Aseguraba
Donoso Cortés, xa no século XIX, "A corrupción corroe todas
as capas do tecido social español". Transcorreron case
douscentos anos, e esta enfermidade continúa anegando cada estrato
da nosa sociedade.
Todo arranca do pernicioso costume español de "intentar conseguir o máximo co mínimo esforzo" (e preferiblemente se ese esforzo corresponde a terceiros) en maridaxe coa non menos nefasta envexa, que cobiza o que posúe o de en fronte pero eludindo o mérito e capacidade do envexado. Aínda que os anteriores males non fan distinción de clase social, os seus efectos máis funestos recrúanse cuantitativamente cando florecen nas devesas do diñeiro...
En realidade, se en España imperase un capitalismo de verdade, a maioría dos grandes empresarios e banqueiros vagabundearían pedindo esmola ou resgaríanse os seus bochudos cus no cárcere. E se se aplicasen a si o que esixen aos demais, acabarían vendendo panos de papel nos semáforos.
Coa súa incompetencia e mans sucias afundiron os seus propios negocios que, en moitos casos, nos obrigaron a "rescatar". Talvez dende o seu retiro forzoso en Soto del Real, o anterior presidente da CEOE podería ilustrarnos con centenares de exemplos. Ou quizais Jaume Matas, recente inquilino na prisión da bucólica Segovia.
Pola súa banda, os grandes empresarios españois viron secarse os ubres da especulación inmobiliaria, a construción e as obras públicas. Pero queren seguir gañando o mesmo diñeiral. Dado que en materia de talento empresarial, innovación e tecnoloxía nin están nin se lles espera, lanzáronse á rapina dos servizos públicos e dos dereitos dos traballadores. En poucas palabras: meter a man nos petos alleos.
Todo arranca do pernicioso costume español de "intentar conseguir o máximo co mínimo esforzo" (e preferiblemente se ese esforzo corresponde a terceiros) en maridaxe coa non menos nefasta envexa, que cobiza o que posúe o de en fronte pero eludindo o mérito e capacidade do envexado. Aínda que os anteriores males non fan distinción de clase social, os seus efectos máis funestos recrúanse cuantitativamente cando florecen nas devesas do diñeiro...
En realidade, se en España imperase un capitalismo de verdade, a maioría dos grandes empresarios e banqueiros vagabundearían pedindo esmola ou resgaríanse os seus bochudos cus no cárcere. E se se aplicasen a si o que esixen aos demais, acabarían vendendo panos de papel nos semáforos.
Coa súa incompetencia e mans sucias afundiron os seus propios negocios que, en moitos casos, nos obrigaron a "rescatar". Talvez dende o seu retiro forzoso en Soto del Real, o anterior presidente da CEOE podería ilustrarnos con centenares de exemplos. Ou quizais Jaume Matas, recente inquilino na prisión da bucólica Segovia.
Pola súa banda, os grandes empresarios españois viron secarse os ubres da especulación inmobiliaria, a construción e as obras públicas. Pero queren seguir gañando o mesmo diñeiral. Dado que en materia de talento empresarial, innovación e tecnoloxía nin están nin se lles espera, lanzáronse á rapina dos servizos públicos e dos dereitos dos traballadores. En poucas palabras: meter a man nos petos alleos.
Deste
modo "traballan" os grandes "empresarios" (é un
dicir) españois. Por iso, na nosa nación, os grandes empresarios
constituíron, en xeral, unha insufrible eiva. A historia está aí,
para quen queira consultala. Comparar a grande empresa española cos
seus homólogos alemáns, franceses ou ingleses só provoca rubor e
noxo. A grande empresa española autodenomínase liberal, pero só
para esixir menos regulación e control nas súas actividades. Á
hora de innovar e arriscar botan o seu liberalismo polo alxibe e
transfórmanse en compulsivos succionadores da teta pública.
Si, "curiosamente", o seu "liberalismo" se evapora á hora de esixir millóns de euros en subvencións, contratos coa Administración e regalos fiscais... que grandes empresarios os que necesitan do diñeiro público para sacar adiante as súas empresas privadas!
E o descaro non decrece, ao contrario: ademais do anterior, constantemente reclaman novos obsequios fiscais e a consolidación dun mercado laboral cheo de privilexios empresariais, pero que non se traduce en creación de emprego nin en mellora económica xeral. Neste sentido, o oprobio de fraude masivo e estrutural que perpetran os "empresarios" merece un aparte...
Si, "curiosamente", o seu "liberalismo" se evapora á hora de esixir millóns de euros en subvencións, contratos coa Administración e regalos fiscais... que grandes empresarios os que necesitan do diñeiro público para sacar adiante as súas empresas privadas!
E o descaro non decrece, ao contrario: ademais do anterior, constantemente reclaman novos obsequios fiscais e a consolidación dun mercado laboral cheo de privilexios empresariais, pero que non se traduce en creación de emprego nin en mellora económica xeral. Neste sentido, o oprobio de fraude masivo e estrutural que perpetran os "empresarios" merece un aparte...
A
fraude dos empresarios ás arcas públicas resulta
insostible
Segundo
evidencia GESTHA (Asociación de Técnicos do Ministerio de Facenda)
a fraude fiscal no noso país sitúase en torno aos 90.000 millóns
de euros/ano (si, leron ben, e nesta ocasión reproducireino en
letra: noventa mil millóns de euros ao ano). Aproximadamente o 75%
dese de fraude, como segue informando GESTHA, perpétrano empresas
agrupadas na CEOE.
A cifra de roubo ás arcas públicas é tan mareante (15.000.000.000.000 das antigas pesetas. En letras: quince millóns de millóns) que a súa magnitude, ao igual que as distancias do universo, só pode entenderse mediante exemplos. Vexamos...
O presuposto total do Ministerio de Xustiza aproxímase aos 1.500 millóns de euros ao ano. Ou dito doutro modo o escave empresarial das arcas públicas equivale a máis de sesenta veces o presuposto do devandito Ministerio.
A cifra de roubo ás arcas públicas é tan mareante (15.000.000.000.000 das antigas pesetas. En letras: quince millóns de millóns) que a súa magnitude, ao igual que as distancias do universo, só pode entenderse mediante exemplos. Vexamos...
O presuposto total do Ministerio de Xustiza aproxímase aos 1.500 millóns de euros ao ano. Ou dito doutro modo o escave empresarial das arcas públicas equivale a máis de sesenta veces o presuposto do devandito Ministerio.
Noutras
palabras, os que arremeten contra o inasumible gasto de
funcionarios", "os privilexios dos traballadores fixos"
e demais salmodias do catecismo neocon, son responsables, por activa
ou pasiva, dun burato negro fiscal que nos obriga a emitir débeda
pública para financiar os servizos públicos. Algo que non sería
necesario se eses mesmos suxeitos cumprisen coas súas obrigas
tributarias.
Obviamente, non podemos permitirnos o luxo asiático duns empresarios defraudadores, pedichons e incapaces de xerar riqueza e emprego mentres espremen os petos dos cidadáns honrados. Un lobby empresarial que só busca enriquecerse do modo máis rápido e co mínimo ou nulo esforzo, a custa da economía nacional e do benestar da mayoría.
Desgraciadamente, a solución contra o anterior preséntase moi afastada e incerta, toda vez que a CEOE non fai senón reproducir esquemas comúns a gran parte da cidadanía: levarllo cru aínda que sexa a custa de terceiros, defraudar a Facenda (dende os millóns "perdidos e esquecidos" de Jordi Pujol ao " con IVE ou sen IVE"? de talleres Pepe), recorrer ao amiguismo e enchufismo sen o menor indicio de vergoña para elevarse na escala sobre terceiros con máis mérito, cobizar o que posúe o do lado e, por suposto, ostentar e presumir. Dende o iate máis suntuoso aos tempos do 4 x 4 "de Jonatán o albanel, o que está casado con María Jessica, a perruqueira,".
Sobre a base do anterior, cada día reafírmome, os males de España débense única e exclusivamente aos españois, son eles os que crean e perpetúan os seus propios males. A frase non é miña. Foi escrita polas mans sabias e limpas de Amadeo de Saboya, o rei masón que puido transformar España nunha nación moderna e próspera... Se impedírono os españois.
Hoxe, outros moitos españois, moitos, en alarmante e inasumible porcentaxe, contribúen ou contribuíron á fraude, a corrupción e a componenda dende o posto-alto, medio ou baixo-que ocupen ou ocuparon. La mesma historia. O mesmo país. Só varían os nomes e traxe dos protagonistas.
Obviamente, non podemos permitirnos o luxo asiático duns empresarios defraudadores, pedichons e incapaces de xerar riqueza e emprego mentres espremen os petos dos cidadáns honrados. Un lobby empresarial que só busca enriquecerse do modo máis rápido e co mínimo ou nulo esforzo, a custa da economía nacional e do benestar da mayoría.
Desgraciadamente, a solución contra o anterior preséntase moi afastada e incerta, toda vez que a CEOE non fai senón reproducir esquemas comúns a gran parte da cidadanía: levarllo cru aínda que sexa a custa de terceiros, defraudar a Facenda (dende os millóns "perdidos e esquecidos" de Jordi Pujol ao " con IVE ou sen IVE"? de talleres Pepe), recorrer ao amiguismo e enchufismo sen o menor indicio de vergoña para elevarse na escala sobre terceiros con máis mérito, cobizar o que posúe o do lado e, por suposto, ostentar e presumir. Dende o iate máis suntuoso aos tempos do 4 x 4 "de Jonatán o albanel, o que está casado con María Jessica, a perruqueira,".
Sobre a base do anterior, cada día reafírmome, os males de España débense única e exclusivamente aos españois, son eles os que crean e perpetúan os seus propios males. A frase non é miña. Foi escrita polas mans sabias e limpas de Amadeo de Saboya, o rei masón que puido transformar España nunha nación moderna e próspera... Se impedírono os españois.
Hoxe, outros moitos españois, moitos, en alarmante e inasumible porcentaxe, contribúen ou contribuíron á fraude, a corrupción e a componenda dende o posto-alto, medio ou baixo-que ocupen ou ocuparon. La mesma historia. O mesmo país. Só varían os nomes e traxe dos protagonistas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario