Os 44 expedientes relativos a licenzas urbanísticas concedidas polo Concello de Barreiros ao longo do ano 2006, que xa foron impugnadas pola Axencia de Protección dá Legalidade Urbanística, motivaron unha denuncia da Fiscalía Provincial, despois de que esta leva a cabo un minucioso e pormenorizado estudo de devanditos expedientes.
En esencia, os feitos nos que se fundamenta a denuncia parten da base de que no ano 2006 a ordenación urbanística de Barreiros estaba regulada por unhas Normas Subsidiarias de Planeamento aprobadas en 1994, que clasificaban un terzo do solo municipal como solo urbano, a pesar de que os terreos carecían dunha urbanización básica, sen acceso rodado público e sen servizos de abastecemento de auga, evacuación de augas residuais, rede de saneamento e subministración de enerxía eléctrica. Desde o 1 de xaneiro de 2006, tales terreos pasaron a ser solo urbano non consolidado, por aplicación da Lei 9/2002, de Ordenación Urbanística e Protección do Medio Rural de Galicia, na cal fixábase un prazo de tres anos, a partir da súa entrada en vigor, para que os planeamentos dos municipios galegos adaptásese á Lei 1/1997 do Solo de Galicia. E, dado que durante devandito prazo o planeamento de Barreiros non se adaptou a esta lei, os terreos cualificados como solo urbano nas súas Normas Subsidiarias quedaron suxeitos entón ao réxime xurídico fixado para o solo urbano non consolidado, e sometidos, xa que logo, aos límites de edificabilidade establecidos na citada Lei 9/2002.
No entanto, e a pesar de que ademais o 14 de marzo de 2006 o director xeral de Urbanismo remitiu unha comunicación ao Concello na que se recordaba a situación xurídica vixente a partir do 1 de xaneiro de 2006, a Xunta de Goberno do municipio concedeu as licenzas para a construción de edificacións que, ademais de incumprir os requisitos esixidos para o solo urban non consolidado pola Lei 9/2002, presentaban nalgunhas construcións graves ilegalidades: edificios en solo non urbanizable, por tratarse de solo rústico de protección agrícola ou agroforestal, por infrinxir a área de protección do Patrimonio do Estado, por construír en parcela de titularidade estatal ou por edificar a menos de 200 metros da liña de deslinde da zona marítimo-terrestre. O otorgamento das licenzas contou co informe xurídico desfavorable da secretaria municipal, e nalgúns casos chegou ata a prescindirse de tal informe, a pesar de ser preceptivo. Así mesmo, nalgúns edificios en solo rústico o director xeral de Urbanismo ditara xa previamente unha resolución denegatoria de autorización.
Á vista deste relato, non pode estrañar que a Fiscalía lucense considere que existen evidentes indicios de prevaricación urbanística (artigo 320 do Código penal), tanto con relación aos compoñentes da Xunta de Goberno que concederon as licenzas como con respecto á arquitecta municipal que as informou favorablemente. A esta cualificación xurídica eu engadiría a imputación dun delito de prevaricación xenérica (artigo 404), ante a posibilidade de que o xuíz entenda que na maioría das concesións de Barreiros non se cumpren os requisitos da prevaricación urbanística, dado que existen discrepancias sobre a interpretación desta prevaricación específica, á que o Código asigna penas máis graves que á xenérica.
Polo demais, o feito de que o Goberno da actual Xunta de Galicia propóñase legalizar agora a situación de Barreiros, a través dun convenio co Concello e a Deputación provincial, de ningún xeito elimina as presuntas responsabilidades penais das persoas citadas, posto que as prevaricacións xorden pola vulneración das normas urbanísticas vixentes no momento da concesión das licenzas, e non existe no noso Código unha causa de anulación da pena que opere retroactivamente.
Finalmente, sorprende que o alcalde de Barreiros, apoiado polo presidente provincial do seu partido, invoque en defensa da súa actuación "o ben do concello" e que "os seus veciños apóiano". É posible que esta liña de defensa proporciónelle réditos electorais, pero o que se protexe nos delitos de prevaricación é a legalidade, e os suxeitos pasivos non son os veciños de Barreiros, senón todos os cidadáns españois.
Os promotores triplicaron a edificabilidade máxima...
En esencia, os feitos nos que se fundamenta a denuncia parten da base de que no ano 2006 a ordenación urbanística de Barreiros estaba regulada por unhas Normas Subsidiarias de Planeamento aprobadas en 1994, que clasificaban un terzo do solo municipal como solo urbano, a pesar de que os terreos carecían dunha urbanización básica, sen acceso rodado público e sen servizos de abastecemento de auga, evacuación de augas residuais, rede de saneamento e subministración de enerxía eléctrica. Desde o 1 de xaneiro de 2006, tales terreos pasaron a ser solo urbano non consolidado, por aplicación da Lei 9/2002, de Ordenación Urbanística e Protección do Medio Rural de Galicia, na cal fixábase un prazo de tres anos, a partir da súa entrada en vigor, para que os planeamentos dos municipios galegos adaptásese á Lei 1/1997 do Solo de Galicia. E, dado que durante devandito prazo o planeamento de Barreiros non se adaptou a esta lei, os terreos cualificados como solo urbano nas súas Normas Subsidiarias quedaron suxeitos entón ao réxime xurídico fixado para o solo urbano non consolidado, e sometidos, xa que logo, aos límites de edificabilidade establecidos na citada Lei 9/2002.
No entanto, e a pesar de que ademais o 14 de marzo de 2006 o director xeral de Urbanismo remitiu unha comunicación ao Concello na que se recordaba a situación xurídica vixente a partir do 1 de xaneiro de 2006, a Xunta de Goberno do municipio concedeu as licenzas para a construción de edificacións que, ademais de incumprir os requisitos esixidos para o solo urban non consolidado pola Lei 9/2002, presentaban nalgunhas construcións graves ilegalidades: edificios en solo non urbanizable, por tratarse de solo rústico de protección agrícola ou agroforestal, por infrinxir a área de protección do Patrimonio do Estado, por construír en parcela de titularidade estatal ou por edificar a menos de 200 metros da liña de deslinde da zona marítimo-terrestre. O otorgamento das licenzas contou co informe xurídico desfavorable da secretaria municipal, e nalgúns casos chegou ata a prescindirse de tal informe, a pesar de ser preceptivo. Así mesmo, nalgúns edificios en solo rústico o director xeral de Urbanismo ditara xa previamente unha resolución denegatoria de autorización.
Á vista deste relato, non pode estrañar que a Fiscalía lucense considere que existen evidentes indicios de prevaricación urbanística (artigo 320 do Código penal), tanto con relación aos compoñentes da Xunta de Goberno que concederon as licenzas como con respecto á arquitecta municipal que as informou favorablemente. A esta cualificación xurídica eu engadiría a imputación dun delito de prevaricación xenérica (artigo 404), ante a posibilidade de que o xuíz entenda que na maioría das concesións de Barreiros non se cumpren os requisitos da prevaricación urbanística, dado que existen discrepancias sobre a interpretación desta prevaricación específica, á que o Código asigna penas máis graves que á xenérica.
Polo demais, o feito de que o Goberno da actual Xunta de Galicia propóñase legalizar agora a situación de Barreiros, a través dun convenio co Concello e a Deputación provincial, de ningún xeito elimina as presuntas responsabilidades penais das persoas citadas, posto que as prevaricacións xorden pola vulneración das normas urbanísticas vixentes no momento da concesión das licenzas, e non existe no noso Código unha causa de anulación da pena que opere retroactivamente.
Finalmente, sorprende que o alcalde de Barreiros, apoiado polo presidente provincial do seu partido, invoque en defensa da súa actuación "o ben do concello" e que "os seus veciños apóiano". É posible que esta liña de defensa proporciónelle réditos electorais, pero o que se protexe nos delitos de prevaricación é a legalidade, e os suxeitos pasivos non son os veciños de Barreiros, senón todos os cidadáns españois.
Os promotores triplicaron a edificabilidade máxima...
1 comentario:
Hay cosas tan escandalosamente descaradas en el urbanismo que aúnque no pueda probarse la comisión de un delito de cohecho si puede evidenciarse un perjuicio social para la ciudadanía al romperse la lógica urbanística y debería -previo informe técnico especializado- bastar para imputar a los responsables políticos y/o funcionariales que aprobaron dicho despropósito. Luego está la prensa... que esa es otra y gorda... que no cumple su obligación de crítica "constructiva" (nunca mejor dicho en éste caso) al no poner en evidencia a través de sus medios, en muchos casos, acciones flagrantes.
Publicar un comentario