OS POLÍTICOS

Din que os políticos son homes poderosos cuxa ambición non ten limites. Relaciónanse cos mais influentes do país, son amables e dicharacheros e, a maioría, honestos pero se converteron ¡non se como! nunha caste a evitar, nunha especie de apestados, aos que a sociedade rehúye e culpa de todos os males. Cando máis reclamamos que a súa acción sexa exemplar e ejemplarizante, máis nos decepcionan. Canto máis lles pedimos que se acheguen á España real -esa que non rompe pero se afunde- máis se miran ao seu minúsculo embigo, e canto mais esixímoslles que teñan as mans limpas e os petos de cristal máis opacos vólvense. Vemos na súa actitude ese punto de fanfarrón que teñen os especialistas en facer favores pagos, deses que logo reportan pingues beneficios e non nos gusta. Xa non son eses homes e mulleres ben preparados, cunha cabeza intelectualmente amoblada ben estruturada e unha xenerosidade por encima do común dos mortais. Xa non vemos neles a eses cidadáns excepcionais que renuncian ao individual a favor do colectivo, nin sequera a eses homes capaces de facer realidade calquera utopía se esta vai en beneficio do común.
Non todos son corruptos, ladróns, mangantes, oportunistas ou aproveitados, pero as mazás podrecidas contaminaron o cesto de tal modo, que ninguén quere meterlle o dente ao froito... polo que poida pasar. A min encántame a política e repugnoume en moitas ocasións oír que todos os políticos son iguais, porque non o son, pero hei de recoñecer que cada vez me fío menos deles. Son malos tempos para a economía e tamén para a política e bos, moi bos, para que o populismo barato creza e desenvólvase nunha sociedade que está perdida, porque busca referentes na cousa pública e non os termina de atopar. A política instalouse no discurso fácil, de curto percorrido, de brochazo gordo e non de pincel fino, de ataque inmisericorde ao adversario pola falta de iniciativa propia e do... e ti máis e iso está minando aos partidos políticos. Se que non é bo xeneralizar e menos acusar a toda a clase política do que está ocorrendo, pero peor aínda é ver que só son capaces de porse de acordo para defender o seu chiringuito, as súas prebendas ou os seus privilexios, que só teñen un discurso común para aferrarse, como un cravo ardendo, ás lisonjas do cargo e que son incapaces de porse a remar na mesma dirección, salvo cando se trata salvar os seus petos do naufraxio.
Non se cal é o antídoto para combater este mal, pero ou os nosos políticos pon as luces longas, ou a abstención farase forte nunha democracia cada vez mais débil, onde calquera escusa é boa para pór ás institucións do Estado ao bordo do abismo. ¡Un pouquiño de patriotismo por favor!