xoves, 14 de abril de 2011

COPAGO INXUSTO

Parece máis que evidente que nos tempos que corren resulta imposible financiar e manter coa debida calidade servizos sociais básicos como a sanidade, a educación e -nada digamos- a dependencia. Son tempos, como se sabe, en que pola precariedade de ingresos derivada da crise as Administracións públicas dificilmente poden librarse dos números vermellos nas súas contas. E tempos en que hai que alcanzar "si ou si" os obxectivos de limitación do gasto e do déficit impostos desde Bruxelas e asumidos polo noso país. Parece, pois, tamén máis que evidente que resulta ineludible buscar unha alternativa ao financiamento do que se chamou Estado do benestar, ben incrementando os ingresos a el destinados, ben reducindo a calidade dos servizos e, consiguientemente, o seu custo.
Dentro da primeira posibilidade non son poucas as voces -non só dentro do Partido Popular e por boca do presidente murciano- que dun tempo para acó veñen avogando polo copago de tales servizos; isto é, pola participación dos contribuíntes no financiamento dos mesmos máis aló do que xa achegan a través dos seus propios impostos. Fálase moi en concreto da sanidade, un servizo que acumula unha débeda próxima aos 15.000 millóns de euros (2,5 billóns das antigas pesetas). Pero hai -en Cataluña e non precisamente dentro do PP- quen estende a conveniencia do copago tamén á educación.
Non hai outra vía para incrementar o fluxo de fondos ao sistema? Evidentemente, si. E a máis clara, equitativa e a man de todas elas é a de continuar co proceso de adelgazamento das Administracións públicas -onde falta aínda tanto por facer- e da propia estrutura do Estado.
Mentres sigan existindo institucións manifestamente prescindibles como o Senado ou as Deputacións provinciais; mentres o sistema autonómico, aparte de antifuncional, siga sendo tan custoso e imposible de manter; mentres a Administración central siga concedendo cada ano máis de 11.600 millóns de euros en subvencións da máis diversa condición (algo máis do 1,1 por cento do PIB); mentres sigan existindo unhas 2.200 empresas públicas, das cales o 88,6 por cento dependen de comunidades autónomas e Concellos; mentres todas esas e outras moitas cousas sigan así, non parece de recibo que ao cidadán pídaselle un euro máis para sufragar servizos públicos esenciais.
Só despois de que as Administracións e servidores públicos dean exemplo de racionalidade e austeridade, unhas e outros estarán lexitimados para pedir ao contribuínte esforzos engadidos. E é que a repartición de cargas só é exixible cando se comparten e predícase co exemplo.
T.F.

3 comentarios:

Anónimo dixo...

«Es un gasto modesto, por debajo de la media europea que es de unos 1.500 euros por habitante y año. Por tanto, no es cierto que no podamos garantizar el sistema», afirma Marciano Sánchez, portavoz de la Federación de Asociaciones en Defensa de la Sanidad Pública. En su opinión, antes de afrontar el copago hay que hacer otros deberes: por ejemplo, ahorrar en gasto farmacéutico y mejorar en eficiencia, «porque se hacen más pruebas de las necesarias y muchas consultas son evitables como el seguimiento de bajas laborales, la recogida de recetas en tratamientos largos, los certificados… El copago es un obstáculo para que las personas con menos dinero y problemas de salud acudan a recibir atención sanitaria»

DUDAS dixo...

Dígalo claramente señor Valcárcel, los ciudadanos tenemos que pagar su incapacidad para gestionar el dinero público ¿qué tal si dejamos de financiar el porcentaje correspondiente a sueldos y prebendas políticas en vez de prostituir al Estado del bienestar?

Anónimo dixo...

Ya van enseñando la patita los del PP. Con razón están calladitos cuando se les pregunta por sus medidas para salir de la crisis. Porque, si esto lo dicen estando en precampaña, no me quiero ni imaginar lo que aún les falta por decir... En fin, Valcárcel, si no sabes administrar un presupuesto, si no sabes administrar el dinero, por favor, deja tu cargo. Así de simple. Dinero para sanidad y educación públicas no hay, pero sí que hay dinero para promocionar la educación y sanidad privada, para pagarte tu sueldo, el cual no te has bajado y es de los más altos de los presidentes autonómicos, para pagarte unos buenos coches oficiales y un buen séquito, para pagar un aeropuerto privado... Para eso sí que hay dinero. Si la comunidad de Murcia está al borde de la bancarrota (si no lo está ya), si lidera las estadística de paro, si tiene una sanidad y una educación de las más deficientes de España, si es la reina de la economía sumergida, sólo hay un culpable: Valcárcel. Pero él sigue echando la culpa a otros, como siempre... Al principio la culpa era de la herencia socialista, ahora la culpa es de Zapatero... ¿Cuál es su solución? Que, además de pagar nuestros impuestos para tener servicios básicos, volvamos a pagar por ellos. ¿Lo peor? Que el PP ganará una vez más en Murcia por mayoría absoluta y aplastante. ¡Ahm, se me olvidaba! ¡AGUA para TODOS!