mércores, 30 de novembro de 2011

O PSOE NECESITA XUBILAR A OS PERDEDORES

É a primeira ocasión que recoñeceu cometer erros José Luís Rodríguez Zapatero veu o que de que admitira moi tarde que estabamos -e vaia que o estabamos- afundidos na crise económica. Despois, terceiro recoñecemento de erros cometios, pero en plan de dúbida o de que "quizais" tardamos demasiado en picar a burbulla inmobiliaria e, finalmente, menos de 60 segundos no Comité Federal do sábado: admitiu erros de xestión da crise e de comunicación.
A continuación, a autojustificación: esta crise é moi complexa, non había folla de ruta para atacala, porque non sucedera nunca, e puxéronse os intereses de España por encima dos do partido.
O problema é que o descalabro é descomunal, que os socialistas agora teñen menos poder que nunca e que a súa marca está arrasada e a gran maioría dos votantes do país foxen dela despavoridos. E non é novo. Xa avisaban. Fixérono cada vez que tiveron oportunidade de ir ás urnas durante os dous últimos anos: Galicia, Cataluña, Eleccións Europeas, Eleccións Municipais e Autonómicas e, finalmente, eleccións Xerais. E ante este racho nin un só dirixente pediu desculpas nin perdón. Ninguén asumiu a derrota e a ninguén se lle pedido contas das súas responsabilidades. Aínda que seguramente hai un truco: unha gran parte dos membros do comité federal que se reunía quizais por última vez o pasado sábado son tamén perdedores. Nese comité sentanse decenas de persoas que perderon unha presidencia autonómica, un posto de deputado autonómico, unha alcaldía, unha presidencia ou un posto nunha deputación provincial ou unha concellaría e, finalmente, un escano no Congreso e no Senado. Os responsables locais e territoriais daquelas campañas perdedoras estaban tamén alí, integran tamén ese organismo representativo ¿como van pedir responsabilidades a Zapatero ou a Rubalcaba se non asumiron as súas? O PSOE necesita xubilar a todos os seus perdedores e empezar de novo con outras ideas e con outros líderes que teñan a oportunidade de empezar a equivocarse, pero que polo menos poidan camiñar lixeiros, sen os lastres nos nocellos de propiciar e participado activamente na derrota.

martes, 29 de novembro de 2011

REFLEXIÓN


Ao cumprirse unha semana, seguen coa mesma "matraca": que a maioría absoluta (de absolutista) é un cheque en branco para facer todo tipo de recortes. E é falso...
Ao partido gañador votoulle un trinta por cento do censo. Isto é: un setenta por cento dos españois díxolles "anda e que che ondulen..." e iso sen saber -só supúñano pois lles coñecemos de longo- que ían facer "o que tiñan que facer e que a xente non se cría que farían", segundo dos seus líderes máis dotados para a oratoria...
Xa está explicado que o aumento de parlamentarios (con só medio millón de votos máis que no 2008) débese ao esborralle do PSOE... ao que, mire vostede señor garda, os cidadáns retiráronlle a confianza por iniciar esa carreira de recortes pensionistas, funcionarios, etc..
A dereita catalá chega máis aló: repite o que di o PP e engade que se chegan a contar o que ían facer (metelo na campaña electoral, é a frase empregada) fose un sindeus... Ou sexa, trampa.
Hai outro dato igualmente elocuente: as enquisas do CIS indicaban claramente que a cidadanía non quería retroceder nin un só paso no actual estado da sanidade e da educación e abrazaban outras solucións como a subida de impostos ás grandes fortunas, á banca e ás grandes corporacións, a loita contra a fraude, a posta en valor do concordato con Roma, etc...
Aí están as enquisas do CIS de 2010 e 2011 e o sentido común que non parece moi normal entre a clase política...
E hai, finalmente, outra reflexión que o explica máis claramente ¿é masoquista o cidadán...? ¿Vota a quen lle pon a vida máis cara para que gañen máis eses centos de cidadáns que atesouran o 80% de toda a riqueza do país...? ¿Trátase de facerse o harakiri...? ¿Masoquismo...?

Primeiro aseguráronnos que contaban co apoio de Deus (tiñan soamente o da xerarquía eclesiástica que dirixe o noso paisano Rouco Varela) e logo engadiron a Santiago matamoros. Xa contaban coa Virxe do Pilar que non quixo ser francesa pero, polo si ou polo non, incluíron estes días aos seus: o xefe de Bankia, do BBVA, as caixas...

luns, 28 de novembro de 2011

ESTADOS UNIDOS DE EUROPA


A riqueza que Europa xerou, nos últimos tempos, permite a moitos dos seus cidadáns gozar dunha sanidade, unha educación e unha asistencia social de calidade.
No entanto, paradoxalmente, a pobreza e a exclusión social afectan a unha de cada sete persoas a pesar de que os países da UE comprometéronse a sacar polo menos a uns 20 millóns de persoas dunha posible situación de pobreza e exclusión social de aquí ao 2020.
Transcorreron máis de 50 anos de paz e prosperidade asentadas na cooperación e a solidariedade grazas a unha Europa unida con promesas de expansión económica e dun maior benestar social para a poboación. Por iso os Estados Unidos de Europa teñen que seguir sendo unha realidade, cada vez máis consolidada, na que todo o mundo poida vivir con dignidade.
Os últimos acontecementos de crise económica e política que está padecendo toda a Unión Europea, en xeral, e dalgúns países, en particular, ábrenos a porta dun futuro prometedor se os cidadáns somos conscientes da necesaria participación activa para continuar coa construción europea de xeito solidario (todos na mesma dirección e coa mesma velocidade).
Para iso é necesario contar cun maior poder de decisión a nivel internacional e o compromiso unánime de todos os países en manter o estado de benestar conseguido ao longo destas décadas... J.M.P.

domingo, 27 de novembro de 2011

AS RECEITAS QUE ESTUDA O PP


Sete das medidas que está analizando Mariano Rajoy para recortar entre 20.000 e 40.000 millóns e cumprir coa dieta milagre que esixe a artista antes coñecida como Europa (e que agora se chama Merkozy).
1. Impostos. Subida para a gasolina, para o tabaco, para o alcol... para empezar a falar. É probable que haxa tamén algunhas rebaixas -a famosa axuda a "os emprendedores"-, pero a suma global en calquera caso suporá máis impostos e máis recadación.
2. IVE único. É o imposto que máis pode crecer e a pista está no libro verde da Comisión Europea, que recomenda aumentar a recadación tendendo cara a un tipo único, o máximo, no canto dos tres que temos en España: normal (18%), reducido (8%) e superreducido (4%). Segundo a Comisión, se se sacan produtos dos tramos reducidos, a recadación do IVE podería crecer ata o 45%. A lista de sectores potencialmente afectados vai da hostalería ao transporte ou a enerxía. En Portugal fíxose xa co IVE da a electricidade e o gas, que pasou da taxa reducida do 6% á máxima do 23%.
3. Recortes aos funcionarios. Polo soldo e polas prazas. Ademais da segura redución no número de interinos, tamén se mira con atención unha fórmula que Portugal acaba de estrear: eliminar as pagas extras para os funcionarios (e pensionistas) que cobren máis de mil euros ao mes.
4. Rebaixa salarial. O PP chámao doutra forma: reforma laboral. Máis aló dos cambios nos contratos e o despedimento, a clave estará na eliminación dos convenios sectoriais e provinciais. Na práctica suporá que as empresas poderán negociar por separado rebaixas de soldos cos seus empregados con moita máis facilidade.
5. Copago non só sanitario. Ao uso das estradas para transporte de mercancías, ás receitas ou ás taxas universitarias, coa vista posta nun modelo de educación superior á americana onde os estudantes pagarían a crédito a súa formación.
6. Recorte do desemprego. Ou, máis ben, do número de persoas que o poderán cobrar. O PP planea endurecer os requisitos para acceder aos subsidios e entre as posibilidades que barallan para iso está perder a prestación se rexeitas un traballo ou un curso de formación. É algo que xa intentou Aznar (e que tivo que retirar porque lle custou unha folga xeral).
7. Un banco malo. Que o Estado cre un banco-vertedoiro que compre ao resto das entidades financeiras os activos tóxicos que lastran o seu balance (especialmente o chan). É unha das poucas medidas concretas que aparece no programa do PP. Os optimistas cren que, nuns anos, o banco malo podería vender o lixo sen perder un euro público. Os pesimistas temen que este rescate á banca poida saír por 60.000 millóns, o dobre do que agora se vai a recortar.

sábado, 26 de novembro de 2011

A CURMÁ E A NAI QUE...


Caeu outro banco e de novo "levántao" a Administración co diñeiro público que paga ao seis e pico por cento, mentres os linces das finanzas vano conseguindo ao un e medio.
Outro banco, nacido o parto das nosas queridas caixas, di que gañou nestes meses uns cantos millóns, pero que, como son poucos, ten que botar a máis traballadores.
O gabinete de estudos e farois das caixas (Funcas, aínda que un servidor chámalle Cuncas) asegura que este ano e o que vén serán de chumbo, que haberá recesión e que non gañaremos ninguén nada... salvo eles, segundo despréndese do dato facilitado a vostedes no parágrafo anterior.
Xa sei que é unha grosería falar de diñeiro... sobre todo se é do propio e por iso quérolles falar do capital dos outros, que sempre está a recado nun paraíso fiscal (ou aquí mesmo, en España, onde é un paraíso para os empresarios que pagan menos a Facenda que os traballadores ou os cresos que teñen rebaixan no patrimonio ou hábilmente disfrazado baixo o que se chama enxeñería financeira.
Por iso, se o Banco de Valencia (por certo, dirixido polas figuras máis prominentes do Partido Popular) perde cuartos... pérdeno os cidadáns. Aos accionistas (que cobraron na época de ganancias) non se lles toca un pelo e os altos executivos xa "agarraron" cada mes o diñeiro en cru e agora engaden a pensión-... que é un hotelazo.
Os cidadáns, reunidos todos para formar nación, estado ou como queiran chamalo, temos que pagar a "escote" a curmá de risco os que xogaron ao máximo co risco (e con diñeiro alleo) vanse de rositas... e nalgúns casos (Valencia sen ir máis lonxe) aínda encima os votan.
E ¿que me din dos que se montaron un aeroporto, un Gaías ou outro marco incomparable, e alí non nace xa nada? ¿Sáelles gratis?
Dinche agora que non pode sosterse o Estado de benestar; que a saúde é cara e que a educación non pode regalarse e, pregunto, sen os aeroportos que se pechan por falta de uso, os mausoleos que se caen, pois non hai por onde collelos ¿habería diñeiro en caixa?
E a quen reclamamos: á curmá ou á nai que..

venres, 25 de novembro de 2011

ELECCIÓNS 20N-¿PROPORCIONALIDADE?


Os votos contabilizados nas pasadas eleccións do 20N foron 24.590.557 que representan o 71,69% dos cidadáns con dereito ao voto.
A representatividade, unha vez escrutado o 100% das papeletas, é a seguinte: o PP con 10.830.693 votos o 44,62% e 186 deputados, o PSOE con 6.973.880 votos o 28,73% e 110 deputados, CIU con 1.014.263 votos o 4,17% e 16 deputados, EU-EU con 1.680.810 votos o 6,92% e 11 deputados, AMAIUR con 333.628 votos o 1,37% e 7 deputados, UPyD con 1.140.242 votos o 4,69% e 5 deputados, BNG con 183.279 votos o 0,75% e 2 deputados...
¿Cal é a roporcionalidade? se o 53,38%  que corresponden a 12.316.269 votos obtiveron 164 escanos?, non existe representatividade nin proporcionalidade.
Tampouco non podemos esquecer a os medios de comunicación e os partidos políticos por non falar dos cidadáns que non foron a votar, ou dos votos nulos ou en branco, non lles interesa.
Unha lei "netamente franquista"

O profesor de Ciencias Políticas da Universidade Complutense de Madrid, Juan Carlos Moedeiro, non dubida en cualificar o sistema bipartidista de "fraude". "A nosa Constitución baséase na vontade popular pero lla pretende reducir a dúas grandes formacións", denuncia. A "carga lexislativa" compartida polos dous grandes partidos fai que as diferenzas entre ambos se dilúan. "Entre o PSOE e o PP aprobaron ao redor dun 90% das leis desta lexislatura".
O politólogo sostén que a Lei Electoral ten unha orixe "netamente franquista", xa que, aínda que data do ano 85, "é practicamente idéntica á do 77, que recollía os lineamientos principais da Lei para a Reforma Política". As decisións que se tomaron entón pretendían evitar que as cidades, supostamente máis progresistas que as áreas rurais, puidesen "marcar o signo da Transición".
¿Para cando unha lei electoral de autentica representatividade e proporcionalidade, é dicir unha "verdadeira democracia"? DOREMAR 

xoves, 24 de novembro de 2011

O MALGASTO DA CÁMARA BAIXA


Aínda que as novas Cortes non se constituirán ata decembro, os 350 deputados que saíron das urnas xa están "en nómina" desde o luns. Xa empezan a devengar os seus soldos, que, con todo, non ingresarán ata que a futura composición da Cámara Baixa sexa unha realidade.
A asignación básica das súas señorías será de 2.813,87 euros ao mes. Esa cantidade case quintuplica o salario mínimo, pero se recortou en 312 euros respecto da que cobraban en 2008, xa que a retribución conxelouse en 2009, e en 2010 sufriu un tixeretazo dun 10% tras os recortes aos funcionarios. Pero o diñeiro poderá engordarse con distintos extras, que tamén minguaron respecto dos bonus de fai catro anos.
Así, o presidente do Congreso complementará o seu soldo base con outros 9.121 euros pola súa condición de membro da Cámara Baixa e en función dos gastos de representación e de libre disposición. Os dous vicepresidentes sumarían á asignación xeral outros 1.209,60 e 1.010,83 máis por gastos de representación e 707,10 de libre disposición. Secretarios, portavoces e portavoces adxuntos recibirán uns complementos de 2.440,03; 2.667,50 e 2.087,07 euros, respectivamente. Os integrantes das comisións tamén mellorarán o seu salario base. El complemento dos presidentes das comisións é de 1.434,31 euros; o dos vicepresidentes e portavoces dos grupos, 1.046,48; e o dos secretarios e portavoces adxuntos, 697,65 euros.
Do mesmo xeito os deputados de fóra de Madrid recibirán 1.823,86 euros ao mes, 870,56 no caso dos electos por Madrid, para afrontar os gastos de aloxamento e manutención.
O Congreso cubrirá os gastos de transporte dos deputados. O que non teñan coche oficial terán á súa disposición un bonotaxi para os seus desprazamentos por Madrid cun límite de 3.000 euros anuais. Ademais, se viaxan en misión oficial, recibirán 150 euros diarios en concepto de dietas se saen ao estranxeiro e 120 se a viaxe é en territorio nacional.
As súas señorías contarán cunha tableta, tipo iPad, en substitución dos seus portátiles, que se sumará ao último modelo de iPhone, o computador do escano, o do despacho e unha liña ADSL na súa casa. Pero unha cousa ha de quedar clara: os deputados non terán dereito ao complemento de pensión de que gozaban quen sumasen máis de sete anos na Cámara. ¿Como cubrir os gastos de transporte? Abónase o prezo do billete á empresa transportista, salvo que os deputados utilicen o seu vehículo, nese caso recibirán 0,25 euros por quilómetro...

mércores, 23 de novembro de 2011

NO LABERINTO DA CRISE


Estamos no labirinto da crise, sen saber quen nos meteu nela nin por onde saír. E o peor é a alarma que nos acompaña día e noite: ou cumprimos os ditados de Bruxelas ou imos ao abismo. ¿Quen elixiron a ese suxeito chamado troika (UE, FMI, BCE), para impor as súas medidas, retirar Gobernos e someter a pobos? A soberanía nacional para eles non existe, la democracia estorba, os dereitos cidadáns sobran, os políticos son corruptos e incompetentes.
Todo complicouse nuns anos. Antes, con menos produción, con menos bens, con menos coordinación europea, chegouse a crear o Estado de benestar, non nos afogaba a crise. Agora, con máis produción, con máis tecnoloxía e recursos aumentan a desigualdade e a inxustiza, hai máis pobres, máis parados, menos dereitos sociais. E ponse a explicárnolo con palabras indescifrables: rescate, prima de risco, emisión de bonos, rendibilidade dos pagarés, tesouro público, poxa de letras, investidores, mercados, países que manteñen a triple AAA, etcétera. E nada din sobre o destino e obxectivos do diñeiro que nos rouban para rescatarnos ou a quen beneficia. Impórtalles o mesmo, son eles -sabios e expertos- os únicos que teñen acceso ao sancta sanctorum da economía, a única que nos pode salvar.
Oportuno, claro e valente o diagnóstico de Emilio Lledó, no PAÍS do 16 de novembro: esta é unha política de mangantes, froito do dominio de certas oligarquías, que non defenden o público e só pensan no privado, que non pretenden senón gañar diñeiro e manter o seu poder e desprezan á política deixando fose a todos os demais. Uns lerchos que, sen necesidade de armas nin exércitos, tratan de dominarnos cunha nova ditadura: a económica. Ditadura exercida polos países do Norte sobre os do Sur, antes en Latinoamérica e agora en Europa.-

martes, 22 de novembro de 2011

GOLPE DE ESTADO EN EUROPA

Algúns expertos coinciden en chamarlle aos “mercados” estafadores e especuladores, outros alertan sobre unha “cúpula que non ten rostro”; non estou de acordo nesta última definición, porque esta “cúpula” ten moita face. Agora xa van descubríndose. Basta ver o que pasou estes días en Europa para comprender a que nos ven enriba. Foron dous golpes de Estado contra as democracias de Grecia e Italia. Papandreu en Grecia propuxo un referendo sobre as reformas e unha semana despois a súa cabeza comezou a rodar polo chan. En Italia preparouse outro golpe que tumba a Berlusconi.
Estes dous mandatarios non caeron por unhas eleccións, caeron por orde directa deses “estafadores” e o seus “sicarios” políticos en Bruxelas. En Grecia xa puxeron os golpistas a un tecnócrata, que ocupara o cargo de vicepresidente do Banco Central Europeo. En Italia outro semellante, pero con máis “pedegrí”, Mario Monti home da Trilateral, do Club Bilderberg unha especie de goberno mundial na sombra. O máis asombroso do nomeamento de Monti está no seu curriculum: foi asesor do banco de inversión Golman Sachs, acusado de fraude pola venta de créditos lixo e culpable desta estafa financeira mundial.
Non nos queda que rebelarnos contra estas ditaduras. Rebelarnos neste país contra o partido gobernante definido como de esquerdas que reformou a Constitución sen consultar ao pobo. Contra a entrada no goberno do PP; puntilla neoliberal para seguir acometendo recortes “tenebrosos” ordenados pola cúpula europea golpista. O que non o vexa así está cego. T.C.F.

luns, 21 de novembro de 2011

OS GALEGOS EXPERTOS EN SOBREVIVIR

As últimas previsións económicas non pintan un horizonte de cores brillantes dentro da UE. Non importa. Xa estamos afeitos a escoitar e ler malas noticias sobre contas de resultados, recesións e índice de paro. Se chegamos até aquí, tamén sairemos desta, é o que pensan moitos que ven isto da crise como algo afastado. Os galegos levamos séculos vivindo en atraso permanente e as estatísticas oficiais para estes territorios nunca foron certas nin axustadas á realidade do resto da meseta. Os índices de desemprego sempre estiveron elevados, máis altos que a media española, incluso nos momentos de boom económico que vendían desde a capital do Reino.
Os inspectores de Facenda chegaron á conclusión de que se non hai revoltas sociais nin asaltos cidadáns a institucións é debido á que o diñeiro negro florece por todos os recantos do territorio español. Non sei se deberon estudar moito o asunto para chegar a esta conclusión, pero o que parece claro é que se o saben non fan nada ou, o que sería máis terrible, é que este Goberno, ao igual que pasados e futuros, se aplican a norma non escrita de non atallar este problema para o erario. Claro que se o aplican en Galicia tirarían por terra o tecido produtivo e social.
Din os inspectores que se basean no incremento das remesas que mandan os emigrantes aos seus países de orixe, que aumentaron un 15 por cento. Non sei se se refiren a que os únicos que traballan e teñen ingresos por iso son os foráneos e o resto dos censados no Reino, que non teñen emprego, cobran o subsidio do paro. Se ollamos ás famosas greves xerais de Grecia e ás súas violentas manifestacións na praza Sintagma de Atenas, vemos que os seus integrantes, o corpo violento e activo, non eran máis que estudantes e algún que outro empregado público. Uns metros máis alá, os inmigrantes na capital helena seguían traballando na praza Omonia, como se a protesta non fose con eles. A economía oculta salva a clase política grega como á española.
Os galegos nunca estarán cun pé na rúa porque a pouco que se poñan teñen un pé na leira herdada para extraer alimentos, aínda que sexan transxénicos, non reparamos niso, ou venden catro eucaliptos a un madereiro calquera para pagar o retiro ou lánzanse ao mar para pescar ou mariscar calquera animal que pase por alí, xa sexa para comer ou ofrecer porta a porta. Se Rosa Quintana aparece como ministra na capital do Reino, os españois que viven do sector primario terán unha beizón e un manual de economía de supervivencia. Nisto os galegos somos expertos, somos xente tranquila e só nos manifestamos polo fútbol, para celebrar as vitorias dos dous equipos da terra: o Real Madrid e a selección española.  F.X.C.

domingo, 20 de novembro de 2011

TECNOCRACIAS


Estamos asistindo a un salto cualitativo moi inquietante. Ata agora os chamados mercados, aos que habería que empezar a pór nome -por exemplo, Goldman Sachs ou Deutsche Bank-, decidían o que os Gobernos tiñan que facer. Agora cámbianos directamente para substituílos por outros dirixidos por tecnócratas da súa máxima confianza, como Papademos e Monti, aos que nin os gregos nin os italianos votaron. O impresentable Silvio Berlusconi non foi deposto polos xuíces, os votantes, as súas esmorgas nin as súas relacións cunha menor, senón polos grandes investidores, os seus propios colegas, que lle obrigaron a caer.
Mariano Rajoy alertou con gran sentido común de que os gobernantes deben ser elixidos nas urnas. Se o futuro que nos espera é que os mandatarios electos limítense a seguir a raxatabla os ditados dos mercados e de Merkozy, so pena de ser substituídos por tecnócratas obedientes, a democracia acabará sendo unha mera caricatura. Agora que só fálase de recortar e de austeridade sen concesións, a política é a gran derrotada. Pero debería seguir sendo imprescindible e ditar as prioridades, xa que o gasto pódese reducir de distintos xeitos.
Para iso votamos, para que os políticos decidan. Se se trata soamente de cadrar as contas ás ordes dos que mandan, cos tecnócratas temos máis que suficiente, sobre todo se nos seus currículos figura que traballaron para Goldman Sachs ou outros grandes bancos de investimento.
É certo que os políticos están cada vez máis desprestixiados e, nalgunha medida, gañáronllo. Pero, ¿os banqueiros fixérono mellor? A resposta é obvia. Enrique Clemente

sábado, 19 de novembro de 2011

PROMESAS DOMÉSTICAS E INÚTILES


Os mercados, eses fondos de investimento que non teñen fronteiras e moven e prestan inxentes cantidades de diñeiro, deron un novo "golpe de estado" a semana pasada e conseguiron que Italia entregase a cabeza de Berlusconi como garantía de que o país trasalpino acometería o plan de reformas que esixe a Comisión Europea, o Fondo Monetario e o Banco Central Europeo.
Antes, eses mesmos mercados acabaron coa vida política de Yorgos Papandreu en Grecia, de José Sócrates en Portugal e de Brian Cowen en Irlanda. A Rodríguez Zapatero non o forzaron a dimitir, pero en maio de 2010 impuxéronlle un plan de axuste con medidas tan duras que lle inmolaron politicamente.
O xoves había titulares nos xornais como estes: "Grecia mal, Italia peor, os demais fatal, o euro preso dun fío". Europa está rebentando polas costuras do sur e corre serio perigo de desaparecer ou de converterse en dous Europas se prospera o plan do eixo franco alemán, aínda que oficialmente sexa desmentido. Se Europa se desintegrara sería unha catástrofe de dimensións incalculables para todos porque é certo que co euro temos algún que outro problema, pero sen a protección da moeda única estamos perdidos.
¿E España? Leva meses asomada ao abismo, agora sen o escudo protector dos países intervidos -Grecia, Portugal e Irlanda- e, logo da tregua concedida a Italia, pode ser a seguinte ficha nese dominou na partida perversa que xogan os mercados. O mesmo xoves Bruxelas difundía as previsións de crecemento, de paro e de cumprimento do obxectivo do déficit para o período 2011-2013 e o panorama é negro, moi negro.
Cos mercados á espreita e España ao bordo do precipicio, sorprende moito que os candidatos dos dous grandes partidos só fagan vagas referencias a Europa e non falen da crise do euro e da eurozona, dos problemas da débeda soberana ou das novas medidas de axuste que esixirá Bruxelas, que suporán novos sacrificios para os cidadáns e serán determinantes da acción do goberno nos próximos catro anos. As grandes decisións tómanse en Europa de onde veñen as sorpresas e os mandatos e a ela deberían mirar os candidatos.
Dicía o Financial Times na súa crónica do debate do luns pasado que os dous líderes "dedícanse a mirarse ao embigo mentres a crise aperta". Se van seguir con descualificacións mutuas e con promesas domésticas, tan inconsistentes como inútiles, achegan pouco ao país. Sobra o que queda dunha campaña

venres, 18 de novembro de 2011

PROMESAS DE MARIANO RAJOY


Chegou o momento de concretar as promesas de presidente que o galego Mariano Rajoy puxo no tapete electoral. Eu resumiría así: Pensións. "No próximo orzamento que fagamos non haberá unha conxelación das pensións. Iso foi unha das razóns fundamentais polas que fixemos unha dura crítica ao Goberno, porque conxelaron as pensións para aforrar e só o Plan E supuxo un custo de 18.500 millóns".
En canto a reforma laboral, Rajoy di: "Creo que hai que facer cambios na lexislación laboral. Falareino cos axentes sociais e espero que se dean conta da situación pola que atravesa España neste momento".
Refírese agora don Mariano á creación de emprego: "Ninguén é capaz de saber cando se pode crear emprego, o que si teño claro é que con outras políticas que xeren confianza pódese crear emprego e a iso é ao que me vou a aplicar se os españois queren".
En canto aos funcionarios di: "Creo que aos funcionarios non lles vou a facer unha rebaixa do 5% como lles fixo o Goberno, pero, neste momento, teño que ver cal é a situación exacta das contas públicas". Refírese tamén Rajoy á primeira reunión que pensa ter: "Chamarei ao líder da oposición para explicarlle algunhas cousas que creo que hai que facer en España e para ver a súa disposición a colaborar".
Toca tamén os impostos: "A idea é mantelos salvo no caso dos emprendedores, as pequenas e medianas empresas e os autónomos, que son os chamados a crear riqueza e emprego, son os que crean o 80% do traballo en España, a eses si  lles baixaremos". Enfoca ademais o asunto da sanidade: "Non privatizarei ningún servizo de sanidade nin lle direi a ninguén que o faga, nin coñezo a ninguén que teña esa intención. Non vou facer o copago, cando hai emprego, a Administración recada máis porque hai máis xente pagando impostos. Xa que logo, pode gastar máis en sanidade".
Tamén dedica don Mariano un espazo ao terrorismo: "Será mellor cando ETA nos diga que se disolve de xeito irreversible. A partir de aí, ¿por que temos que negociar? Logo, que fagan política se queren, pero, a partir de aí". Ata foi capaz Rajoy de enfocar a cuestión dos touros: "Estou a favor da liberdade. Creo que non se poden prohibir os touros e xa que logo farei o posible para convencer de que haxa touros en toda España, incluída Cataluña".

xoves, 17 de novembro de 2011

O DÉFICIT AUTONÓMICO

Os eternos agoreiros do Madrid mediático e político (eses aos que tan ben define Suso de Toro dicindo que desenvolven un xogo de caloteiros con cartas marcadas) andan a dicir que o Estado foi quén a reducir o défict, mais o problema sería  que as autonomías non son quen a controlar os seus números. Da suposta  constatación dese feito tiran a conclusión de que compre unha fonda recentralización do Estado para  reducir o gasto público autonómico e indirectamente o autogoberno das nacións e rexións españolas.
O que non din estes caloteiros é que son as Administracións autonómicas as que prestan os servizos públicos esenciais na nosa sociedade: a sanidade, a educación en todos os seus níveis, os servizos sociais aos dependentes, terceira idade, menores e excluídos sociais ou en risco de exclusión, a formación, case todo o gasto en xustiza ou as infraestruturas interiores. E, mesmo na época expansiva, os Gobernos territoriais de réxime financeiro común (todas agás Euskadi e Navarra, que recadan os seus impostos) estaban sempre mal financiados e xeraban déficit.Velaí os números actuais, tendo en conta a recesión e a febleza do sistema de financiamento de saída.
Porque, nun Estado tan descentralizado no gasto como o noso, o Goberno do Estado retiña o ingreso centralizado con importantes fondos que non eran precisos para os  servizos que prestaba. ¿Que servizos segue a prestar o Estado? Os servizos de policía (que mellor estarían transferidos), o gasto militar (de dimensións irresponsábeis e que compre reducir no horizonte dun Exército europeo), as infraestruturas supraautonómicas, o servizo exterior e as pensións (malia que en orzamento á parte).
Velaí o cerne da ofensiva destes caloteiros: queren recentralizar para empobrecer ás periferias. E queren recentralizar para suprimir ou reducir os principais servizos públicos: a sanidade, a educación e os servizos sociais. Cando lles falen do déficit autonómico desconfíen. E pensen que compre menos gasto militar e máis gasto social. Dende instancias europeas ou internacionais que ninguén elixiu ditouse a morte civil de Papandreu e a destitución de Berlusconi. O perigo desta revolución dos ricos é que comeza descoñecer, mesmo formalmente, o resultado da escolla popular cando os elixidos non poden ou queren xestionar ao cento por cento os  mandatos destes poderes fáctico-financeiros. Malia que a demisión de Berlusconi sexa, obviamente, unha boa nova.

mércores, 16 de novembro de 2011

DESATASCAR EUROPA


Urxe culminar a dixestión da cuestión greco-italiana e reformular a folla de ruta.
O peixe mordeuse a cola. As crises gobernamentais desencadeadas en Grecia e en Italia pola precaria xestión dos seus dirixentes sobre a crise económica das súas débedas soberanas atascaron á súa vez a folla de ruta da UE deseñada nos cumes de xullo e ratificada e ampliada nas de final de outubro. Cumes que precisamente tiñan por obxecto máis inmediato resolver a ruína exponencial nos prezos dos bonos públicos de ambos os países mediterráneos. A ampliación do Fondo de Estabilidade Financeira anunciouse como a solución definitiva á crise europea da débeda; pero, a pesar das boas intencións, non funcionou. Italia está ao bordo do colapso financeiro e o diferencial de débeda español disparouse onte ata un nivel marca (432 puntos básicos).
O prexuízo das substitucións de Papandreu e Berlusconi (salvadas sexan as súas distintas calidades persoais) foi de gran alcance. Unha estratexia europea laboriosamente trenzada quedou desarbolada. Agora o máis urxente é culminar os procesos de normalización institucional en ambos os países e de tranquilización do escenario europeo para reemprender a tarefa. É unha tarefa complexa, porque abarca desde o problema da débeda periférica ao da recapitalización bancaria; desde a seca do crédito á dotación do fondo de rescate. Todo iso, complicado por unha fase económica de estancamento, con riscos de recesión, que subliña os perigos sociais desta crise, o desemprego e o malestar cidadán, terreos propicios para o ultranacionalismo xenófobo e o populismo.
Sería inxusto atribuír as responsabilidades só aos alumnos díscolos ou menos capacitados. Algunhas receitas da estratexia xa capotaron antes de que as crises de Atenas e Roma chegasen ao cénit: o G-20 visualizou o ridículo do propósito de ampliar un fondo de rescate con diñeiro de todos, menos dos seus socios. O estancamento subliña a insuficiencia da política económica de xénese alemá, circunscrita á austeridade. Haberá que ver se se cumpren os compromisos de completala con estímulos á demanda nos países susceptibles de actuar como locomotoras do crecemento.
A crise destas semanas facilitou que aflorase o proxecto franco-alemán de deseñar a Europa do futuro a dúas velocidades. Se se trata de dar máis peso e rapidez decisoria ao área do euro, existe xa un camiño consagrado e aceptable: o da cooperación reforzada (que esixe deixar a porta aberta a todos quen queiran incorporarse). Un camiño a explorar moito máis intensamente que ata hoxe -por exemplo na fiscalidade empresarial, nas taxas bancarias ou en máis integración das Facendas dos 17- antes de acudir a procedementos externos ao Tratado de Lisboa. Porque esta opción pode abocar a unha fractura interna xeneralizada. Entraña o perigo de sacrificar a unidade pola eficiencia, pero esta o é menos sen aquela. EL PAIS

martes, 15 de novembro de 2011

FAVORECE O VOTO EN BRANCO AO BIPARTIDISMO?


Este tipo de voto inclúese no total sobre o que se calcula a distribución de escanos e prexudica aos minoritarios

Favorece o voto en branco o bipartidismo?
A resposta é si. Cantos máis votos en branco resulten das eleccións do 20-N, maior dificultade terán os partidos minoritarios para acceder ao Congreso. Os votos en branco son aqueles en os que o sobre non contén ningunha papeleta. Nas eleccións ao Congreso tamén se conta como voto en branco aquel emitido cara a algunha candidatura legalmente retirada. E nas do Senado aquelas papeletas que non leven marcado a ningún candidato.
Os votos en branco serven para manifestar o rexeitamento ás candidaturas presentadas, pero, ao computarse e incluírse no total de votos sobre o que se calcula a distribución de escanos, elevan o listón electoral mínimo para entrar na repartición, favorecendo aos partidos maioritarios.
Contabilízanse os votos nulos? Non. Aínda que se contan na mesa electoral, en termos oficiais non teñen ningunha validez e non se contabilizan. Os votos nulos son os votos mal emitidos (os que utilizan unha papeleta diferente á do modelo oficial, os que inclúen papeletas con alteración de nomes ou nomes tachados, un sobre con papeletas de diferentes partidos ou unha papeleta sen sobre), polo que non reflicten necesariamente o rexeitamento ou desapego aos partidos. No caso de que o sobre de votación conteña máis dunha papeleta da mesma candidatura, computarase como un só voto válido.
A abstención só se cifra Nas pasadas eleccións municipais e autonómicas de maio, case doce millóns de persoas optaron pola abstención (O PP conseguiu oito millóns de votos e o PSOE seis). Pero, aínda que se realiza un reconto para cifrar as abstencións, non se teñen en conta para calcular a repartición de escanos.
A barreira para os minoritarios A cada circunscrición correspóndelle elixir un número de deputados ao Congreso, segundo o número de habitantes que teña (a máis habitantes, máis deputados asignan). Para entrar na repartición, os partidos minoritarios teñen que conseguir polo menos o 3% dos votos que se emitan nesa circunscrición.
Como a distribución dos escanos non ten en conta o resultado de cada partido a nivel nacional, unha formación que obteña menos votos pero máis concentrados en varias circunscricións, como ERC ou PNV, poderá conseguir unha maior representación no Congreso.
Ademais, o sistema D'Hondt, que se utiliza para a asignación de escanos, favorece a exclusión dos partidos minoritarios, ao reforzar a presenza das candidaturas que máis votos obtiveron en cada circunscrición, en detrimento de a proporcionalidade. Existen outros sistemas electorais alternativos que favorecen unha repartición máis representativa. O método Sainte-Laguë e o Cociente Hare son dous deles.

luns, 14 de novembro de 2011

TOMADURA DE PELO


O debate electoral entre Rajoy e Rubalcaba (PP-PSOE) non serviu para nada.  A esta conclusión chegaron todos aqueles analistas que se pararon un minuto a estudar a repercusión do anunciado cara a cara, que congregou ante a televisión a doce millóns de persoas e que, de novo, defraudou a case todos. Afeitos a magnificar, vendéunos o programa coma se a democracia mesma dependese del, ao final, descubrimos que apenas un 1% de quen presenciou as dúas horas de diálogo de besugos con moderador, cronometrador almidonado, votará o próximo 20-N movido polo visto na tele.
Talvez, a mellor descrición do espectáculo fíxoa quen o definiu como dous mitins simultáneos, coincidentes no tempo, o escenario, as gravatas dos protagonistas e pouco máis. Ata teñen razón quen afirman que se tratou dunha sucesión de monólogos nos que as poucas alegrías producíronse no momento no que a compostura perdíase un chisco ao berro de: ¡Mentira!
Polo menos hoxe, os cidadáns sabemos que gañou Rajoy, aínda que por pouco, e que Rubalcaba non convenceu nin aos seus. Tanto foi así que xa hai quen quere segarlle a herba baixo os pés, algo, por outra banda, bastante habitual nos partidos. E o problema é que os políticos, sobre todo os de certo nivel, están afeitos ter unha cohorte de babosos pelotas, desexosos de aplaudir cada unha das súas ocorrencias.
Iso si, cando o líder mete a pata e a caída é inevitable, todos aqueles que lle rían as grazas, golpeábanlle o ombreiro e abríanlle a porta, saltan sobre o futuro cadáver coa intención de levar o refugallo máis goloso que adoita ser o posto vacante. Así, resulta patético que Rubalcaba cheire xa a morto (político, por suposto), e sen que aínda se enterrou a Zapatero xa haxa quen prepare o funeral de dous ao prezo dun.
E, talvez, na mesma cerimonia póidase dar o último adeus a José Blanco. Sopran ventos de dimisión para o outrora todopoderoso muñidor e agora acurralado por unhas supostas comisións a conta duns favores menores. Rubalcaba, o morto segundo (cronoloxicamente o primeiro cadaleito correspóndelle a Zapatero), puxo a man no lume por Pepiño e non se sabe se, a estas alturas, estará xa arrepentido.
O caso é que entre supostos corruptos e excesos niso que chaman redes sociais, España vaise a quedar sen candidatos. Que llo digan a ese que encheu o seu twitter de ocurrentes frases, iso si ofensivas contra os seus adversarios. Tal foi o exceso que lle custou o posto. Como á candidata que colgou en Facebook o fotomontaxe dunha Carme Chacón demasiado descocada e cun peito ao aire. Parece que algo lle ocorre aos políticos, que teñen auténticos problemas para diferenciar entre o ben e o mal, o público e o privado...
¿Como se pode malgastar medio millón de euros, nos tempos que corren, para organizar un debate que se pode facer en calquera mesa dun bar da esquina? Ridículo. Iso non é un debate, é unha tomadura de pelo.
Non houbo frescura, non houbo ideas reais, só houbo mantras. Os paisanos do montón entenden mellor que se prescindiu do monstruoso escenario en que nolo serviron.
¡Cantos parados, dos que tanto falan os políticos, puidesen ter un soldo para poder atender as súas necesidades!

domingo, 13 de novembro de 2011

OS VOITRES PLANEAN

Hai moitas formas de adiviñar a que vén encima. Unha delas é limitarse a escoitar o que din os que levan as rendas. Arturo Fernández, presidente da patronal madrileña e man dereita de Esperanza Aguirre, adianta as liñas mestras da solución que traerá "o cambio". Ve imprescindibles os recortes sociais; o copago en sanidade e dependencia; a racionalización do gasto sanitario e o transporte público, "que é moi barato"; máis presenza do sector privado no público, e confía en que as reformas sexan contundentes e leven cambios "brutais", aínda que non gusten aos cidadáns.
Estas solucións culminan cunha frase que é toda unha declaración de principios: "O café gratis para todos vai ser imposible mantelo". Os servizos aos que se refire de forma metafórica non se regalan, pagámolos cos nosos impostos, é elemental pero alguén debería dicirllo a este guía privilexiado e altruísta do noso destino. Tamén podía evitar o "para todos", non había necesidade de explicitar que no seu mundo ideal uns "pillan" e outros non. Existen outras intencións que tenden a unha mellor redistribución da riqueza, pero están nas antípodas dos mal chamados liberais.
Aclaradas as "brutais" consecuencias que estas solucións terían sobre os cidadáns, esqueceu explicarnos cal será a cota de sacrificio da asociación que representa, a CEOE, porque ata agora todos os seus esforzos van encamiñados ao abuso, a sacar tallada desta crise cun descaro que define ao capitalismo máis salvaxe. Moitas grazas. O Gran Wyoming

sábado, 12 de novembro de 2011

LACAZÁNS


A xulgar polas informacións, os lacazáns están no Norte e Centro de Europa. Explícome: a realidade desmente á alemá Merkel, que pide harmonizar a idade de retiro na Unión Europea. Porque a maldita verdade é que os alemáns xubílanse antes que os españois e os portugueses  traballan menos horas que nós.
O certo e verdade é que a Comisión Europea destaca que cada país ten unha realidade demográfica distinta, así, os xubilados italianos pagan un 15% máis de impostos que os franceses ou os alemáns. Por outra banda, 17.000 millóns de euros é o que gañará o Reino Unido cada ano se amplía a vida laboral en dezaoito meses. Ademais, cabe dicir que a prestación mínima en Italia supón o 80% do salario cotizado. A diferenza nos días de vacacións é o único no que ten razón Angela Merkel: Alemaña establece por Lei un mínimo de 20 días pagos, un e medio máis que a media de toda a Unión Europea.
E é que a dama teutoa tira con bala, cando di: "En países como Portugal, Grecia ou España non se poden producir xubilacións antes que en Alemaña e engade: "non podemos ter unha moeda común e que uns teñan moitas vacacións e outros moi poucas".
Buscaba agravar a loita entre o Norte e o Sur de Europa. Pero lle saíu o tiro pola culata. Segundo cifras de 2009, a media de saída efectiva no caso español é de 62,3 anos, mentres que no caso alemán é de 62,2, xubilándose os xermanos antes. Os portugueses tamén se xubilan máis tarde: 62,6 anos. Se é verdade que os gregos viñan xubilando nove meses antes que os alemáns, pero Merkel non se atreveu a citar aos franceses cuxa media de xubilación está nos 60 anos de idade.
O país galo sitúase na cabeza dos socios europeos con máis días de asueto por ano e a xornada legal de traballo máis curta, sete horas. Os franceses gozan de 40 días de vacacións anuais.
Suxerir que España, que se dispón a atrasar a 67 anos a idade legal de xubilación, harmonice o seu sistema de pensións co alemán, soa algo paradoxal cando ata fai apenas uns meses na veciña Francia podíase deixar de traballar aos 60 anos. Sarkozy impón agora 62 anos se se teñen 41, 5 cotizados e 65 para cobrar o máximo, sen necesidade de cotizar todos os anos...

venres, 11 de novembro de 2011

POLÍTICA E CORRUPCIÓN

Cada vez é máis evidente o distanciamento e o desencanto da maioría da sociedade cos seus responsables políticos, a maioría dos cales mantéñense á marxe da realidade social. Xa non é suficiente que agora se recoñeza a crise, desaceleración ou como se lle queira chamar para xustificar os recortes que se pretenden aplicar en cuestións tan fundamentais como a educación, a sanidade, a vivenda, as prestacións sociais, etc.
Agora parece ser que algúns políticos decátanse de que a Administración é demasiado grande, pois que se reduzan os altos cargos, o persoal de confianza e as numerosas administracións paralelas que carecen de sentido, así como acabar como os "privilexios" vitalicios de moitos políticos. Ás coberturas sociais básicas non llas debería tocar porque delas dependen unha gran cantidade de familias humildes que non poden quedar en mans do feroz liberalismo.
A loita contra a corrupción debería ser o eixo primordial de calquera acción de goberno (municipal, autonómico, estatal ou europeo) para evitar que se beneficien os de sempre, os que se aproveitan das crises sen ningún tipo de escrúpulos para engrosar o seu patrimonio persoal e familiar. Xa está ben de que paguen as consecuencias da crise os mesmos. Se Europa somos todos, entón todos os cidadáns dos 27 países temos que arrimar o ombreiro, esixindo responsabilidades aos nosos políticos polos seus actos, e sacar isto adiante.
POR CERTO, ONDE ESTÁN OS SINDICATOS...

xoves, 10 de novembro de 2011

PREGUNTE NA FARMACIA

Sanidade reduce o servizo de farmacia en zonas rurais e dá, así, outra volta de porca ao noso cada vez máis precario servizo galego da saúde.
Na farmacia do meu barrio xa nin se inmutan cando, seguindo o famoso slogan de "consulte ao seu farmacéutico", pídolles opinión para cubrir a quiniela.
A miña relación coas farmacias vén, en principio, por comparación: alí me "puñan" mellor as inxeccións (máis rápidas e menos dolorosas) que o meu pai en casa. Alí aliviábanme antes da dor de oídos que me perseguiu durante anos, que a miña avoa coa receita do aceite quente sobre o algodón.
Xa de forma máis recente as farmacias rurais -unha especie de ambulatorio con respostas para todo e agarimo para todos- déronme probas de proximidade, sacrificio e profesionalidade. Por iso me cabrea que, para aforrar, o recorte cébese de novo na sanidade (mellor devandito, coa nosa saúde) e aparezan peregrinas manifestacións como a da conselleira Farjas presumindo de que "Galicia paga ás farmacias dez días logo de presentar as facturas", afirmación que desmente algún dos interesados e que non merece premio, pois ela, a conselleira, cobra cada mes o día 28 ou 29, aínda cando non cumpra a tarefa.
O peche das farmacias en zonas rurais (primeiro levan a oficina da caixa, logo minguan os CAP e agora as farmacias) supón un quebranto para os cidadáns que, precisamente por vivir en zonas rurais, teñen menos posibilidades de gozar o que temos os urbanitas.
O Consello Económico e Social di que a medida "aposta, claramente, por non garantir a prestación a un colectivo social ou a unhas áreas xeográficas que necesitan, como ninguén, medidas de apoio, non recortes...?. Engade que "periga, ademais, a farmacia de garda, moito máis necesaria neses puntos que nas grandes urbes".
E esta medida logo de "a operación xenéricos" que, segundo a doutrina da Xunta, son o mesmo que os outros, pero... máis baratos.
Fagan o favor de preguntar na farmacia (bo, mellor na carnicería) se é igual a carne de primeira que de segunda; interrogue ao seu camareiro favorito se é o mesmo tomarse un whisky de quince ou de dezaoito anos que o de garrafón.
Recontra ¡pregunte na farmacia!.. Xose María Villot.

mércores, 9 de novembro de 2011

NENO RICO NENA POBRE

Hai moitos socialistas que levan aos seus fillos a colexios privados porque consideran que son os centros máis adecuados para a formación dos pequenos e teñen recursos económicos para pagalos. Non se converten por iso nuns burgueses desclasados, unha especie de novos ricos que renegan do ensino público universal e gratuíto.
Tamén hai moitos afiliados ao Partido Popular que elixiron centros públicos para a educación dos seus fillos, convencidos de que neles se imparte un ensino de calidade. Esta elección do público tampouco transforma aos militantes populares en proletarios con escasos recursos, nin os impulsa a defender unha loita de clases de novo cuño.
Por iso, non acabo de entender ese vídeo "neno rico, nena pobre" que os socialistas introduciron na precampaña electoral no que aparece unha empregada de fogar levando a un colexio privado a un neno encorbatado e repeinado, un tanto repipi, que se alegra de que Carmen, a súa coidadora, teña unha filla da súa idade para que cando sexan maiores poida levar aos seus fillos ao cole.
A estas alturas da vida democrática dos españois confrontar o ensino privado coa pública soa a rancio, a un pasado felizmente superado, e un vídeo desta natureza demostra que os autores e o equipo de campaña que o impulsou e aprobou están como fora da realidade -que llo pregunten aos seus conmilitones que levan aos fillos a colexios privados-, andan escasos de luces e faltos de ideas e enxeño creativo.
Na beirarrúa de en fronte, tampouco estivo afortunada a directora de campaña do candidato popular ao dicir que en Andalucía hai escolas e nenos que non teñen pupitres, baseándose nunha imaxe na que os escolares escoitaban sentados no chan a un conta-contos. Con estas mostras de talento o que une aos electores non é a confianza nos políticos, senón o espanto.
En democracia, cada cal é libre de producir e utilizar os recursos que estime oportuno dentro dos límites que establece a Constitución. Pero este vídeo e a réplica popular chirrían a moita xente, sexan socialistas, populares ou xente común, que é incapaz de tragar tanta demagoxia concentrada nunhas poucas secuencias.
Por iso, socialistas e populares farían mellor se confrontaran as súas ideas e presentasen xuntos medidas para mellorar os plans educativos e os programas de ensino para evitar tanto fracaso escolar.

martes, 8 de novembro de 2011

PROGRAMA DE GOBERNO

Por máis que o queiran conservar en formol, non van poder ocultar a Rajoy por máis tempo. Xa non cola o de facer das comunidades gobernadas polo PP -por caso, Galicia- o espello no que a cidadanía descubra á fin sobre que rodas vai soster o candidato da dereita o seu programa de goberno. Entre outras cousas, porque esas comunidades deixaron de ser o referente de boa gobernanza. Non me estou referindo a Valencia, o contramodelo do que se espera dun partido que aspira a conseguir a confianza de tódolos desencantados coa esperanza branca que un día representou –“non nos falles”–Zapatero. Si dos territorios políticos nos que a dereita sociolóxica e os medios madrileños, sen distinción apenas entre eles, deron por sentado que os seus respectivos presidentes –Cospedal en Castea/A Mancha e Feijóo en Galicia– representaban o modelo sobre o que Rajoy escrituraría o seu compromiso programático con España.
Porén, por máis que tenten manter inalterable a imaxe de eficacia, boa xestión e capacidade para resistir os ventos ábregos que lles atribuiron a eses dous dirixentes conservadores, a realidade non dá de si máis que a sombra do que puido ser e non foi. Se algo podemos esperar en tempos calamitosos como o actual de quen lexitimamente representan e xestionan o autogoberno, por caso os desas dúas comunidades autónomas, é que cando menos consigan desacelerar os seus efectos máis perversos, valéndose para iso das competencias que incentivan o emprego e o crecemento económico. Nada de nada.
Non hai nin un só indicador que o constate. E se á presidenta castelá aínda lle pode funcionar como excusa botar man da imaxe quebrada que os socialistas de Barreda non conseguiran borrar do espello retrovisor, ao presidente galego nin iso. Entre outras cousas porque xa leva asinados dous orzamentos no Doga, e o que deixara o bipartito en reserva está tan desbocado que non hai espello retrovisor que o conteña.
Se a felicidade que promete Rajoy ten para el refrexo no modelo que, segundo a propaganda popular, encarnaría Feijóo, aviados imos. Atendendo ás variables fundamentais de crecemento económico, xeración de emprego e equilibrio de contas públicas, Galicia é unha das comunidades do montón -está entre as que ofrecen perores datos-. Dende o 2009, xa son máis de 60.000 os empregos perdidos. En só dous anos, a Xunta endebedouse case tanto como nos 25 anos anteriores. E os recursos públicos para educación, sanidade, dependencia e inversións en infraestruturas baixaron nese mesmo periodo un 17,6 por cento.
Do que sabemos polo debuxo abstracto que estes días difunden os populares desde Santiago, e a xulgar por como pese a ese contexto de quebra social ten á Galicia de Feijóo pola Arcadia feliz, hai que deducir que nos que realmente pensa Rajoy non é naqueles que menos razóns teñen para sentirse tocados pola man de Deus –que el chama misteriosamente “una economía como Dios manda”–, senón nos que nunca deixaron de ter o ceo a un tiro de pedra.
De non ser polo escenario de cartón pedra no que se vai desenvolver a batalla electoral, sen outra alternativa para as masas de espectadores que a de apostaren entre o malo e o peor, o candidato da dereita non pasaría de ser o que realmente é: un ben intencionado ventrílocuo dos que, á maneira dos predicadores das televisións estadounidenses, están a facer do mundo un insufrible deserto... de felicidade

luns, 7 de novembro de 2011

OS CURRANTES PAGAN POR TRABALLAR

A patronal propón rebaixar o despedimento, suprimir presenza sindical, pagar menos impostos e estudan se volver ao dereito de pernada. 
Négome a responder con frases de trazo groso aos seus insultos á nosa intelixencia e por iso quero "botar man" das cifras: o salario mínimo no Reino Unido é de 1005 euros mes e o de Luxemburgo de 1.750 euros. Séguelle Irlanda, con 1.653 euros e logo un "pelotón" (Bélxica, Holanda e Francia) que superan os 1.350 ao mes como pago ao salario mínimo... Despois, na cola, con faroliño vermello, España que non alcanza os 630 euros no seu salario mínimo interprofesional...
En Galicia as cifras son aínda peores en canto a soldos, beneficios, xubilacións, etc...
Pero é que ademais na inmensa maioría dos  países da nosa contorna  os impostos son menores e a fraude é algo insólito, penado pola lei e repudiado pola sociedade...
España está á cola en servizos sociais (gardarías, centros xeriátricos, etc.) e aínda que os últimos anos a distancia acurtouse de forma considerable, a cantidade dedicada a eses servizos é escandalosamente inferior á media da Unión Europea...
O presidente da patronal madrileña (seareiro do PP e beneficiado de ducias de obras no reino de Esperanza) segue a senda do "ex", enfrontado hoxe  aos tribunais pola  súa peculiar maneira de entender o negocio e o seu sucesor é outro coñecido "siareiro" da dereita... Lembren, ademais, que pola súa relevancia ¿? Beneficiáronse de xenerosas subvencións, de créditos "brandos" das caixas de aforro e unha serie de beneficios que por aí -fóra das nosas fronteiras-  asombran...
E se vostedes seguen as pistas a estas propostas da  patronal observarán grandes coincidencias co programa electoral que referenda o señor Rajoy as poucas veces que se explica...
Ademais de querer pagar menos, recibir mais axudas e que lles rebaixen os impostos, estes señores (e o modelo xa circula por varias economías) falan de "adelgazar" o estado e pór en almoneda os servizos públicos a favor da economía de mercado. Por exemplo entrando no "negocio" da sanidade, a medias coas administracións e, despois, instaurar o copago-repago.
Ah...e os currantes, a pagar por traballar.
Non están indignados...?

domingo, 6 de novembro de 2011

CAMPAÑA ELECTORAL

Xa empezou o circo. Xa os charlatans desde a pista de serrín intentan camelarnos a todos. A festa da democracia abre as súas portas de par en par para recibir ao caudaloso río de votos que darán o éxito ou a frustración. O truco ou trato do último "Halloween" roda como opción fatídica sobre a mesa de xogo: mentira ou verdade, eficacia ou fracaso, medo ou chantaxe, ameaza ou inutilidade, honestidade ou corrupción.
Os partidos políticos aspiran á vitoria electoral. O sistema abraza, xunto co económico, o social e o ideario. Todas as ciencias humanas. En primeiro lugar a nosa historia individual extensiva á colectiva. Tamén a filosofía, pero tamén todas as ciencias propiamente ditas, desde a bioloxía e a física ata as matemáticas e a astronomía. A pesar da recoñecida presenza de minorías teóricas, os alcances populares e datos de cada partido serviranlles para expresar e manter a súa realidade interpretadora conforme venzan na cita electoral do 20N.
O espectáculo español actual -dividido, cohibido, hemipléxico- pode sintetizarse nun cadro de tons sombríos. Reflicte o cansancio suicida de sociedades decadentes, prostituído por dirixentes de segunda fila que se dedicaron a sestear no inoperante Senado ou comadrear na Cámara de San Xerónimo. A dúbida -destacou un comentarista do século XX- invadiuno todo. Deixou de ter características cartesianas, deixou de ser método de análise para o achado da verdade e pasou a ser unha postura cómoda...
Quizais a nosa esperanza radique na nosa desesperación por rexenerar a España como proxecto de vida común. Tal como postulaba Confucio: "poden sosterse os imperios sen exército, sen gardas, sen monarcas, ata sen leis; pero non poden sosterse sen fe". O próximo día 20 depositarei o meu voto na urna...

sábado, 5 de novembro de 2011

PARADOS DE ZP E FEIJOO

As cifras asustan. Chegados á cifra dos cinco millóns de parados, e con outros catro empregados en precario, todo leva a pensar no inevitable. Estamos ás portas dunha nova recesión. En Galicia, as cousas van a peor. O que dende o 2005 ao 2008 marcara entre nós un diferencial positivo de crecemento, esgotou definitivamente a partir do 2009. De ser por iso a comunidade autónoma que máis creaba emprego, pasamos nese ano a ser a que máis o destruía. No 2010 foi xa a comunidade que encabezou o aumento do paro. Seguimos nesa tendencia, e todo fai prever que a taxa actual de parados, un 17’25% da poboación en idade laboral, irá a este paso homologándose cada vez máis coa escandalosa cifra pola que se mide o drama español, un 21’5%, o máis alto dende 1996.
A última Enquisa de Poboación Activa acendeu tódalas alarmas. Fracasou a reforma laboral que o goberno de Zapatero forzara para deter a sangría. O paro é o síntoma de que a crise atopou entre nós motivos para botar raíces. Polo demais, atiza a inflación, o consumo non remonta, e a desconfianza dos mercados non decae. As cifras do terceiro trimestre, como sucedera nos dous anteriores, contradicen as previsións que fixera o Goberno a partir da reforma laboral. Todo un fiasco. O que vén a constatar que para atallar as anomalías laborais non é suficiente con endurecer as regras do mercado laboral, e que o verdadeiro foco do problema ten a ver fundamentalmente co modelo produtivo vixente. Non deriva do mercado laboral, senón do mal funcionamento da economía.
Neste senso, parece como se todo o mundo tivese amnesia. Sobre todo, os dirixentes do PP e tódolos seus cada vez máis numerosos alabardeiros que, tendo razón sobre a mala xestión que da crise veu facendo o goberno socialista, non son quen de admitir que foi sobre as areas movedizas da construción e do sector inmobiliario que se desequilibrou en España o sistema produtivo. E que, á contra do sucedido en países como Suecia, os sucesivos gobernos e as súas políticas optaron por manter subdesenvolvido o sector público, que neses países de referencia xerou moito emprego ligado a servicios sociais e I+D.
Que Núñez Feijóo, tan hábil cando era oposición en botarlle en cara ao bipartito as cifras de paro como en negar agora que o fixera para salvarse da queima, tente xustificar que estemos en caída libre utilizando o falso argumento de que carece de competencias para evitalo, é puro escapismo. Porque, sendo verdade que Galicia non escapa ao desequilibrio do sistema produtivo que fai a España reo dos mercados, axencias de calificación e demais especuladores, a acusación de mal xestor que lle fai a Zapatero vénlle a el como anel ao dedo. Ten competencias sobradas para influir sobre o paro e as tendencias de crecemento no medio e largo prazo: políticas de emprego, de I+D+i, formación ou solo industrial, podendo actuar a favor da liquidez das empresas e a súa internacionalización. Pero non. Abonda con botarlle un ollo aos orzamentos do 2011, e comprobar unha diminución do 37’8 por cento sobre as cifras do 2009 no capítulo das políticas de emprego. En efecto, asi non hai competencias que sirvan

venres, 4 de novembro de 2011

OS RECORTES

O presente ano está resultando moi distinto aos anos  anteriores.  Iniciouse entre a cidadanía un  proceso imparable  de desvelamento das realidades ocultas do sistema político vixente e das causas da crise. Foise descubrindo de vagar que a crise ten uns causantes, e que tal como continúan as cousas quizá nunca saiamos dela, aínda que digan o contrario algúns políticos para recoller votos. E a democracia marabillosa que nos quixeron vender desde a transición coñécese cada vez mellor, tamén nas súas numerosas deficiencias, e no seu carácter escasamente aberto e participativo. Esta vaga crecente de progresiva saída da inopia infantil na que vivía a sociedade consumista precedente e de toma de conciencia cidadá, nin os poderes mediáticos máis grandes son xa capaces de neutralizar con eficacia.
Para que todo iso se producise, cunha base social carente de información sólida e de ferramentas de tipo intelectual e crítico, foi necesario que esta experimentase no propio peto a desagradable sensación real de perda do Estado do benestar e o aumento da precariedade e do desemprego. Tamén é dramático por parte dos convencidos da súa pertenza á denominada clase media comprobar a destrución seica definitiva da súa vida anterior, segura e tranquila, sen que ningún dos dous grandes partidos do bipartito estatal movese un dedo na súa defensa. En só nuns cantos meses a sociedade avanzou máis en coñecemento e madurez que nos trinta e seis anos anteriores. E moitos sectores ancorados na apatía política foron engrosando desde maio as filas do  descontento e da indignación. Cando se vivía coas certezas dun mundo futuro, como pouco, nunca pior para a nosa prole que o presente, de súbito se observou en toda a crueza que os amos do mundo nun xiro histórico total nos desprazaban en caída libre cara ao inseguro e desregulado século XIX.
As novas diarias sucédense coa mesma tónica, superando cos seus datos as perspectivas menos optimistas. A Xunta, impasible, continúa aumentando os recortes e as privatizacións na educación e  na sanidade públicas, e nos servizos sociais, os tres alicerces do Estado do benestar.  O PP mantén a cosmovisión neoliberal do mundo, ao entendelo exclusivamente como un grande mercado, no que todo se pode mercar e  vender e no que único que importa é a desregulación para a maximización do lucro empresarial. Hai un ampla estrutura clientelar empresarial por detrás que cobiza os beneficios asegurados que xenerarían estes sectores esenciais en mans privadas.
Núñez Feijóo tería que ser consciente de que como Galicia conta cunhas porcentaxes grandes de poboación con idade elevada e con algún grao de dependencia, alén do seu escaso tecido produtivo e das rendas salariais baixísimas, depende máis que outras comunidades autónomas das axudas públicas. Aplicar con exceso de celo o catecismo neoliberal sobre o pobo galego, recortándolle e privatizándolle os servizos públicos esenciais, implicaría non levalo á precariedade, senón instalalo definitivamente nunha miseria radical oitocentista.  
Antes que tocaren a sanidade e a educación públicas, xa deficientes en canto á media estatal e europea, deberían suprimir as deputacións, perseguir a fraude fiscal e incrementar a fiscalidade das rendas altas. É unha falacia afirmaren que non existen outras solucións que os recortes. M.M.D.

xoves, 3 de novembro de 2011

SUSPENSO EN CONFIANZA

Os españois non confían nos medios de comunicación. O último barómetro do CIS indica que as empresas dedicadas ao (outrora nobre) arte de informar rozan o aprobado, pero non o conseguen. Miúda sorpresa.
Quizá teña algo que ver esta sorte de amálgama en que se converteron algúns programas, televisivos fundamentalmente, onde o espectáculo prima sobre o rigor e os debates protagonízanos charlatáns de feira en lugar de expertos. Achegarse ao pobo é unha boa manobra de mercadotecnia, pero non se pode pretender credibilidade cando quen opina sobre a calidade do ensino non se sabe nin a táboa do sete. O ridículo, inevitable, faise patente cando a noticia máis importante dos últimos tempos dana unha humorista e unha vividora. Perfecto resumo da crise da profesión.
Aínda que o público ten o que merece, ás audiencias remítome, e quen elixe a un fantoche en lugar da un traballador competente debería saber o que pode atoparse. Igual que cando sintoniza unha emisora ou compra un xornal segundo a cor que, con máis ou menos sutileza, deixan traslucir.
Desde os seus inicios, o xornalismo cumpriu as funcións de informar e formar opinión. A obxectividade absoluta é incompatible coa condición humana. E con estas premisas funcionou o negocio durante décadas. Nin os máis inocentes poden alegar engano. Seica, radicalización cando, ebria de poder, a maquinaria da prensa desprega o seu veleno. En ocasións, case como unha vinganza persoal. Para vergoña da maior parte do gremio. Por certo.
O certo é que é preferible unha sociedade que dubide a unha que se deixe guiar sen mostrar un chisco de vontade. Mellor mentes pensantes que esixan calidade que mandas cerriles que apenas saiban entender o que len. Aínda que por desgraza as segundas son as que fan máis ruído. E cando piden sangue e polémica é o que se lles dá. O cliente manda. Case sempre. Ata cando, voluble como é, un día reclama o que ao seguinte critica. É o malo da información á carta. Que ao final aburre. Chegará o día no que serán guionistas os que redacten historias que enganchen. Onde non chega a información, chega a imaxinación.
Ofrézanlles o que queren oír ou non, os medios de comunicación non teñen a confianza dos cidadáns. E poida que teña que ser así. Xa o di o refrán: Do que vexas, cre a metade. E do que che digan, a cuarta parte. Ter un 4,97 quizá non sexa tan malo, logo de todo... P.F.

mércores, 2 de novembro de 2011

OUTRA XUBILACIÓN DE OURO

O exalcalde socialista de León se prexubila con 520.000 euros

O FROB prestou á entidade unha cantidade superior aos 500 millóns de euros para a súa fusión con Caixa Duero.

O exalcalde socialista de León, Francisco Fernández, se prexubilou cunha compensación de 520.000 euros na súa condición de exdirectivo de Caixa España, unha entidade que recibiu un préstamo do Fondo de Rescate Ordenado Bancario (FROB) superior aos 500 millóns de euros para a súa fusión con Caixa Duero. O político, que pode ser elixido como deputado ao Congreso en novembro, asegura que ese diñeiro correspóndelle como a calquera outro empregado da caixa de aforros.
O exvicepresidente de Caixa España ampárase na súa condición de traballador da entidade durante 33 anos, 12 deles por certo en excedencia como político, para xustificar os 520.000 euros que percibirá por prexubilarse. Fernández accedeu á entidade como auxiliar administrativo e tras iniciar a súa carreira política ascendeu ao área de Relacións Institucionais. É por estes cargos polos que, asegura, correspóndelle percibir esta contía e non polos postos directivos que ocupou nos últimos anos.
"O único que teño que dicir é que eu estou prexubilado de acordo ao ERE que se asinou en Caixa España, como calquera persoa que se ha prexubilado en Caixa España. Igual, exactamente igual", dixo o exrexidor socialista. Aos seus 56 anos, Fernández acóllese a este vantaxoso ERE derivado da fusión entre Caixa España e Caixa Duero, e ademais optará a un cargo como deputado nacional polo PSOE o próximo 20-N.

martes, 1 de novembro de 2011

VIVIMOS GRATIS

Estou ata o hollejo de escoitar a "cualificado persoal variopinto", dicir que vivimos gratis. ¡Así, cun par de...! A seguridade social, prestacións por desemprego, o estudo, pensións de todo tipo, xustiza, e o que se lles poida ocorrer, todo é gratis, segundo din eles, e quedan tan panchos. Pero ¿onde carallo pensa esa tropa que vivimos, en Jauja? ¡Aquí non hai nada gratis, nenos! Os exércitos non son gratis, nin a monarquía, os políticos e, polo tanto, a democracia tampouco.
Se algo fose gratis, habería que preguntar ¿páganolo alguén de fóra? ¿Sarkozy, Merkel, Europa, o BCE ou a nai que os pariu? Si, é certo que hai persoas receptoras de prestacións sociais sen cotizar; pero todos pagamos por eles. E é que, como os gobernos e administracións dos países non xeran un miserable céntimo, os cidadáns temos que pagar directamente por todo; e se non chega, botar man dos impostos, que tamén é pagar.
Ata cando desahucian a quen non poden facer fronte á hipoteca de "as súas casas" deben seguir pagando aos bancos que quedan con elas a un prezo irrisorio. ¡Menos mal que queda algún xuíz con dous dedos de fronte!
E estes tipos -os do gratis- son os mesmos que falan de mercados, crise financeira, recortes, e despedimento barato, sen dicir que a culpa de todo o batifondo é do capitalismo salvaxe. Do ca-pi-ta-lis-mo sal-va-xe, ¡co-ño! Algo que eses falaces non recoñecerán xamais.