Nestes tempos que vivimos, o noso calendario está infestado de días dedicados a unha gran diversidade de temas: 'O día do orgullo Neutro', no que unha multitude de individuo/as ou como decida chamarlles a Academia, enchen as capitais de todo o mundo pertrechados coa menor cantidade de roupa posible e subidos en carrozas, ebrios de pracer e imbuídos por un inmenso éxtase de xénero.
'O día do Leucocito caído', no que gran cantidade de glóbulos xúntanse na praza de Colón para ler un manifesto e pedirlle ao xuíz Garzón que leve ao virus da gripe A ante o Tribunal Internacional de Haya para xulgalo por crimes de guerra, ou 'O día da Paleta Ibérica' no que os gorrinos deste país encadéanse fronte ao Ministerio de Agricultura co fin de esixir un prezo xusto para os seus cuartos traseiros: 'Ministra dimisión', reza unha pancarta escrita coas entrañables pezuñitas dun dos nosos porcinos.
Pois ben, tras tantos días dedicados a tan nobres causas, reivindico o meu dereito a proclamar o 14 de xullo como 'O Día do Chourizo Nacional'. Os actos de celebración comezarán de mañá e levaranos a cabo un conxunto de españois, deses de llaga en man, dos que madrugan cada día para levantar este país de xeito honrado e aos que se lles revolven as entrañas cada vez que ven o telexornal. Estes compatriotas depositarán no interior dalgunha casa consistorial, elixida ao longo e ancho da nosa xeografía española, un conxunto de comisións, traxes, coches de luxo, reloxos de marca ou postos de traballo a dedo para que os alegres choricillos acudan rápidos e veloces a tan suculento manxar. Tras unhas horas de espera, durante as cales os habitantes da rexión dedicaranse a degustar os produtos da terra mentres tiran a algunha cabra desde o campanario (precioso costume), asegúrolles que o concello de turno ¡estará repleto! de alimañas dispostas a encher os seus insaciables estómagos, deixando ao seu paso polo pobo un rancio cheiro a gomina.
Ese será o momento exacto no que os cidadáns pecharán as portas e prenderán lume ao recinto no que os bípedos, como sempre, alleos ao que pasa co pobo que lles rodea, continúan devorando o festín de xeito insaciable. A luz que desprenderá semellante falla poderá ser vista por todos os pobos de ao redor e o fume de tan loable pira funeraria impregnará as paredes de todos os concellos, concellarías, ministerios e demais institucións públicas deste país para que cando os seus empregados cheguen cada mañá a traballar, a iso das 10, non se lles esqueza nin por un segundo que un día esta España de xente honrada dixo ¡basta!
'O día do Leucocito caído', no que gran cantidade de glóbulos xúntanse na praza de Colón para ler un manifesto e pedirlle ao xuíz Garzón que leve ao virus da gripe A ante o Tribunal Internacional de Haya para xulgalo por crimes de guerra, ou 'O día da Paleta Ibérica' no que os gorrinos deste país encadéanse fronte ao Ministerio de Agricultura co fin de esixir un prezo xusto para os seus cuartos traseiros: 'Ministra dimisión', reza unha pancarta escrita coas entrañables pezuñitas dun dos nosos porcinos.
Pois ben, tras tantos días dedicados a tan nobres causas, reivindico o meu dereito a proclamar o 14 de xullo como 'O Día do Chourizo Nacional'. Os actos de celebración comezarán de mañá e levaranos a cabo un conxunto de españois, deses de llaga en man, dos que madrugan cada día para levantar este país de xeito honrado e aos que se lles revolven as entrañas cada vez que ven o telexornal. Estes compatriotas depositarán no interior dalgunha casa consistorial, elixida ao longo e ancho da nosa xeografía española, un conxunto de comisións, traxes, coches de luxo, reloxos de marca ou postos de traballo a dedo para que os alegres choricillos acudan rápidos e veloces a tan suculento manxar. Tras unhas horas de espera, durante as cales os habitantes da rexión dedicaranse a degustar os produtos da terra mentres tiran a algunha cabra desde o campanario (precioso costume), asegúrolles que o concello de turno ¡estará repleto! de alimañas dispostas a encher os seus insaciables estómagos, deixando ao seu paso polo pobo un rancio cheiro a gomina.
Ese será o momento exacto no que os cidadáns pecharán as portas e prenderán lume ao recinto no que os bípedos, como sempre, alleos ao que pasa co pobo que lles rodea, continúan devorando o festín de xeito insaciable. A luz que desprenderá semellante falla poderá ser vista por todos os pobos de ao redor e o fume de tan loable pira funeraria impregnará as paredes de todos os concellos, concellarías, ministerios e demais institucións públicas deste país para que cando os seus empregados cheguen cada mañá a traballar, a iso das 10, non se lles esqueza nin por un segundo que un día esta España de xente honrada dixo ¡basta!
1 comentario:
Efectivamente, esa es la diferencia con el PP. En el PP hay chorizos que suelen ir en ristras, a menos que sean tipo cular o cantimpalos, que van solos, y si tiras de uno la ristra le sigue. En el PSOE, si tiras de un chorizo, la ristra le sigue y salen todos. En el PSOE hay chorizos atiqueros, chorizos puteros de Baena, chorizos robatumbas de Gerena, chorizos de pata negra marbellí, chorizos pepineros o de Leganés, chorizos abutifarrados (a veces llamados amontillados), chorizos borrachos (a algunos les sientan mal, ¿verdad?)...
Publicar un comentario