O pasado 29 de marzo, folga xeral pola reforma laboral aprobada polo Goberno de Rajoy. Nada novo, pois foi o propio presidente quen se prestou como privilexiado heraldo do seu anuncio. Unha reforma que recorta salarios e dereitos de xeito tan brutal que case podería considerarse unha derrogación retroactiva do estado social conquistado ata a data.
E chegados a este punto de ruptura do equilibrio que presidía a relación laboral, expóñome unha inxenuidade: ¿haberá algún empresario neste país coa valentía suficiente para recoñecer como abusiva a proxectada norma do abaratamento, non do despedimento, senón do traballador en si?
O multimillonario Warren Buffett en EE UU, en Alemaña uns cantos ricachones e en Francia un selecto grupo de empresarios, solicitaron aos seus respectivos gobernantes, por unha mera cuestión de equidad e xustiza social, pagar máis impostos. Pregúntome se algo así é posible no noso país entre a clase empresarial española; que algún empresario expresase o seu profundo rexeitamento pola aprobación dun paquete de medidas que deixa en panos menores á parte principal dos seus negocios, os traballadores. Pregúntome se entre quen xeran emprego cabería unha mínima chiscadela de complicidade cos seus empregados. Buffett queixábase de que el pagaba menos impostos que o botóns que lle abría a porta da súa limusina.
¿Haberá alguén no noso país disposto a defender os dereitos do veciño, por máis que iso supoña renunciar a unha parte importante dos seus privilexios? G.M.
E chegados a este punto de ruptura do equilibrio que presidía a relación laboral, expóñome unha inxenuidade: ¿haberá algún empresario neste país coa valentía suficiente para recoñecer como abusiva a proxectada norma do abaratamento, non do despedimento, senón do traballador en si?
O multimillonario Warren Buffett en EE UU, en Alemaña uns cantos ricachones e en Francia un selecto grupo de empresarios, solicitaron aos seus respectivos gobernantes, por unha mera cuestión de equidad e xustiza social, pagar máis impostos. Pregúntome se algo así é posible no noso país entre a clase empresarial española; que algún empresario expresase o seu profundo rexeitamento pola aprobación dun paquete de medidas que deixa en panos menores á parte principal dos seus negocios, os traballadores. Pregúntome se entre quen xeran emprego cabería unha mínima chiscadela de complicidade cos seus empregados. Buffett queixábase de que el pagaba menos impostos que o botóns que lle abría a porta da súa limusina.
¿Haberá alguén no noso país disposto a defender os dereitos do veciño, por máis que iso supoña renunciar a unha parte importante dos seus privilexios? G.M.
1 comentario:
Más allá de las medidas que se están tomando, lo que queda al descubierto es la ideología que siempre ha estado allí, y quizá nunca cambie: el sector conservador de mano de la iglesia, en el poder. Ni unos ni otros son demócratas, lo demuestran la forma de elección de cargos (el "dedazo" de Aznar es la anécdota suprema). Su objetivo máximo no es el estado de bienestar, el beneficio de la sociedad y esas cosas, no. Su fin es acumular el máximo poder para poder seguir creciendo, a costa de todos y de todas. No importa si nuestra educación pública se hunde: ellos tienen dinero (el dinero de todos) para la educación privada. No importa si la sanidad pública se hunde: idem lo anterior. No importa si se recortan las libertades, se hace con el fin supremo de la verdad del libro (la biblia).
¿Somos tontos? ¿Somos ignorantes? NO. Ni una cosa ni la otra. Sencillamente (y no es poco) estamos manipulados y desinformados, por lo que el esfuerzo de comprensión que debemos hacer es enorme. Los conservadores (políticos de derechas, iglesia católica en su mayoría, medios de comunicación en su MAYORÍA, y multitud de personas sin educación) hacen que el sistema quede anclado en el tiempo, lo que cierra el círculo y les hace perpetuarse en el poder, sin responsabilidades, sin problemas. ¿Hasta cuándo lo seguiremos permitiendo? Como mínimo, podemos manifestarnos y alzar la voz, todavía.
Publicar un comentario