martes, 30 de xuño de 2009

BRUXELAS SENTA NO BANCO A ESPAÑA POR POÑER EN PERIGO AO OSO PARDO E AO UROGALLO

A Comisión considera que o Val de Laciana en León atópase ameazado por varias explotacións mineiras ao descuberto

Unha Comisión Europea insatisfeita coa calidade das avaliacións de impacto ambiental e coas xustificacións dadas por España por actuacións potencialmente daniñas para o oso pardo e para o urogallo no Val de Laciana (León) decidiu sentar ao Goberno español no banco do Tribunal de Xustiza da UE. A orixe do contencioso hispano-comunitario radica nas minas ao descuberto explotadas na comarca.
"Os proxectos de enxeñería ou de construción non están sistematicamente prohibidos nos sitios de Natura 2000, pero hai que garantir que non afecten negativamente a zonas tan importantes", declarou este xoves nun comunicado Stavros Dimas, comisario de Medio Ambiente. Natura 2000 é a rede europea de zonas protexidas e a do Val de Laciana, nas inmediacións de Villablino, vese ameazada por varias explotacións mineiras ao descuberto autorizadas e en explotación.
O que inquieta a Bruxelas é o efecto que esa actividade económica non pautada poida ter sobre o oso pardo e o urogallo, dúas especies en perigo e protexidas pola lexislación europea. Bruxelas leva anos pedindo explicacións ás autoridades españolas sobre o que alí ocorre, conforme á esixencia legal de que se realice unha minuciosa avaliación ambiental antes de autorizar ningunha intervención. "Tendo en conta de que a Comisión non está satisfeita coa calidade das avaliacións de impacto ambiental levadas a cabo ata a data, non coas xustificacións posteriormente presentadas por España, o caso foi elevado ao Tribunal de Xustiza", informou o Executivo comunitario.
O proceso en Luxemburgo pode durar ao redor de dous anos nunha primeira fase. E un número indeterminado máis de anos en caso de sancións.
A Comisión tamén anunciou que enviará a España un segundo apercibimiento escrito (paso previo ao recurso ao Tribunal) por non dispensar a protección adecuada a 174 lugares de Canarias que seguen sen ser clasificados como zonas especiais de conservación a pesar de haberse superado longamente a data límite de decembro de 2007. As autoridades españolas alegan que a tramitación dos expedientes está en marcha, ao que Bruxelas replica que non ten nin noticia de data para a designación das zonas nin noticia de que se puxeron en marcha medidas de conservación pertinentes.
A pesar da súa concisa superficie, apenas o 0,3% do territorio comunitario, as Illas Canarias albergan máis do 20% dos tipos de hábitats máis importantes da Unión e o 28%da súa flora protexida, a maior parte endémica do arquipélago.

luns, 29 de xuño de 2009

O BARBAÑA, "UN RÍO MORTO"

Verteduras da depuradora de San Cibrao arrasan o afluente do Miño en Ourense

O Barbaña é un río morto, repiten os técnicos. A vertedura detectada o mércores en toda a canle ourensá era de gran agresividade. Portaba altos índices de amonio (de 9,6 miligramos por litro cando a presenza debe situarse en 0) e de cloruros, o que acabou coa totalidade dos peixes. Só os patos, que onte nadaban polas augas contaminadas, sobreviviron aos compoñentes químicos que xeraron o aspecto jabonoso da canle ata a súa desembocadura no Miño, na cidade de Ourense. Alí podería penetrar. "É imposible pór barreiras porque a sustancia está diluída e non flota", sinalan os técnicos. As analíticas evidenciaron que o ph estaba en 3 puntos en lugar dos 7,4 habituais, o que ligado á acidez da vertedura tivo graves consecuencias.
Os técnicos da Confederación Hidrográfica Miño-Sil certificaron que a orixe atópase na depuradora de San Cibrao das Viñas, á que chegan residuos de catro polígonos industriais. Por encima deste punto non detectaron anomalías. O feito de que o osíxeno mantivésese en niveis habituais leva aos técnicos a sinalar que a contaminación produciuse por vertedura química e non orgánico. De momento non puideron determinar se houbo envorcado directo dalgunha empresa na depuradora ou aínda que esta lavouse con elevadas doses de eslamiada. Neste caso, advirten que os lodos utilizados para depurar terían que habela esnaquizado. O Concello de San Cibrao sostén que funciona perfectamente. Pola agresividade da vertedura, todo indica que a flora do Barbaña morreu tamén.

domingo, 28 de xuño de 2009

A CONTAMINACIÓN LUMÍNICA XA IMPIDE AO 99% DOS EUROPEOS VER A VÍA LÁCTEA

Científicos españois presentan a iniciativa Starlight para reducir o "impacto negativo" da polución lumínica

Varios científicos españois, entre eles o investigador da Estación Biolóxica de Doñana (CSIC) Juan José Negro, presentaron este mércores en Sevilla a iniciativa Starlight contra a contaminación lumínica, un problema que xa impide ao 99% dos europeos poder ver a vía láctea desde os seus domicilios.
Esta iniciativa, impulsada desde o Instituto Astrofísico de Canarias, expúxose na trixésimo terceira reunión que o Comité do Patrimonio Mundial da UNESCO celebra na capital andaluza.
Esta organización promocionará a iniciativa Starlight a nivel internacional, en especial en espazos naturais protexidos, aos que expedirá certificacións que avalen que están libres desta contaminación.
Negro explicou que este programa actúa contra a contaminación lumínica porque varios estudos científicos confirman "o impacto negativo" da polución luminosa non só para a actividade científica, en especial a astronomía, senón tamén para a biodiversidade.
Este científico engadiu que a contaminación lumínica e a concentración da poboación en núcleos urbanos impide a un 99% dos europeos ver a vía láctea desde o seu domicilio.
Negro subliñou que a loita "para poder volver contemplar o ceo" baséase en razóns científicas, de defensa da biodiveridad e culturais.
Entre as primeiras, subliña a necesidade de defender "espazos para a astronomía", porque se están perdendo ceos moi valiosos para a ciencia por culpa da contaminación lumínica e quedan moi poucos sitios aptos para observación astronómica".
Un exemplo sería Sierra Nevada, un espazo natural cos máximos niveis de protección ambiental, pero no que o labor científico dos observatorios do Instituto Andaluz de Astrofísica vese dificultada pola crecente contaminación lumínica.
No polo oposto situaríase a illa da Palma, que conta cunha das normativas de iluminación máis restritivas para propiciar a actividade dos radiotelescopios situados nela.
En opinión de Negro, o dano da contaminación lumínica na biodiversidade é incuestionable, como demostran estudos sobre aves migratorias ou especies nocturnas.
"O impacto da contaminación lumínica pode chegar a ser moi importante en aves migratorias como os petreles ou os albatros, que voan pola noite e se desorientan coa iluminación nocturna artificial", engadiu.
A polución luminosa tamén afecta ás tartarugas mariñas ou a especies de murciélagos, cuxos hábitos nocturnos, en especial a alimentación, altéranse pola iluminación artificial.
Esta contaminación dana espazos protexidos emblemáticos, como Doñana, pois o halo lumínico nocturno de cidades como Sevilla é perceptible a 200 quilómetros de distancia.
"Doñana é, seguramente, un espazo natural contaminado lumínicmente polo halo nocturno das cidades da súa contorna", segundo Negro.
Unha cuestión cultural
Na súa opinión, a defensa de ceos limpos tamén é unha cuestión cultural, pois a observación da bóveda celeste "foi unha fonte ancestral de inspiración, de cultura e de ciencia, xa que os astrónomos foron os primeiros científicos da humanidade e a astronomía guiou durante séculos actividades humanas como a navegación".
Starlight avoga tamén por un uso racional da enerxía cunha maior eficiencia dos sistemas de iluminación artificial e a loita contra o "malgasto lumínico".
Negro evoca o artigo publicado en Nature polo investigador estadounidense Malcolm Smith, titulado É tempo de apagar a luz, e na que sostén: "Os humanos temos un medo innato á escuridade e as sociedades modernas confían na luz como unha medida de seguridade, pero non hai ningunha evidencia de que o aumento da iluminación sequera reduza o crime".

sábado, 27 de xuño de 2009

CONSELLEIROS DE TVG INGRESARON ATA 150.000 € NUN ANO

Os representantes cobraban por ir ao fútbol e a funerais

A política de austeridade da que presume o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, non chegou ao Consello de Administración da televisión autonómica. Os 12 conselleiros da compañía CRTVG recentemente elixidos polo Parlamento aseguráronse co seu nomeamento uns ingresos que roldan os 90.000 euros anuais, no seu maior parte, grazas ao elevado número de consellos e comisións que celebran. A marca de ingresos é para o portavoz dos conselleiros do PP, José Luís Iravedra, que chegou a recibir 152.132 euros en 2005.
Para completar estas cantidades, Iravedra, que foi presidente do PP de Lugo, beneficiouse dun sistema que funcionou ata 2006, que permitía aos conselleiros cobrar por asistir a calquera acto ao que fosen invitados. Iravedra facturou 199 en cinco anos. Dá igual que fose unha conferencia sobre o transplante hepático con doante vivo, un funeral ou un partido da selección galega de fútbol.
Unha ex conselleira confesa: "Se non había orde do día para convocar unha comisión, inventábase; o importante era cobrar, aínda que logo as reunións durasen 30 segundos". A situación adquiriu tal cariz que, en marzo de 2006, os conselleiros aprobaron por unanimidade deixar de cobrar por asistir a actos. Pero a convocatoria de consellos e comisións seguiu a gran ritmo, para completar uns ingresos fixos que son de 2.700 euros mensuais ata convertelos en soldos de 90.000 euros ao ano.
A voracidade de Iravedra para pasar ao cobro todo tipo de actos levoulle a facturar por asistir a actos dificilmente relacionables coa súa actividade como conselleiro. Por exemplo, a unha conferencia sobre o desafío da enerxía atómica na II Guerra Mundial, os actos do Día do Augardente en Portomarín ou ao pregón de Nadal da Asociación de Belenistas de Lugo. Tamén á recollida de credenciais dos propios conselleiros. Destaca o elevado número de invitacións que o ex presidente do PP lucense recibía, e aceptaba, procedentes do Grupo O Progreso, editor do diario O Progreso de Lugo.
Iravedra ingresou 553.020 euros das arcas de TVG nos últimos cinco anos. Nese período, os conselleiros custaron ao erario público 5,6 millóns de euros. A pesar de que os estatutos da compañía establecen que os conselleiros deben ser profesionais de recoñecido prestixio, os partidos galegos propuxeron para a lexislatura recentemente comezada a alcaldes como o de Verín (PP), sindicalistas (PSOE) ou os seus secretarios de Organización e Política Municipal (BNG). O Consello de Administración de CRTVG é o único órgano elixido polo Parlamento de Galicia con capacidade para establecer o seu propio sistema retributivo.

venres, 26 de xuño de 2009

TODO ISTO DAREICHE SE POSTRADO ADORÁRESME-SAN MATEO 4:1-11

Entón Xesús foi levado polo Espírito ao deserto para ser tentado polo diaño. E logo de facer un xaxún de corenta días e corenta noites, ao fin sentiu fame. E achegándose o tentador, díxolle: "Se es Fillo de Deus, dei que estas pedras convértanse en pans." Mais el respondeu: "Está escrito: 'Non só de pan vive o home, senón de toda palabra que sae da boca de Deus'." Entón o diaño lévalle consigo á Cidade Santa, ponlle sobre o beirado do Templo, e dille: "Se es Fillo de Deus, tírache abaixo, porque está escrito: 'Aos seus anxos encomendarache, e nas súas mans levaranche, para que non tropece o teu pé en pedra algunha'." Xesús díxolle: "Tamén está escrito: 'Non tentarás ao Señor o teu Deus'." Aínda lle leva consigo o diaño a un monte moi alto, móstralle todos os reinos do mundo e a súa gloria, e dille: "Todo isto dareiche se prostrándoche adórasme." Dícele entón Xesús: "Apártache, Satanás, porque está escrito: 'Ao Señor o teu Deus adorarás, e só a el darás culto'." Entón o diaño déixalle. E velaquí que se achegaron uns anxos e servíanlle.
VIGO
Recuperamos espazos públicos, recuperamos dunas; recuperamos vilas romanas e construcións celtas; limparemos de excrecencias as murallas do Castro. Recuperemos, tamén, o castelo de San Sebastián, derruido baixo a ditadura da ignorancia que segue. Retornémoslo desde a nosa memoria á paisaxe urbana e devolvámosle o seu espazo, hoxe territorio ocupado polo alleamento e a vulgaridade. E non volvamos arrincar unha páxina do libro da historia viva do urbanismo de Vigo.

xoves, 25 de xuño de 2009

ESPAÑA XA GASTOU 479 MILLÓNS EN COMPRAR CO2 A OUTROS PAISES

As emisións caeron un 8% en 2008, segundo Medio Ambiente, o maior descenso desde 1990

O Goberno e as empresas españolas xa gastaron 479,8 millóns en compra de dereitos de emisión de dióxido de carbono a institucións internacionais, para compensar o exceso respecto do que lle permite o Protocolo de Kioto. Así o revela o informe Sustentabilidade en España 2008 e que ten previsto presentar a ministra de Medio Ambiente, Elena Espinosa
Este informe elabórao o Observatorio da Sustentabilidade de España (OUSE), un organismo adscrito ao ministerio e á Universidade de Alcalá e que debería ter periodicidade anual. Con todo, en 2008, a OUSE non elaborou ningún informe, o que non impediu ao ministerio renovar o convenio co organismo.
O informe sinala como a Administración adquiriu xa dereitos de emisión por 69,12 millóns de toneladas de CO2, para o que se investiron 404,8 millóns de euros por parte do Goberno e de empresas como Endesa, Gas Natural, Abengoa ou Hidrocantábrico. Ademais, xa sumou 75 millóns para próximos anos.
España emite actualmente un 42% máis de CO2 que en 1990, aínda que a repartición na UE de Kioto só lle permite superar ese nivel nun 15% en 2012. En 2008, as emisións caeron un 8%, segundo Medio Ambiente, o maior descenso desde 1990.

mércores, 24 de xuño de 2009

OS PROMOTORES AGRAVAN A CRISE BANCARIA POLA MOROSIDADE

Os créditos dubidosos do sector inmobiliario soben 21.500 millóns en só un ano - A falta de pagamentos do ladrillo aumentan ata o 7,6%; e os xenerais, ao 4,5%

Cada vez está máis claro que os problemas dos empresarios do ladrillo convertéronse nos problemas dos banqueiros. E que, por extensión, estes pasaron a ser propiedade compartida de todos os españois. Porque o derrube do sector inmobiliario inflou a morosidade da banca ata rasgar as costuras da caixa forte das entidades financeiras. En marzo do ano pasado, os bancos e caixas dubidaban sobre a capacidade dos promotores de devolver unha débeda de 2.900 millóns de euros. Un ano máis tarde, os préstamos dubidosos que arrastra o sector inmobiliario disparáronse ata os 24.462 millóns. É dicir, aumentaron en máis de 21.500 millóns en só un ano. Un incremento superior ao 750%.
E a tendencia non fai máis que acentuarse. Porque o bocado que pegan as promotoras na contabilidade de bancos e caixas é cada vez maior. Se agora a morosidade do ladrillo supón un 30% do total, antes de 2008 nunca traspasara a barreira do 10%.
Estes datos que ofrece o Banco de España poderían ser aínda peores. Porque a débeda de dubidoso cobro sería maior se moitas inmobiliarias non houbesen refinanciado os seus préstamos coas entidades acredoras; ou estas non aceptasen cobrarse eses créditos converténdose en propietarias, o que se denomina dación en pago. "Se non fose por estes recursos, a taxa xeral de mora podería ser agora dous puntos superior", sostén Afonso García Mora, socio director xeneral de Analistas Financeiros Internacionais (AFI).
Máis negro aínda ve o panorama Mikel Echavarren, conselleiro delegado de Irea. "Estas cifras son só a punta do iceberg. Unha empresa cunha débeda de 1.500 millóns e que estea negociando o refinanciamento de 800, pode contabilizar como mora uns 20 ou 30 millóns. O problema potencial é moitísimo maior", sostén.
Pero non é só o ladrillo o que pon en aprietos ao sector financeiro. Aínda está lonxe da taxa de mora inmobiliaria, que en marzo chegou ao 7,57%, a porcentaxe xeral tamén leva dous anos seguidos de carreira cara arriba. Os case 84.000 millóns que bancos e caixas consideran de dubidoso cobro supón xa o 4,5% do total da súa carteira de préstamos. O sector aférrase a que aínda estamos lonxe dos niveis aos que se chegou na crise dos anos noventa. Con ser certo este argumento -a taxa de mora superou o 9% en 1993, en gran parte por culpa da quebra de Banesto-, os agoiros non son bos. O 4,5% actual nos retrotrae aos niveis alcanzados en 1996. E o ritmo de crecemento é de vertixe. O experto de AFI prognostica que a morosidade chegará este ano ao 7% e ao 8%, o seguinte. Respecto da falta de pagamentos de promotores, García Moura apunta que a taxa terminará en 2009 por encima do 14%.
Como é habitual, son as caixas as que levan a peor parte. A súa porcentaxe de falta de pagamentos, que superou en abril o 5% por primeira vez desde 1996, avanza moito máis rápido que a dos seus rivais, os bancos. Estes manteñen unha taxa bastante inferior, do 3,8%. A brecha entre os dous tipos de entidades débese a que as caixas acumulan máis créditos ao ladrillo, o que máis problemas ten á hora de pagar.
O director xeral da Caixa, Juan María Nin, sostivo o pasado mércores que o sector pode resistir ata que non supere unha porcentaxe do 15%. "O máis importante non é a taxa en si, senón os tipos de falta de pagamentos. O préstamo moroso dunha vivenda hai que dotalo ao longo de moito tempo e non é tan preocupante. Pero o que se concede a unha empresa hai que atribuílo como perdas nun prazo máximo de 25 meses. Así que canto maior sexa a participación das empresas no total de morosidade, máis preocupante será a situación", explica o experto de AFI.
O que comezou como unha crise inmobiliaria meteuse no corpo do resto de sectores. E as entidades financeiras cada vez nótano con máis forza. "En todas as crises pasou o mesmo. O primeiro que entra en mora é o promotor e o que para comprar unha vivenda endebedouse por encima do 80% do seu valor. A segunda onda de falta de pagamentos fórmana os que pediron un crédito por menos do 80% do piso e o resto de empresas", sostén García Mora. E iso é o que está a piques de pasar.
EL PAIS

martes, 23 de xuño de 2009

HEAVY METAL

Nos anais da loita sindicalista, na historia do proletariado, existe un núcleo de rufianes sempre disposto a apuntar a súa fonda contra Goliat. Son os compañeiros do metal, netos da extinguida revolución industrial, afeitos observar a conduta maleable tanto dos metais como dos patróns e que, cando se pon en xogo os seus intereses, sempre saen á rúa en plan moi pendenciero. Non se que queren os defensores do manteña limpa España, posto que vin e lin moitos e cada vez máis ardorosos comentarios estas últimas semanas, cando din que pon patas arriba a cidade e as empresas deixan de amasar moitos millóns de euros.
Estiveron algunha vez nas folgas do transporte francés? E entre os piqueteros arxentinos? viron o dos mineiros ingleses en tempos da Thatcher nalgunha película? Bo, pois os nosos protagonistas dos luns ao sol teñen tan mala hostia ou máis que calquera deles cando, nesta Galicia camiño da súa enésima metamorfose industrial, alguén pon en dúbida o pan dos seus fillos. Ademais comparar unha manifestación do metal cunha de Galicia Bilingüe sería como confundir a Laura Pausini con Metallica.
Parece que chegou o momento (a clase obreira ten aínda estes reflexos de besta parda) en que se decidiron pór as rúas patas arriba e se en Vigo arden as beirarrúas, na Coruña debe de estar a piques de learse unha ben gorda porque non cabe esperar outra cousa co de Caramelo, esa modélica industria téxtil que todo o mundo sinalaba como filla do noso escudo patrio e á que non bastaron os millóns de subvencións para chegar a unha conclusión que facía demasiados anos campeaba en calquera escola de negocios: a deslocalización. A este paso os bancos e a Xunta terán que capear nos seus activos con inesperadas participacións en negocios bastante ruinosos, aínda que moito me temo que Feijóo botará a culpa do desaguisado ao bipartito, responsable de todo o que se torce por estes pagos.
Pero seguindo cos defensores do manteña limpa España, cada vez máis ufanos, case todos eles concentrados no mesmo tribunal de contas, sempre esquecen que ás súas tribunas foron a parar as subvencións dos de sempre e dos advenedizos do bipartito, esquécense de case todo o que lles come a moral, empezando por ese gran preboste da ruptura do santo reino católico de España que cargou na súa inesquecible homilía, dándollas de chambelán de Mondoñedo, contra toda a disidencia tanto nacionalista como vermella, como verde, empezando por eles, digo, esquécense da serenata que os seus correlixionarios dan nos últimos anos no Madrid da marquesa Aguirre, tomando as rúas en sacras procesións de familias e bispos e forzas armadas axitando a bandeira do integrismo e mirando para outro lado, outros traxes, outras corruptelas, cando algún xuíz ponlles o ollo encima e mándalles pasar por tribunais. Eles son os inquisidores do século XXI, os que fixeron un auto de fe do 11-M, os que nunca perden, os que nunca menten, os que seguen buscando a conexión etarra, que agora volven a trinta anos atrás (¡que añoranza, señor, de Manuel Fraga!) e prohiben as galescolas, e suprimen as embaixadas e calquera signo de identidade desta terra tantas veces vapuleada polos nosos propios gobernantes encargados unha vez máis de aniquilar e laminar a súa diferenza.
Hai traballo por diante: limpar as rúas de sindicalistas, as aulas de nacionalistas, o parlamento de disidentes e seguir repartindo as subvencións aos de sempre, aos que nunca asumiron a alternancia, porque para eles a vida consiste en vencer ao diaño bolxevique, ao proletariado lerdo, aos escolares díscolos, aos escritores que pomos o acento na hipocrisía, sen moverse do seu escano, sen cambiar de emisora, nin de raia no pelo. É verdade, ninguén está libre de pecado, e tampouco hai que andar queimando colectores e apuntando a Gloria Lago, non fai falta chegar a eses extremos, pero que non vingan agora como coa Cidade da Cultura, (oíron algo ultimamente por certo do proxecto de Feijóo? hai que darlle tempo desde da tremenda bula que montou?) con esas leccións dunha insoportable superioridade moral. Estou co metal, co heavy metal.
RAMON REBOIRAS-EL PAIS

luns, 22 de xuño de 2009

CRISE URBANÍSTICA

As vendas de vivendas desplomaronse un 47,6% durante o mes de abril

A caída segue sendo máis acusada no caso da vivenda de segunda man segundo os datos publicados polo INE.

O número de operacións de compravenda de vivendas rexistrado no mes de abril foi de 29.217, o que supón un descenso do 47,6 por cento con respecto ao mesmo mes do ano anterior, segundo os datos publicados polo Instituto Nacional de Estatística (INE).
A caída segue sendo máis acusada no caso da vivenda de segunda man, cuxa compravenda baixou o 52,2 por cento (13.535 transaccións), en tanto que as operacións sobre novos inmobles descenderon o 42,9 por cento (15.682 transaccións).
Se os datos compáranse cos do mes de marzo as baixadas son máis moderadas: do 16,3 por cento para a compravenda xeral, do 11,4 por cento para a vivenda usada e do 20,1 por cento para a nova.
A comparación mensual mostra un cambio de tendencia no que ás vendas de vivenda nova refírese, xa que ata agora estaban caendo menos que as de segunda man grazas a que aínda se pechaban operacións que foran pactadas antes do inicio da crise, unha inercia que parece estar terminando.
Por réxime de propiedade, a maioría das operacións realizáronse sobre vivenda libre, que en abril baixaron o 48,3 por cento con respecto ao mesmo mes de 2008, mentres que as transaccións sobre vivenda protexida descenderon o 40,5 por cento.
En canto ao total de leiras transmitidas en abril, tanto urbanas (incluída vivenda) como rústicas, o seu número ascendeu a 143.298, o que implica unha caída interanual do 33,3 por cento.
A baixada foi do 44,3 por cento no caso das leiras urbanas e algo menor no caso das rústicas, o 36,3 por cento.
Xunto á caída das compravendas, as doazóns diminuíron o 15,1 por cento e as herdanzas, o 19,6 por cento, mentres que as permutas caeron en maior proporción, o 52,8 por cento.
A media de vivendas vendidas en abril foi de 79 por cada 100.000 habitantes, sendo Cantabria a comunidade que rexistrou a media máis alta (152), seguida da Rioxa (115) e Murcia (105).
En termos absolutos, o 55,4 por cento das vendas de vivenda rexistráronse en catro comunidades: Andalucía (6.339), Madrid (3.426), Comunidade Valenciana (3.419) e Cataluña (2.996).

domingo, 21 de xuño de 2009

ALGUÉN OÍU AO CUCO?

O canto do cuco

A primaveira silenciosa é o título dun peculiar best-seller , escrito nos anos sesenta pola bióloga americana Rechel Carson, que se convertería en libro de cabeceira do entón incipiente movemento ecoloxista. O que se utiliza agora como metáfora do que pode suceder se mantemos o empeño en esnaquizar o espazo no que vivimos naceu, con todo, como expresión precisa das consecuencias do uso intensivo en EE.UU. de pesticidas altamente tóxicos. O DDT entrou na cadea trófica e matou ás aves que coas súas trinos anunciaban o fin do inverno.
Nos bosques dalgunhas zonas de Galicia non se escoitou esta primaveira o canto do cuco, segundo contábanos fai uns días un experimentado ornitólogo que coñece ben o medio natural galego. Pode ser algo conxuntural, pero o silencio do ave puidese ser tamén o aviso de que algo non vai ben. As rías non están saneadas, os ameneiros das ribeiras están enfermos e hai pragas que afectan a eucaliptos, piñeiros e carballos.
Poida que non lle deamos demasiada importancia á desaparición duns cantos bosques de ribeira, refuxio de aves e protección de regachos. Tampouco en Estados Unidos inquietou demasiado nos anos cincuenta a elevada mortaldade de ardillas. Algo máis preocupou á poboación cando empezaron a morrer os gatos que tiñan como mascotas. Pero non se puxo remedio ata que se tivo a certeza de que o incremento dos casos de cancro de mama e os problemas de fertilidade estaban relacionados cos pesticidas utilizados para acabar cos escaravellos.
Para moitos, darlle importancia ao canto do cuco é unha excentricidade de quen teñen resoltas as necesidades máis perentorias. Con todo, a confirmación de que a especie non volve aos nosos bosques podería traer o mesmo agoiro que o xílgaro que non regresa do interior dunha mina. A primaveira silenciosa é unha estación inhóspita.

sábado, 20 de xuño de 2009

DOCE RÍAS INCUMPREN A NORMATIVA DA UE DESDE 2005

"A situación é peor que fai catro anos", afirma o conselleiro de Medio Ambiente

Doce das 19 rías galegas non cumpren a directiva europea de tratamento de augas residuais e industriais e das 17 actuacións de urxencia activadas pola Xunta bipartita para eliminar a contaminación bacteriológica das rías, dúas non chegaron a funcionar, cinco están actualmente fora de uso e as 10 restantes presentan serias deficiencias, segundo expuxo o conselleiro de Medio Ambiente, que acusou esas actuacións de "fracaso". Para reparalo, presentou un plan de choque orzado en 25 millóns de euros como anticipo dunha actuación global, ata 2012, na que se investirán máis de 250 millóns e que será presentada antes de que o actual Goberno cumpra os seus primeiros 100 días.
As campañas de inspección realizadas nos últimos meses pola administración hidráulica da Xunta nas rías constataron, segundo o conselleiro, a existencia de 1.588 puntos de verteduras contaminantes, dos que 338 precisan actuacións prioritarias. O patrón común en todos eles apunta a deseños e dimensionamientos erróneos das redes de saneamento e depuradoras, así como á súa explotación incorrecta e a un mantemento deficiente.
Un informe sobre a situación de 20 zonas de produción de moluscos conclúe, á súa vez, que só tres melloraron a súa clasificación logo das actuacións de urxencia realizadas pola Xunta bipartita. Noutras nove non se rexistrou ningunha melloría e as oito restantes empeoraron a súa clasificación.
A mestura de pluviais e augas limpas coas residuais que actualmente circula polas redes de saneamento, multiplica os caudais que chegan ás depuradoras e representan o primeiro factor de disfunción dos seus sistemas de tratamento. A separación deses caudais mellorará o tratamentos das augas residuais nas depuradoras antes da vertedura ao mar e este, é o "camiño correcto", que evitará toda ocasión "para máis sancións da Unión Europea".
O PSdeG, a través de Carmen Gallego, desmentiu os datos do conselleiro, salvo o propio diagnóstico de que as rías incumpren as directivas comunitarias, "que era coñecido por todos". O prazo para cumprir a normativa europea acabou en 2005, "co que o PP foi incapaz de cumprila en 16 anos", dixo Galego.
As depuradoras nas que se observaron deficiencias de deseño e dimensionamiento erróneo "foron construídas polos gobernos de Fraga, dos que Hernández formaba parte", engadiu Galego, que citou as oito zonas marisqueiras nas que se mellorou a calidade das augas (en beneficio de 10 confrarías) e as 22 depuradoras que foron melloradas e ampliadas pola Xunta bipartita.
As rías de Vigo e Arousa son as que presentan, por outra banda, o maior número de verteduras industriais contaminantes, aos que habería que engadir, como no resto de Galicia, a denominada "contaminación difusa": verteduras de orixe particular por falta de conexión ás redes de saneamento e á ausencia de control sobre eles.
O caso da ría de Vigo converteuse no máis perentorio. A Xunta, só dispón de cinco millóns de euros para investir este ano e de 36,1 millóns para o período 2010-2013, o que imposibilita a súa execución, xa que terá que achegar 115 millóns para a obra. "Imos cumprir o compromiso, pero teñen que permitirnos diferir os pagos", afirmou o conselleiro.
A ese efecto, a Xunta pediu que se aplique un apartado do convenio con Acuanorte (Sociedade Estatal Augas da Cuenca do Norte), que admite a posibilidade de que esta recorra a mecanismos financeiros para a obtención de fondos que cubran as achegas das administracións públicas nos prazos fixados nos proxectos; estes anticipos son pagados logo, en prazos máis longos, polas administracións beneficiadas.

xoves, 18 de xuño de 2009

O SALVADOR DO "LADRILLO" DÁSE Á FUGA

Josep Xicola, dono de Fincas Corral, desaparece deixando un ronsel de pufos

Dixo que viña animar" a economía española, a sanear empresas e a crear emprego. E houbo quen llo creu. Josep Xicola, tras tomar as rendas de Fincas Corral, pretendeu facerse oco entre o empresariado catalán. Paseouse polos despachos de grandes compañías en apertos para ofrecerse a quedarllas, pero sen pór un euro. Gozaba acudindo a salóns inmobiliarios, aparecendo en diarios e televisións e ofrecéndose a colaborar coas administracións públicas. Pero hoxe ese castelo de naipes veuse abaixo.
O que se chamaba "o salvador" de Fincas Corral está desaparecido, declarado insolvente e sendo investigado polos Mossos d'Esquadra por mor de denuncias e requirimentos xudiciais. Impútanselle delitos de toda índole: falta de pagamentos de nóminas, compras de empresas insolventes para liquidalas con fórmulas de dubidosa legalidade, quedar cos alugueres dos seus clientes...
Xicola fíxose popular en Barcelona en agosto do ano pasado, cando anunciou a compra de Fincas Corral. No seu despacho da Rambla de Catalunya recibía a todo o mundo para contar os seus "ambiciosos" plans, con desenvoltura, descamisado. Se se lle preguntaba canto pagara e de onde sacara o diñeiro, ríase. "Crédito? ¡Bah! Eu, cash [efectivo]", dicía altivo.
Fíxose cunha das maiores redes de intermediación inmobiliaria, con 310 oficinas por toda España e delegacións en Portugal, Andorra, Panamá, México e Hungría. E aínda así, parecíalle pouco. "Quero 2.000 oficinas, e outras 700 que tamén despachen aloe bera para os empregados que se depriman vendendo pisos", sostiña.
Cando se fixo con Fincas Curral, os traballadores levaban meses sen cobrar. Prometeulles que olles iría pagando tras unha reunión na que mostrou varias veces o seu asombro porque era agosto e había xente de vacacións. "Moi ben, moi ben, foi taaan ben...", repetía. Non lle faltaba razón, porque ata os sindicatos confiaban na súa solvencia. "Crémolo, pero pasaban os meses, e só recibiamos algún anticipo ou pagarés sen fondos", explica un antigo traballador.
A desconfianza dos empregados converteuse en desesperación cando ata Barcelona chegaron traballadores de Nature Pack, un fabricante onubense de envases que Xicola comprara. A pesar de que a sociedade tiña un plan de viabilidade, os empregados viron como Xicola desmantelábaa. "Cortáronnos a luz, e xa fomos a velo a Barcelona. E vai e dinos que nos constituamos en cooperativa, que nos aluga a empresa", explica un traballador.
As oficinas de Fincas Corral pronto quedaron tamén sen luz, teléfono e Internet. E no canto de crecer, a rede adelgazábase. A historia repetíase. E non era a primeira nin a segunda vez. Dúas persoas que se consideran "afectadas" polos "pufos" de Xicola contan que o empresario facíase con compañías en apertos asumindo a débeda. "El quedaba a sociedade facéndose cargo do pasivo e cobraba como compensación o 3% da débeda", asegura un empresario.
Todo parecía legal. Pero fontes que colaboraron con Xicola contan que se malvendía activos, esgotaba as subministracións de teléfono e luz ata que deixaba de pagar ou cobraba os alugueres que xestionaba sen dar a renda ao propietario. Entón desaparecía. E nalgunha ocasión, nin tan sequera inscribiuse como administrador único no Rexistro, co que se reclamaban as débedas aos antigos propietarios. Todo iso, e máis, está nos xulgados. ¿Cantas veces fíxoo? O propio Xicola se jactaba fai uns meses de adquirir 300 sociedades en apertos.

mércores, 17 de xuño de 2009

A REDE NATURA AMPLÍASE AOS MARES

Durante cinco anos, varias institucións investigarán a biodiversidade das 10 áreas elixidas pola súa riqueza

A Rede Natura 2000 de España conta cunha representación completa dos ecosistemas terrestres e engloba 565 zonas de especial protección para aves e 1.434 lugares de interese comunitario. En total, abarcan o 25% da superficie terrestre de España. Con todo, a Rede Natura 2000 Mariña está dando os seus primeiros pasos e, como esixe a Convención de Diversidade Biolóxica da ONU, polo menos o 10% da superficie mariña deberá estar baixo protección en 2012.
O primeiro paso foi elixir as 10 áreas mariñas máis ricas en biodiversidade e máis representativas dos ecosistemas mariños de España. Estas 10 grandes áreas están situadas nas rexións atlántica, mediterránea e macaronésica: Canón de Creus, Delta do Ebro-Columbretes, Canle de Menorca, Seco das Oliveiras, Illa de Alborán e Conos Volcánicos de Alborán, Chemineas de Cádiz, Banco de Galicia, Canón de Avilés, Banco da Concepción e Área de Gran Canaria-Fuerteventura.
Para chegar ás 10 estrelas mariñas, a primeira selección partiu en 2004 dun proxecto de WWF e o Ministerio de Medio Ambiente, no que se identificaron 49 áreas mariñas a protexer. Pola súa banda, a Sociedade Española de Ornitoloxía identificou 42 lugares mariños de interese ornitológico. Destes, a Fundación Biodiversidade identificou as 10 áreas mariñas nas que se estudará a súa fauna e flora, a través do proxecto LIFE Indemares, co obxectivo de coñecer os seus valores naturais para propor a súa inclusión na Rede Natura 2000 Mariña.
No proxecto participan nove socios, xunto á Fundación Biodiversidade: o Instituto Español de Oceanografía (IEO), o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), Alnitak, a Coordinadora para o Estudo dos Mamíferos Mariños, Oceana, a Sociedade para o Estudo dos Cetáceos no Arquipélago Canario, SEO/BirdLife e WWF España. O proxecto conta cun orzamento de 15,4 millóns de euros, financiado ao 50% pola Comisión Europea.
A protección dos hábitats é un requisito previo á conservación de especies, e por iso desde o IEO e o CSIC se cartografiarán e fotografarán os hábitats para identificar toda a súa biodiversidade. SEO, explicou que esta organización continuará cos marcadores para control e seguimento de aves e realizará censos para coñecer o seu comportamento e posibles ameazas. E desde Alnitak, identificaranse poboacións, abundancia e distribución de cetáceos e tartarugas. En 2013 coñecerase a fondo a riqueza biolóxica destas 10 áreas mariñas.
Contar co sector pesqueiro
A Confederación Española de Pesca, que agrupa a 49 asociacións de armadores, 1.500 empresas e 1.900 buques, mostrouse a favor de crear áreas mariñas protexidas "onde sexan necesarias" e sempre que se estude antes o seu impacto socioeconómico nas flotas.
Pola súa banda, o presidente da Federación de Confrarías de Pescadores de Xirona, apuntou que na zona xa hai nove propostas diferentes de áreas a protexer e pediu "sentido común e que se teña en conta o traballo de moitas familias que viven e coidan do mar".

martes, 16 de xuño de 2009

O DIÑEIRO PÚBLICO TAMÉN DANA O MEDIO AMBIENTE

Un informe denuncia que os fondos europeos de desenvolvemento rural gástanse con prexuízo da contorna.

En cada proxecto financiado con fondos europeos de desenvolvemento rural, deberíase realizar unha avaliación pormenorizada da execución e do seu impacto natural en comparación co que se especificou previamente na solicitude de axuda, pero en moitos casos esta valoración non se leva a cabo. É o que a organización BirdLife International encargouse de facer en toda Europa e os resultados non son moi positivos: moitos fondos destínanse a actividades daniñas para a contorna, en lugar de actuar como medidas de conservación.
Dos catro eixos que integran os programas de desenvolvemento rural, o segundo encárgase da xestión sostible e mellora do medio ambiente, polo que en moitos proxectos estas partidas serven de "maquillaxe" ás medidas do primeiro dos eixos, que cobre a competitividade e modernización de infraestruturas, segundo Ana Carricondo, responsable de Agricultura e Desenvolvemento Rural de SEO/BirdLife. Carricondo explica que "as medidas compensatorias que se incorporan na avaliación de impacto ambiental dos proxectos non serven de moito".
O informe apunta que "desanima ver cantos fondos gástanse en actividades daniñas para o medio ambiente" e engade que "a situación é inaceptable no contexto dos obxectivos da política comunitaria de desenvolvemento rural".
Unha das medidas que tivo bos resultados a priori é a modernización de regadíos, que si conseguiu aforrar auga ao evitar perdas nas canalizacións. Con todo, se logrou que chegue máis auga ás parcelas, pero agora o agricultor ten máis auga, polo que empezan a substituírse os cultivos de cebada ou trigo, que necesitan menos recursos, por forraxe ou millo, que consomen máis auga, e ao final non existe tal diminución". As comunidades que máis aumentan a superficie de regadíos son Castela e León, Aragón e Andalucía.
Entre os casos que recibiron financiamento público e con impacto máis grave na contorna destacan:

Comunidade de Madrid: Regadíos
A substitución de cultivos de cereais por oliveirais na Comunidade de Madrid tería como obxectivo reducir o consumo de auga e de sustancias químicas. Con todo, os ornitólogos apuntan que non existe tal garantía, xa que en realidade trátase de substituír os cereais por plantacións superintensivas de oliveiras, con 300 árbores por hectárea, que necesitan tres anos para producir a súa primeira colleita. O pago anual por plantar oliveiras é de 898 euros/hectárea (ha.), moi preto do máximo europeo de 900 euros/ha., fronte aos 248,51 euros/ha. que reciben os cereais de regadío e os 89,65 euros/ha. dos cultivos de rotación.
Andalucía: Invernadoiros
As axudas para proxectos ascenden a un máximo de 260.000 euros, pero no caso dos cultivos intensivos, como os invernadoiros de Almería, prevese unha cofinanciación de ata 600.000 euros. BirdLife critica que este tipo de agricultura "destrúe hábitats e contamina e esgota a auga".
Estremadura: Reforestación
A pesar de que os proxectos de reforestación contan con avaliacións de impacto ambiental, non hai garantías que eviten a perda dos pastos, xa que se deu prioridade na reforestación a zonas non agrícolas, como terras abandonadas que se rexeneran de forma natural, hábitat de especies ameazadas. Este tipo de reforestación provocaría unha perda de biodiversidade.
Castela e León: Rede Natura
Quérese incentivar o cultivo de girasol en sitios Rede Natura 2000, pero esta clase de cultivo favorece á fauna, sen necesidade de que se asocie a axudas por Rede Natura.

luns, 15 de xuño de 2009

CONSELLEIROS DA CRTVG COBRABAN POR IR A PARTIDOS DA SELECCIÓN

Ata 143.000 euros nun ano e dietas por asistir a actos, xa sexa a inauguración dunha exposición ou un partido da selección galega. Os 7.000 euros mensuais que se embolsarán os recentemente elixidos membros do consello de administración de CRTVG, que chegarán facilmente aos 80.000 e aos 90.000 euros anuais, son unha cantidade moderada, se se compara coas que se cobraban na última lexislatura de Fraga, con ata catro conselleiros por encima dos 100.000 euros anuais en 2005.
A clasificación dos que máis cobraron ese ano encabézaa un conselleiro que se embolsou 143.551. Séguelle outro con 132.010. O terceiro cobrou 128.392 e o cuarto, 114.696. Rozaron os seis díxitos dous conselleiros, que ingresaron 97.327 e 95.168 euros. O seguinte sumou 89.759. Os demais conselleiros estiveron ese ano por encima do 52.089, cantidade embolsada por un xornalista cuxo traballo impedíalle asistir ás comisións. En 2004 o tope situouse en 124.039. Outros tres conselleiros cobraron máis de 100.00 euros, e outros dous quedaron a 1.500 e a 13.000 euros desa cantidade.
Para alcanzar esas cifras, o sistema consiste en convocar consellos e comisións. "Non había asuntos que meter na orde do día das comisións, pero era o de menos: inventábanse os temas para poder cobrar a dieta por unha reunión de dous minutos", sinala un veterano conselleiro, que asegura que no último mandato logrouse rebaixar o número de comisións.
Outra medida que permitiu moderar os ingresos foi a renuncia ás dietas que tradicionalmente se cobraron por asistir a actos. Non necesariamente en representación do consello. Nun partido da selección galega, por exemplo, coincidiron no palco un puñado de conselleiros. Todos os que quixeron acudir, a cambio dunha remuneración de 150 euros por persoa máis quilometraxe.
Os ingresos parten dun fixo de 2.700 euros ao mes, máis complementos por consellos e comisións que elevan o soldo por encima dos 7.000 euros. O consello de CRTVG é o único órgano elixido polo Parlamento que fixa os seus propios ingresos, coa idea de cobrar igual que os deputados. Estes ingresan unha media de 4.200 euros ao mes. Para xustificar a diferenza, os conselleiros da radio e a televisión autonómicas argumentan que os seus ingresos están suxeitos a unha retención do 35%, en tanto que os deputados están practicamente exentos.
Os ingresos
- En 2005, catro conselleiros superaron os 100.000 euros. Ingresaron as seguintes cantidades: 143,551 euros, 132.010, 128.382, e 132.01. Só cinco gañaron menos de 90.000.

- En 2004, o que máis gañou embolsouse 124.039 euros. Os seguintes, 123.554, 111.273 e 101.802. Séguenlles dous conselleiros que gañaron 98.556 e 86.777 euros.
EL PAIS

domingo, 14 de xuño de 2009

ALGÚN MÁIS CERCA?

O Concello paraliza a construción da casa dun recoñecido arquitecto en Baredo.

A vivenda, situada no núcleo de Cabreiro, ocupa chan cualificado de non urbanizable no PGOU vixente.

O Concello de Baiona emitiu unha orde de paralización de obra contra a vivenda que o arquitecto León López da Osa, catedrático da Escola de Arquitectura da Coruña, constrúe no barrio de Cabreiro, en Baredo. Trátase dunha casa de formigón caravista que se sitúa en terreos non urbanizables e que fora denunciada por veciños da zona que consideran, ademais, que as súas características non se axustan á tipoloxía do resto de construcións deste núcleo rural próximo á costa.
Segundo o informe técnico que xustifica a decisión do concello, a obra, aínda que si contaba con licenza municipal, non respecta o planeamento urbanístico vixente (PXOU de 1994) ao ocupar un terreo clasificado neste documento como "non urbanizable de núcleo rural". ¡Ten licenza pero non se axusta ao PXOU, non se entende!
A inspección realizada polos técnicos do concello a finais do pasado mes de maio tamén revelou outras irregularidades na construción da vivenda, cuxa execución non é fiel ao proxecto autorizado polo departamento municipal de Urbanismo. ¡Enton si se pode edificar!
Así, a orde de suspensión dos traballos sinala que a casa "excede o número de alturas máximo". Explica que a planta soto debe computar realmente como "semisótano" posto que "non se atopa totalmente baixo rasante", posto que "sobresae o fondo e realiza apertura de ocos non incluídos no proxecto".
O informe técnico apunta así mesmo que a construción tampouco é rigorosa en canto ao retranqueo mínimo que debe gardar o muro de peche da leira con respecto ao camiño público de acceso. Asegura tamén que se está executando "unha estrutura metálica que non constaba na licenza concedida". ¡Enton se pode edificar!
Doutra banda, nas denuncias de particulares que deron orixe á suspensión decretada agora polo concello, veciños do barrio de Cabreiro sinalaban ademais que o deseño e os materiais empregados para a construción da casa son inapropiados dada a tipoloxía arquitectónica xeral deste núcleo rural baionés. Neste sentido, apuntan que as obras supón un "ataque" á Lei de Ordenación Urbanística e de Protección do Medio Rural de Galicia.
Por todo iso, o concello baionés esixe agora ao propietario a paralización "inmediata" dos traballos ademais de abrir xa un expediente de reposición da legalidade.
ALGÚN MÁIS CERCA?

sábado, 13 de xuño de 2009

CONTRATOS A UNHA FIRMA DE ALTOS CARGOS DO BNG

A empresa Carrumeiro Media SA, fundada por dirixentes do Bloque Nacionalista Galego (BNG), recibiu durante o mandato da Xunta bipartita (PSdeG e nacionalistas) 78 contratos valorados en 1,1 millóns de euros e outorgados por consellerías controladas polos nacionalistas. Boa parte das adxudicacións foron concedidas polos departamentos de Industria e Medio Rural, dos que eran altos cargos Xoán Manuel Bazarra Agulla e Alberte Soto Soto, dous das persoas que constituíron a sociedade xunto ao ata hai pouco secretario de Organización do BNG, Alberte Ansede.
Os tres deixaron os seus postos na firma en outubro de 2006, máis dun ano despois de que o bipartito tomase posesión, aínda que na dirección quedaron outros cargos do partido. Dous meses despois empezou a caer sobre Carrumeiro Media SA a fervenza de adxudicacións, que incluíu desde a organización de concertos á distribución de chapas, camisetas e chapeus de palla.
Bazarra Agulla foi xefe de gabinete da Consellería de Industria co bipartito e durante máis dun ano, entre o verán de 2005 e outubro de 2006, compaxinou este cargo co de administrador de Carrumeiro Media, segundo consta no Rexistro Mercantil. O mesmo fixo Soto Soto, que foi á vez secretario xeral de Medio Rural e administrador da empresa neste período, durante o cal actuou como presidente de Carrumeiro Media Alberte Ansede, entón responsable comarcal do BNG na Coruña.
Ampliación de actividade
Pero en outubro de 2006 Carrumeiro Media dá un xiro. Bazarra, Soto e Ansede deixan os seus cargos na empresa e o seu domicilio afástase xeograficamente do BNG, trasladándose desde o edificio onde o partido ten a súa sede en Santiago de Compostela (onde tamén foi fundada a firma) ata un polígono industrial do veciño concello de Ames.
Tamén se amplía o obxecto social da firma: se antes dedicábase á "edición, distribución, promoción e venda" de publicacións periódicas, libros, folletos e obras audiovisuais, desde aquel momento engade á lista de funcións a "produción de eventos literarios, plásticos, musicais, cinematográficos, radiofónicos, televisivos, videográficos, fotográficos; feirais, eventos, software e todo tipo de obras multimedia, incluída a súa loxística, representación e asesoramento de artistas".
No Nadal de 2006, dous meses despois de que os tres dirixentes do BNG deixasen os cargos na empresa, as consellerías controladas polos nacionalistas empezan a adxudicar contratos a Carrumeiro Media. O primeiro deles chégalle da Vicepresidencia de Igualdade e Benestar que dirixe Anxo Quintana, que lle encarga á firma a "produción, promoción e desenvolvemento" dun concerto musical para celebrar o Día Internacional do Voluntariado por 168.000 euros. Tras este encargo producíronse 77 adxudicacións máis de consellerías nacionalistas por cantidades que oscilan entre os 226 e os 184.580 euros.

A empresa favorecida polo BNG tamén organizaba as súas campañas...

A publicista electoral do BNG preside a empresa beneficiada polo bipartito...

O PP acusa de financiamento irregular ao BNG na Xunta...

O PP ve indicios de "financiamento ilegal" do BNG...

venres, 12 de xuño de 2009

OS PROMOTORES CONSTRÚEN 385.OOO PISOS QUE AGRAVARÁN O EXCESO DE OFERTA

O parque de vivendas sen vender, que en 2008 subiu un 50%, chegará ao millón - A este ritmo serán necesarios tres anos e medio para absorber o 'stock'

A bolsa de vivendas que acumulan os promotores e para a que non atopan comprador converteuse no problema número un dos antes chamados señores do ladrillo. Á imposibilidade de colocar estes pisos únese a dificultade engadida que xera a falta de estatísticas fiables que cuantifiquen o fenómeno. Un informe interno do Ministerio de Vivenda pon por primeira vez números non só ao stock de casas listas para ser vendidas, senón ás que están en proceso de construción. A cifra é redonda: en total un millón de vivendas están dispoñibles no mercado libre ou sairán proximamente; 997.562 é o número exacto.
O informe achega unha infinidade de datos sobre o pasado inmediato e o pouco esperanzador futuro que agarda ao sector inmobiliario. Nun momento no que a demanda está afogada pola dificultade de acceso ao crédito, o aumento exponencial do paro e a expectativa de que os prezos dos pisos sigan baixando, o mercado paralizouse. E a parálise disparou o número de vivendas libres terminadas co cartel de véndese. A finais de 2007, o stock superaba por pouco as 400.000. Pero ao longo de 2008, o ano no que a burbulla do ladrillo explotou violentamente, este parque aumentou ata as 613.512 unidades. É dicir, un incremento dun 51% en tan só 12 meses. De toda esta marea de cemento, case a metade concéntrase na costa mediterránea.
Os promotores téñeno moi difícil para desfacerse das casas que na época dourada do ladrillo vendíanse sobre plano. E iniciativas gobernamentais como as facilidades para que estes pisos pasen a considerarse como protexidos non están funcionando. Pero se agora teñen problemas, en breve vanlles a chegar máis. Porque a maior parte dos pisos que estaban en construción ao longo de 2008 atópanse na súa fase máis avanzada, o que significa que sairán pronto ao mercado. Das 626.000 casas en obra -das cales 243.000 xa están vendidas-, máis do 71% están inmersas no proceso de colocar a fachada ou os acabados. Só o 6% está en fases iniciais, como a cimentación ou a estrutura.
E así se chega á cifra redonda do millón de vivendas. Sumando as 613.000 xa terminadas ás 385.000 en construción e que non foron vendidas. A falta de financiamento que sofre o sector e as moi pouco optimistas perspectivas fará que moitas destas promocións en marcha non se terminen; pero é de esperar que as máis afectadas pola paralización sexan as que están nunha fase de construción menos avanzada, e non as que están a piques de ser terminadas.
O informe de Vivenda é relevante por varios aspectos. Un deles é que permite facer prospeccións sobre a travesía que terá que facer o sector inmobiliario para saír da lameira no que se atopa. Nas conversacións privadas cos construtores, o primeiro que comentan é que o requisito sine qua non para saír da crise é a absorción do stock de vivendas sen vender. Pero se o mercado segue tan parado como o estivo o último ano, este proceso tardará polo menos tres anos e medio.
O ano pasado os promotores venderon 285.000 pisos. Se esta tendencia mantivésese, serían necesarios tres anos e medio para colocar o millón de casas pendentes de atopar comprador. E os expertos do sector sinalan que nin sequera ese prazo servirá para pór o contador a cero. Porque moitas desas casas non se van a colocar nunca. "Algunhas promocións non se venderán nin en 15 nin en 20 anos. Haberá que tiralas porque mantelas será demasiado custoso", sinala o asesor inmobiliario José Barta. "Quen vai comprar unha casa ao Pocero en Seseña nos próximos anos?", pregúntase un home ligado ao sector do ladrillo que prefire non dicir o seu nome. E, acto seguido, respóndese a si mesmo: "Ninguén".
A enquisa do ministerio mostra o aluvión de casas novas que vai chegar nos próximos meses ao mercado, pero tamén presaxia unha paralización a medio prazo. Porque durante o ano pasado só se iniciaron 210.000, das que case 70.000 xa están vendidas.
EL PAIS

xoves, 11 de xuño de 2009

OS PARTIDOS POLÍTICOS SON A INSTITUCIÓN MÁIS CORRUPTA

Os españois cren que os partidos políticos son o sector máis afectado pola corrupción por diante de empresas, poder xudicial ou medios de comunicación, segundo o Barómetro Global da Corrupción de Transparencia Internacional, que se fixo público o pasado día 3. Para os cidadáns o grao de corrupción dos partidos é de 3,6 nunha escala do 1 (nada corrupto) ao 5 (extremadamente corrupto), segundo esta enquisa elaborada en España por Gallup mediante 602 entrevistas telefónicas entre novembro e decembro.
TI-España cre que as contas dos partidos son opacas, especialmente no ámbito local, como sinalou un recente informe do Consello de Europa. En especial, preocupa o alto grao de endebedamento dos concellos. En 2005, as obrigacións cos bancos ascendían a preto de 150 millóns de euros. "Os partidos políticos son focos de corrupción. Non pode tolerarse máis tempo esta situación e a sociedade civil debería fartarse", dixo Antonio Garrigues, patrón da Fundación Ortega e Gasset na presentación do estudo esta mañá en Madrid. No resto do mundo, os partidos son tamén a institución máis afectada pola corrupción. O Barómetro de TI entrevistou a 73.000 persoas en 69 países.
A media de percepción da corrupción é en España de 3,2, menor que o da UE, que é de 3,4. Aínda que a percepción da corrupción diminuíu tres décimas en España con respecto ao último Barómetro de TI, de 2007, os responsables desta ONG en España precisaron que a metodoloxía simplificouse e actualmente mídense 6 sectores en lugar de 14. Suprimíronse institucións como o exército, que no mundo desenvolvido deixaron de ter unha presenza social significativa, explicou Jesús Lizcano, presidente de TI-España, quen agregou que a baixada da percepción da corrupción depende da época en que elaborou o estudo ou de que os medios de comunicación destaquen feitos concretos de corrupción.
España ocupa o posto 28 nun ranking de 180 países no Índice de Percepción da Corrupción de TI, outro coñecido informe de TI, que a diferenza do Barómetro só mide a corrupción no sector público. O país menos corrupto do mundo é Dinamarca, segundo ese estudo, cuxa última edición foi publicada en 2008.
As empresas son o segundo sector máis corrupto
As empresas sitúanse no segundo lugar das institucións máis corruptas, tanto en España (3,5) como no resto do mundo (3,5), aínda que o estudo elaborouse antes de que estalase o escándalo sobre os gastos inxustificados en Westmister -en 2007 os parlamentos ocupaban a segunda posición- TI interpreta que é unha proba de que a corrupción é unha enfermidade sistémica que afecta tamén á sociedade civil. "A crise financeira coas restricións de crédito está propiciando que moitas empresas recorran a métodos corruptos para manterse a flote", manifestou Garrigues: "Unha das consecuencias de toda crises, xunto co crecemento do paro e da inseguridade cidadá, é o aumento da corrupción".
Tras o sector privado sitúase o Parlamento e os medios de comunicación (ambos cun 3,1) e o Poder Xudicial e os funcionarios (3,0). Sobre as medidas do Goberno para combater a corrupción, o 44 por cento dos enquisados considéraas inefectivas, o 27 por cento nin efectivas nin inefectivas e o 29 por cento efectivas.
TI-España cre que a medida máis eficaz para solucionar a corrupción é aumentar a transparencia e nese sentido Lizcano recordou ao Goberno que España é un dos catro países da UE que aínda non conta cunha lei específica de acceso á información, xunto con Grecia, Luxemburgo e Chipre. Unha lei deste tipo, que amplie o acceso á información pública a calquera cidadán e limite os prazos de resposta é un compromiso pendente do Goberno. O PSOE incluíu no seu programa electoral nas dúas últimas campañas.

mércores, 10 de xuño de 2009

REBELIÓN CONTRA O "DESASTRE AMBIENTAL" EN CASTELA-LEÓN (2)

Cinco agresións contra o medio ambiente

Os topillos
A Xunta levou a cabo tres campañas de envenenamento entre 2006 e 2007 para atallar a praga de topillos. Un estudo do CSIC revela que, ademais dos topillos, víronse afectadas numerosas especies. Os autores atoparon clorofacinona no 98% das pombas analizadas. O veneno usouse en cinco zonas de especial protección para as aves.
Os parques eólicos
A Xunta reduciu os filtros ambientais para permitir a instalación de máis de 300 aeroxeradores en Omaña (León), un dos últimos redutos do urogallo. Un xuíz paralizou fai un ano a construción do primeiro dos 17 parques previstos advertindo de que non se poden fragmentar os proxectos para enmascarar o seu impacto.
A mina Feixolín
Máis de 10 anos de sentenzas firmes de peche da explotación de Villablino (León) estreláronse contra os oídos xordos da administración autonómica, que segue permitindo a actividade ilegal da mina. O ex xefe do servizo territorial de Medio Ambiente en León, José Luís Blanco, está imputado por un presunto delito de prevaricación.
A Cidade do Golf
Unha sociedade creada en 2000 pola Xunta comprou en Las Navas del Marqués un piñeiral protexido. O obxecto declarado desa sociedade era a conservación dos montes. Con todo o piñeiral foi recalificado e vendido para a construción de 1.600 chalés e un campo de golf. Por estes feitos está imputado o director de Medio Natural, José Angel Arranz.
Esquí en San Glorio
A pesar do empeño da Xunta, o Tribunal Superior de Xustiza de Castela e León deixou claro, por tres veces, que non pode construírse unha estación de esquí no porto de San Glorio, entre León e Cantabria. As leis europeas, nacionais e ata autonómicas protexen o enclave polos seus valores naturais e a presenza de oso.

«O Goberno non pode seguir inhibíndose»

WWF sumouse ás críticas do resto de ONG. "A actuación da Xunta denota falta de interese pola conservación", sinala un portavoz. "O Goberno non pode seguir inhibíndose. A función da Administración central é garantir o cumprimento da leis básicas", engade.
As ONG asinantes son Plataforma para a Defensa da Cordilleira Cantábrica, FAPAS, Asociación para a Conservación e Estudo do Lobo Ibérico, Asociación de Naturalistas Palentinos, Federación de Ecoloxistas en Acción-Castela e León, Coordinadora Ecoloxista d´Asturies, Plataforma Filón Verde, Asociación para o Estudo e Protección da Natureza (URZ), Asociación para a Defensa dos Recursos Naturais de Cantabria (ARCA) e Asociación Ecoloxista A Braña.
PÚBLICO

domingo, 7 de xuño de 2009

O DESASTRE É ABSOLUTO

Apostar como país polo sector da construción como motor básico foi unha política desastrosa economicamente e tivo consecuencias gravísimas no noso territorio. Co agravante de que o turismo instruído, que adoita coincidir coa capacidade adquisitiva, dáse conta de que España xa non ten interese porque degradamos as paisaxes. (Joan Nogué Font)

"As autonomías non planificaron o territorio nos últimos 20 anos"

O 21 de Maio o Colexio de Arquitectos de Vigo invitou a Joan Nogué Font - Director do Observatorio da Paisaxe de Cataluña a dar unha conferencia na cidade sobre a necesidade de respectar a paisaxe.
Partindo de que detrás de todo edificio hai un arquitecto e, xa que logo, de todo edificio ilegal, tamén; a súa complicidade constitúe unha sospeita. Porque, sen proxecto non hai obra, e, sen obra, non hai ilegalidade. Xa que logo, resultan colaboradores necesarios na comisión dunha irregularidade ou un delito urbanístico. É obvio que os arquitectos deben cumprir a lei; porque, ademais, se non o fixesen, que defenderían?
Pero o que resulta realmente rechamante é que o Colexio de Arquitectos, que visa os proxectos dos seus asociados, vela -ou debería velar- pola calidade dos mesmos e, suponse, pola súa legalidade, deu a súa conformidade á construción de edificios en Vigo que violan a lei. Habería que preguntarlles desde que perspectiva ven eles os devanditos edificios.
O caso do Piricoto na Colina de Castrelos é ilustrativo, non só do fácil que é cometer unha ilegalidade urbanística e o difícil que é impedila ou repor a legalidade, senón da credibilidade dos arquitectos e, en concreto, do Colexio de Vigo -que se supón que visou dito proxecto- á hora de opinar, decidir ou xulgar sobre o urbanismo en Vigo. Porque son xuíz e parte, porque é o seu negocio e porque as súas obras -que non pasan desapercibidas- acúsanlles mentres se resistan á picaraña.
A súa participación na Comisión Sectorial de Urbanismo do concello de Vigo, comisión que non impediu que o novo PXOM avanzase cara á nada, expón de novo a pregunta: que defenden? O seu presidente actual, Sr. Fraga, representa ao COAG de Vigo en devandita comisión e, asina o proxecto da Praza de España: Un proxecto alquímico.
Para rizar o rizo, o alcalde actual do Concello de Vigo, Sr. Caballero, pide aos propios arquitectos un proxecto para recuperar a legalidade en Castrelos. É dicir, os arquitectos contribúen a cometer unha ilegalidade, cobran por iso, e agora van cobrar de novo por realizar un proxecto para que esa ilegalidade deixe de selo. Ademais produciuse un cambio substancial: pasamos de ter unha paisaxe/patrimonio e a obrigación do menor impacto dunha construción sobre o mesmo, a ter unha construción e o dereito ao menor impacto (da paisaxe/patrimonio) sobre a propia construción. Algo está esencialmente invertido.
Nada sería así se PSOE, BNG e PP non actuasen desde o concello -alcaldía, área de urbanismo e goberno e pleno- contra a lei e os dereitos dos seus cidadáns. Desde o goberno, eses tres partidos parecen ver a paisaxe desde a mesma perspectiva que os arquitectos, promotores e construtores: o seu propio beneficio. O seu obxectivo non é construír a cidade senón facer negocio.
Esta actitude interesada e anticonstitucional ten para o concello e o pobo de Vigo un alto custo: anos perdidos e miles de euros malgastados. Fronte a unha irresponsable e perversa xestión dos recursos, os cidadáns ven obrigados a actuar empregando o seu tempo e o seu diñeiro para defender os seus dereitos e ata a propia democracia. Se non cambiamos o rumbo, calquera deses tres partidos que estea no goberno non levará ao concello de Vigo a ningún outro destino que non sexa cometer máis ilegalidades e empobrecer o propio municipio.
Hoxe a cidade de Vigo é un monstro de catro cabezas: económico-político-empresarial-profesional. Un monstro tan voraz que ata se devora a si mesmo. A especulación política e urbanística multiplicou a sobreexplotación e producido máis ensuciamento. A sobreexplotación da paisaxe (a súa riqueza e biodiversidade) conduce ao deserto, e o ensuciamento da paisaxe á desnutrición espiritual. Ira e cobiza unidas para destruír a vida e esgotar a terra. Capas de area e cemento para encorsetar a natureza, e construír pantallas para ocultar o que aman e nas que proxectar as súas neurosis.
Moitas capas tería que retirar o Sr. Nogué, de Castrelos, da cidade e do propio PXOM, para poder descubrir a paisaxe de Vigo, pero tamén dos cerebros de quen o fixeron posible.

sábado, 6 de xuño de 2009

REBELIÓN CONTRA O "DESASTRE AMBIENTAL" EN CASTELA-LEÓN

Once asociacións conservacionistas piden ao Goberno central que recupere as competencias no medio ambiente. Denuncian a explotación do ecosistema.

Nunca ocorrera na España das autonomías. Un total de once ONG pediron ao Goberno que retire as competencias en materia ambiental á Xunta de Castela e León, do PP, porque cren que excedeu o límite do permisible: envenenamento masivo da fauna, explotación urbanística de ecosistemas protexidos, reiterados incumprimentos xudiciais... A lista de agravios á natureza é longa e moi grave.
A Constitución prevé garantías excepcionais para o caso de que unha comunidade autónoma non cumprise as súas obrigacións de protección de medio ambiente. Requírese, en todo caso, a aprobación por maioría absoluta do Senado para poder retirar as competencias. Pero para os denunciantes, a última demostración dos desmáns da Xunta foi a aparición, en abril, dun novo cadáver dun oso no Parque Natural de Fontes Carrionas, en Palencia. "É o décimo terceiro en dez anos", explica Roberto Hartasánchez, presidente do FAPAS (Fondo para a protección de animais salvaxes), quen cualifica a Castela e León de "sumidoiro para os osos". A pesar de que é Asturias a comunidade con maior presenza deste plantígrado, Castela e León anótase dez das trece mortes ocorridas desde 2000.
A última proba da polémica xestión da Xunta é o documento interno que acaba de saír á luz, asinado polo director xeral de Medio Natural, José Angel Arranz, no que se autoriza o uso de lazos en plena zona osera durante todo 2008. É un sistema prohibido tanto pola lexislación europea como pola española e que "pode resultar mortal para o oso", puntualiza Hartasánchez, quen sospeita "que ese permiso deuse para outras zonas oseras. Todos temos presente a procura do oso que arrastrou un lazo durante o verán pasado en Páramo del Sil. Sempre pensamos que era un lazo furtivo, pero agora temos dúbidas", sentenza.
Máis trampas
Non é a primeira vez que Castela León autoriza lazos para cazar. Xa existe unha sentenza condenatoria dos tribunais europeos pola utilización de trampas en zona de nutria en 2006, en Ávila e Salamanca.
Un portavoz da Plataforma para a Defensa da Cordilleira Cantábrica considera "escandaloso" que parte da cúpula da Dirección Xeral de Medio Natural estea imputada por delitos contra o medio ambiente. O actual director, José Angel Arranz, estao pola Cidade do Golf en Las Navas del Marqués. Pero as imputacións polo mesmo caso alcanzan tamén ao seu predecesor no cargo, Mariano Torre, quen a pesar diso foi promovido agora a máximo responsable de medio ambiente en León. A cadea non termina aquí, pois Torre substitúe en León a outro imputado máis, José Luís Blanco, acusado de prevaricación polo incumprimento do peche da mina Feixolín. "É que é indispensable estar imputado para exercer un cargo de medio natural en Castela León?", pregúntase o portavoz.
Recentemente, o ex conselleiro de Medio Ambiente (1991-1999) Francisco Jambrina, foi denunciado polo Seprona tras ser sorprendido cunha rapaz protexida que caera nun cepo ilegal no seu coto de caza.
Para todas as asociacións, con todo, a principal responsable é a conselleira de Medio Ambiente e vicepresidenta da Xunta, María Jesús Ruiz, a única que, no entanto, saíu indemne das imputacións xudiciais. "Ten unha política baseada na explotación dos recursos naturais para favorecer aos grandes intereses e non aos cidadáns" afirma Javier Escudero, de Ecoloxistas en Acción. Escudero recorda a Cidade do Medioambiente de Soria, aprobada por lei, e descríbeo como "un proxecto especulativo de nome enganoso para urbanizar un soto protexido pola Unión Europea". Ao seu xuízo, este precedente está dando ás (alas) á Xunta para repetir un esquema similar en San Glorio e construír unha macroestación de esquí nunha zona tamén protexida polos seus valores naturais.
Unha das bestas negras da Xunta chámase Javier Viñuela, o científico que sacou á luz os datos do envenenamento masivo dos topillos e as súas nefastas consecuencias para o resto da fauna. O doutor Viñuela, director do IREC, un centro do CSIC, e coautor do último estudo sobre o tema publicado na revista Enviromental Conservation, acaba de crear a web verdadesdelostopillos.com, na que se recolle a información científica e rebátese as acusacións da Xunta. "Cando publicamos o estudo chamáronnos mentireiros e delincuentes, esgrimindo un suposto informe no que se di que o veneno é inofensivo. Pero case dous anos despois ninguén viu ese informe en papel oficial algún. En Castela e León impera o medo, e os que falan non se atreven a dar o seu nome", asegura o investigador. Na web desvela estudos inéditos da Universidade de Valladolid pagados pola Xunta e logo censurados por ela, explica.
Desde a Plataforma para a Defensa da Cordilleira Cantábrica tamén se chama a atención sobre os efectos nocivos da xestión da Xunta na crise dos topillos. "Este ano estase detectando un repunte brutal dos venenos nos cotos de caza. Se a Xunta alagou de veneno 400.000 hectáreas, por que non o van a facer os titulares dos cotos? A impunidade está garantida", sinalan.
PÚBLICO

venres, 5 de xuño de 2009

DÍA MUNDIAL DO MEDIO AMBIENTE

O Día Mundial do Medio ambiente (DMMA) foi establecido pola Asemblea Xeral Da ONU en 1972 para marcar a apertura da Conferencia de Estocolmo sobre O Medio Humano.
Conmemórase cada ano en xuño 5: (DMMA) é un dos vehículos principais a través do cal Nacións Unidas estimula o coñecemento mundial do medioambiente e aumenta a atención e acción política. A axenda do día é para:

1.Dar unha cara humana aos problemas ambientais;

2.Autorizar ás persoas para facerse axentes activos do desenvolvemento sostible e equitativo;

3.Promover unha comprensión que as comunidades son cruciais para cambiar actitudes cara aos problemas ambientais.

4.Impulsar sociedades que asegurarán a todas as nacións e os seus habitantes gozar un futuro máis seguro e máis próspero.

O lema para DMMA 2009 é "O seu Planeta necesítao a Vostede-Unido para Combater o Cambio Climático". Reflicte a urxencia para que as nacións concierten un novo tratado na convención crucial do clima que se reúne en Copenhague nuns 180 días mais tarde no ano, e os enlaces con superar a pobreza e mellorar a dirección de bosques.
O anfitrión deste ano é México que reflicte o papel crecente do país Latinoamericano na loita contra o cambio climático e inclúe a súa participación aumentada nos mercados do carbono.
México tamén é un socio líder na Campaña Billón de Árbores do Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente (PNUMA) UNEP. O país co apoio do seu Presidente e os seus habitantes, liderou as doazóns e plantacións dun 25 por cento das árbores baixo esta campaña. Considerando cerca do 1.5 por cento de emisións de gas de efecto invernadoiro, o país está demostrando o seu compromiso co cambio climático en varias frontes.
O Presidente mexicano Felipe Calderón indica que a celebración de (DMMA) "resaltará mais a determinación de México para administrar recursos naturais e tratar co desafío mais esixente do século 21 - O cambio climático"

xoves, 4 de xuño de 2009

RAJENDRA PACHAURI, PRESIDENTE DO IPCC E PREMIO NOBEL DA PAZ

"Se Europa dá marcha atrás, provocará un efecto dominó". "Esta crise é unha oportunidade para crear unha nova industria ecolóxica". "A enerxía nuclear non ten incidencia en emisións, pero si outros problemas"

Xunto con Al Gore é a cara visible da loita contra o cambio climático. Unha cara grande e misteriosa: a pel é escura e arrugas, formadas en 68 anos de vida, máis escuras aínda. O ano pasado o indio Rajendra Pachauri, que ocupa a presidencia do Panel Internacional de Cambio Climático (IPCC), o grupo de expertos que alertou ao mundo do problema, compartiu co ex candidato á Casa Blanca o Nobel da Paz. Pasou 24 horas en Madrid para asistir como invitado de honra a unha reunión da comisión mixta Congreso-Senado do cambio climático.
Pregunta. Varios dirixentes europeos dixeron que a crise podería obrigar a flexibilizar os obxectivos para paliar o cambio climático. Crearía un efecto dominó noutros países?
Resposta. Europa ten un liderado e ha de conservalo. Se bota marcha atrás, iso necesariamente terá o seu efecto noutras rexións do mundo.
P. Que consecuencias terá?
R. Non é como vaia afectar, xa está afectando e o dano seguirá sendo visible nos próximos decenios. Se non se fai nada, entres ou cinco anos as consecuencias serían graves. Espero que no Cume de Copenhague de 2009 adóptense medidas adecuadas que nos permitan ir, a todos en bloque, na dirección correcta.
P. As medidas contra o cambio climático poden lastrar a economía?
R. De aquí a dous, tres, meses empezaremos a ver estabilidade nos mercados e a xente preguntarase polas razóns fundamentais subxacentes a estes problemas e é que o noso sistema económico non é sostible. Esta é unha oportunidade única para crear unha nova industria, ecolóxica, que substitúa á antiga. Alemaña xa o fixo e, ademais de reducir emisións, crearon miles de postos de traballo.
P. Que expectativas pon nas eleccións de EE UU?
R. Son moi optimista. Co novo goberno haberá un cambio de política. A presión dos estados cada vez é maior. California e os estados do nordés, e cidades como Nova York ou Chicago xa están facendo grandes esforzos pola redución de CO2
2. Outro factor é que a poboación dáse conta de que a dependencia do cru está tendo un impacto negativo sobre EE UU. De aí a importancia de pasar de combustibles fósiles a outro tipo de enerxías. Por iso, tanto económica como estratexicamente o novo presidente terá que ter en conta o quentamento global.
P. É a enerxía nuclear unha alternativa válida para reducir emisións?
R. É certo que non ten practicamente ningunha incidencia en canto á emisión de gases de efecto invernadoiro pero, como apuntamos no 4º informe do IPCC, ten moitos problemas a considerar como a proliferación de armas nucleares ou a xestión dos refugallos radioactivos. Para máis inri non está ao alcance de todos os países e nin todos dispón da tecnoloxía para conseguila.
P. E os biocombustibles?
R. Hainos bos e malos. Se falamos de converter alimentos en combustible creo que non é a resposta. Pero tamén existen biocombustibles como a xatrofa, que se pode cultivar nun chan moi pobre e da que se extrae un aceite similar ao diésel. É unha planta que non serve nin sequera para o pastoreo porque ten determinados elementos tóxicos.
P. Moitos economistas están aconsellando opcións drásticas para reducir as emisións como diminuír a natalidade ou deixar para comer carne, Que opina?
R. A redución da natalidade pasa necesariamente polo respecto aos dereitos humanos. Se se reduce a taxa da natalidade terá que ser de xeito voluntario. Hai que educar para que a poboación se de conta das vantaxes de ter unha familia pequena, pór a disposición a contracepción ou posibilitar a saída do aborto. Pero a natalidade é só unha parte da ecuación. A outra é o consumo. Un estadounidense medio consome 40 veces o que un cidadán de Bangladesh, polo que cada estadounidense ten o mesmo impacto ambiental que 40 indios.
P. E sobre a carne?
R. Son dos que pensan que si conviría frear un pouco o consumo. Non deixar totalmente para comer carne, pero si tomar menos. Un estudo da FAO [Organización de Nacións Unidas para a agricultura e a alimentación] demostrou que o círculo de produción de carne supón o 18% dos gases de efecto invernadoiro. Se puidésemos reducir só un 5% xa gañariamos bastante. Eu son vexetariano desde fai anos.
P. En cuestión de tomar medidas realmente efectivas, ata revolucionarias, os países emerxentes e os desenvolvidos parece que sempre esperan que o outro do primeiro paso.
R. En India hai 400 millóns de persoas sen electricidade. Se dicimos que a India e China non deben de emitir gases de efecto invernadoiro, iso que significa, que eses millóns de indios vanse a quedar sen electricidade? Se vivimos nun só mundo non pode ser que haxa dous sistemas e dous modelos de vida. Os que xa chegaron a certo nivel teñen que mostrar o camiño a seguir para evitar que se repitan erros, mostrar que hai xeitos de facer as cousas de forma responsable.

mércores, 3 de xuño de 2009

A ECOLOXÍA SUCUMBE Á ECONOMÍA

A crise dá un respiro a Kioto a curto prazo, pero que ninguén se engane: aparca decisións crave.

Fai un ano, o presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero, repetía que nuns meses convocaría unha conferencia de presidentes autonómicos para abordar o problema do cambio climático. Acórdanse desa reunión? Non, non se acordan. Nunca se celebrou.
A Xunta de Andalucía ten previsto reformar ata sete leis ambientais para "axilizar o desenvolvemento de actividades económicas". Trátase de facilitar a actividade económica nalgúns parques naturais e autorizar con maior rapidez campos de golf "de interese turístico".
Hai máis exemplos. E en todo o mundo. En decembro do ano pasado no Cume Mundial do Clima de Bali o ministro alemán de Medio Ambiente, Sigmar Gabriel, pedía ao mundo valentía para "reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro un 50%". Agora Alemaña insiste en que para as súas empresas sería moi complicado cumprir o obxectivo de reducir as emisións un 20% que pactou a Unión Europea para 2020 e que limitar por lei as emisións dos coches afundirá a industria do automóbil.
Unha decena de países da Unión considera que non é o momento de aprobar o ambicioso plan de redución de emisións e fomento de enerxías renovables a pesar de que en só un ano a ONU debe aprobar un acordo que substitúa ao Protocolo de Kioto e que, sen o empuxe da UE, o acordo está practicamente abocado ao fracaso. O secretario de Estado para a UE, Diego López Garrido, afirmou que España apoia a proposta da Comisión para reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro: "Non só é compatible a loita contra a crise financeira e a do cambio climático senón que non reducir as emisións agravaría a primeira".
A tormenta económica perfecta (crise financeira, explosión da burbulla inmobiliaria, aumento do paro e inflación) fixo que o cambio climático e o medio ambiente queden, se non aparcados, si lonxe das prioridades dos gobernos. A paradoxa é que os efectos desta relaxación normativa non se verán a curto prazo -a crise pode chegar a ser boa para o medio ambiente- senón nuns anos.
Hai moitos factores polos que un ecoloxista poderíase alegrar da crise. O consumo de gasolinas en España nos primeiros oito meses do ano baixou un 6% respecto ao mesmo período do ano anterior, segundo datos do Ministerio de Industria. Rede Eléctrica de España asegura que o consumo de electricidade entre xaneiro e outubro subiu só un 2% (durante anos o ritmo de crecemento foi moi superior). As emisións de CO2 do sector eléctrico en agosto foron un 21% inferiores ás do mesmo mes de 2007 (datos de WWF/Adena).
Isto, unido ao afundimento no consumo de cemento (un 18,6% menos ata agosto), a baixada na produción do ladrillo, cerámica e demais industria auxiliar da construción, gran consumidora de enerxía, fai presaxiar un bo ano de emisións de gases de efecto invernadoiro. Ademais, o aumento do prezo da tonelada de CO2 emitida fai que non sexa tan atractivo queimar carbón. Todo sopra a favor da redución de emisións logo de anos de mala sona (España emite un 50% máis que en 1990 e é o país desenvolvido que máis se afasta de Kioto).
Por outra banda, o fin da burbulla inmobiliaria salvou valiosos enclaves do ladrillo. O Goberno de Murcia, do PP, desprotexeu por lei un parque natural na costa para construír unha cidade de vacacións só comparable a Mariña d'Or. Chamábase Mariña de Cope e, aínda que oficialmente segue adiante, ninguén cre que as construtoras e caixas de aforros que o impulsan teñan capacidade neste momento para construír as 11.000 vivendas, 22.000 prazas hostaleiras, cinco campos de golf e unha mariña interior artificial con 2.000 amarres, que están previstas no plan.

martes, 2 de xuño de 2009

EUROPA ACHÉGASE A KIOTO

As emisións da UE dos 15 baixan un 5%, fronte ao 8% prometido

O alto prezo dos combustibles fósiles, a caída do consumo de gas e petróleo, así como o clima máis tépedo rexistrado en Europa contiveron as emisións de gases de efecto invernadoiro no continente. Estas situáronse en 2007 (último ano de datos uniformes para todos os países) un 9,3% por baixo das de 1990, segundo informou a Axencia Europa de Medio Ambiente (EEA, nas súas siglas en inglés). 1990 é o ano base ao que se refiren os recortes estipulados no Protocolo de Kioto. En canto á evolución no ano, en 2007 as emisións europeas caeron un 1,2% respecto ao anterior, o que supón 59 millóns de toneladas de CO2
A redución fixada en Kioto para a UE é do 8% en 2008-2012 respecto de 1990, polo que puidese parecer que xa cumpriu, pero non é así, porque ese 8% refírese á Europa dos 15 e quedan excluídos os novos países incorporados ata alcanzar os 27. Se se consideran exclusivamente eses 15 países comprometidos, a redución das emisións en 2007 era do 5%, polo que aínda quedan tres puntos que gañar na contención dos gases de efecto invernadoiro. O obxectivo pódese cumprir, segundo os expertos, á vista da evolución dos últimos anos. A caída interanual para os 15 da UE é de 1,6% en 2007 respecto de 2006, lixeiramente superior á media dos 27.
"Todos os países da UE dos 15 reduciron as súas emisións en 2007, excepto España e Grecia", informa a EEA.
Con todo, a caída importante das emisións españolas rexistrouse en 2008, cun 8% menos que o ano anterior, polo que o aumento respecto de 1990 está agora entre o 40% e o 42%, informou a secretaría de estado de Medio Ambiente. A tendencia considérase positiva pola caída das emisións pese ao crecemento económico rexistrado no período.
O obxectivo de España para cumprir Kioto é conter as súas emisións nun 15% de aumento máximo (pola repartición interna da UE), e se non o logra, como é seguro, terá que compensar a diferenza adquirindo dereitos de emisión de carbono no mercado internacional.
Un dato negativo a escala europea, segundo a EEA, é o aumento das emisións do transporte internacional, aéreo e marítimo, nun 6% (para a UE-27) respecto de 1990, aínda que están excluídas da contabilidade de Kioto.
De cara ao futuro, a UE comprometeuse a reducir as súas emisións nun 20% en 2020 respecto ao nivel de 1990 co obxectivo de evitar que as temperaturas medias do planeta suban máis de dous graos.

luns, 1 de xuño de 2009

O CAMBIO CLIMÁTICO CAUSA 315.000 MORTOS AO ANO

A fame negra, enfermidades ou desastres climatolóxicos que xera, fará que esta cifra elévese a medio millón para 2030

O cambio climático mata a unhas 315.000 persoas ao ano por fame negra, enfermidade ou desastres climatolóxicos, e espérase que a cifra anual elévese a medio millón para 2030, sinala o informe dun estudo realizado polo Foro Humanitario Internacional (GHF).
O estudo estima que o cambio climático afecta seriamente a 325 millóns de persoas cada ano, un número que se dobrará con fartura en 20 anos, ata un 10% da poboación mundial (que agora é de aproximadamente 6.700 millóns).
As perdas económicas polo cambio climático representan máis de 125.000 millóns de dólares anualmente -superior ao fluxo de axuda dos países ricos aos pobres- e espérase que suba a 340.000 millóns cada ano para 2030, segundo o informe.
"O cambio climático é o maior desafío emerxente en termos humanitarios do noso tempo, causa sufrimento por centos de millóns de persoas en todo o mundo", dixo nun comunicado Kofi Annan, ex secretario xeral da ONU e presidente do GHF.
"Os primeiros e máis afectados serán os grupos máis pobres do mundo, e son os que menos fixeron para causar o problema", engadiu. O informe di que os países en vías de desenvolvemento soportan o maior peso humano e económico do cambio climático, mentres que as 50 nacións máis pobres contribúen con menos do 1% das emisións de dióxido de carbono que están quentando o planeta.
Annan instou aos gobernos que teñen previsto reunirse en Copenhague para un cume da ONU en decembro a que acorden un pacto mundial eficaz, xusto e vinculante que substitúa ao Protocolo de Kioto, o principal mecanismo para atallar o arrequecemento.
"Copenhague ha de ser o acordo internacional máis ambicioso xamais negociado", escribiu nunha introdución do informe. "A alternativa é a fame negra masiva, a inmigración masiva e a enfermidade masiva", engadiu.
O estudo advirte de que o verdadeiro impacto humano do calentamento mundial probablemente sexa bastante máis grave do que se predice porque usa escenarios moderados da ONU. As novas probas científicas apuntan a un cambio climático maior e máis rápido.
O informe pide unha atención particular para os 500 millóns de persoas que identifica como extremadamente vulnerables porque viven en países pobres máis proclives ás secas, inundacións, tormentas, aumento do nivel do mar e desertificación.