O líder popular presume de austeridade, pero esqueceu as súas promesas de man dura contra os escándalos no seu partido
Empequeñeceu as siglas do PP no atrezo de campaña cando aumentaba o máis duro da trama Gürtel, rompeu coa súa imaxe de vicepresidente de Fraga chegando a admitir en público algúns erros do antigo réxime, pero sobre todo prometeu rexenerar a vida pública tras o bipartito que gobernou Galicia entre 2005 e 2009. Ese era o candidato Alberto Núñez Feijóo, que se propuña regresar á Xunta pedindo perdón, mitin a mitin, "en nome da política", para conxurar os pecados de PSOE e BNG. Proba da súa convicción, cesou de forma fulminante ao cabeza de cartel en Ourense, Luís Carreira Pásaro, chamado a converterse en gurú económico do futuro goberno, cando soubo que se ía a revelar que cobrara comisións non declaradas en paraísos fiscais.
O episodio sucedeu a semana e media das autonómicas de 2009 e Feijóo buscou o espello de Obama, que por aqueles días tamén relevara a quen ía ser a súa xefa de control orzamentario, Nancy Killefer, por non declarar o soldo da súa empregada do fogar. "O presidente dos Estados Unidos fixo o que tiña que facer e eu fixen o que tiña que facer", sentenciou entón Feijóo.
Desa cita fai ano e medio. Ademais de recuperar o poder en Galicia -ou sobre todo por iso- o presidente da Xunta converteuse en líder emerxente do PP nacional e unha das voces que máis inflúe en Mariano Rajoy. Tal e como prometera, a nova cara amable da dereita rebaixou antes que ningún outro presidente rexional os gastos da súa Administración, suprimido catro de 12 consellerías e 47 altos cargos cos seus correspondentes choferes e coches oficiais. Non hai rolda de prensa do Goberno galego en que "a austeridade de Feijóo" non salga a relucir, mentres a oposición aproveita para denunciar recortes sociais como o fin da gratuidade universal dos libros de texto.
Daquel discurso da rexeneración democrática que prometía cortar de raíz calquera sombra de dúbida, antes ata de que intervenieran os xulgados, non hai noticias. A pesar de que durante estes 18 meses sucedéronse as imputacións xudiciais de altos cargos do Goberno, o presidente evita botar man xa da doutrina Obama. E iso que no seu primeiro ano de lexislatura, Feijóo tivo oportunidade de toparse co seu propio caso Killefer. Ana María Díaz López, directora xeral de Formación e colocación na consellería de Traballo, foi condenada en sentenza firme por despedimento improcedente (dunha empregada sen contrato e sen seguro nun domicilio e un restaurante familiar).
Empequeñeceu as siglas do PP no atrezo de campaña cando aumentaba o máis duro da trama Gürtel, rompeu coa súa imaxe de vicepresidente de Fraga chegando a admitir en público algúns erros do antigo réxime, pero sobre todo prometeu rexenerar a vida pública tras o bipartito que gobernou Galicia entre 2005 e 2009. Ese era o candidato Alberto Núñez Feijóo, que se propuña regresar á Xunta pedindo perdón, mitin a mitin, "en nome da política", para conxurar os pecados de PSOE e BNG. Proba da súa convicción, cesou de forma fulminante ao cabeza de cartel en Ourense, Luís Carreira Pásaro, chamado a converterse en gurú económico do futuro goberno, cando soubo que se ía a revelar que cobrara comisións non declaradas en paraísos fiscais.
O episodio sucedeu a semana e media das autonómicas de 2009 e Feijóo buscou o espello de Obama, que por aqueles días tamén relevara a quen ía ser a súa xefa de control orzamentario, Nancy Killefer, por non declarar o soldo da súa empregada do fogar. "O presidente dos Estados Unidos fixo o que tiña que facer e eu fixen o que tiña que facer", sentenciou entón Feijóo.
Desa cita fai ano e medio. Ademais de recuperar o poder en Galicia -ou sobre todo por iso- o presidente da Xunta converteuse en líder emerxente do PP nacional e unha das voces que máis inflúe en Mariano Rajoy. Tal e como prometera, a nova cara amable da dereita rebaixou antes que ningún outro presidente rexional os gastos da súa Administración, suprimido catro de 12 consellerías e 47 altos cargos cos seus correspondentes choferes e coches oficiais. Non hai rolda de prensa do Goberno galego en que "a austeridade de Feijóo" non salga a relucir, mentres a oposición aproveita para denunciar recortes sociais como o fin da gratuidade universal dos libros de texto.
Daquel discurso da rexeneración democrática que prometía cortar de raíz calquera sombra de dúbida, antes ata de que intervenieran os xulgados, non hai noticias. A pesar de que durante estes 18 meses sucedéronse as imputacións xudiciais de altos cargos do Goberno, o presidente evita botar man xa da doutrina Obama. E iso que no seu primeiro ano de lexislatura, Feijóo tivo oportunidade de toparse co seu propio caso Killefer. Ana María Díaz López, directora xeral de Formación e colocación na consellería de Traballo, foi condenada en sentenza firme por despedimento improcedente (dunha empregada sen contrato e sen seguro nun domicilio e un restaurante familiar).
1 comentario:
O PALETO DOS PEARES
Seguen como antaño os caciques burgueses, só hai que ver a cara de Núñez Feijóo, para dasrse conta que os paletos tamén están en política, campan ás súas anchas, en Casaríos, primeiro rouban uns e logo rouban os outros, e asi van no seu memocracia e alegalidad do estado de desfeito.
No anterior regimen da ditadura os terratenentes, burguesia, militares e clero vivian como reis. Agora tocan os oligarcas capitalistas burgueses, a banca mais ricos que nunca coa especulacion urbanistica. A clase politica mais ricos que nunca e a CLASE traballadora cada vez con menos dereitos, mais explotacion, mais precariedade e mais POBREZA, miseria, paro e desemprego, xubilacións aos 70, para que todos eses ínchense a privilexios e ganancias.
E o cuarto poder os medios de comunicacion, (coñecida como a prensa do capital), a mayoria en mans de empresas de dereitas fan a pinza a toda esta corrupcion destas falsas democracias capitalistas occidentais.
Os corruptos da política son os elementos que necesitan os corruptores, os grandes empresarios, para facer o que urxentemente necesitan nos seus negocios sucios. A fraude que se fai á democracia é que tras a elección de turno, pasan os catro anos nos que os cidadáns quedan afastados de todo o que se fai e sen elementos de control eficaces. Nos xulgados e nos tribunais de contas deberían existir delegados elixidos por voto directo dos cidadáns para fiscalizar as actuacións de control. O balbordo que se armaría de facerse isto sería unha proba de que non todo está controlado. En caso contrario, salvo casos honorables como este xuíz Garzón, cabe o perigo de que "todo quede en casa".
Publicar un comentario