mércores, 31 de outubro de 2012

CORRUPCIÓNS

Ao final, se non fose polas corrupcións rampantes, seriamos ricos, ademais de pacifistas de corazón e antinacionalistas auténticos.
¿Por que, se ninguén fala ben dos nacionalismos, o mundo está cheo de nacionalidades? Quizais polas mesmas razóns polas que, detestando as armas, os españois nos gastamos 30.000 millóns de euros nun arsenal que segundo Constantino Méndez, secretario de Defensa con Zapatero, non imos usar. Esas armas, engadiu, están pensadas "para escenarios de confrontación que non existen e comprámolas cun diñeiro que non tiñamos entón nin temos agora". O máis probable é que ao tempo de facer estas declaracións estivese a asinar a adquisición de sete tanques e catro submarinos, todo a conta do contribuínte. Xa ven en que se nos foi o diñeiro que furtamos á educación. Fóisenos unha tarde na que alguén decidiu calmar a súa ansiedade e a dos seus comisionistas coa compra dunha partida de fusís que seguramente puxera á venda, ¡casualidade de casualidades!, un tal Morenés, actual ministro de Defensa. ¿É ou non é todo unha merda? Dentro de 20 anos, os nosos netos aínda estarán a pagar os intereses desa operación. E todo porque a un pacifista lle deu por armarse ata os dentes como aos antinacionalistas lles dá por crear nacionalidades. Outra cousa con moi mala fama é a política. Dis dunha folga que é política e xa a descualificaches. É o que fixo o ministro Wert coa de pais de alumnos. Non obstante, non o escoitamos aínda queixarse da politización das caixas, fonte de financiamento de toda clase de chourizos. Aí, nas caixas, hai outro burato de 30.000 millóns que tamén estamos apoquinando a escote. Xa van 60.000. E non incluímos Gürtel nin Nóos nin os Eres de Andalucía nin os campións de Galicia... Ao final, se non fose polas corrupcións rampantes, seriamos ricos, ademais de pacifistas de corazón e antinacionalistas auténticos. Juan José Millas

martes, 30 de outubro de 2012

SOBRE AS ELECCIÓNS EN GALICIA

Unha análise máis sosegado e coa perspectiva que dan as  horas transcorridas tras a noite electoral, non altera substancialmente as conclusións sobre os resultados electorais en Galicia, tal como se observa no grafico, no é "verdade" que gañou o Partido Popular se non se aplica a lei D'Hondt, e dicir, por votos reais.
O Partido Popular e Alberto Núñez Feijóo, malia a perda de 135.000 votos con respecto aos comicios de 2009, son sen dúbida os grandes triunfadores do 21-O, mentres o PSOE e BNG retroceden substancialmente en favor da coalición emerxente Anova-IU na que se sentiu con forza o tirón de José Manuel Beiras. Non obstante, nestas dias transcurridos e en respéctao ao PP e a Feijóo fixéronse análise e conxecturas sobre as consecuencias destes resultados que van máis alá as fronteiras galegas, e a elas vou referirme.
É certo que os resultados electorais do 21-O reforzan a imaxe de Alberto Núñez no PP de cara ao futuro e que este triunfo, e o "afundimento do PSOE en Galicia" e en Euskadi, supoñen sen dúbida un aval á política de austeridade e recortes posta en marcha por Rajoy tras a súa chegada ao Goberno. Pero máis alá dese aval puntual e con data de caducidade que supoñen os resultados electorais, o futuro de Rajoy está ligado á evolución da situación económica do noso país ao longo do próximo ano. Todo parece indicar que Rajoy deberá abordar unha petición de rescate que, aínda que sexa limitado, pode ter consecuencias a curto prazo na economía dos cidadáns. Ademais, debe abordar a complicada tarefa de complementar as políticas de austeridade con outras de apoio á reactivación económica e creación de emprego que leven esperanza a millóns de fogares que sofren a crise de forma máis dramática.
Un eventual fracaso do Goberno de Rajoy nestes obxectivos poñería en apuros o seu liderado, pero ligar este fracaso de forma automática cun ascenso de Feijóo á cúpula do partido formula, cando menos, algúns interrogantes. Este fracaso e o recambio de Rajoy nesta lexislatura encontraría a Feijóo comprometido cos mesmos obxectivos en Galicia e ademais ligado ás súas promesas electorais e manifestacións posteriores de esgotar a lexislatura, tendo en conta que antes do seu remate o partido deberá facer fronte ás próximas eleccións xerais.

luns, 29 de outubro de 2012

TRES AUTONOMÍAS BAIXO SOSPEITA DE CORRUPCIÓN

Coa causa aberta por suposto financiamento ilegal do PP balear xa son tres as autonomías onde goberna o partido conservador sospeitosas dunha grave práctica de corrupción consistente en adxudicar contratos con diñeiro público a empresas que acaban financiando actos electorais desta formación política.
O caso Gürtel, cuxo epicentro é a Comunidade de Madrid, destapou varios casos de suposto financiamento ilegal do PP a través das empresas coas que intermediaba Francisco Correa, xefe da trama. O mecanismo era parecido ao descuberto agora en Baleares. Correa influía sobre alcaldes do PP para que adxudicasen contratos a unhas empresas determinadas. Estas pagaban comisións por esas adxudicacións á trama Gürtel quen, á súa vez, acababa desviando unha parte deses fondos a actos electorais do PP.
Na Comunidade Valenciana, a investigación do caso Gürtel descubriu como o Partido Popular financiaba moitos actos electorais con diñeiro de empresas privadas que, á súa vez, eran contratistas da Administración.
Estas empresas contratistas aparentaban contratar servizos coas firmas da trama Gürtel e pagábanlles unhas cantidades de diñeiro que, en realidade, servían para financiar actos de distintas campañas electorais do PP nesa comunidade autónoma.
O Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana abriu hai meses unha causa ao financiamento ilegal do PP e mantén imputado aos empresarios que supostamente financiaron ilegalmente a esta formación política e a varios membros do Goberno autónomo que presidía Francisco Camps.
Na Comunidade de Madrid, o caso Gürtel segue instruíndose na Audiencia Nacional cunha causa única na que se acumulan distintas irregularidades, entre elas os contratos adxudicados por determinados Concellos, gobernados polo PP, que deron lugar a comisións ilegais que recadou a trama Gürtel e que, supostamente, acabaron financiando actos do PP.

domingo, 28 de outubro de 2012

PORRADAS INXUSTIFICADAS

Amnistía Internacional denuncia a actuación dos antidisturbios en protestas en Europa... Recordan que non se debe dar porradas a manifestantes pacíficos e esixen a identificación dos axentes...
5 cousas que a policía debe mellorar...

sábado, 27 de outubro de 2012

OBREIRO?

A esquerda europea, a española neste caso debe sacudirse dunha vez por todas das eivas implantadas polo súa dirixencia e unha delas é a social-democracia vil traidora dos seus propios principios para pactar coa dereita e a oligarquía financeira e parasita e así se asegurar a permanencia no poder alternativo bipartidista.
O oportunismo da socialdemocracia europea leva consigo o xerme da súa enfermidade que é terminal porque non pode ser saneada, impídeno os xermes que a infectaron dende máis de tres décadas cando "renunciaron" á loita de clases e entraron no pacto social co explotador escravista empresarial e capitalista.
A socialdemocracia prestouse ao xogo neoliberal, imperial e neocolonial facéndose cómplice político dos latrocinios do seu brazo armado OTAN e hoxe pagará moi caro por esa traizón que a ata un neno de escola.
Ou se poñen ao lado do que o seu slogan di "OBREIRO" ou cámbianlle o nome e póñenlle "empresario" pois non hai medias tintas, esas pasan tamén a conta como o senor Rubalcaba acaba de ver nas pasadas eleccións fai só dias.

venres, 26 de outubro de 2012

EN QUE SOCIEDADE VIVIMOS?

Onde estamos a chegar no noso país? Decenas de persoas furgando nos colectores, buscando comida; millares de familias vivindo da caridade que lles ofrecen Cáritas, Cruz Vermella e outras entidades benéficas; centenares de familias con todos os seus membros no paro e sen prestación económica ningunha; decenas de familias monoparentais sen apenas ingresos económicos e o que é aínda peor miles de nenos pasando fame, en moitos fogares do noso país.
Vergonzoso, acaso estamos a vivir nunha sociedade carente de valores, e onde xa non respectamos nin pensamos un pouco nas persoas que se encontran no noso ámbito? Que fan os nosos responsables políticos dando paus de cegos ás contas públicas e recortando dereitos sociais, nuns momentos en que tería que ser todo o contrario? Mentres todo isto sucede os ricos son cada vez máis ricos e non achegan absolutamente á sociedade.
Por outra parte, os demais mortais teriamos que ser máis conscientes do sufrimento e as carencias de millares de familias humildes do noso país e apoialos, arrimando o ombro en vez de irnos de vacacións, aproveitando as pontes e gozando dun ocio activo, colaborando en labores sociais, comunitarias ou de simple acompañamento con esas familias, trasladándolles apoio e ilusión para que teñan forzas e sigan loitando por un mundo mellor para todos. Jose M. Pena 

xoves, 25 de outubro de 2012

AS INSTITUCIÓNS NON FUNCIONAN

As nosas institucións non funcionan porque os que as ocupan non saben dirixilas; puxéronse ao lado dos defraudadores de cor branco, non pagan as súas fraudes, incumpren a legalidade, as promesas electorais, etc. Os partidos producen buratos negros na súa vida interna, negando ao militante dereitos estatutarios. Iso e a Lei Electoral de listas pechadas fan que calquera cidadán que queira participar na vida pública teña que pasar por esas pautas ao servizo do líder. Todos estes atropelos nunca foron condenados polos tribunais, a pesar de ser denunciadas polos afectados. Os líderes dos partidos tíranse a matar para chegar ao poder, pero coa crise matan os cidadáns que estamos no medio.
Os partidos, en vez de ser escolas para a democracia, converten os seus líderes en ditadores, polo que non é de estrañar a baixa calidade democrática de España. Estes mediocres leváronnos á dilapidación, cubrindo ambicións persoais, anulando propostas de xente ben preparada, desprazada por ineptos para un cargo público, que sobreviviron mentres durou a burbulla económica. Estamos metidos nun círculo vicioso que empezou hai anos coa entrada do euro. Fíxose a orxía que agora estamos a pagar os inocentes con austeridade insoportable para moitos. Todo isto e o embarque que nos fixeron os bancos alemáns a través dos nosos nos arruinou, co visto e prace dos nosos gobernos.
Os órganos de control, que nomearon os gobernos, miraron para outro lado. Quioscos improdutivos por todas as partes. Foron gobernos de dispendio. A democracia empeza por abaixo, debendo ser correspondida polos elixidos. É de libro, afastados dos intereses persoais, así como os grupos de presión que buscan medrar nos privilexios e na especulación, causando miseria aos demais, estrangulando a sociedade e a convivencia. Este é un barco onde o máximo responsable é o capitán, pero, por boa tripulación que teña, se é un irresponsable, o barco irase contra as rochas. O Goberno é o máximo responsable do país e debe dar exemplo respectando as regras de xogo.

mércores, 24 de outubro de 2012

FOLGA XERAL

Dende o inicio da crise económica as elites europeas están a ver perigar o status da UE como potencia central dentro do capitalismo. As clases dominantes europeas lanzaron un grande ataque para reducir as condicións de vida dos pobos de Europa mediante a destrución dos servizos públicos e con ataques reiterados ás condicións laborais.
Os plans de axuste e os chamados rescates déronse de xeito graduado no tempo, porque os gobernos queren evitar custe o que custe aquilo que hai tempo reclamaba unha pancarta no Partenón: que os pobos de Europa se levantaran. Só por este motivo, por ser un paso adiante, paga a pena avalar a folga xeral do 14 N. A decisión da Confederación Europea de Sindicatos (CES) é un paso correcto, de feito é inaudito que se tardase tanto en convocar un día de acción coordinada. Seguramente, experiencias como as manifestacións globais do 15O de 2011 e o 12 M de 2012 convocadas polos movementos sociais, a esquerda sindical e organizacións revolucionarias, tiveron algunha influencia na data do 14 N.
Esta era dende hai tempo unha convocatoria urxente ante a avalancha de recortes e a incesable suba do paro. Os presupostos de 2013, presentados polo PP, representan o maior ataque dende a Transición aos dereitos da clase traballadora, reducen todas as partidas sociais (un 18% a educación, un 22% a sanidade e un 6% a prestación por desemprego) mentres se manteñen as compras de armamento, as bonificacións fiscais ás empresas e, abrigo, destínase máis diñeiro a pagar os intereses da débeda que ao conxunto dos salarios dos empregados e empregadas da función pública.

martes, 23 de outubro de 2012

É EUROPA A SOLUCIÓN?

Que esta crise nos afunde cada día máis no abismo e nos aboca á pobreza máis absoluta está máis que claro, cristalino, do que podemos deducir que Europa non é a solución e que por ende Europa é o problema.
Este liberalismo brutal ao que nos somete a globalización económica é unha fábrica de estados sometidos aos bancos e de cidadáns afundidos na miseria e polo tanto exclavizados baixo o látego cruel e inhumano das hipotecas. Esta Europa envellecida e enferma é o primeiro problema e estas pseudodemocracias corrompidas ata a medula é o segundo problema.
 A saída? Pinta mal e témome que pinte en bastos, porque uns estados con cidadáns cada día máis empobrecidos e que fagan decaer o consumo fará que a recesión nos engula na súa propia endogamia.
A clase política? Están tan pringados todos e a súa imaxe tan deteriorada que ese será outro problema a tratar non tardando moito.
O poder xudicial? Xa me contaredes, xuíces que son perseguidos e apartados da carreira xudicial por perseguir o financiamento ilegal de partidos políticos. En definitiva, unha Europa envellecida e endebedada, unhas diferenzas sociais entre estados europeos (uns boiantes e enriquecidos e outros sometidos e empobrecidos), uns dirixente políticos sospeitosos e ineptos, que lle menten aos cidadáns que din representar cando en realidade só se representan a si mesmos e son a voz do seu amo o capitalismo puro e duro.
Ese é o panorama que vemos nós, os de abaixo, os que cada día estamos máis e máis pobres, máis e máis parados e sen posibilidades de lograr un emprego digno, os que cada día acudimos aos comedores sociais a mendigar un prato de sopa quente... etc... etc... etc...

luns, 22 de outubro de 2012

ESTABILIDADE

Non se que nos dan para comer en España pero debe ser algo que nos senta fatal. Somos o país máis inestable do mundo civilizado. En 100 anos cambiamos de sistemas políticos máis veces que de calzóns, pasamos por ditaduras, repúblicas, monaquías parlamentarias, estados centralistas, estados das autonomías, etc. Acuñamos vocábulos como transversalidade ou asimetría coa mesma facilidade coa que dilapidamos toda a nosa credibilidade internacional.
Levamos 35 anos de democracia parlamentaria cun estado autonómico que nos puxo no mundo dun xeito máis que digna e xa estamos pensando en cambialo todo. Somos os campións dos paises con territorios con aspiracións secesionistas. Non sabemos nin onde imos nin de onde vimos.
Dicía Lincoln que unha casa que non está unida acaba derrubándose. Pois nós estamos facendo todo o posible por derrubar a casa na que vivimos. O fraquismo contaminou tanto o concepto de España e os nacionalismos manipularon tanto á sociedade que vivimos no país que menos se quere a se mesmo.
O devandito de que se oes a alguén falando ben de Inglaterra será inglés, se oes a alguén falando mal de Alemaña será francés e se oes a alguén falando mal de España será español, faise aínda máis presente nos tempos que corren. Antes que modificar o país con todo o que iso leva sería moito máis interesante cambiarnos a nós mesmos.
Vai sendo hora de que nos esquezamos dos poboados íberos e miremos un pouco cara ao mundo actual. Se cambiamos o modelo, fagamos un que dea estabilidade, non que xere inestabilidade. Pero iso paréceme difícil vendo a xungla de políticos que temos. Mesturar nunha mesa a Artur Mas con Rosa Diez é como mesturar o ketchup co zume, nada bo pode saír. Debemos empezar a pensar que estamos condenados a vivir nun estado problemático ata que nos invadan os chineses.

domingo, 21 de outubro de 2012

sábado, 20 de outubro de 2012

ECONONÍA MERGULLADA

O ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, convertéusenos nun aguerrido defensor das medidas que o seu departamento preparou para loitar contra o que definiu como un "aumento considerable" da fraude en España. Desde logo, a crise e a burbulla inmobiliaria non poden ser as únicas causas que motiven a caída de ¡70.000 millóns de euros! De recadación fiscal desde 2008.
Eses millóns non se evaporou pola crise, iso é imposible posto que non ocorreu en ningún lugar do mundo, o que significa que a isto se corresponde un aumento da economía mergullada e da fraude fiscal moi considerables. Por iso, o proxecto de Lei incorpora novas medidas, entre as que destaca a limitación do pago en efectivo a 2.500 euros en operacións nas que estea implicado un profesional. Así mesmo, as vendas non declaradas non prescribirán e imputaranse ao último período impositivo non prescrito, á vez que se reforzarán as accións cautelares da Axencia Tributaria, incluídos embargos, para evitar que os presuntos evasores declárense insolventes ou alcen os seus bens.
O ano pasado a economía mergullada en España chegaba ao 22% do PIB, o que supón o dato máis alto desde o ano 2003. Esta cifra significa que Facenda deixa de ingresar entre 30.845 e 32.735 millóns de euros anualmente. Pero o home da Esquerda Unida, Cayo Lara, di que, aínda que as medidas do Proxecto de Lei son positivas, non se corresponden plenamente coa afirmación de que a fraude fiscal é hoxe máis reprobable que nunca.
Pola súa banda, o PSOE rexistrou na Audiencia Nacional un recurso para declarar nula a orde que desenvolve a amnistía fiscal aprobada polo Goberno, e co que tamén pide a suspensión cautelar da medida.
Os socialistas argumentan que lonxe de someterse ao mandato sinalado polo Decreto Lei "Medidas tributarias e Administrativas para a redución do déficit público", aborda cuestións non reguladas no devandito texto no relativo á regularización do diñeiro en efectivo, que debe ser abordado nunha norma con rango de Lei.
E así estamos.

venres, 19 de outubro de 2012

ESTA É MIÑA ESPAÑA

España, palabra misteriosa, "furbito", tapitas, botellóns, vertedoiros improvisados en calquera escampado ou parque, trigo crecendo entre mares de bolsas de plástico e verteduras varias, praias masificadas con rascacielos horrendos ata o bordecito do mar, pobos que foron unha chea de chabolas e que cando se modernizan convértense nunha chea de pisos horribles que recordan mais a un galiñeiro industrial que a unha cidade humana no sentido habitable da palabra, incultura por todas as partes, ignorantes que opinan de todo e sentan cátedra sen saber nin do que falan, país que disfrtuta cos malos tratos animais e non me refiro só á festa nacional senón en xeral, desde o matadoiro ata o cachorro desobediente ao que o amo infla a paus.
Patrimonio cultural abandonado ou rodeado, mais ben asediado, pola especulación inmobiliaria que lle construíu barriadas horrorosas ao redor, pais de pelotas e bandullos agradecidos que fomentan o clientelismo ata límites de vómito, carencia de noción da beleza, beirarrúas cheas de chicles cuspidos, pisados e ennegrecidos, pasos de peóns violados constantemente por condutores incívicos que parece ser queren atropelarche, picaresca en todos os sectores económicos do país, desde o taxista que che fai un tour turístico para ir ao virar a esquina, ata o fontaneiro que che cambia o que non necesitas, pasando polo que che bota recortes cheos de graxa na máquina de picar carne.
Políticos e empresarios co mesmo nivel que Perico o dos palotes que todo decídeno despois dunha boa enchente e unha visita a casa "A Pili", señores que vendían pisos póndose de acordo diante do notario de canto ía ir en branco e canto en negro, cidades alagadas por coches conducidos por Don Ninguén López que non pode andar porque andar é de terceiromundistas, que xa llo dicía o seu pai que veu do pobo só "pa" ter coche e fardar en vacacións
¿A quen lle importan as microparticulas que respiramos, esas que non ven? porque xa se sabe que o único que non se ve e existe é Deus, iso si, o Deus do santo señor Don Escriva de Balaguer, ese que dicía que para honrar a Deus o que naceu pobre que pobre quede servindo aos ricos por vontade divina. Marabilloso país que bota ás súas mentes mais brillantes, iso se non teñen a mala sorte de ser queimados insitu, mediocres que medran por todas as partes, terras abandonadas que só serven para que o señor Marqués do allo florido e os seus amigotes vaian cazar catro coellos con mixomatosis ou catro perdices tuberculosas de tanto comer fertilizante químico no trigal mencionado ao principio, onde as bolsas de plástico e os restos desmenuzados de fibro cemento campan ás súas anchas.
País onde os transxénicos e demais lindezas das transnacionais son a bandeira de modernidade patria, país onde se manda á xente a quitar chapapote canceríxeno co chubasqueiro do avó. En fin, podería seguir ata o infinito e máis aló pero se me fai tarde. Este é o meu país, ao que quero ver algún día diferente como xa cantaba Machado, a ver se entre todos cambiámolo e queimamos na praza pública a corrupción, a incultura, o servilismo e o mal gusto charramangueiro en xeral. D.R.M.

xoves, 18 de outubro de 2012

PENSIÓNS CONXELADAS

A pregunta incitante que nos facemos agora os pensionistas é se o Goberno nos vai deixar sen resposta no que toca á nosa esperanza de que as exiguas pagas mensuais que se nos conceden se revaloricen.
O máis probable é que permanezan tal cual, sen modificacións no ano próximo que xa está en portas. A lei establece que ese aumento se verifique en función da inflación, pero esa eventualidade sufrirémola nas nosas carnes sen que o Goberno nos bote un capote para afrontar as dificultades que non serán poucas e aumentadas nada máis esfollemos a última folla do calendario. A redución do PIB que o presidente Rajoy se puxo como meta máis inmediata e do cal fai alarde que se cumprirá malia quen lle pese fainos que teñamos a mosca detrás da orella, sobre todo cando quen lle sopra ao oído que a revalorización, a cal supoñería 3.500 millóns de euros, botaría a perder co seu obxectivo. E do que alerta, por exemplo, a Fundación de Estudos de Economía Aplicada (Fedea), desaconsellando a medida que os do PP defenderon sen pestanexar. "As pensións non se tocan", dixeron, pero se se conxelan naturalmente que se tocan, é máis, se maltratan, e se con elas dificilmente se chegaba a final de mes, no ano que vén é probable que non chegamos nin á metade.
Outros sesudos analistas económicos desaconsellan a suba en función do nivel de inflación. Uns e outros falan de "suicidio" das contas do Executivo se fai oídos xordos ás súas predicións e piden que todos, incluídos os pensionistas teñen que sacrificarse. Coñécese que eles non teñen que vivir desas pagas que non se nos conceden graciosamente! Os que a cobran agora veñen sufrindo sacrificios e privacións toda unha vida. - José Becerra.

mércores, 17 de outubro de 2012

CONTROL E MESURA

As restricións e limitacións nos gastos, no económico, son xeradoras de sufrimento no benestar cidadán, no social. O corpo social segue, sorprendentemente, aguantando unha dor extrema sen sucumbir á tentación de arrincarse de raíz o tratamento e saír en busca do envenedador. Isto débese, a que todos chegamos coa mesma cegueira a esta situación. Somos todos un pouco ou moi responsables e dános vergoña queixarnos. Mentres a nosa sociedade sinalaba a tal ou cal grupo de inmigrantes como delincuentes habituais, os nosos concidadáns da política e a banca roubábannos e enganaban, riámoslles as esculturas e os aeroportos de cidades pantasma; congratulabámonos de chegar media hora antes nun tren AVE que non lle fai falta a case ninguén porque non serve máis que para ter máis tempo para tomar unhas canas antes da mesma reunión de traballo que terías se vas no Talgo; comprabámoslles confiados -aínda que por eles aconsellados- os seus produtos "estrela" na sucursal; superabamos en prezo e calidade o coche do noso cuñado aínda que o gañase o dobre.... hai moitos cómplices por cegueira e avaricia entre os cidadáns da pe, fomos moi escravos da vaidade.
Pero o certo é que hai hoxe día máis imputados políticos afiliados a partidos que colectivos sobre os que sempre chisteamos e foron estigmatizados pola súa rebeldía social, como os xitanos. Estes cada día son máis honrados e integrados e moitos políticos cada día máis corruptos, deshonestos e dispostos a "desintegrase" nas Bahamas e desaparecer da vista dos que arruinaron... ¿como lle diremos ao pobo que aguante as duras restricións mentres os que abusaron seguen impunes ou saen con leves fianzas e pronto desaparecen da vida en quen sabe que paraíso fiscal afastado? ¿quen e onde levaron tantos miles de millóns de euros que tan ben virían para mover a nosa economía interior?....
Non será xa que logo difícil que o corpo social, a cidadanía española soporte as restricións pois todos sabemos que hai que controlar o gasto despilfarrador público e hai que pagar polo vanidoso e torpe malgasto privado, pero se non se pon tamén un intelixente control a estas restricións, se non se realizan con mesura e períodos de tensión e relaxación alternos, existirá perigo de sublevación.
Aceptemos que na situación na que estamos débense aplicar medidas, pero saibamos o corpo popular só soportaraas se ve xustiza á súa ao redor e se estas medidas aplícanse con mesura.
Control e mesura nas medidas restritivas, non só na súa temporalidade se non tamén na súa forma e xustiza equilibrada e cabal, exposta publicamente e sen trampas nin favores, como bálsamo para aceptar o sufrimento.

martes, 16 de outubro de 2012

LEIS E MULLERES ESTÁN PARA VIOLALAS

Ademais do bochorno que produce escoitalo ou leelo, está a indignación por ter un Goberno que se nutre desa clase de tropa. O que foi parlamentario por Galicia e aparece nas fotos ben con Fraga ou con Beatriz Mato, e a quen pagamos os cidadáns e a quen destaca o PP nomeándoo presidente do Consello da Cidadanía no Exterior se vén a unir á parlamentaria do "fódete" ou ao ex que confesou estar na política para forrarse ou ao propio Fraga, a quen lle recordaban na tele outra frase altisonante e groseira a unha manifestante en Pontevedra que lle reprochaba o ridículo que xogou a Xunta no caso "Prestige".
Vaia tropa, compañeiros...
Como eu sei que hai moitos cargos e militantes do PP que teñen nai, fillas, esposas ou noivas... e que hai, tamén, cargos e militantes que son noivas, esposas, fillas ou nais creo que a conta de José Manuel Castelao Bragaña, non se salda coa dimisión. É necesaria a expulsión, a golpe de trompetas e timbais, para resarcir a honra, o bo nome do partido, os seus militantes e os seus votantes.
¡E falan de chiringuitos...! ¿Que coño é iso do Consello da Cidadanía no Exterior, cando aquí -no interior- se acernan as liberdades dos nacionais, arrinconase o regulamento de participación cidadá e póñense límites ao exercicio da democracia á que reducen ao acto de votar... e, ai, de pedir o voto? Imaxino que visto, oído ou lido o que di, o expresidente da cousa esa non pedirá nin auga.
Pero é que hai máis: a frase final de que as leis e as mulleres están para violalas, vén precedida doutra lindeza que copio literalmente: cando este individuo reclamaba "a acta de reunión da mesa de educación do consello no que participan emigrantes, ao faltar un voto para formalizar o documento, dixo: "Non pasa nada. ¿Hai nove votos? Poñede dez. As leis son como as mulleres, están para violalas".
¿Cantas leis violou este cargo do Goberno de Mariano e parlamentario polo PP galego? ¿Cantas normas se pasou pola torera, pasouse polo arco do triunfo, pois as leis están para violalas?
Que tropa. A esa xente nin auga.

luns, 15 de outubro de 2012

OUTRA MENTIRA DE RAJOY, AS PENSIÓNS

O PP rise dos pensionistas e só garante unha subida do 1%, dous puntos menos que a inflación.

Volveron mentir. Primeiro, se desgañitaron asegurando que os pensionistas tiñan garantida a súa subida para 2013. Despois, ´moderaron´ o discurso e dixeron que farían o que puidesen, acusando á oposición de "asustar aos pensionistas". Onte, o Goberno consumo a súa enésima mentira: as pensións subirán un 1% en 2013, co que perderán, polo menos, dous puntos de poder adquisitivo. A isto hai que sumar a desaparición de axudas a subida do IVE, da luz ou o repago farmacéutico.

Segundo os propios cálculos do secretario de Estado para a Seguridade Social, Tomás Burgos, o Goberno quedará con aproximadamente 2.000 millóns de euros que, en xustiza, corresponden aos pensionistas españois. Estes 2.000 millóns, equivalentes a 2 puntos de inflación, forman parte da tradicional receita do Executivo para cadrar as súas contas: buscar o diñeiro que non ten nos petos das clases medias e traballadoras deste país. Neste caso, nas minguadas finanzas dos xubilados, que xa viron desaparecer unha ampla gama de servizos e prestacións sociais que lles permitían capear mellor os problemas relativos á ancianidade.
Por se fosen poucos os recortes en axudas domiciliarias, bonificacións para asistir a centros de día e residencias, os xubilados ademais viron como o Goberno que presumía de "mimar aos pensionistas" xa recortou o seu poder adquisitivo en 2012, ano en que subiu as pensións un 1%, por baixo da inflación oficial, que pechou o ano no 2,4%. Pero ademais, subiu o IRPF e o IVE, o que afectou especialmente á capacidade de compra deste segmento de poboación, que tamén tiveron que empezar a pagar por os seus medicamentos.
Tomás Burgos, na súa comparecencia ante o Congreso, xogou coas cifras para esconder no posible os novos incumprimentos do seu Goberno e as novas diminucións nos ingresos de pensionistas e xubilados. Segundo as súas proxeccións, as pensións totalizarán os 106.350 millóns o que supón o 10% sobre o PIB minguado pola crise de 2013. "É a porcentaxe sobre PIB máis alto da historia", subliñou Burgos ufano.
Coma se fose unha noticia, coma se non fixese anos que as pensións abónanse puntualmente, o secretario de Estado que máis se caracteriza por promover os fondos privados de pensións presumiu de que as retribucións dos pensionistas "estanse pagando puntualmente".
Segundo Burgos, o seu Goberno, que alterna as previsións de futura quebra a medio prazo do sistema con agasallos a curto prazo para os empresarios que -eses si- comprometen o equilibrio futuro do sistema público de pensións, volveu a recordar, para quen aínda poida tomar en conta as súas palabras e promesas, teñen intención de reducir as cotizacións sociais "cando sexa posible e garántase a sustentabilidade das pensións".
Con respecto á decisión do Goberno de usar recursos do Fondo de Reserva, o secretario de Estado dixo que non se trata dun "capricho" senón que se cumpriron "escrupulosamente" as condicións para acceder a estas cantidades dado que hai un "problema puntual de liquidez". Algo que, desde logo, non comparte a oposición. Do mesmo, modo prometeu que, no futuro "se se pode" devolverase o diñeiro que agora se apropia o Goberno do aforro de todos os españois.

domingo, 14 de outubro de 2012

INCERTEZA

Ante semellante indecisión, ante tanta incerteza e ante esta clamorosa ausencia de perspectivas prometedoras, só nos queda a ironía e a visión humorística da crua realidade (por certo, fíxome moita graza a metáfora do dentista, para reflectir o medo atávico de Rajoy a comparecer ante o Congreso).
Ben, bromas á parte, estamos a atravesar unhas semanas dominadas por unha incerteza case absoluta, nas que un chega mesmo a dubidar de se o propio Goberno sabe cara a onde nos diriximos. O do rescate é como un conto interminable. Sucédense declaracións en todos os niveis e estamentos, europeos e españois, remóvese os proles e as contras da cuestión ata a náusea, e a decisión final posponse indefinidamente, só Deus sabe ata cando. Mentres tanto, o rescate específico á banca, sobre o que aparentemente se tomou xa unha decisión europea antes do verán, se non me equivoco, dorme o sono dos xustos.
¿A que espera Rajoy, ás eleccións galegas e vascas, a ver se as primeiras polo menos lle son favorables? ¿Ou ben espera ordes da "xefa" de toda esta lea, Fräulein Merkel, que tampouco se caracteriza pola súa axilidade á hora de decidir e resolver problemas?
A situación agrávase ante as novas previsións do FMI sobre a evolución do noso PIB, con uan caída prevista do 1.5% para 2013, inscrita nunha situación mundial de estancamento. A cousa pinta moi mal, porque se a economía produtiva non só non crece, senón que se contrae, francamente non sei de que imos vivir. Sinto ser tan pesimista, pero moi negros nuboeiros aparecen no horizonte. Imponse urxentemente un novo modelo de desenvolvemento e crecemento, e non podemos esperar nada nin do noso sector financeiro nin das nosas grandes empresas, que miran para outro lado e se envorcan noutros países e continentes, mentres destrúen emprego aquí, en España, incerteza. DOREMA

sábado, 13 de outubro de 2012

DEGRADACIÓN E DESCRÉDITO DOS POLÍTICOS

Hai unha enorme desconfianza por parte dos cidadáns cara aos nosos políticos, e que tal desconfianza está máis que xustificada ante o comportamento tan pouco construtivo dos que se consideran os nosos representantes democráticos.
O fracaso das medidas gobernamentais contra a crise, a falta de ideas e propostas positivas, así como os insultos e descualificacións continuas que se lanzan recíprocamente os propios partidos políticos, xeraron entre os españois unha desconfianza moi acentuada ou, como se di agora, unha gran desafección.
A política española sempre foi así, ao considerarse máis como unha plataforma para facer carreira e aferrarse ao poder que como un servizo á sociedade. Con todo, durante as décadas anteriores, mentres a economía funcionaba máis ou menos ben e o país ía evolucionando cara a maiores cotas de benestar e consumo, as preocupacións eran outras e non nos fixabamos tanto nestas cousas. Pero ninguén poderá negar que, desde a chegada ao poder de Rodríguez Zapatero, a dereita política española (o Partido Popular) desenterróu a machada de guerra e aumentou nos seus ataques dun modo moi virulento, contribuíndo decisivamente á crispación e ao encanallamiento descarnado da política. Logo viu a crise, e á incapacidade duns uniuse o lume de artillería dos outros, culpabilizando de todo ao anterior executivo e negándose obstinadamente a prestar calquera apoio ou acordo destinado a mellorar dalgún modo o cada vez máis difícil estado de cousas.
Este proceso percibímolo todos con gran claridade. Por iso, non parece xusto utilizar a mesma vara de medir con todas as formacións políticas. Discrepo profundamente con quen afirman que PP-PSOE, aínda que recoñezo tamén que dentro das filas socialistas existiron moitas irregularidades e moitos casos de corrupción, que foron minando a súa credibilidade e o seu prestixio. E, por descontado, hai outras alternativas máis aló do modelo bipartidista dominante.
Chegamos a tal punto de degradación e descrédito que vai ser moi difícil que a política española rexenérese e comece de novo a ser percibida pola cidadanía como unha solución aos nosos problemas, no canto de parte dos mesmos, como é na actualidade. Sen dúbida, fan falta con urxencia outras actitudes, outros enfoques, outras visións. DOREMA

venres, 12 de outubro de 2012

A QUEN CORRESPONDA

Pasaron xa as épocas na que o despostismo ilustrado construía a realidade ao berro de “todo para o pobo pero sen o pobo”. Incluso aquelas outras nas que, por decreto e sen consulta, aplicaban as directrices do “ordeo e mando”. Hoxe, recuperado o valor da convivencia, e grazas á acción positiva da política como armazón da nosa sociedade democrática,  temos voz e debemos ser escoitados, como individuos e como colectividade.
Pode que o pobo non teña toda a razón, pero ten razóns que axudan a construir a verdade, esa verdade que acaba por poñernos dacordo no esencial. Atravesamos unha mala época agravada polos recortes que o PP deseña e aplica indiscriminadamente. Pero ten que haber límites infranqueables. O respeto á dignidade das persoas debe ser o norte que nos guíe. E para iso, precisamos que a esquerda esperte do adormecemento que lle impide facer o que sempre fixo: dar resposta axeitada a cada tempo e a cada necesidade.
Foi a esquerda a que construíu os dereitos que hoxe elimina a dereita. Foi a esquerda a que defendeu aos que precisaron defensa; a que creou sistemas de igualdade e garantizou o progreso e a modernización do país. Creamos unha estructura política baseada nunha época socioeconómica concreta. Se precisamos modificala, fagámolo. Eu suprimiría deputacións, así como delegacións e subdelegacións do Goberno. Modificaría o Senado e algunas cousas máis. O PP non soluciona, engana. Despois das eleccións virá o rescate. A crise é a súa coartada. As tensións nas rúas a súa xustificación. Que a esquerda escoite por favor. É urxente. DOMINGO TABUYO

xoves, 11 de outubro de 2012

ONDE ESTÁ A GAIVOTA?

O noso querido 009 elixe un "look" afastado de Mariano Rajoy e apartado da gaivota que, como se sabe é un bicho preeiro... tampouco aparecen as siglas do "PP", o partido de Fraga, Romay, os sete magníficos trufados dos cen mil fillos da UCD e uns cantos bendicidos pola xerarquía eclesiástica.
O 009, fiel á súa anterior campaña onde, emulando o axente 007, igual collía a mangueira para apagar incendios que disputaba os seus rivais por ir en iate, preséntasenos agora por terra, mar e aire percorrendo o mundo mundial para prometer aos galegos de fóra o que nos nega aos que aquí pagamos impostos: saúde, diñeiro e amor.
Por aire no jet dun millonario chamado "Paxariño Novo" (o avión non o multimillonario) co que (o rico, non a aeronave) intercambiou, polo ben de Galicia, opinións para negocios de limpeza, agrícolas e gandeiros que moi ben pode ter futuro en calquera dos polígonos que sementou Fraga. Insisto: paxariño que non gaivota. E é que coñecen o dito de "gaivotas a terra, mariñeiros a merda"?; pois imos ao porto.
Alí a anteriormente coñecida como Xunta de Obras do Porto e agora Autoridade Portuaria abriu as súas portas para que o candidato Feijóo anuncie investimentos a mans cheas, aínda cando cabree, por sétima vez, á Xunta Electoral Provincial, pois está feo mesturar propaganda con actividade institucional.
Pero é tan emocionante volver á JOP para recordar tempos: de alí cobraba Crespo, o do cinto, presidía Puertos o hoxe alcalde Negreira e o candidato Feijóo era a man dereita de Fraga.
E chegados a este punto temos que recordar as trampas que nos tenden algúns políticos en campaña electoral: se te enganan unha vez, cabréante. Se son dous, póñente a cen... pero se son máis é que es parvo.
Tómannos por parvos?
Baixa o emprego, recórtanse os servizos sociais, inténtanse acernar os dereitos cívicos e o príncipe de Asturias xelea aos nosos empresarios para que axuden a Panamá
Non se decatou de que os nosos patriotas de lata se levaron noventa mil millóns de España en busca doutros mercados?
Ollo ao voo da gaivota.

mércores, 10 de outubro de 2012

SEÑOR PRESIDENTE

Circula pola rede a canción "Señor presidente", unha das últimas composicións do gran Luís Aguilé, incluída como novidade nun álbun recompilatorio do cantautor hispano-arxentino.
A letra desta canción contén todo un programa para a difícil arte de gobernar. "Eu son un cidadán común e corrente, só teño un voto que vostede me pediu e outorgueillo esperando que chegue ese día en que vexa cumprido ao pé da letra o que prometeu... E agora pídolle que o meu humilde voto non caia no esquecemento...".
Ademais do cumprimento das promesas, o cidadán Aguilé esixe ao señor presidente que acabe coa inseguridade nas rúas e coa corrupción dos políticos: "Imos esperar de vostede que ao cárcere irán os que deben pagar todas as súas corrupcións...". Neste sentido é moi expresivo o refrán: "Que se impoña a lei, non queremos perder a nosa forma de ser, somos xente de paz. Que non teña ocasión de gañar o ladrón".
Din os exégetas de Luís Aguilé que "Señor presidente" foi escrita -e ten validez- pensando nos gobernantes e nos políticos de todo o mundo. É unha canción con sentimento, que foi interpretada polo seu autor con paixón e contén verdades tan profundas que mandatarios dalgúns países prohibírona e o establishment doutros non ve con bos ollos que soe nos medios audiovisuais. Por algo moitos internautas sinalan que ata podería converterse no himno oficioso dos indignados. De feito, identifícanse con ela cidadáns indignados de moitos países.
Outra canción moi socorrida polos internautas é "Fala pobo fala... fala sen temor, non deixes que ninguén apague a túa voz, fala e non permitas que rouben a túa palabra", unha melodía que se escoitou con emoción na festa democrática das primeiras eleccións do 15 de xuño de 1977 e aínda hoxe emociona a todos os que, logo dunha longa ditadura, recuperamos a liberdade liberándonos dun réxime que para millóns de españois era o único que coñeceran.
"Señor presidente" e "Fala pobo fala" deberían soar como himnos oficiosos de todos os partidos nesta campaña electoral para recordar aos candidatos que deben ser comedidos nos seus discursos e para recordar a todos aqueles tentados polo "voto silencioso" da abstención que "se queres afirmar a túa vontade decidindo o teu destino coa forza da túa voz, se tes alento para falar... fala, pobo, fala, ¿quen pode obrigarche a calar?".  J.C.L.

martes, 9 de outubro de 2012

OS MAIORES SEN EMPREGO

O 67% dos parados maiores de 55 anos da nosa terra leva máis dun ano sen emprego. E no que respecta a toda España, nos últimos cinco anos a cifra se disparou de 131.700 a case medio millón. Dous de cada tres que entran no mercado laboral pasan ao desemprego. O aumento do desemprego e a precarización do traballo son dous dos motivos que están facendo da pobreza un fenómeno máis extenso. O número de fogares con todos os seus membros sen emprego multiplicouse por catro ata rozar os dous millóns.
En relación aos maiores de 55 anos, trátase dun colectivo que se incorporou á busca activa de emprego de forma intensa. A necesidade de conseguir ingresos extra para compensar a perda de emprego dos demais membros do fogar conduciu a esta xeración a saír en busca de traballo. Pero esta busca non adoita ter éxito. A circunstancia é preocupante pois son persoas cuxa xubilación esta próxima e necesitan seguir cotizando para obter unha pensión axeitada.
Respecto ao perfil, case seis de cada dez son homes, e dúas terceiras partes levan máis dun ano buscando traballo. Hai un feito que revela que ben podería servir para calquera franxa de idade: a maior formación, menor taxa de paro. Así, o paro entre os maiores de 55 anos en posesión dun doutorado é só do 2%. Para aqueles con estudos universitarios, ascende o 8,3%, mentres que esta cifra se eleva ata o 14,1 e o 18,3% para os que contan con estudos de Educación Secundaria de segundo e primeiro ciclo, respectivamente, subindo ata o 23,4% para os que só teñen estudos primarios. O dato dispárase ao 58,6% entre os maiores de 55 anos que non teñen formación.
Como afecta o paro ás persoas de máis idade? Saben que non lles aceptan o seu curriculum pola súa idade e se senten rexeitados. Ese rexeitamento dánaos máis que a un mozo. Ademais, buscan empregos específicos, o que coñecían, mentres que un mozo está disposto a reinventarse. A frustración vólveos moi susceptibles e iso dana a relación na casa.

luns, 8 de outubro de 2012

UN PARLAMENTO CHEO DE CORRUPTOS

José Oneto
Hai corrupcións e "corrupcións". Hai grandes corrupcións de millóns de euros que ás veces pasan desapercibidas nos medios, e "corrupcións" de centos de miles de euros, que provocan unha auténtica alarma social polas características especiais da mesma ou pola forma de levalas a cabo.
Na Comunidade Valenciana danse dos dous tipos e moitos máis, ata formar un auténtico catálogo que, polo momento, nunha auténtica marca, afecta a dez deputados do Partido Popular no Parlamento valenciano, imputados por distintos delitos relacionados co suborno, o tráfico de influencias, o financiamento ilegal do partido, a prevaricación, a falsidade de documentos, a malversación de caudais públicos, a fraude de subvencións oficiais, e ata, o lavado de diñeiro. Eses dez deputados autonómicos seguen ocupando sorprendentemente os seus escanos, polo seu número, o segundo grupo da Cámara aínda que seguen representando ao Partido Popular, algo realmente insólito en calquera país democrático e, iso si, foron liberados de responsabilidades políticas importantes dentro do seu grupo parlamentario.
Os dous últimos casos protagonizáronos o portavoz parlamentario Rafael Blasco, sete veces conselleiro do goberno valenciano con Joan Lerma, Eduardo Zaplana, Olivas e Camps, e a deputada e Alcaldesa de Alacante, Sonia Castedo, acusada de suborno, tráfico de influencias, malversación de caudais públicos e falsidade documental. E os dous foron protagonistas de dous escándalos económicos que teñen unhas características especiais: Blasco, conselleiro de Solidariedade e Igualdade, quedou con parte da axuda da cooperación a Guinea Ecuatorial e Haití, e Sonia Castedo, deixou o novo plan de Urbanismo de Alacante en mans do promotor e construtor Enrique Ortiz, propietario do Hércules Club de Fútbol.
O caso de Blasco é especialmente sanguento porque, segundo o auto xudicial a trama que el dirixía, chegou presuntamente a roubar diñeiro destinado a nenos e nenas vítimas de agresións sexuais ou a enfermos de Sida, en Guinea Ecuatorial, ou a damnificados en Haití tras o terremoto de 2010.
O diñeiro público chegaba á conta bancaria das ONG que debían xestionar a axuda a estes proxectos sociais e ao cabo duns días, saía desas contas transferido a algunhas das "empresas pantallas", utilizadas pola trama de Blasco e os seus socios.
No auto cóntase que a ONG Ceiba recibiu dos orzamentos de 2009 máis de 600.000 euros para dous proxectos en Malabo, un contra a "violencia sexual e explotación laboral do neno" e outro para a "redución do nivel do contaxio da sida", que días máis tarde apareceron en empresas da trama. En total, o 72% desa axuda destinada a eses proxectos sociais en Malabo foi desviada fraudulentamente, segundo a xuíza que leva o caso.
O auto xudicial tamén fai referencia a Haití, onde trasladouse o conselleiro Blasco para comprobar os danos do terremoto de 2010, para logo conceder unha subvención de 177.000 euros á Fundación Entre Pobos, co que desenvolver unha "consultoría técnica ao proxecto de construción dun Hospital en Belle Anse". Desa cantidade, a empresa privada Matuscas, S.L, parte da trama investigada, levou máis de 40.000. En 2011, o goberno valenciano destinou catro millóns de euros para construír un hospital en Haití. O concurso público, segundo o auto xudicial, foi manexado desde a Consellería de Solidariedade e Igualdade de maneira que recaese nas empresas da trama corrupta.
A estas alturas, o señor Blasco segue de deputado no Parlamento valenciano e a señora Castedo anunciou que seguirá sendo Alcaldesa de Alacante, porque ademais asegura, a ela ninguén lle pediu a dimisión.

domingo, 7 de outubro de 2012

GRAZAS AO CREDITO

Utilizar a situación española contra Obama é alucinante pero bastante comprensible. Os estafadores sempre culpan os estafados xa que foron uns "primos" que se deixaron enganar. A situación de España creárona individuos como Romney, de misa diaria, pero que non teñen ningún problema en estafar a destro e sinistro. A verdadeira natureza da crise española (o que a fai diferente) é que non se basea nunha dilapidación en políticas sociais (habia superavit na época inicial de Zapatero aínda que este se baseaba no espellismo da burbulla inmobiliaria) senón no baleirado das institucións financeiras (especialmente das caixas de aforro que non son, non eran, de ninguén), a apropiación por parte dos especuladores inmobiliarios e financeiros dese capital e o pedido a bancos estranxeiros, e a transferencia desa débeda aos hipotecados, os "investidores" inmobiliarios de baixo nivel, e os contribuíntes en forma de bancos e caixas nacionalizados xa rescatados polo Goberno.
Todo iso só foi posible grazas ás políticas do Goberno Aznar que o fomentaron, de forma premeditada. A ese señor só lle ineresaba iso: permanecer 8 anos, montar esta lea (do que se debeu beneficiar), e deixarlle o morto ao seu sucesor (que debía de ser un parvo útil na súa opinión) mentres enchía o pais de inmigrantes (para traballar na burbulla e aumentar o número de endebedados ou estafados potenciais), e de prexubilados (para impedir que a protesta social que puxera ao descuberto a desindustrialización e a destrución do tecido produtivo).
Nin con maioría absoluta cambiou a lei do aborto nin a do divorcio nin nada xa que iso non lle interesaba. Non poderemos recuperar a credibilidade mentres non xulguemos (e condenemos) os responsables financeiros e sobre todo políticos de todo esa estafa, que se parece moito máis a unha pirámide de Ponzi que a unha burbulla inmobiliaria como a que houbo noutros paises e que alguén ideou grazas ao crédito barato obtido coa entrada no Euro.

sábado, 6 de outubro de 2012

EMPOBRECEMENTO E DESALENTO

Mentres observamos a crua realidade que nos rodea, que pouco a pouco nos vai ofrecendo un aspecto progresivamente peor, é moi difícil non caer no desalento. Como están a recoñecer economistas de gran prestixio, o que está a suceder non é senón unha xigantesca transferencia de recursos financeiros dende as clases medias, traballadoras e menos favorecidas cara aos bancos, eses mesmos bancos que provocaron a crise mundial de 2007/08. ¿Quen, se non, están recibindo os intereses fabulosos da crecente débeda pública de estados como España, en cuxos presupostos de 2013 se destinan nada menos que uns 38.000 millóns de euros exclusivamente para ese capítulo? E o malo é que, neste sinistro e empobrecedor proceso, os gobernantes "democráticos", nos cales o pobo depositou de boa fe a súa confianza, asumen o papel dos nosos principais verdugos.
O problema complícase, no caso de España, pola nosa dependencia dunhas institucións europeas que actúan con extrema lentitude. Mesmo cando se produce o milagre de chegar a uns acordos minimamente satisfactorios, estes tardan logo unha eternidade en aplicarse. Á ineptitude e incapacidade do goberno nacional únense a inutilidade e indecisión da UE, que non cesa de dar voltas e voltas a ideas como axustes do déficit, apoio á moeda única, fondos de rescate, unidade bancaria, supervisión, austeridade, débeda pública... As reunións ao máis alto nivel, os cumios, as declaracións, etc., sucédense sen fin, pero sen que cambie nada no fondo das cuestións. Para os que estamos máis ou menos ao tanto das noticias, todo resulta sumamente canso e desalentador.
Precísanse con urxencia cambios de enfoque e medidas contundentes e drásticas, que actúen como estímulos da economía real. Mentres esta non se dinamice e creza, o empobrecemento continuará, e o desalento tamén.

venres, 5 de outubro de 2012

A POLÍTICA DOS TRES SOLDOS DEIXA SEN SALARIO Á OPOSICIÓN

É un cumio do populismo difícil de superar: María Dolores de Cospedal decidiu que o mellor xeito de saír da crise é a austeridade: a dos demais, empezando pola oposición. Nunha medida sen precedentes en democracia decidiu deixar sen soldo os deputados das Cortes de Castela-A Mancha. Recortará así algo máis dun millón de euros. Antes de xulgar o dato, hai algunhas cifras que convén repasar.

1. Este arrebato polo aforro alleo é obra e graza desa mesma política que durante anos compaxinou varios soldos públicos sen pestanexar. En 2009, De Cospedal cobrou 240.737 euros do diñeiro dos contribuíntes: case tres veces máis que Zapatero. En 2010 foron outros 223.595 euros máis. Traducido a deputados: ela soíña recibiu en dous anos case a metade do que agora quere economizar deixando sen salario aos demais.
2. O millón que aforrará De Cospedal é asimétrico: sae principalmente da bancada da oposición. A maioría dos deputados do PP non terán maior problema. Dos 25 parlamentarios cos que conta o PP, 15 cobran xa outro soldo público: como alcaldes, concelleiros ou conselleiros. Son principalmente os 24 deputados socialistas -só seis son concelleiros e un é alcalde dun pobo de 1.700 habitantes- os que o van a ter que buscarse outro traballo para chegar a fin de mes.
3. De Cospedal aforra pouco máis dun millón de euros en deputados mentres gasta millonadas en altos cargos. Só na Consellaría de Presidencia, De Cospedal ten contratados a dedo a 41 asesores de libre designación por 1.644.140 euros. En todo o Goberno hai 82 e cobran ao ano 3,26 millóns de euros. Ademais, hai outro fondo con 67 millóns de euros presupostados para "alta dirección". Non se sabe cantos directivos son.
4. O presuposto de Castela-A Mancha é de 7.440 millóns de euros. O aforro con esta populista medida equivale ao 0,01% das contas públicas. O recorte pode saír moi caro porque o traballo da oposición consiste precisamente en controlar o Goberno e evitar que ese enorme presuposto gaste mal.
5. Pero a principal trampa non está aquí. Seguindo o mesmo discurso da austeridade, De Cospedal pretende reducir o parlamento de Castela-A Mancha á metade. O cambio esconde outra trampa: igual que intentou Núñez Feijóo en Galicia, a nova repartición favorecería aquelas provincias onde o PP recibe máis votos. É un xeito de blindarse na cadeira de brazos recortando en democracia e usando o populismo antipolítico contra a oposición. ESCOLAR.NET

xoves, 4 de outubro de 2012

QUEN PAGARÁ A FACTURA? OS DE SEMPRE

A suma por socorrer os bancos que será case imposible de recuperar alcanza xa os 21.000 millóns de euros.
O que paga ten dereito a saber quen se leva o seu diñeiro e por que o fai. Os cidadáns ven como o Estado recorta en sanidade, educación e prestacións públicas, mentres socorre os bancos, o que provoca unha indignación difícil de conter. E a confusión que existe aínda enerva máis.
O venres pasado, o Goberno dixo que pedirá a Europa 40.000 millóns para o último rescate. Pero ese non é o primeiro diñeiro que se destina á banca. A proba é que o ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, admitiu que o Estado ten un déficit de 16.660 millóns polas facturas pagadas no pasado ás entidades. Non obstante, dixo que é un diñeiro "que vaise devolver".
Aquí empezan as dúbidas. A estas alturas da crise aínda é moi difícil saber canto vai perder o Estado (os cidadáns) para evitar a quebra da banca. Pero será moito diñeiro, moito. Ata agora, o capital que se inxectou en Unnim e en Banca Cívica, uns 2.000 millóns, se perderon. Os 1.375 millóns que ten, como máximo, Caixa España, danse por perdidos se Unicaja pecha a compra da entidade castelá. Á factura súmanse os 1.000 millóns que xa ten o Banco de Valencia, quizais a primeira entidade que se tore e se venda, en parte para dar un escarmento. Estes mortos suman 4.350 millóns.
Outros diñeiros perdidos: os 400 millóns por Cajasur (en mans da BBK) e os 5.250 millóns da CAM, comprada polo Sabadell. Ata agora sumamos a redonda cifra de 10.000 millóns.
Pero hai máis: o propio Estado admitiu que o FROB, o fondo de rescate, perdeu 11.000 millóns entre 2010 e 2011 por Bankia, Novagalicia Banco e CatalunyaCaxia, así que a suma alcanza os 21.000 millóns de case imposible recuperación. Por non dicir, totalmente imposible. Do total, 5.000 millóns pertencían ao Fondo de Garantía de Depósitos da banca. Todas as comunidades autónomas recortaron 13.000 millóns en Sanidade e Educación, por exemplo. E 21.000 millóns é todo o que se recada por impostos indirectos en España. Outra referencia.
Onde está o límite?É isto todo? Non se sabe, pero parece moi difícil que non haxa máis perdas. Bankia, CatalunyaCaixa, Novagalicia e Banco de Valencia necesitan 46.206 millóns de capital, segundo as probas de Oliver Wyman, pechadas o venres. Cando se vendan ¿canto se cobrará por eles? O 50%? Non se pode dicir aínda. Esta é a función dos novos xestores, revalorizar as entidades. Como di un experto, cando se recapitaliza un banco, cóbrense as perdas pasadas, pero non sempre significa que a entidade vale todo o que se pon.
E aí chega a pregunta: por que non o deixar quebrar, como conseguiu Lehman Brothers? A teoría di que chega o pánico bancario, colápsase o sistema de pagamentos e a xente acudiría a buscar o seu diñeiro nos bancos. Un diñeiro que non está porque se prestou, invertido, etc.
Hai unha referencia certa: en 1993 e 1994, na crise de Banesto, perdeuse o 30% do que inxectou, uns 1.000 millóns de euros. A diferenza é que agora a economía non se recupera, como entón, e a crise bancaria é sistémica, non dunha entidade.

mércores, 3 de outubro de 2012

PRESUPOSTOS ANTISOCIAIS

O presuposto en pensións aumenta menos do que crecen os xubilados.
As bolsas recórtanse, a pesar do anunciado polo Goberno.

Que as contas non cadran na elaboración dos Presupostos Xerais de 2013 quedou claro este xoves cando o Goberno anunciou as súas optimistas previsións de recadación e de evolución da economía. Pero o titular de Facenda, Cristóbal Montoro, deixou patente na presentación completa das contas públicas, este sábado no Congreso, que ademais tampouco encaixa a letra. O Goberno anunciou en grandes titulares os principais eixes de gasto do presuposto, como a suba das bolsas ou no mantemento da partida de I+D+i, entre outras, pero unha análise rápida das cifras deixa ao descuberto a falacia destes datos. Nin música, nin letra acompañan o que Montoro bautizou como uns presupostos "moi sociais", nos que o groso do gasto se vai en pagar unhas pensións polas que xa cotizaron os españois e en facer fronte aos intereses da débeda.
En xeral, case ningunha das cifras que dá o Goberno son o que parecen ser, agás, paradoxalmente, o pagamento dos intereses da débeda. "Solo soben as pensións, o pagamento da débeda e as bolsas", asegurou Montoro en varias ocasións.
Por partes. As pensións soben, si, pero porque aumenta o número de pensionistas e a contía que reciben grazas a que os novos xubilados que acceden ao sistema o fan con bases de cotización máis elevadas onde o efecto da alza do 1% xeral das prestacións anunciada polo Goberno queda moi diluído.
Se tomamos como base que o pasado ano se presupostou un gasto en pensións de 101.953,80 millóns en prestacións contributivas, unha alza do 1% equivalería a pouco máis de 1.000 millóns de euros polo que o montante que excede ata o presupostado para este ano (106.350 millóns) se pode atribuír ao aumento natural da nómina das pensións.
Cabe resaltar que cada mes, segundo publica o Ministerio de Emprego, a nómina de pensións crece a un ritmo superior ao 4% (un 4,4% no mes de setembro, o último dato publicado). Así, en total pagarase un 4,3% máis en pensións contributivas, pero o groso desta suba débese ao efecto da incorporación de novos cotizantes.
O resto das partidas dentro da carteira de "Servizos Públicos Básicos" descende, incluída a de "Servizos sociais e promoción social" que malia aparecer no cadro de resumo cunha suba do 34,4%, a letra pequena advirte de que o aumento se destinará a atender obrigas de exercicios anteriores. Por iso, o resultado final é unha caída do 14,4%. Só o gasto en melloras administrativas dispárase en máis de 1.500 millóns de euros por unha compra de activos propiedade das Mutuas de Accidentes de Traballo.
Ademais, cando o Goberno di que o 63,6% do gasto se destina á partida social, faino excluíndo a partida de débeda pública (38.589 millóns de euros). Unha vez engadida esta liña do presuposto, o gasto social apenas supera o 55% das contas públicas. Tamén se queda fóra unha nova prorroga do plan Prepara.
En canto aos outros anuncios do Executivo, caen polo seu propio peso. As bolsas caen nun 3,8%, aínda que o Goberno asegura que soben parapetándose en que "as máis importantes" (na súa opinión), as concernentes a universidades, o fan nun 2%. Tamén se maquillan as cifras respecto a investigación civil. Aínda Que a dotación só reflexa unha caída de 70 millóns de euros respecto aos 5.633,2 de 2012, o certo é que o presuposto destinado a subvencións, as que realmente son útiles para o financiamento da I+D, cae en 340 millóns de euros.

martes, 2 de outubro de 2012

HAI MOTIVOS

Por que?, pregúntanse os editorialistas de medio mundo levando ás primeiras páxinas dos seus xornais as fotografías das manifestacións, represión incluída.
Hai sesudas reflexións, algunha que outra intencionada crítica e moito ruído que non fai ben a ninguén e pon o Goberno a pan pedir.
E hai, hemerotecas. ¿Recordan cando o PP galego, cos seus alcaldes á fronte, rodeou -quixo tomar- o Hórreo? (foto) ¡Na tele aparecía Feijóo, capitaneando os insurrectos!
Recorden cando a dereita de Rajoy e Feijóo, antes de que o señor Mas anunciase un referendo, proclamou o seu boicot ao cava e aos produtos cataláns asumindo o papel de "separadores".
¿Recordan que o señor Pons, fai nove meses e dezaoito días, á vez que prometía a creación de tres millóns de postos de traballo, incitou os mozos a seguir o exemplo dos gregos, dos exipcios, e que se botarán á rúa?
¿Recordan cando as manifestacións do PP, coa igrexa ao seu lado, querían na rúa cambiar as leis do Parlamento elixido democraticamente?
Antes  eles si, agora os demais non.
¿Hai motivos para a indignación?
Por exemplo, a nova conxelación salarial aos funcionarios -médicos, mestres, policías e xuíces- mentres o propio Goberno aproba "primas" de centos de miles de euros ao que foi presidente do Tribunal de Contas, que leva "na pomada" máis de trinta anos cobrando magníficos salarios e mentres se desangran os equipos polos ERE, eles recollen a " ex " como Esperanza Aguirre ou Romay Beccaría.
Pola suba do IVE; pola amnistía aos defraudadores mentres aperta os que pagan os seus impostos; polo anunciado aumento do un por cento aos pensionistas mentres a cesta da compra sobe un sete; soben tamén o custo das medicinas, e anuncian un aumento no copagamento doutros servizos sanitarios, para acompañar unha suba de taxas que fan perder poder adquisitivo.
Secuestraron TVE converténdoa nun reduto para os seus fieis e un apéndice do PP. Sube a prima de risco (¿ten agora o nome de Mariano, señora vicepresidente?), baixa a bolsa, crece o desemprego e o Banco de España augura un futuro peor. Tras nove meses no poder queda a constatación do fracaso das súas políticas resumidas en máis paro e miseria. Sobran, pois, os motivos para a indignación e a reflexión.

luns, 1 de outubro de 2012

MÁIS RECORTES E REFORMAS FISCAIS

De momento, máis recortes e nada que afronte o problema estrutural que nos arrastra a que os intereses da débeda, menor aínda que a alemá respecto do PIB, nos custen máis que os gastos de persoal da administración. A confirmación do repetido, unha e outra vez, sobre o tipo de recortes e reformas deste goberno, que non só o confirma nos novos presupostos senón que nos renvía para nova reiteración no futuro: máis recortes e mais depresión. Ningunha política, nunha non-comunidade europea, onde as condicións dese sobrecosto financeiro que impoñen a banca alemá e cuxa presión sostén co BCE como representante do lobby bancario, se organicen conforme ao sentido que lle corresponde a un estado e non á cova de Alí Babá. Alguén debería dicir en Europa, ante estas traizóns aos estados, que ou se cambian as condicións ou se rematou o Euro.
A suba de impostos non é unha reforma fiscal e non atende a onde hai, senón onde pode extraer algunhas miserias, que a estas alturas tampouco están mal, pero só como xustificación. Seguimos con desgravacións escandalosas á banca e grandes corporacións que só pagan o 12% real de Imposto de Sociedades e seguimos sen atallar a fraude. O fiscal disimulado co nome de incremento impositivo. Toda unha política externa de recortes conforme ao fundamentalismo neoliberal que obvia, unha e outra vez dende a presión interna e externa, o carácter impositivo relaxado do noso país. Un enorme diferencial recadatorio respecto dos países do norte, en cuxa porcentaxe de ingresos sobre PIB estariamos fóra deste caos.
Pero a prensa ao servizo da corrente neoliberal, di outra cousa: "Abc", "O Goberno de Rajoy demostrou, novamente, que ten meridianamente clara a estratexia que precisa España para saír do atranco da crise. Austeridade presupostaria para reducir o déficit, garantindo a protección social, e reformas estruturais para potenciar o crecemento constitúen a receita".
É dicir, máis do mesmo ofrecido ata agora cos resultados coñecidos e demostrados, nos que a esta alturas non creen nin os seus acólitos mais acérrimos e que só se sosteñen polas consignas de prensa, que como estas, na repetición manteñen o desconcerto. Todo axustado a un suposto menor decrecemento do previsto, -0,5%, para que coa mentira lle cadren as contas. Se estes non se van, teremos que marchar nós, o próximo ano, salvo milagre exterior, máis e peor.
Por suposto novas reformas "estruturais" -nin concepto de estrutura teñen dadas as que refiren, na que só a laboral é tal- baseadas na eficacia as numerosas realizadas ata agora, que acreditan a capacidade de que están dotados para atacar os momentos de dificultade. Entre elas o desenvolvemento da referida reforma laboral -na que se baseaba a prevista caída do desemprego e ía facilitar os axustes de platilla ás necesidades horarias e produtivas-, que nos puxo onde estamos. É dicir o desenvolvemento da pretensión do fundamentalismo neoliberal respecto da liberalización do mercado laboral para conseguir reducir os custos de produción a custa do mundo do traballo e a favor dos beneficios (Consenso de Washington). O desenvolvemento da precariedade laboral para o vindeiro, que non só axustará os novos salarios senón que seguirán reducindo os actuais ás novas condicións.
Para o resto non é necesario estenderse, queda certificado polo carácter acreditado por este partido e este goberno, non só dende que esta no poder senón dende que vén exercendo de oposición durante a crise. Non esta facendo nada que non se temese, (as promesas de non tocar sanidade, educación, etc obtivéronse a demandas directas que non había programa - e as pensións líbranse como único recurso defensivo e sobre a base dun decrecemento representado no +1%-), e si esta incidindo sobre o previsto con toda a intensidade de que é capaz unha dereita do máis extemporánea. DOREMA