mércores, 30 de xuño de 2010

A DÉBEDA AUTONÓMICA DISPÁRASE UN 28,4% NO PRIMEIRO TRIMESTRE

A débeda das comunidades autónomas aumentou un 28,4% no primeiro trimestre do ano en comparación co mesmo período de 2009, ata rexistrar 94.621 millóns de euros (que supón cerca do 9% do PIB). Trátase da cifra máis alta de toda a serie histórica, segundo datos do Banco de España. Nas corporacións locais, o endebedamento incrementouse un 15%.
Os datos do Banco de España mostran ademais que desde o ano 1995, o endebedamento das rexións non parou de crecer, batendo en cada exercicio marcas históricas, a pesar do compromiso de estabilidade orzamentaria adquirido nos últimos anos.
En canto á evolución da débeda, ningunha comunidade autónoma logrou reducir o seu endebedamento respecto ao pasado ano, destacando o incremento do 103% no caso de Canarias, o 73,6% de Navarra ou o 58,2% de Murcia.
Tomando o cociente débeda/PIB, Comunidade Valenciana volve un trimestre máis a situarse á cabeza da débeda autonómica, cun volume que alcanza o 15,1% do seu PIB, seguida de Baleares (13,5%), Cataluña (12,9%), Castela-A Mancha (11,9%), e Galicia (9,6%), todas elas por encima da media (9%). As porcentaxes son menores en Canarias (8,4%), Navarra (8,2%), A Rioxa (8%), Andalucía (7,6%), Aragón (6,9%), Murcia (6,3%), Madrid e Estremadura (6,2% en ambos os casos), Castela e León (5,6%), País Vasco (5,1%), Asturias (4,7%) e Cantabria (4,4%).
A comunidade autónoma con maior volume de débeda no primeiro trimestre foi novamente Cataluña, con 25.079 millóns de euros, cantidade que representa o 26,5% do total da débeda acumulada no conxunto das comunidades.
Logo de Cataluña, situouse Valencia (15.356 millóns de euros), que volve ocupar o segundo lugar por diante de Madrid, cuxa débeda ascendeu a 11.712 millóns de euros. Entre as tres, acumulan o 55,1% do total do endebedamento rexional.
A continuación, figuran Andalucía (10.788 millóns de euros), Galicia (5.244 millóns), Castela-A Mancha (4.155 millóns), Baleares (3.546 millóns), Canarias (3.483 millóns), País Vasco (3.317 millóns), Castela e León (3.141 millóns de euros), Aragón (2.234 millóns), e Murcia (1.687 millóns). Completan a lista Navarra (1.495 millóns), Estremadura (1.085 millóns), Asturias (1.077 millóns), A Rioxa (627 millóns) e Cantabria (595 millóns).
Concellos
Pola súa banda, as corporacións locais arroxaron unha débeda de 36.085 millóns de euros no primeiro trimestre en relación a igual período de 2009, o equivalente ao 3,4% do PIB, o que representa un aumento do 15% sobre o mesmo período do exercicio precedente. Do total da débeda das corporacións locais, a maior parte (29.660 millóns) corresponde aos concellos, cun incremento do 14,9%, e desta cifra, 15.235 millóns pertencen a capitais de provincia.
A débeda dos concellos de máis de 500.000 habitantes (Barcelona, Madrid, Málaga, Sevilla, Valencia e Zaragoza) alcanzou os 10.915 millóns de euros, o que supón un incremento do 12,7%.
Destaca, sobre todo, o incremento do 18,3% da débeda do consistorio de Málaga, que sumou 725 millóns de euros, e o de Madrid, que elevou o seu endebedamento un 14,1%, ata os 7.314 millóns de euros. Desta forma, a débeda do consistorio da capital é superior ao de todas as comunidades excepto Cataluña, Comunidade Valenciana e Andalucía. Ademais, é máis de dez veces superior á débeda do concello de Barcelona, que se situou en 703 millóns de euros, un 5,9% máis que no primeiro trimestre de 2009.

martes, 29 de xuño de 2010

O VOITRE Á ESPREITA (EL BUITRE AL ACECHO)

Fernández Ordoñez Gobernador do Banco de España, pide unha reforma urxente do sistema de pensións

O gobernador do Banco de España, Miguel Angel Fernández Ordóñez, pediu ao Goberno unha reforma urxente do sistema de pensións e demanda que se realice rapidamente e co maior consenso político. "Pode ser unha peza fundamental para disipar a incerteza que estamos sufrindo nas últimas semanas", dixo o gobernador.
Por outra banda, Fernández Ordóñez aproveitou a súa intervención para cualificar de insuficientes as medidas adoptadas polas Comunidades Autónomas, Concellos e corporacións locais destinadas a reducir o gasto público.
Na súa opinión, ditas medidas "están moi lonxe de responder á redución do gasto que necesita a nosa economía". De feito, considera que deberían intensificar o seu recorte do gasto para que España poida cumprir cos seus obxectivos de redución de déficit.
Na súa opinión, o obxectivo de reducir o déficit resulta "excepcional" para a economía española, pero tamén é "imprescindible" para disipar os riscos da contorna á nosa situación fiscal. Noutras situacións, a redución do desequilibrio das contas públicas podería ser "máis sostida", pero agora é "imposible" porque os investidores reclaman plans cribles de consolidación fiscal, dixo. Neste sentido, insistiu na necesidade de adiantar unha parte importante do esforzo por conseguir que en 2013 o déficit quede no 3% do PIB.
Para Fernández Ordóñez, os pasos dados ata agora en cando á reforma laboral, sistema de pensións e sistema financeiro van no bo camiño pero "hai que seguir traballando", dixo durante a súa comparecencia na Comisión de Economía e Facenda do Congreso.
Sobre as fusións entre as caixas de aforros, o gobernador asegurou que a ameaza de intervención foi un incentivo para acelerar o proceso de integración destas entidades

luns, 28 de xuño de 2010

¡MOISES: BAIXA!

Como en América: finanzas e ladrillos

Agora que, finalizado xuño, ZP cumpre seis anos á fronte do Goberno co broche dunha presidencia europea na que fomos utilizados como epicentro dun terremoto para levar o euro ao bordo do abismo, podería ser útil -para saír desta lameira- repasar por que chegamos aquí. No seu último libro, titulado Caída libre, J. Stiglitz responde a esa pregunta para EE.UU. Creo que boa parte do que di é válido para España.
Para empezar, convén recordar que o maior banco de Europa (Royal Bank of Scotland) crebou porque no Reino Unido, como en EE.UU., alimentouse unha burbulla inmobiliaria. Pero, di Stiglitz, «tamén España permitiu que se desenvolvese unha enorme burbulla e a súa economía sufriu un impacto moito maior». Aquí e alí multiplicáronse as hipotecas mergulladas (cun maior valor que o da vivenda).
Durante todos eses anos os responsables (gobernadores de bancos centrais e ministros) non vían nada malo no que estaban facendo as institucións financeiras; apenas lles avisaban. Di Stiglitz: «Supúñase que eran reguladores, non predicadores». E para cando as cousas empezaron a porse feas, os seus analistas vendían aquel eufemismo de que todo estaba baixo control: habería unha aterraxe suave.
Rebentada a burbulla, alí antes e aquí agora, moitos financeiros néganse a recoñecer que fixeron malos créditos e negocian sucesivos adiamentos para conservar as hipotecas danadas, escamotean nos seus balances gran parte do que están facendo e se seica buscan renegociar os malos créditos, «pospondo o día do balance final».
Logo chegará o momento dos rescates (con diñeiro público). Nisto, alí e aquí, non debemos permitir «que os problemas das caixas de aforros podrecesen, aumentando o custo final do rescate». E tampouco permitir que tales rescates entorpezan a inevitable reestruturación hipotecaria. Porque se pretende facer crer á opinión pública que a crise é só de confianza e de liquidez, non de solvencia. Pero o certo é que o verdadeiro valor (actual) dos seus activos non supera a contía do que deben.
No canto de facer iso, tanto alí (con China) como aquí (con Francia-Alemaña), caemos na tentación de desacreditar ao prestamista. Facendo así o xogo a quen se regodean coa oportunidade, tan desexada, de facer saltar polo aire o euro.
Á vista do que orixinou este colapso, o Banco de España e o Goberno debesen ser taxativos para lograr que os accionistas dos bancos (ou os propietarios das caixas) decidan en materia de retribución e control dos seus executivos. E para evitar que as direccións das entidades nomeen, de feito, ás xuntas que formalmente as supervisan . Porque seguimos como estabamos e, a pesar da que está caendo, pasa o que pasa: que a CECA e a AEB son quen inspiran as reformas do Goberno.

domingo, 27 de xuño de 2010

18.818 MILLÓNS, O DEFICIT DO ESTADO

O déficit do estado alcanza ata maio 18.818 millóns, o 1,79% do PIB--Os ingresos crecen o 15,6%--A subida do IVE en xullo adianta as compras e reduce un 5% o déficit do Estado

O déficit do Estado alcanzou nos cinco primeiros meses do ano 18.181 millóns de euros, o que supón un 1,79% do PIB. O dato é un 5,7% inferior ao mesmo período do ano pasado.
De xaneiro a maio de 2010, os ingresos creceron un 15,6% e os gastos aumentaron un 9% en termos de contabilidade nacional.
En termos de caixa (contando os gastos efectivamente realizados), os ingresos subiron un 2,4% e os gastos, un 14,5%.
En canto aos impostos, os ingresos por IRPF aumentaron un 3,6% e por IVE subiron un 21,9%. Este último dato reflexa o adianto das compras que se produciron nestes últimos meses pola próxima subida do IVE en xullo, unha medida aprobada polo Goberno dentro do plan para reducir o déficit.
Nestes primeiros cinco meses só baixou a recadación polo imposto de sociedades, un 18,1%.

sábado, 26 de xuño de 2010

O PP PERMITE AGORA EXPLOTAR MINAS NOS SOLOS PROTEXIDOS DA TERRA CHÁ

O PP facilita agora un proxecto polo que se mobilizou contra o bipartito

A loita de boa parte do tecido social da Terra Chá contra a empresa Erimsa para impedir a extracción de cuarzo na comarca reactivouse nas últimas semanas. Co conflito estancado nunha batalla legal que mantén abertos cinco contenciosos nos xulgados de Lugo, un cambio introducido polo PP durante a tramitación parlamentaria da reforma da Lei do Solo aprobada a finais de marzo acendeu as alarmas entre a oposición ao proxecto: a actividade mineira en solo rústico de especial protección agropecuaria -cualificación baixo a que se atopan a maioría dos terreos afectados polas concesións feitas públicas en novembro de 2006- pasou de "uso prohibido" a "posible", é dicir, pode ser autorizada desde a Xunta.
A pirueta legal deixou nunha posición incómoda aos alcaldes do PP na comarca. Cando se outorgaron as tres concesións, os populares, que naquel momento gobernaban nos seis concellos afectados, uníronse para solicitar á Consellería de Industria a derrogación do proxecto. O entón presidente da Deputación de Lugo, Francisco Cacharro, chegou a cualificar as autorizacións de "alianza co gran capital" para "jorobar aos gandeiros da Terra Chá".
"Decisións anteriores tomadas por outros partidos tamén beneficiaron á explotación", deféndese agora o rexedor de Cospeito, Armando Castosa, "e non me parece reseñable opinar desde o punto de vista político".
A intención de Erimsa de executar a concesión para a extracción de cuarzo outorgada pola entón Consellería de Innovación e Industria dependía ata agora das licenzas municipais en litixio. Desde a modificación legal, calquera nova solicitude de licenza será remitida directamente á Administración autonómica. "A tramitación directa coa Xunta benefícianos", recoñece o director de Erimsa, José Luís Martínez, que afirma ademais que a empresa xa pechou acordos de aluguer na zona.
Coa explotación de cuarzo na comarca cada vez máis próxima, Castosa afirma que hai que buscar "o interese xeral" da Terra Chá. "Pero non podo precisar cal é", engade.
En 2008, Erimsa presentou as primeiras solicitudes de licenza urbanística e de actividade no seu concello e nos da Pastoriza e Castro de Rei, tres dos seis afectados pola concesión (os outros tres son Abadín, Riotorto e Vilalba). Tres meses despois, ante a falta de resposta por parte das administracións locais, a empresa manifestou que entendía as licenzas "outorgadas por silencio administrativo positivo".
A resposta dos concellos foi unánime: a lexislación aplicable non auspiciaba esa interpretación e as licenzas só se outorgarían de axustarse plenamente a dereito. Erimsa demandou aos concellos de Cospeito, A Pastoriza e Castro de Rei para defender a súa postura. O Sindicato Labrego Galego, Adega e varios particulares tamén se acudiron nos contenciosos.
El Pais

venres, 25 de xuño de 2010

A AUSTERIDADE E O MALGASTO DE NUÑEZ FEIJÓO

O actual presidente galego é un deses políticos que se escudan na austeridade para eliminar axudas pero que con todo son capaces de malgastar o diñeiro público sen miramentos. Un político capaz de falsear a verdade se esa manipulación favorécelle.
É este un goberno que conta con varios conselleiros que proceden da escudería Fraga, dos tempos de peregrinaxe ao despacho de "don Manuel" en busca de prebendas... Se é unha evidencia que a paridade non é unha prioridade para o señor Núñez Feijóo tampouco parece selo o idioma galego constantemente atacado por unha política lingüística destinada a facelo retroceder ata algún lugar do que non poida rexurdir.
Subvencións e recortes
O goberno de Feijóo potenciou as subvencións a centros educativos que discriminan por sexo e o financiamento con diñeiro público de asociacións ultraconservadoras á vez que reduciu considerablemente o orzamento destinado á investigación da represión que se produciu en Galicia durante a Guerra Civil e o franquismo.
Despilfarros actuais e "bolos"
Ao PP galego non hai crise que lle afecta, polo menos para tirar o diñeiro público. En 300.000 euros cífrase a cantidade que se gastaron os alegres conselleiros na Expo de Xangai, supostamente para promocionar Galicia. Unha cantidade que a oposición cualificou de desorbitada e obscena. Gasto que o presidente recoñece excesivo aínda que logo puntualiza que "non está disposto a admitir leccións dos socialistas".
Feijóo recoñece tamén que ten previsto gastarse 191.600 euros en 376 cadeiras para a biblioteca da Cidade de Cultura, un mausoleo faraónico situado no monte Gaiás que foi ideado polo presidente fundador do seu partido tras unha longa noite de insomnio...
Como "ir de bolos" cualifican PSdeG e BNG todas as viaxes institucionais pagados con fondos públicos que teñen carácter partidista, o que estes partidos entenden como "campaña electoral encuberta": "Que teña unha perna aquí e outra en Madrid, polo si ou polo non soa a frauta por casualidade e ten que desempeñar algunha función no PP nacional estanos custando demasiados recursos aos galegos".
A denuncia dos partidos da oposición é clara e concisa: "Estamos pagando o salario, gastos e viaxes ao señor Feijóo para que faga unha campaña partidaria por España adiante". Hai que recordar que apenas uns meses atrás algúns medios de comunicación referíanse a el como a "esperanza branca popular".
Cal é a verdadeira cara do home que preside o goberno galego?
Polo menos sería conveniente saber ata onde é capaz de chegar en defensa dos seus intereses. Non esquezamos que en plena campaña electoral o señor Feijoo tiña un inimigo ao que combatía ferozmente, o anterior presidente da Xunta.
Touriño, segundo aseguraba o entón candidato, era un presidente despilfarrador que dilapidara unha importante cantidade de diñeiro público na decoración do seu despacho. A suposta remodelación do despacho presidencial finalmente transformouse nun arranxo de tres plantas da área de Presidencia, obras que consistiron na instalación dun ascensor, no acondicionamento das instalacións eléctricas e a remodelación de áreas de funcionariado. Segundo púidose constatar é que nin se gastou a cantidade que o PP empeñouse en facer crer á cidadanía nin foi o despacho de Touriño o obxecto das obras. Unha manipulación do mesmo estilo tivo como vítima ao vicepresidente Quintana ao que se acusou de ter un minibar no seu despacho cun prezo aproximado de 6000 euros. O minibar resultou ser unha mininevera cuxo prezo real era considerablemente menor, roldaba os 15 euros.
Se temos en conta todo o anterior son facilmente comprensibles as dúbidas sobre a verdadeira cara do home que está á fronte da Xunta de Galicia.

xoves, 24 de xuño de 2010

A XUNTA LEGALIZA 11 CHALÉS DE VIVEIRO CON ORDE DE DEMOLICIÓN

As licenzas foron impugnadas pola Xunta anterior e están nos tribunais

Foi un deses acordos que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, anuncia -sen deterse moito- na rolda de prensa posterior ás súas reunións de Goberno e polos que os xornalistas non pode preguntar, porque -a diferenza do que sucedía con Emilio Pérez Touriño e con Manuel Fraga- os medios só reciben por escrito os acordos do Consello cando xa concluíu a comparecencia do presidente. Esa fórmula permite a Feijóo obviar preguntas incómodas sobre calquera medida impopular que avale o seu Executivo.
Como o pasado 3 de xuño, cando el mesmo pasou de puntillas sobre o decreto que a Xunta aprobou ese día para modificar a ordenación urbanística do Concello de Viveiro. Feijóo despachou o asunto no medio minuto, alegou que o acordo busca profundar na "colaboración institucional" e anunciou sete "matizacións" ao decreto do bipartito para adaptar as normas urbanísticas deste municipio da Mariña á lexislación actual.
Pero o documento aprobado pola Xunta a proposta do conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, corrixe algo máis que matices á norma que o bipartito ditou para suspender as vetustas normas subsidiarias que guiaban o urbanismo na localidade lucense. Segundo figura na norma publicada o pasado 10 de xuño no Diario Oficial de Galicia, un dos artigos do decreto servirá para legalizar 11 chalés unifamiliares construídos sobre solo que a anterior conselleira de Política Territorial, María José Caride, cualificou como rústico e xa que logo vedado ás vivendas unifamiliares.
O bipartito determinou que, como as leiras tiñan a cualificación de urbanizables nas normas subsidiarias que quedaron suspendidas, desde ese momento pasaban a ser consideradas solo rústico. E seguindo ese criterio, meses despois ditou ordes de demolición contra esas 11 edificacións, seis das cales son propiedade de particulares, ademais dunha urbanización de cinco chalés promovida pola construtora Cathering Viveiro no lugar de Aguadoce.
A decisión do bipartito chocou xa entón co criterio do alcalde Viveiro, o socialista Melchor Roel, que concedera sete licenzas para edificar os chalés nesa zona do municipio. As diferenzas entre o departamento que dirixía María José Caride e o rexedor socialista acabaron no xulgado do contencioso, que agora debe fallar sobre a legalidade daqueles permisos municipais. Son os tribunais os que deberán dirimir despois de que os propietarios das casas recorresen as ordes de demolición.
A consellería de Hernández, que apoia a súa decisión sobre un acordo previo da Comisión Superior de Urbanismo de Galicia, rectifica agora aos seus antecesores, para colocarse ao lado do alcalde de Viveiro. O artigo oitavo do seu decreto, que substitúe ao que o bipartito aprobou en xuño de 2006, outorga a cualificación de núcleos rurais a eses chans antes delimitados como rústicos e que desde o pasado 11 de xuño pasan a incluírse dentro da ordenanza.
O cambio é substancial, posto que a Xunta segue sendo parte no conflito que debe dirimir o xuíz. De feito, ata agora defendía a legalidade das ordes de demolición ditadas durante a lexislatura anterior. Unha posición incompatible coa decisión política de legalizar as construcións. A exposición de motivos da norma publicada no DOG a pasada semana argumenta que o novo texto pretende "emendar unha serie de anomalías, defectos e dificultades detectadas á hora de aplicar o decreto ata a entrada en vigor do futuro plan xeral", para o que aínda non hai data.

mércores, 23 de xuño de 2010

PARA GOBERNAR

Para gobernar, os representantes dos partidos políticos xuraron ou prometeron gardar a Constitución. E así o fixeron.
Se a lei promúlgase para defender o ben común e o interese xeral, detrás da lei está a comunidade, e saltarse a lei pola Administración é perpetrar un ataque e cometer un abuso contra o pobo, que debería ter, no ordenamento xurídico, especial gravidade por canto é realizado polos seus veciños, paisanos ou compatiotras, aos que os cidadáns confíaron a xestión dos asuntos comúns. Nese sentido, ¿non debería ser salvagardada con especial coidado?, ¿non debería ser a Constitución un símbolo do Estado? Contésteme: se a Constitución fose unha bandeira, ¿o incumprimento groseiro e flagrante da lei por parte da Administración non sería cualificado como unha ofensa intolerable? E, se a Constitución fose un segredo de Estado, ¿a súa violación non sería cualificada como alta traizón? ¿Seica a Constitución é menos?

O Supremo anula o maior polígono industrial de Galicia

O Tribunal Supremo anulou o plan sectorial que permitiu á Xunta promover en 2002, baixo a presidencia de Fraga, a Plataforma Loxística Industrial Salvaterra-As Neves (Plisan), o maior polígono industrial de Galicia, de 4.196.167 metros cadrados e actualmente en fase de desenvolvemento, por integrar nesa superficie 700.000 metros cadrados de solo rústico de especial protección forestal.

Os afectados consideraron que son responsables deste "desastre" as consultoras redactoras do proxecto, así como "quen o deron por bo aprobándoo", a Xunta que entón presidía Manuel Fraga. Os veciños acusan singularmente ao director do porto de Vigo, Luís Lara, de intentar prexudicarlles. "É hora de facer rodar as cabezas dos responsables, que teñen nomes e apelidos", afirman.

"calquera ben que houbese que protexer a estas alturas xa non existe, pois as obras seguiron adiante"

martes, 22 de xuño de 2010

AS ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS

As crises sinálannos os erros que nos levaron a elas e esíxennos prescindir desas malas prácticas para saír da situación.
Esta crise está recordándonos o malgasto que se fixo do diñeiro público durante os anos de bonanza. Unhas veces foron as obras e proxectos faraónicos, outras a innumerable contratacións de cargos e asesores de confianza que disparan os gastos de persoal en Concellos, Deputacións, Comunidades e Administración central. Ata cando teremos que soportar esta sangría? Non basta con reducir os astronómicos soldos dos altos funcionarios, conselleiros e concelleiros. Son centos de millóns de euros os que se perden todos os anos en gastos inxustificables e retribucións innecesarias de persoal. Parece que non hai políticos que se atrevan a pór o cascabel ao gato do nepotismo e a megalomanía.
A este paso, o índice de desafección aos políticos vaise a situar en valores que fagan perigar esta democracia na que puxemos as nosas esperanzas.

luns, 21 de xuño de 2010

FUSIÓN DOS CONCELLOS

É verdade que o problema do escaso tamaño dos municipios galegos non é máis grave en Galicia que no conxunto de España: Pero iso non é óbice para obviar a discusión. O plan grego de fusión de gobernos locais serviu para reabrir un debate en Galicia que xa en decembro pasado un moi oportuno documento do Club Financeiro de Vigo acusaba de urxente.
Hai que recoñecer que a cuestión non é sinxela: existe un limiar para que a xestión dos asuntos públicos sexa minimamente eficiente, aínda que é certo que este tamaño mínimo depende do servizo do que esteamos falando. A evidencia empírica dispoñible mostra que os servizos máis intensivos en capital (recollida de lixo, abastecemento de auga...) requiren tamaños poboacionais máis grandes. Xa que logo, teoricamente a escala óptima depende de cada servizo e non existe unha cifra de habitantes máxica. Ademais, é posible optar por solucións alternativas como a privatización do servizo, a cooperación municipal ou a prestación do servizo por niveis de goberno superiores (como fan as deputacións coa xestión tributaria). No entanto, e ata sendo eficaces na combinación destas opcións, a inmensa maioría dos expertos desaconsellaría a existencia de municipios con menos de 2.000 habitantes (case 100 en Galicia); e boa parte deles decantaríase polo limiar dos 5.000, ao que non chegan 200 municipios galegos.
A profunda crise financeira na que están a práctica totalidade de corporacións locais debería converterse na fiestra de oportunidade para que a Xunta incentive un proceso de fusións, situando inicialmente o limiar polo menos en 2.000 habitantes. Francamente, non creo que o argumento democrático a favor da non fusión (a proximidade dos alcaldes cos electores) sexa aplicable a un incremento de 1.000 a 2.000 cidadáns. É verdade que poden existir sensibilidades locais, e perda de postos de alcaldes e concelleiros. Pero nun contexto inaudito, no que se chegan a aplicar rebaixas significativas ao soldo dos empregados públicos en aras do aforro, non parece tan grave ter que renunciar a unha pobre e deficiente independencia política para conseguir servizos mellores e máis baratos.
Dito o anterior, creo que sería preferible que a Xunta utilizase a vía dos incentivos ás fusións voluntarias. Os fondos de todo tipo que a Xunta transfire aos concellos deberían premiar substancialmente a quen se integre neses procesos. As corporacións que opten por manterse á marxe, que se vexan abocadas a subir impostos para que sexan os cidadáns os que sufraguen o luxo. En moito tempo, non vai existir unha mellor conxuntura para facer ao fin en Galicia (e España) o que se veu facendo en Europa nos últimos 50 anos.

domingo, 20 de xuño de 2010

CONVERTER O TEU HÁBITAT NUNHA CLOACA

Cando converter o teu hábitat nunha cloaca sae extremadamente barato

A ría de Vigo camiña con pasos axigantados cara a un mal destino. É de ilusos pensar que un mesmo espazo pode servir para criar moluscos en batea e recibir as augas fecais de máis de 400.000 habitantes, para vivir da pesca e alterar as correntes con progresivos recheos, para presumir de praias e rodealas de industrias, para vender como Rede Natura auténticos vertedoiros de metais pesados... É obvio que non dá para soportalo todo.
Convén non perder a perspectiva. Mentres o alcalde Abel Caballero presume nas fotos de Escoba de Platino, unha distinción tan trucada como o premio Planeta pero de moito menos interese, a depuradora do Lagares que ninguén arranxa desde que entrou en funcionamento (fai trece anos) verte cada día ao mar uns 160 millóns de litros contaminantes. Moitos deles non reciben ningún tipo de tratamento e o resto van cargados de bacterias.
Velaí a maior contradición de todas: ¿Como podemos esperar unha boa vixilancia da mesma Administración que incumpre a lei e contamina? Quen máis contribúe a que a ría de Vigo convértase nunha cloaca son os concellos e a Xunta, que miran para outro lado cando se descobre que a maior carga contaminante procede de estacións depuradoras cun funcionamento penoso. A moi longa distancia, en contra do que puidese parecer, sitúanse as tamén punibles industrias conserveiras e almacéns frigoríficos.
Dá risa pensar que, nun litoral portuario como o de Vigo, só recadáronse 117.000 euros en oito anos por ¡23 sancións! Pero aínda máis risa provoca saber que desde o ano 1995 investíronse 110 millóns de euros nun plan de saneamento que fai augas (fecais) por todas partes. Aquí non reza principio de que «quen contamina paga». Aquí, o que mancha malgasta.
La Voz

sábado, 19 de xuño de 2010

A AUSTERIDADE DE NUÑEZ FEIJÓO

Feijóo gasta medio millón de euros só en mobiliario para a biblioteca do Gaiás--O presidente galego acusou a Zapatero de "novo rico en epocas de vacas fracas"

Durante a campaña electoral, o PP fixo bandeira dos escándalos de "malgasto" do anterior goberno da Xunta, presidido polo socialista Emilio Pérez Touriño, e tomou como exemplo o novo coche oficial do Presidente autonómico.

O presidente galego, o popular Alberto Núñez Feijóo, quen acusou a Zapatero de "actuar como un novo rico en épocas de vacas fracas", anunciou que vai gastar máis de medio millón de euros en dotar de mobiliario a biblioteca do Gaiás, a Cidade da Cultura, que se constrúe nos arredores de Santiago de Compostela.
Uns 88 millóns das antigas pesetas destinado á adquisición, entre outros mobles, de cadeiras de deseño por valor de 509 euros cada unha e butacas para o auditorio por uns 800 euros a unidade. Un arrebato de malgasto que, con todo, o conselleiro de Cultura, Roberto Varela, apresurouse a xustificar afirmando que "non contradi a política de austeridade da Xunta".
Cadeiras de 509 euros
Feijóo, que reiterou as súas mensaxes de austeridade, despois que basease a súa campaña política para chegar á presidencia de Galicia nunha forte cruzada contra o suposto malgasto do seu antecesor Emilio Pérez Touriño, decidiu anunciar catro licitacións que suman exactamente 533.610 euros (o que equivale a 88,8 millóns de pesetas). A primeira delas, cun orzamento de 191.600 euros, está destinada á adquisición de 376 cadeiras, que terán un custo, de media, de 509,10 euros cada unha. No prego destaca a oferta para comprar 188 cadeiras destinadas aos visitantes e que son do tipo Bertoia, apelido do soado artista e deseñador italiano que fixo o modelo Diamond de varilla soldada na década dos anos cincuenta.
Butacas de 800 euros
O segundo prego, cun orzamento asignado de 94.600, está destinado á compra de mobles fixos -mesas para postos de traballo. O terceiro é unha partida de 150.610 euros para mobiliario auxiliar (escritorios, cajoneras, arquivos e mesas de reunións). E a cuarta licitación, que conta con 96.800 euros, é para dotar con 121 butacas o auditorio da biblioteca. Cada unidade custaría uns 800 euros.
A austeridade de Feijóo
Fai uns días, seguindo coa súa mensaxe de austeridade, Feijóo anunciou a súa decisión de rebaixar o soldo aos funcionarios e altos cargos, unha medida que aforrará uns 60 millóns de euros. Con todo, a Xunta mantén a súa intención de gastarse 40 millóns de euros na obra máis cara que ten en marcha Galicia, a Cidade da Cultura, que se constrúe no monte Gaiás.
Os gastos da Cidade da Cultura
O Gaiás, que será aberto en novembro próximo, xerará anualmente uns gastos fixos de 890.000 euros en concepto de consumos de enerxía e auga, vixilancia, limpeza e tarefas de mantemento. O cálculo non inclúe outros desembolsos correntes, como, por exemplo, os de subministracións de material de oficina, os de curmás de seguros, comunicacións, nin, sobre todo, os de persoal, segundo destaca a prensa galega.

venres, 18 de xuño de 2010

ADEUS Á EUROPA SOCIAL?

Por mor da crise provocada no outono de 2008 pola hipertrofia da economía financeira, cuxas transaccións multiplican 100 veces as da economía produtiva (Josep Borrell, O PAÍS), os Estados europeos víronse obrigados a comprometer 2,7 billóns de euros para rescatar un sistema financeiro a piques de crebar e suavizar os efectos dunha recesión que se cobrou xa millóns de empregos. Estes gastos, sumados a unha notable redución de ingresos, dispararon o déficit público de todos os países.
Quen tería que pagar a socialización das perdas de bancos e demais compoñentes do omnipotente mercado? A cidadanía, claro, xa que, como non se cansan de repetir con agudo sentido do humor os Gobernos de calquera tendencia política, "vivimos por encima das nosas posibilidades".
A ortodoxia neoliberal, que volve campar polos seus foros unha vez esquecido o señuelo da "refundación do capitalismo", está impondo en todas partes uns severos plans de axuste que reducirán a cinzas o Estado de benestar implantado en Europa logo de 1945, porque xa nos están avisando de que nos vindeiros anos serán necesarios máis recortes (pensións, copago sanitario, e o que lles veña en gaña).
En España, ademais, e tamén noutras nacións, a patronal está pedindo unha redución xeneralizada dos salarios (a cal estase impondo xa en moitos casos), o cal resulta surrealista nun país onde o 60% dos traballadores cobra menos de 1.100 euros mensuais. En cambio, atrásase o aumento da fiscalidade dos sectores con maiores ingresos e, se chegase a producirse, xa lles tranquilizaron ao asegurar que será con carácter transitorio. Parece así que, paralizados polo medo e o individualismo egoísta, deberiamos aceptar sen máis os sacrificios esixidos en exclusiva ás clases medias e populares para que perdure un sistema en quebra. Están xogando con lume.

xoves, 17 de xuño de 2010

A CONVERSIÓN

Como en Estados Unidos, seguindo a teoría de Gore Vidal, en España temos dous partidos maioritarios: o conservador e o reaccionario. Xa levamos moitos anos co partido conservador no Goberno e vai sendo hora de probar unha dose de goberno reaccionario. Ademais, sería unha novidade. Na historia de España, con moi raras excepcións, non vivimos un período reaccionario. Así que me dispoño a loitar por unha auténtica revolución cos camaradas do novo Partido dos Traballadores de España (ex Partido Popular), ao mando do líder estajanovista Mariano Rajoy e da nosa pasionaria Dolores (de Cospedal). Mediteino moito, para non estofarme outra vez no lume das traidoras conviccións, pero vexo por todas as partes que o novo PTE (ex PP) predica co exemplo e que os feitos acompañan ao discurso. Desde o primeiro momento, eles foron conscientes de que se aveciñaba unha crise sen precedentes, como consta nas hemerotecas do Palmar de Troia e da FAES, polo que fixeron todo o posible para desinflar a burbulla inmobiliaria, atallar a especulación e denunciar o aventurerismo criminal no sistema financeiro. Así mesmo, alí onde gobernaban non se lle deu nin un minuto de tregua a corruptos e bandidos, que tiveron que largarse co posto. Apresuráronse tamén a impor a austeridade, o que hoxe nos permite falar de insólitos paraísos do déficit. Outro factor no meu conversión foi a firmeza hidráulica-leninista, sen pamplinas patrióticas, ante este Goberno deshidratado: "Ao inimigo, nin auga". Pero o definitivo no meu cambio foi o seu internacionalismo radical, que non discriminou a ninguén á hora de emparellarnos no desastre. Non se se helénicos e húngaros agradecerían o suficiente esta compañía no afundimento, pero somos así de cojonudos: se hai que afundirse, afundímonos, con razón ou sen ela. E como dixo Mao, que Deus reparta sorte, ma non troppo.
Manuel Rivas

mércores, 16 de xuño de 2010

QUEN PAGA AS CONSECUENCIAS, SR. XUÍZ?


LEI 9/2002, DO 30 DE DECEMBRO, DE ORDENACIÓN URBANÍSTICA E PROTECCIÓN DO MEDIO RURAL DE GALICIA

Subsección 2ª

Tramitación do planeamento.

Artigo 85. Procedemento de aprobación do plan xeral.

Unha vez completado ou expediente, ou conselleiro adoptará motivadamente algunha dás seguintes decisións:

c) Denega-a aprobación definitiva no suposto de que ou plan en tramitación considérese inviable porque as deficiencias constatadas non sexan susceptibles de emenda.

O Concello, incapaz de desenvolver o Plan Xeral e legalizar edificios condenados.
Dous anos logo da aprobación do PGOM, o goberno local segue sen saber como impulsar a construción. A aprobación do Plan de Urbanismo pola Xunta, fai agora dous anos coas modificacións incluídas polo PSOE en aspectos como a reserva de solo para vivenda protexida, vendeuse no seu día por parte do alcalde e o seu goberno como dobre solución: para impulsar a construción no municipio e para arranxar o problema dos propietarios de edificios condenados á derriba por sentenzas xudiciais. O certo é que nin o un nin o outro...

martes, 15 de xuño de 2010

A XUNTA QUERE LEGALIZAR AS VIVENDAS DE BARREIROS

A Xunta confía na axuda xurídica da Deputación para legalizar Barreiros

Do Concello de Barreiros, en Lugo, depende o pago de 7,2 millóns dos 14 que, segundo o convenio entre Xunta, Deputación e municipio, servirán para levar auga potable, saneamento e urbanización ás 5.800 vivendas que se construíron ilegalmente nos anos noventa no municipio. Aínda que, segundo prometeu o presidente da Xunta, seis deses máis de sete millóns correspóndelles desembolsalos aos promotores, o certo é que non aparecen por ningún lado no acordo. De todos os xeitos, ao concello, de 3.800 habitantes, réstanlle 1,2 millóns por abonar.
A secretaria xeral de Ordenación do Territorio e Urbanismo, Encarnación Rivas, asegurou onte nunha comparecencia en comisión parlamentaria que Barreiros non afrontará ese traballo só, senón que a Administración provincial sairá en auxilio do municipio. "A Deputación de Lugo, consciente da escaseza de recursos de Barreiros, comprometeuse a dar toda a axuda institucional, técnica, material e xurídica". Desde os asentos socialistas, o autor da pregunta oral, Ismael Rego, replicou: "A Deputación non vai pór nin unha peseta, nin un euro, xa o sabe". E seguiu cargando contra o convenio porque pretende "legalizar" as vivendas de Barreiros "sen esixir responsabilidades". "Non se pregunta onde están eses 14 millóns que agora temos que pór todos os cidadáns dos nosos impostos", cuestionou Rego.
Pero a postura da Xunta non se move e insiste en que o acordo "non é urbanístico" senón que só busca proporcionar os servizos básicos e non "legalizar nada nin dar cobertura a unha situación irregular". A pesar das súas palabras, o convenio especifica que o seu obxecto é "lexitimar a transformación do solo existente e despexar toda dúbida sobre a súa aptitude como solo urbano soporte da edificación residencial proxectada".
Deste problema das vivendas de Barreiros, desvelou a secretaria xeral, "era consciente o Goberno anterior, que comezou un convenio que ía na mesma dirección".

luns, 14 de xuño de 2010

DELITO ECOLÓXICO NUN VERTEDOIRO AUTORIZADO POLO BIPARTITO

Medio Ambiente permitiu depositar sustancias contaminantes nunha canteira

O Xulgado de Instrución número 3 de Santiago de Compostela apreciou indicios de delito ecolóxico e de prevaricación no almacenamento e posterior xestión dunhas 20.000 toneladas de escoria procedente da fábrica de Ferroatlántica nunha vella canteira de Brea, en Carballo (A Coruña), autorizado en 2005 pola Consellería de Medio Ambiente. As verteduras contiñan elevadas concentracións de hidrocarburos aromáticos policíclicos, unha sustancia altamente tóxica, segundo constatou o Centro de Control do Medio Mariño da Consellería de Pesca.
O auto xudicial que reabre o caso recolle a "falta de realidade" da información ofrecida polo entón director xeneral de Calidade Ambiental e Avaliación da Xunta, o socialista Joaquín Buergo do Rio, "ao trasladar noticias que non só non se corresponden, senón que ata contradin e ocultan os datos dos que dispuña, silenciando o incumprimento de resolucións da Administración".
O auto asegura que é "sorprendente" que Calidade e Avaliación Ambiental afirmase nun documento esixido polo primeiro xuíz que levou o caso que o emprego destes residuos fora correcto por utilizarse para obra civil, "a pesar de desprenderse o contrario" dos documentos da propia dirección xeral. "Non parece que se poida argumentar que Joaquín Lucas Buergo do Río descoñecía as posibles irregularidades de Desguaces Lema no tratamento das escorias de Ferroatlántica".
O auto asume tamén os indicios de delito ecolóxico e abre dilixencias para a súa investigación, incorporando as probas por parte dos denunciantes e do fiscal de medio ambiente. O xuíz advirte que a responsabilidade penal deste presunto delito ecolóxico "cabe estenderse non só aos causantes da fonte de contaminación, senón tamén aos administradores públicos".
Na reapertura do caso, o xuíz dá instrucións para que Desguaces Lema abstéñase de calquera actuación, como limpeza, movementos de terra ou canalizacións de terreos para poder practicar unha proba pericial na canteira mediante catas que determinen se continúan alí as escorias de silicomanganeso. Tamén pretende comprobar os posibles riscos ambientais do depósito na contorna.
El Pais

domingo, 13 de xuño de 2010

MADOFF: "QUE SE FODAN AS MIÑAS VÍTIMAS"

The New York Magazine publica un perfil do estafador, no que confesa que ve ás súas vítimas como "avaros" e "estúpidos"

O estafador máis grande dos últimos tempos non sente piedade algunha polas súas vítimas. Así o confesou Bernard Madoff, que actualmente cumpre unha condena de 150 anos pola multimillonaria estafa financeira que orquestrou, á revista The New York Magazine.
"Que se fodan as miñas vítimas", di sen reparos. "carguei con eles durante 20 anos e agora estou encerrado por 150 anos", engade en referencia aos seus clientes, a quen define como "avaros" e "estúpidos".
Madoff, segundo a publicación neoiorquina, converteuse nun heroe entre os seus compañeiros de prisión, a quen asesora en asuntos inmobiliarios e de investimentos financeiros. Así o confesan outros presos e investigadores entrevistados por The New York Magazine, que aseguran "a fascinación" que espertou entre os internos, que lle piden autógrafos".
No perfil que publicará a revista Madoff explica que, na primeira prisión na que ingresou a xente pedíalle que lle xestionase o seu diñeiro. "Houbo ata un que quería investir e cando lle dixen que non gritouME:¿Que pasa? ¿Que non son suficientemente bo?".
Máis detalles da publicación mostran como Madoff considérase unha especie de Robin Hood, aínda que sen darlle diñeiro aos pobres. Segundo Shannon Hay, traficante que cumpre condena xunto ao financeiro, a explicación que dá da estafa é que lle quitaba o diñeiro á xente que era rica e avara e que quería máis".
Público

sábado, 12 de xuño de 2010

ANTE VOSTEDES: VOSTEDES MESMOS

É UN ERRO PENSAR QUE O NOSO SILENCIO NON TEN CONSECUENCIAS.

CALIDADE DE AUGA INSUFICIENTE. PROHIBIDO O BAÑO. ORGANIZACIÓN CORRUPTA. NON A VOTE. ZONA INUNDABLE. NON EDIFIQUE. EDIFICIO ILEGAL POR FORZA. NON COMPRE VIVENDA AQUÍ ESPECULACIÓN FINANCEIRA. NON A APOIE CO SEU DIÑEIRO.

venres, 11 de xuño de 2010

VOSTEDES TEÑEN A CULPA

Vivimos por encima das nosas posibilidades, di o goberno alemán e responde a un tempo o de Reino Unido. "Habemos", si. Nós, vostede e eu; non me poña agora esa cara. Talvez falle a súa memoria e non se acorde daquela vida mellor e derrochadora. Ou talvez sexa deses infelices aos que a memoria funciónalles moi ben, e aínda recorda como empezou todo. Non foron as pensións nin o custo do despedimento nin os soldos dos funcionarios. Sucedeu fai xa dous anos, cando o sector financeiro inflou un inmenso globo de merda que estalou, e encheunos de merda a todos. ¡Canto lixo choveu desde entón! Primeiro socializamos as perdas, e endebedamos aos estados. Reflotamos os bancos, devolvémoslles as chaves aos mesmos donos que os estrelaron e, cunha palmadiña nas costas, pedímoslles que para a próxima tivesen máis coidado. Alguén falou de refundar o capitalismo, algún inxenuo. Pero condenamos a Madoff, que o que a fai a paga (ja, ja). E así nos arrastramos ata maio de 2010, cando o mesmo sector financeiro que provocara a crise púxose a especular contra a mesma débeda pública coa que se lles rescatou.
Era unha competición desigual: o mercado financeiro global contra unha chea de divididos estados. Desde onte, é obvio quen gañou. O primeiro país da UE, Alemania, anunciou que se apertaba o cinto. É unha mala noticia. Significa que en Europa bobo o último, e que a súa débeda sairá máis barata, ergo a nosa máis cara. Que o final da crise tardará máis en chegar, porque o consumo frearase. Que haberá máis recortes sociais. Que a soberanía popular cotiza en bolsa, e que o seu prezo cae en picado. Pero o peor é outra cousa. Asumimos que a culpa foi nosa; e que por iso merecemos a penitencia.

xoves, 10 de xuño de 2010

OS ERROS DO GOBERNADOR DO BANCO DE ESPAÑA

É unha mala costume dos gobernadores do Banco de España preocuparse daquilo que non lles concierne, á vez que abandonan os seus labores. O actual gobernador pasouse dous anos pontificando achega do mercado de traballo, esixindo a reforma do sistema de pensións, avogando pola redución dos salarios -desde logo, non o seu que, amparándose na tradición, resistíase a facer público- e reclamando a redución do déficit público, pero se esqueceu de sanear o sistema financeiro.
Do mesmo xeito que se negou a crise, ocultáronse tamén os problemas das nosas entidades financeiras; no entanto, a proba da súa existencia é que o crédito durante todo isto tempo non chegou adecuadamente ás empresas e aos particulares. O Goberno cambiou a normativa concursal co fin de que promotoras e construtoras non tivesen que recoñecer perdas potenciais e o Banco de España permitiu ás entidades financeiras manter no balance sen provisionar determinados activos contabilizados a un valor moi inferior ao real. Deuse lugar así a que xurdisen empresas e bancos zombis, entidades con graves dificultades económicas que só manteñen unha aparencia de normalidade, pero que non poden funcionar correctamente e que estrangularon á economía.
¿Como se pode considerar eficaz a actuación dun banco central que a pesar de que se están proporcionando cantidades xigantescas de recursos á banca privada non consegue que esta financie á economía? ¿que outra función máis importante que a de impedir isto podería ter cando a economía vén abaixo por falta de financiamento? ¿e que intereses pódese dicir que defende un banco central que, nesta situación, mira a outro lado, faise o bobo sobre este asunto e simplemente dedícase a impartir doutrina liberal ao goberno, aos sindicatos e á sociedade en xeral tratando só de conseguir que os traballadores acepten salarios máis baixos e peores condicións de emprego en beneficio do gran capital?
Para que se puidese considerar que o Banco de España defende os intereses públicos e non só os dos máis ricos e que fai fronte con eficacia á crise tería que facer outras cousas moi distintas: acabar coa mentira que supón as normas contables que autoriza, pór en claro a verdadeira situación da banca (e non só a das caixas ás que usa como chibos expiatorios para capitalizar á banca privada) e establecer as condicións precisas para que os responsables do seu descapitalización carguen coas súas responsabilidades. E, por suposto, tomar medidas executivas para garantir o fluxo de financiamento á economía e evitar a aparición no futuro de novas burbullas e a continua acumulación de risco (que posiblemente nin sequera se detivo). En definitiva, non utilizar a crise para que os bancos máis grandes (coa escusa de que son os que comportan risco sistémico e que son tan grandes que non poden caer) terminen por ser máis grandes aínda e máis privilexiados, pero tamén máis perigosos. E, sobre todo, defender políticas que non empobrezcan aos máis desfavorecidos e enriquezan aos máis ricos, creando ao mesmo tempo cada vez máis inestabilidade financeira.
Dado que, pese ao teatro europeo, o gobernador d0 Banco de España é elixido polo goberno. ¿Equivocouse Zapatero ao elixirlle ou é unha farsa tipo "poli bo poli malo"?

mércores, 9 de xuño de 2010

A CORRUPCIÓN URBANISTICA

O urbanismo e a corrupción están indisolublemente unidos e en España é algo aínda xeneralizado. Sobre todo na contorna do Goberno local, a ordenación do territorio segue sendo un foco de corrupción permanente, o que fai perder a "confianza dos cidadáns" nos poderes públicos. ¿Cales son as causas? ¿Pódese loitar contra este tipo de delicuencia? Hai instrumentos legais suficientes, pero seguirá habendo delitos mentres non se persigan o necesario e cometelos siga sendo rendible para o infractor.

A multiplicación de escándalos vinculados á corrupción urbanística están reforzando a imaxe cínica da cidadanía sobre os gobernantes

É importante que a aposta por unha construción ilegal non sexa para o infractor unha baza case segura

O núcleo do problema: a aprobación de plans urbanísticos en contra dos intereses xerais, na concesión de licenzas e a non demolición das obras ilegais

Tanto funcionarios como alcaldes ou concelleiros poden acceder facilmente a un lucro que a lei pon ao seu alcance

As recualificacións, a licenza das promocións fraudulentas, a inhabilitación, as multas, a demolición da obra ilegal e o comiso dos beneficios xerados nun delito contra a ordenación do territorio son ferramentas do dereito penal moi útiles, pero teñen algunhas lagoas.
O feito de que a demolición da construción ilegal non se chegue a ordenar ou ben, no caso de que si haxa orde de demolición, esta non se cumpra, supón unha especie de "agasallo" ao infractor. Non perde nada: existe a alta probabilidade de que non se sancione penalmente a súa conduta por falta de persecución e, no caso de que si se faga, non perderá a obra construída, porque a probabilidade de que se produza a demolición é mínima. "Por esta razón, tanto neste traballo como, en especial, nun publicado conxuntamente con outro penalista especificamente sobre a materia, propoño que se xa non resulta posible a demolición, hase de producir o comiso. Isto significa que ao infractor comisaránselle as ganancias obtidas coa construción ilegal. En definitiva, hai dúas alternativas: ou hai demolición da obra ilegal ou hai comiso das ganancias ilicitamente obtidas con ela".

martes, 8 de xuño de 2010

CALAMOS

O POBO É CORRUPTO CANDO CALA OU VOTA A PSOE PP O BNG. SOBRAN PROBAS. OS SEUS REPRESENTANTES -NON DO POBO- ACTÚAN IMPUNEMENTE DESDE A ADMINISTRACIÓN COA SEGURIDADE -NON PODE SER DOUTRO XEITO- DE QUE NUNCA PAGARÁN POLOS SEUS ABUSOS E DELITOS. NINGÚN DIRIXENTE TOMOU (VERDADEIRAS) MEDIDAS EXEMPLARES DENTRO E FÓRA DO SEU PARTIDO. E NINGUÉN QUE OS VOTE É XA INOCENTE NIN PODE CHAMARSE A ENGANO. A CORRUPCIÓN PRODUCE VÍTIMAS; CANDO, POR FIN, TÓQUELLE A VOSTEDE, POR FAVOR, NON PREGUNTE POR QUE A MIN, PREGÚNTESE QUE FIXO PARA EVITALA.

XUÍZO Á CORRUPCIÓN URBANÍSTICA EN GONDOMAR:

"Financiaremos a ruptura do PSOE para que non impugne o plan xeral"

Escoitas policiais revelan manexos para subornar aos socialistas - O PP sostén que os seus ex concelleiros actuaban á marxe do partido - Promotores inmobiliarios corroboran no xuízo que foron extorsionados.

luns, 7 de xuño de 2010

ESPAÑA, CHARANGA E PANDEIRETA

Seguimos na España de charanga e pandeireta que dicía Machado, porque si, porque todo vale, porque a xustiza dos homes é falsa e baleira como as súas mentes e corazóns, porque tanto tes tanto vales, porque ser amigo do de arriba segue primando, porque ese Deus ao que tanto rezan, se é que existe, xa non escoita ao máis débil, nin ao xusto, nin ao que leva a razón. Un país de pícaros de guante branco, onde para vergoña da xente honrada, as altas esferas, os grandes cargos están en mans de ladróns vestidos con traxes de deseño. Se existe xustiza divina o tempo poñeraos no seu sitio, pero mentres seguirán roubando os de sempre.
Esta é a España de charanga e pandereita, cun baixisimo nivel de autocrítica, cun déficit cultural e educativo cada vez máis alarmante, cunha gran cantidade de xente que actúa sen criterio, sen iniciativa e sen interese, cun número esaxeradamente alto de persoas dispostas a que se lles resolva o seu problema sen facer nada pola súa banda, cun distanciamento cada vez maior entre a realidade, a política e un elemental bo sentido. Talvez sexa necesario que volvamos pasar fame e inseguridade en grandes doses para que nos deamos conta de que se pode soportar algunha mentira, pero que é imposible vivir nun país en que case todo está montado sobre a ficción, en que nada é o que debe ser.
Ninguén parece darse conta de que non podemos seguir vivindo exclusivamente da abundancia allea, de que algo teremos que ofrecer aos demais no mercado do mundo porque os nosos produtos tradicionais dan mostra de esgotamento. A solución tampouco pode ser facernos a todos funcionarios, aínda que en Estremadura xa superaron con largura a cota do trinta por cento.
Aínda estamos a tempo de tirar a pandereita pola fiestra e de pornos a traballar: a moitos gústanos. Aínda estamos a tempo de xubilar aos políticos que nos enganan de xeito miserable, e están por todas partes. Non é imposible desmontar moitas das mafias e mentiras que se apropiaron de institucións que merecerían respecto. Dicía o poeta que hoxe é sempre aínda. Xa abonda de querer parecerse a Obama, pongámonos simplemente a ser mellores, a ser máis valentes, a dicir con tranquilidade o que pensamos.

domingo, 6 de xuño de 2010

O PP MANTÉN ABERTOS 64 'CHIRINGUITOS DAS AUTONOMÍAS'

Cospedal reclamou onte a eliminación das delegacións exteriores dos Gobernos socialistas porque se gasta nelas "miles de millóns"

O PP esixe ao Executivo o que non cumpre alí onde goberna. A última destas peticións leva uns meses en boca dos principais líderes conservadores e foi recuperada pola número dous do PP, María Dloores de Cospedal, nun acto en Segurilla (Toledo). Trátase da supresión das denominadas 'embaixadas autonómicas' (chiringuitos), un dos recortes que os conservadores suxiren para evitar a conxelación das pensións. "Non se poden ter miles e miles de millóns de euros nalgunhas medio embaixadas de comunidades autónomas ao longo e ancho de todo o mundo", lamentouse.
O que obvia Cospedal no seu discurso é que 64 destas oficinas representan a comunidades autónomas nas que goberna o seu partido, o PP. E que a formación na que exerce como secretaria xeral non ten previsto suprimilas. Só a oficina da que dispón a Comunitat Valenciana desde 1989 en Bruxelas custa á Generalitat de Francisco Camps máis dun millón de euros ao ano.
O propio Rajoy xa insinuou ao Executivo socialista en setembro do pasado ano que a eliminación das embaixadas debía ser unha das medidas para recortar o gasto público. "Sobran ministerios, se solapan competencias, multiplícase a burocracia, dedícase diñeiro público a facer favores e a publicitar os labores do Goberno, as comunidades abren embaixadas no exterior ou se encargan informes innecesarios ou falsos", afirmou entón o líder do PP.
A repartición dos 'chiringuitos'
As oito comunidades autónomas gobernadas polo PSOE teñen en total 105 'embaixadas' autonómicas no exterior. Catalunya, no punto de mira dos conservadores por impulsar a existencia destas oficinas, ten 47 delegacións repartidas polo mundo, segundo o informe do Ministerio de Política Territorial. Séguelle Andalucía, con vinte 'embaixadas' despregadas polos cinco continentes; Asturias, con trece, e Euskadi, con 12. Cun número inferior figuran Aragón, que ten cinco oficinas, e Estremadura, que dispón de catro.
Para rematar, Balears e Castela -A Mancha contan con dúas delegacións territoriais no estranxeiro. Canarias, presidida por CC-PP, consolidou unha rede de oito delegacións, Navarra (UPN) ten cinco e Cantabria (PRC) dispón de dúas. Ademais das comunidades autónomas, as provincias andaluzas de Huelva e Almería e a Deputación de Barcelona están representadas en Bruxelas con oficinas propias.

sábado, 5 de xuño de 2010

COCHES OFICIAIS EN MADRID

Gallardón ten máis coches oficiais que a Comunidade, a Asemblea e os demais municipios de Madrid xuntos -- O seu é o único Concello de España cun vehículo por concelleiro.

O alcalde de Madrid, Alberto Ruiz-Gallardón, aproveitou o clima político-económico para presumir de austeridade aprobando unha medida efectista con letra pequena: o seu Consistorio rebaixará a cantidade e gama dos vehículos oficiais dos altos cargos. Como fixo no seu momento Alberto Núñez Feijóo co famoso Audi de Touriño, Gallardón quixo sacar peito renunciando a 33 vehículos municipais e baixando a gama ao resto. O Concello quedará cun total de 134 coches: os 57 de todos os concelleiros e 77 máis para incidencias ou servizos que teñan os membros do Goberno municipal, recolle O Mundo. O certo, e aí está a letra pequena, é que, ata coa rebaixa, Gallardón ten unha decena máis de coches que a propia Esperanza Aguirre e todos os consistorios da Comunidade xuntos (a suma ascende a 126). Así as cousas, a comparación non deixa ao rexedor da capital por austero nin nada semellante: o seu é o único municipio de España que ten vehículos para todos e cada un dos edís.
A medida anunciada por Gallardón entrará en vigor a medida que se vaian cumprindo os contratos de leasing. A maioría destes finalizan no último trimestre deste ano.
77 coches para incidencias
Antes da reforma, Madrid contaba con 167 automóbiles divididos entre os de concelleiros e os de directores xerais. Serán estes últimos os que queden sen automoción con cargo ás arcas públicas, aínda que a cifra de vehículos conservados para incidencias segue sendo considerable: nada máis nin nada menos que 77. Os mesmos que ten, en total, a Comunidade de Madrid.
10 máis que Comunidade e consistorios
Así as cousas, as cifras non deixan a Gallardón por austero nin nada que se lle pareza: os 134 vehículos que conservará seguen superando en 10 aos da citada Comunidade (77), a Asemblea de Madrid (8 e unha furgoneta do 94) e todos os demais concellos da rexión xuntos (40). Se todas estas institucións decidisen xuntar os seus vehículos un día, reunirían 126.
Único concello cun vehículo por concelleiro
Tal e como recorda O Mundo, o de Madrid é o único Consistorio de toda España no que todos os concelleiros (PP, PSOE e EU) dispón de coche oficial e escolta en todos os seus movementos. A medida adoptouse como prevención contra o terrorismo etarra, e ninguén a modificou nunca. Por iso é polo que, de golpe, Gallardón teña 57 vehículos para os edís. O rexedor esgrimiu a seguridade como argumento para conservar este parque, e comprometeuse a rebaixar a súa gama. El mesmo avanzou que cambiará o seu Audi por un Toyota Prius.
Outros casos
Na Comunidade de Madrid destacan en número de coches poboacións como Pozuelo de Alarcón e Alcobendas, ambas as gobernadas polo PP e con 4 vehículos. Sorprende ademais que localidades como Algete, de só 20.000 habitantes, teñan dous coches oficiais-o Concello avanzou que prescindirá dun-. No extremo oposto háxanse municipios como Alcorcón (PSOE), cun só automóbil para o alcalde (un Peugeot 607) ou Rivas Vaciamadrid (EU), que ten 70.000 habitantes e ningún automóbil oficial.

venres, 4 de xuño de 2010

COMISIÓNS PARA TODOS E...PRATITOS DE CAVIAR

Edís do PSC e ex dirixentes de CIU protagonizan o maior caso de corrupción de Cataluña.

En maio do ano pasado, o negocio inmobiliario recibira xa a estocada. As cidades rebosaban obras paradas, os Concellos lamentábanse dos números vermellos e os xulgados estaban desbordados de concursos de acredores. O día 9 dese mes, ás sete e cuarto da tarde, o entón alcalde de Santa Coloma de Gramenet, Bartomé Muñoz Bartu, discutía con Luís García Sáez, un ex deputado socialista reconvertido a comisionista e coñecido como Luigi, onde quedar para ver o partido de fútbol entre o Barça e o Vilarreal. "Non hai hoteis bos. Se iso quedamos nalgún sitio e vemos o fútbol cun pratito de caviar", proponlle Muñoz.
A crise non ía con eles. Luigi dedicouse durante os anos do boom inmobiliario, segundo o sumario da presunta trama corrupta Pretoria, a intervir en pelotazos urbanísticos que se daban cun simple trámite administrativo que el se encargaba de procurar. Cando chegou a recesión, bastoulle aplicar ao seu negocio a receita na que se basea calquera administración: tirar da obra pública. Así que se dedicou a pór en contacto a construtores e Administracións. A súa base de operacións era Santa Coloma de Gramenet, de 120.000 habitantes, un dos municipios de menor renda per cápita de Cataluña.
A trama chegou a embolsarse 32 millóns de euros en comisións. Eran os anos felices. Entre os políticos cataláns reinaba o convencemento de que Cataluña quedara á marxe da corrupción urbanística que xa afundía Concellos e levaba ao cárcere a alcaldes de media España. Todo pasou sospeitosamente inadvertido ata que Baltasar Garzón desembarcou coa Garda Civil en outubro pasado na primeira gran intervención en Cataluña do ex xuíz da Audiencia Nacional desde 1992.
Todo veu abaixo. O Goberno catalán chegara a alardear da limpeza que imperaba nesta comunidade. "En Cataluña hoxe non hai ningún caso de corrupción urbanística equiparable a algún dos que están aparecendo", dicía nunha entrevista ao PAÍS en 2006 o conselleiro de Política Territorial e dirixente socialista, Joaquim Nadal. Probablemente ignoraba entón o conselleiro que un subordinado seu, Emili Mais, xerente do Instituto Catalán do solo, arrimouse xa presuntamente á rede corrupta. Mais está acusado hoxe de asociación ilícita e actos prohibidos a un funcionario.
Os pelotazos de Luigi requirían dunha ampla axenda de contactos de alcaldes, concelleiros, avogados e outros cargos públicos que se concentraban sobre todo na área de Barcelona. E os seus negocios non entendían de cores políticas. Na súa etapa no Parlamento catalán fraguara amizade nas filas converxentes co ex conselleiro de Economía Macià Alavedra. E este, á súa vez, presentoulle ao que foi secretario de Presidencia de Jordi Pujol, Lluís Prenafeta, para participar en varias operacións urbanísticas durante a época do boom. Dous antigos pesos pesados de CIU que tamén facían os seus negocios botando man do seu status de ex conselleiro.
A trama acabou salpicando case por igual aos dous principais partidos cataláns. CIU viu caer do pedestal a Prenafeta e a Alavedra, dous dos seus tótems. Ao PSC torpedeáronlle a flota máis sólida da que dispón, a súa rede de alcaldes metropolitanos. Alavedra e Prenafeta, segundo o sumario, vían oportunidades de negocio en toda Cataluña; Luigi e Bartu centráronse na contorna metropolitana, onde o PSC ten consolidado o seu poder desde fai 30 anos e nada indica que vaia cambiar.

xoves, 3 de xuño de 2010

A OUTRA CARA DA BURBULLA INMOBILIARIA

Un país que presume de ter máis quilómetros de autoestradas e de AVE por millón de habitantes que ninguén e que construíu durante anos máis vivendas que toda Europa central xunta ten bastante de caixa boba, é como un computador de última xeración sen programas e cun usuario dixitalmente analfabeto.
A outra cara da sobreinver-sión en infraestruturas non é desde logo facer o país máis competitivo ou máis eficaz, senón simplemente apoiar o despregamento da sobreurbanización da costa e das periferias próximas e afastadas das súas áreas urbanas e metropolitanas. Ambos excesos, o boom das infraestruturas e o do ladrillo, poden verse como dúas caras da mesma moeda: enterrar o investimento público e o aforro privado -e boa parte da débeda exterior- en bens improductivos, polo menos a partir dun certo nivel que excedemos fai polo menos unha década.
Recórtase o orzamento de Innovación e Desenvolvemento, escatímase en educación técnica e superior ou en gasto social, pero se pretende seguir construíndo centos, se non miles, de quilómetros de autoestradas infrautilizadas, esíxese que Santander e Teruel estean directamente conectados por AVE e permítese clasificar e urbanizar solo para centenares de miles de novas vivendas a decenas de quilómetros de Madrid. O perfecto retrato dun modelo de desenvolvemento anticuado e insostible.
Pero en canto suavícese a crise insistiremos nel, sexa quen sexa o partido que ocupe o poder. Recordemos que o PEIT (Plan Especial de Infraestruturas do Transporte) do PSOE é un calco do PEIT que no seu día aprobou o PP, e a costa andaluza, dalgún modo, un remedo marítimo dos secarrales periféricos madrileños ou valisoletanos.
Ramón López, catedrático de planeamento urbanístico na escola de arquitectura.

mércores, 2 de xuño de 2010

'HARDWARE' E 'SOFTWARE'

Os países son como os computadores: necesitan tanto unhas boas infraestruturas (o hardware) como persoas capacitadas para obter o máximo rendemento delas (o software). Como calquera usuario de informática sabe, de nada serve comprar o último ordenador dispoñible no mercado se un non reserva o suficiente diñeiro para adquirir os programas informáticos que o farán funcionar. Pois igual que un computador sen programas non é máis que unha caixa boba, cabe preguntarse se un país que teña o maior número de quilómetros de vías de alta velocidade de Europa e, á vez, máis de catro millóns e medio de parados e un gasto ridículo en innovación e desenvolvemento, é tamén unha caixa boba.
No ano 2009, España non só investiu en infraestruturas o triplo que Alemaña (1,79% do PIB fronte a 0,69%), senón que como coñecemos por boca do propio Ministro de Fomento, eses investimentos realizábanse sen "a análise da previsión da demanda para valorar a viabilidade económica das obras ou o estudo das necesidades de mantemento".
Así que mentres que o Goberno gastábase unha parte dos 17.200 millóns anuais de orzamento para infraestruturas en lindezas como unha dobre entrada de alta velocidade a Galicia ou Cantabria, España seguía sen unha rede pública de educación infantil (0-3 anos), contaba cunha rede de escolas de Primaria que na súa maioría datan dos anos sesenta, soportaba un fracaso escolar do 30% na Educación Secundaria Obrigatoria, dispuña dunha Formación Profesional vítima dun abandono histórico, non contaba con ningunha dos seus 77 universidades entre as primeiras 150 do mundo e conformábase cuns servizos de emprego incapaces de xestionar de forma áxil e flexible a reciclaxe formativa dos desempregos para orientalos a novos empregos.
Faría falta un estudo en profundidade para ver como e por que se asignaron as prioridades de gasto neste país, pero o resultado é claro: moito hardware e pouco software (e, por riba, pouco gasto social).
Cando en 1986 matriculeime no último curso de Bacharelato no instituto público de Hillerød, unha pequena poboación duns 30.000 habitantes ao norte de Copenhague, a miña sorpresa foi maiúscula: no meu instituto danés, ademais de ter menos de 20 alumnos en clase, impartíanse tres idiomas, había piscina cuberta, varios campos de fútbol, aula de teatro e clases de 10 ou 12 instrumentos musicais.
Hoxe seguen sendo un dos países máis ricos do mundo, con mellores niveis educativos e con taxas de paro ridículamente baixas, á vez que unha das sociedades máis igualitarias.
Ao outro extremo de Europa, en España, tiñamos unhas infraestruturas penosas que era necesario modernizar, pois supuñan unha das razóns do noso histórico atraso. Con todo, parece que non soubemos ou non quixemos parar. A airada reacción do presidente de Cantabria ante o anuncio da suspensión do proxecto do AVE Palencia-Cantabria, advertindo ao presidente José Luís Rodríguez Zapatero de que os cántabros non tolerarán "a humillación" (sic) de ir a Madrid en alta velocidade pasando por Bilbao, mostra aínda ata que punto a este país subíronselle as infraestruturas á cabeza en detrimento do gasto social ou educativo.
Se España quere ter algún futuro, debería revisar aínda máis profundamente as súas prioridades de gasto e as súas actitudes cara á educación. Pola contra, seguirá sendo ese país que un ex ministro de Exteriores alemán describiu ironicamente como "un precioso país cheo de autoestradas baleiras"
José Ignacio Torreblanca

martes, 1 de xuño de 2010

UN PAÍS DE VACAS E CHULETÓNS

Contareilles unha historia. Fai vinte e cinco anos na montaña lucense aínda algúns veciños abandonaban a zona para trasladarse a traballar a Barcelona ou a Bilbao. Tras pechar a casa e vender os animais, adoitaban investir as súas ganancias nun piso na capital comarcal que, aproximadamente, supuña o prezo de dez ou doce cabezas de gando. Calquera paisano que na actualidade tratase de realizar unha operación similar tería que desfacerse de trescentas vacas para poder acceder a un piso medio. Como ven, iso de «a vaquiña polo que vale» depende do momento.
É obvio que non son experto en economía e, talvez por iso, non entendo o que pasou neste país nos últimos anos. Non alcanzo a comprender como sectores potencialmente rendibles e sostibles foron caendo no esquecemento mentres o ladrillo e as grandes infraestruturas inútiles convertéronse na nova relixión. Practicamente desapareceron os traballadores do campo e do mar mentres unha tribu de especuladores inmobiliarios e políticos mediocres converteuse na clase emerxente nun país eminentemente rural. Con todo, o máis curioso de todo isto é que cando a tendencia no sector do ladrillo comeza a parecerse á do vacún, todo o mundo acode presto a socorrerlles. Reunidos ao redor dunha boa mesa, banqueiros e políticos son capaces de porse de acordo para corrixir con diñeiro de todos os erros dun sector sobredimensionado ao que xamais se lle pediu reestruturación algunha.
Temos unha carne extraordinaria, ademais de magníficos viños e produtos de horta. O peixe e o marisco das nosas rías é insuperable e elaboramos algunha das mellores conservas do planeta. En todos eses sectores poderiamos investir de xeito responsable porque ese é o noso país. Con todo, a preocupación de moitos dos nosos gobernantes foi seguir investindo diñeiro alleo para legalizar urbanizacións privadas ou construír portos deportivos esnaquizando áreas de gran valor marisqueiro. Sei que son só exemplos, pero ¿parécelles normal que a Cidade da Cultura e os seus bonitos teleféricos sigan ocupando tempo, esforzo e diñeiro?
A historia coa que comeza este artigo contouma fai unhas semanas un amigo que, como eu, non ten nin idea de economía. Pódelles parecer demagóxica, pero é como el ve o mundo desde o monte no que sempre viviu. Eu, desde logo, síntome máis próximo a esa visión da vida que á dos que están tan preocupados por legalizar urbanizacións ilegais, construír portos deportivos ou elixir o modelo de teleférico. Algo pasou para que o valor das vacas descenda e o dos chuletóns aumente. Algo pasou para que quen viven do campo ou do mar comecen a sentirse estraños no seu propio país. Un país que sempre foi de vacas e que queren converter nun país de chuletóns.
Javier Guitián