sábado, 31 de marzo de 2012

venres, 30 de marzo de 2012

ORZAMENTOS XERAIS 2012

O PP atrasou a presentación dos Orzamentos Xerais do Estado ata a celebración das eleccións pendentes e a folga xeral anunciada contra a súa reforma laboral. Ocultou aos electores os recortes en servizos e transferencias que ten en proxecto, así como a elevación en taxas (copago sanitario...) e tributos. Tal atraso constitúe unha fraude democrática.
O atraso na presentación dos Orzamentos e certo catastrofismo sobre a situación herdada para xustificar as súas políticas de recortes mantivo un plus de incerteza respecto da nosa situación económica. Esa incerteza lesionou o "crédito país" e encareceu o crédito ao que acoden cidadáns, empresas e Administracións públicas. España é o país do euro no que a curmá de risco empeorou máis desde o 1 de xaneiro, cando a propaganda que levantou ao PP á maioría absoluta anunciaba que o seu acceso ao Goberno era a garantía esperada polos mercados para favorecer a recuperación económica (en relación a Italia, a curmá de risco española deteriorouse en 200 puntos básicos). O atraso nos Orzamentos, por cálculo electoral e interese partidista, obriga a todos os españois a un custo adicional que supera ao dos casos de corrupción que estes días enchen páxinas na prensa. O PP anunciou a incapacitación dos cargos electos que xeren débitos non orzados. ¿Serán incapacitados don Mariano Rajoy e os seus ministros económicos para o exercicio dos seus cargos no futuro, dada a súa neglixencia na presentación dos Orzamentos e o custo que supuxo aos cidadáns?

xoves, 29 de marzo de 2012

mércores, 28 de marzo de 2012

MIRAR CARA ADIANTE

Durante unha recente visita aos Emiratos Árabes, descubrín con sorpresa que os seus gobernantes, coa vista posta no futuro, trazaron e posto en marcha un plan chamado "Visión 2030". Conscientes de que a súa economía depende nun 85% do petróleo e de que este non vai durar moito tempo, proponse reducir esta porcentaxe para o ano que dá nome ao plan.
Tras seleccionar as áreas de cada un dos sectores; industrial, enerxías e servizos que, segundo as súas análises, ofrecen máis potencial de crecemento no futuro, pasaron á acción facendo traballar conxuntamente a universidade e empresa, promovendo a creación de centros de investigación nas áreas de interese e investindo moitos millóns de euros en proxectos de investigación.
Volvendo a vista ao panorama nacional, tiña a sensación de que ata fai uns meses, o futuro máis afastado que preocupaba aos nosos gobernantes era a próxima data de publicación da enquisa do CIS sobre intención de voto. Agora teño unha sensación aínda máis preocupante e é que creo que xa só miran ao pasado.
Gustaríame ter a oportunidade de pedirlle a todos eles que dean media volta á súa cadeira e comecen a mirar cara ao futuro, que é onde está a solución aos problemas de hoxe. E por se só ocórreselles pensar no ladrillo, que inviten a participar aos miles de mozos formados nas nosas universidades.
Eles teñen moitas ideas que só necesitan un pequeno empuxón para saír adiante. L.M.F.A

martes, 27 de marzo de 2012

CIDADÁN A, B, C, D.


Cidadán tipo A (tamén chamado político): só terá que cotizar 11 anos para recibir o 100% da súa pensión de xubilación, recibirán unha asignación mensual que cubrirá holgadamente os seus gastos de aloxamento, dietas... O seu soldo está blindado e é el quen decide cando subirllo, así que... Cando cidadán "A" deixa unha poltrona (deputado, ministro, alcalde...) adoita ter outra reservada no sector público (embaixador, procurador...) ou no privado (asesor, conselleiro...). Tamén é normal que estes postos sexan concedidos aos seus familiares e amigos ou que el mesmo compatibilice varios ata cobrar 250.000 euros anuais.

Cidadán tipo B (traballador/funcionario): é unha especie en claro risco de extinción. De momento, terá que cotizar 35 anos se quere recibir o 100% da súa pensión de xubilación. Se está 8 días enfermo nun período de dous meses poderá ser despedido, o mesmo que se non acepta unha redución salarial... Doutra banda, está sometido a unha elevada presión fiscal grazas á alza dos impostos xa existentes (IRPF, IVE...) e a aparición de novas taxas (céntimo sanitario, recetazo...).

Cidadán C (parado): é unha especie que creceu de forma exponencial ao agravamento da crise. Mentres siga cobrando a prestación por desemprego poderá ser "obrigado" a realizar traballos para a comunidade. Nalgunhas rexións, chegóuselle a negar o seu dereito a asistencia médica gratuíta.

Cidadán D: é un grupo heteroxéneo. Vai desde mozos altamente cualificados, que ven obrigados a emigrar para exercer a súa profesión de médico, enxeñeiro... a persoas sen teito que son multadas polos Concellos por exercer a mendicidade, "afear" a cidade... ¿Que teñen en común todos eles? non recibir ingresos de forma regular.

¿Fragmento dunha novela de George Orwell? Non, España ano 2012.  E.V.H. 

luns, 26 de marzo de 2012

QUEN PAGA A CRISE?

Recortes en sanidade, educación, eliminación de bolsas-comedor, incremento de taxas universitarias, eliminación de políticas sociais, rebaixas nos soldos dos traballadores públicos, economia en recesión, máis paro...
A unha gran parte da poboación pídeselle un gran esforzo e crece a proporción de cidadáns que están en situación de pobreza. Para o ano 2012, o Goberno anuncia novos recortes, 35.000 millóns de euros logo da última negociación con Europa, que parece claro a quen volverán afectar.
Por outra banda hai pouco publicouse a última lista Forbes dos máis ricos do mundo, onde atopamos 16 españois con patrimonios superiores aos mil millóns de dólares: Amancio Ortega (Inditex) con 37.000 millóns, Isaak Andik (Mango) 4.800 millóns, Juan Roig (Mercadona) 4.700 millóns... En resumo, un total entre estas 16 fortunas de 70.000 millóns de dólares, é dicir uns 53.000 millóns de euros. Pero en España eliminouse o imposto do patrimonio e non existe un imposto sobre as grandes fortunas.
Creo que todo o mundo pode sacar as súas propias conclusións, eu sinceramente penso que non é soamente que sexa inxusto, é que é obsceno. J.R. 

domingo, 25 de marzo de 2012

HAI RECEITAS PARA PAGAR O MALGASTO?

A crise e o malgasto das administracións públicas durante os últimos anos resquebraxan o estado do benestar. Analistas políticos consultados sinalan que os pilares nos que se moveu a sociedade española durante as últimas tres décadas en materia social, a educación, a sanidade, as pensións e o dereito ao paro atópanse nunha encrucillada de difícil solución. "As vacas gordas xa non existen, e guste ou non guste, España enfróntase a unha situación que fai moi difícil soster o estado do benestar tal e como o tiñamos entendido ata agora". E con problemas conxunturais e estruturais de grande envergadura. Un déficit público desmesurado que obriga a recortes por todos os capítulos orzamentarios. "A pólvora do rei xa se acabou -sinalan as mesmas fontes- e agora, sen munición nas arcas do Estado, a realidade sinala que cos crecementos negativos da economía española, con miles de persoas que cada mes van ao paro, con máis de 5.300.000 persoas no desemprego, os fondos para cubrir eses pilares do benestar xa non chegan". E agora, indican esas mesmas fontes, é cando nos estamos dando conta do que está ocorrendo.
Empezou coa educación, pero a proposta de CIU en Cataluña do copago nas receitas expedidas polos médicos do sistema público de saúde abriu outra llaga. Coa abstención do PP, a Generalitat poderá pór en marcha un sistema para cobrar un euro por cada prescrición de medicamentos dos seus facultativos. Por certo, como recordan as mesmas fontes, a mesma Generalitat catalá que por outra banda se nega a reducir gastos eliminando as súas "embaixadas" no estranxeiro, tal e como lle solicitou o Goberno do PP para non poder a súa influencia internacional e a mesma que dará apoio xurídico, é dicir pagando a avogados, aos concellos desa comunidade que decidan eliminar a bandeira de España dos seus consistorios. Ou tamén a mesma que non se opuxo á insumisión fiscal do Concello de Xirona contra a Axencia Tributaria, anunciando que todos os seus ingresos impositivos trasladarallos  a súa homóloga catalá.

sábado, 24 de marzo de 2012

MALA IMAXE DE ESPAÑA

O Partido Popular e a CEOE din que as folgas e as protestas contra a reforma laboral dan unha imaxe moi mala de España no resto de Europa.
Sería interesante preguntarlle ao resto de Europa que lle parece que cada ano, segundo os datos estimados polos propios inspectores de Facenda, defráudense en España 75.000 millóns de euros (a inmensa maioría dos cales corresponde a grandes empresas); ou que parécelle que 30 das 35 empresas do IBEX operen en paraísos fiscais (casualmente, o Partido Popular Europeo votou en 2010 na Eurocámara en contra da supresión de devanditos paraísos); ou que parécelle, por exemplo, que o anterior presidente dos empresarios españois, Díaz Ferrán, estea imputado por delitos de apropiación indebida e deixe na rúa a miles de traballadores.
Si, sería interesante preguntarlle ao resto de Europa que imaxe ten dos nosos grandes empresarios.
Por certo, se os nosos empresarios pagasen os impostos que lles corresponden, nun ano e tres meses estaría saldado todo o déficit español, calculado en 91.000 millóns de euros. Sen necesidade de recortes dos salarios nin das prestacións sociais.
Así, aforrariámonos as folgas e as protestas e Europa tería unha mellor imaxe do noso país.

venres, 23 de marzo de 2012

STOCK DE LADRILLO

Bankia, Santander e BBVA acumulan a maior parte do 'stock' de ladrillo da banca-O sector ten 12.900 millóns en vivenda adquirida a promotores e 13.800 millóns por embargos a particulares.

A banca acumula 140.600 vivendas terminadas que poderían saír xa á venda, un dos obxectivos da reforma financeira do Goberno. A carteira de pisos das entidades ten un valor bruto de 26.700 millóns de euros, pero en pouco máis dun ano estará devaluada nun 35%. É a provisión que o Executivo esixe á vivenda terminada no seu plan de saneamento.
O que en orixe valía máis de 26.000 millóns, a mediados de 2013, cando culmine a reforma, terá un prezo contable de 17.300 millóns, é dicir, 9.400 millóns menos. O Ministerio de Economía confía en que, con esta rebaixa, facilitarase a saída ao mercado destas vivendas.
"O produto residencial acabado adoita ser de dixestión pesada, pero a longo prazo termina por asimilarse. Son vivendas para usuarios finais, e se se baixan prezos, ofrécense alugueres con dereito a compra ou se potencia o aluguer, a operación termina levándose a cabo", indica José Luís Marín, director de rede de oficinas e adxudicados de CBRE.
Valor ficticio Ata agora -explica- o maior impedimento para dinamizar este segmento é que as entidades non estaban dispostas a rebaixar prezos moi por baixo dos que figuran nas súas contas. "Estamos con prezos establecidos sobre a ficción do valor co que o activo entrou en balance, descontadas as dotacións forzosas. A solución é tan artificial que non funciona" , asegura.
Os expertos prognostican que o sector tardará entre tres e cinco anos en dar saída á súa carteira de vivendas. Nalgunhas zonas asúmese que haberá inmobles que non poderán venderse nunca. No caso do chan sen desenvolver, o horizonte temporal pode superar ata unha década.

xoves, 22 de marzo de 2012

LITORAL EN RETROCESO

O Goberno anunciou a súa intención de reformar a Lei de Costas e as primeiras mensaxes emitidas fan temer unha perigosa relaxación nos mecanismos que esa norma estableceu para frear os desmáns urbanísticos no litoral español. Aquela Lei de 1988 fixou a obrigación de delimitar as zonas consideradas de dominio público, prohibiu a construción nas mesmas e permitiu a existencia de edificacións previas como concesións estatais durante un prazo de 30 anos (prorrogables ata 60) antes de acabar con elas.
O titular de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente, Miguel Arias Cañete, aludiu nunha das súas primeiras comparecencias como ministro á necesidade de compatibilizar a norma co desenvolvemento económico e anunciou o alongamento das concesións. Nas seguintes semanas, o seu departamento debullou outras razóns. Un recente informe ministerial fala da arbitrariedade coa que se fixo o trazado dos deslindes (delimitación de zonas públicas) durante estes anos e da "inseguridade xurídica" que xerou en propietarios de construcións que eran legais antes de 1988.
A Lei de Costas naceu coa vocación de pór freo ao urbanismo desaforado que ha devastado o litoral, invadindo sen piedade praias, dunas e marjales. As dificultades para aplicala foron enormes, ata o punto de producir unha división interna no PSOE, partido que a impulsou. Se deslindou o 95% da costa e afrontáronse os preitos dos afectados, gañados na súa maioría pola Administración, así como un recurso ante o Constitucional, que avalou a lei.
Non é casualidade que o PP deixase intacta unha norma legal que non lle gustaba durante a súa primeira etapa no poder (1996-2004) e que, con todo, arremeta agora contra ela. Dentro de seis anos, en 2018, caducan moitas das concesións e, en consecuencia, o Goberno de quenda debería xestionar o desaloxo de centos de propiedades. A intención do partido gobernante de botar marcha atrás non é unha boa noticia e non só para o medio ambiente. A curto prazo pode reportar vantaxes económicas, pero a deterioración do litoral español tamén é unha seria ameaza para a industria turística a longo prazo. Reformar a norma será a táboa de salvación de moitos negocios privados que ocupan chan público, pero xerará máis inseguridade xurídica ao prexudicar inxustamente aos que xa cumpriron con ela.
Con este proxecto, o Partido Popular demostra unha táctica cortoplacista e un escaso respecto cara ao público. Arias Cañete non é o titular de Economía, senón de Medio Ambiente e como tal sería máis esperable que se esmerara nunha mellor aplicación dunha lei que, lamentablemente e debido en ocasións á presión das autoridades locais, nin sequera logrou evitar novas construcións nun litoral comido polo ladrillo.

mércores, 21 de marzo de 2012

PARADOS E TRABALLO SOCIAL

Agora parece que quen está no paro estao pola súa responsabilidade, non porque se aplicaron malas políticas de emprego e desenvolvemento. Xa que logo, e cun criterio de culpa/castigo, deben devolver algo á sociedade... ¡coma se non estivesen cotizando durante anos para ter a prestación! Estou farta de que falen de "Sanidade pública gratuíta", "Educación pública gratuíta" e agora, isto.
Cada traballador con nómina paga unha cantidade mensual que vai dedicada precisamente a todo o supostamente gratuíto. Paga por anticipado por iso. Entrega puntualmente unha porcentaxe do seu soldo non só para a súa futura xubilación, senón para manter os sistemas de Sanidade pública e Educación pública e a axuda ao desemprego. Non hai alternativa: é obrigatorio. ¿Débenlle algo os parados á sociedade ou son as institucións quen están en débeda?
E se estes aceptan realizar traballos sociais, ¿que posibilidades hai de crear novos empregos no sector, onde o Estado está investindo? Ademais, ¿con que cualificación ocuparanse, por exemplo, de asistencia domiciliaria a anciáns?
Aconsello que se organicen unhas excursións pola realidade a pé de rúa para todos estes responsables políticos, para que tomen conciencia da realidade, tan afastada de quen gañan máis de 30.000 euros/ano (e quédome curta), e teñen unha vida privilexiada. M.C.

martes, 20 de marzo de 2012

OS PINOCHOS DO PP

Algúns emprendedores, ata, publican folletos que aseguran: "Agora o despedido é máis barato que nunca. Aproveite a oportunidade"
 E é que hai testemuños sonoros -cintas de vídeo que repiten as declaracións de Cospedal, Rajoy, Montoro, Feijóo, etc.- de que, máis veces que San Pedro negou ao Señor, eles negaron a subida de impostos e a barra libre na contratación laboral. Ademais abonaron as excelencias das súas reformas con frases como -crearemos tres millóns de empregos" (Esteban Pons) ou "xamais abarataremos o despedimento, pois iso non facilita o emprego" (Rajoy e Montoro), como para que agora veñan con mentiras.
Aí están, señores "pinochos", as cintas de vídeo.
E cada día a prensa tráenos as probas que corroboran a indignación cidadá contra as decisións do Goberno: "A reforma empeza a aplicarse con rebaixas salariais, expedientes de regulación de emprego (despedimentos, nunha palabra) e traslados". E hai datos: un concesionario de automóbiles en Ourense despediu a cinco traballadores por descenso nas vendas. As indemnizacións, agora coas normas do PP, mandan á rúa a estes traballadores con 18.000 euros cando antes lle custarían ao empresario 50.000.
Unha multinacional, que traballa para Citroen presentou un ERE -a pesar de que non baixaron as vendas e fanse horas extras- pois o futuro preséntase incerto.
Ao rebufo das reformas, as empresas, escudándose en que non saben, ou non prevén, manter as vendas considéranse con barra libre para despedir aos seus traballadores. Agora o emprego crece entre "os emprendedores" que montan chiringuitos para explicarlles aos empresarios como aproveitar as novas normas. Algúns, ata, publican folletos que aseguran: "Agora o despedido é máis barato que nunca. Aproveite a oportunidade".
E aprovéitana: contan que os hostaleiros de Compostela van aumentar os horarios e reducir os salarios, por se son menos os peregrinos que se acheguen á porta da catedral.
Descubríronse trampas (péchase o círculo: trampas, mentiras e cintas de vídeo) de empresas que readmiten a traballadores que despediron antes da publicación do decreto, e que volveron a despedir para evitarse pagar o salario de tramitación que un traballador percibe desde a data do despedimento ata a notificación da sentenza.
Este é a paisaxe que ofrece a reforma laboral: cintas de vídeos confirmando que as súas promesas eran mentiras e a realidade unha P.M.

luns, 19 de marzo de 2012

AS OCORRENCIAS DO GOBERNO DE RAJOY

Demostrouse que aquela expresión despectiva das "ocorrencias do señor Zapatero", acuñada polo PP na oposición, ten agora máis vixencia que nunca, claro que aplicada agora ao Goberno de Rajoy. Nesta semana os ministros de Economía e de Facenda do PP regaláronnos dúas ocorrencias con pretendidos tinguiduras sociais. A primeira foi o da dación en pago, a segunda a de pagar as facturas que Concellos e comunidades deben ás pemes.
Todo isto soaba moi ben, pero resulta que, como sempre, todo depende da boa vontade dos bancos cos que se reuniu o Goberno, e que, como é ben sabido, caracterizáronse en todo momento por todo o contrario. Primeiro metéronnos no buraco económico máis profundo da historia da nosa democracia. Despois, recibiron cantidades inxentes de diñeiro do BCE ao 1% de interese que investiron en débeda dos diferentes Gobernos a intereses do 5% ou máis, e agora queren saber: primeiro, se as empresas que pretenden cobrar as súas facturas son viables; segundo, cando lles devolverán o prestado; terceiro, que interese vanlles a pagar.
Con todo isto, o que se supuña que ía ser inmediato, segundo a vicepresidenta requirirá que se modifiquen algunhas leis e, por suposto, non podería concretarse antes de maio. ¿É moito pedir que os membros do Goberno póñanse de acordo antes de pór a circular rumores sobre medidas de dubidosa aplicación? ¿Que queren tapar con estas falsas expectativas?

domingo, 18 de marzo de 2012

EUROPA, VAN A POR TI

Curioso: De Guindos de Lehman Brothers; Mario Draghi presidente do Banco Central Europeo antigo vicepresidente de Goldman Sachs en Europa; Mario Monti, primeiro ministro italiano ex director europeo da Comisión Trilateral (Rockefeller) e membro da directiva do club Bilderberg. A economía Europea acepta ser avaliada só polas axencias de cualificación americanas. ¿Aceptarían os americanos ser cualificados só por axencias europeas? A estes banqueiros esquéceselles mencionar os paraísos fiscais onde se atopa unha gran parte da nosa débeda.
Nestes momentos en que máis que nunca se necesita dunha voz forte na Unión Europea, nosos "honorables políticos europeos" elixen como cabezas visibles (máis ben invisibles) a Van Rompuy e a señora Ahston...
¿Que significa iso de "ataque dos mercados"? eu chamaríao acción concertada duns cantos que controlan a economía de Occidente e aos que lles molesta esa illa de Estado do benestar que aínda é a Unión Europea. É evidente que todos os políticos europeos con poder aceptan as ordes -que supón un auto suicidio para Europa- dos altos poderes financeiros

sábado, 17 de marzo de 2012

QUÉRENNOS...?

Sería enternecedor senón fóra un "pelín" cínico. Agora, desde a caverna madrileña, pídenlle a Xosé Manuel Beiras que non se marche do Bloque e a Vázquez e Aymerich que se queiran... Son os mesmos de Santiago e pecha España que serviron de mamporreros na campaña de 2009 coas cadeiras, os paseos en iates ou os dislates como que aquí traduciamos o apelido do violonchelista chinés Yo-Yo por "Eu-Eu"... Durante unha etapa, cando aquí mandaba a dereita contraria ao artigo oitavo da Constitución baixo o slogan de "España o único importante", o grupo dos "malos" de Galeusca, queda subscrito a cataláns e vascos... logo, cando ademais de bos e xenerosos os galegos empezaron a presentar as súas diferentes reivindicacións, desde a prensa madrileña enfilaron os seus editoriais contra aquela Galicia que pedía "ou seu".
E, entón pasaron, de aplaudir ao marisco e a paisaxe; as amas de leite e os serenos, a Fraga o augardente de herbas a situar -tras o pano de grelos- todo tipo de maldades, burradas... os estereotipos que nos introducían nas zarzuelas ou nas películas do cine patrio rancio facendo o papel de Xan dás Bólas...
E agora, manda carallo, os mesmos que negaron o pan e o sal nas súas informacións (aquí só valía a droga, os accidentes marítimos e os nosos montes ardendo) ponse marabillosos e pídenlle aos nacionalistas que se "arrejunten" e, case, case, que gañen as próximas eleccións...
Moitos mal pensados crerán que detrás desta política están as zumentas subvencións (o exemplo das que concedeu a eterna candidata a alcaldesa de Vigo, Corina Porro, a unha televisión ultramontana, é un bo exemplo) e que agora, para que non esquezan os servizos prestados, hai que tocar "de cando en vez" a campá...
E así, por unha banda, fálannos da hemorraxia que sofre o Bloque (eles que retiraron o brazo cando a esquerda nacionalista pedía unha transfusión senón de simpatía se polo menos dunha certa imparcialidade informativa) por outro, como apuntabamos ao principio, róganlle a Beiras que conduza ao pobo elixido ata o triunfo final, só ou en compañía doutros para evitar que "os seus miles de votantes que se recuestan hoxe no desánimo están vendo como se abre un abismo no electorado..."
Por favor ¡non nos queiran tanto! e achéguense a esta esquina da xeografía nacional con máis sentidiño, menos ideoloxía e, por encima de todo, con respecto. Xose M. Villot

venres, 16 de marzo de 2012

A ENÉSIMA DE RAJOY

Continuando cos seus eslóganes baleiros e cargado de razón oio na radio dicir a Rajoy algo parecido a; comprender que se queremos que a xente entenda os sacrificios que teñen que facer, temos que dar exemplo. A continuación pensei; vanse a rebaixar os salarios todos os cargos políticos. Van prescindir de todos os privilexios que teñen e que custan tanto diñeiro ás arcas públicas. Despedirán aos seus miles de cargos de confianza tan custosos para o país e inútiles. Pero non, a frase tiña outra interpretación, Rajoy dirixíase aos presidentes autonómicos aos que pedía dese xeito o sacrificio de rebaixar o déficit ao 1,5 % nas súas comunidades. Coma se as autonomías fosen da súa propiedade e cos recortes nunha comunidade autónoma sacrificanse eles e non a poboación. Ou que aos pagáns de sempre gústenos máis que recórtennos desde a autonomía.
Decátate Rajoy; os que sufrimos os recortes somos os traballadores non os políticos, pois estes non quedan sen cobrar e seguen gañando o mesmo tendo os mesmos privilexios. Unha vez máis a utilización "errónea" da mensaxe, que ao dicilo como sentenza e repetido ata a saciedade polos medios de comunicación, a xente pode entender que realmente están facendo sacrificios. Malintencionado?  R.M.M.

martes, 6 de marzo de 2012

TRABALLAR POLA MAIORÍA SOCIAL

O feito obxectivo de que o Estado español sexa o terceiro menos xusto en termos de distribución da renda da UE (despois de Letonia e Rumania) danos unha idea exacta do fracaso colectivo tanto do suposto proceso acumulativo da “segunda miragre española” como do peor proceso de destrución de emprego e benestar da Europa que vivimos dende 2007-08..
Indubidábelmente a crise é europea e internacional, mais a desprotección española fronte á pobreza e exclusión social ven de lonxe e coñece de características individualizadoras de seu, como foi o modelo de crecemento baseado no ladrillo e segunda residencia, a priorización do cemento sobre o coñecemento, a inoperancia das medidas do Goberno ZP, a falla de previsión do Goberno Aznar-Rato e máis a falla de sentido integrador das grandes organizacións políticas e sociais.
Velaí que a temperatura social vaia “in crescendo” e que gañen enteiros as opinións que esixan grandes recurtes no recorrente gasto militar ou que relativicen a suposta necesidade de sanear as entidades financeiras con cartos públicos. Porque, verdadeiramente, semella que unha influínte corrente de pensamento a respecto dos Gobernos estatal e autonómico do Partido Popular (mais tamén a respecto do pasado Goberno ZP) priorizan os recurtes en políticas sociais, educación, sanidade e mesmo na política de rendas compensatorias por desemprego ou de subsistencia e prevención da exclusión, mentres (como ven de facer o ministro Morenés) priorizan o gasto militar a respecto do gasto social, nunha grave subversión das prioridades políticas.
Calquera observador imparcial dirá que aquí se tende a gobernar para unha minoría no canto de pensar na promoción económica e nos valores de inclusión e cohesión social que require a maioría e que alicerzan o sistema político e social que, dende 1945, nos dimos os europeos.

luns, 5 de marzo de 2012

XUSTIZA SOCIAL

Fai dous anos a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou o Día Mundial da Xustiza Social ao obxecto de recordar de que era necesario manter e protexer os dereitos dos sectores máis desfavorecidos da sociedade. Neses mesmos momentos a Organización Internacional do Traballo lanzou unha pregunta para o debate: ¿A crise: ameaza ou oportunidade para a Xustiza Social?.
Moitos pensamos que a crise é unha oportunidade de futuro a pesar da gravidade da mesma, que non ten precedentes no noso país que chegou a destruír máis emprego e máis rapidamente que as principais economías europeas. Para iso é necesario un cambio de mentalidades así como a modificación ou reforma laboral, consensuada cos axentes sociais, para evitar que sigan crecendo os máis de cinco millóns de parados e que en España nos quedemos unicamente uns poucos privilexiados, que temos traballo, os parados e os pensionistas.
Non é de recibo que un de cada tres mozos españois non cheguen a traballar nunca por non atopar un emprego, a pesar de ser a xeración mellor preparada da historia do noso país. Nas próximas décadas a solidariedade ten que facer gala no mundo laboral e os que temos a sorte de traballar debemos ser conscientes da angustia que sofren eses millóns de parados para deixar de lado os nosos privilexios e deixar de seguir blindando os nosos contratos á conta dos que buscan exercer un dereito constitucional e humano como é o dereito ao traballo, sen el pouca ou ningunha xustiza social pode existir.

domingo, 4 de marzo de 2012

CIVISMO

O grao de civilidad dun país mídese en como trata aos animais Xa o dixo Calderón de la Barca: por pobre e mísero que esteas, se volves o rostro sempre poderás descubrir a alguén en peores condicións que recolle as túas sobras. Por desgraza estes versos describen literalmente a nosa sociedade do desperdicio, na que é habitual ver á xente rebuscando nos colectores de lixo. Ata me contaron que algúns supermercados, para evitar que os pobres apíñense nas súas portas a escarbar os residuos (débelles de parecer poquísimo elegante), rocían os desfeitos con lejía para que non os poidan comer, o cal, se é certo, paréceme unha das actitudes máis miserables que oín en moito tempo.
Pero aínda hai seres máis desprotexidos. Parece que a crise vai prexudicar bastante aos animais: varios países da UE xa incumpriron as novas normas de protección para os animais de granxa. E aínda peor está a cuestión dos animais no noso país pola lixeireza cañí con que o PP púxose a resucitar a España de estoque e pandeireta: esa Comunidade de Madrid que organiza visitas escolares ás prazas de touros, ese ministro de Educación que o primeiro que di é que vai meter diñeiro na festa taurina ¡e con esta crise! Eu non estou a favor da prohibición da festa dos touros: xa está languidecendo soa a fume de carozo, e o prohibicionismo, paréceme, só lle proporciona osíxeno. Pero a énfase taurina deste novo goberno, e a súa obsesión en convertelo en trazo identitario, me espeluzna polo seu ranciedad e a súa incultura, porque o grao de civilidad dun país mídese en como trata aos animais. Ministro Wert: demostre que non vive de costas á modernidade e, agora que se están definindo os contidos da materia de Educación Cívica, inclúa o respecto básico aos animais. Non fai falta falar dos touros: deixemos iso dentro dunha burbulla de silencio. Pero intentemos sacar sequera un pouco a este país da barbarie.

sábado, 3 de marzo de 2012

NON ME TOQUEN A SANIDADE

Se esta sociedade non pode pagar unha sanidade que custa o 6,8% do PIB terá que recurtar noutras frontes.
Semella que algúns non entenden o éxito do noso sistema de sanidade pública (o sexto máis eficiente do mundo xa que só inviste no sistema o 6,8 por cento do PIB), propoñendo copiarmos os modelos USA (que inviste na súa sanidade máis do 14 por cento do PIB, malia que exclúa máis de 50 millóns de persoas por non poder pagar un seguro privado) ou inglés (moi mellorado por Tony Blair logo de que a dereitista Thatcher destruirá a boa sanidade británica dos anos 70 do século pasado).
É evidente que hai marxe para xestionarmos mellor a sanidade, nomeadamente no axeitamento do gasto farmacéutico (a praxe política de Nelson Mandela concienzounos da necesidade de potenciar os xenéricos e recurtar o poder da industria farmacéutica) e nunha mellor administración dos recursos.
Mais non o hai para recurtar soldos, aumentar xornadas ou reducir as prestacións, reducindo os tempos de asistencia e de hospitalización cando iso arrisque a saúde dos doentes ou aumentando o tempo de agarda para as intervencións cirúrxicas, mesmo a medio de trucos trampulleiros de listaxes “B” como fixo no noso País a antiga conselleira Farjas.
Porque detrás do esforzo por presentarmos a sanidade pública como cara, ineficiente ou un luxo que non podemos aturar están determinados operadores económicos que tentan aproveitar a súa demolición para facer negocio ofrecéndonos os seus servizos. O que non prexudica que a iniciativa privada complemente a oferta sanitaria, mais sempre dende a defensa da asistencia universalizada e de calidade.
Porque, miren vostedes, se esta sociedade non pode pagar unha sanidade que custa o 6,8 por cento do PIB terá que recurtar noutras moitas frontes: Deputacións, senadores de elección provincial directa, Delegados e Subdelegados do Goberno, gasto militar(o que non podemos pagar é un Exército de seu en cada un dos Estados europeos ) e da Casa Real… Mais non me toquen a sanidade pública.

venres, 2 de marzo de 2012

SANIDADE EN CAÍDA LIBRE

Axustes, recortes e fórmulas privatizadoras están deteriorando os servizos públicos de saúde
A asistencia sanitaria pública está caendo nun estado de deterioración no que aínda non tocou fondo. A Organización Médica Colexial rompeu a súa tradicional discreción para dar a voz de alarma sobre unha situación crítica que prexudica, segundo as súas propias palabras, a "os máis pobres, débiles, anciáns, desfavorecidos e indefensos". Pese ao aumento da presión asistencial, en só dous anos reduciuse un 10% o gasto per capita. As consecuencias de tales recortes son preocupantes: escaseza de material básico como mantas, vendas e gasas, listas de espera en aumento, peche de quirófanos, desvío de enfermos con capacidade adquisitiva a centros privados, reducións de persoal e malestar entre o persoal sanitario.
A calidade asistencial corre o risco de quedar erosionada ata límites ata hai pouco insospeitados para un sistema ben valorado pola súa universalidade e a súa eficiencia, responsable, entre outros, de que España se sitúe entre os primeiros países do mundo en índice de desenvolvemento humano. A ameaza dos laboratorios de esixir o pago en man aos hospitais é unha boa proba do perigo que axexa ao sistema. Farmaindustria, a patronal do sector en España, calcula que os impagados en medicamentos suman xa 8.300 millóns de euros. Os centros públicos tardan unha media de 525 días en pagar as subministracións de fármacos. Os farmacéuticos de distintas comunidades levan meses protestando pola tardanza da Seguridade Social en pagarlles os medicamentos que dispensan.
Se é inevitable meter a tesoira na sanidade pública, pedra angular do Estado de benestar, como parece o caso ante a grave situación das finanzas públicas, os seus xestores teñen a obrigación de ser extremadamente escrupulosos e explorar vías de axuste que non repercutan na calidade do servizo. Algunhas delas están sobre a mesa, aínda que se aplican cunha exasperante lentitude, como o maior uso de medicamentos xenéricos ou establecer unha central de compras.
Outros datos indican que se está optando por unha estratexia que agrava a deterioración da prestación. O máis inquietante é a defensa polo Partido Popular da xestión privada por considerala máis eficiente para ofrecer un servizo que, di, segue sendo público por gratuíto. Unha mostra das consecuencias de tal axioma é o inaceptable caso -investigado pola Generalitat catalá só tras a denuncia da prensa- do hospital da Seu d´Urgell, cuxas instalacións usan os facultativos para atender polas tardes aos seus pacientes privados ou aos desviados da colapsada atención pública. Outra mostra é o avance dos fondos de capital risco como xestores de centros públicos de saúde. Eses fondos, que forman un oligopolio en España, teñen un único cliente -o servizo público de saúde- e beneficios dos que non parece que estean sacando proveito nin o cidadán nin as arcas públicas.

xoves, 1 de marzo de 2012

RAPOSOS COIDANDO GALIÑAS

Esta sensación é a que sinto desde que comezou esta crise que se iniciou como económico-financeira pero comporta enormes cambios na vida diaria da maioría das persoas. Os mesmos que nos levaron a esta situación son os que teñen o control para solucionar os nosos problemas.
Non parece un bo agoiro que no currículo do noso ministro de Economía figure ser asesor de Lehman Brothers ata a súa bancarrota para pensar que vai ser o artífice de sanear a nosa economía; como tampouco parece un bo principio que os presidentes de Autonomías, Deputacións e Concellos que deixan endebedada á sociedade, sexan os que teñen que retomar os cambios para facelas competitivas.
Soa a sainete que mentres algún destes personaxes pasa polo xulgado polo agasallo duns traxes e non por deixar a Autonomía máis endebedada de España, outros ordenen construír aeroportos polos que non pasan avións.
Os nosos gobernantes, non entro a cor, só ven continuar igual sen atreverse a ver outras formas de entender a sociedade. ¿De verdade necesitamos 260 senadores e 350 deputados e todo o que vén detrás para reorganizar a nosa economía? ¿Non pensaron que se non podemos pagar dous cámaras quedemos cunha, que se non podemos ter deputacións deixemos aos concellos necesarios con competencias claras?
Os que aínda temos traballo somos conscientes de que debemos mantelo e facelo máis produtivo, debemos ser solidarios cos que non o teñen e recoñecemos o esforzo que hai que facer; pero non estamos dispostos a que nos recorten o salario para seguir facendo unha mala xestión como ata agora.
Estannos coidando os raposos e queda por saber se somos galiñas.  M.T.S.