ASÍ SE SOLUCIONA A POLITICA

Os políticos corruptos non son cogomelos que xorden da nada tras un verán chuvioso. Se están aí en actitude sobrecogedora, distraendo o diñeiro público cara aos seus petos ou cobrando a porcentaxe da ponte que prometeron onde nunca houbo un río, é porque alguén promocionou a súa carreira e deulles a combinación da caixa forte, antes de mirar para outro lado cando o valor dos seus escobillas do váter excederon o politicamente correcto. Os corruptos non veñen sos. Alguén lles nomea, dálles cobertura e favorece a súa impunidade ata negar a evidencia. Non son produtos do azar senón da lóxica.
Pillados en renuncio, o habitual é que os seus mentores queden moi consternados, porque quen o ía a dicir co bos mozos que parecían, e aludan a que en todos partes cocen fabas, coma se tivésemos que aceptar unha sorte de estatística, segundo a cal un número indeterminado de concelleiros, alcaldes, directores xerais, ministros ou presidentes autonómicos resultan manilargos, e contra iso non se pode loitar porque está na súa natureza. Ao PP, por exemplo, moitos dos seus dirixentes en Valencia e Baleares estanlles saíndo ra, pero en porcentaxe tan elevada que isto empeza a asemellarse a unha das sete pragas de Exipto. ¿Que se fai con estas ras? Pedir que se respecte a súa presunción de inocencia e que non se lles saque no telexornal porque os batracios tamén teñen dereito a manter limpa a súa imaxe.
Ao contrario do que parece, asegúrallenos que estamos ante casos illados e que a maioría dos políticos son honrados. Tamén deben de ser moi distraídos, porque xa é casualidade que entre tanta xente decente, íntegra e intachable non haxa ninguén que se decate dos prodixiosos saltos da ra que teñen ao seu lado.
Quizais chegue o momento de que os partidos sexan considerados responsables civís subsidiarios dos latrocinios dos seus dirixentes. Se quen lles puxeron á fronte de ministerios, deputacións ou comunidades tivesen que retratarse ante a factura destes pillaxes, a selección de persoal melloraría unha barbaridade ou, na súa falta, roubaríase bastante menos. Ata que isto non ocorra seguiremos pagando a escote os rólex e o Vega Sicilia; e é que corruptos serán, pero teñen un gusto refinadísimo os condenados.