xoves, 28 de agosto de 2014

BENVIDA MRS. MERKEL

Resultado de imagen de jose carlos diez            
En 1995 a débeda privada de empresas e familias en España supoñía o 75% do PIB. En 2008 era case do 200% do PIB. As familias e sobre todo as empresas embarcáronse nun proceso de endebedamento frenético sen precedentes na historia da nosa querida España. En 2008 a quebra de Lehman pechou o acceso da banca española aos mercados de capitais e o endebedamento privado fíxose insostible.
Merkel, de visita en España, non foi a responsable deste desastre. Foron as propias empresas e familias as que decidiron endebedarse sen presións externas. Foron bancos españois os que lles prestaron o diñeiro. E foron bancos e fondos de pensións estranxeiros, sobre todo alemáns e franceses, os que prestaron aos bancos españois para formar a burbulla inmobiliaria.
Pero cando pican as burbullas e as economías se incendian, os cidadáns esixen aos seus gobernos que interveñan e lles resolvan os seus problemas. Polo tanto, as críticas a Merkel son como xefe dos bombeiros xa que ela non provocou o incendio. Pero a súa xestión dende 2009 foi nefasta e é a principal responsable da segunda recesión que sufriu España e Europa en 2012 e que complicou significativamente a solución da crise de débeda.
Alemaña é unha economía enferma que rexistrou un dos menores crecementos do mundo nos últimos quince anos e que necesita que o BCE baixase os tipos ao 0% para non entrar en depresión. Paradoxalmente este débil crecemento permitiulles chegar a 2008 sen débeda externa e sen burbulla. Merkel actuou en Europa como defensora do aforrador alemán, sobre todo os pensionistas que a votan maioritariamente. E forzou que todo o axuste se fixese nos países con cargo á débeda pública.
O resultado foi desastroso xa que España ten agora máis débeda pública e privada sobre PIB que en 2007. A causa é que o débil crecemento e a deflación fan que os intereses aumenten máis que os ingresos e a débeda crece de xeito explosivo. Obama, cun problema de débeda maior que a Eurozona, reestruturou parte da débeda privada, recapitalizou o sistema bancario, aprobou un ambicioso plan de investimentos pública e a Reserva Federal monetizó a débeda, evitou a deflación e depreciou o dólar para reactivar o crecemento.
Un plan similar é o que necesita Europa e España. A política monetaria e cambiario é europea e a política fiscal está condicionada polo pacto de estabilidade. Rajoy debería ser realista e dicirlle a Merkel que as nosas exportacións caen e que a nosa produción industrial e vendas minoristas están estancadas. Que os nosos ingresos fiscais crecen un raquítico 1% e os ingresos exteriores un 2%, mentres os intereses da débeda pública e externa crecen a taxas de dous díxitos.
España necesita o plan de investimentos que propuxeron os socialistas europeos e que Merkel veta. Necesita cambiar os estatutos do BCE para introducir o obxectivo do pleno emprego e unha política monetaria máis agresiva para depreciar o euro que Merkel veta. Necesita avanzar na unión fiscal e bancaria e mellorar o goberno europeo que Merkel veta. E necesita que Alemaña sexa a locomotora que saque a Europa da depresión, como o resto sacamos a Alemaña da súa depresión en 2001.
Pero Rajoy, como Alicia, seguirá no País das Marabillas. Dille que España vai ben, que as reformas e o austericidio funcionaron e que lle da Arias Cañete unha comisaria potente ou que diga que é probable que España presida o Eurogrupo en 2016. O conflito entre debedores e acredores existe e dicirlle a Merkel o que quere oír sitúanos no peor dos mundos.

domingo, 24 de agosto de 2014

MARCA ESPAÑA: TI CONSTRÚE, QUE O PAGAMOS ENTRE TODOS

Benidorm é unha das cidades máis famosas de España. Éo por diversos motivos: un dos recheos favoritos dos telexornais en períodos vacacionais; segundo municipio con máis rañaceos do mundo (despois de Manhattan); e escenario frecuente de pelexas entre tránsfugas do PP e PSOE. Pero quizais a principal razón que lle deu esta fama é ser máximo expoñente dunha industria emblemática deste país: o turismo.
Como non podía ser doutro xeito, Benidorm está enchida de sombras. Probablemente a máis longa mide 200 metros de altura: 47 plantas que albergan 269 vivendas nun deseño que representa dous "1" unidos, suposto símbolo do seu poderío. Refírome ao edificio InTempo.
Trátase do edificio residencial máis alto de todo Benidorm (superando ao hotel Bali). De feito, é o segundo edificio residencial máis alto da UE. Ía ser un dos maiores pelotazos inmobiliarios da historia deste antigo pobo de pescadores, que ademais serviría para atraer máis turistas e marcar o principio do fin da crise en Benidorm. Quizais o titánico do proxecto fixo que os seus construtores non tivesen en conta os sobrecostes derivados das dificultades técnicas. Finalmente, a complexidade do proxecto fíxoo insostible. O crédito tóxico sobre o que se erguía o gran InTempo foi adquirido pola SAREB, "o Banco Malo".
Esta "xoia" do turismo español foi comprada por 46 millóns de € (cunha quita do 50%) a Nova Caixa Galicia. Esta entidade, á súa vez, adquiriu o crédito que lle concedera Caixa Galicia a Olga Urbana (construtora do edificio). Resultado: o crédito pertence á SAREB (diñeiro público), pero a propiedade é de Olga Urbana e a inmobiliaria Maxxima é a única que pode vendelo (de acordo ao contrato asinado coa SAREB).
En principio, o turismo podería ser unha fonte de riqueza para o noso país. Podería xerar postos de traballo dignos e un desenvolvemento sostible nas zonas que o impulsaran. Desafortunadamente, o Turismo "Marca España" non se caracteriza por ningunha destas dúas calidades. Pelotazos urbanísticos, emprego precario, conivencia entre grandes empresarios e unhas institucións que, cometan a atrocidade que cometan, sempre están dispostas a salvalos con diñeiro público, son as marcas da casa.
Temos un país especialmente ben dotado para o desenvolvemento turístico, pero temos un gran debate pendente. Protexer o ámbito natural e repartir a riqueza xerada de forma equitativa dende un punto de vista rexional e social é unha alternativa. Os "InTempos", "Algarrobicos", "Eurovegas" ou o suicida desenvolvemento petrolífero en Canarias, a outra opción. Os nosos políticos tomaron a posición que máis lles beneficia (a eles, claro). Mentres que non se cambien tórnalas, o turismo non será máis que outro exemplo de como solucionamos as cousas en España: sacrificamos "o que faga falta" para que empresas privadas poidan facer o que queiran co noso territorio, co noso diñeiro, e mesmo cos nosos dereitos.
Carlos Huerga-Público

venres, 22 de agosto de 2014

PREÁMBULO FELIZ DO HOME DA RÚA

De Guindos gastouse 12,5 millóns de euros, entre o inicio da lexislatura e finais do mes de maio, en informes, estudos externos e outros traballos técnicos. O que máis chama a atención foi o servizo de xestión de tramitación de patentes e outros títulos da propiedade industrial e intelectual do CSIC nos exercicios de 2013 e 2014, cuxa suma arribou a algo máis de medio millón.
Estamos afeitos a estes gastos do Goberno español, o cal nos esixe austeridade aos españois mentres el desgasta os caudais públicos en cuestións que realmente non son esenciais para a tan afamada "recuperación económica".
Entre campañas de comunicación da débeda do Estado, gastos do CSIC -todo en relación coa tecnificación dos informes-, dispendios por parte da Secretaría de Estado de Investigación, alianzas co Centro de Investigacións Enerxéticas, Ambientais e Tecnolóxicas -CIEMAT-, cifras astronómicas para a Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía, a Dirección Xeral de Comercio Interior, o Instituto de Saúde Carlos III, e non sigo porque este artigo me chegaría ata o final, o ministro De Guindos gastou un potosí só en asesoría e en información. Persoalmente estes gastos terían a súa relevación se se ativesen a funcións públicas, as cales se remitisen ao aproveitamento da cidadanía española. Pero nada máis lonxe diso. Este dispendio trátase dun dispendio ao que nos ten afeito o marianismo dende que chegou ao poder -ver o meu artigo "Os despachos da pobreza", onde, irritadamente, critiquei o gasto de 20 millóns de euros en remodelar os despachos dos ministros do Sóviet Popular-. Touréannos como o facían Frascuelo e Joselito. Estes señoritingos pénsanse que o pobo español caemos dos cumios dos chopos -alá onde Machado facía os seus versos-. Pero o pobo español está máis espelido que un touro saído de chiqueros. O pobo español é un animalario que morde, que está envelenado, que fai xustas con estas aparencias semiescuras. España vai de caldeiro como un pañizar sobre os corpos beliscados.
Aspiremos, polo tanto, cara ao claro nas cousas de España -dicía Ortega-. Aspiremos que este Sóviet neoconservador non diga unha cousa e, pola faltriquera, se saque os informes millonarios para outras cousas. Demasiado dor hai neste país para que De Guindos -de chile picante- zorregue o parné a costralada tras costralada. Señor lector, intelixente e avisado deste país de necios, sabe vostede que estes popularcillos rouban por onde poden, que usan os tópicos na súa propia cegueira, que manteñen as súas angosturas mentais en todo o que ten que ver coa felicidade da cidadanía indignada. Os trapos que imos coñecendo cada vez están máis sucios e a elegancia dos seus pensamentos políticos nada ten que ver cunha España en plena recuperación -por moito que o sorrinte Montoro nos a endiñe sempre que pode-. Este país agoniza no seu consecuencialismo do cidadán X.
Non hai saída. Todo son farsas e comedias barrocas. Aquí o importante é a urxencia que solicita este país para que veña xente verdadeiramente honrada e reforme, recambie, reformule un parlamentarismo que de parlamentario só ten a voz do presidente da Cámara. O Parlamente morreu. Leváronseo en coche fúnebre -pagado pola Gürtel- aos paraísos fiscais. Onde quedan os heroes? Onde está o berro pacífico e lomado en formas e mañás que saia a defender España como debe ser defendida? España está invertebrada. Cada día podémolo presenciar no BOE. Soñemos un home que sae á rúa e aínda siga tendo gañas de vivir.
Emilio Arnau

xoves, 21 de agosto de 2014

GOLFERÍA ESPAÑOLA

Aseguraba Donoso Cortés, xa no século XIX, "A corrupción corroe todas as capas do tecido social español". Transcorreron case douscentos anos, e esta enfermidade continúa anegando cada estrato da nosa sociedade.

Todo arranca do pernicioso costume español de "intentar conseguir o máximo co mínimo esforzo" (e preferiblemente se ese esforzo corresponde a terceiros) en maridaxe coa non menos nefasta envexa, que cobiza o que posúe o de en fronte pero eludindo o mérito e capacidade do envexado. Aínda que os anteriores males non fan distinción de clase social, os seus efectos máis funestos recrúanse cuantitativamente cando florecen nas devesas do diñeiro...
En realidade, se en España imperase un capitalismo de verdade, a maioría dos grandes empresarios e banqueiros vagabundearían pedindo esmola ou resgaríanse os seus bochudos cus no cárcere. E se se aplicasen a si o que esixen aos demais, acabarían vendendo panos de papel nos semáforos.
Coa súa incompetencia e mans sucias afundiron os seus propios negocios que, en moitos casos, nos obrigaron a "rescatar". Talvez dende o seu retiro forzoso en Soto del Real, o anterior presidente da CEOE podería ilustrarnos con centenares de exemplos. Ou quizais Jaume Matas, recente inquilino na prisión da bucólica Segovia.
Pola súa banda, os grandes empresarios españois viron secarse os ubres da especulación inmobiliaria, a construción e as obras públicas. Pero queren seguir gañando o mesmo diñeiral. Dado que en materia de talento empresarial, innovación e tecnoloxía nin están nin se lles espera, lanzáronse á rapina dos servizos públicos e dos dereitos dos traballadores. En poucas palabras: meter a man nos petos alleos.
Deste modo "traballan" os grandes "empresarios" (é un dicir) españois. Por iso, na nosa nación, os grandes empresarios constituíron, en xeral, unha insufrible eiva. A historia está aí, para quen queira consultala. Comparar a grande empresa española cos seus homólogos alemáns, franceses ou ingleses só provoca rubor e noxo. A grande empresa española autodenomínase liberal, pero só para esixir menos regulación e control nas súas actividades. Á hora de innovar e arriscar botan o seu liberalismo polo alxibe e transfórmanse en compulsivos succionadores da teta pública.
Si, "curiosamente", o seu "liberalismo" se evapora á hora de esixir millóns de euros en subvencións, contratos coa Administración e regalos fiscais... que grandes empresarios os que necesitan do diñeiro público para sacar adiante as súas empresas privadas!
E o descaro non decrece, ao contrario: ademais do anterior, constantemente reclaman novos obsequios fiscais e a consolidación dun mercado laboral cheo de privilexios empresariais, pero que non se traduce en creación de emprego nin en mellora económica xeral. Neste sentido, o oprobio de fraude masivo e estrutural que perpetran os "empresarios" merece un aparte...
A fraude dos empresarios ás arcas públicas resulta insostible
Segundo evidencia GESTHA (Asociación de Técnicos do Ministerio de Facenda) a fraude fiscal no noso país sitúase en torno aos 90.000 millóns de euros/ano (si, leron ben, e nesta ocasión reproducireino en letra: noventa mil millóns de euros ao ano). Aproximadamente o 75% dese de fraude, como segue informando GESTHA, perpétrano empresas agrupadas na CEOE.
A cifra de roubo ás arcas públicas é tan mareante (15.000.000.000.000 das antigas pesetas. En letras: quince millóns de millóns) que a súa magnitude, ao igual que as distancias do universo, só pode entenderse mediante exemplos. Vexamos...
O presuposto total do Ministerio de Xustiza aproxímase aos 1.500 millóns de euros ao ano. Ou dito doutro modo o escave empresarial das arcas públicas equivale a máis de sesenta veces o presuposto do devandito Ministerio.
Noutras palabras, os que arremeten contra o inasumible gasto de funcionarios", "os privilexios dos traballadores fixos" e demais salmodias do catecismo neocon, son responsables, por activa ou pasiva, dun burato negro fiscal que nos obriga a emitir débeda pública para financiar os servizos públicos. Algo que non sería necesario se eses mesmos suxeitos cumprisen coas súas obrigas tributarias.
Obviamente, non podemos permitirnos o luxo asiático duns empresarios defraudadores, pedichons e incapaces de xerar riqueza e emprego mentres espremen os petos dos cidadáns honrados. Un lobby empresarial que só busca enriquecerse do modo máis rápido e co mínimo ou nulo esforzo, a custa da economía nacional e do benestar da mayoría.
Desgraciadamente, a solución contra o anterior preséntase moi afastada e incerta, toda vez que a CEOE non fai senón reproducir esquemas comúns a gran parte da cidadanía: levarllo cru aínda que sexa a custa de terceiros, defraudar a Facenda (dende os millóns "perdidos e esquecidos" de Jordi Pujol ao " con IVE ou sen IVE"? de talleres Pepe), recorrer ao amiguismo e enchufismo sen o menor indicio de vergoña para elevarse na escala sobre terceiros con máis mérito, cobizar o que posúe o do lado e, por suposto, ostentar e presumir. Dende o iate máis suntuoso aos tempos do 4 x 4 "de Jonatán o albanel, o que está casado con María Jessica, a perruqueira,".
Sobre a base do anterior, cada día reafírmome, os males de España débense única e exclusivamente aos españois, son eles os que crean e perpetúan os seus propios males. A frase non é miña. Foi escrita polas mans sabias e limpas de Amadeo de Saboya, o rei masón que puido transformar España nunha nación moderna e próspera... Se impedírono os españois.
Hoxe, outros moitos españois, moitos, en alarmante e inasumible porcentaxe, contribúen ou contribuíron á fraude, a corrupción e a componenda dende o posto-alto, medio ou baixo-que ocupen ou ocuparon. La mesma historia. O mesmo país. Só varían os nomes e traxe dos protagonistas.

mércores, 20 de agosto de 2014

TRIPLE RECESIÓN EN EUROPA?

Os datos do segundo trimestre en Europa non por esperados son menos decepcionantes. Italia está tecnicamente en recesión cun presidente do Goberno, Matteo Renzi, hiperactiva que cre que non é periférico e que aspira a liderar Europa cunha economía enferma. Francia, co PIB estancado, co investimento de empresas e familias á baixo e sostido polo aumento do gasto público. Polo tanto, tamén podemos considerala en recesión, e cun presidente ausente, François Hollande, máis pendente de Le Pen e de evitar que o fascismo se faga co poder no país da ilustración.
Alemaña, con caída de PIB pero tras un forte crecemento no primeiro trimestre, e que polo tanto aínda non entrou en recesión. Pero cunha economía enferma, que con tipos a dous anos da débeda pública negativos non é capaz de crecer máis do 1%. Angela Merkel ten a mellor valoración dun presidente dende hai décadas e o paro no 6% e non ten ningunha intención de cambiar a política económica europea.
E España ten un presidente agónico, un 90% de españois que non confían nel e o Goberno peor valorado da historia da nosa democracia, que cre que España é a nova locomotora de Europa. España ten case un 100% de débeda pública e 100% de débeda externa neta. Polo tanto, é un país que para crecer necesita exportar e para exportar necesita que os países aos que exportan as nosas empresas crezan. Pero o crecemento en EUA e China e do resto de países emerxentes perdeu intensidade. Francia, o noso principal cliente de exportación, está estancada e Portugal, o noso terceiro cliente de exportación -ao que vendemos máis que a toda Asia- pode entrar en recesión tras a quebra do Banco Espírito Santo, que terá un forte impacto negativo sobre o crédito e o investimento como sucedeu en España coa quebra de Bankia en 2012. E para colmo, o euro está sobrevalorado e afonda a dinámica depresiva e deflacionista.
É evidente que Europa necesita estímulos para crecer, xa que o crecemento non vai vir de fóra. A obsesión é o Banco Central Europeo, pero Xapón e o seu Abenomic xa demostraron que a política monetaria con restrición de crédito non é eficaz para reactivar o emprego. En canto subiron o IVE, a economía nipona parouse en seco.
A clave é un plan de estímulo fiscal. A maioría de países ten a débeda pública próxima ou por enriba do 100% do PIB e non poden financialo sen risco de provocar unha brusca suba das súas primas de risco. É necesario financialo con eurobonos. Europa non ten débeda e non necesitaría, como Xapón, subir o IVE para financiar o déficit. Eses bonos deberían ser comprados polo BCE para contrarrestar a deflación e depreciar o euro. Pero o problema é que as débedas consumen unha parte importante da renda dispoñible de empresas e familias, e do Goberno na periferia, e manteñen a demanda deprimida. Hai que mutualizar esas débedas cun plan similar ao Brady, que foi o que resolveu a crise da débeda de América Latina e a Década Perda nos anos oitenta.
Para facer todo isto, alguén debe plantar cara  a Merkel e forzala a aceptar este plan. Pero Rajoy agasállaa en Compostela, Renzi quere parecerse a ela e Hollande non sabe non contesta. Complicada unha solución coordinada polo que, como case sempre, será caótica. Esta vez non é diferente.

luns, 18 de agosto de 2014

HABERÁ NOVOS RECORTES

Despois de tantas mentiras, faise moi costa arriba crer este Goberno, sobre todo cando asegura que a época de recortes rematou xa. Díxoo ao presentar os seus últimos cambios en materia tributaria e repetiuno agora, tras a divulgación dun inquietante documento con 255 medidas para reducir aínda máis o gasto público. Entre elas, novas fórmulas de copagamento sanitario, o aumento do número máximo de alumnos por clase e outro machadazo ao soldo dos funcionarios.O documento é tan infumable que nin o Ministerio de Facenda nin as comunidades autónomas -que son as que supostamente promoveron eses recortes- queren asumir a súa paternidade. De todos os xeitos, se non hai un cambio de plans, o Consello de Política Fiscal e Financeira abordará o asunto, e aí uns e outros terán que mollarse. Aínda que a proximidade dun ano de tan alta densidade electoral como 2015, no que haberá municipais, autonómicas e xerais, lles aconselle escorrer o vulto.
Ese apertado calendario, e a incerteza sobre o seu desenlace, non axudan precisamente a entender por que se fixo chegar á opinión pública un documento que só pode espertar a irritación social. Aínda non cicatrizaron as feridas abertas nas costas dos cidadáns polo flaxelo con que se lles trata dende aquel malhadado maio de 2010 en que Zapatero abrazou a política de axustes. Unha política que Rajoy seguiu aplicando despois, co resultado de retardar a recuperación.
Por culpa do austericidio, temos menos postos de traballo malia a EPA de onte, cobramos menos diñeiro e, en definitiva, somos máis pobres que antes do inicio da crise. O Goberno di que a mellora da situación se encontra á volta da esquina, pero a verdade é que non se ve síntoma ningún de que vaia ser así, polo menos na rúa. Só certos datos macroeconómicos -non todos- e o peto dos especuladores, grazas á mellora desa caricatura da economía que é a Bolsa, mostran un panorama mellor.
De aí que para o común dos españois a posibilidade de novos recortes constitúa unha auténtica provocación, e por iso a súa filtración só se entende se con ela alguén pretende picalos. Aínda así, do que non cabe dúbida é do manifesto desexo de polo menos unha parte do Goberno de dar outra volta de rosca ao gasto público, como se o Estado, cos servizos sociais á cabeza, non estivese xa suficientemente depauperado. Pode que non o fagan agora, por puro cálculo electoral; pero, se volven gañar, seguro que o acaba facendo.

domingo, 17 de agosto de 2014

sábado, 16 de agosto de 2014

BURATOS FISCAIS AO NORTE E AO SUR

Andorra e Xibraltar son dous buratos fiscais históricos, coñecidos e, aparentemente, insuperables. O de Xibraltar adoita aflorar en verán como serpe de estío, agora actualizada por un informe da Unión Europea, que advirte ao Reino Unido e a España que hai que corrixir a anomalía. Xibraltar vive hoxe fundamentalmente do ventaxismo fiscal, incluído o xogo; aos británicos vailles ben porque lles aforra subsidiar unha colonia imposible, que sería o argumento decisivo para revisar o seu status e a soberanía. A fraude polo tabaco é clamorosa e a súa persecución non é asunto de enreixados, nin de rexistros (eses son beliscos de monxa) en fronteira; a orixe está nas compañías fabricantes e comercializadoras, e se os gobernos británico e español tivesen vontade e dilixencia para taponar a fraude sería cuestión de días.
Máis grave é o burato societario e mercantil que serve para burlar ao fisco español (e probablemente ao británico, aínda que estes compensan doutro xeito) e que nada ten que ver coa circulación de persoas; neste caso as viaxes son polas redes ou dende despachos en Londres ou en cidades españolas. Se os gobernos de España e o Reino Unido se puxesen ao labor de poñer punto final ao paraíso fiscal xibraltareño tamén sería cuestión de días.
O ministro español de Exteriores, doado de verbo, anunciou con suficiencia, ao pouco de ocupar o cargo, que en Xibraltar "se rematou o recreo". A estas alturas, dous anos despois, ninguén é capaz de interpretar que recreo?, de que falaba o ministro?
A Unión Europea, e a OCDE, deron pasos estes últimos tempos para taponar os buratos fiscais e propiciar os intercambios de información entre as autoridades fiscais, xudiciais e policiais para perseguir o branqueo de capitais, a fraude, a elusión fiscal e o delito organizado que adoita acompañar estes fenómenos. O avance é lento, pero empézase a percibir. Podería ir máis rápido, con sancións exemplares e disuasorias, pero vai lento e accidentado. Os intereses son poderosos e as causas xudiciais tropezan con defensas persuasivas e expertas. Por iso fai falta máis determinación política, pasar das palabras os feitos, do recreo á clase.Ao burato negro fiscal do sur únese o do norte: Andorra, que foi historicamente porta de entrada de diñeiro negro e de fuga de capitais. O segredo bancario empeza a debilitarse en todo o mundo, a globalización e o delito organizado, incluído o terrorismo, obriga os bancos a abrir os seus libros e ensinar os seus clientes. Suíza tivo que facelo e pouco a pouco os demais paraísos fiscais queren saír do club, polo menos aparentalo.
O caso Pujol abre a canle o caso andorrano; neste caso foron empregados da banca andorrana, polas razóns, que sexan, os que filtraron información sensible que desvela nomes de delincuentes fiscais de defraudadores como a familia Pujol. E esta xente, moi honorable e nada arrepentida, van demandar os seus cómplices por incumprimento do pacto de segredo. Non hai mellor proba do delito que esta denuncia, se a familia Pujol
demanda ao seu banco o caso vai ter interese e transcendencia, imos saber máis desta familia tan pouco exemplar.
Se o caso Pujol serve para poñer sobre a mesa a opacidade da banca andorrana e espanta aos defraudadores que confían en que o seu diñeiro estaba a cuberto, a viaxe terá pagado a pena. Algúns puxeron pés en polvorosa, peor o rastro queda, o diñeiro ule.

xoves, 14 de agosto de 2014

RAJOY XOGA CON LUME

O presidente do Goberno, Mariano Rajoy, medita en Galicia o final do axitado primeiro semestre do curso político e dubida sobre a posibilidade de facer unha crise de Goberno e de tomar mais iniciativas no ámbito político, tal e como llelo esixen dende o seu partido baróns rexionais e dirixentes que temen o contaxio do desastre electoral do PP -e por suposto do PSOE- durante as pasadas eleccións europeas do 25 de maio de cara aos que serán próximos comicios municipais e autonómicos de maio de 2015.
Nos primeiros seis meses do ano apareceron cinco noticias moi importantes como son a abdicación do Rei Juan Carlos, o afundimento do bipartidismo na eleccións europeas do 25 de maio, o final da era Rubalcaba e a chegada de Pedro Sánchez á fronte do PSOE, a confesión da grande estafa de Jordi Puyol e a aparición de Podemos na escena política nacional. Sen dúbida en todos estes acontecementos de primeiro nivel, Rajoy tivo a súa participación de xeito directo e indirecto. Ademais, da caída do bipartidismo derívase un importante trompazo electoral do PP o 25-M que se podería proxectar no curso electoral de 2015, mesmo a pesar da paulatina recuperación da economía e do paro.
Os relevos habidos na Coroa e no PSOE considéranse feitos positivos en xeral para o país. Como tamén o é a confesión da grande estafa de Jordi Pujol e a súa familia porque iso desinchou o proceso secesionista e liquidado o discurso de 'España nos rouba', porque o ladrón evidente resultou ser o mesmo Jordi Puyol e o seu clan.
Non obstante a caída do bipartidismo e a aparición de Podemos, que en principio divide a esquerda e beneficia ao PP, son dúas cuestións que preocupan ao presidente por cando está en xogo a estabilidade política e a gobernabilidade do país se se mantén a caída do bipartidismo e o ascenso de Podemos como terceiro partido e moi preto do PSOE, o outro gran partido dinástico que podería caer na tentación republicana a nada que vise en perigo o seu segundo posto na escala nacional.
A cuestión que Rajoy ten agora sobre a mesa, ademais dos festexos da Diada do 11 de setembro, é sen dúbida a posible crise do Goberno agora que o nomeamento de Cañete como Comisario europeo está cada vez mais difícil e que De Guindos se empeña na presidencia do Eurogrupo, ao tempo que ministros como García Margallo -por razóns de saúde- ou como Mato, Wert e Gallardón están moi afectados no seu prestixio, mentres dende Bruxelas o novo presidente da Comisión, Juncker, lle pide a Rajoy que propoña a unha muller para o posto que a España lle toca na Comisión.
Este Goberno de Rajoy está moi tocado e o presidente xoga con lume se insiste en non mover ficha porque os desafíos da política e as citas electorais de 2015 esixen tomar a iniciativa e contar no Goberno e no PP con dirixentes políticos de claro pulo, prestixio e notoriedade, e aí incluído un cambio radical na falida política de comunicación do Goberno. E a pregunta é: atreverase Rajoy á crise do seu Goberno empurrado pola UE e o calendario electoral? Dende logo ese cambio é toda unha necesidade para el e para o PP e tamén para España en xeral.

mércores, 13 de agosto de 2014

A CORRUPCIÓN COMO SISTEMA

Luca Prodan afirmaba que cando din que o poder corrompe, hai que ver sempre quen é o que chega ao poder, a ter poder. Quizais non é que o corrompeu o poder, senón que sempre estivo corrompido. É o mesmo siloxismo que o do enterrador shakesperiano requirido por Hamlet para que lle aclare o tempo que tarda un cadáver en corromperse e que antepón a consideración de que non estivese putrefacto antes de morrer.

Porque máis grave que o sistema estea corrompido é que a corrupción sexa o sistema. Cando o propósito da acción política é desautorizar e demoler o Estado en favor do poder intimidatorio do diñeiro, existe un ostracismo permanente da centraliade cívica e ética na vida pública.
Dicía Ortega e Gasset que peor que estar enfermos é ser a enfermidade e a corrupción se converteu no sistema evitando calquera límite refundando o Estado de tal maneira que poida consolidarse a transferencia da riqueza pública á órbita privada e abolir o control democrático sobre os poderes fácticos que actúan autoritariamente na articulación do modelo social. Como en todas as guerras, os perdedores sempre son os culpables, neste caso os pensionistas, os funcionarios, os parados, os inmigrantes, criminalizar perversamente por aqueles cuxa avaricia causou a crise e que agora se benefician tamén dela.
O ortopédico modelo herdado da Transición consolida que os poderes non suxeitos ao control democrático sexan tan influentes que resulte case imposible realizar unha política afín ás maiorías sociais se esta política non se compadece cos intereses dos poderes fácticos económicos, sociolóxicos e financeiros. Cando o interese xeral desaparece do horizonte do sistema a corrupción convértese nas únicas regras do xogo. A metástase da crise financeira ao ámbito público débese a que a peculiaridade máis importante do sistema económico español é unha forma de produción que esixe a concorrencia da violencia institucional suxeita á falsa narrativa das elites económicas e financeiras que dan carácter de eficiencia á imposición de medidas de nesgo ideolóxico. É por iso que todas as reformas estruturais sobre o tecido produtivo se incardinasen nunha soa dirección: a salvagarda dos intereses plutocráticos a custa do empobrecemento da poboación, o debilitamento dos instrumentos de defensa de traballadores e empregados, a xeración dun abundante exército de reserva como son os parados para manter os salarios ao bordo do nivel de subsistencia, o desmantelamento do sector publico para converter en negocio oligopólico os servizos sociais, a consolidación dunha fiscalidade regresiva, a constrición dos dereitos cívicos e as liberdades públicas ao obxecto de silenciar o malestar das maiorías sociais e a implantación dun Estado mínimo e unha democracia limitada que non poida contradicir o imperio do poder económico.
Pero tamén propicia a corrupción do sistema posto que o poder económico no seu afán por exterminar a política e converter os partidos en entes de xestión produce, en moitos casos, que a coherencia sexa simplemente mercantilista a través dun pragmatismo sen paliativos. Por iso, faise necesario e urxente unhas auténticas reformas estruturais que repoñan o valor ético da política e a supremacía dos poderes democráticos ante os intereses de minorías alleas ao escrutinio da cidadanía.

luns, 11 de agosto de 2014