Produce náuseas o refinamento e a indecencia con que se está a proceder ao desmantelamento da esperanza, e á prolongación da pobreza, máis alá desta xeración e da seguinte.
Resulta difícil conciliar o sono cando se ten o estómago repleto do vómito que non cesa, da repugnancia que provoca ver os Blesa de Bankia e os últimos presuntos da alcaldía de Sabadell e do PSC debullar nun só telexornal as mesmas molestas escusas. É probadamente imposible durmir dun tirón coa puñalada agre da fría premeditación destrutiva do Goberno, dos Gobernos, cando falan de que as vítimas resucitarán grazas a que cada vez as estrangulan máis e mellor. O nu cinismo dos poderes e dos grandes mangantes e dos preeiros e dos retrógrados quedou tan á vista que produce peritonite nocturna recordar as súas repugnantes feituras e saber, sobre todo saber que, cando espertemos, os asasinos seguirán aí. Porque non concluíron a súa tarefa.
Produce náuseas o refinamento e a indecencia con que se está a proceder ao desmantelamento da esperanza, e á prolongación da pobreza, máis alá desta xeración e da seguinte. Resulta que, primeiro, se rouban o país e a continuación venden ao peso aos seus habitantes. A arte de desvalixar non xa o futuro senón o mesmo presente alcanzou tal refinamento que nós poderemos dicir, se sobrevivimos con voz, que fomos testemuñas -e vítimas- da Grande Involución, a Xeada Histórica.
Non é un feito inelutable. Ten que converterse, este saqueo, no pórtico que precede á quentura da loita en común. "Cada vez que paso polo banco que me afundiu véñenme ganas de entrar para miralos á cara", dicía onte á noite por raio un pequeno empresario reducido a buscar inutilmente traballo. Miralos á cara: iso xa o facemos grazas á tele. O seguinte debería ser romperlla, a forza de solidariedade e indignación: xudicialmente, claro. MARUJA TORRES
Resulta difícil conciliar o sono cando se ten o estómago repleto do vómito que non cesa, da repugnancia que provoca ver os Blesa de Bankia e os últimos presuntos da alcaldía de Sabadell e do PSC debullar nun só telexornal as mesmas molestas escusas. É probadamente imposible durmir dun tirón coa puñalada agre da fría premeditación destrutiva do Goberno, dos Gobernos, cando falan de que as vítimas resucitarán grazas a que cada vez as estrangulan máis e mellor. O nu cinismo dos poderes e dos grandes mangantes e dos preeiros e dos retrógrados quedou tan á vista que produce peritonite nocturna recordar as súas repugnantes feituras e saber, sobre todo saber que, cando espertemos, os asasinos seguirán aí. Porque non concluíron a súa tarefa.
Produce náuseas o refinamento e a indecencia con que se está a proceder ao desmantelamento da esperanza, e á prolongación da pobreza, máis alá desta xeración e da seguinte. Resulta que, primeiro, se rouban o país e a continuación venden ao peso aos seus habitantes. A arte de desvalixar non xa o futuro senón o mesmo presente alcanzou tal refinamento que nós poderemos dicir, se sobrevivimos con voz, que fomos testemuñas -e vítimas- da Grande Involución, a Xeada Histórica.
Non é un feito inelutable. Ten que converterse, este saqueo, no pórtico que precede á quentura da loita en común. "Cada vez que paso polo banco que me afundiu véñenme ganas de entrar para miralos á cara", dicía onte á noite por raio un pequeno empresario reducido a buscar inutilmente traballo. Miralos á cara: iso xa o facemos grazas á tele. O seguinte debería ser romperlla, a forza de solidariedade e indignación: xudicialmente, claro. MARUJA TORRES
Ningún comentario:
Publicar un comentario