¡BASTA DE SILENCIOS!

Non é só a crise, nin os recortes, nin a obsesión polo déficit público. Cando se instauran copagamentos, se recorta en bolsas e dependencia ou se impoñen taxas xudiciais que levan aos que non teñen recursos a desistir da defensa, hai detrás todo un modelo doutrinal. Chámano obriga pero é ideoloxía. Un credo para outra España que non é a construída co esforzo de todos nos últimos 30 anos. Pero con todo, o peor non son os axustes, nin a presión fiscal, nin sequera a propaganda que pretende instaurar o relato dun país que atravesou con éxito o Cabo de Fornos (Rajoy dixit).

O retroceso en materia de liberdades e dereitos fundamentais vai directamente ao corazón do sistema democrático. E o ritmo cardíaco do noso adoece xa dunha patoloxía que precisa tratamento urxente, quizais dunha rebelión cívica na que cada un dende o seu ámbito de actuación asuma activamente as súas responsabilidades e non se conforme coa "España volve ir ben". Se non facemos nada, cando un día miremos para atrás, decatarémonos do que perdemos e será unha inxente tarefa recuperar o perdido.

E aquí é onde aínda estamos a tempo de que o periodismo estea á altura. En todo período de cambio radical, e este sen dúbida éo, hai damnificados. Mortos que quedan polo camiño. E se o dereito á información e a liberdade de expresión é un deles, mal imos. Non o permitamos! Nin calemos, nin finxamos normalidade. Hai uns díasMarty Baron, o director de The Washington Post, dicía nunha entrevista con María Ramírez Nel mundo: "Se non nos erguemos contra o poder, sacrificaremos o noso futuro". Así que glosemos sen escatimar tipografía as reformas lexislativas coas que o goberno doPP quere acernar dereitos individuais e liberdades públicas. Aí está a reforma do Código Penal que instaura a prisión permanente revisable en contra do criterio da maioría de xuristas; impón a liberdade vixiada non só para delitos de terrorismo e elimina o artigo que protexe o exercicio de dereitos como o de folga, reunión ou manifestación. Un texto que agarda que pasen as eleccións europeas para evitar o escándalo e se dilúa o eco dos contundentes informes en contra. Boten unha ollada ademais á pretendida lei de Seguridade Cidadá que restrinxe dereitos aos medios de comunicación ao limitar a actuación dos fotoperiodistas nas manifestacións e busca minimizar a protesta cidadá. Límites, mordazas, advertencias... A dereita española quere unha maioría silenciosa que nin informe nin proteste. Que pretende si non o anteproyecto de Lei Orgánica do Poder Xudicial de Gallardón ao establecer que cando os xuíces consideren perturbada a súa independencia, póidase ordenar a un medio de comunicación que non informe dun asunto xudicial (léase Gúrtel, Bárcenas ou Noos). Unha lexislación predemocrática. Diso trátase. Diso e de limitar o dereito á información.
A nosa primeira obrigación é a verdade, pero despois a lealtad, e non co poder político, nin o económico, senón con quen depositaron en nós ese dereito irrenunciable que garante o artigo 20 da Constitución. Nin un paso atrás. Aínda que a influencia política tombe directores, retire publicidades institucionais, trate de impoñer silencios e dicte a lista de contertulios semanales nos medios públicos, será sempre a verdade, e non as leis mordaza, a que axude ao sostenimiento da democracia.
E si España padece unha profunda crise política, social, económica e institucional non desterremos das nosas páxinas nin das nosas análises expresións polo simple feito de que inquieten o poder. Entre as nosas obrigacións está a de controlar ao poder aínda que a este incomódelle e si o poder pretende cercenar dereitos, hai que contalo, non maquillalo, nin obviar. Ninguén dixo que este oficio fose para facer amigos, nin que fose fácil resultar molesto e crítico. Pero esa é a esencia. "A ética -dixo García Márquez- debe acompañar ao xornalismo como o zumbido ao moscardón". Non somos voceros, nin transmisores de argumentarios, senón moscones molestos. Así que si á vicepresidenta do Goberno escápaselle un "na miña puta vida", escribamos "na miña puta vida" por máis que os seus asesores intenten que non o fagamos. Non consintamos que a crise ou o medo convértanse en atenuante dun xornalismo dócil. Vixiemos ao poder desde o rigor e a independencia e non finxamos normalidad ante os atropellos. E entre tanto, faría ben este goberno de tanto católico practicante en respectar nestes tempos de canonizaciones e santos a máxima de Catalina de Siena: "¡Basta de silencios! ¡Gritade con cen mil linguas! Porque, por calar, o mundo está podrecido". Pois iso. Esther Palomera