domingo, 31 de maio de 2009

O PARQUE DO XURÉS, DECLARADO POLA UNESCO RESERVA MUNDIAL DA BIOSFERA

O parque natural engloba 33.000 hectáreas entre Galicia e Portugal.

O parque natural Penedo Xurés, que engloba 33.000 hectáreas entre Galicia e Portugal, foi declarado Reserva da Biosfera segundo a resolución aprobada polo Consello Internacional de Coordinación do Programa MaB da UNESCO. No acordo, incorpóranse vinte novas reservas de biosfera, entre as que figuran dúas españolas: a illa de Fuerteventura e a Reserva da Biosfera Transfronteiriza Gerês-Xurés (Portugal/España).
Felicitacións
O delegado do Goberno en Galicia, Antón Louro, trasladou hoxe a súa felicitación aos municipios integrantes da nova Reserva Mundial da Biosfera do Xurés, segundo informou hoxe a Delegación do Goberno nun comunicado. Esta decisión da UNESCO, segundo Antón Louro, «vén rubricar a relevancia ecolóxica dunha parte do territorio galego, así como a importancia da coordinación entre dous países fronteirizos no mantemento da biodiversidade e desenvolvemento sostible dun territorio común, sobre o que se sitúa unha fronteira política».

sábado, 30 de maio de 2009

OS COLECTORES DE VIDRO ÉNCHENSE DE LÁMPADAS ROTAS

O 9% dos residuos do iglú verde que chega ás plantas de reciclaxe é material impropio.

As montañas de vidro marrón comezan a emerxer nas plantas de reciclaxe substituíndo ás verdes que se podían observar no inverno. Seguen o ritmo do consumo: en Nadal chegan as botellas de cava e no verán as de cervexa. Con todo, os envases de vidro depositados no colector verde veñen acompañados de multitude de residuos que non son vidro, como pratos e copas rotas, espellos, fiestras, cuncos de porcelana, lámpadas ou adornos de cerámica que dificultan a reciclaxe. En España recíclase o 60% do vidro que se consome, pero entre o 7% e o 9% dos residuos que chega ás plantas de reciclaxe non debería estar aí. O peor é atopar fragmentos de porcelana, e hai moitos, porque ao fundir o vidro para fabricar novas botellas se obturan os condutos.
No entanto, hai unha parte das materiais reciclaxes que conteñen restos plásticos, orgánicos ou metálicos. "As cheas con mesturas déixanse ao aire libre entre seis e oito meses para que a materia orgánica podreza e tras ese período vólvese a procesar"
Que sae da reciclaxe
Todos os envases de vidro que chegan ás plantas de reciclaxe se trituran en pequenos fragmentos de vidro ou calcín, que unha vez fundidos transfórmanse en novas botellas, coa mesma calidade que as orixinais. Na planta de Recycling Hispania tamén procesan as botellas de Coca-Cola defectuosas que se converterán en lúas de automóbil; e as fraccións de vidro mesturadas con grans de menos de cinco centímetros que se estuda convertelas en asfalto ou encimeras para cociñas. Tamén se reciclan por separado as probetas de laboratorio, fiestras ou espellos, e todos eles volverán formar probetas, fiestras e espellos a estrear.
A planta madrileña procesa 75.000 toneladas anuais, e cada día chega unha media de 18 camións. Nadal e verán son os dous picos de maior actividade. En Nadal aumenta entre un 20% e un 30% a cantidade de envases de vidro que chegan para reciclar, e no verán entre un 10% e un 15%. En España hai 15 plantas de reciclaxe de vidro, e comunidades autónomas como Murcia, A Rioxa, Navarra e Asturias non teñen ningunha instalación. No caso de Murcia os seus residuos de vidro procésanse na planta de Albacete, mentres que os das outras tres comunidades recíclanse no País Vasco.

En cifras

391.980 toneladas de CO2: emisións evitadas coa reciclaxe en 2008

3.000 botellas de vidro: a súa reciclaxe aforra unha tonelada de materia prima

20% menos contaminación: redúcese o combustible para fabricar envases

4 botellas recicladas: aforran a enerxía dun frigorífico ao día

Que hai que depositar en cada colector?

Aerosois, tapóns, as tapas de marmeladas e as chapas de refrescos ou cervexas van ao colector amarelo.

Tarrinas de cerámica de cuajada ou crema catalá van ao colector amarelo.

Latas de cervexa ou olivas e tarrinas de queixo ou iogures, ao amarelo.

Porcelana, cuncas e pratos e vasos de cristal, ao xenérico.

Botes e tarros de verduras, marmeladas, perfumes e botellas de vidro si van ao colector verde.

venres, 29 de maio de 2009

A CRISE INMOBILIARIA DIFUMINA OS EFECTOS DA LEI QUE PROHIBE EDIFICAR NA COSTA

Os alcaldes sosteñen que a influencia da medida cautelar é mínima.

Con máis ruído que noces, o pasado 17 de maio prorrogouse por un ano a disposición da lei de medidas urxentes de protección do litoral que prohibe construír nos primeiros 500 metros da costa. O estrépito político, provocado polas diferenzas de criterio entre o anterior Goberno e o de Feijóo, contrasta coa absoluta calma nos concellos costeiros, afeitos desde fai meses a que as promotoras deixen de presentar proxectos nas concellarías de urbanismo. Onde non chegou a prohibición fíxoo a crise, cunha prórroga máis severa que a ditada polo conselleiro de Territorio, Agustín Hernández.
"A verdade, non nos afecta o máis mínimo", resume o alcalde de Ribadeo, Fernando Suárez, do BNG. No seu caso, aos problemas do sector inmobiliario únese un plan xeral antigo que cualifica como rural a maior parte do territorio costeiro. Como tal, esas zonas non son susceptibles de desenvolvementos urbanísticos, con paralización ou sen ela. A antigüidade das normas urbanísticas é un mal xeneralizado: só 29 concellos costeiros adaptaron o seu planeamento á lei do solo de Galicia, e polo tanto quedan exentos da paralización cautelar.
A substitución na Xunta inspirou unha repentina condescendencia nos concellos do PP. Por exemplo, no de Vilanova de Arousa, cuxo alcalde, Gonzalo Durán, acabou nos tribunais coa anterior Consellería de Política Territorial. "A paralización dos dous anos fíxonos moito dano", sostén Durán. A prórroga por un terceiro ten menos importancia, di; no seu caso, non tanto pola paralización do sector inmobiliario como por "o prazo máis limitado". "Se a prórroga é ata decembro, entendémolo".
As características orográficas de Vilanova, cunha forma parecida a unha península, fan que os 500 metros invadan a práctica totalidade do territorio. Alí había moito territorio urbanizable que se viu afectado pola paralización do Goberno de Emilio Pérez Touriño. "Paralizóunolo todo, e témolo aínda paralizado", laméntase o alcalde, que engade: "perdemos dous anos cruciais, nunha época de expansión; agora estamos nun ciclo distinto, no que os bancos non dan diñeiro".
Na Costa da Morte a presión urbanística anticipouse á prórroga. Con efectos non sempre negativos. En Corcubión, por exemplo, abandonáronse os plans que pasaban por derrubar restaurantes e hoteis para convertelos en apartamentos, e agora apóstase por reactivar eses negocios "con efectos moito máis interesantes para a localidade", confirma o seu alcalde, Francisco Lema, do PSOE. "A crise está pondo as cousas no seu sitio", felicítase. E aínda que o litoral está practicamente copado, Lema recoñece que a prohibición, agora prorrogada, permitiu paralizar "dúas ou tres actuacións inmobiliarias noutras tantas parcelas". "É interesante que se permitiu repensalo todo e pór un pouco de orde", opina o alcalde, ao que as normas subsidiarias en vigor impediríanlle pór trabas a certos proxectos urbanísticos por aberrantes que fosen.

ENTREVISTA: JAVIER GARRIDO Presidente dos promotores inmobiliarios "Non podemos pretender que os turistas veñan só polo marisco"

xoves, 28 de maio de 2009

RECOÑECEMENTO AO PATRIMONIO NATURAL DE ESPAÑA

A Fundación Biodiversidade e tres universidades avaliarán o estado dos ecosistemas e os seus servizos

Coñecer o valor económico e ambiental dos ecosistemas españois acuáticos e terrestres, así como dos servizos que prestan á sociedade, é o obxectivo principal dun proxecto que lanzou no Día da Terra, a Fundación Biodiversidade, xunto coas universidades Autónoma de Madrid, Complutense e de Alcalá de Henares.
O proxecto enmárcase nunha iniciativa posta en marcha pola Organización de Nacións Unidas (ONU) en 2001, cando promulgou os Obxectivos do Milenio e desenvolveu un modelo para avaliar os Ecosistemas do Milenio. O programa da ONU xa analizou 40 casos de ecosistemas, e España formará parte da segunda fase da análise. Os resultados dos casos xa analizados pola ONU mostran que o 60% dos servizos que achegan os ecosistemas están degradados ou están perdendo valor, e iso supón unha perda de benestar e en moitos casos de acceso a auga potable ou a alimentos sans.
O director do proxecto en España, Carlos Montes, da Universidade Autónoma de Madrid, explicou na presentación da iniciativa que "no século XX considerouse que había que pagar un prezo polo desenvolvemento, e era a destrución de ecosistemas, pero neste século hai que falar da conservación para o desenvolvemento, porque dos beneficios que se obteñen dos ecosistemas dependerá a calidade de vida". Neste sentido, puxo como exemplo que unha praia urbanizada empobrece e xera menos servizos sanitarios, de seguridade, económicos, de emprego ou de turismo que unha praia natural.
"Desde que acendemos a luz pola mañá ata que a apagamos pola noite estamos influenciados pola natureza", sinalou pola súa banda a directora da Fundación Biodiversidade, Ana Leiva, mentres que Montes lamentou que nas cidades vívase á marxe da natureza. Ao seu xuízo, moitas veces parece que os seres humanos non forman parte da natureza, cando en realidade especies e ecosistemas proporcionan beneficios e servizos ao ser humano. Montes dixo tamén que o ano pasado a poboación das zonas urbanas superou por primeira vez á das rurais no mundo.
Proceso de avaliación
Unha vez posto en marcha o proxecto, quince grupos de investigadores de toda España avaliarán as consecuencias dos cambios nos ecosistemas e como afectan ao benestar das persoas. Ademais, determinarán cales son os ecosistemas máis valiosos. Con esta información, os políticos e empresas poderán tomar decisións sen que mingüen a calidade dos hábitats. Así, cando se decida construír unha presa ou unha estrada saberase o valor e os servizos que achega o ecosistema sobre o que se pretende asentar.
Tal como sostén Montes, esta visión da conservación baséase na análise conxunta dos hábitats, evitando intentar salvar só unha especie á marxe de como está o ecosistema na súa totalidade. O experto chamou a atención tamén sobre a falta de coordinación en materia de conservación entre administracións, xa que non adoita haber unha visión global.

mércores, 27 de maio de 2009

4O.OOO PISOS NOVOS EN GALICIA ESTÁN BALEIROS

Aos promotores galegos non lles saen os números. Moi lonxe das súas proxeccións, que sitúan o stock de vivendas sen vender nunhas 15.000 unidades, dous informes ben distintos arroxan cifras que en ambos os casos multiplican por dous ese volume, ata alcanzar os 40.608 pisos novos baleiros ao peche do 2008. Dio o Observatorio Inmobiliario da Fundación Caixa Galicia e corrobórao o Instituto de Práctica Empresarial. Para esta escola de negocios, en só un ano, as vivendas galegas sen vender duplicáronse, ao pasar de 20.832 ao peche de 2007 ás 40.608 do pasado decembro.
Os autores de devandito informe, con todo, coinciden coa Federación de Promotores de Galicia. O problema do stock, din, é máis grave noutras comunidades. En España, a sobreoferta duplicouse nun ano, hai 838.081 pisos baleiros.
Por provincias, segundo datos do instituto inmobiliario, A Coruña, con 18.615 vivendas, e Pontevedra, con 13.073, aglutinan case o 80% do stock, fronte ás 5.532 de Lugo e as 3.388 de Ourense. Os autores do informe advirten: "Se o mercado non se activa e o stock segue en aumento, en 2012 superaranse as 1,2 millóns de unidades baleiras sen vender". E, nesta liña, o número de vivendas terminadas caería ata 200.000. Esas casas sitúanse sobre todo en dúas das autonomías protagonistas do boom do ladrillo: Andalucía e Comunidade Valenciana, cun 37,5% do total.
Nos próximos dous anos o mercado deberá absorber 50.000 vivendas novas, asegura o Observatorio Inmobiliario da Fundación Caixa Galicia. "A isto débense engadir 30.000 vivendas novas en stock en Galicia".
Os promotores rebátenlles. "O stock está por baixo de 15.000 vivendas, é inferior á demanda estabilizada dun ano", deféndese Javier Garrido, presidente da Federación de Promotores de Galicia. "Hai que activar a demanda e actuar sobre a vivenda máis alcanzable con sentido común".

martes, 26 de maio de 2009

O GOBERNO CENTRAL IRROMPE NO "MEGAPORTO" CANARIO

Medio Ambiente xestionará as praderías submarinas de Tenerife, ameazadas pola construción dun porto industrial

O Executivo canario non tomará máis decisións en solitario sobre as praderías submarinas do sur de Tenerife. O Goberno central asumirá a partir de agora a xestión do ecosistema mariño de Granadilla, protexido pola UE pero descatalogado polo gabinete de Paulino Rivero, que promove a construción dun porto industrial na localidade tinerfeña. "A vontade do Goberno central é a de exercer as súas competencias", explican fontes do Ministerio de Medio Ambiente.
O Tribunal Superior de Xustiza de Canarias paralizou o pasado 4 de marzo as obras do porto de Granadilla porque a súa construción suporía "un dano irreversible ao ecosistema mariño". As praderías submarinas do sur de Tenerife, coñecidas localmente como sebadales, son o hábitat de decenas de especies protexidas, como a tartaruga boba e o cabalito de mar canario.
Detrás do desprezo do Goberno autonómico -formado por Coalición Canaria e PP- aos seus sebadales atópase un armazón de intereses empresariais. O porto de Granadilla é a viga mestra do novo Plan Enerxético de Canarias, que pretende levar gas natural ás illas a través desta infraestrutura. O destino final do combustible é unha planta regasificadora pertencente a Endesa e varios empresarios locais, cuxas obras xa están adxudicadas por 490 millóns de euros. Sen un porto no que atraquen os barcos que transportan o gas líquido, o multimillonario proxecto de regasificadora é absolutamente inútil.
O Ministerio de Medio Ambiente insiste en que exercerá as súas competencias "nunha perfecta sintonía e colaboración" co Goberno canario, aínda que o coordinador da área mariña de Ecoloxistas en Acción, Jorge Sáez, ve neste cambio de rumbo "unha mostra máis da inoperancia" do Executivo autonómico para xestionar os seus ecosistemas protexidos pola UE.
O Ministerio, expedientado pola Comisión Europea por xestionar de xeito deficiente estes hábitats, comunicará a súa decisión a Rivero.

luns, 25 de maio de 2009

DE RIBEIRA DUN RÍO SECO A BOSQUE CON 6.OOO ÁRBORES

Un proxecto pretende restaurar a canle do Salobre, en Teruel.

Unha fila de chopos no horizonte presupón a existencia dun río aos seus pés. Trátase dunha paisaxe típica dun ecosistema de ribeira. Con todo, hai canles que empezan a estar desprotexidos de vexetación e onde a auga comeza a escasear. É o caso do río Salobre, ao seu paso por La Hoz de la Vieja (Teruel), onde a agricultura e o sobrepastoreo de ovino exerceron durante décadas unha presión excesiva sobre o ecosistema de ribeira, ata transformalo no que hoxe é: unha canle seca e pedregoso, cun hilillo de auga subterránea, e que dúas veces ao ano sofre episodios de avenidas polas choivas torrenciais. E é que, ademais de delimitar e protexer o río, as árbores evitan a erosión de chans.
O río Salobre discorre por un espazo Rede Natura 2000 e a zona de especial protección para aves Desfiladeiros do Río Martín, que foi declarada polo seu interese ornitolóxico de rupícolas como voitre leonado (Gyps fulvus), alimoche (Neophron percnopterus), falcón peregrino (Falco peregrinus), aguia real (Aquila chrysaetos) e ata aguia azor perdicera (Hieraaetus fasciatus). Concretamente, unha parella de aguia perdicera criaba fai 10 anos nun dos cortados do río Salobre, pero tras a tala de árbores, substituídos polos cultivos de cebada e trigo, chegou a falta do seu alimento principal: coellos, lebres e córvidos desapareceron aos poucos, xa que o bosque de ribeira era a súa zona de refuxio e comida.
Para recuperar o que un día foi un hábitat de ribeira, a Sociedade Española de Ornitoloxía (SEO/BirdLife) e a Fundación Banco Santander puxeron fai un ano en marcha un proxecto para restaurar a zona. A primeira actuación foi suavizar os noiros da canle para que en caso de choivas torrenciais non haxa avenidas e as augas distribúanse ata as acequias laterais. Ademais, grandes bloques de terra apelmazada dispúñanse en metade da canle, o que dificultaba o fluír das augas, e procedeuse a descompactalos.
6.000 árbores
Finalmente, para reproducir o bosque natural e devolver a ribeira ao seu estado inicial plantáronse uns 6.000 esquejes de especies autóctonas como salgueiro branco, sargantillo, álamo branco, chopo, tamariz, olmo e fresno, a metade doados por viveiros do Goberno de Aragón. "As plantacións de árbores de ribeira realízanse con dúas ou máis exemplares moi xuntos para que as auxinas ou hormonas vexetais cren o seu sistema de raíces mellor", explica o delegado da SEO/BirdLife en Aragón, Luís Tirado.
A modificación antropolóxica da paisaxe coa invasión do dominio público hidráulico levou a perda de flora e fauna e, como consecuencia, minguou a auga. Impactos negativos que máis de 100 voluntarios trataron de mitigar coas plantacións do futuro bosque de ribeira, e quizá así se reintroduzcan poboacións de coello e a parella de aguia perdicera regrese a criar.

domingo, 24 de maio de 2009

O CONGRESO INSTA A PARALIZAR AS NOVAS CENTRAÍS DO MIÑO

O Congreso dos Deputados instou onte ao Goberno a que suspenda preventivamente a concesión de novas centrais hidroeléctricas na conca Miño-Sil. A comisión de Medio Ambiente aprobou por unanimidade unha proposición non de lei, na que se reclama ao Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño que paralice os proxectos, para dar prioridade á realización de estudos que avalíen os seus impactos ambientais e sociais.
A resolución aprobada insta ao ministerio que dirixe Elena Espinosa a proseguir os expedientes de caducidade sobre as concesións de aproveitamento hidroeléctrico, así como a revisar a situación xurídica dos títulos de concesión que amparan este tipo de actividades. A revisión deberase basear no grao de cumprimento de "os condicionantes e características de otorgamiento", coa adopción dás medidas oportunas para "a extinción daqueles que se atopen en situación de irregularidade".
A iniciativa baséase noutra proposición non de lei aprobada por unanimidade non Parlamento galego en setembro. A paralización ante a elevada presión que soporta a conca hidrográfica Miño-Sil, na que se emprazan 77 centrais eléctricas, dás que máis do 80% sitúanse en territorio galego e unha gran parte son encoros. "Estamos falando dunha conca que xa sofre un enorme impacto ambiental, paisaxístico e tamén cultural".
Segundo a información remitida polo Goberno ao Congreso, en Lugo presentáronse 62 solicitudes, dás que 14 denegáronse e 17 están en trámite. En Ourense, con 109 solicitudes, as autorizacións son 32, con 60 denegacións e 17 en fase de tramitación. En Pontevedra, para rematar, hai 17 expedientes abertos, con cinco concedidos, 11 denegados e un en trámite.
Os estudos de impacto reclamados ao ministerio teñan en conta non só os encoros e centrais existentes, senón todos aqueles que estean en proxecto ou noutra fase de execución. Aspirar a que ou Congreso estableza un prazo para os estudos demandados, e indicou que deberán buscar sempre "un beneficio equitativo para Galicia e incluír unha análise custo-beneficio serio e rigoroso".

sábado, 23 de maio de 2009

A REFORMA DE ALVEDRO VIOLA A LEI DÁ PAISAXE

"Brutal impacto paisaxístico e territorial".

Adega é un dos colectivos que, xunto a veciños, asociacións e concellos, presentou alegacións contra a ampliación do aeroporto coruñés de Alvedro por consideralo un "delirio localista" de "brutal impacto" que acabará, entre outras consecuencias, coa xa maltreita produción marisqueira da ría do Burgo.
A asociación ecoloxista afirma que o Ministerio de Fomento, promotor do proxecto, incumpre a Lei dá Paisaxe de Galicia, ao non incluír no seu estudo de impacto ambiental "o preceptivo estudo de impacto e integración paisaxística". Para Adega, ampliar a pista de Alvedro en 400 metros nunha contorna moi poboada é "manifestamente innecesario e insostible".
Na mesma liña que veciños e concellos como Culleredo, Cambre e Oleiros, o colectivo censura unha obra que require, para ampliar a pista de aterraxe e despegamento, construír un noiro de 35 metros de alto por 400 de longo e mover catro millóns de metros cúbicos de terra. As labores de desmonte e de recheo para ampliar a pista son incompatibles, alegan os ecoloxistas, coas directrices do convenio europeo da paisaxe. O propio estudo de impacto ambiental realizado por Fomento recoñece que o proxecto terá "consecuencias ambientais e sociais de elevada magnitude" nun medio natural de "elevada calidade ambiental e cultural".

venres, 22 de maio de 2009

LADRILLOS DE OURO E PISOS DE AZAFRÁN

Os informáticos teñen como principio sacro a máxima de que "se funciona, non o toques". Pero só se funciona. E entre os nosos políticos hai un consenso xeneralizado de que o procesador da nosa economía non funciona, que é un modelo tan anticuado que non pode facer fronte aos retos do futuro. Noutras palabras, necesitamos un cambio de modelo de produción.
E sempre que se busca un culpable da crise aparece en primeira fila o procesador avariado: o ladrillo, o principal elemento distorsionador do sistema operativo da nosa economía, cova de contratos lixo, pozo sen fondo do investimento, e sumamente sensible ao menor vento de crise. O ladrillo fíxonos crer no "milagre español" do crecemento destes últimos anos, estendeu a especie de que o crédito hipotecario era un maná inesgotable, e o ladrillo revélase agora como o maior destrutor de emprego. Resultou ser un bumerán que nos deu en plena cara.
Na última década os construtores de fortuna coparon a prensa do corazón. Eran os novos Midas. Xente de dubidoso pedigrí á que todo o mundo ríalle as grazas pola súa capacidade extraordinaria para corromper concellos en pleno e seducir jovencitas do famoseo de televisión.
E é que algo fascinante debe de ter a construción. En tempos de Mahoma, cando alguén preguntou ao Profeta acerca dos edificios do Paraíso, respondeu: "Ladrillos de ouro e prata, mestura de almizcle, perlas e zafiros, e pisos de azafrán; quen ingrese terá felicidade eterna e non coñecerá a miseria". Ata Mahoma prometía aos seus fieis as virtudes de investir no ladrillo para escapar da miseria e alcanzar o Paraíso. Como os do PP, que seguen apostando por el con máis desgravacións fiscais.
Pero Zapatero, que é ateo e non se fía nin dos pisos feitos con azafrán, avisa agora que "cada euro que se inviste en banda ancha achega once veces máis que un euro investido no ladrillo". Aínda que sexa de ouro. Non sei de onde saca os datos, pero debe de ter razón... cando Mariano Rajoy pensa o contrario.
M.S.

xoves, 21 de maio de 2009

O PORTO DE VILAGARCÍA VERTE LODOS NO PARQUE DÁS ILLAS ATLÁNTICAS

Medio Ambiente impediu en febreiro que se arroxasen alí lodos do porto de Vigo.

Os lodos e sedimentos extraídos da zona onde se ampia o peirao comercial do porto de Vilagarcía estanse vertiendo nunha fosa mariña situada entre as illas de Sálvora e Ons. As verteduras nesta sima, situada en plenas augas do Parque Nacional dás Illas Atlánticas de Galicia, renováronse ao iniciarse as obras de dragado que contempla o proxecto do porto arousán. Estas extraccións continuarán na canle de entrada e na zona de manobra, unhas obras que xa foron adxudicadas.
Estas verteduras puxeron, de novo, en pé de guerra á Plataforma en Defensa da Ría (PDRA), que denunciou os efectos ambientais que carrexan estes depósitos e esixiu que se vertan en terra como residuos tóxicos.
Nun comunicado difundido, a PDRA pregúntase "por que en febreiro pasado a Consellería de Medio Ambiente desviou ao vertedoiro de Areosa, Cerceda, aproximadamente 15.000 toneladas de lodo do porto de Vigo que ían ser transportados á fosa de Sálvora e agora permite que se vertan os de Vilagarcía".
Nun escrito ao presidente do porto, Javier Gago, a plataforma pediu información dos estudos de impacto ambiental sobre as verteduras nesta zona. Estudos que están avalados polo Cedex (Centro de Estudos e Experimentación de Obras Públicas) e que contan con informes favorables dos ministerios de Medio Ambiente e Fomento e da Xunta que se realizaron entre agosto de 2008 e abril de 2009, segundo confirmou onte Gago. O presidente do porto recordou que o proxecto comezou a executarse en 2004 e contou coa aprobación dos sectores produtivos e confrarías da ría de Arousa.
As campañas sobre os sedimentos que se dragan foron realizadas pola empresa Eptisa, e de acordo cos resultados das analíticas do Cedex, o material extraído non é nocivo. Pertence á categoría 1, mentres os lodos extraídos do Berbés, en Vigo, que foron vertidos en Cerceda, eran de categoría 2 e presentaban grandes concentracións de hidrocarburos, pinturas, aceites e metais pesados. En febreiro, o Cedex comezou a realizar o seguimento das verteduras ao renovarse as obras. No seu estudo sobre a localización da fosa mariña, que data de 1998, sinala que se trata dunha zona aberta, con alta enerxía", que dista 18 millas náuticas do porto de Vilagarcia.

O porto de Vilagarcía nega que verta lodos no parque nacional...

mércores, 20 de maio de 2009

A REAL ACADEMIA CENSURA A FEIJÓO POR "DESPROTEXER" A LINGUA GALEGA

A institución critica as medidas "desprotectoras" de Feijóo co galego.

"A lingua galega non é un problema, senón unha oportunidade", recorda a Real Academia Galega (RAG). Nunca en 28 anos de autonomía o idioma fora, como o é agora e con virulencia, centro de polémica. Unha controversia inusual e "preocupante" que levou á RAG, "por obrigación e deber moral", a dar un paso insólito: emitir unha chamada de atención a través dunha declaración oficial, discutido e aprobado polo seu plenario, no que chama aos poderes públicos, esencialmente ao Goberno de Alberto Núñez Feijóo, a lograr "un acordo social integrador a favor do uso, a dignidade e a continuidade" do idioma propio de Galicia. "Resulta preocupante que as primeiras decisións lingüísticas anunciadas pola Xunta de Galicia sexan todas desprotectoras da lingua galega", denuncia a centenaria institución na súa declaración.
En vésperas do Día dás Letras Galegas e arroupado por toda a executiva da RAG e máis dunha decena de académicos, o presidente, Xosé Ramón Barreiro, puxo voz a un manifesto que resalta a fonda preocupación da institución fundada en 1906 e "depositaria", recordou, por mandato do Parlamento, da Lei de Normalización Lingüística de 1983. A institución sostén que a polémica en torno ao galego, sobre todo polo seu uso nas aulas a raíz do decreto que obriga a empregalo en polo menos a metade das materias, adoita ser "partidaria", "nacida ben do exceso de celo, ben do prexuízo lingüístico". E só pode e "debe" ser superada "pola acción dun goberno que aspire a ser de todos os cidadáns", afirma a RAG.
Urxe pois "afastar" a lingua galega da discusión partidaria, segundo a RAG. É o primeiro dos catros principios que deben primar no "acordo social integrador" que, segundo a entidade, debe buscar a Xunta. Reafirmar e continuar co Plan de Normalización Lingüística aprobado en 2004 por unanimidade do Parlamento -cando gobernaba Manuel Fraga- é outra das prioridades. Hai ademais que impulsar "unha cooficialidad simétrica" dos dous idiomas de Galicia, porque "a única forma de alcanzar a igualdade cidadá" é que todos entendan que teñen "dereitos e deberes co castelán e o galego". O cuarto principio "básico", para a RAG, é o multilingüismo. "Na anterior lexislatura potenciouse o trinlingüismo en moitos centros escolares (galego, castelán e inglés), que agora se podería ampliar a un cuarto", propón a institución.
A Real Academia Galega desgrana e responde en sete puntos do seu manifesto oficial a todos os argumentos que centran a polémica en torno ao galego. E critica sen ambaxes a quen se mobilizaron contra o decreto do galego nas escolas, cuxa derrogación foi prometida por Núñez Feijóo.
"O galego avanzou", afirma a RAG, "pero a súa progresiva conversión en lingua de uso natural e normal (normalización) levou aos contrarios a este proceso a manchar a palabra normalización, coma se significase agresión aos que non teñen o galego como lingua habitual, e a erguer o concepto de liberdade, que parecen entender como dereito, a non falar nunca o galego". Unha referencia directa ao lema principal da plataforma Galicia Bilingüe na súa batalla contra o decreto do galego.
A institución avoga por reforzar a presenza do galego no ámbito escolar, pero subliña que "a política lingüística non pode quedar reducida ás aulas". "É un idioma castigado durante séculos que esixe un tratamento activo, unha política estratéxica e decidida por parte do Goberno". A RAG cuestiona así a decisión de Feijóo de integrar a Secretaría Xeral de Política Lingüística na Consellería de Educación, cando na anterior lexislatura dependía de Presidencia. O presidente galego apura o tempo que lle queda ata o Consello da Xunta para intentar atopar a unha persoa que acceda a dirixir a secretaría desde a que impulsará a súa política lingüística, un cargo que segue vacante un mes despois de que o novo Goberno tome posesión.

martes, 19 de maio de 2009

LOUZÁN OCULTA O EXPEDIENTE DA OBRA CERTIFICADA EN FALSO

O presidente da Deputación Provincial de Pontevedra, Rafael Louzán, está impedindo a consulta do expediente da obra "variante de acceso a Lira", certificada en falso coas firmas do seu director, Baltasar Pujales, e o ex director de Infraestruturas da Deputación, Agustín Hernández, actual conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas. O Grupo Socialista da Deputación solicitou formalmente o expediente a Louzán a semana pasada. Onte cumpríronse os cinco días que marca a Lei de Réxime Local para que autorizase ou denegase o acceso solicitado: Louzán non se pronunciou en ningún sentido, pero o expediente seguiu inaccesible para os deputados. O presidente da Deputación manteno baixo a súa tutela desde que o BNG denunciou as presuntas irregularidades.
"É un elemento máis nos intentos do PP de ocultación dese expediente concreto e, desde logo, alenta as sospeitas de que nel hai gato encerrado", afirmou onte o secretario provincial do PSdeG, Modesto Pouse. Os deputados, recordou, teñen dereito de acceso a todos os expedientes e os socialistas consideran xa a opción de acudir aos tribunais se o presidente da Deputación persiste en negarlles a consulta.
Hernández, como director de Infraestruturas da Deputación, asinou en decembro pasado o conforme na certificación da obra da variante de Lira, en Salvaterra de Miño, "para non perder a subvención" (50%) do Ministerio de Administracións Públicas, que xa concedera dúas prórrogas, ata 31 de decembro de 2008, para acabar a obra. Con esa certificación e a presentación duns avais, a adxudicataria da obra, Sercoysa, empresa da que Hernández foi director de construción e apoderado antes de ocupar o seu cargo na Deputación, puido cobrar 331.000 euros a pesar de que a obra apenas está iniciada.
Desde o PP insistiuse en que o procedemento administrativo foi "correcto" e "habitual" en todas as administracións para non perder subvencións. O propio Louzán, para ilustralo, sinalou dous casos análogos dos concellos de Cangas e Pontevedra, os cales, con todo, resultan pouco afortunados para subliñar a "normalidade" do procedemento de Salvaterra.
Contraditorio
En Pontevedra, con subvención da Consellería de Vivenda, o Concello adxudicou unhas obras na contorna de Santa María por 2,3 millóns de euros e dous días despois, en decembro de 2006, certificouse unha provisión de materiais que permitiu á adxudicataria cobrar 801.000 euros. A operación, segundo fontes municipais, foi "absolutamente legal" e o certificado situouse dentro da porcentaxe permitida sobre o importe da obra.
En Cangas, o asunto está xudializado por demanda de todos os concelleiros do PP, o que contradi o criterio de "práctica habitual" que o partido aplica ao caso de Salvaterra. En Cangas certificouse en decembro pasado a primeira fase (movemento de terras e canalización: 30.000 euros) dunha pista de skate orzada en 104.000 euros, con subvención bianual da Consellería de Cultura. Os concelleiros do PP non viron máquinas que fixesen o movemento de terras e o 13 de abril a técnica que certificou a obra prestou declaración ante o fiscal. A pista está xa construída do todo.

luns, 18 de maio de 2009

DECENAS DE CARGOS DO PP IMPUTADOS POLO LADRILLO

Os problemas dos conservadores son especialmente numerosos nas comunidades vinculadas ao boom urbanístico.

Desde que o caso Gürtel explotou o 6 de febreiro tras meses de sigilosa investigación policial, o fogonazo informativo cegou case a diario á cúpula do PP, que, de inmediato, lanzou unha campaña bélica contra o xuíz Baltasar Garzón. Pero, aínda sendo o de maior envergadura política, non é este o único que golpea aos conservadores. Se, nos anos noventa, o PSOE viuse acurralado por unha sucesión de escándalos, agora a sombra da corrupción estende as súas ás principalmente sobre os feudos conservadores no litoral mediterráneo, en Canarias e en Baleares, onde o PP gobernou ata 2007. O partido que en 1996 chegara ao Goberno coa promesa de tolerancia cero coa corrupción, é o que maior número de dilixencias penais acapara.
Decenas de cargos públicos ou de confianza baixo disciplina da formación que dirixe Mariano Rajoy están imputados por delitos como coecho (suborno), evasión fiscal ou tráfico de influencias. Un dato ilustra a situación: dos 16 alcaldes e ex alcaldes detidos en toda España nos últimos tres anos, sete pertencen ao PP e tres ao PSOE.
Francisco Camps, presidente da Comunidade Valenciana, é o imputado de maior rango. Séguelle José Manuel Soria, vicepresidente económico do Goberno de Canarias, onde o PP é socio minoritario de Coalición Canaria, e imputado no caso Salmón.
Á marxe de Madrid, epicentro do terremoto Gürtel, os problemas do PP concéntranse en catro das comunidades onde o boom do ladrillo campou ás súas anchas: Valencia, Murcia, Baleares e Canarias. En Baleares, nas listas de imputados abundan os ex altos cargos do Goberno de Jaume Matas, entre eles quen foi o seu conseller de Industria, Josep Juan Cardona, implicado no caso Ordinas.
Murcia constitúe un caso especial: con apenas 1,4 millóns de habitantes censados, sobre polo menos unha ducia de alcaldes en exercicio pesa algunha imputación. Maioritariamente, e niso Murcia non é ningunha excepción pero si o paradigma das perversións do urbanismo salvaxe,as imputacións teñen a súa orixe en operacións do ladrillo.
Castela e León, dominio histórico do PP, pode verse incorporada á lista por dous flancos: as máis que sospeitosas adxudicacións de hortos solares, das que se beneficiaron altos cargos do Goberno de Juan Vicente Herrera; e, de novo, a trama Gürtel, algunhas de cuxas empresas, como as do imputado José Luís Ulibarri, foron obxecto de adxudicacións pouco claras.
Sen dúbida, o maior quebradizo de cabeza para Mariano Rajoy e o seu equipo localízase en Valencia. Os conservadores que militan ás ordes de Camps xa modificaron en 2008 os estatutos do partido para blindar a Carlos Fabra, presidente da Deputación Provincial de Castelló e imputado desde fai anos por múltiples delitos que cobren case a gama completa que o Código Penal dedica á corrupción.
Blindaxe estatutaria
A blindaxe produciuse en forma de cláusula: a suspensión automática de militancia producirase, di o texto, cando haxa "condena firme", o que significa, por exemplo, que, dada a lentitude dos diversos procedementos que lle afectan, Fabra pode seguir dirixindo a Deputación de Castellón ata ben entrada a próxima década. A escala estatal, o partido tamén fixo súa esa cláusula no seu congreso de xuño.
Pese á blindaxe apuntada, a realidade desbordou ao PP, que optou por aplicar man dura... selectivamente. Por exemplo, en Baleares, o partido expulsou ao ex tenente de alcalde de Palma Rodrigo de Santos, acusado de gastar diñeiro público en locais de alterne. E en Murcia pediu "sen éxito" a dimisión do alcalde de Librilla, pero non a do de Águilas, imputado no caso A Zerrichera, o que maior resonancia pública tivo ata a data de todos os rexistrados na rexión.
Esa selectividade na esixencia de responsabilidades fíxose especialmente evidente no caso Gürtel, pero non só. Nas municipais de 2007, o PP revalidou a distintos alcaldes que xa estaban imputados. Por exemplo, ao de Alhaurín el Grande (Málaga), en liberdade baixo fianza de 100.000 euros, e cuxa campaña de descrédito policial secundou.
PÚBLICO

Gürtelpedia: As claves do maior escándalo de corrupción no PP, da Á a Z...

domingo, 17 de maio de 2009

POLÍGONOS IRREGULARES

Aos parques industriais accédese por corredoiras nas que non cabe nin un motocarrro.

Galicia é un país de minifundio. Isto non é un infundio infundado senón unha característica secular da distribución de terras entre agricultores e propietarios. Como ao parecer iso non é bo, inténtase desde fai moito tempo agrupar os terreos para que produzan en cantidades rendibles e esas cousas. Neste caso, a suma das partes non é maior que o todo: son máis produtivas tres hectáreas xuntas que catro divididas en dezaseis parcelas dun cuarto de hectárea. Pero Galicia é tradicionalmente un tangram social e xeográfico así que o asunto non é fácil. Por iso os polígonos industriais plantexarón desde un principio como unha alternativa ao minifundio do campo: as empresas podían agruparse en terreos específicos para elas e así se evitaba a dispersión e podía haber servizos comúns para todas.
Nun loable intento, todos os polígonos industriais empézanse marcando os terreos, trazando rúas máis ou menos anchas entre eles e pondo uns farois. Despois só hai que esperar a que as empresas acudan como moscas a un panal de rico mel e póñanse a producir para construír ese país de progreso que todos desexan. O que pasa é que, unha vez plantadas os farois, todo queda aí. Os accesos aos polígonos poden ser rúas estreitas e atascadas na contorna urbana ou corredoiras asfaltadas por onde non cabe nin un motocarro. Neste segundo caso, máis rural, é fácil ver de cando en vez algún trailer xigantesco procedente de Tesalónica atascado entre as ramas dun carballo. E iso con sorte e contando con que haxa un servizo de motosierras próximo para liberar ao monstro. Se, tras deixar a súa carga, o camión grego intenta saír do polígono e dáse de narices cun transporte especial noruegués que chega nese momento, o pifostio está garantido. Nin palante nin patrás: unha reprodución horizontal do mito galego da escaleira.
Esta accesibilidade minifundista non é patrimonio exclusivo dos polígonos irregulares industriais. A Cidade dá Cultura de Monte Gaiás, por exemplo, vai dispor tamén de rúas e farois -é de supor- pero, contidos aparte, o xeito de levar alí aos miles de extasiados visitantes diarios segue sendo un misterio. Quizá un teleférico desde as torres do Obradoiro sexa unha solución, pero que pasa cos que padecemos vertigo? Haberá que habilitar un sistema de autobuses lanzadeira. E que pasa entón se o convoi de autobuses de Tesalónica dáse de narices ao irse co convoi noruegués que chega? Quen ten preferencia? Xa está o pifostio do polígono -esta vez irregular e cultural- montado. Estas cousas pasan cando se empeza a casa polo tellado; e o tellado, pondo unha veleta, dispositivo que se inaugura con gran boato e despregamento de medios informativos. Tras cortar a cinta, só queda percorrer o alumeado do recinto para que a prensa e os invitados admiren o deseño dos farois.
Xa temos dous problemas: accesibilidade -¡que llo digan aos minusválidos!- e minifundio. É como cando se inaugurou o novo edificio do Concello de Vigo, no que se intentaban integrar todos os servizos municipais. Cando se terminaron as obras, cara alá se foron os coches de bombeiros, pero o acceso era tan minifundista que se tiveron que volver ás súas antigas cocheiras. Daquela exercía o seu cargo case vitalicio o mítico concelleiro Leri, descendente directo de Cachamuíña e abanderado da proclamación de Vigo como quinta provincia. Aquela pretensión era a ruptura da cuadratura provincial galega pero se parecía á afirmación de Woody Allen: o sexo consentido entre dous adultos é moi bo pero, entre cinco, é fabuloso. Agora créase a figura dun superdelegado da Xunta (algo así como o Superintendente Vicente de Mortadelo e Filemón) para a cidade olívica. Se Leri vivise, chamaríalle gobernador civil ou vicerrei e diría que é un paso adiante para a creación dun cantón vigués. Se iso vai pasar ou non, o tempo dirao. Por agora, a irregularidade, os accesos (?) e o minifundio do territorio están a salvo. Ah, e os farois.
Julián Hernández

sábado, 16 de maio de 2009

A AUDIENCIA NACIONAL CONFIRMA QUE O DELEGADO DA XUNTA EN OURENSE DEFRAUDOU AXUDAS

A Audiencia Nacional considera probado que Martínez certificou obras inexistentes.

O superdelegado da Xunta en Ourense, Rogelio Martínez, e os responsables de acreditar as obras no grupo de acción local Ceivam (centro de iniciativas para o desenvolvemento do Val do Miño) terán que devolver ao Estado máis de 50.000 euros que defraudaron dos fondos comunitarios. A sala catro do contencioso administrativo da Audiencia Nacional ditou unha sentenza firme que avala o expediente administrativo aberto no seu día por Agader (Axencia Galega de Desenvolvemento Rural, dependente da Xunta) e tramitado despois polo Ministerio de Agricultura sobre o cobro indebido de axudas da Unión Europea por parte de Martínez -alcalde de Arnoia polo PP cando se produciron os feitos- e os seus socios. O fallo da Audiencia ratifica a orde do ministerio que obriga aos responsables de Ceivam a devolver o diñeiro que ingresaron das arcas públicas tras certificar "obras inexistentes".
A sentenza, con data do pasado 15 de abril e contra a que non cabe recurso, é consecuencia do contencioso administrativo ao que Martínez e os demais responsables da agrupación local decidiron acudir tras perder un primeiro recurso de reposición contra a orde do ministerio, datada en 2007, que lles obrigaba a devolver ao Estado máis de 50.000 euros que ingresaron irregularmente.
Con esta resolución resólvese o proceso administrativo contra os integrantes de Ceivam pola fraude nas axudas europeas, aínda que estes teñen pendente un proceso xudicial, consecuencia dunha denuncia presentada polo BNG de Arnoia, para responder na vía penal polos mesmos feitos. Martínez e os seus socios están denunciados por estafa, falsidade en documento público e malversación na xestión destes fondos outorgados pola Unión Europea.
Para a Audiencia Nacional quedou probado que a agrupación local que presidía o entón alcalde de Arnoia e vicepresidente da Deputación Provincial de Ourense incorreu en "un incumprimento substancial do fin previsto nas subvencións outorgadas", que neste caso era a construción dunha planta de tratamento e aproveitamento de biomasa e un taller artesanal.
O actual superdelegado da Xunta certificou, na súa condición de presidente da asociación sen ánimo de lucro Ceivam, que se realizaron as obras para as que pedira subvención a pesar de que, segundo a sentenza, non foi así. O relator da Audiencia Nacional considera acreditadas as denuncias que figuran no informe que Agader realizou tras inspeccionar as obras.
No que respecta á planta de biomasa, a Audiencia Nacional dá validez ao informe no que consta que a pesar de que Ceivam certificou investimentos por 39.065,79 euros, non había "síntomas de actividade permanente" na planta de biomasa, que se certificaron obras que non constan realizadas" e que a nave que se presentou como obra executada coas axudas comunitarias xa existía antes de solicitar a subvención.
A sentenza confirma tamén que nas instalacións "non se atopan máquinas propias do tratamento da biomasa". Ademais desmonta o argumento do roubo da maquinaria que os socios de Ceivam aduciron para xustificar a súa falta, así como o testemuño de que empregaron o diñeiro das axudas en facer obras no interior da nave. "Non se achegou ningunha proba" que acredite esas alegacións, sostén o maxistrado.
Respecto ao taller de ourivaría, a Audiencia detalla que as facturas coas que Ceivam intentou xustificar o investimento dos fondos da UE "non alcanzan á totalidade da partida de adquisición da maquinaria certificada". Explica que no interior do taller faltaba maquinaria pola que Ceivam recibiu 12.897,98 euros. Por iso, a Audiencia desestima o recurso interposto polos responsables de Ceivam contra a orde do ministerio e ordénalles a devolver ao Estado o importe das axudas que cobraron irregularmente.

venres, 15 de maio de 2009

VALENCIA, CAPITAL EUROPEA EN CONTAMINACIÓN LUMÍNICA

A cidade duplica a media de consumo de Madrid e Barcelona. España é o país da UE con maior potencia media por luminaria.

Ser a cidade campioana de toda Europa en contaminación lumínica non é cousa fácil, nin barata. Valencia pasaba por ser, desde fai anos, a cidade española con maior índice de contaminación lumínica. Sospeitábase por mor da política de alumeado público emprendida pola alcaldesa, Rita Barberá, desde o seu acceso á alcaldía, en 1991. Pero non había datos que corroborasen a sospeita. A factura do alumeado público aclarouno: Valencia superou os 13 millóns e medio de euros en 2007. Factura tan avultada só é posible se se compara o que ocorre nesta cidade con Madrid e Barcelona, por exemplo. En Valencia consómense máis de 127 quilovatios / hora por habitante, fronte aos 61,5 da capital de España ou os 57,4 da cidade condal. O Plan de Eficiencia Enerxética do Ministerio de Fomento 2004-2012 propón un consumo medio de 75 quilovatios por habitante.
O estudo Contaminación lumínica en España do departamento de Astrofísica e Ciencias da Atmosfera da Universidade Complutense de Madrid é concluínte: España é o primeiro país da Unión Europea con maior consumo medio por farol. E Valencia, a cidade que máis malgasta en España. O ministerio de Industria elaborou un borrador de Lei de Eficiencia Enerxética que, de aprobarse, suporíalle ao Concello un custo duns cinco millóns de euros que, segundo os expertos, podería amortizar se consumise como a media española.
A contaminación lumínica prodúcese cando se emite unha luz intensa, en dirección cara arriba e en horarios innecesarios, xerando efectos negativos no medio ambiente. "É xusto todo o que pasa Valencia e un claro exemplo de como non hai que facer as cousas", afirma Fernando Jáuregui, astrónomo responsable da área de contaminación lumínica do Ano Internacional da Astronomía.
Castellón e Alacante tamén están por encima da media; pero nesta última cidade o Concello elaborou un plan de aforro de enerxía que lle permitirá reducir o seu consumo enerxético.Os 24.900 semáforos, as 91.000 farois distribuídos pola cidade, un consumo que duplica o establecido e unha factura da luz en alumeado público que superou, en 2007, os 13 millóns e medio de euros son as cifras que confirman que Valencia é a cidade da luz, tamén de noite. En algo máis de dez anos pasouse de consumir 67.63 kw/hora/cidadán aos 127 actuais. En termos económicos, a factura da luz tamén se duplicou, xa que en 1996 o Concello pagou seis millóns de euros.
Un dos principais colectivos que loita contra a destrución do ceo é o dos astrónomos. Lydia Freire, presidenta do centro de Investigación Astronómica de Alacante, afirma que desde a súa cidade vese a luz que emite Valencia, a case 200 quilómetros. "A contaminación lumínica é un problema que a xente non coñece, pero non por iso deixa de ser grave", engade.

xoves, 14 de maio de 2009

400.000 SINATURAS CONTRA A LEI QUE "PERMITE PRIVATIZAR A SAÚDE"


A Coordinadora de Traballadores da Sanidade Pública contra a Privatización, rexistran as firmas no Congreso parar pedir a derrogación da Lei 15/97

A Coordinadora de Traballadores da Sanidade Pública contra a Privatiación, CAS-Madrid e a Plataforma Matusalén rexistraron o xoves día 7 pola tarde no Congreso dos Deputados unhas 400.000 firmas parar pedir a derrogación da Lei 15/97, que "permite entrar as empresas con ánimo de lucro na sanidade pública e, xa que logo, privatizala".
O portavoz destas asociacións, Anxo Navarro, sinalou que esta recollida de sinaturas quere paralizar a "brutal privatización" da sanidade pública que se está producindo en España, en especial na Comunidade de Madrid. "Comezouse cos hospitais, están en fase os laboratorios e a saúde mental e vaise a seguir coa atención primaria", sinalou Navarro, quen acusou ao Goberno socialista de "cómplice" por permitir esta situación. A lei foi aprobada en 1997 co apoio dos grupos parlamentarios do PP, PSOE, PNV, CIU e CC.
O portavoz destacou que a sanidade pública non debe de estar condicionada nin xestionada polas decisións das empresas privadas e agregou que a entrada das empresas na sanidade pública non mellora a eficiencia do sistema sanitario e en cambio si reduce o gasto en profesionais e na atención aos pacientes. Mentres se recollían as sinaturas no Congreso dos Deputados, unhas 300 persoas manifestábanse nas inmediacións da Cámara para pedir a "paralización da privatización da sanidade". Así, puidéronse escoitar cánticos que dicían: "PP culpable, PSOE responsable", "Nada, nada, nada, para a privada" ou "Espe, Espe, Espe, Especulación".

mércores, 13 de maio de 2009

A PICARAÑA ACABA CUN LUXO DE 18 MILLÓNS DE €

Derrubada en Ibiza unha mansión ilegal de 3.159 metros tras anos de preitos.

As escavadoras traballaron sen licenza durante seis meses de 1996 para rebaixar o cume dun monte de piñeirais na zona virxe de Coroa, en Sant Antoni de Ibiza. O músico de nacionalidade francesa Michael Cretu (Bucarest, 1957), alma do grupo Enigma, desmochó un outeiro e, tras un ano de obras, obtivo un permiso municipal (que resultou ilegal) para que coubesen os 3.150 metros cadrados da súa mansión soñada. Catorce anos e unha chea de preitos despois, outras retroexcavadoras derruban desde o xoves por orde xudicial o enorme complexo. Cretu valora en máis de 18 millóns de euros o patrimonio inmobiliario perdido.
"Estaban advertidos da ilegalidade. É unha vitoria que nos gustou non celebrar pero é histórica porque era unha brutalidade", razoa Neus Prats do Grupo de Estudos da Natureza (GEN-GOB), que encabezou as denuncias contra o edificio ata chegar ao Tribunal Supremo. Cretu tardou nove anos en levantar a súa mansión, cun estilo arquitectónico a metade de camiño entre un mosteiro e un castelo, para o que rebaixou en tres metros a altura do outeiro. Para amortecer o impacto visual, rodeou a casa de cipreses e palmeiras.
O músico pelexou ata o final para intentar conservar a súa impresionante mansión. Na súa pelexa, Cretu chegou a conseguir que o Goberno balear de Jaume Matas fixese unha lei ad hoc para que Cretu non tivese que demoler. Non callou a manobra. En 2003, o Supremo ditaminou que debía ser pasto da picaraña. Pero os anos pasaban e a casa seguía en pé. A pertinaz demora municipal en executar a derriba provocou que o Concello de Sant Antoni tivese que pagar dúas sancións de 600 euros polos atrasos na demolición. Agustí Cerveró, avogado de cuestións urbanísticas, recorda que a licenza municipal foi declarada nula nos xulgados porque a paraxe natural goza da máxima protección polas leis propias do Parlamento balear.
"A casa de Cretu podería haberse destinado a usos públicos", manifestou o edil de Sant Antoni, Joan Pantaleoni, do PP, que rexeita a eventual indemnización por 18 millóns a Cretu ao recordar que a licenza só permitía edificar 700 metros cadrados.
O avogado Jaume Roig, defensor de Cretu, lamenta a suposta discriminación contra o propietario por ser moi coñecido e estranxeiro. "A demolición si é exemplar", di o xurista Cerveró. "Acabouse a impunidade", sentenza Neus Prats. Algúns veciños da zona, payeses e turistas, lamentan o gasto e desfeita dunha mansión.

martes, 12 de maio de 2009

GREENPEACE SITÚA A GALICIA COMO UNHA DAS ZONAS MÁIS VULNERABLES Á SUBIDA DO MAR


Grenpeace sitúa a Galicia como unha das zonas da Península máis afectadas polo aumento do nivel do mar a causa do cambio climático, o que tamén se deriva nunha maior cota de inundación e nun maior retroceso da liña de costa. Estas conclusións recóllense no informe A crise do clima , que a organización editou coincidindo coa súa 25.º aniversario en España. Tamén relaciona o quentamento global coa maior intensidade dos incendios, especialmente en Galicia.
A nivel xeral, Greenpeace constata que España xa é o país da UE máis afectado polo cambio climático e o que sufrirá as peores consecuencias dun aumento de temperatura de 1,5 graos, máis do dobre que a media global, e tamén moi por encima da media que rexistra o resto do continente europeo, de 0,95% no último século. Ademais, cada ano que pasa, o nivel do mar crece entre dous e tres milímetros (especialmente no Cantábrico e Galicia), os glaciares pirenaicos seguen desaparecendo (perdeuse un 88% en cen anos) e os humidais e lagoas están máis degradados e ameazados. O clima do sur é cada vez máis «africano», e o do norte, máis «mediterráneo».

luns, 11 de maio de 2009

O SINDICATO DE XORNALISTAS DENUNCIA AS AXUDAS Á PRENSA EN GALICIA

Xurxo Salgado di que a Xunta domina aos medios de comunicación mediante axudas.
Os medios galegos sufriron xa severas perdas e centos de xornalistas perderon os seus empregos, asegura Xornalista Dixital para encabezar unha entrevista que publica con Xurxo Salgado, presidente do Sindicato de Xornalistas de Galicia, quen explica que "isto acaba de empezar". Salgado denuncia que coa lexislación actual estase precarizando a situación e espera que, co cambio de goberno, asínese unha regulación sobre as axudas públicas aos medios galegos, un asunto complexo xa que "dentro do PP non son partidarios desta regulación porque lles prexudicaría". A entrevista transcorre así:

Pregunta: Os despedimentos xa afectaron ao 63% dos medios en Galicia; xa pasou o peor?
- Resposta: Todo o contrario, isto está empezando. En Galicia, os efectos da crise chegan máis tarde. Os despedimentos que denunciamos tiveron lugar entre finais do ano pasado e comezos deste e os datos de afiliados de todas as empresas apuntan a máis recortes de persoais. En practicamente todos os medios de Galicia vanse a producir despedimentos; pero hai que puntualizar que na maioría dos casos trátase de non renovacións de contrato que, en definitiva, son perdas de emprego pola crise. Non deixan de ser despedimentos encubertos.
Con menos de tres millóns de habitantes, hai trece cabeceiras, non se acusa certa saturación?
- Galicia é así; cada provincia e cada cidade queren ter o seu propio xornal, vai no propio carácter. O problema é que moitos destes medios foron nutridos con axudas públicas e subsisten grazas ás subvencións.
Unha boa forma de 'amarrar' os medios...
- É unha das cuestións polas que loitamos. Débese regular o sistema de axudas públicas aos medios de comunicación en Galicia. Pola situación tan complexa que temos, con cabeceiras en cada provincia e dúas ou tres xornais por cidade, se se cancelasen as subvencións irían moitas persoas á rúa. Necesitamos unha regulación e esperamos que o novo Goberno da Xunta faga algo. Nas últimas reunións cos partidos políticos, estes comprometéronse a estudar as propostas, pero non sei en que quedará todo; pensa que as axudas públicas é un medio de dominar aos medios de comunicación en Galicia.
E Feijóo mostrou boa disposición?
- Recordo que, cando PSOE e BNG estaban na oposición, comprometéronse a regular as axudas. Despois, durante o seu goberno, non se volveu a saber nada. Agora é o propio Feijóo quen se comprometeu, pero é un tema moi complexo e dentro do PP non son partidarios desta regulación porque lles prexudicaría.
Unha postura moi "galega"...
- Nin que si nin que non, é o 'xa o veremos'. Pero isto implica seguir cun sistema que está precarizando a profesión. Se esas axudas servisen para consolidar postos de traballo gañaríase en calidade de información, aínda que agora estanse utilizando para terlles amarrados a calquera prezo.
Non hai certo cinismo na Xunta coas axudas pola utilización do galego? Os subsidios poden chegar a multiplicarse por 50 en comparación ao castelán...
- As axudas polo galego están instauradas desde fai moito tempo, xa desde os primeiros gobernos de Fraga. Pero non é pola utilización do galego onde máis recibe a prensa. A porcentaxe que recibe é mínimo e son os medios pequenos os que se benefician principalmente. La Voz de Galicia, por exemplo, é o que máis subvencións recibiu polo galego e apenas significaron o 7% do total das súas axudas. Non representan un volume importante. O tema dos subsidios vén sempre pola porta de atrás; son convenios de determinadas consellerías asinados con determinados xornais para pagar favores comunicativos ou políticos, dependendo do caso.
Xornal.com

domingo, 10 de maio de 2009

EUROPA CONDENA O NOSO URBANISMO

Foi nestas mesmas páxinas, en abril do ano 2006. Falábase axitadamente de corrupción urbanística e do tenue decoro da paisaxe galega. Culpábase aos particulares e aos promotores de tan mal facer, cando a responsabilidade era compartida. Atrevinme a sinalar naquel artigo, baixo a clave de «feísmo institucional» que a Administración no noso Estado de dereito ten unha única función, a servicial e non outra, que o noso ordenamento xurídico non soporta que as Administracións públicas apártense dos principios de obxectividade e do servizo aos intereses xerais, que as normas establecéronse pensando na xustiza, na certeza e no ben común e que, xeneralizado o incumprimento e a tensión competencial, é difícil saber onde se pode chegar.
Non xeneralizo, non sería proporcionado. Pero a preocupación confirmouse. O Parlamento Europeo referiuse aos nosos rexedores como «autoridades locais e rexionais irresponsables», «funcionarios locais corruptos» e «pouco escrupulosos», «deficiencias no control», «abusos nos dereitos dos cidadáns», «falta de aplicación da lei», para denunciar unha inercia: o exercicio inadecuado das potestades urbanísticas en distintas actuacións sobre o chan. Moitas delas ao compás da lei do «todo cidade» que definiu García Bellido, hoxe xa derrogada, e outras simplemente irregulares.
Hoxe, por fin, o incumprimento das normas, a falta de coordinación administrativa e a tutela mal entendida non pode chegar a máis. Impono o Informe Auken aprobado o 26 de marzo do 2009 polo Parlamento Europeo.
Pregúntome se volverá o urbanismo da Novísima Recopilación ligado ao bo goberno, o da arquitectura de Vitrubio coa boa edificación, e o da competencia de todos os axentes sociais sen a cal non hai execución e progreso. Se volverá un urbanismo de formas e proporcións, no que as cores poidan mesturarse na gran paleta que conforma o noso territorio. Grazas, Margrete Auken (relatora do informe de 20 de febreiro do 2009 sobre o impacto da urbanización extensiva en España).
Almudena Fernández
.

sábado, 9 de maio de 2009

AS EMISIÓNS DE CO2 DESCENDERON UN 8%

A pesar da baixada, que o Goberno cualifica de histórica, España segue por encima do permitido por Kioto.
Ata unha crise económica tan profunda como a actual ten o seu lado positivo. No 2008, cos primeiros síntomas de desmaio industrial e o esborralle da construción, descenderon tamén as emisións españolas de dióxido de carbono. A rebaixa foi dun 8%, a maior desde que comezou a contabilidade dos gases de efecto invernadoiro (GEI), en 1990.
Esta baixada histórica, a xuízo do Goberno, é unha boa noticia logo de anos de crecemento rampante das emisións ata converter ao país no principal incumplidor do Protocolo de Kioto entre os asinantes. Pese ao dato positivo, España segue moi lonxe dos compromisos adquiridos.
Para o 2012, cando expira o tratado, España só pode emitir un 15% máis do que vertía á atmosfera en 1990, ano de referencia. Hoxe, con rebaixa e todo, estamos nun 42% e quedan só tres anos para recortar os 27 puntos de desfasamento.Co bo dato do 2008 na man, aínda provisional, o Goberno mostrábase optimista. Máxime cando eses oito puntos menos só en parte poden atribuírse á crise, dixo a secretaria de Estado para o Cambio Climático, Teresa Ribera. Este dato, segundo Ribeira, «ten moito máis que ver cun cambio significativo nas pautas do noso consumo enerxético e o cambio no noso modelo de transporte que con outros factores», polo que insistiu en desvincular a redución da crise económica.
Sector industrial e eléctrico
En termos de CO2, a depresión económica notarase máis cando se contabilicen as emisións que se produciron no 2009, asegurou. Ribera destacou o bo comportamento dos sectores industrial e eléctrico. Este último, responsable habitual da metade das emisións españolas, rebaixounas un 16,1% a pesar de aumentar un punto a produción enerxética. A industria, pola súa banda, emitiu un 10,2 menos, afectada pola freada en seco da construción. Entre ambos os sectores, sometidos á directiva europea de comercio de dereitos de emisión, suman unha rebaixa do 12,4%. Extrapolando estas cifras e as previsibles dos chamados sectores difusos -transporte, sector residencial, agricultura-, que non deu a coñecer, o Ministerio de Medio Ambiente dá por seguro o anunciado descenso do 8% nas emisións de CO2 do 2008.
O sector eléctrico acusou, segundo Ribera, o alto prezo dos combustibles durante o ano pasado e tamén o encarecemento do custo da tonelada de CO2 no mercado de dereitos, onde as empresas que verten máis do asignado compran o dereito a emitir máis. A iso súmanse outros factores como o despegamento das enerxías renovables e cambios nas pautas de usos enerxéticos e de transporte dos usuarios. No 2009 os carburantes xa non están tan caros e tamén se abaratou o prezo da tonelada de CO2.
A cambio, choveu moito, a produción hidroeléctrica será boa e a actividade industrial segue deprimida, de modo que o Goberno confía en que a crise propicie novos recortes das emisións e as perspectivas son optimistas de cara ao cumprimento de Kioto. Ata a data só no 2006 rexistrouse un saldo negativo das emisións, aínda que o descenso foi menor, dun 2,7%, segundo o inventario de gases de efecto invernadoiro que cada país da Unión Europea comunica a Bruxelas entre finais do mes de marzo e principios de abril. Ribera insistiu en que os datos demostran que o diagnóstico realizado polo Goberno foi certeiro e en que as medidas que se están adoptando para facer fronte ao cambio climático son as correctas.

venres, 8 de maio de 2009

A RÍA DE VIGO

Unha aproximación integral ao ecosistema mariño da Ría de Vigo
.
Alberto González-Garcés Santiso, Federico Vilas Martín, Xosé Antón Álvarez Salgado (Eds.)
Instituto de Estudos Vigueses
VIGO

PRÓLOGO

Cando falamos de "Abrir Vigo ó Mar", facémolo co pensamento posto nos obstáculos físicos que impiden, polo seu volume, que o noso ollos poidan contemplar a Ría.
É unha queixa unánime e repetida que os vigueses e viguesas de toda condición proclaman con máis enerxía, no uso do dereito que lles asiste, de gozar da presenza que este ben da Natureza xenerosa outorgou graciablemente a Vigo.
Sen dúbida que urxe eliminar no posible as barreiras que inoportunan a visión da Ría, como aprema así mesmo concienciar ás nosas autoridades que estas tolemias urbanísticas que agreden a paisaxe, non teñen sentido de ser e como tales deben de forma tallante rexeitarse no futuro, porque Vigo e os que nel habitan non poden, en razón da súa existencia e localización, "vertere terga", dar as costas ao mar, nin sequera en algo tan esencial e primario como prescindir do seu contacto e proximidade, que nas distancias do S.XIII inspirou ao noso excelso trobador Martín Codax a lírica das súas Cantigas.
Fago votos porque así sexa.
Pero hai outra barreira quizais menos fácil de sortear que a derivada desta subcultura urbanística deformadora do noso litoral, para que poidamos falar con propiedade e rigor de "Abrir Vigo ó Mar". Estoume referindo ao descoñecemento crecente que a sociedade, máis preocupante se cabe entre a mocidade, demostra da Ría, ese dinámico ecosistema con que convive necesariamente e en gran parte grazas a el.
Non estou moi seguro de que saísemos airosos, a pesar de ser Vigo unha cidade mariñeira, se nos sometesen a preguntas tan sinxelas como que se coñece co nome de fitoplancto, fotosíntesis, afloramento; como se fixa unha batea no seu lugar de fondeo; cal é a zona máis estreita da Ría; que nome reciben os areais e illas máis representativas; que se entende por aves limícolas; que é un pantalán ou en que consiste unha nasa, un trasmallo, un xeito, un miño, un cerco ou un boliche, ou embarcacións como as que designamos cos termos bou, gamela, dorna.
A proba concluíu. Xa é hora de facer contas e avaliar os coñecementos que xustifiquen a nosa condición de habitantes conscientes dunha sociedade asentada xunto ao mar.
O Instituto de Estudos Vigueses, que naceu no xa afastado ano 1991 coa firme vontade de ser servidor dos intereses de Vigo e da súa contorna, aplaude a feliz iniciativa dos autores e das institucións ás que pertencen: Centro Oceanográfico de Vigo do Instituto Español de Oceanografía; Instituto de Investigacións Mariñas do CSIC; Universidade de Vigo; CETMAR; IGAFA; INTECMAR e Consellería de Pesca e Asuntos Marítimos.
A súa obra, excelente, marcada por dous compoñentes non fáciles conxugarse: unha investigación científica minuciosa e un alto sentido de exposición didáctica, titulada A RÍA DE VIGO. Unha aproximación integral ao ecosistema mariño da Ría de Vigo, publicada polo Instituto de Estudos Vigueses e que teño a satisfacción de prologar, achega ao longo de nove capítulos a documentación necesaria para abrir aos vigueses ao coñecemento do medio mariño ou, o que é o mesmo, para Abrir Vigo ó Mar no sentido máis intelectual e profundo da expresión.
Se a barbarie urbanística, froito de motivacións mercantilistas e intereses políticos e doutras neglixencias que silenciou, puxo barreiras aos nosos ollos desexosos de entreternos co noso mar, tamén a ignorancia que posuímos da Ría supón un impedimento que obrigatoriamente temos que derrubar coa esmerada dedicación nos centro docentes de ensinar, por encima de todo, o que é noso.
O libro "A RIA DE VIGO" que teñen nas mans, ben merece que se catalogue de exemplar, por canto abandera a loita contra a ignorancia de que fan gala moitos vigueses sobre a Ría, o noso medio mariño, e por transferir graciable e de xeito gratuíto á sociedade esta investigación convertida en doutrina.
De novo o Instituto de Estudos Vigueses e o seu Director que lles escribe, sentese moi orgullosos dos autores que avalan este libro e do seu logro social.
.
Gerardo Sacau Rodríguez
Director do Instituto de Estudos Vigueses

xoves, 7 de maio de 2009

AS ANÁLISES DO VERQUIDO DA DEPURADORA DO LAGARES

AS ANÁLISES FORON REALIZADOS POLO LABORATORIO MUNICIPAL DE VIGO?
.
-As análises de Vías e Obras confirman que os restos non presentan carga contaminante.
-As análises demostraron que os restos eran lodos depurados.

COMENTARIO AO FÍO DA NOTICIA:
.
A EDAR DO LAGARES EXTRAE DAS AUGAS RESIDUAIS DE VIGO LODO DEPURADO Á SAÍDA DO DECANTADOR SECUNDARIO.
.
PREGUNTA: COMO SE EXTRAE LODO DEPURADO A PARTIR DA AUGA CONTAMINADA?
.
PREGUNTA: ONDE VAN OS METAIS PESADOS E A MATERIA FECAL?
.
-SE OS LODOS NON SON CONTAMINANTES, PARA QUE OS QUITAN?
.
-LODO DEPURADO É LODO LIMPO O LODO PURO?
.
-EXISTE O LODO DEPURADO?
.
.

mércores, 6 de maio de 2009

martes, 5 de maio de 2009

PRIMEIRAS DERRIBAS DE CONSTRUCIÓNS ILEGAIS NA COSTA DE CANTABRIA


As escavadoras inician a demolición de 42 vivendas en Arnuero 15 anos logo da sentenza que a ordenaba.

Máis de 15 anos despois de que se ditasen as primeiras sentenzas xudiciais, as escavadoras entraron na urbanización da Praia da Area, na localidade cántabra de Arnuero, para iniciar a demolición de 42 das 142 vivendas construídas ilegalmente nun encinar protexido. Unha vintena de propietarios e veciños afectados maniféstanse na zona desde primeiras horas da mañá baixo o lema 144 familias vítimas da mafia do ladrillo.
Son as primeiras derribas ordenadas pola xustiza sobre construcións ilegais na costa de Cantabria. As casas atópanse deshabitadas porque non chegaron a terminarse de edificar, na que constituía a fase dúas da urbanización. Sobre o resto de vivendas hai tamén unha orde de derriba, de acordo co Plan de Ordenación do Litoral aprobado en 2004. A pesar das protestas, a demolición estase desenvolvendo con normalidade.

1.000 vivendas ilegais

Desde fai 15 anos, preto dun milleiro de casas foron declaradas ilegais polos tribunais. Tamén será derrubado previsiblemente o chiringuito de Mingo, en Ajo (Bareyo), para dar cumprimento a outra sentenza. "Está todo listo" para que, segundo o previsto, derrúbese ao longo do día de hoxe "se o xuíz non o remedia", manifestou o alcalde de Bareyo, informa Europa Press. "¡Como vou querer eu que se derrube un edificio dun home que ten 70 anos de idade e que non ten outro medio de vida!", expresou o rexedor. Con todo, recoñeceu que sobre o bar situado na praia de Ajo pesa sentenza firme de derriba desde 2002, que é "de obrigado cumprimento".
A Asociación de Maltratados pola Administración remitiu a semana pasada á Administración unha solicitude de moratoria das derribas ata que non se satisfagan os danos ocasionados "mediante a regularización ou legalización das vivendas, facilitando unha vivenda legal antes da derriba ou mediante unha indemnización".

luns, 4 de maio de 2009

O URBANISMO SALVAXE

Quere vostede descubrir en por si o sentido da expresión "impacto visual"? Vingar á praia almeriense do Algarrobico, en pleno corazón do parque natural do Cabo de Gata, colóquese de costas ao mar e recibirá a descomunal labazada do monstro de 75.000 metros cúbicos de formigón que tomou posesión das entrañas mesmas da montaña. Darse a volta e pousar a vista no horizonte mariño tampouco é solución, porque lle resultará imposible subtraerse á abafadora presión do intruso: un xigante de cemento de 20 alturas que cae a pico sobre o mar, horadado por centos de buracos negros destinados a albergar as ventás do complexo hostaleiro.
O procreo pasaría máis desapercibido camuflado en calquera dos museos dos horrores urbanísticos que poboan o litoral español, pero clama ao ceo que reciba todos os permisos, parabéns e ata subvencións das administracións públicas que fixeron posible a súa construción.
A estas alturas, bo número de xuíces e fiscais chegaron xa á conclusión de que só a demolición das obras ilegais porá coto aos desmáns e ao espolio do patrimonio natural público. "A demolición da obra contraria ao ordenamento xurídico non debe ser a excepción, senón a regra", subliña a Audiencia de Cádiz en sintonía con outros tribunais e fiscalías. "O que está en xogo é a propia vixencia da orde xurídica e, en definitiva, a restauración da orde legal (...) Pola contra, habería que resignarse a que o infractor sálgase coa súa, bendicíndose absurdamente o esgotamento do delito", advirte o fiscal xefe de Córdoba nun testemuño incluído na memoria anual da Fiscalía de Medio Ambiente.
Porque o xogo nestas últimas décadas foi burlar as leis e ignorar as prohibicións, facer oídos xordos ás sentenzas e culminar as obras para presentalas como feitos consumados. "Na maioría dos supostos de delito urbanístico, o autor continúa construíndo de xeito deliberado pensando que unha vez finalizada a obra, e precisamente polo feito de selo, non será derrubada", explícase noutro dos informes da Fiscalía.
España foi escalando postos no ranking internacional de corrupción política a medida que a xustiza fixo aflorar os atropelos urbanísticos perpetrados ao longo das últimas décadas nun clima de impunidade que agora toca ao seu fin. Xa hai un centenar e medio de alcaldes procesados por delitos urbanísticos, pero por avultada que pareza esa cifra apenas representa a punta do iceberg dun fenómeno, o da corrupción municipal, e dunha industria, a da especulación inmobiliaria e o urbanismo salvaxe, engrasada coa pasividade ou complicidade das administracións locais e autonómicas e dos partidos que as dirixen. Aínda hoxe, os fiscais seguen queixándose amargamente do silencio e da escasa colaboración que lles prestan as autoridades na maioría das comunidades autónomas.
"O Estado foi substituído pola partitocracia e, en última instancia, por unha oligarquía económico-política. E a política converteuse nun negocio. Os partidos compiten nun mercado inspirado polo lucro persoal e apoiado na corrupción máis descarnada". Quen se expresa así non é un radical alternativo do movemento antiglobalización, senón Alejandro Neto, ex director do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), catedrático emérito da Universidade Complutense e un dos grandes expertos na materia.
"A xustiza chega moi tarde, cando os danos causados á paisaxe son irreversibles e están asentadas as urbanizacións ilegais", admite Antonio Morais, fiscal xefe de Málaga. "Temos un sistema de garantías procesuais que permite recorrer sistematicamente as sentenzas e gañar tempo, de forma que, ao final, a demolición do inmoble ilegal resulta unha decisión comprometida e custosa porque xa hai terceiros de boa fe". O fiscal malagueño reprocha ás direccións do PP e do PSOE: "Unha cousa é que haxa políticos dos chamados independentes que se enriquecen coa democracia mentres simulan que traballan polo interese xeral e outra que o fagan os representantes dos grandes partidos nacionais".A actividade inmobiliaria é unha fonte principal de ingresos para boa parte dos 8.000 concellos españois. Neste contexto de presións empresariais, alta discrecionalidad e difusa rendición de contas, a tentación é grande porque basta un papel, un permiso, unha recualificación, a omisión dun trámite, unha modificación mínima no planeamento para que xurda petróleo en terreo baldío e para que o alcalde ou concelleiro corrupto non teña que preocuparse máis polo seu futuro económico.

domingo, 3 de maio de 2009

O PSOE ADVIRTE A FEIJÓO QUE IRÁ AOS TRIBUNAIS SE NON DESTITÚE A HERNÁNDEZ

A oposición pide ao conselleiro que se marche" por certificar unha obra inacabada
As actuacións políticas e empresariais do conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, que certificou unha obra inacabada a favor da empresa Sercoysa na que traballou, podería meter ao recentemente estreado Goberno de Núñez Feijóo no seu primeiro problema xudicial. O secretario xeral do PSdeG, Manuel Vázquez, reclamou onte responsabilidades políticas ao conselleiro. "Se é certo o último que se publicou [que como responsable de Infraestruturas da Deputación de Pontevedra asinou unha certificación falsa á empresa da que foi director de construción e apoderado] trátase, polo menos, de falsificación; estamos ante un elemento decisivo para que este señor teña que marcharse", sentenciou.
O PSdeG está disposto a esgotar a vía administrativa e política na reclamación de responsabilidades ao conselleiro, pero advirte que se este non as asume, recorrerá, como estuda o BNG, á vía xudicial. "Estamos falando de algo moi serio: o responsable de medio Goberno galego ten un currículo que fai palidecer a calquera, así que levaremos este asunto ás últimas consecuencias", destacou.
"É difícil acumular en tan pouco tempo tantos problemas", sinala Vázquez en alusión á nova Xunta. "Ao de Hernández hai que engadir o dato, que contrastaremos rapidamente, de que o tamén conselleiro Afonso Rueda estivo desempeñando o cargo de asesor político do presidente da Deputación de Pontevedra". O organismo provincial controlado polo PP defende que foi "correcto" que Agustín Hernández certificase o final dunha obra que non se chegou a executar. Aínda que Vázquez móstrase disposto a "dar un tempo prudencial para que isto aclárese", destaca xa que o de Feijóo é "un Goberno débil e que xera gran desconfianza aos galegos". Os socialistas non teñen xa dúbidas de que no PP de Feijóo "todo empeza e acaba en Hernández". Vázquez destaca que foi o conselleiro quen asinou, como técnico independente, aínda que a soldo da Deputación de Pontevedra, a querela do PP, arquivada agora polo xuíz, contra a adxudicación polo bipartito da autovía do Barbanza. "El é quen está detrás da campaña de infamias, acusacións e calumnias" contra o ex presidente Touriño e a ex conselleira María José Caride.
Respecto da actuación do conselleiro de Medio Ambiente en relación coa variante de Lira en Ponteareas, fontes da Deputación Provincial de Pontevedra precisaron onte que a certificación do final dos traballos que asinaron Agustín Hernández Fernández de Rojas como director de Infraestruturas e Baltasar Pujales Estévez como director da obra responde a un "procedemento administrativo correcto", a pesar de que o viario ao que se refire tal certificación -unha variante de acceso á parroquia de Lira, en Salvaterra de Miño- apenas está empezada. Sercoysa, segundo estas fontes, depositaría un aval bancario polo mesmo importe que cobrou o pasado mes de marzo á Deputación, 331.629 euros, de maneira que se finalmente non realiza a obra, a Deputación podería executar o aval e recuperar as fondos xa librados.
Esta práctica é "habitual noutras administracións", segundo as mesmas fontes, que aseguran que o citado aval está incorporado ao expediente da obra,contra o que afirma Gabriel Martínez, deputado do BNG, que non achou rastro do aval na súa consulta do expediente.
Tras coñecer o caso da certificación falsa asinada polo conselleiro de Medio Ambiente fai apenas un mes, os socialistas galegos aproveitaron onte para alertar contra as "continuas mentiras" do novo Goberno galego e o seu pretendido aforro de 15 millóns de euros na lexislatura pola supresión dos delegados provinciais. "Feijóo coloca comisarios políticos para facer contrapoder e control social como noutras épocas, algo que non pensamos consentirlle e, ademais, mantén o mesmo gasto de delegados, xa que cada delegación provincial terá persoas con rango de subdirector xeral, nivel 30 e os mesmos coches oficiais: non se aforra un só duro".
O recentemente elixido secretario xeral dos socialistas galegos sostén, ademais, que "onde quitaron consellerías puxeron directores xerais, que cobran apenas 500 euros menos e teñen as mesmas prerrogativas de gabinetes e coches oficiais". "Todo é unha gran mentira", afirma Vázquez, que arremete ademais contra "a demagoxia electoral" de Feijóo respecto da política lingüística. "Agora Feijóo é presidente e ten que cadrar no mesmo círculo a legalidade e a demagoxia e iso non lle cabe no mesmo saco", apostila.
EL PAIS

sábado, 2 de maio de 2009

HERNÁNDEZ ASINOU UNHA CERTIFICACIÓN FALSA A FAVOR DA SÚA ANTIGA EMPRESA

O conselleiro deu por concluídas unhas obras que apenas se comezaron.
Agustín Hernández, conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, certificou como responsable de Infraestruturas da Deputación Provincial de Pontevedra o final de obra dunha estrada de acceso a Lira, unha parroquia de Salvaterra de Miño, que apenas se comezou a construírse. No entanto, a Deputación de Pontevedra pagou o pasado 17 de marzo 331.629 euros a Sercoysa, adxudicataria da obra e empresa da que Hernández foi director de construción e apoderado. O deputado provincial do BNG, Gabriel Martínez, presentouno onte como un caso de "grave falsidade" en documento público que implica, ademais do conselleiro, ao presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán, e ao alcalde de Salvaterra, Arturo Grandal, como os anteriores, do PP.
A obra, coa denominación oficial E.P. 4102 Variante de acceso a Lira (Salvaterra de Miño), foi solicitada polo Concello de Salvaterra e incluída no Plan Provincial de Cooperación de 2006, con financiamento do Estado. Foi licitada por 458.000 euros e adxudicada a Sercoysa por 391.864 euros. O prazo para concluíla acabou en decembro de 2007, pero a Deputación solicitou unha prórroga dun ano que lle foi concedida.
Un ano despois, a obra seguía paralizada: tan só executáronse uns desmontes e allanamientos de terras. A pesar diso, desde a Deputación Provincial, co visto e prace do seu presidente, Rafael Louzán; de Agustín Hernández, en tanto que xefe de Infraestruturas do organismo provincial, e de Baltasar Pujales Estévez como director da obra, o 19 de decembro de 2008 certificouse o final da obra "para enganar ao Estado e pagar á empresa Sercoysa", apuntou onte Gabriel Martínez.
Consecuentemente con esa certificación, a Deputación Provincial pagou o pasado 17 de marzo 331.629,24 euros a Sercoysa.
Fontes próximas ao conselleiro de Medio Ambiente e Infraestruturas precisaron onte a este xornal, en relación co asunto, que a Hernández, na súa condición de director de Infraestruturas da Deputación, non lle correspondía "certificar" o final de ningunha obra -competencia do director, Baltasar Pujales-, senón que "meramente daba o conforme como un trámite de control administrativo".
A obra non puido facerse antes, desde que foi aprobada en 2006, porque estaba pendente dun permiso da Confederación Hidrográfica do Noroeste, segundo as mesmas fontes, que tamén sinalaron que "houbo que certificar" o final da obra porque se acababa o prazo e perdíase o financiamento do Estado comprometida.
Os deputados Henrique Viéitez, autonómico, e Olaia Fernández Davila, no Congreso, que acompañaron onte a Gabriel Martínez, sinalaron, con todo, que a Deputación Provincial puido solicitar unha segunda prórroga para executar a construción da variante, antes que certificar en falso a súa conclusión.
Este asunto, segundo Viéitez, reforza a necesidade dunha comisión de investigación no Parlamento de Galicia sobre as actividades do conselleiro Hernández na Administración e nas empresas que lle deron emprego. Olaia Fernández tamén interpelará ao Goberno sobre este tema. A posibilidade de levalo ao xulgado, polos presuntos delitos que implica, será unha decisión do BNG como organización, segundo indicaron.
EL PAIS

venres, 1 de maio de 2009

SEGUEN AS CACICADAS DO PP

Baltar dá unha praza na Deputación ao xornalista que lle levou a campaña.

O presidente da Deputación de Ourense, José Luís Baltar, adxudicou a praza do gabinete de prensa deste organismo ao xornalista contratado polo PP ourensán e responsable da súa campaña electoral. O profesional que se fixo co posto, e que acreditou título de bacharelato, superou no concurso de méritos a un grupo de aspirantes que achegaron documentación das súas licenciaturas, experiencia profesional en diversos medios e, nalgúns casos, máster e doutoramento.
A pesar diso, o xefe de prensa do PP foi valorado con 12,35 puntos fronte ao 0,5 que recibiu, polo seu currículo, unha xornalista con experiencia en medios de comunicación e nunha consultoría, licenciatura, doutoramento e máster. Cando esta pediu explicacións sobre a súa nota na Deputación, contestáronlle que "o que puntuaba era o bacharelato e os meses de paro e non os extras" da súa formación académica e profesional.
Baltar convocou a praza para acceder ao gabinete de prensa da Deputación ourensá en vésperas do Entroido e concedeu un prazo de sete días, a maioría festivos, para presentar a documentación. A pesar diso concorreron oito aspirantes. Nas bases quedaba claro que o perfil do destinatario adaptábase como un guante ao do xornalista do PP ourensán. "Estaban feitas á medida" do contratado do PP, sostén o portavoz do PSOE na corporación provincial, Alfredo García, quen recorda que "esta non é unha práctica illada" senón que se enmarca na política de convocatoria de emprego "pouco transparente" do presidente provincial.
Só catro dos oito candidatos chegaron á fase final, na que puntuaron os méritos (o bacharelato e os meses de paro) que só tiña o empregado do PP. O Colexio de Xornalistas de Galicia presentou un recurso contra a convocatoria e a posterior adxudicación da praza. Na súa opinión, Baltar incorreu en "fraude de lei" xa que para o posto que convocou "é necesario dirixir e coordinar actuacións específicas que fan necesario posuír unha titulación acorde". O colexio anuncia que interporá denuncia xudicial.