É xa un clamor entre os expertos en economía. España non pode pagar a factura das Autonomías. creamos 17 jefecillos de Estado, rodeados dunha carísima e colosal aparato. Non hai quen resista o despropósito económico que iso supón. Tras a operación de rescate zumbada sobre Grecia e Irlanda, a Europa da seriedade acosa a Portugal. Se caesen os nosos veciños, España ocuparía a primeira liña da lupa europea. O malgasto autonómico, e por sinerxía o municipal, dificilmente resistirán as esixencias europeas. Desde os seus palacios presidenciais, rodeados de suntuosidad e luxos, a inmensa maioría dos presidentes autonómicos permanecen impávidos ante o que se aveciña e seguen malgastando sen medida. As televisións autonómicas servirían de botón de mostra, aínda que o gran escándalo estoura nos 3.200.000 funcionarios públicos de hoxe fronte aos 600.000 de 1977. E non paran aí as desmesuras. Preto de 4.000 empresas públicas, case todas innecesarias, convertéronse en coartada para que os dirixentes dos partidos políticos coloquen nelas aos seus parentes, amiguetes e simpatizantes.
Os máis relevantes expertos en economía espuxeron xa a disxuntiva: ou Estado do benestar ou Estado das Autonomías. Non pode haber benestar xeral se prosegue o malgaste autonómico. España está ao bordo da quebra e Europa estuda a forma de rescatar á nosa nación do precipicio sen que se fragilice definitivamente a moeda única.
Hai que reformar a Constitución para salvar o que se poida das Comunidades Autónomas pero parece claro que non se debe facer nin unha transferencia máis; pola contra hai que devolver á Administración central algunhas competencias como a educación, a sanidade, policia, portos... E, á marxe de controlar as veleidades secesionistas dalgúns, haberá que establecer o control das contas públicas rexionais a través do Congreso dos Deputados, fixando un máximo de gasto, de déficit e de débeda aos parlamentos autonómicos. Vivimos un 30% por encima do que podiamos e así nos loce a cabeleira. Non é que fosen as cousas ben e de aí a prosperidade. Non. O que estabamos facendo era endebedarnos ata as cellas circunflejas.
Se os españois queren permanecer no benestar, deberán recortar o malgasto non só do Goberno central senón tamén dos gobernos autonómicos, reducíndoos ao que nunca deberon deixar de ser. Adolfo Suárez, Fernando Abril e Clavero Arévalo equivocáronse co café para todos. Os que en 1977 propiciabamos que se lexitimasen os Estatutos republicanos de Cataluña e o País Vasco, e que aí terminasen as concesións rexionais, coñeciamos o prezo que os cidadáns terían que pagar por ese café para todos que se inventaron con estúpida lixeireza algúns líderes políticos. E en parte equivocámonos. A factura resultou moito máis cara do que pensabamos. A voracidade da mediocre clase política española carece de límites. Cada vez son máis os dirixentes que entenden a política como un negocio e que están dispostos a chupar do bote ata deixar extenuada e nos ósos a esta España merecedora de mellor sorte.
Os máis relevantes expertos en economía espuxeron xa a disxuntiva: ou Estado do benestar ou Estado das Autonomías. Non pode haber benestar xeral se prosegue o malgaste autonómico. España está ao bordo da quebra e Europa estuda a forma de rescatar á nosa nación do precipicio sen que se fragilice definitivamente a moeda única.
Hai que reformar a Constitución para salvar o que se poida das Comunidades Autónomas pero parece claro que non se debe facer nin unha transferencia máis; pola contra hai que devolver á Administración central algunhas competencias como a educación, a sanidade, policia, portos... E, á marxe de controlar as veleidades secesionistas dalgúns, haberá que establecer o control das contas públicas rexionais a través do Congreso dos Deputados, fixando un máximo de gasto, de déficit e de débeda aos parlamentos autonómicos. Vivimos un 30% por encima do que podiamos e así nos loce a cabeleira. Non é que fosen as cousas ben e de aí a prosperidade. Non. O que estabamos facendo era endebedarnos ata as cellas circunflejas.
Se os españois queren permanecer no benestar, deberán recortar o malgasto non só do Goberno central senón tamén dos gobernos autonómicos, reducíndoos ao que nunca deberon deixar de ser. Adolfo Suárez, Fernando Abril e Clavero Arévalo equivocáronse co café para todos. Os que en 1977 propiciabamos que se lexitimasen os Estatutos republicanos de Cataluña e o País Vasco, e que aí terminasen as concesións rexionais, coñeciamos o prezo que os cidadáns terían que pagar por ese café para todos que se inventaron con estúpida lixeireza algúns líderes políticos. E en parte equivocámonos. A factura resultou moito máis cara do que pensabamos. A voracidade da mediocre clase política española carece de límites. Cada vez son máis os dirixentes que entenden a política como un negocio e que están dispostos a chupar do bote ata deixar extenuada e nos ósos a esta España merecedora de mellor sorte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario