A NENA DE RAJOY

Había unha vez unha nena, apadriñada por Rajoy, para a cal, o presidente, quería unha sociedade avanzada cunha educación para que esa nena chegase a ser mañá unha persoa preparada e con traballo. Tamén quería Rajoy que esa nena vivise nunha sociedade cunha sanidade cuberta na súa totalidade, que fora sa, que tivese a súa casa propia. Unha sociedade na que esa nena prosperase e cando fose maior estivese contenta de terse criado nun país chamado España.
Pasou ano e medio dende que Rajoy quería todas esas cousas para a súa nena, pero o que se conseguiu é que a nena está gravemente enferma porque a medicina que se lle administra a está a matar; non a atenden na sanidade pública porque non hai médicos de garda abondo; non puido ir á escola porque aos seus pais os desafiuzaron e tivo que marchar a outro lugar a vivir cuns familiares. A escola está pechada e non pode aprender, que no país que naceu, xa non hai unha oportunidade para ela, que os seus estudos, se os fai, non teñen saída. Viu como os seus pais están no paro e non encontran traballo porque o seu país, España, está a botar o peche.

Os seus pais xa lle advertiron que quedar embarazada neste país pode custarlle o cárcere, así pois, que teña coidado co tema. Mentres tanto a nena segue moi enferma e non se recupera porque o médico lle está a dar un tratamento incorrecto; xa llelo advertiron ao médico, pero di o doutor que quen mellor que el saberá o que hai que facer.
Pasaron catro anos dende que Rajoy subiu ao poder, chove, e estamos a velar o cadáver da nena coa tristura de non ter podido facer nada por salvala. Todos cren que a culpa é do médico, que se empeñou en darlle a mesma medicina, que non funcionaba. Cegouse tanto no seu diagnóstico que se negou a cambiar o tratamento. Eu creo que a culpa é doutro.

PAXAROS DE CONTA

É o caso da gaivota, un bicho carnívoro e detrívoro, pois recolle a comida entre o lixo, á vez un paxaro de poucas contas ou de moito conto cando fai contas.
¿Vén a conto, agora, contar o que dicían os máximos representantes do partido da gaivota?
Buscamos na hemeroteca e encontramos a Rajoy dicindo que con el volvería a alegría, o maná de pans, peixes e traballo. Ao señor Montoro recordámoslle vomitando frases como "canto peor estea España mellor para nós" e recordamos a De Guindos, recén chegado da famosa empresa que arruinou a medio mundo cos seus plans financeiros que levaron a moitos cidadáns a, como as gaivotas, buscar comida entre o lixo.
Agora resulta que as contas do PP estaban mal feitas e as súas consecuencias páganas os cidadáns que, enganados, e crendo nas promesas que chegaban voando, fixéronlles o niño.
E así as cousas, co país arruinado, desesperado e cunha débeda que non acabarán de pagar os netos dos nosos fillos, te enteiras de que eles teñen o niño cheo... xa dende Fraga o paxaro voaba baixo a través dunha serie de empresas que cambiaban favores por dádivas. Aqueles "paxaros" recibiron, de Forges, o nome de "afabanda popular". Despois modernizouse o sistema a través de empresas (Filesa en plan besta) e xa, en "tempos modernos" a gaivota abandonou os famosos tirantes e apertou o cinto (gürtel) para seguir en voo rasante que permitiu arrasar nas urnas e enriquecer os seus próceres máis coñecidos.

Revisen os xornais, escoiten as confesións de Arenas, Cascos e queden cos silencios de Mariano, quen proclamou un día na tele: "Fago contas a final de mes, como todo o mundo e a miña muller, que traballa, tamén fai as contas; que as cousas están difíciles para todos". É o mesmo Rajoy que non sabía canto gañaba e cuxa soldada é noxentamente inmoral. É o mesmo Mariano que durante anos mantivo a súa cota parte no Rexistro, unindo magníficos ingresos ao diñeiro que recibía como ministro, parlamentario, xefe do partido da gaivota.
Son paxaros de conta, ¿a que se? Aínda recordamos que a "Espe" non lle chegaba o soldo para pagar a calefacción do seu pazo.
Voan alto e sóltannos as súas defecacións. Xa está ben ¿non?

EUROPA LIBERAL

Cando o mal arquitecto lle larga os planos ao albanel cheos de fallos estruturais, ou o albanel suple coa súa experiencia a inconsciencia do licenciado ou non hai construción e o albanel queda no paro, o arquitecto xa cobrou o seu proxecto. Estamos nuns tempos en que ata o repartidor do butano está versado en ciencias económicas e como os economistas non queren repartir o butano hai que permitirselo.
Resulta que cando Europa era só "liberal" sen chegar a "neo" o problema capitalista existía (que dúbida cabe) tamén había crise con diferentes apelidos pero coa mesma raíz: o diñeiro tende a acumularse nestas (poucas) mans e escasea na rúa, pero o liberalismo solucionaba este problema poñendo en marcha a máquina de facer billetes e así volvía habelos. O resultado era a inflación, os billetes valían menos de cara ao exterior, en esencia baixaban os soldos -todos- nunha porcentaxe proporcional á contía deles, pero tamén baixaban os prezos -con relación á moeda foránea- co cal se activaba a exportación e o que é peor: os que tiñan acumulación de capital tamén vían como os seus millóns baixaban nunha porcentaxe igual aos soldos. Iso había que arranxalo, así que os "neos" inventaron unha moeda de tirada limitada para coleccionista e a chamaron "Euro", a partir de aí nin baixaron prezos nin baixaron millonarios así que houbo que baixar soldos, se deixar de dar créditos ás pequenas empresas para o seu funcionamento diario e rematar con "mamandurrias" tales como sanidade, educación, servizos sociais, xubilación e todas as cousas tan inútiles como estas.

O resultado: a moeda máis estable da historia, o paraíso fiscal das moedas, a que asegura que pode matar de fame os usuarios pero nunca baixar o seu valor... bo e algúns 'problemillas' asociados que van aparecendo, pero unha vez posto en marcha o invento e o ben que lles vai aos seus inventores -ricos enmedio dun 'val de bágoas' -... pois xa a sostenella e non enmendalla'

E SE NOS IMOS?

Tanta corrupción, tanto ladrón, tanta incultura política e xeral, poñíannos en bandexa un diagnóstico específico de ineptitude nacional
De pedra. De plástico. De pasta de batata. Así me deixaron as últimas declaracións do FMI. O mércores, xa o recordarán, pediron máis austeridade. O que está a matar o enfermo non é a medicina, condescendieron a explicarnos, senón que se lle aplicou en doses equivocadas. O xoves, non obstante, a homeopatía xa non era solución. Lagarde esixiu que se suavizasen os axustes para non agravar o paro, e quedou tan ancha. A nosa economía está rota, pero crecerá un 0,7 en 2014. Quen dixo que non se podía afirmar unha cousa e a súa contraria?Ata entón podiamos pensar que a culpa era nosa. Tanta corrupción, tanto ladrón, tanta incultura política e xeral, poñíannos en bandexa un diagnóstico específico de ineptitude nacional. Sen descartalo, agora resulta que, en Washington, os que presumen de cortar o bacallau dan os mesmos paus de cego. E se non fose iso? Perdoen a miña suspicacia, pero Bárcenas e Torres ensináronnos a desconfiar das informacións contraditorias que se serven en pequenas doses.
O tortuoso fío argumental desta alternancia de paus e cenorias desemboca no incondicional sufrimento dos españois. Porque si, porque é o que hai, porque non se pode facer outra cousa. E eu pregúntome, por que? Agora que todos podemos divorciarnos, e por moitos anos, coas bendicións do Tribunal Constitucional, por que temos que seguir encadeados aos intereses da banca alemá? Que pasaría se decidísemos divorciarnos, saír do euro, mesmo da UE? Se empezamos de cero, polo menos seremos pobres por nós mesmos, e non para que outros se forren coa nosa pobreza. É iso o que teme o FMI? Son consciente de que ao peor acabo de escribir unha burrada, pero tampouco resultaría tan grave. Outras compararon os escraches co nazismo, e non dimiten nin á de tres.

FMI

Unha das patas do triunvirato que nos ordena e manda é o FMI, non sabe por onde lle dá o aire. Este organismo está cheo de economistas que cobran grandes soldos, non obstante, hoxe di unha cousa e mañá a contraria sobre o mesmo tema. Desenvaiñou o látego hai un par de semanas para dicir que se deben facer máis reformas, porque as que se fixeron non son suficientes, se se quere saír da crise, e xusto ao cabo de dúas semanas rectifica dicindo que, home, a austeridade non é o camiño exacto para saír do marasmo e convén facer políticas que reactiven a economía e o emprego.
Canto fai que sabemos, os menos ilustrados, que iso é así? Que mantendo estas políticas de recortes a tutiplén, a economía se estanca e o crecemento do desemprego é unha realidade? En só uns días cambiaron de opinión, nun brainstorming sesudo, para dicirnos que é mellor a relaxación na austeridade e que conveñen outras políticas que permitan o crecemento. Aleluia. Canto diñeiro custa ese cambio de opinión? Centos de miles de euros en nóminas que non serviron para nada. Non importa, iso tamén o pagamos entre todos.
En cambio, en España, temos o peor ministro de economía posible (segundo enquisas realizadas en Europa), que dixo hai tres meses que a economía caería un 0,5%, para logo repuntar a finais de ano e xa, se iso, no 2014, crecer. Pasaron tres meses e de Guindos admitiu o que os expertos e os que somos inexpertos na materia, diciamos que non ía pasar. Caída do PIB do 1,6%, ningún brote verde a finais de ano e nada de subir o ano próximo o PIB.
Sábese que ningún país pasa dunha recesión do 1,6% a un crecemento ao ano seguinte. É simplemente imposible, porque non se dan as causas que o xustifiquen.
Que pasou entón? pois que nos enganaron, outra vez, a sabendas do cal o facían. Explicouno moi ben Soraya Rodríguez. No ministerio non son parvos ¿? o que son é mentireiros. Pero como teñen maioría absoluta..... Esta é a crua realidade.

CRECEMENTO OU RECESIÓN

Esta semana preséntasenos a todos cunha volta máis de rosca ou, se o prefiren, cun novo apertón do cinto polas novas medidas que vai tomar o Goberno de Mariano Rajoy. Novas reformas que, sen dúbida, necesita a economía española pero que se nos presenta como unha etapa máis. Xa perdemos a conta. E a impresión é de certa incerteza porque as anteriores puideron evitar danos maiores pero non supuxeron unha mellora para os cidadáns. Demóstrase que só cos axustes non de pode superar unha crise tan profunda como cruel con miles de persoas que perderon o seu traballo, o seu piso, os seus aforros e o que é máis demoledor, a confianza en si mesmo e no seu futuro máis inmediato e no de España. A opción que moitos expertos espetaron ao Executivo popular é a realización total de reformas e non de iniciativas que quedaban a medias. Seguramente optar por unhas decisións máis impopulares tería suposto un desgaste para a popularidade do goberno pero non moito máis do que supuxo quedándose a medias e sendo obrigado a adoptar novas reformas sobre as reformas anteriores.

É certo que a política económica e financeira da Unión Europea, comandada polos intereses electorais en Alemaña, non axudou nada a países como España para superar a crise. Debíase ter compaxinado un axuste imprescindible con medidas de incentivación e crecemento, pero a oportunidade electoral dos países do norte europeo impúxose fronte ás peticións do sur de medidas que promovesen o crecemento e a actividade económica. Estamos en recesión, sobe o paro e a perspectiva de lograr que a economía empece a crecer pódese aprazar un ano máis, algo que xa coñecemos de frustracións anteriores. A aposta polos autónomos e emprendedores quédase curta porque non só os mozos necesitan bonificacións para crear o seu propio posto de traballo. O emprendimiento non ten idade, é máis, a necesidade de apoio dos que teñen máis de 45 anos e quedaron no paro é maior porque, en moitos casos, son os que sosteñen na casa os mozos.

O FROB, PEOR QUE RAJOY

José Luis Gómez

 A prensa adoita queixarse, con razón, polas roldas de prensa sen preguntas e, dada a súa relevancia, adoita poñer como exemplo a mala práctica do presidente do Goberno, Mariano Rajoy, que chega ao extremo de comparecer ante os medios a través dunha pantalla de plasma. É grave esta situación, indubidablemente, pero aínda hai cousas peores en España en termos de transparencia: a toma de importantes decisións financeiras, como a adxudicación de bancos nacionalizados.
Un ente sen rostro coñecido chamado FROB, siglas dun nome que afea o castelán -Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria-, adopta medidas dunha gran transcendencia sen saír sequera no plasma. É o peculiar xeito de xestionar os procesos de reestruturación e resolución de entidades de crédito neste país, sen que ninguén se decate de nada, salvo os que fan o negocio, ao peor estilo dos tempos de burbullas e especulación.

Un exemplo desta semana: ¿por que o FROB asinou co Banco Sabadell a cuarta venda dunha entidade financeira por 1 euro -neste caso o Banco Galego-, tras facer algo parecido con Unnim, CAM e Banco de Valencia? ¿E por que pon enriba 245 millóns de euros, aos que no caso do Galego hai que sumar a outros 80 millóns inxectados en marzo? ¿Por que sempre hai diñeiro para os bancos, mesmo cando se lles fan regalos, e en cambio nunca o hai para modestos clientes con participacións preferentes e débeda subordinada? ¿E por que ninguén pregunta por iso, polo menos en instancias parlamentarias?
Non falamos de ningunha broma. Dende marzo do 2009, data da intervención de Caixa Castela-A Mancha, entre a Comisión Europea, o chamado FROB e o Fondo de Garantía de Depósitos inxectaron 88.737 millóns de euros nunha ducia de bancos españois, sen contar os avais do Estado. Sabemos o que poñemos entre todos pero non o que achegan os bancos privados beneficiados. Por non saber, nestes casos nin se sabe con cantos postos de traballo de empregados de banca trafican ás agachadas. Nin sequera se atreven a saír detrás do plasma. ¿Por que?

O EFECTO FALCIANI

A relaxación total, a anomia máis absoluta do sistema capitalista, fai que un gris empregado do HSBC acha podido conseguir uns arquivos internos dunha gran trama de delincuencia financeira e unha lección aos cidadáns de en mans de quen estamos. Estímase que nos 130.000 informes que manexa Falciani, o valor total dos fondos ascende a un cuarto de billón de euros.
Un cuarto de billón de euros de diñeiro defraudado, de diñeiro negro, de diñeiro máis negro e seguro que tamén de diñeiro negro.
Pero como pode ter estes fallos, tan parvos, o capitalismo desestabilizador e golpista?
Desestabilizador dos sistemas económicos baseados na economía real e no esforzo diario, na economía que produce, paga impostos, e obtén plusvalías necesarias para manter o propio sistema.
Golpista porque pon en perigo dunha forma estratéxica os estados de dereito, os sistemas sociais consolidados e a supervivencia da clase media.
Como se poden apancar un cuarto de billón de euros e que non pase nada? De que tipo de negocios ou sectores estamos falando para poder subtraer cuarto de billón de euros e non se decate ninguén?
Pero a realidade é que en 130.000 contas, que non persoas, hai depositados un cuarto de billón de euros, insisto coa cifra, porque me resulta icónica, simbólica e sobre todo imposible de xestionar mentalmente.
A zona euro mobiliza case 250.000 millóns de euros en préstamos, avais e quita á banca para resolver a crise grega e frear o contaxio, esa é a mesma cantidade que teñen uns miles de persoas en contas opacas e escuras, que agora saca á luz o tal Falciani.
Só fago preguntas, xa o sei, pero é dende a máis absoluta perplexidade, tería que resucitar Maimónides para sacarme do meu asombro.
Pero no fondo, o que é máis hilarante, é comprobar a cachaza, a tranquilidade obscena, que ostentan estes piratas da globalización que teñen tanta seguridade nun sistema corrupto e en metástase permanente, para nin sequera ter que controlar os sistemas de seguridade, para seguir vivindo na súa impunidade, e que un empleaducho, un tal Falciani, non lles poña en xaque ou polo menos ser un pouco máis xenerosos e ter moito mellor pagados aos Falciani que traballan para eles, para que non os traizoen.
Pero a realidade é que como o mundo é seu, lles pertence, non farán nin unha cousa nin outra.

Non será unha estratexia para que nos quede claro dunha vez por todas, de que non hai nada que facer, que estamos nas súas mans, imos que nos rendamos e gocemos?.
En calquera caso ojala xurdan miles de Falciani e desenmascaren a millóns de evasores e piratas e que aínda que non sirva para nada, polo menos que se sentan uns días, intranquilos e incómodos.

A DUCHA FRIA

Segundo a ministra de Traballo, Fátima Báñez, non cabe falar de emigración, senón de "mobilidade exterior"
Cando España entrou no club dos novos ricos, e non importaba a cor do gato senón que cazase ratos, os nosos emigrantes pasaron a ser denominados de forma oficial "residentes ausentes". Con inquietude metafísica, un encofrador galego no Alpes suízos confesoume: "Agora xa non son emigrante, son un residente ausente. Estou, pero non estou". O "voto emigrante" pasou á categoría de voto dos "residentes ausentes", de tal maneira que mesmo algúns defuntos se animaron a votar. Agora que todos os gatos son pardos, de España sae outra grande ondada de xente nova e menos nova á conquista do pan. Pero nin sequera poden identificarse coa condición tan honrosa de "emigrantes". Segundo a ministra de Traballo, Fátima Báñez, non cabe falar de emigración, senón de "mobilidade exterior". Así, a emigración é presentada como unha variante do turismo. Se o encofrador e o esquiador Bárcenas se cruzan por casualidade á altura dunha fermosa lavandaría suíza, en realidade a súa situación é a mesma: ambos os dous están alí por razóns de "mobilidade exterior". Por un idéntico impulso aventureiro. Temos uns cantos centos de miles de novos mobilizados no Exterior. Dado que hai millóns de inmobilizados no Interior, é posible que se incremente esta tendencia á deriva situacionista nos nosos mozos, e que a ministra de Traballo, en exercicio dos seus dotes poéticos, propoña a figura do "interno externalizado". En certa forma, segundo as estatísticas, case todos empezamos a sentirnos externalizados. Estamos e non estamos. A xente anda polas rúas cun aire ido, de mobilidade exterior. E ademais o Goberno está moi enfadado cos cidadáns, como demostra o anuncio da ducha fría de Arias Cañete. Aquí hai moito vicio. Duchámonos por enriba das nosas posibilidades. Calquera día nos botan a todos cun carné de "residentes ausentes" nos dentes. Manuel Rivas

O CANÓDROMO

Mentres o FMI fala da "fatiga" cidadá ante os recortes, Bruxelas esixe outra volta de rosca

A imaxe corresponde a alguén tan pouco sospeitoso de antieuropeísmo como Felipe González: o escenario europeo parécese cada vez máis a un canódromo, o lugar onde se celebran as carreiras de galgos. O galgo que corre (os Estados nacionais, neste caso España) trata de alcanzar unha lebre mecánica (a Unión Europea), que lle leva coa lingua fóra. Cando o galgo está a punto de coller á lebre mecánica, quen conduce a esta (Berlín) pega outro tirón e a lebre afástase de novo obrigando o galgo a un novo esforzo.

A metáfora recorda o sucedido a pasada semana, cando a Comisión Europea se reuniu para abordar a supervisión e corrección dos desequilibrios macroeconómicos dos países, e suspendeu a España en 6 dos 10 indicadores abordados. Tras asegurar algo tan retórico como que España vai no bo camiño, cominou ao Goberno a presentar un plan integral de reformas (léase "recortes" na maior parte dos casos), entre as que figuran unha reforma laboral aínda máis agresiva (redución da indemnización por despedimento improcedente), pensións, suba de impostos, etcétera, a cambio de flexibilizar unha senda de redución do déficit que todo o mundo, absolutamente todo o mundo, sabe que é imposible de cumprir, so pena de introducir a España nunha depresión aínda máis profunda.

O Goberno sostén que a análise feita por Bruxelas remata en 2011 (Zapatero), e non reflicte a corrección que se produciu o ano pasado e que dá como resultado a mellora en oito indicadores. O problema é que os dous que empeoran son o paro (que superará o 27% da poboación activa) e a débeda pública, que nun só exercicio creceu 15 puntos e que en 2015 chegará a un 100% do PIB (outros 16 puntos máis).

Hai certo cambio no punto de vista do Goberno sobre o noso papel no canódromo. O cansazo manifestouse no Congreso o pasado mércores, onde pareceu estar a establecerse un novo consenso entre as forzas políticas. Esta vez sobre "a limitación europea" máis que sobre "a solución europea". Ata agora, o pensamento dominante indicaba que estar en Europa, pertencer a Europa facía ao noso país máis democrático e máis xusto. Nas últimas sondaxes maniféstase que por primeira vez dende que España ingresou no club a metade da década dos oitenta, este non é observado polos cidadáns como a solución ás súas dificultades, senón como un problema en si mesmo. Dende que comezou a crise económica, España é o país no que máis se deteriorou a imaxe da UE, un malestar descoñecido pola súa intensidade.

O FMI, un dos tres membros da troika que vixía aos países europeos intervidos, e que dá unha de cal e outra de area nas súas mensaxes, mencionaba hai uns días o perigo de "fatiga" dos cidadáns ante unha austeridade tan longa, tan autoritaria e tan única. Joaquín Estefanía

BENEFICIOS DO 1.600%

Que China entrou nunha era de menor crecemento, non é nin unha opinión, nin un prognóstico. Responde á vontade da súa quinta xeración de líderes comunistas recén chegados. O seu presidente di: "o noso modelo non é sostible. É imperativo para nós acelerar a transformación do modelo de crecemento".
¿É esta vontade de menor crecemento algo do que alegrarse, ou ao revés? ¿Se tivese escoitado isto dalgún dos nosos presidentes hai uns anos, ¿que pensaría entón? ¿e agora? Retirar o ponche en metade da festa non foi nunca moi popular, pero ás veces é necesario. Apenas se falou disto, e iso que nos referimos á segunda potencia económica mundial por PIB. Os que seguro que tiveron moi en conta o dito polo líder chinés foron os grandes actores do mundo das materias primas.
Os 20 máis importantes traders de materia prima do mundo acumulan na última década unha cifra de beneficios que supera os obtidos conxuntamente polos cinco principais fabricantes de automóbiles. Entre 2000 e 2008 os beneficios incrementáronse un 1.600%. ¿Cantos destes traders coñece? Vitol, Glencore, Cargill e Trafigura son os 4 principais cunha cifra de negocio conxunta en 2012 equivalente ao 65% do PIB español.
Forman un grupo moi reducido, instalado en áreas de tratamento fiscal preferente tan diversas como Suíza, Chipre, Holanda ou Singapore. Tan vinculados están ao crecemento chinés, que moitos se preguntan se chegou o final do superciclo alcista do prezo das materias primas. Considéreo. Polo menos iso é o que parece.

COSTAS

Agora vivimos no futuro do que foi a barbarie urbanística que provocou unha ilusión de riqueza
Fonde por aí ese pensamento consolador de que as crises nos reinventan, toda esa labia con que os libros de autoaxuda tratan de convencer os seus incautos lectores de que tras o sufrimento xorde un novo ser humano dignificado pola experiencia. Pero se cada individuo é prisioneiro das tendencias do seu carácter que podemos esperar dos vicios adquiridos por unha colectividade. Hai asuntos que a consecuencia da crise espertarán en España aínda menos interese do que xa provocaban, como a solidariedade internacional ou a perda progresiva por abandono ou derrubamento do patrimonio histórico; hai aspectos que, ante a urxencia de solucionar o primario, se consideran secundarios, como a cultura, por exemplo. E todo isto, aparcado polo aquilo que se considera urxente, converteranos, queiramos ou non, no mesmo país que fomos. Por moitos golpes de peito que deamos no futuro.
Agora vivimos no futuro do que foi a barbarie urbanística que provocou unha ilusión de riqueza. Ao fío desta sensación de fin de época, a diario a prensa fai inventario do que se construíu e se destruíu inutilmente. Todas esas reflexións fannos crer ás veces que algo estamos a aprender, pero sucede que, mentres analizamos con estupor os que nos fixeron ou o que nos deixamos facer, a estratexia dos que nos gobernan segue sendo a mesma. Nestes días está a punto de aprobarse unha serie de modificacións na Lei de Costas que van facilitar a destrución do litoral que de milagre se librara do cemento. E non é o que nos provoca máis interese, como non o foi entón, cando se destruía a diario a riqueza do noso patrimonio natural. O medio segue sendo secundario, aínda que vulneralo provoque o pan para hoxe fame para mañá que se converteu no noso verdadeiro modelo económico.

CLOACAS FINANCEIRAS

A lista de membros do PP imputados por casos de branqueo de capitais e corrupción segue un goteo interminable. Se quen levou as finanzas do PP durante vinte anos, Luis Bárcenas, está metido ata o cuello na lama, o seu antecesor non lle vai á zaga. E o silencio dos xefes do PP durante estes trinta anos promove un ruído enxordecedor que unicamente non escoitan eles.
Para os afeccionados a estender a tinta do calamar, haberá que precisarlles que este é o maior escándalo de financiamento ilegal dun partido en toda a democracia. Aquí non vale "o e o teu máis".Naturalmente haberá que disociar as partidas deste saqueo. Por unha parte, o enriquecemento ilícito destes tesoureiros millonarios. Fixeron unha carreira de relevos sen que ninguén no Partido Popular fixese nada en trinta anos para parar esta estafa. Están as entidades doadoras, que tan xenerosas foron co PP, e as coincidencias con concesións públicas onde este partido tiña poder para outorgalas. E a trama de corrupción Gürtel que forma unha tea de araña coas finanzas do partido.
Se a resposta do PP foi o silencio e indemnizacións millonarias por despedimento para estes sátrapas, a conivencia na lei da Omerta non pode promover senón unha investigación exhaustiva de todo este asunto.
Mariano Rajoy é un presidente de Goberno e do PP vítima de complicidade ou de chantaxe. Calquera das dúas circunstancias o inhabilitan para exercer os seus cargos. E ademais, está por resolver a dúbida razoable dos que dos actuais e pasados dirixentes deste partido cobraron sobresoldos, probablemente como un rito de silencio, dos tesoureiros do PP.
Non cabe dúbida de que Mariano Rajoy, que é un mestre na arte do silencio e a dilación, espera que escampe o temporal, ao abeiro de frases para a historia, como "todo é falso, salvo algunha cousa".A Xustiza española é lenta e garantista. Pero facendo abstracción dos tempos, tamén é concienciuda.
Nin o PP nin o Goberno están no seu mellor momento para pretender un trato de favor dos xuíces e fiscais que investigan e instrúen estes casos. O nivel de desconfianza e desafección dos cidadáns, incluídos a maioría dos seus votantes, prívano dunha blindaxe de opinión pública. E as perspectivas económicas non apuntan ao optimismo nunha sociedade que cada día estará máis propensa aos reclamos.

Un Goberno baixo sospeita dunha corrupción xeneralizada durante trinta anos nos manexos da finanza do seu partido, non está en condicións de xerar apoios nin sequera nas institucións que pretende controlar.
Trinta anos de relevos en tesoureiros corruptos son, sinxelamente, inadmisibles.

UNHA ECONOMÍA SEN IDEAS CLARAS

Na economía española dá a impresión de que todo segue moi revolto e de que pode pasar calquera cousa en calquera momento, e non precisamente porque haxa moitas ideas claras que iluminen o camiño. Máis ben estase á espera de de que Europa achegue algunha solución -algo improbable ata que pasen as eleccións alemás de setembro-, mentres que aquí se fan os deberes sen unha folla de ruta da que se desprendan custos pero tamén esperanzas. O país non sabe moi ben onde se encamiña. Dito con palabras de Miguel Delibes en 'Madeira de heroe': pode saberse onde imos?
Xa non se fala de rescate de xeito explícito, pero en cambio están sobre a mesa todos os ingredientes que adoitan barallarse nun rescate: o axuste do gasto público, a rebaixa do número de funcionarios ou dos seus soldos, a caída dos salarios no sector privado e as pensións, suponse que para alongar a idade de xubilación ou algo polo estilo.
O Goberno español acaba de formular no Eurogrupo a necesidade de que o Banco Central Europeo adopte un papel máis activo que permita rebaixar os custos financeiros. Non só están asfixiadas as administracións públicas, o mesmo sucede nas empresas; mesmo nalgunhas que van razoablemente ben, pero que poden deixar de ir.
É normal que España teña présa, xa que unha economía en recesión non pode soportar durante moito tempo custos financeiros como os actuais nin unha prima de risco que no mellor dos casos equivale a unha asfixia tolerable. Do mesmo modo, é evidente que Europa é a única zona económica do mundo que segue en recesión e que algo ten que cambiar.

Por fortuna, non só os políticos achegan ideas. Unha caricatura sobre a crise que sofre Grecia, realizada polo veterano debuxante dese país Michael Kountouris, gañou este fin de semana en Portugal o Gran Premio do World Press Cartoon. O debuxo, titulado 'Equipo de rescate da UE', destaca a pegada de varias persoas que se suicidaron, mentres unha inoperante Unión Europea, como bombeiro inútil, non impide esa acción dramática. José L. Gómez

MÁIS SOMBRAS QUE LUCES

No ano 93 o "delfín" pregúntalle a Fraga se as famosas fotografías son pecado mortal, venial ou unha simple torpeza. Fraga absólveo e a vida segue. Hoxe o uso desas fotos, que inquietaban ao señor Feijóo, é unha infamia.
¿Que nome merece o uso, anos máis tarde, en plena campaña electoral, da foto do señor Quintana cun coñecido empresario, a bordo dun iate, pero sen (ollo ao dato) ter a ninguén enzoufado o torso de crema ? Segundo a doutrina de don Alberto o desmemoriado: unha infamia. Pois usárona o señor Feijóo e os seus colaboradores. Infames, non?
Hai outro asunto que merece atención: o coñecido e ti máis... " o hoxe presidente da Xunta e onte alto cargo do Sergas, reprocha á oposición que lle afea as súas amizades, coa denuncia de que eles son amigos de Bildu. Vale, pero ¿É legal Bildu? Si. ¿Está legalizado o contrabando de tabaco, o narcotráfico ? Non. O pillan?
E hai outro asunto que tamén merece un parágrafo: ao señor Feijóo non lle gusta a música nin a Sorbona e, nun arranque de populismo, lanza sobre os que acudiron a estudar naquel templo de saber o anatema de "cursi", "pijos", "eruditos ¿? ¡Outra vez a boina e o birrete tan do gusto do PP! Por certo: é máis barato estudar na Sorbona que nas universidades galegas afectadas, grazas ao PP-Xunta dun adelgazamento agónico. Temos outro asunto: o ocio e o negocio. O ocio como animal de compañía. Ou, dito doutra forma, a coartada para viaxar con amizades perigosas: ría de Vigo, chalé en Baiona; Balerares, Tenerife, Cascais e lugares con neve (afórrolles o chiste doado, tratándose do señor Dorado como compañeiro de viaxe) que, ao longo dos anos emparellou ambos os dous personaxes.
E do ocio, ao negocio: A Xunta do señor Feijóo "baixou á tenda" a comprar nas empresas do señor Dorado cousas por valor de medio millón e euros e a Xunta, entre 2005 e 2009, "cumprindo coa lei que regula as axudas en casos de catástrofes, como unha inundación, entregou a correspondente subvención.
O voceiro do PP, sobriño de Fraga, sorprendeu o persoal dicindo que "os narcos, os traficantes, buscaban a amizade dos políticos" e as hemerotecas lle dan a razón...
Así que as preguntas e respostas de Feijóo deixan máis sombras que antes.

O BIG-BANG DO LADRILLO

Os bancos investiron en promocións inmobiliarias masivamente porque era o negocio do século deste país contribuíndo á inflación dese mercado, ao big-bang do ladrillo, ao auxe da segunda vivenda con carácter lúdico e especulativo e á masificación e á deterioración das costas. E todo iso coa conivencia de políticos untados en concellos.

Cando picou o globo da especulación a perda deses investimentos foi tal que a inxección de capital por parte do estado a través do FROB duns vinte mil millóns de euros non foi suficiente. Houbo que pedir un rescate a Europa por outros cuarenta mil millóns de euros. En total sesenta mil millóns de euros de diñeiro público. Polo tanto, Advill, non se quitou ao rico para dar o pobre. O que se fixo é converter a débeda privada dos especuladores inmobiliarios en débeda pública que pagaremos todos os contribuíntes, que xa estamos a pagar en forma de recortes. Díxosenos que non había opción, que había que rescatar á banca si ou si, cousa que dubido.
¿Mentres tanto que pasa coa perda patrimonial dos cidadáns desafiuzados ante a situación de emerxencia que estamos a vivir? Cómenllela eles enterita. Así que mercado libre segundo para quen, e intervencionismo tamén cando me interesa. Énchome o peto sen a túa intervención, pero se me arruíno págasmo ti. Agora, se quedas sen traballo quedo coa túa casa e a perda asúmela ti, aínda que sexa o único que teñas para o resto da túa vida.

Por último a economía non é unha ciencia como a física. Moitos considérana mesmo pseudociencia.

ESES XUÍCES

Unha serie de maxistrados estanse a converter, para moitos, nos únicos interlocutores institucionais válidos ante as angustias da sociedade
A asoballante abundancia de corruptos e os naufraxios da crise están a ter unha consecuencia inesperada: a entrada en escena dun puñado de xuíces que, de pronto, parecen terse convertido na nosa última esperanza. Que mudables son as sociedades en épocas convulsas: en xuño de 2012, unha sondaxe do CIS mostraba que o 58% dos españois tiñan pouca ou ningunha confianza nos xuíces. Hai uns días, outra sondaxe ditaminou que seguen sendo os profesionais menos valorados (non entraban os políticos), pero ollo porque a enquisa é diferente: agora pedíase a súa puntuación e sacaron 59 sobre 100, ou sexa un aprobado alto. Creo que non fai falta ser do CIS para apreciar que, nos últimos meses, unha serie de maxistrados se están a converter, para moitos, nos únicos interlocutores institucionais válidos ante as angustias da sociedade. E así, admiramos a Mercedes Alaya, soa e implacable ante a marranada dos ERE (ten unha páxina de fans en Facebook que xa vai polos 17.000 seguidores); e dende logo ao xuíz Castro, que tivo a coraxe e a dignidade de imputar a Infanta, devolvendo ao país a credibilidade no sistema legal; e a Vigués, o decano de Valencia que fixo o informe contra os desafiuzamentos; e aos moitos maxistrados que, dende Vigo ata Lanzarote, estanse a negar a botar a xente das súas casas. Estamos tan necesitados de heroes civís, de poderes protectores e de paladíns, que, de seguir así, os xuíces se converterán no estamento estrela. O cal ensinaría aos políticos que recuperar o aprecio cidadán é cousa doada. Abondaría con deixar de perseguir ferozmente os que protestan (vexo máis violencia nas declaracións políticas que na maioría dos escraches, segundo testemuñas) e con demostrar que polo menos son capaces de escoitar a dor da rúa.

O VERDADEIRO ROSTRO DOS NOSOS INTERLOCUTORES

Grazas á crise que padecemos e sufrimos a maioría, puidemos ir descubrindo o verdadeiro rostro dos nosos interlocutores.
Sexan persoas físicas, institucións, organismos, partidos, empresas, ou de calquera índole.
Con bastantes vítimas sufridoras polo camiño, todas con nomes e apelidos, con cara e ollos.
Atrapadas por inxustizas rampantes, e enganos legais, malversacións, e desafiuzamentos múltiples.
A cidadanía imos aprendendo a distinguir o xusto do inxusto.
A pel de cordeiro falsa que esconde o lobo, e que nos queren vender unha lambetada entrampada a cambio do noso sangue.
Da pel verdadeira do traballo ben feito, o sacrificio, e a corrección institucional.
Doutorámonos de golpe en paraísos fiscais, tapadeiras, homes de palla, evasión de capitais, abusos públicos, malos políticos, malversación, aleivosías e nocturnidades.
E todo pagámolo e estámolo a pagar a prezo de ouro, e a custa da nosa mesma vida.
Como nas solicitudes de emprego, a partir de agora cando nos pidan o voto os postulantes dos partidos políticos, que nos ensinen o currículo, e logo que asinen un contrato.
Que non nos falen máis de grandilocuencias, nin de bandeiras, nin de patrias, nin de promesas, nin de futuros no paraíso.
Que nos digan como mellorar o presente dos nosos fillos e o noso propio.
Como se poden ter fillos sen caer no desespero dos recortes e de poder chegar a fin de mes.
Que poñan a solución e a asinen.
Abonda de ter que ver con vergoña, como se levan o diñeiro ao paraíso fiscal, mentres a nós nos apertan e nos asfixían sen límite.
Sen que ninguén faga un xesto dende o poder democrático.
Boa xestión e non palabras e palabras.
Sen ningún control que sancione duramente o engano á xente que paga.
Sen desperdicio as noticias, cada día que pasa e nos decatamos pola prensa.
Que se non ninguén dicía nin pio sentados tan campantes no banco tirando flores.
De pena.

AÍNDA HAI CLASES

Vemos todos os días que se fala de millóns e de centos de miles de euros en pagamentos corruptos ou en furtos ou desvíos de diñeiro. Estas actividades supostamente delituosas ocorren sempre na mesma zona do Reino, a saber, a capital e a vertente mediterránea, que se dicía antes cando se aprendía xeografía. Pola contra, outro territorio atávico no tráfico de favores é o galaico, onde o tráfico de favores está inscrito no xenoma e é de carácter obrigatorio para o día a día.

Hei de confesar que o movemento de cartos dos Bárcenas, Urdangaríns, Correas ou de Pablo Crespo, que pronto aprendeu os métodos capitalinos aínda sendo galego, superan a miña capacidade de contar e de asimilar tanto número de euros, que nin con pasalos a pesetas ou reás fago idea deles. É que os galaicos, se nos sacan dos vinte euros, xa non sabemos movernos e cantidades superiores.

Mentres polas terras de levante, os profesionais da corrupción invisten en operacións con encanto, como campionatos deportivos internacionais, axuda aos necesitados, tráfico de influencias a nivel mundial, torneos de iates e actividades similares de alto nivel, os perversos galaicos fan chamadas telefónicas a este ou aquel alcalde ou concelleiro para que lles outorgue unha concesión municipal, xantan cun alto cargo da Xunta ou da Deputación para conseguir unha subvención ou o máis frecuente é que pidan por un parente ou amigo, sen oficio nin estudos, para empregalo por aí, onde non estorbe.

A fin de contas, as tramas das operacións Campión, Pokémon, Manga, Muralla, Pollo, Torre, Cabalo de Troia e outras menores non son máis que actividades ilegais que nacen polos ocos baleiros que deixa a lei de procedementos administrativos e outras normativas de contratos públicos. Non teñen xustificación, pero mentres un rexedor autóctono pasa polo xulgado porque por darlle alí unha concesión a esta ou aquela empresa que en agradecemento lle pintou un cuarto de baño, os corruptos mediterráneos seguen á intemperie porque o defraudado é de varios millóns de euros. É que aínda hai clases e a lei non é igual para todos.

É que aquí nos corrompemos por pouco. O noso prezo é baixo, como corresponde a un pobo subdesenvolvido que só aspira a un emprego fixo de escasa remuneración ou a un billete de avión para ver o museo de cera de Madrid ou o de Madame Tussauds durante unha fin de semana. Recordo un edil que foi a Málaga e veu alucinado porque os pasos de peóns estaban pintados. Ante a pregunta obrigada de porqué non facía el o mesmo no concello dixo que estaba esperando unha oferta de varias empresas para acometer tamaña obra a bo prezo. Pasaron os anos, tres atropelos e todo seguiu se pintar. Seguro que agardaba que lle decorasen a súa casa. Se é que nos vendemos por un caldeiro de emultone.

A TROIKA

Nin en Europa nin en ningunha outra parte, a viabilidade dun proxecto político pode quedar á marxe da responsabilidade dos gobernantes e o control das contas públicas.

A que fixeron sacrificios para aforrar e recuperar a senda do crecemento, como os alemáns no seu día, dificilmente é posible reprocharlles que pidan aos demais comportamentos parecidos cando é precisamente a eses aforros e a ese crecemento conseguido con esforzo aos que se demanda axuda tras dispendios sen medida.

Fai falta "máis Europa" porque a existencia da moeda única converte en perentoria a harmonización dos ciclos económicos e das políticas de gasto dos socios europeos.

A troika é, en verdade, un insuficiente sucedáneo do goberno harmónico da Unión. Pero non se lle pode criticar que faga aquilo que vai en interese do conxunto do continente e non de porcións concretas que non se aviñeran aos fundamentos da racionalidade económica e si, en cambio, a un dispendio sen sentido.

Aínda está por realizar unha reforma de estruturas que acabe cos vicios irracionais dos países do sur: o exceso de burocracia, a extensión sen freo do gasto corrente, a consolidación de subvencións sen apoio nos rendementos da economía real... o certo é que a crise ten no sur de Europa un carácter máis político que económico e é, en esencia, unha crise da socialdemocracia tradicional.

SERÁ REAL MARIANO RAJOY, OU É UN SER VIRTUAL?

Onde está o presidente do Goberno?. É real?. Existe?. Será un ser virtual?...

Despois de constatar que dende o 28 de decembro Mariano Rajoy non comparece en persoa para atender aos medios e o fai a través da súa imaxe nunha pantalla de plasma, xurdiume a inquietude de que posiblemente esteamos gobernados por alguén que non sexa unha persoa física. Será esta imaxe de Mariano Rajoy controlada directamente dende Alemaña pola Sr.a Merkel?. Terao feito desaparecer Bárcenas e de aí que nunca o nomee?...
É absolutamente incrible que o presidente do Goberno non teña valor para comparecer ante os medios por medo a que o pregunten. É impensable nun país democrático que o seu presidente non dea explicacións á opinión pública. É intolerable que a persoa que ten que liderar o país esconda a cabeza, e a súa política sexa a de deixar pasar o tempo para que se esquezan os temas que ten sobre a mesa.
Nin España nin os españois nos merecemos un covarde como presidente do Goberno. A historia demostra que fomos conquistadores, emprendedores, valentes ante os problemas. Aínda que a situación sexa infernal estou convencido de que temos valores abondo para vencer esta terrible crise. É difícil dobregarnos e sempre saímos das peores situacións. Por iso faise máis incomprensible que o Presidente estea escondido e non teña o valor suficiente para enfrontarse aos problemas.
Sei que foi elixido por maioría absoluta, pero iso non o exime das súas responsabilidades e obrigas. Iso non lle dá dereito a non render contas e ofrecernos explicacións.

Mariano Rajoy incumpriu todas as súas promesas. Cada día a crise golpéanos con máis forza porque as súas medidas de austeridade o único que lograron é parar aínda máis a economía. Non ten valor para enfrontarse a Merkel e esixirlle un cambio na política económica europea. Non tomou medidas para esclarecer o escándalo do financiamento ilegal do seu partido. Eliminou do seu vocabulario a palabra Bárcenas...
Necesitamos un líder, pero un líder de verdade. Alguén capaz de dirixir o gran potencial que temos os españois. Un presidente do Goberno valente que tome decisións sobre a corrupción. Un Presidente que sexa capaz de representar a todos os españois. Un Presidente ao que lle importe máis España que o seu partido político. Unha persoa capaz de entender que o ben común está por diante do ben particular.
Cando o Sr Rajoy afirma que foi elixido por maioría absoluta, esquece que foi elixido para cumprir os seus compromisos. Que foi elixido para liderar a saída da crise de todos e non duns poucos. Que ten a obriga de render contas e de informarnos a todos. Os cidadáns non elixiron como Presidente a unha pantalla de plasma ou a un ser virtual. Os españois non elixiron para gobernar o país unha avestruz que esconde a cabeza debaixo da terra.
Teño que recoñecer que eu non lle votei, pero como demócrata que son considérolle o meu Presidente. O que nunca recoñecerei será un presidente virtual que comparece ante os medios a través dunha pantalla de plasma. Aínda que sexa por respecto aos seus votantes, debería ter o valor de dar a cara e non se esconder. Debe asumir os seus problemas e se non se encontra capacitado para resolvelos debería ter o valor de recoñecelo e presentar a súa dimisión.Ese entrañable xogo ao que xogabamos de pequenos deber seguir chamándose o escondedoiro. Non debemos consentir que agora os nenos lle chamen xogar ao Sr. Rajoy.  

NON TEN SOLUCIÓN

A resaca e o empacho que nos deixan as noticias deste presente desnudo, vainos durar moito tempo.
Quédanos cara de vinagre, un imposible repetido unha e outra vez.
E o peor é que nos afagamos aos paus, como os burros dos arrieros de antano, que recibían leña sempre, tanto se tiraban a dereita ou a esquerda.
O arriero daba leña para auto xustificarse a se mesmo, e máis se había público.
Colocando as noticias enriba da mesa, por orde de datas, coma se fosen as tiras dun comic da nosa historia, podemos ler o noso presente e mesmo predicir o futuro inmediato que nos espera.
Se ninguén o remedia, aparecen todos os personaxes postos en fila, os actores principais, os secundarios e os extras.
Vese con claridade meridiana a dirección da trama, os voceiros, os aproveitados oportunistas, as vítimas propiciatorias, os servís correspondentes. Os malos, os requetemalos, e os simples, os directores de orquestra e ata o apuntador.
O triste da película, é que non hai nunca cambio de guión, sempre o mesmo.
A mesma comedia tráxica sen posibilidade de saída do círculo vicioso, á que asiste o público coñecendo de antemán o final da representación, e o papel dos actores.
Sen ganas de dar aplausos nin asubíos, aburridos e arrepentidos de ter pagado a entrada a sabendas.
Marchando da sala entre bocexos de aburrimento pensando en que mañá espera outro día de dura trasfega e dura realidade.

SIMPLIFICACIÓN ADMINISTRATIVA

Unha das manifestacións máis importantes da reforma administrativa é a simplificación dos procedementos e das estruturas públicas. A Administración debe servir con obxectividade ao interese xeral, promover a mellora das condicións de vida do cidadán.
A simplificación dos procedementos ponse de relevo, por exemplo, na constitución de empresas. Hai países do mundo no que unha iniciativa empresarial está preparada para abrir as súas portas en 24 horas. En España, a pesar dos pesares, a pesar de contar cunha boa Administración pública composta, polo xeral, por persoas capacitadas, a realidade é que hai que superar 10 procedementos administrativos que adoitan tardar en resolverse, de media, sobre 28 días. Parece mentira pero ese obxectivo tan cacarexado por tantos dirixentes da xanela única non parece que sexa unha realidade entre nós. Máis ben, dado o actual sistema de distribución de competencias entre os Entes públicos necesitado de urxente reforma, as cousas complícanse innecesariamente. Ata o punto de que segundo un índice que mide a competitividade das economías nacionais elaborado polo Banco Mundial ocupamos o posto 44 do ranking só por enriba de países como Eslovaquia, república Checa, Polonia, Grecia ou Italia.
Polo que se refire a un aspecto concreto da competitividade como é o que tratamos no artigo de hoxe, a facilidade para abrir un negocio, o rexistro alcanzado por España sitúanos entre Brunei e República Dominicana, despois de descender nos últimos anos de xeito alarmante. En Europa, ademais, existe unha directiva de liberalización dos servizos que ordena a substitución da intervención previa administrativa pola avaliación ex post das actividades comerciais.
A existencia de tantas trabas e impedimentos á creación de iniciativas empresariais en España é unha proba máis da imperiosa necesidade por abordar, sen medo e sen complexos, unha reforma administrativa integral. Unha reforma administrativa que reclama unha profunda modificación da Constitución para adecuar o modelo administrativo ás necesidades reais do pobo. Trinta e catro anos despois, o modelo tornouse burocrático e tecnoestructural. E, a burocracia en democracia, está ao servizo da xente, da cidadanía, do pobo. Así de claro.

ABONDA XA!

Señor Feijoo, conquistouno vostede a pulso. Non vou dicir que

o teña ben nin mal merecido,  porque ninguén merece este xeito enfangada de facer política en que derivou o episodio das súas fotos en malas compañías. Creame que o digo sentíndoo. Isto non pode levar máis que a unha perda do respecto mútuo que os políticos, e máis se están no exercicio da representación institucional, se deben entre si, e non tanto porque se teñan estima, que nin me vai nin me vén, senón por respecto engadido cara a nós, os electores, dos que esperan un depósito de confianza moi, moi, pero que moi grande, cada vez que nos piden o voto. Eu, polo menos, odio votar a un enleado. E poucas veces me paro a preguntar polas súas razóns; só porque me repugnan as súas maneiras. Xa está.
Estes días xa lle recordaron a vostede todo o que dixo cando tamén andou en fotos o señor Quintana. Eu podería engadir a ese recordo o que tamén dixeron vostede e os seus dous máis firmes mamporreros neste tipo de "gerritas" pouco limpas, os señores Rueda e Hernández, acerca do "encontro da gasolineira" entre o señor Blanco e un empresario (co que, por certo, tampouco o referido asinou contrato ningún nin do que coñecese de antemán os seus pecados), ou sobre o "asiático luxo automobilístico" do presidente Touriño. Vostedes non foron moderados nin prudentes nestes asuntos. Pero, ¿para que mover a lama?; só enturba a auga.
Xa se repartiron, e agora refírome a todos os de todos os grupos, a súa respectiva porción de merda, con perdón. Pois, vale, xa está: supoño que terán comprobado que é cousa daniña, mesmo cando satisfai obxectivos electorais, porque tarde ou cedo aflora tal cual é. Moi ben, pois xa está. Non serviu para nada bo.
Agora chegou o momento de que o deixen, e empecen a facer a política de verdade: limpa e respectuosa. Saiban, para guiarse, que a imaxe das nosas institucións se constrúe, aínda que non sempre o merezan, coa súa propia imaxe, a de vostedes. Coidenla, por favor! Intenten lograr que todos nos parezan xente decente. E só digo que o parezan, porque non dubido que o sexan.
É unha cuestión de mínimos. De respecto, como dixen. Fágannos o favor!

EUROPA ERA ÉSTO

Se frustrante era que o sono dunha Europa unida, dos cidadáns, se tivese materializado case dende o principio da súa constitución nunha Europa dos mercadores, máis é agora, que xa non é nin dos mercadores sequera, que polo menos fabricaban algo e comerciaban con bens máis ou menos tanxibles. Europa, destruída por dúas guerras mundiais consecutivas sendo o epicentro delas, soñaba ser no seu renacemento o espazo político, cultural, social e económico, por este orde, que herdase o mellor do moito que o continente achegara ao mundo dende a Antigüidade, a democracia sen ir máis lonxe, pero dese sono, que nunca foi peirao nin reparador pola abafadora preeminencia dos ditos mercadores, veu a espertar de todo o golpe urdido, concertado e executado polos especuladores e os prestamistas, que o único que venden é dor e miseria.
O roubo masivo e sen precedentes dos aforros de boa parte dos cidadáns españois, ditado por Alemaña e obedecido entusiásticamente polo goberno local, para entregalos aos bancos, e a actual crise de Chipre, anticipan, dunha parte, os designios futuros da usura internacional instalada na cúpula do poder en Europa, e, doutra, proclaman os améns dun proxecto de entidade transnacional abortado no que este puidese ter de benéfico para as persoas. Rexida por orates e por pesadas do poder do diñeiro, a Unión Europea perdeu o último alento político e o último adarme de soberanía popular, cual demostra a inanidade, a impotencia e a incompetencia do seu propio Parlamento, que pinta menos que un mojón.

Europa era ésto. O peor: non era ésto, senón o que acabou sendo, un espazo case feudal onde os ricos do Norte necesitan a controlada e medida menesterosidad dos pobres do Sur para o servizo e o mantemento do seu balneario. Nese espazo que debuxan os golpistas de Bruxelas, sobra a memoria das grandes conquistas (a democracia de novo, sen ir máis lonxe), o afán por un mundo novo, a cultura, a universidade, o pensamento, a política, todo canto constituía a Europa soñada, necesaria, posible, e que foi desviado ao vertedoiro.

BUSCAROS A VIDA: A SOLUCIÓN DO PP

O crecemento do desemprego está a provocar que o Goberno de Mariano Rajoy presente aos españois unha serie de medidas para a creación de emprego. Non obstante, ningunha vén con beneficios ás empresas para a contratación de persoas desempregadas, senón que priorizan ou poñen en valor o emprendimento, a creación de empresas. En resumo, que Rajoy e Báñez nos lanzan a mensaxe de buscarvos a vida, sede vós os que creedes o voso propio emprego porque o Goberno é incapaz de xerar estratexias conxuntamente con empresarios e sindicatos.
Sede emprendedores, creade vosa propia empresa para tamén crear empregos. Esta é a estratexia. Pero, ¿como unha persoa parada vai crear unha empresa se non ten recursos? Para crear unha empresa hai que investir unha cantidade inicial, tanto para gastos administrativos (capital social) e para recursos (local/oficina, materiais, servizos, etc.). Quen crease unha empresa sabe que, tras o investimento inicial, unha empresa non é rendible ata pasado, polo menos, ano e medio ou dous anos, onde hai que asumir perdas iniciais. Isto nunha situación económica normal. Para poder crear emprego un empresario ten que facturar o suficiente como para poder pagar salarios. O Partido Popular e as súas medidas de axuste, as súas subas de impostos e os seus recortes provocaron que o consumo caia a niveis dun país subdesenvolvido. Non hai consumo, polo que as novas empresas non van facturar o suficiente, non só para crear emprego, senón para a súa propia subsistencia.

Temos unha situación económica na que os bancos pecharon a billa crediticia para utilizar capital para regularizar as súas contas tras os desmanes da época da burbulla inmobiliaria. Dende o Goberno non hai medidas, subvencións, créditos brandos, mediación pública ante as entidades financeiras para que se financien os investimentos, mesmo, como aconteceu noutros países créditos a fondo perdido. Entón, ¿como se van crear empresas ou os parados van tomar o camiño do autoemprego se, precisamente, eses parados non dispoñen de recursos para facer fronte a eses investimentos? ¿Pretende o Goberno que os propios parados se autofinancien cos recursos da familia ou os da súa propia situación de angustia económica?
Hai uns días díxose que aos novos empresarios se lles daba a posibilidade de que o capital social se achegue pasados seis meses dende a creación da empresa e que durante eses meses só pagarán 50 euros de achega como autónomo. Isto non é solución porque en 6 meses non dá tempo a que se facture o suficiente para achegar ese capital. ¿É que non hai ninguén no Partido Popular que non vexa esta realidade? ¿Báñez non ten entre eses asesores nomeados a dedo e con salarios de directivo a ninguén coa suficiente preparación para encontrar solucións ou para xerar estratexias cando calquera cidadán con certa experiencia en xestionar recursos podería crear plans para xerar máis de medio millón de empregos en apenas 6 meses sen recorrer ao emprendimento? Debe ser que eses asesores non asesoran ben unha ministra que debería telos a pleno rendemento para saír da situación actual en vez de esperar a que a Virxe do Rocio veña a Madrid cun Plan de Creación de Emprego.
As estratexias de Rajoy e o seu Goberno para rematar co desemprego son un fracaso pola súa inutilidade. Que un goberno non poida resolver un tema tan delicado é causa abondo para que dimita, co seu presidente á cabeza.

RESPOSTA DO PP: A CULPA É DA CRISE

O Partido Popular chegou ao Goberno prometendo emprego para todo o mundo. Eles eran os salvadores de España e dos españois. Eles íannos sacar da crise apenas Rajoy tomase posesión, xa que eles xa o fixeron cando gobernaron con Aznar. ¿Por que non o ían facer de novo? O problema que se encontraron foi unha situación totalmente distinta, unha situación de recesión económica, un sistema bancario afogado polas débedas contraídas con entidades estranxeiras ou co BCE durante a burbulla inmobiliaria e unha tendencia de crecemento do desemprego provocado pola sangría de traballadores do sector construción e sectores satélites a esta. Xa non había construción para poder crear un crecemento da contratación en curto prazo. O PP encontrouse coas consecuencias do monstro que crearon Aznar e o seu goberno dende 1996.
Por outro lado tiñan a presión da Troika para executar recortes sobre a base do cumprimento do déficit público. Rajoy o que fixo foi o que a nivel de rúa se chama baixada de pantalóns. Deixou de lado a soberanía e a independencia de España en mans de Alemaña e a Troika. Fixo o que lle dicían que tiña que facer porque el e o seu goberno non coñecen ningún tipo de medida para rematar co desemprego en España que non sexa o ladrillo. Pedíronlle unha reforma laboral para rebaixar custos e flexibilizar o mercado laboral e fixérona.
As consecuencias da Reforma Laboral foi un incremento do paro ata superar a barreira dos seis millóns de desempregados segundo a EPA e os cinco millóns segundo o INEM. Estes datos son para vangloriarse e para estar contentos, tal e como non paran de enxalzar Rajoy, De Guindos, Montoro ou Báñez coa súa frase de argumentario "xa se ven os efectos da Reforma Laboral". A verdade é que estes datos son para que un Goberno serio dimitise e convocase eleccións para deixar paso a outras persoas ou outros partidos máis capaces que Rajoy e os seus ministros.

Ante esta situación o Partido Popular creou esa Reforma Laboral, legalizando o despedimento libre e a posibilidade dos empresarios de eliminar postos de traballo sobre a base de perdas futuras, perdas que, como se está a demostrar nalgúns casos, non prexudica as marxes de beneficios de empresas que realizaron EREs ou ERTEs. Non hai solucións, non hai medidas para xerar empregos. Nada por parte do Partido Popular porque a prioridade é o cumprimento dos obxectivos de déficit público marcados pola Troika. É dicir, que a prioridade do Partido Popular non é o benestar dos españois, senón quedar ben con Merkel, Bruxelas e o FMI.
Non obstante, para o Partido Popular as únicas causas de que en España se destrúan tantos empregos son a recesión económica, a herdanza recibida e a inestabilidade dos mercados. Eles quedan libres de pecado.

O DESEMPREGO É A 'MARCA ESPAÑA'

Está claro que o maior problema ou preocupación dos españois na actualidade é o desemprego e a imposibilidade de encontrar un novo traballo unha vez que se perdeu o que se tiña. Dende que se iniciou a crise, España converteuse no líder europeo, cando non mundial, en destrución de emprego, tanto cualificado como non cualificado, tanto estable coma non estable, tanto excelso coma lixo.

Neste país cando nos poñemos a algo facémolo a modo e por iso España é o campión en trituración de postos de traballo. Eu fágome unha pregunta: ¿cando saen os datos de paro rexistrado no INEM ou a Enquisa de Poboación Activa, que acontece no Ministerio de (Des)Empleo de Fátima Báñez? ¿Poñen por megafonía o We are the Champions de Queen e lanzan confeti e grilandas como cando un equipo de fútbol gaña a Champions League? Deixando a ironía de lado, a verdadeira cuestión que me fago é se non hai solucións ou é que non as queren encontrar. A sensación que dá o goberno de Rajoy é que non queren que este problema se resolva. A súa prioridade é outra e díxoo o Presidente, o Vicepresidente, o Ministro de Economía, o Ministro de Facenda, a Ministra de (Des)Empleo. Non perdón, Fátima Báñez non dixo nada porque non fala salvo para dicir cousas incongruentes como que lle pediu a solución á Virxe do Rocio. A prioridade do Goberno do Partido Popular é a redución do déficit público, por enriba do que sexa, que logo hai que pasar contas a Angela Merkel e se o déficit non baixa os rifará.

Revisando os datos do desemprego de países europeos, Xapón e USA, España encóntrase en segundo lugar cunha taxa de desemprego do 26,20%, só superada polo 26,40% de Grecia, un país destruído polas imposicións da Troika. Pero que os gregos se anden con coidado que nos próximos meses, grazas ás medidas tomadas polo Partido Popular, lles superaremos e seremos líderes en algo, tráxico, pero líderes. Duplicamos desemprego de países como Lituania ou Bulgaria e case o triplicamos respecto a Polonia, Estonia, Eslovenia ou Turquía. Case temos cinco veces máis desemprego de "potencias económicas" como Romanía ou a República Checa. Respecto a países que se poderían equiparar en desenvolvemento a España, superamos o dobre de taxa de desemprego respecto a Italia, triplicamos a de Francia, Suecia, Estados Unidos ou Reino Unido, cuadriplicamos a Holanda, quintuplicamos a Alemaña e sextuplicamos a Xapón. A situación é insostible, pero o peor de todo é que non hai medidas axeitadas para frear a sangría.

SONOS

Picasso pintou un sono e 'O sono' acábase de subastar por 120 millóns de euros; Manuel Fraga soñou máis que cunha cidade cunha metrópole para a cultura e ¡agora que temos?, un molice sen sentido, dous grandes buratos e un presidente lanzando salvavidas ciclópeos para intentar quitarlle a este país do cuello a pedra do Gaiás; os fieis pontevedreses soñaban coas súas procesións, cos seus Cristos e mantos de veludo acariciando rúas e prazas, e encontráronse co pesadelo do único manto que ten sentido nesta terra verde, non por casualidade, senón por séculos de chuvia.

Máis sonos, os daqueles que se encerran en concellos e enchen as nosas rúas de asubíos e soflamas contra os que lles gardaron o seu diñeiro para non llelo devolver xamais. Dicían que eran preferentes e aqueles sonos de futuro agora convertéronse en indolentes para os que teñen a potestade e a obriga de devolverlles o que é seu.

Sonos dunha Semana Santa que, como cantase Borges, son «un puro repouso da mente» nestes días difusos entre o laboral e o festivo, entre o ocio e o negocio, entre a terra e o ceo. O Borges deste novo Papa que soña coa caridade da Igrexa e o Evanxeo como discurso e non como adorno. Unha luz que seguir e coa que soñar, como soñamos nós con outra luz: a do sol.