ORIXE DA CORRUPCIÓN

Fai anos que a sociedade española está sobrecollida polos escándalos xeneralizados de corrupción: Filesa, Roldán, Naseiro, Gürtel, Palau da Música, Matas... Case sempre teñen nomes propios, de persoas ou de institucións e empresas, pero, ¿que é o que sustenta á corrupción e permítelle que os seus autores, en moitos casos, manteñan os seus cargos e non ingresen en prisión? A resposta é evidente: detrás de todo isto está o financiamento dos partidos políticos, unha cuestión aínda non resolta. Na maioría dos casos de corrupción o fundamento está na busca de recursos para o partido de turno. As persoas que xestionan estes asuntos non asumirán nunca os riscos colaterais da súa función sen procurarse unha parte substancial do botín. Para iso, a miúdo contan cunha impunidade sorprendente. Hai un pacto, non explícito, de non utilizar o financiamento dos partidos como arma arroxadiza nas campañas electorais.
Por outra banda, os xestores do negocio saben demasiado e, se o partido ponos na picota, cantan: o seu repertorio é extenso e faría dano. Ocorre tamén que unha gran parte da xustiza ten fortes vínculos cos partidos. A xustiza non parece precisamente independente e iso, salvo honrosas excepcións, supón que determinados xuíces pénsen moito antes de levantar un caso de corrupción. E os favores que os partidos reciben de bancos e grandes empresas teñen a súa contrapartida. Chegados a este punto, pregúntome: ¿quen manda realmente neste país? ¿Pode un gobernante ditar resolucións contra os intereses de quen lle axudou? Quizá por este motivo en España temos grandes baleiros de investimento en sanidade, ensino, I+D e pensións.