martes, 31 de agosto de 2010

UN 8% DOS VOLUNTARIOS DO PRESTIGE SOFREN SINTOMAS DE BRONQUITES

Un 8% das persoas que axudaron na limpeza da vertedura derramada polo buque Prestige en 2002 sofren síntomas similares á bronquite crónica e alteracións cromosómicas, parecidas ás producidas polos traballos relacionados con sustancias tóxicas.
Son as conclusións do último estudo realizado sobre as consecuencias na saúde dos voluntarios que contribuíron á limpeza das praias na costa coruñesa. Uns datos dos que se fai eco hoxe a revista científica Annals of Internal Medicine.
O xefe de Neumoloxía do Complexo Hospitalario Universitario da Coruña (CHUAC), Héctor Verea, é un dos participantes neste estudo e sinala que os afectados deben levar hábitos de vida saudables, de forma máis intensa que unha persoa que non os padece.
"Deben de abandonar o hábito de fumar, beber alcol de forma moderada e non inxerir graxas saturadas", indica o neumólogo coruñés.
Neste último estudo, que terá continuación no futuro, analizáronse uns 700 mariñeiros. Un grupo de 500 da Confraría dá Costa da Morte, máis expostos ao chapapote, e 200 da Confraría de Pescadores de Lugo, con menor incidencia.

luns, 30 de agosto de 2010

ELEVAR A 20 ANOS A PENSIÓN DE XUBILACIÓN

O ministro de Traballo, Celestino Corbacho, opina que "hai un certo consenso" e que "parecía unha cifra razoable" elevar a vinte anos o novo prazo para calcular o pago das pensións, no canto dos quince que se requiren agora.
Corbacho considerou "inevitable" aumentar o número de anos traballados para calcular as pensións, co fin de garantir a viabilidade da Seguridade Social.
"Será inevitable que o tempo de cálculo deberá aumentarse dos quince anos, será inevitable", para "garantir a sustentabilidade" da Seguridade Social, dixo o ministro.
O pasado xaneiro, o Goberno xa aprobou no Consello de Ministros reformar o sistema de pensións, co atraso da xubilación ata 67 anos e incluíndo un aumento das bases de cotización e o período que se toma como referencia para o cálculo da contía da prestación, que actualmente está fixado nos últimos 15 anos.
Esta proposta non contou por agora co apoio do Congreso, e mañá debátense as emendas presentadas no Senado. Corbacho descarta pactar co PP a reforma laboral.
¿Aos presidentes do goberno, ministros, deputados, senadores, presidentes de comunidades autónomas, maxistrados...Tamén se elevará o cómputo de anos para que perciban as súas suculentas pensións?

domingo, 29 de agosto de 2010

A UTÓPICA LEGALIDADE URBANISTICA

A autora dun estudo xurídico sobre licenzas advirte que os plans de ordenación que legalizan inmobles con sentenza de demolición poden ser declarados nulos.

Os propietarios de 180 vivendas de Jacinto Benavente salváronse recentemente da derriba porque o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia recoñece que o novo Plan Xeral ampara legalmente o edificio. Unha solución á que os alcaldes recorren habitualmente pero que á experta Rosana Varela non deixa de sorprenderlle: "Asómbrame que se fagan con tanta lixeireza estas manifestacións nos medios. Son certamente temerarias, porque se se demostra que un plan de ordenación municipal faise coa intención de legalizar un edificio con sentenza de demolición pódese declarar nulo".
Este é unha dos puntos reflectidos na súa tese sobre as licenzas urbanísticas e as cuestións referentes á nulidade, a responsabilidade patrimonial e os problemas derivados da súa execución. O informe Auken do Parlamento europeo denuncia a cantidade de fallos incumpridos en España e, dentro de Galicia, Vigo "leva a palma" con máis de 1.200 vivendas pendentes de derriba.
Os concellos redactan novos plans de ordenación para amparar as construcións ilegais e evitar o pago de indemnizacións, pero calquera cidadán pode instar a súa nulidade se se demostra esa intencionalidade. "E en todo caso, o edificio debería volver solicitar licenza", engade Rosana, que compatibilizou o estudo coas súas responsabilidades como responsable do departamento xurídico de Anfaco.
Unha recente sentenza arroxa luz sobre o suposto de que o novo plan atópase en proceso de aprobación cando se declara a nulidade. "Di que neses casos non é impedimento para a execución porque os termos xurídicos cos que se expuxo non cambiaron", explica.
A tese foi tutelada pola profesora Patricia Valcárcel e o catedrático Pablo Menéndez, da área de Dereito Administrativo da Universidade de Vigo. O estudo tamén é crítico coa última reforma da Lei de Ordenación Urbanística de Galicia (Louga). "Supón unha amnistía. Somos incongruentes porque nos lamentamos das derribas que non se realizan e, con todo, dítanse normas que amparan ilegalidades do pasado, sobre todo as cometidas en solo rústico. Un elemento indispensable na riqueza do noso patrimonio", denuncia.
Grazas á disposición transitoria terceira da Louga, todas as edificacións acabadas a 1 de xaneiro de 2003 ás que non se lles abriu ningún expediente quedan legalizadas. "É realmente inxusto para quen teñen a súa vivenda nun proceso deste tipo fronte aos que cometeron a mesma ilegalidade pero tiveron a sorte de non ser denunciados. Ademais en dous anos podes seguir realizando obras de mantemento. Estamos ante unha hipocrisía xurídica", expón.
Outro dos cambios recentes da Louga é a fixación dun prazo de caducidade para abrir un expediente. "Ata agora a Administración podía incoalo en calquera momento, pero agora establécese un prazo. Este xesto tamén prexudica á defensa da legalidade urbanística", lamenta.
A "consecuencia natural" dun fallo de anulación de licenza é a demolición e dada a dimensión tan pública deste concepto calquera cidadán pode instar unha execución, do mesmo xeito que interpor unha denuncia.
De feito, Rosana Varela tamén menciona aos expertos neste tipo de actividade: "Ata cando se confunden con outro tipo de propósitos, a condición de que se parta dunha ilegalidade, redundarían nun beneficio para todos os cidadáns".
Varela tamén contempla a responsabilidade patrimonial que xorde tras a nulidade dunha vivenda e subliña que os medios de defensa dos afectados deberían ir por outras vías. "Os particulares tamén poden solicitar imposibilidade natural ou legal de levar a cabo a sentenza cando o concello é inactivo", aclara.
En ocasións, as corporacións locais poden aducir que o afectado induciulles a erro para non asumir as indemnizacións, pero a Administración está obrigada a comprobar os datos e só pode recorrer a este suposto cando o propietario da vivenda foi "determinante" en devandita equivocación.
RosanaVarela

sábado, 28 de agosto de 2010

OS ESTUDOS DOS POLÍTICOS

O índice de popularidade do presidente de Brasil, Luiz Inácio Lula dá Silva, alcanza o 80% tras oito anos continuados á fronte do Goberno. Durante este tempo, millóns de familias saíron dunha situación de pobreza extrema e outras moitas viron sensiblemente incrementados os seus ingresos. Nos medios de comunicación aparecen opinións que pon en dúbida a idoneidade ou valía dos políticos sen estudos universitarios. Ou sexa que, para as persoas que comparten este criterio, Lula dá Silva, que non os posúe, nunca debería poder acceder a semellante responsabilidade institucional. Sería de necios desvirtuar ou pór en dúbida os beneficios sociais logrados en base ao estudo, pero tampouco parece unha manifestación de intelixencia e equidad tratar de excluír ou obviar da política a quen teñen e demostran ter a capacidade, honestidade, entrega, lealdade, coherencia e sensibilidade para impulsar e fortalecer un desenvolvemento social con rostro humano. Na política tamén hai ineptos, vividores e corruptos con máster.

Alejandro Prieto

venres, 27 de agosto de 2010

O PLAN XERAL CUMPRE DOUS ANOS

Abel Caballero prometeu 6.000 vivendas de protección no actual mandato e non se construíu nin unha soa

O mar de guindastres vaticinado polo alcalde vigués para a etapa posterior á entrada en vigor do Plan Xeral nin existe nin tampouco se lle espera. As 6.000 vivendas protexidas que se ían a construír, ou polo menos iniciar neste mandato, seguen pendentes e nin unha soa deu comezo, sen que tampouco estean previstas. E non menos importante: ningún dos proxectos máis importantes do Plan Xeral atópase en marcha nin existe previsión algunha respecto diso antes das eleccións de 2011. A construcción de 55.709 vivendas que se deberían construír no primeiro cuadriénio (2008-2012) delas 116.061, non se constrúe ningunha.
É un balance descorazonador que se complementa con só darse un paseo pola cidade. Existen algúns solares baleiros, é certo, pero ningún ou case ningún loce un guindastre que sexa sinónimo de actividade construtiva. Nestes dous anos as licenzas concedidas pola Xerencia de Urbanismo son case a anécdota: un ramallete de vivendas unifamiliares ( pendentes do Contencioso Administrativo, que as pode declarar ilegais)
Pero quizais a proba máis palpable do parón urbanístico é o esquecemento en que caeu a data na que entrou en vigor o Plan Xeral. O 25 de agosto de 2008 culminaban case oito anos de elaboración dun documento que todos os sectores implicados, políticos e sociais, consideraban urxente. A pesar diso dilatouse moito máis do previsto, foi obxecto de polémicas sen fin e ao final aprobouse por unha corporación municipal dividida case en dúas metades iguais: 14 votos a favor (PSOE e BNG) e 13 en contra (PP).
Unha vez aprobado a actividade construtiva ignorou a entrada en vigor do documento, no que sen dúbida influíu a coincidencia coa crise económica. Non hai licenzas, non existe case labor construtivo e na Xerencia de Urbanismo algúns departamentos teñen moi pouco traballo. Os proxectos máis coñecidos (Praza de España, Beiramar, Guixar, entre outros) seguen pendentes e a actividade pública limitouse a iniciar a elaboración do planeamento secundario. Unha chea de ámbitos están en redacción e no seu día, ninguén sabe cando, poderán construírse alí miles de vivendas. O que segue no aire é cando chegará ese día e se realmente será posible.

xoves, 26 de agosto de 2010

TERRITORIOS DESEMPREGADOS

Oparo é o principal problema do país. O desemprego. A desocupación. O querer e non poder. O poder e non ter onde. Somos po e en po nos converteremos, así que non é de estrañar que o mesmo lle pase á terra e viceversa. Non hai máis que ver o drama dos incendios. Amplos territorios de Galicia están desempregados. Predios infrautilizados, desocupados, deshabitados. En oito municipios das provincias de Lugo e Ourense non naceu un só pequeno en todo o ano 2009 e o deserto poboacional avanza dende as montañas orientais parapetado na falta de servizos e equipamentos. No Caurel, por exemplo, a asistencia sanitaria dende as dez da noite ata as oito da mañá precisa dunha hora por estrada; Internet, dunha antena parabólica, e o saneamento, de mantemento.
Territorios produtivos cunha vocación consolidada e probada ao longo de séculos están hoxe abandonados. A explotación dos recursos naturais sempre foi unha maneira de crear riqueza e traballo, cumprindo que sexa ambientalmente sostible, economicamente viable e socialmente beneficiosa. Cumpren estas premisas os soutos e os prados de sega de montaña. Os soutos son formacións arbóreas dominadas polo castiñeiro (Castanea sativa) con sotobosque rozado ou cavado que proporcionan madeira, castañas, mel, sombra e, en segunda transformación, xamón. Os prados de sega de montaña son herbazais de composición florística espontánea situados xeralmente nas zonas de fondo de val máis fértiles e con rega nos que pasta o gando vacún. Ningún deles pode persistir sen o manexo do home. Son, como di a lexislación que os protexe, hábitats seminaturais. Cabería entón a posibilidade de recuperar estes ecosistemas como medios de produción para xerar rendibilidade, aproveitando as novas tecnoloxías e obtendo bens e servizos actuais. Soutos e prados non son decorados de cartón pedra nun teatro clásico, son paisaxes funcionais que necesitan que os atendan.
Agricultura, gandería, caza e silvicultura desenvólvense sobre o 97% do territorio galego, pero apenas contribúen cun 3% ao PIB. O abandono de terras dedicadas ó sector primario irá en detrimento da biodiversidade. Busquemos pois unha rendibilidade sostible para o noso patrimonio rural e natural.

José Manuel Blanco López

mércores, 25 de agosto de 2010

ARDE GALICIA

O problema dos incendios en Galicia é de fácil explicación. Todo o que está rodeado por eucaliptos sabe perfectamente o que pasa, cando pasa e porqué.
Fai xa moitos anos que Galicia empezou a perder os seus formidables bosques de piñeiro galego e de roble Carballo. Foron sibilinamente substituídos por eucaliptos, árbore que ten certas curiosas propiedades: absorbe nun ano a auga que un piñeiro galego en 20, crece de forma rapidísima e ten, loxicamente, moitísima máis savia que calquera outro árbore autóctono. Dito isto, debemos saber que a maior concentración de fábricas de pasta de celulosa atópase na Ría de Pontevedra (seguida de cerca pola Ría de Huelva).
Cando un bosque de eucaliptos quéimase, arden as follas e o ramaxe fino, o tronco e ramas grosas tóstanse polo exterior pero o resto permanece intacto grazas á savia. É unha árbore sen utilidade madeireira pois as súas táboas non son estables e ábrense facilmente. Realmente soamente serve para dúas cousas: as súas follas como aromatizante (colléitanse antes de quéimalas") e a súa madeira para pasta de celulosa e aglomerados. Ben, cando terminan os incendios retíranse os troncos queimados e póxanse a prezo testemuñal e... ¿sabemos quen gañan todas esas poxas? A que si... Agora vén a pregunta do millón: ¿Por que non se fai nada?
Na provincia de Soria, a súa riqueza forestal pertence aos municipios e, por extensión, ás súas xentes, os piñeiros crean riqueza e alí non se produce nin un só incendio, sendo unha das maiores masas forestais de España.
C.A.G.

martes, 24 de agosto de 2010

AS COMUNIDADES AUTÓNOMAS DEBEN MÁIS DE 5.500 MILLÓNS DE EUROS AO ESTADO

As comunidades autónomas de réxime común --todas salvo País Vasco e Navarra-- deberán ingresar 5.502 millóns de euros ao Estado como resultado da liquidación definitiva do sistema de financiamento autonómico correspondente a 2008, na que se establece a diferenza entre o rendemento definitivo dos diferentes recursos e as entregas a conta efectuadas, segundo datos do Ministerio de Economía e Facenda.

A única excepción foi a da Comunidade de Madrid, á que o Estado debe máis de 15 millóns, a pesar de que no caso da recadación por IVE, consta unha débeda de 641,1 millóns de euros a favor do sistema.
O resto das comunidades e cidades autónomas estaban en débeda co Estado, sendo a máis avultada a de Andalucía, cun saldo negativo de 1.475,9 millóns de euros, seguida de Cataluña (690,7 millóns de euros), a Comunidade Valenciana (635,6 millóns de euros), Galicia (573,7 millóns de euros) e Castela e León (443,6 millóns de euros).
O resto das comunidades, por orde de maior a menor débeda, son Canarias (340 millóns de euros), Castela-A Mancha (265,1 millóns de euros), Estremadura (252,3 millóns de euros), Aragón (171,8 millóns de euros), Asturias (171,1 millóns de euros), Baleares (162 millóns de euros), Murcia (160,5 millóns de euros), Cantabria (125 millóns de euros) e A Rioxa (46,3 millóns de euros).
Doutra banda, o Estado deberá ingresar 2.460,4 millóns de euros en concepto de recadación por IRPF, ademais doutros 12,1 millóns por impostos especiais. Pola contra, no caso do Fondo de Suficiencia, que cobre as necesidades de ingresos rexionais, a cantidade a pagar polas comunidades autónomas é de 4,264,3 millóns de euros, que se sumarán a outros 4,211 millóns de euros, por IVE.

luns, 23 de agosto de 2010

A XUNTA REPARTE AGORA AXUDAS UNHA VEZ QUEIMADO O MONTE

Aumentan as queixas dos servizos de extinción por falta de medios adecuados

A Consellería de Medio Rural empezou a pasada semana a notificar ás comunidades de montes en man común as axudas para a prevención de incendios forestais que foron convocadas en abril e que, para maior sorpresa dos solicitantes, exclúen toda subvención á contratación de persoal para os labores obxecto da convocatoria, fundamentalmente a limpeza do monte. Nalgún caso, a notificación das axudas outorgadas prodúcese cando xa ardeu o monte que se trataba de protexer.
"Con ningún Goberno anterior, nin co bipartito nin con Fraga, pasou tal cousa", afirma Xosé Alfredo Pereira, presidente da Organización Galega de Comunidades de Montes Veciñais en Man Común. "Os funcionarios non cambiaron, non é un problema de xestión, senón de táctica política da actual Xunta para afogar economicamente ás comunidades e privatizar o monte", engade.
O orzamento destinado a estas axudas no momento de convocalas era de 2,4 millóns de euros, repartidos en dúas liñas de subvencións segundo a orde publicada no Diario Oficial de Galicia do pasado 7 de abril: o "control selectivo de combustible" -é dicir, limpeza e roza de montes-, para o que se dotaban 2.140.000 euros, e a construción de puntos de auga, ao que se destinaban os 260.000 euros restantes.
A resposta da Xunta ás peticións das comunidades, non está chegando tarde, formalmente, xa que a propia orde dá á Administración ata seis meses de prazo para resolver e notificar a resolución aos interesados, que se non a reciben nese prazo deben entender desestimadas as súas solicitudes. Tendo en conta que estas debían presentarse durante o mes seguinte á publicación da convocatoria, a notificación da resolución poderá ser cursada ata outubro: "¿Para previr quizais os lumes de inverno?..."
A porcentaxe do gasto subvencionado, segundo a orde de abril, era do 80% nos labores a realizar nos cortalumes e faixas auxiliares de pista e polas rozas mecánicas e manuais baixo arbolado. As notificacións que empezan a recibir as comunidades exclúen, con todo, toda subvención á contratación de persoal.
"Están forzando do abandono dos comuneiros para que o monte pase a mans privadas", argumenta Pereira, que recorda que a actual Xunta xa freou as axudas para o aproveitamento da biomasa forestal que estableceu o bipartito. "A súa aposta prioritaria son as sofores [Sociedades de Fomento Forestal], que suporán a entrega do monte ás empresas forestais para mercantilizalo sen contar coa opinión dos seus propietarios", engade.
Un curso de dous días para formar aos brigadistas...

Os axentes forestais reciben botas que non se poden achegar ao lume...

Un informe pericial ve á Xunta responsable da desorganización do operativo no que morreron dous bombeiros...

domingo, 22 de agosto de 2010

NUÑEZ FEIJÓO E O LUME

O bipartito galego sentou as bases para futuras actuacións encamiñadas á prevención e non só á extinción; bases que o Goberno actual non soubo, ou non quixo, aproveitar.

En contraposición, o señor Feijóo, que desde que deixou a oposición xa non se deixa ver mangueira en ristre apagando lumes, prefire ocultar a información oficial e deambular de festa popular en festa popular sen importarlle que Galicia estea ardendo.
Fai catro anos

No ano 2006 produciuse en Galicia o caldo de cultivo propicio para a catástrofe que se desenvolveu en apenas unha quincena, á densidade da masa forestal uniuse a calor, un tempo inexplicablemente seco para a zona e ventos de moderados a fortes.
O resultado daquela combinación foron os case 2.000 incendios que arrasaron a comunidade galega entre o 3 e o 15 de agosto daquel nefasto verán. Nalgún momento daquela tráxica quincena chegaron a estar activos 100 á vez. Nin os máis maiores recordaban algo parecido nunha terra arrasada por incendios de aparencia apocalíptica, poboacións cercadas polas lapas, ceos ennegrecidos e cubertos de fume que dificultaban a respiración.
A foto
Naquel escenario devastador apareceu un bo día o señor Feijóo, entón na oposición, coa súa camisa branca, os seus vaqueiros de marca e mangueira en ristre para axudar a apagar as chamas e deixounos unha foto que ben podería pasar a formar parte dun deses calendarios que se pon á venda para recadar fondos.
Este home, que hoxe goberna Galicia lanzou, sen fundamento algún, acusacións de escurantismo e ocultación por parte do bipartito, un Goberno que a diferenza do seu si informaba con veracidade do que estaba ocorrendo.
Extención e prevención
Aseguran os expertos que un 70% do terreo galego non está preparado para afrontar as arremetidas da lapas razón de peso para asegurar que afrontar a tempada de incendios desde unha política de axudas á extinción e non desde a prevención non parece a mellor forma de actuar.
Unha gran parte dos incendios que se produciron en Galicia nos últimos anos tiveron lugar en zonas que arderan anteriormente e nas que había rebrotado matorrol. A maleza que se expande ao seu libre albedrío é un perigoso material de combustión para espertar a voracidade dun dos males endémicos de Galicia.
Cando as condicións meteorolóxicas son extremas o lume pode chegar a ser devastador e aínda que se considere a meteorología como un factor secundario o certo é que cando a climatoloxía é desfavorable o risco de incendio multiplícase.
Os grupos ecoloxistas levan décadas denunciando que as repoboacións con piñeiros e eucaliptos son un detonante para os grandes incendios porque o eucalipto é unha especie que propaga o lume con gran rapidez e a resina dos piñeiros aviva o lume moi intensamente.
Se ás desafortunadas repoboacións engadímoslles a dispersión xeográfica galega, a súa deficitaria ordenación territorial e un presidente incompetente, o cóctel incendiario está servido.

Mileuristas contra o lume...

Un informe pericial cuestiona o operativo contra o lume de Fornelos...

sábado, 21 de agosto de 2010

A BANCA NON DARÁ MÁIS CRÉDITO AOS PROMOTORES

A banca non dará máis crédito promotor ata que non venda as vivendas que se 'comeu'

Os bancos e caixas de aforros non pensan conceder máis crédito ás promotoras inmobiliarias ata que non dean saída ao groso das vivendas que se adxudicaron como pago de créditos incobrables, segundo confirman diferentes entidades. Un proceso que explica a forte caída da construción de casas novas no noso país e que se vai a prolongar durante anos. Con todo, a banca si vai continuar refinanciando ás inmobiliarias, especialmente as máis grandes, que teñen créditos que non poden pagar, para evitar que se produza outra onda de concursos de acredores que dane aínda máis as contas de resultados do sector.
"A explicación é ben sinxela", asegura un directivo dunha importante caixa de aforros. "En España hai exceso de vivendas que non se venden, e moitas delas nos balances das entidades. Xa que logo, non ten sentido seguir construíndo máis ata que non se reduza ese stock e, en consecuencia, tampouco o ten conceder máis crédito promotor para iso". Un stock que se sitúa ao redor das 700.000 unidades, segundo o propio Ministerio de Vivenda, pero que podería ser moi superior segundo os cálculos da banca.
Segundo datos de Fomento, ata maio só se iniciaron 40.000 vivendas no noso país, un 21,8% menos que no mesmo período de 2009 e a anos luz das 865.000 que se construíron no conxunto do ano do pico da burbulla: 2006. E as expectativas do sector son que esta redución continúe durante bastante máis tempo
A este exceso de oferta engádese a necesidade de bancos e caixas de dar saída á inxente cantidade de 'ladrillos' que compraron ás promotoras ou se adxudicaron en pago de créditos que non ían poder cobrar. Esta é a principal ameaza que se cerne sobre o sector, como puxeron de manifesto os test de tensión de finais de xullo. Pero as entidades non queren baixar os prezos de venda a niveis inferiores ao crédito que deron no seu día para financiar a súa construción para non perder diñeiro, o cal fai que estean tendo moitas dificultades para darlles saída

venres, 20 de agosto de 2010

VENDER MÁIS COCHES, POR QUE?

O Goberno de Rodríguez Zapatero pasouse media lexislatura ponderando as virtudes dunha nova economía máis sostible que a actual e que aínda está por ver. ¿E que sector non representa mellor a vituperada vella economía que o automobilístico? É o máis contaminante, consome petróleo- combustible escaso e de importación- no canto de enerxía renovable, fomenta o individualismo fronte á solidariedade do transporte público, supón unha sangría constante -e custosa- de vidas humanas e obriga a uns investimentos viarios sempre insuficientes: o parque de automóbiles aumenta moito máis rápido que a rede de estradas.
Non entendo, pois, o empeño en desviar os nosos menguantes recursos cara a ese sector. Xa se, por suposto, o emprego que este xera e os seus efectos inducidos sobre outras actividades. Pero o mesmo ocorría no seu momento coa construción naval ou os altos fornos e as súas respectivas reconversións deron un importante empuxe á economía do país.
Por iso, primar aínda máis a venda de automóbiles mentres se reducen os investimentos no AVE e noutras infraestruturas colectivas, suporía unha cruel paradoxa: inducir ao cidadán a un maior consumo -matriculación, seguro, revisións, gasolina, peaxes, ITV, reparacións, circulación,... -mentres os seus ingresos persoais diminúen por causa da crise económica.

xoves, 19 de agosto de 2010

A PEPIÑO BLANCO (SUBIDA DE IMPOSTOS)

Os traballadores españois soportan un esforzo fiscal superior á media europea. Confírmano os propios técnicos de Facenda. Non se poden desligar factores esenciais como o soldo e o poder adquisitivo á hora de calcular os impostos. Como comprobaredes no enlace, a precariedade dos nosos soldos -e algo poden facer as políticas niso- é case insultante, e un agravio comparativo respecto dos asalariados europeos.
Segundo os cálculos de GESTHA, "se consideramos os impostos que soporta un español polo consumo (IVE e Impostos Especiais), a presión fiscal sobre o salario medio elevaríase desde o 37,8% ata o 47,01%". Máis que Holanda ou Finlandia e o resto dos países cuxos cidadáns gozan dun investimento neles, un gasto social, que nós xamais coñecemos. Ata pagarlles lentes e dentista no caso de Países Baixos. Máis dun ano de baixa maternal remunerada en Suecia. Adianto do pago para cursar unha carreira universitaria en Alemaña.
A iso engadimos que os empresarios apenas cotizan un 10% dos seus beneficios, segundo, neste caso, un estudo interno da Axencia Tributaria. Atentos, o 47,01% real nós, o 10% as empresas. O IVE e impostos especiais -que tamén pagan as empresas- non achega nin en soños a cifra.
Os impostos son esenciais no chamado "Estado do Benestar", ninguén con conciencia social rexeitaríaos, pero un chisco de equidad e xustiza non viría nada mal. Ou se non, nos "homologamos" só quen pagamos. Sería partidario. ata, de "homologarnos" directamente, cruzando os Pireneos.

O custo da vida en España roza xa a media da UE con salarios 15% máis baixos...

mércores, 18 de agosto de 2010

ESPAÑA PODRECIDA DE CORRUPCIÓN

As investigacións sobre os casos Pretoria e Palau sobre corrupción aínda non concluíron, e tampouco o intercambio de acusacións e críticas entre os políticos cataláns. O presidente da Generalitat, José Montilla do PSC, criticou o venres pasado, no seu discurso de fin de período laboral, a Artur Mas de CDC por non aclarar dúbidas respecto da investigación do financiamento ilegal do seu partido no caso Palau da Música, así como por tachar de pouco concretos os datos do informe de Facenda sobre o caso. Non é a primeira vez que os nacionalistas cataláns ven envolvidos en casos de corrupción en relación ao financiamento ilegal do seu grupo.
Pola súa banda Mas contestou que son estratexias electorais para prexudicar aos nacionalistas, quen ao parecer poderían gañar as eleccións, quedando Mas como presidente da Generalitat. O feito é que, no canto de que os membros dos partidos despexen as dúbidas sobre ambos os casos e busquen recuperar a confianza dos cidadáns, utilizan os informes e datos para atacarse mutuamente con fins electorais.
O que é verdade é que a corrupción é un mal que está erosionando a todos os partidos e a demasiados dirixentes políticos. No caso Pretoria investigáronse a persoas do PSC e de CIU, así como a varios empresarios. Os partidos políticos en Cataluña están desacreditándose por malos manexos, corrupción e ataques entre eles. A mala imaxe da clase política entre a cidadanía española aparece xa sistematicamente en todos os estudos sociolóxicos. Unha maioría substancial dos españois empeza a considerar que os políticos son o problema moito máis que parte da solución. Cataluña non é unha excepción e os nacionalistas tampouco. Os cataláns necesitan saber o que os seus dirixentes fan e merecen mellores representantes.

martes, 17 de agosto de 2010

A SÚA FORTUNA A OBRAS DE CARIDADE

Sorprendente e gratificante resulta a iniciativa de Bill Gates e Warren Buffet pola que un bo puñado de multimillonarios norteamericanos doarán a metade da súa fortuna a obras de caridade. En palabras máis ou menos certeiras de Buffet, trátase de devolver así á sociedade gran parte do que a sociedade fixo por ese grupo de privilexiados, que non é outra cousa que facelos inmensamente ricos.
Con todo, non por iso hai que concluír que o capitalismo, na súa expresión actual, é esencialmente bo para a humanidade, pois ese altruísmo de gran altura é a excepción que confirma a regra da ambición e a desmesura.
Agora ben, quizais Gates e Buffet poderían crear un think tank -tan de moda en Estados Unidos- para convencer aos Gobernos dos países do G-20 da necesidade de implantar un imposto internacional, compatible cos tributos nacionais, que grave ás grandes fortunas, para destinalo ao que aquí chamamos obra social.
A caridade, non nos enganemos, é a outra cara da inxustiza, e a crise económica que vivimos puxo de manifesto os desaxustes dun sistema económico que, por si só, acabaría con todo no seu afán desmedido de obter o máximo beneficio co mínimo investimento. Ademais de donativos, fan falta regras.

luns, 16 de agosto de 2010

MALGASTO SINDICAL

Non é de estrañar a sordina posta polos chamados sindicatos de clase ao seu rexeitamento das reformas laborais e restricións salariais do Goberno socialista de Zapatero. Trátase de facer o mínimo ruído posible, non vaia ser que impere o sentido común e haxa quen empece a expor que as rebaixas deberían afectar tamén aos privilexios dunhas organizacións alleas á crise.
Trátase de decenas de miles de liberados que ven pasar as quebras e os Expedientes de Regulación de Emprego coa tranquilidade de quen ten asegurado o seu posto de traballo, independentemente dos seus méritos laborais. Ou precisamente en atención á súa falta de méritos, porque con demasiada frecuencia ocupan as disputadas canonjías aqueles que menos se distinguen polo seu empeño no desenvolvemento das súas funcións.
Cunhas cotas de afiliación ridículas, sinxelamente reveladoras da súa representatividade real; incapaces de deseñar estratexias para promover a creación de emprego, e alleos ao drama social do paro, os sindicatos, coas escasas excepcións de rigor, asumiron con suicida satisfacción o seu papel de disciplinadas correas de transmisión das políticas deseñadas desde as superiores instancias políticas, asentindo con delectación a todo canto puidese proceder dos seus partidos de referencia.
Pero onde a endogamia sindical ten a súa máis prolífico caladoiro é nas administracións e empresas públicas, onde puideron xogar sempre co desinterese xeneralizado dos políticos de turno cara ao adecuado control da utilización dos Orzamentos, e o temor ás consecuencias electorais, e ata persoais, dunha folga.
É máis que opinable que unha empresa pública deficitaria, financiada con achegas millonarias do Goberno, teña que soportar o intolerable malgasto de gastar millóns de euros ao ano nos seus representantes sindicais.
Parece tamén absurdo que unha Compañía conte con delegados que levan nada menos que 20 anos como liberados, 'evidentemente esquecerían xa onde se atopaba o seu posto de traballo', pero é sinxelamente bochornoso que haxa outros que seguen cobrando os pluses acumulables ao seu soldo, como os bonus, a pesar de que non exercen ningún posto de responsabilidade.
Ante tan discutibles motivacións éticas, é comprensible o desarraigamento xeneralizado dos traballadores cara á dirigencia sindical que ten ese torticero orde de prioridades.

domingo, 15 de agosto de 2010

CORRUPCIÓN E SOCIEDADE

Os delitos que presuntamente se cometeron en moitas Administracións, o suborno, a prevaricación e o tráfico de influencias, necesitan a colaboración de tres responsables: o político electo que o autoriza, o seu valido ou muñidor interposto (funcionario público ou designado) que solicita ou recibe as prebendas e o administrado que as paga ou propón. O desexable sería que se depurasen todas as responsabilidades e que o peso da lei caese sobre eles.
Uns e outros son xogadores de vantaxe, actuaron contra a Administración, que só é servizo público cando cumpre as leis, e contra os intereses doutros cidadáns que por non prestarse á comisión do delito viron minguados os seus dereitos e posibilidades de atención por parte da Administración afectada.
Durante o pasado debate sobre o estado da nación, de contido principalmente económico, todos calados; a corrupción, que inflúe absolutamente na economía, é un asunto espiñento para todos os grupos parlamentarios.
Faríanos un fraco favor aos españois que todo isto (Malaya, Gürtel, Pretoria, Balea Branca, Palma Area, Palau da Música, Brugal...) queda só nun asunto xudicial do que o Goberno e a oposición nada queren saber, ou peor aínda, que se transformase nun asunto que, por implicar a demasiadas persoas socialmente relevantes, fose pouco aclarado en sede xudicial.
De ser así, a sospeita de irregularidade non sería só dos implicados, senón da sociedade española no seu conxunto, por moi dura que nos pareza esta consecuencia.
L.F.C

sábado, 14 de agosto de 2010

O EX ALCALDE DE NIGRÁN PAGOU PARTE DE CAMPAÑA DO PP CON FONDOS PÚBLICOS

Unha sentenza revela gastos do partido abonados polo Concello en 2007

Entre 2004 e 2007, o Concello de Nigrán estaba presidido por Alfredo Rodríguez, do Partido Popular. O desgaste dun polémico plan xeral de urbanismo impediulle volver ser candidato, pero iso non foi osbtáculo para que pagase con fondos das arcas municipais facturas da campaña do seu sucesor na lista do PP, Alberto Valverde. Así se desprende dunha recente sentenza do Xulgado número 2 de Vigo, na que se advirte da infracción penal polo uso de "fondos públicos para as campañas publicitarias propias dun concreto partido político".
O pago de facturas para a campaña das eleccións municipais do PP en 2007 aflorou cun contencioso relacionado só indirectamente co caso. A empresa á que o entón alcalde, Alfredo Rodríguez, encargou a "estratexia de comunicación" de Nigrán durante o seu mandato, Ecovigo Publicidade, reclamou xudicialmente en xullo de 2009 o abono de tres facturas por un importe total de 19.140 euros, que foron rexeitadas polo actual alcalde, o socialista Efrén Juanes. Para sustentar a súa petición, a empresa incluíu un DVD que contén "todos os traballos realizados para a Administración local" entre decembro de 2004 e maio de 2007. Nese disco inclúese cartelería do PP e unha revista, Nigrán Hoxe, da que ese partido repartiu varios miles de exemplares en plena campaña electoral.
Trátase dunha revista de máis de 30 páxinas a todo cor con profusión de fotos do candidato. Na sentenza, o xuíz reflexa que na publicación "figura na súa portada o logotipo do PP, e inclúe un cartel electoral coa foto do seu candidato solicitando explicitamente o voto para o mesmo".
No seu testemuño, os xornalistas subcontratados por Ecovigo, Eugenio Eiroa e o seu colaborador Daniel Soto, indicaron inicialmente que a revista atopábase "dentro da estratexia de comunicación" convida co Concello de Nigrán, aínda que Eiroa matizou posteriormente que "descoñecía" se se confeccionou ou publicado con fondos do PP ou das arcas municipais.
"En calquera caso", relata o xuíz, "os elementos probatorios achegados son indiciarios de que dita revista, publicada con finalidade propagandística e publicitaria específica dun partido político, formaba parte da Estratexia de Comunicación con cargo á cal Ecovigo Publicidade S.L. viraba as súas facturas ao Concello, o mesmo que o cartel electoral do Partido Popular, incluído na revista, que pedía explicitamente o voto para o mesmo".
Segundo fontes próximas ao caso, durante os catro anos que durou a relación do Concello de Nigrán coa empresa publicitaria, as facturas superaron os 160.000 euros. A sentenza, que rexeita a reclamación de Ecovigo, pon de manifesto que a relación desta co concello que dirixía Alfredo Rodríguez era puramente verbal, e careceu de "expediente de contratación, orzamento, certificado de existencia de crédito, fiscalización de Intervención e aprobación do gasto". "Nin sequera pódese saber con exactitude en que consistiron concretamente" os servizos das tres facturas non pagas e reclamadas xudicialmente, sinala o fallo.
EL PAIS

venres, 13 de agosto de 2010

O GOBERNO VOLVE ABRIR A CHEQUERA

De novo, os sindicatos volven ser os grandes beneficiados dun Goberno que a semana pasada non dubidou en repartir millóns en forma de subvencións e axudas.
Máis de 91 millóns de euros distribuíu o Executivo de José Luís Rodríguez Zapatero para todo tipo de proxectos, entre os que destacan os 81 millóns para desenvolver plans de formación continua nas Administracións Públicas (29 deles para as organizacións sindicais) ou os 5,68 para actividades relacionadas coa Guerra Civil e o franquismo.
No caso dos sindicatos, a contía total das subvencións para este ano supón un aumento de 128.096 euros respecto ao ano anterior, a pesar da situación económica e aos recortes que sofren cidadáns e pensionistas. Así, tal e como publicaba o Boletín Oficial do Estado (BOE), a Unión Xeral de Traballadores (UGT) e Comisións Obreiras (CC OO) serán quen máis diñeiro reciban, concretamente 11,2 millóns de euros cada unha delas. No caso dos de Cándido Méndez, repartirán esa cantidade entre a súa Federación de Servizos Públicos (FSP) e a de Traballadores do Ensino (FETE). Mentres que os de Ignacio Fernández Toxo distribuirano entre a súa Federación de Sanidade e Sectores Sociosanitarios, a de Ensino e a Federación de Servizos á Cidadanía. Outros agraciados son a Central Sindical Independente e de Funcionarios (CSI-CSIF), con 4,5 millóns, ou a Confederación Intersindical Galega (CIG), con 636.539 euros.
Nesa partida de formación continua na que se atopan os sindicatos tamén hai máis beneficiarios como as diferentes Federacións de municipios de España, que recibirán uns 6,3 millóns, concellos, comunidades ou mancomunidades (máis de 21 millóns) e ministerios ou institutos nacionais, que obteñen 25,6 millóns.
Pero o Executivo tamén distribuíu outros 5,68 millóns para a localización e exhumación de fosas de vítimas do franquismo, e para a realización de documentais ou proxectos relacionados coa Guerra Civil española. O Goberno publicaba onte a concesión provisional destas axudas e entre quen máis obterán atópanse o Foro Cidadán para a Recuperación da Memoria Histórica de Andalucía (59.700 euros para exhumar e localizar vítimas), familiares de prisioneiros de Valdenoceda (58.200 para exhumar e identificar restos), a Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica (57.900), un memorial para as vítimas do franquismo en Guadalaxara (57.000) ou a Fundación Trece Rosas, que se embolsa 40.000 para a conmemoración e dixitalización do aniversario das Trece Rosas.
E non só quedan en España estas subvencións, senón que algunhas delas vanse, por exemplo, a Italia, á Associazione Italiana Combattenti Volontari Antifascisti dei Spagna, que recibe 24.000 euros para unha exposición. Outros dos agraciados aquí volven ser CC OO, para o seu proxecto «A memoria dos avogados antifranquistas andaluces», e UGT de Madrid para a realización da terceira parte de «Resistencia sindical en Madrid: Historias de vida de militantes de UGT».
Xunto a estas axudas, o Goberno tamén distribuíu 3,4 millóns para integración de inmigrantes, máis de 4 da Dirección Xeral da Cidadanía Española no Exterior e 850.000 para conservación do patrimonio cinematográfico.

xoves, 12 de agosto de 2010

NON ME QUEREN

Gran a gran e sen pausa, os cidadáns engrosan cada día máis a preocupación pola clase política que lles tocou vivir. Segue sendo a terceira inquietude dos españois e aumentou un punto nun só mes: xa son o 21,7%, segundo o último barómetro do CIS.
Descontentos coa xestión do goberno, atopamos ao 89,1% (son quen a cualifican de regular, mala ou moi mala). Exactamente os mesmos desaproban ( e en idénticos termos) o labor da oposición. A case o 79% inspíralles pouca ou nula confianza José Luís Rodríguez Zapatero. O asombroso nestas circunstancias é que pensen isto mesmo de Rajoy o 84,6%, e que sexan máis os que mostran "ningunha confianza" nel, o 49,6 %. Aínda así, o 41,2% pensa votar ao PP e ao seu candidato á presidencia do Goberno -Rajoy xa que logo-, 6,5 puntos máis que aos socialistas.
Todos os políticos suspenden. O líder máis valorado é o homófobo Duran i Lleida de CIU, cun 3,72%. Tamén aquí saca máis nota Zapatero que Rajoy. Pero a todos exceden case a metade dos ministros. Rubalcaba en primeiro lugar (4,47), Carme Chacón, Angel Gabilondo ou Teresa Fernández de la Vega.
Católicos que non pisan unha igrexa, case o 62% considérase de centro (centro/ esquerda e centro/dereita). Dereita con notable (7-8) o 11%. E con sobresaiente e matrícula (9-10) o 1,5%. ¿Alguén o diría?
Un dato interesante sobre a situación económica (a máxima e abafadora preocupación española) é que apenas o 20% cualifica a súa propia como "moi mala", unha porcentaxe similar a toda a nosa recente historia. A diferenza é que entraron no "moi mala", sen dúbida, unha parte de quen, en 2007, víana "mala" (con crise e sen crise, os de sempre). Ese case 25% de economía mergullada que padecemos (como ferida profunda) non debe ser alleo.
E algo esencial, estes malqueridos políticos foron elixidos polos cidadáns, non choveron dunha nube por casualidade. Agora ben, a corrupción e a fraude (nai de tantos cordeiros) só son mencionados como principal problema polo 2,7% dos españois. E, entre os enquisados... no ano 10 do século XXI dun país desenvolvido, aínda se pode atopar un 1,5% de analfabetos.
O que custa entender é que os políticos non cambien o seu discurso, non se avergoncen e sigan implacables o seu huída cara adiante de declaracións constantes -amparada polos medios informativos- coma se o que pensan deles os españois non fose asunto crucial. Que non vaian ao médico, non para queixarse de desafección, senón para que lles diagnostique e sane os seus males profundos. ¿Decatáronse sequera de que os cidadáns non lles queren e están profundamente desencantados e fartos?

mércores, 11 de agosto de 2010

A GRAN ESMORGA

Non hai escapatoria. Estamos pelexando e facendo esforzos sobrehumanos para salvar un país en quebra moral, cultural e económica. Por esta orde. España é hoxe unha ruína capaz de agonizar durante unha década coma se nada importante estivese sucedendo. Cos seus coches oficiais, os seus traxes impecables, e os seus bravuconadas parlamentarias gozando de excelente saúde, mentres o país e a súa clase media retorcer e escápase polo desaugadoiro. Por iso non merece a pena o esforzo. Nin por unha década máis de vida, nin por media.
Un grupo de científicos está convencido de que en 2012 terá lugar a gran hecatombe solar. Ao parecer, o sol espertouse, e dentro de ano e medio lanzará un estornudo cósmico -descoñezo o nome científico- que fará saltar polo aire todos os sistemas eléctricos do planeta e que chamuscará o bigote a todo aquel que se poña por diante.
O día sinalado para o desastre haberá folga xeral en España. Entre os servizos mínimos e o estalido solar, quedarémonos como idiotas facendo cola nos aeroportos, no metro, ou no portelo electrónico de calquera ministerio. Cando consigamos despegar a silicona dos caixeiros, atoparémonos con que non hai electricidade, e con que os billetes estanllos repartindo varios albanokosovares a modo de corralito á europea. A explosión cazaranos ademais con non se cantos millóns de parados, e coas rexións de España lanzándose como tolas pola borda do país e arrincando as últimas ruínas antes do salto. Ademais haberá un ministro comparecendo para explicar que a folga non a secundou ninguén, por se cuela, e que o fogonazo é consecuencia do cambio climático. Por sorte, quedará sen luz en metade da comparecencia, e aforrarémonos os últimos cinco minutos de bobadas, mentiras e inconstitucionalidades varias. E entre tanto, a oposición seguirá en terra de ninguén, intentando atopar o seu sitio, ou intentando comprar un pouquiño de carisma no mercado de segunda man.
Ante tal situación, en lugar de esperar ao cabo do mundo entre recortes orzamentarios e choros, entre mentiras piadosas e enquisas manipuladas, o mellor é que vaiamos directamente ao gran. Fagamos as contas co que queda na caixa e convoquemos un ano de festexos para queimar o que nos queda, e o que nos regalen os nosos veciños para saír desta situación. Destinemos unha boa partida ao Plan Esmorga (juerga) nos próximos orzamentos.
Con sorte, amentas os alemáns, os franceses e os italianos seguen traballando como tolos, coa auga ao pescozo, intentando sacar adiante aos seus países e esquivar o fogonazo solar, a nós a rabia do gran astro atoparanos de mojito en mojito, cantando "Que viva España, o lolo lolo lololó" e asomándonos á rúa en bañador, a ver se a famosa tormenta cósmica, ademais de matar, broncea un pouquiño. Ele. Que unha cousa é que esteamos en crise e outra que esteamos brancos co verán.

martes, 10 de agosto de 2010

O DESASTRE DAS AUTONOMÍAS

Xa en 1978 sabíase perfectamente o gravísimo risco que se estaba correndo; pero a irresponsabilidade duns, o pasteleo de moitos e o sumo interese do partido de turno, seguiron animando e nutrindo as ansias de malgasto dos dezasete virreinatos descontrolados, ata que hoxe, trinta e dous anos máis tarde, pódese constatar a calamidade en que se converteu o permanente aberto asunto autonómico.
Dezasete taifas, dezasete lexislacións diferentes en materias fundamentais, dezasete parlamentos, dezasete sistemas de saúde, dezasete políticas comerciais con horarios, requisitos de etiquetaxe... Todo multiplicado por dezasete. Bo, todo non, porque os nosos políticos, nun arranque de austeridade, tiveron un pequeno detallito cos contribuíntes limitando o número de televisións autonómicas a trece; trece corporacións que nos custan máis de cinco millóns de euros, 847 millóns de pesetas, diarios, si, si, estouno escribindo ben, 847 millóns de pesetas, cada día, ao servizo exclusivo do goberno correspondente.
E aínda mais, estas dezasete autonomías xeraron unha tupida rede de empresas, fundacións, institutos, observatorios e demais entelequias, inventos, ficcións, irrealidades de carácter sempre público, é dicir, para entendernos, chiringuitos financeiros onde se colocan os correlixionarios, clientes políticos, familiares, relacións sentimentais. Algo así como unhas ONG ao servizo, sempre, do partido; e á marxe, por suposto, do Dereito público.
Así as cousas, e sen entrar a valorar os gastos innecesarios, talles como a Cidade da Cultura, que leva engulidos máis de 330 millóns de euros, ou residencias presidenciais como a de Montepío, 5.000 millóns de pesetas, atopámonos con que o noso actual sistema autonómico xerou máis corrupción, máis clientelismo, máis gasto, máis malgasto e máis ineficacia. A ruína.
Unha España desbaratada, infestada de asimetrías, duplicidades, ineficiencias e malgastes, na que cada vez se impón un maior número de barreiras lingüísticas, educativas, lexislativas e emocionais. Ante este panorama, soamente vexo dous posibles camiños: un gran pacto entre o PP e o PSOE, tras as próximas eleccións xerais, para fortalecer ao Estado e devolverlle á Nación a cohesión que perdeu; ou a libre competencia entre as dezasete Comunidades dentro dun estado federal no que a administración central, co permiso das dezasete autonomías, exercese de mero árbitro entre elas. O camiño emprendido por Zapatero xa quedou ben claro pero... ¿Cal é o camiño de Rajoy? Eu creo que España está esperando a súa resposta.

luns, 9 de agosto de 2010

UNHA DECISIÓN INCÓMODA

O Sr. Méndez Romeu, nas súas declaracións a La Voz de Galicia, critica indirectamente ao Sr. Caballero e esquécese das vítimas dos pactos co BNG. O PSOE aprobou o PXOM de Vigo sabendo que era ilegal. En 2007, o ciclo económico estaba cambiando, a burbulla picouse e a crise comezara; o Plan era inviable, puramente especulativo e de alto impacto ambiental: aínda así, aprobárono. Cando sexa declarado ilegal o PXOM de Vigo no Tribunal de Xustiza de Galicia verase claro ata onde chegou o PSOE na súa traizón ao socialismo e aos cidadáns que lle deron o seu voto en Vigo. O que para moitas persoas afectados por derribas e recualificacións significou anos de angustia, de loita e de gastos, para o PSOE non é máis que unha decisión incomoda.

O tratar de ter acordos continuos co Bloque lévanos a adoptar decisións incómodas, ás veces difíciles de explicar ao noso propio electorado.

domingo, 8 de agosto de 2010

EXCESOS URBANÍSTICOS

Desgraciadamente en Galicia abundan os problemas urbanísticos. Nuns casos tiveron a súa orixe na concesión de permisos para unha construción dispersa e desordenada de vivendas en municipios que carecían de plans de ordenación. Noutros foron construcións que se deixaron ir facendo e consolidando ata que tiñan unha difícil marcha atrás, en bastantes ocasións ante a vista gorda da Administración municipal e o silencio da autonómica. Ambas foron as principais causas da anarquía urbanística que podemos observar en numerosos lugares das nosas costas e na periferia das principais zonas urbanas. O seu resultado é dobremente prexudicial desde o punto de vista público. Dunha parte polo sobre custo orixinado para a dotación dos servizos de auga, saneamento e electricidade a esas vivendas, así como polos problemas ocasionados para a realización de novas vías de comunicación. Doutra parte, pola deterioración orixinada na paisaxe e nos recursos naturais.
Ademais hai tamén algúns casos de desenvolvementos urbanísticos que se realizaron en varias das nosas cidades e que foron declarados ilegais por sentenzas xudiciais, co consecuente quebranto económico para os seus propietarios e municipios.
Dentro desta última categoría está o caso dunha urbanización en Miño que tiña como obxectivo construír unhas 1.500 vivendas e un campo de golf.
Unha sentenza recente do Tribunal Supremo, que confirma outra anterior de 2006 do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, ven de anular a concesión que no ano 2001 lle deu o Concello á inmobiliaria Fadesa. A sentenza declara nula a expropiación por falta de información pública e citación aos propietarios, que terán dereito a unha indemnización adicional ao non poder recuperar os seus terreos.
Este asunto tivo todos os compoñentes dun proceso escuro: a elaboración do proxecto cando Miño carecía aínda do Plan Xeral de Ordenación Municipal, a concesión a unha determinada empresa, a valoración dos terreos e o incumprimento dos trámites de información aos seus propietarios.
A urbanización está aínda sen acabar ao ser afectada pola suspensión de pagos de Martinsa Fadesa. Inicialmente a inmobiliaria pagara uns seis millóns de euros aos propietarios dos terreos. A sentenza de 2002 elevou esta cantidade nuns vinte millóns que abonou Martinsa-Fadesa e con esta nova sentenza haberá que pagar outros seis millóns máis os intereses correspondentes, que presumiblemente serán a cargo do Concello, que tería que buscar algunha solución alternativa para facerlle fronte. Ademais os problemas en Miño non acaban aí, pois hai outro proceso en marcha por outra macrourbanización para setecentas vivendas.
Deste xeito non estamos só ante un modelo de urbanización que polo seu crecemento excesivo ameaza con afectar os recursos naturais que, como a praia Grande e as marismas, son a súa base de apoio, senón que ademais pode xerar despois quebranto económico para a tesourería municipal para facer fronte a sentenzas xudiciais adversas.

sábado, 7 de agosto de 2010

OS EUROPEOS 'PASAN' DA POLÍTICA

Os cidadáns europeos suspenden aos seus políticos

Segundo os resultados dunha macroencuesta, a media europea suspende aos políticos con 3,4 puntos sobre 10

Aos europeos interésalles moi pouco a política e sobre todo desconfían dos partidos e dos políticos. Nunha macroencuesta a 21.000 persoas elaborada en 14 países, entre os que se inclúen Suíza e Turquía, os temas relacionados coa política son os menos interese espertan.
A media europea dá aos políticos un suspenso de 3,4 puntos sobre 10. Os españois somos os sextos que peor os valoramos, e en canto aos partidos, somos dos que menos nos fiamos deles, de feito só os turcos fíanse menos das súas formacións políticas que os españois.
Chelo Perera, responsable dos estudos da Fundación BBVA, asegurou que estes resultados son habituais: "Os partidos e os políticos están sempre expostos aos medios de comunicación e son avaliados diariamente pola opinión pública", explicou, afirmando este como o motivo principal da baixa posición dos dirixentes políticos nas enquisas levadas a cabo.
Os médicos, os mestres e os científicos como grupos profesionais e a universidade e o Exército como institucións, son os únicos que aproban con nota, levan o notable ou o sobresaliente da valoración dos cidadáns de media Europa.

venres, 6 de agosto de 2010

TRES FALLOS FIRMES DECLARAN ILEGAIS AS INSTALACIÓNS DA LAGOA

O Tribunal Superior avala aos veciños e considera que as obras son ilegalizables

O deambular xudicial do luxoso porto deportivo da Lagoa, en Teis (Vigo), segue adiante con idénticos resultados: sentenzas contrarias á mariña promovida polo presidente de Pescanova, Manuel Fernández de Sousa. Nesta ocasión sobe o rango. Xa non son os xulgados de Vigo os que declaran a ilegalidade das obras, senón o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG), que ditou tres sentenzas firmes nas que desestima todos os recursos promovidos pola empresa.
As sentenzas teñen datas do 29 e 15 de abril e do 6 de maio deste ano. Nelas, distintas salas do tribunal con sede na Coruña ratifican a denegación de licenza de actividades e a solicitude de legalización da nave industrial vinculada ao porto deportivo, unha edificación de máis de 1.000 metros cadrados visible desde o outro lado da ría. Un dos fallos ratifica a multa de 33.000 euros imposta polo Concello de Vigo por unha infracción urbanística, consistente na construción da nave no camiño da Lagoa. As sentenzas aceptan de forma practicamente total os fundamentos xurídicos dos fallos emitidos en primeira instancia.
O porto deportivo da Lagoa foi impulsado por un acordo de Fernández de Sousa coa Autoridade Portuaria de Vigo, cando estaba presidida por Julio Pedrosa, do Partido Popular. Á mariña, que carecía de amparo municipal, quédalle pendente o recurso presentado contra outra sentenza do xulgado contencioso-administrativo número 1 de Vigo, na que se confirma a derriba da nave ilegal. A demolición foi decretada polo Concello vigués. Estaleiros e Construcións A Lagoa, nome da sociedade que explota a mariña, tamén tivo que precintar un restaurante construído cun permiso para unha caseta desmontable de 30 metros cadrados, que se substituíu por un edificio que quintuplicaba a superficie autorizada e que carecía da posibilidade de ser retirado.
Unha das novas sentenzas do Tribunal Superior, como resultado das denuncias presentados polos veciños de Teis, revela que a dirección do porto deportivo "nin sequera chegou a solicitar (...) a licenza de obra, o que non impediu que alzase as construcións que lle servían de soporte". Esa foi a causa de que as autoridades municipais ordenasen a demolición.
Multa confirmada
O Tribunal Superior utiliza argumentos moi similares, e sempre acordes cos das sentenzas recorridas, para rexeitar a petición de que se anule a sanción de 33.000 euros imposta polo Concello vigués. Neste caso, o porto solicitou a necesidade de audiencia á Autoridade Portuaria no expediente de reposición da legalidade urbanística tramitado pola Xerencia de Urbanismo de Vigo. "Devandita Autoridade non tivera participación algunha na realización da obra, e polo tanto non era interesada nela", conclúe a sentenza. O fallo engade que só o realizado conforme á legalidade pode ser reintegrado á Autoridade Portuaria, "non o que fose froito de actuacións ilegais".
Un paseo no camiño
As instalacións do porto deportivo da Lagoa levantáronse sen permisos para as obras en terra, que consistiron na execución das dúas naves e o restaurante declarados ilegais. Para a construción do complexo e como vía de acceso aos usuarios utilizouse durante anos un cortalumes municipal sen permiso do Concello. O paso constante de camións atrasou un ano tras outro un investimento do Ministerio de Medio Ambiente para a construción dun paseo marítimo, cuxo trazado coincidía co do camiño usado polo porto deportivo.
EL PAIS

xoves, 5 de agosto de 2010

A XUNTA ARRASA UN BOSQUE CON ESPECIES AMEAZADAS

Medio Ambiente alega que busca unha fórmula para "minimizar" os danos

Medio Ambiente ignorou un informe oficial que alertaba dos danos

A Consellería de Medio Ambiente paralizou as obras da ampliación da PO-255 entre Pontecaldelas-A Lama para estudar así, "unha alternativa que minimice o impacto das obras". A paralización chega despois de que as escavadoras e operarios practiquen desterres na mesma zona na que se tiña constancia desde maio da existencia dunha especie protexida, a salamandra rabilarga; así como dun conxunto de árbores que, segundo cálculos dos veciños, poderían ascender aos 22.000 exemplares, 1.000 deles autóctonos.
Foron os ecoloxistas e veciños afectados quen alertaron sobre os danos que ía provocar a obra, cuxa aprobación non require un estudo de impacto ambiental por ser o seu trazado inferior aos 10 quilómetros. A consellería dirixida por Agustín Hernández negouse a aclarar a este xornal se antes de iniciar os traballos realizara algún outro tipo de avaliación ambiental que adiantase o impacto do proxecto.
Ademais da salamandra rabilarga, os veciños detectaron na zona exemplares de Dryopteris guanchica, unha variedade de helecho clasificada como vulnerable no Catálogo de Especies Ameazadas. A Asociación para a Defensa Ecoloxíca de Galiza (Adega) non descarta ademais a existencia de bufos reais, outra variedade coa mesma catalogación e cuxo hábitat considerar, polo tanto, como "área prioritaria de conservación".
Mentres tanto, e a pesar de que as obras levan detidas unha semana segundo os ecoloxistas, os veciños afectados denuncian que algúns madeireiros aproveitan o estado dos terreos expropiados desde xaneiro para continuar coa talla incontrolada de carballos e castaños. Nalgunhas propiedades ata se tiraron muros de pedra para aproveitar así o material.
As obras de ampliación da PO-255 xa saltaran aos xornais a principios de mes, cando algúns veciños denunciaron as incorreciones do proceso de expropiación. Esperanza González, unha das afectadas e propietaria dos terreos desde fai décadas, presentou fai semanas un recurso no Tribunal de Xustiza de Galicia. Á espera de que este se pronuncie, a propietaria mantense alerta do avance dunhas obras que, comenta, "destruirían un espazo único".

mércores, 4 de agosto de 2010

O CABO DE CREUS RECUPERA O SEU ROSTRO

Un total de 4,5 hectáreas quedaron libres dos 412 apartamentos que constituían a cidade de vacacións do Club Méditerranée que se erixía desde 1962 no cabo de Creus, no extremo norte da Costa Brava. É a derriba máis importante que levou a cabo o Ministerio de Medio Ambiente, segundo afirma este departamento.

A demolición do complexo, que pechou as súas portas en 2003, foi sinxelo porque o Ministerio comprou a propiedade á compañía francesa, especializada neste tipo de cidades de vacacións, por 4,5 millóns en 2005. A ese diñeiro hai que sumar os tres millóns máis que custou a Medio Ambiente botar as casas abaixo, e outros catro que se gasta a Generalitat para xestionar os residuos das obras e reconstruír a contorna ecolóxica da zona. Recuperar a paraxe natural custaría 11,5 millóns e sete anos.

Noutras derribas de magnitude comparable, Medio Ambiente acabou cun edificio de cinco plantas e 80 vivendas en Cartaxena ou co hotel Atlanterra, en Zahara dos Atunes (Cádiz). Aínda que quedan en pé grandes construcións emblemáticas da urbanización descontrolada do litoral, como o hotel Algarrobico, en Almería, que é presa dun complicado armazón xudicial entre administracións.

martes, 3 de agosto de 2010

PRESUNTO FINANCIAMENTO ILEGAL DE CDC

PSC, ERC e ICV consideran probada a existencia dun triángulo para que Convergència Democrática de Catalunya cobrase comisións de obras públicas de Ferrovial a través do Palau

Os grupos que forman o Goberno catalán (Partit dels Socialistes, Esquerra e Iniciativa) consideran que hai indicios suficientes para demostrar que Convergència (CDC) financiouse irregularmente con comisións de obra pública cobradas a través do Palau da Música. Esta é a conclusión da comisión de investigación parlamentaria que os últimos dous meses indagou nos supostos pagos do Palau á Fundación afín ao partido nacionalista, a Ramon Trias Fargas. As conclusións que os tres partidos rexistraron onte dan por feito que a construtora Ferrovial tamén pagou a través da institución musical facturas electorais de CIU. O tripartito levará toda a documentación da comisión á fiscalía e aos dous xulgados que investigan o saqueo do Palau. Nas súas conclusións, o PP e Ciutadans sumáronse a esta iniciativa.
Pola súa banda, CIU denunciou no seu texto o "tribunal político" que na súa opinión foi a comisión e na que pide a dimisión da Interventora Xeral da Generalitat e a directora de Patrimonio pola perda de 5,6 millóns de euros que sufriu a Generalitat coa operación do hotel do Palau, unha permuta que se realizou co tripartito xa no Goberno.
Ditame de Antifraude
As conclusións do tripartito inclúen o ditame que fixo público onte a Oficina Antifraude de Cataluña (OAC), que avala que parte das cantidades que Ferrovial achegaba ao Palau ían logo á fundación de CDC e a tres empresas que realizaron campañas electorais para o partido. Un documento achado no Palau da Música sinala que 675.855 euros procedentes dos convenios coa construtora ían a pagos a "Daniel", que a OAC identifica como Daniel Osácar, responsable de finanzas de CDC. O mesmo Osácar negouno ante a comisión. Segundo o ditame do organismo, os seis pagos detectados correspóndense exactamente coas cantidades que se abonaron a Trias Fargas e ás empresas New Letter, Letter Graphic e Hispart, que traballaban para campañas electorais de CDC.
Aínda así, o ditame conclúe que con todas as probas que foron aparecendo na comisión parlamentaria, a OAC non pode "afirmar nin descartar" que CDC financiásese irregularmente a través do Palau da Música.

luns, 2 de agosto de 2010

TEQUILA E HOTEL CON 'SPA'

Edís do PP de Tenerife compraban artigos de luxo con fondos municipais

O informe do interventor revela un presunto financiamento ilegal do partido

As facturas presentadas polo Partido Popular en Santa Cruz de Tenerife para xustificar os 160.000 euros de asignación municipal recollen gastos que pouco teñen que ver co labor que desempeña un partido político, como compras de alcol e roupas de marca.
Da longa lista, destacan os 300 euros en botellas de whisky, ron, tequila e cervexa; xemelgos por valor de 200 euros, guantes de esquí e máis de cen euros en puros. Do mesmo xeito, aparecen varias reseñas por reformas de albanelería, entre as que sobresae unha superior aos 2.500 euros, nas que o interventor advirte de que non se ve a relación coa actividade do grupo popular, ao contar cun local municipal en perfecto estado".

Con todo, as facturas máis rechamantes son as relacionadas co gasto en roupa interior feminina, por un importe de 33 euros, así como o aloxamento para tres persoas nun hotel de luxo do sur da illa, con circuíto de spa incluído, que custou ao redor de 130 euros.

domingo, 1 de agosto de 2010

A XUNTA OCULTA DATOS AMBIENTAIS

Medio Ambiente non dá cifras diarias das emisións das industrias

A Xunta incumpre a lexislación sobre información ambiental ao non dar datos actualizados sobre contaminantes emitidos pola industria. O Goberno autónomo está obrigado por lei a dar cifras diarias sobre a presenza no aire de monóxido de carbono ou partículas en suspensión. O control debe ser diario no caso do dióxido de xofre e o dióxido de nitróxeno.
A esta lexislación estatal sobre contaminantes concretos, aprobada por varios decretos en 2002, 2003 e 2007, úneselle a Lei de Protección do Ambiente Atmosférico de Galicia e a Lei 27/2006, esta última reguladora do acceso á información ambiental. Incumprir estas normas, comúns a todos os países da UE, pode provocar unha sanción das autoridades europeas se o caso chega aos tribunais de Bruxelas. Unha portavoz da Consellería de Medio Ambiente asegurou onte que non podía explicar por que non se dan os datos segundo a lei xa que "os técnicos están de vacacións".
Ademais, desde decembro a Xunta deixou de publicar os informes mensuais sobre superación dos límites legais de contaminantes nas industrias. Segundo a consellería "estase modernizando o sistema" para poder ofrecer a información actualizada a finais do verán, pero mentres non se termine o proceso non se colgarán informes na páxina web, aínda que si se lle facilitarán a quen os pida. A pesar desta afirmación, a asociación ecoloxista Verdegaia asegura ter problemas para acceder aos datos das estacións que miden os contaminantes da rede industrial galega. Así o asegurou onte Xosé Veiras, responsable de Enerxía e Transporte da agrupación, durante a presentación do informe A Calidade do Aire en Galicia 2009, realizado polo colectivo e Ecoloxistas en Acción.
Esta organización analiza desde 2006 a calidade do aire a través dos datos obtidos da Xunta. Con todo, os ecoloxistas denuncian que non se lle dá información de todas as estacións. Para o informe de 2009 só recibiron datos de 26 estacións das máis de 60 que conforman a rede. Os ecoloxistas xa levaron o caso ao Valedor do Pobo e no caso de que non consigan todos os resultados non descartan acudir aos tribunais.
Dos catro contaminantes analizados por Verdegaia, dióxido de xofre, dióxido de nitróxeno, partículas en suspensión e ozono, que nas capas baixas da atmosfera é perigoso para a saúde, os ecoloxistas centran o foco nas partículas. Segundo a súa análise, máis do 40% da poboación galega está exposta a niveis de partículas en suspensión superiores aos niveis máximos recomendados pola Organización Mundial da Saúde (OMS), máis ríxidos que os permitidos en Europa. As partículas en suspensión son fragmentos minúsculos de moitas sustancias que se atopan no aire. Polo seu pequeno tamaño son facilmente respirables e poden afectar ao aparello respiratorio ou ata penetrar no torrente sanguíneo no caso das máis diminutas.
Unha das factorías das que a Xunta non deu información a Verdegaia, a papeleira pontevedresa Ence, superou en 2007, 2008 e 2009 os niveis recomendados pola OMS, segundo os datos facilitados por Medio Ambiente a este xornal, aínda que, segundo informou onte a empresa, mellorou a calidade da auga que verte á ría.
Vigo é a cidade galega con maior contaminación...