ESPAÑA, PAÍS DE LADRÓNS

Está ben visto aproveitarse de calquera fisura do sistema para levar un pico e celebralo cos amigos ata altas horas da madrugada. Iso é o español.

España é un país de ladróns, pero de ladróns moi particulares. Entre os españois que se dedican a aproveitarse dos bens alleos, non abundan os do pixama branco de raias negras. O noso é máis de moqueta, de gomina e de cochazo oficial. Está ben visto aproveitarse de calquera fisura do sistema para levar un pico e celebralo cos amigos ata altas horas da madrugada. Iso é o español. O tipicamente español. Para que imos enganarnos.
Ata para dedicarse ao mangoneo fai falta ter un pouco de arte. Polo visto, non é o mesmo o que rouba polo ansia de posuír, que o que o fai para comprar de tres en tres nos concesionarios de alta gama. Non é o mesmo o que rouba con violencia á unha vella, que o que leva os fondos públicos, de todas as vellas e das que non o son. Non é o mesmo o que rouba e reparte, que o que se queda todo. Por iso, se de roubar trátase, non hai que perder de vista algunhas normas de conduta.
En política, o bo corrupto medra cara a dentro, ao contrario que a maioría dos vexetais. Se as plantas van do capullo á flor, en política, o bo trincón, prefire ir da flor ao capullo, onde xa queda para toda a vida. Isto fai que sexa facilmente reconocible. O corrupto experto evita os focos, foxe da prensa e nin se fala con quen cheiran a honradez. A súa táctica pasa por crecer dentro do partido, controlando áreas internas importantes pero pouco atractivas para quen teñen vocación política de exposición ao público.
Unha vez que ha medrado o suficiente e gañouse a confianza dos seus superiores, o bo facinoroso dedicado á política comeza a exercer a nobre arte de roubar. E entón rouba a mancheas. Rouba con gusto, con salero, con faísca, con descaro. Rouba coma se fósese a acabar mañá. Apunta alto desde o primeiro día. Non leva pequenas comisións, nin se contenta con operacións de pouca sonada. Vaillo levando ao grande. E repárteo. Sempre o reparte. Porque en caso de problemas, cantas máis persoas aparezan coa mans na masa, máis divididas caerán as labazadas. Se é que hai labazadas, e non pechadas ovacións, que tamén houbo casos.
Con todo, de todas as características do bo trincón, a máis importante é a correcta recollida de documentación. Do mesmo xeito que o observador de aves, o ladrón de partido debe anotar todo o que sucede ao seu ao redor. Ao longo dun ano é incontable o lixo, os chismes, e os segredos de estado -e de partido- que se acumulan nas esquinas e nos corredores das sedes de Xénova e Ferraz. O máis poderoso do edificio sempre será o que máis notas consiga tomar, o que máis fotografías logre facer, e o que máis documentación poida fotocopiar. Nunca se sabe cando chegará o momento de sacar todo o arsenal a pasear, ou de acender o ventilador.
Así é a arte do bo trincar que tan ben coñecemos en España. A historia da nosa democracia está infestada de ladróns, iluminados e corruptos de todas as cores, que fixeron fortuna baixo o manto do oficial, do partido, e da cousa pública. Non debería sorprendernos. O incrible é que, visto o visto, aínda haxa xente que confíe nas bondades dun estado xigante e todopoderoso, infestado de suxeitos como estes, influíndo, tomando decisións e, en definitiva, manexando as nosas vidas e o noso diñeiro. Só reducindo o poder que circula polas zarpazas públicas e a súa alargadísima sombra, pódese reducir o número de chourizos.