adulto. ¿Somos adultos, demócratas? ¿Ou a nosa nova democracia segue desconfiando do discurso político porque a nós e aos nosos políticos fáltannos décadas, por non falar de séculos, de histórico adestramento no exercicio desa democracia? ¿Estamos desmoralizados? ¿Temos o que nos merecemos?, isto é: ¿son os nosos políticos un reflexo do que somos, xa que a todos e cada un deles apóianos, en maior ou menor cantidade, os nosos votos? ¿Non será que non nos gusta o que somos? E, se é así, ¿por que botamos a culpa aos políticos do desgusto que sentimos cara a nós mesmos? ¿De que nos queixamos? Quizais a nosa recorrente falta de antigas costumes democráticas lévanos a pensar, con D'Alembert, que a política é o oficio do engano. Pero non o é, ou non debera selo. E en España, como en todos lados, ata o menos espabilado que se deixa enganar en certas cousas -por un político ou en por si co seu voto na man- seguramente é porque quere.