OBRAS FARAÓNICAS

Se se promovera unha sondaxe para saber cales infraestruturas públicas merecerían estar na listaxe de sospeitosas, por faraónicas, non ou dubiden: a opinión maioritaria optaría porque encabezase o ranking a Cidade da Cultura. Pero nunca lle poñería ese sambenito a outras que, como o Porto Exterior coruñés ou o mesmo trazado do AVE, requiren asimesmo de inversións faraónicas para levalas a cabo. Non será tanto porque as maiorías sociais xa despexaran as dúbidas que a respecto destas dúas últimas iniciativas seguen albergando reputados expertos, como por estaren pouco afeitas a equiparar cultura e economía. Non seu descargo habería que analizar tamén a carga de populismo coa que determinados poderes fácticos conseguiron que tódalas bontades do faraonismo focalizasen sobre o Gaiás e non sobre Punta Langosteira, ou sobre a maqueta ministerial dunha España sometida, sempre con Madrid de ida e volta, aos delirios dá alta velocidade. Fago esta consideración comparativa movido polo brote de soberanismo en que deron as declaracións de dous políticos cataláns, poñendo en dúbida a rendabilidade do AVE a Galicia. Convertido desde as primeiras escaramuzas políticas nun casus belli, alimentado por todo tipo de actores, a causa dá alta velocidade acadou en poucos anos a simboloxía identitaria que os seus máis radicalizados reivindicadores tanto din detestar para outros supostos. Por caso, a dereita política que comanda Núñez Feijóo, e a dereita sociolóxica que se move entre a patronal de Fontenla e ou Clube Financeiro de Vigo. Non é que nos sorprendan polo reivindicado, pois que van ser na práctica os exclusivos beneficiarios desa ultracostosa infraestrutura de transporte, se pola retórica empregada. Por máis que nolo vendan en clave comunitaria, e democratizadora, será ultraminoritario o número de viaxeiros potenciais que non identifíquense co mundo dos negocios a pequena e mediana escala. Abonda con realizar unha proxeción a partir dá liña do AVE con maior tráfico, Madrid-Barcelona, que apenas supera metade do número de pasaxeiros que segundo a Comisión Europea a farían rendible algún día. Xa que logo, non é de estrañar que os expertos, facendo abstración dá verdadeira motivación político/administrativa que está detrás en España desta faraónica infraestrutura radial, a definan como unha aberración económica. Poñendo en solfa a quen, como o ministro Blanco, se gabou de sermos ou país dá UE que maior número de capitais de provincia ten unidas á capital de España por unha liña de alta velocidade. Non serei eu quen, coa obra a medio facer, acepte a paralización que implicitamente recramaron os cataláns. Como tampouco o acepto para as infraestruturas do Gaiás e Punta Langosteira, a vixiar sen embargo para que se transformen en estratéxicas para o país. Pero tampouco quero deixar de reiterar que son, canda o AVE, as mostras que mellor traducen as políticas faraónicas do tempo dás vacas gordas. Por iso, no canto de aceptar o espectáculo circense non que se empeñan os políticos que aínda seguen atados ao chapapote electoral, a cidadanía debera haberse situado no seu día a prol non do AVE, senón dunha moderna rede ferroviaria interior. Democratizaría o acceso a un servizo público de necesidade, e sería social e economicamente rendible. As cousas, no seu sitio.