A corrupción urbanística que se está destapando nos municipios españois ameaza con contaminar a algúns Gobernos autónomos, renuentes a sancionar as tropelías inmobiliarias dos concellos do seu mesmo cor político. É o caso do Goberno balear, do PP, vén agora a sumarse a sospeita que recae sobre a presidencia autonómica canaria. En Baleares, parece que o Goberno arrastrou os pés durante dez meses antes de trasladar á fiscalía unha denuncia de axentes forestales por construcións ilegais nunha zona protexida de Andratx, punto fatal da marea negra inmobiliaria. Todo suscita o irremediable temor de que as barreiras que poden opoñerse á corrupción son moi débiles. Os municipios obteñen financiamento abundante da especulación inmobiliaria, que benefician aos partidos ou aos propios alcaldes, concelleiros ou servidores públicos que envilecen a administración municipal. Non é moi alentador ver aos responsables políticos autonómicos ou nacionais cuxos concellos están implicados en casos de fraude urbanístico escudarse en distincións xurídicas para non actuar con dureza.
A proximidade das eleccións municipais e autonómicas suscita a sospeita de que a eclosión dos casos de corrupción inmobiliaria que salpican ao PP e ao PSOE sexa un instrumento táctico máis para debilitar as posicións do adversario e que, xa que logo, despois das eleccións a persecución policial e xudicial dos escándalos urbanísticos reléguese á trastienda da política. Se os grandes partidos políticos, con responsabilidades autonómicas e municipais significativas, desexan reducir a corrupción nos municipios están obrigados a pactar unha estratexia que inclúa cambios legais profundos -modificacións da lei de financiamento dos partidos, control da propiedade do solo dos concellos, novas fontes de financiamento municipal-, unha Administración de xustiza envorcada na persecución dos delitos inmobiliarios, incluída a información privilexiada, e códigos de conduta que transmitan confianza aos cidadáns. É desde logo deplorable que imputados en escándalos urbanísticos sexan aínda candidatos nas próximas eleccións, como sucede con varios casos do PP. Os votantes deberían facer pagar semellante torpeza ao partido que a cometa.
Nunca se ponderará o suficiente o papel que poden xogar os controis internos dos concellos nesta batalla contra a recalificación desmesurada, os bloques de vivendas sen urbanizar e o pelotazo sobre solo protexido. Debe reforzarse a independencia dos interventores municipais, sometidos hoxe á arbitrariedade das decisións de alcaldes ou comisións municipais que poden sentirse afectadas pola súa fiscalización. A actual disposición adicional segunda do Estatuto da Función Pública non parece ir por este camiño. A corrupción urbanística chegou a extremos que só pode ser combatida con plans de urxencia. A mellor demostración de que os partidos tómanse en serio esta lacra sería que acordasen un plan de accións legais e políticas contra ela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario