A CORRUPCIÓN COMO SISTEMA

Luca Prodan afirmaba que cando din que o poder corrompe, hai que ver sempre quen é o que chega ao poder, a ter poder. Quizais non é que o corrompeu o poder, senón que sempre estivo corrompido. É o mesmo siloxismo que o do enterrador shakesperiano requirido por Hamlet para que lle aclare o tempo que tarda un cadáver en corromperse e que antepón a consideración de que non estivese putrefacto antes de morrer.

Porque máis grave que o sistema estea corrompido é que a corrupción sexa o sistema. Cando o propósito da acción política é desautorizar e demoler o Estado en favor do poder intimidatorio do diñeiro, existe un ostracismo permanente da centraliade cívica e ética na vida pública.
Dicía Ortega e Gasset que peor que estar enfermos é ser a enfermidade e a corrupción se converteu no sistema evitando calquera límite refundando o Estado de tal maneira que poida consolidarse a transferencia da riqueza pública á órbita privada e abolir o control democrático sobre os poderes fácticos que actúan autoritariamente na articulación do modelo social. Como en todas as guerras, os perdedores sempre son os culpables, neste caso os pensionistas, os funcionarios, os parados, os inmigrantes, criminalizar perversamente por aqueles cuxa avaricia causou a crise e que agora se benefician tamén dela.

O ortopédico modelo herdado da Transición consolida que os poderes non suxeitos ao control democrático sexan tan influentes que resulte case imposible realizar unha política afín ás maiorías sociais se esta política non se compadece cos intereses dos poderes fácticos económicos, sociolóxicos e financeiros. Cando o interese xeral desaparece do horizonte do sistema a corrupción convértese nas únicas regras do xogo. A metástase da crise financeira ao ámbito público débese a que a peculiaridade máis importante do sistema económico español é unha forma de produción que esixe a concorrencia da violencia institucional suxeita á falsa narrativa das elites económicas e financeiras que dan carácter de eficiencia á imposición de medidas de nesgo ideolóxico. É por iso que todas as reformas estruturais sobre o tecido produtivo se incardinasen nunha soa dirección: a salvagarda dos intereses plutocráticos a custa do empobrecemento da poboación, o debilitamento dos instrumentos de defensa de traballadores e empregados, a xeración dun abundante exército de reserva como son os parados para manter os salarios ao bordo do nivel de subsistencia, o desmantelamento do sector publico para converter en negocio oligopólico os servizos sociais, a consolidación dunha fiscalidade regresiva, a constrición dos dereitos cívicos e as liberdades públicas ao obxecto de silenciar o malestar das maiorías sociais e a implantación dun Estado mínimo e unha democracia limitada que non poida contradicir o imperio do poder económico.

Pero tamén propicia a corrupción do sistema posto que o poder económico no seu afán por exterminar a política e converter os partidos en entes de xestión produce, en moitos casos, que a coherencia sexa simplemente mercantilista a través dun pragmatismo sen paliativos. Por iso, faise necesario e urxente unhas auténticas reformas estruturais que repoñan o valor ético da política e a supremacía dos poderes democráticos ante os intereses de minorías alleas ao escrutinio da cidadanía.