Non é a primeira vez que temos a Italia de parella de baile. Durante un tempo bailamos sos, pero xa estamos de novo emparexados, e non por boas razóns. Tanto é así que ata o euro se depreció. Ben é verdade que pouco, pero tamén que isto acaba de empezar. Onte, quen máis ou quen menos tiña motivos para vender algo, e máis si era español. "Non podía chegar en peor momento" di no seu editorial Financial Times, pero como ninguén dá puntada sen fío, e estes menos, o lume alcanza a Rajoy, igual que no seu día apuntaba a Berlusconi, non tanto a Italia. Pero iso é un consolo limitado, porque non hai crónica que ao preguntarse sobre o futuro do Presidente do Goberno, non faga de paso referencia á crise institucional que asola a "case todas as institucións".
Isto non ten saída fácil. As axendas dalgúns dos principais líderes do PP están sendo canceladas, e a sensación que se percibe é a dun país sen rumbo, e sen alternativa. Unha crise así vai precisar dalgún tremor sísmico, e quen sabe si chegou o momento de deixar lugar a un goberno tecnócrata. Nesta ocasión a tradicional política do Presidente de esperar a que escampe, poderá contar co apoio dalgúns líderes europeos, pero vai ser moi difícil de soster moito tempo. ¿Quen vai dicir agora que un incremento da curmá de risco non vén por mor da crise política?A miña impresión é que hai moito máis de cobardía e falta de transparencia que de corrupción, pero que dubida cabe que a presenza de notables lerchos o emponzoña todo. Ou non habemos ter sorte, ou temos o que merecemos. A elixir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario