martes, 28 de xaneiro de 2014

O LADRILLO ARRUÍNA MIÑO

-A resaca do ladrillo arruína Miño con débedas urbanísticas por 30 millóns
-O importe das sentenzas contra o municipio suma seis veces o seu presuposto


O bum do ladrillo e as descomunais macrourbanizacións arruínan a pequena localidade costeira de Miño, a 20 minutos en coche da Coruña. Este concello gobernado polo PP dende hai décadas debe 30,5 millóns de euros por condenas xudiciais a consecuencia dunha mala tramitación de expropiacións de terreos para albergar promocións inmobiliarias a grande escala, como a descomunal e inacabada Costa Miño Golf (1.217 vivendas e parcelas) de Martinsa-Fadesa, ou o proxecto de 750 vivendas que pretendían erixir no monte Piñeiro cinco promotoras. Unha factura millonaria que representa seis veces o presuposto anual deste municipio de apenas 5.700 habitantes. E pode dispararse noutros 75 millóns de euros por reclamacións de danos e prexuízos das empresas afectadas.
A estratexia do alcalde, Jesús Veiga Sabín, intenta gañar tempo recorrendo invariablemente as sentenzas contra o concello que sucesivamente emitiu o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Pero xa van máis de 11 anos de agravios, litixios, non pagamentos e condenas xudiciais que abocan a unha quella sen saída e a ruína económica desta localidade. A súa débeda municipal, uns catro millóns de euros, vai camiño de ser tan grande como o seu presuposto anual (4,9 millóns en 2013, prorrogado este ano). O último revés chegou a semana pasada, cando o Concello confirmou que decaeu, por incumprirse os prazos, o convenio urbanístico para construír 750 vivendas no monte Piñeiro, un enclave privilexiado con vistas ao mar e gran valor ecolóxico ao incluír unha marisma e brañas. O proxecto foi ideado e pactado antes da crise, en 2006, cando Miño xa levaba catro anos enfrascado nunha das promocións máis grandes de Galicia, a de Costa Miño Golf de Martinsa-Fadesa.
Pero no monte Piñeiro, as cinco promotoras (unha UTE composta por Constantino NúñezOdegal Lucus Urban así como as empresas Promocións Areal Vallehermoso) recorreron nos tribunais o sistema de expropiación e gañaron o litixio fronte ao Concello, que foi condenado a devolver os tres millóns de euros que cobrou en 2006 como canon por ese aproveitamento urbanístico que nunca se chegou a realizar e a pagar 1,5 millóns en intereses. Hai un ano, nun intento de resucitar o proxecto e pagar a prazos esa débeda que poñía en quebra as maltreitas arcas municipais, o Concello renegociou e asinou coas construtoras un novo convenio polo que se comprometía a tramitar nun ano a aprobación definitiva desta macrourbanización e o seu proxecto de parcelación.
Debera estar todo listo antes da entrada en vigor, o próximo 24 de febreiro, do Plan de Ordenación do Litoral que acouta, e bastante, a edificación no monte Piñeiro ao cualificalo de área de mellora ambiental. Pero transcorreu o ano sen que ese convenio fose ao pleno e agora a nova norma obrigaría a redimensionar o proxecto, dado que xa non se poderá construír preto da marisma. Ademais, alerta o PSOE local, único partido na oposición (seis edís fronte a sete do PP), a resolución do convenio dá a posibilidade ás promotores de reclamar prexuízos ao Concello, uns 20,8 millóns de euros segundo cálculos das empresas.
"Estase a repetir o caso de Fadesa", acusa o voceiro socialista, Manuel Vázquez Faraldo: "o goberno local expropia terreos para un negocio privado, cunha tramitación turbia e problemas xudiciais, ata a entrada en concurso de empresas implicadas," como aconteceu cunha filial da UTE promotora da urbanización do monte Piñeiro. En 55 millóns de euros cifrou Martinsa-Fadesa a indemnización que podería reclamar a Miño, despois da sentenza do Tribunal Superior, en novembro pasado, que anula o proceso de adxudicación da urbanización Costa Miño Golf. Unha condena que ten sida recorrida ante o Supremo, pero que tamén ameaza con levar a ruína total ao Concello. E segue sen pagar os 26 millóns polas expropiacións desa promoción. El Pais

venres, 24 de xaneiro de 2014

A ESPAÑA DO DESPROPÓSITO INMOBILIARIO

Gereon Wetzel mostra na película 'Casas para todos', estrea de xaneiro de 'O documental do mes', o absurdo dun país con tantas vivendas deshabitadas como familias sen fogar.

Que idea hai máis necia que a de decenas de miles de casas baleiras cando existe a mesma cantidade de persoas sen un fogar? Que adxectivo merece un país no que moitas das súas familias perderon a casa precisamente pola cobiza dos promotores inmobiliarios, os construtores, os bancos... lanzados a unha desaforada carreira na construción de vivendas? Insensato? Si. Disparatado? Tamén. Pero sobre todo, país bárbaro, inhumano, desapiadado. Territorio do despropósito e do irracional, España é mal exemplo no resto do mundo polas consecuencias da burbulla inmobiliaria, circunstancia que se converteu no eixe central de Casas para todos, película documental do alemán Gereon Wetzel.

Título elixido dentro da iniciativa 'O documental do mes' -proxecto da distribuidora Parallel 40, que naceu en 2009-, o filme é o retrato desa España onde a avaricia deixou paso a unha paisaxe do absurdo. Proposta de autor, a película apártase das regras da reportaxe e non busca nin explicar minuciosamente unha situación nin afondar nela, simplemente a mostra. Casas para todos, con guion do propio director xunto a Anna Ginesti Rosell, pasa dun escenario a outro, deixando que o espectador vexa a trangallada dun país enchido de urbanizacións fantasma, mentres decenas de familias viven na rúa.


Récord histórico de creación de vivendas

Unha urbanización abandonada. Casas e rúas baleiras. Un barrio de edificios altos deshabitado. Terreos urbanizados -asfalto e farois- en metade do campo. A garita dun garda de seguridade que vixía 30.000 pisos baleiros e que nos seus anacos libres, é dicir, practicamente sempre, fai ximnasia nos xardíns e as piscinas medio cheas desa colonia. Son imaxes que só se deteñen para que o espectador escoite algunhas voces, xeralmente sobre fondos negros. E a primeira de todas é a de Aznar. 27 de novembro de 2003: " Por que España crece ao 2,5 por 100 e Alemaña, Francia e Italia non? Por que? Pois eu lle vou dicir a vostede por que, porque son os países nos que máis confianza hai hoxe en Europa, no mundo. Imos construír o ano que vén 650.000 novas vivendas en España, máis que en Francia e Alemaña xuntas. Récord histórico de creación de vivendas en España".

Récord histórico de especulación. Pisos e máis pisos, casas de paredes medianeiras, chalés... desertos, que ninguén compra. E con eles, o que quedou. Rúas que serven de pistas de prácticas para futuros condutores de autobús ou como canchas de skateboard ou vías para ciclistas... terreos que volveron ser conquistados pola natureza e por onde pasan de novo os pastores cos seus rabaños. "Modelo de concepción urbanista sumamente innovador e eficaz... ", dicía o anuncio do proxecto de Mariña d'Or Golf, cuxo PAI (Programa de Actuación Integrada) acaba de ser anulado polo Tribunal Superior de Xustiza.


Premio ao maior disparate

Casas para todos incide nesa sensación do absurdo, mostrando na pantalla a situación incoherente duns homes e mulleres que viven debaixo dun edificio que non se rematou de construír ou a das 26 familias que encontraron refuxio nunhas vivendas de nova construción en Sevilla. Escenas que fan saltar faíscas cando aparecen despois de escoitar as palabras de Francisco Hernández 'o Poceiro', en setembro de 2008, sentenciando: "En tres meses quita o paro no meu país. Como? Liberando o chan".

Isidro Fainé, presidente de La Caixa, tamén está 'invitado' a participar nesta película, na que se aproveitan unhas declaracións que fixo en 2011, nas que afirmaba: "Hai cousas que hoxe custan cen e mañá só cincuenta, pero a túa casa sempre terá un valor". Os audios doutras promocións urbanísticas completan o panorama sonoro do filme, no que, sen dúbida, o premio ao maior despropósito se o leva Carlos Fabra, presidente da Deputación de Castelló entre 1995 e 2011.

"Hai os que din que estamos tolos por inaugurar un aeroporto sen avións. Non entenderon nada (...) Este é un aeroporto para as persoas, este é un aeroporto por e para Castelló. E a partir de hoxe, durante mes e medio, calquera cidadán que o desexe poderá visitar esta terminal ou poderá camiñar polas pistas de aterraxe, algo que evidentemente non poderían facer se fosen a despegar ou a aterrar avións,".


A burbulla inmobiliaria no cine

Nin avións nos aeroportos nin familias nas vivendas, xusto a idea contraria da que lanzaron as familias que habitaron Corrala Utopía (blocar propiedade de Ibercaja): "Nin xente sen casa / nin casas sen xente". Un lema que, tristemente, non é realidade en España.

Casas para todos non é a primeira película que se ocupa da burbulla inmobiliaria no noso país. Dende o xénero documental, Erwin Wagenhofer contou as consecuencias do capitalismo, as causas da crise e, entre elas, detívose especialmente na edificación masiva en España en Let's Make Money (Imos facer diñeiro). En €spanishdream, de Guillermo Cruz e Santiago Cirugeda, falábase da dificultade que se lles presenta aos mozos á hora de acceder a unha vivenda. Laura Folguera, na ladrillazos, falaba do pelotazo inmobiliario, do crecemento urbanístico da Comunidade Valenciana, e das denuncias na Unión europea. A curtametraxe de Aleix Saló Españistán (A burbulla inmobiliaria), realizado sobre o seu propio cómic, foi un éxito de visitas na Rede. Dende a ficción, Jaume Balagueró ou Max Lemcke, con Para entrar a vivir e 5 metros cadrados, ocupáronse tamén do tema.

Público.es

xoves, 23 de xaneiro de 2014

CANDO AS BARBAS DO VECIÑO VEXAS CORTAR, PON AS TÚAS A REMOLLAR



Pecha o segundo centro comercial máis grande da Coruña

Xa había parón do consumo e recortes en vendas do comercio minorista cando en outubro de 2008 abriu as súas portas na Coruña o centro comercial Dolce Vita. Con 170 tendas e unha ocupación do 90% dos seus 62.000 metros cadrados de Superficie Bruta Alquilable (SBA), converteuse no centro comercial entón máis grande de Galicia. Pero non puido resistir. Pouco máis de cinco anos despois, nos que a crise non impediu a proliferación como cogomelos de grandes superficies nunha comunidade autónoma ata entón escasa en negocios da distribución a grande escala, pechará as súas portas o próximo día 31, con só nove locais ocupados.

A concentración de espazos comerciais cada vez máis grandes e ambiciosos na Coruña, que alberga dende a primavera de 2011 o segundo maior centro de España, Marineda City, rematou con Dolce Vita. A súa decadencia foi imparable dende o verán de 2012 candoInditex decidiu irse do complexo comercial. O seu propietario, o grupo hispano-luso Chamartín, aseguraba hai un lustro que non temía a competencia, que contribuía "a animar os centros comerciais, un investimento pensado a 20 anos visto, non a un". Pero rematou por dar por vencido "polo exceso de oferta similar" na capital provincial, con sobreoferta deste tipo de grandes negocios comerciais.

Todas as opcións ou proxectos, incluído un intento de reconverter ese espazo nun complexo de ocio nocturno, non callaron.Mediamarkt, a única marca internacional que mantén na actualidade a súa única presenza na Coruña no recinto de Dolce Vita, asegura que continuará a súa actividade abrindo outra tenda na cidade. Outras como a irlandesa Primark xa se retiraran en outubro, así como bo número de insignias que ao cumprirse o contrato de aluguer de cinco anos decidiron abandonar este centro comercial.

venres, 17 de xaneiro de 2014

SANGRÍA IBERICA


Outro importante triunfo para a marca España. A ver que din agora todos os que acusaban á Unión Europea e ás súas troikas de insensibilidade. Eses que tantos esforzos nos pediron, eses que interviñeron os nosos bancos e ao país veciño, hoxe nos teñen recompensando cunha norma que protexe á nosa ibérica sangría das imitacións dos bárbaros do norte.

Xa está ben iso de que ao amoado de viño e gasosa que fan en Alemaña o chamen como á nosa única e inigualable sangría. Dende agora ese termo só poderá ser utilizado para nomear ás que se elaborasen na pel de touro, o resto terán que ser chamados "bebidas aromatizadas a base de viño".
Unha vez máis demóstrase que Deus aperta pero non afoga. Vale que Bruxelas nos someteu a todo tipo de estreitezas económicas, vale que nos obrigaron a facer perversos axustes económicos, que nos fixeron dobrar o número de pobres e de parados, vale que isto non rematou e que seguirán nos seus trece durante algúns anos máis; pero a honra patria está a salvo, a sangría é nosa (e de Portugal) e ninguén nola poderá roubar. Merkel estará con toda seguridade a subir polas paredes con esta medida tan discriminatoria para eles.
Ademais este feito coincide no tempo coa aplicación doutro fito normativo europeo que tamén fará historia, a obrigatoriedade de usar aceiteiras irrellenables nos bares.
Que fariamos sen este ímprobo traballo lexislativo da Unión, sempre tan pendente das necesidades "reais" dos seus cidadáns e co seu acertado sentido de establecemento de prioridades. Ao meu persoalmente emocionoume, que sería de nós sen estes apoios incondicionais e sen a nosa selección de futbol. Sen lugar a dúbidas, nas eleccións ao parlamento de Estrasburgo do próximo mes de maio tereino moi en conta.
Javier Polo Brazo.

luns, 13 de xaneiro de 2014

venres, 10 de xaneiro de 2014

luns, 6 de xaneiro de 2014

domingo, 5 de xaneiro de 2014

sábado, 4 de xaneiro de 2014