xoves, 31 de xaneiro de 2013

FINANCIAMENTO ILEGAL

Son xa demasiadas as sospeitas de financiamento ilegal que afectan a algúns partidos, moi especialmente a PP, PSOE e CIU, principais representantes, hoxe da dereita sociolóxica deste país. O caso do PP é paradigmático do que é a creación dunha tupida rede clientelar e a súa gran capacidade de influencia nos sectores empresariais e institucionais, e a importante compresión para a súa xestión política dunha parte determinada parte da sociedade española, que, aínda sufrindo as consecuencias das medidas que impoñen, seguen apoiándoo electoralmente.
Non obstante, antóllaseme que o obxectivo final dos seus propósitos, se encontra a reforma do financiamento dos partidos, que sabedores do potencial que ten a súa posición de dominio, estarían a pensar en reformar a actual lei de maneira que as doazóns e subvencións particulares e de empresas privadas fosen consideradas legais, ao igual que acontece en EUA. Con iso matarían dous paxaros dun tiro: Por unha parte evitarían os enredos dos subornos, comisións e contabilidades B, que eles presentarían, aos seus fieis como o seu principal achega á loita contra a corrupción, segundo o seu punto de vista, e darían un golpe de morte á democracia, substituíndo o que hoxe consideramos democracia polo obxectivo supremo do neoliberalismo: unha democracia neoliberal. É dicir, un réxime político que non é unha democracia real. Os beneficios persoais seguirían sendo os mesmos.
Alguén a definía así: *Debates triviais sobre asuntos secundarios a cargo de partidos que fundamentalmente perseguen as mesmas políticas favorables ao capital, malia as diferenzas formais e as polémicas electorais. A democracia é permisible o control do capital quede excluído das deliberacións populares e dos cambios, é dicir, mentres non sexa unha democracia

mércores, 30 de xaneiro de 2013

TODO É MENTIRA

Todo avance social e todo o estado de benestar necesita estar fundamentado nunha sociedade produtiva e aínda que os síntomas nos fagan pensar que o edificio do estado se nos está a derrubar polo tellado (sanidade, educación, axudas sociais...) a realidade é que se nos vai derrubar na súa totalidade xa que o fallo estrepitoso está nos alicerces: na produción de bens básicos para a supervivencia.
Vemos terreos fértiles, produtivos dende xeracións como están baleiros dende que mans inútiles e especulativas os cambiaron por un puñado de billetes en espera de multiplicar o seu valor artificiálmente e aínda que eses sonos da leiteira se caeron como o cántaro, eses terreos xa foron tocados polo mal da avaricia e quedaron abandonados e aramados ¿para os restos?, mentres aos traballadores que facían produtivos eses terreos tratan de evitar morrer de fame rebuscando nos recolledores de lixo. Outro tanto e polos mesmos motivos acontece coas empresas dedicadas a transformar os produtos primarios que alí se producían e os traballadores que antes dedicaban os seus esforzos ao seu trasformación van pasando paulatinamente a engrosar as filas dos mendigos buscadores de lixo. Vemos centos de miles de vivendas pechadas, tapiadas e afundíndose sen estrearse esperando en van a especulación que volva facelas útiles mentres as persoas se morren de frío e fame nas rúas ou debaixo dunha ponte.
Cada vez producimos menos por falta de diñeiro!, ¡¡¡mentira!!!, o diñeiro depende da produción e non ao revés, engánannos facéndonos crer que a solución a estes problemas ha de vir dos especuladores cando o que realmente veu deles (e segue vindo) é O PROBLEMA).
Podemos seguir vendo como do cume da montaña nos caen algunhas pedras rodando e queixarnos diso, pero non vemos que a montaña enteira ameaza con enterrarnos, os alicerces da produción están a ser removidos e todo se nos afundirá enriba se non lle poñemos solución.
Fagánse leis priorizando a produción sobre a propiedade, expropiense terreos e terreos que están pacientemente esperando que a especulación volva poñelas no valor falso que non teñen xa que o seu único valor é producir alimentos, valor que se lle prohibe. Expropiense así mesmo maquinarias, edificios e bens que sirvan para transformar os alimentos e materias primas, se faga unha Lei dando prioridade ás cooperativas de traballadores e se prohiba toda propiedade que impida a produción básica.
Pódenselle poñer apelidos a iso pero se non se toman esas medidas conscientemente hai dúas clases de futuros: ou iso ou o CAOS, a pobreza, violencia, e roubo poden ser o futuro alternativo, en canto o pouco valor falso que nos queda (o diñeiro) se remate.
A mesma cabeza visible do caos que nos espera (Merkel) llo dixo a Rajoy, non coa claridade que eu o digo xa que iso sería coma se o ladrón dixese que o seu remedio é que o metan no cárcere pero con palabras que só teñen esa interpretación: "Salvarvos como poidades, eu xa collín 'o meo' ". DOREMA

martes, 29 de xaneiro de 2013

FÁTIMA BÁÑEZ ANUNCIA O FIN DA CRISE

Báñez, ante os case seis millóns de parados: "Algo empeza a cambiar no mercado de traballo"
Ademais do brote verde encontrado esta mesma semana no seu propio salón comedor, a ministra de Emprego, Fátima Báñez, asegura ter visto tamén unha serie de sinais luminosas de cor laranxa forte que a cegaron mentres facía onte o amor cun ser do que non se quixeron dar máis datos, e cuxa natureza e composición non poderá ser revelada en tanto en canto a ciencia non permita viaxar máis alá de Orión.
Os sinais, declara a ministra Báñez, eran tan intensas e estrambóticas que me fixeron esquecer a letra completa do Aserejé e o número atómico do vanadio, ademais de encontrarlle un novo significado á palabra obreiro, máis lixeira e divertida. Ao parecer, despois do avistamento, Báñez volveu facer o amor co ser, pero na súa cabeza, asegura a ministra, só existía xa a palabra Xoves e unha inmensa e inexplicable alegría que a transportou a un estado tan elevado e supra-existencial que lle permitiu, segundo explica ela mesma, seguir movendo o seu corpo ritmicamente mentres telefonaba ao mesmo tempo ao ministro do Interior, Jorge Fernández.
Dende primeiras horas da mañá, ambos os dous ministros encóntranse reunidos en Moncloa, no salón anexo da Fantasía, para organizar a operación saída da crise que, sen lugar a dúbidas, terá lugar o próximo xoves a partir das oito da tarde. A saída, que será simultánea en toda España, unha hora máis tarde en Canarias, farase, segundo soubo, en filas de cincuenta mil persoas, a paso lixeiro e sen pertenzas persoais, unicamente unha muda limpa, algunha fotografía persoal e un entrepán.
O QUE HAI QUE AGUANTAR. Ata cando?

luns, 28 de xaneiro de 2013

DESEMPREGO

A situación é grave. Non é xa que as cifras da economía española sexan dignas dunha película de terror. Trátase, ademais, do afundimento psicolóxico e moral que o que está a pasar produce nos cidadáns. Salvo os funcionarios, o resto de traballadores españois viven coa espada de Damocles pendendo sobre a súa cabeza. O seu traballo pódese perder dun día para outro. Ese medo, esa intimidación, que xa duran demasiado tempo, fai que a sociedade española se sinta atenazada.
Se alguén é capaz de apreciar os aspectos psicolóxicos que poden redundar na actividade económica e material dun país, e xa o fixo Max Weber no seu estudo da ética protestante e o espírito do capitalismo á hora do seu nacemento, decatarase de que o ánimo social non vai ser moi importante para a recuperación.
Os que non teñen emprego porque non traballan; os que o teñen porque a maior parte das veces están anoxados polo que fan ou por como o teñen que facer, encontrámonos cunha realidade laboral baixo o imperio do desasosego. Cando o Goberno anuncia máis reformas, dá medo imaxinalas. dá a impresión de que a única reforma que entende é a de atribular máis os traballadores, esquecendo aos que non traballan, porque non se pode entender o siloxismo de que para a creación de emprego hai antes que destruílo ou deterioralo.
Alguén de verdade cre isto? Alguén de verdade cría que cun presidente de Goberno que no seu día aplaudiu no parlamento la participación do Exército español en Iraq iamos saír desta crise? Quen aplaude o que se sabe que vai ser destrución; quen se mantén tan distante e afastado da que esta creando agora mesmo en España, non pode axudarnos.
Quen non o vexa está cego.

domingo, 27 de xaneiro de 2013

POLÍTICOS DE ALTA GAMA

Esther Esteban
O outro día funme ao cine a ver a película Lincoln que está a triunfar nas carteleiras e se ben me parece que está sobrevalorada, aínda que teña unha excelente ambientación, non vou facer unha crítica cinematográfica do produto. O que máis me chamou a atención foi a forma en que queda reflectida a clase política de entón e, curiosamente, de agora.
"Abraham Lincoln naceu o 12 de febreiro de 1809. Foi o décimo sexto presidente de Estados Unidos e morreu asasinado o 15 de abril de 1865, aos 56 anos. Alcanzou a presidencia en 1860. Logrou mobilizar a opinión pública a través da súa retórica e discursos e pasou á historia como unha das grandes figuras da política de Estados Unidos". Con estas liñas preséntase ao personaxe histórico da película, na breve sinopse que se fai nos cines, onde se sinala, ademais, que dura dúas horas e media, que o novo filme de Spielberg se centra no tema da escravitude e a súa abolición na perspectiva dos últimos catro meses da vida do presidente interpretado por Daniel Day Lewis.
Feita a formulación técnica do filme, o certo é que nun momento dado da película, e despois de mostrarnos como se tiveron que comprar literalmente os votos dos deputados da Cámara de Representantes para que saíse adiante a décimo terceira emenda, un dos personaxes menores, o tipo encargado de subornar os deputados, di sen máis "os deputados saen baratos, apenas dous mil pavos e compras todos os que queiras". Cando escoitei a frase sonoume familiar e sen querelo, por un instante, acordeime do que está a suceder coa política española e os escandalosos casos de corrupción que se destapan un día si e outro tamén. O asunto é que nin entón nin agora, todos os deputados saen baratos, nin todos están dispostos a corromperse, nin todos meteron a man na caixa, pero todos sofren de igual modo o descrédito como pertencentes a unha clase política que xera inquietude e desconfianza.
A diferenza é que na película se trata de reflectir a loita por algo nobre e aínda que en varios momentos se formula a posibilidade de que se alonguei o final da guerra de secesión -co que iso significaba de custo de vidas humanas- para gañar tempo e que se aprobará a emenda contra a escravitude, ante a pregunta de se o fin xustiza os medios, neste caso concreto, a resposta era si. De feito algúns dos personaxes afirma na ficción, que o home máis honrado que coñece ten que utilizar os métodos máis repugnantes como o suborno dos seus adversarios para conseguir algo que cambiaría a historia da humanidade, como así foi.
Xa sabemos que a corrupción vai ligada á condición humana e tamén á política dende o principio dos tempos, pero unha ten a sensación de que lonxe de combatela de perseguir e sinalar co dedo acusador aos corruptos e os corruptores os mandamases miran cara a outro longo e protéxense uns a outros, independentemente das siglas que representen, e con ánimo de seguir gardando os seus quioscos. Escribía o outro día Antonio Gala, nunha das súas maxistrais columnas, que aquí xa non queda nin un só político de alta gama que non este coroado por un escándalo e que hai máis urdangarines da conta, o que provoca noxo e desanimo. Que razón ten!. Dan ganas de dar por vencido, pero talvez iso é o que queren esta panda de mangantes: fartarnos a todos e non imos a dáos ese gusto, claro que non.

sábado, 26 de xaneiro de 2013

CORRUPCIÓN

Non é un feito illado. Non se trata de episodios de catro corruptos de andar por casa. A corrupción forma parte do sistema e instalouse entre nós. Aflora de cando en vez e, co tempo, ninguén lle pon remedio a pesar da urxencia da necrose.
Para iso, para que resida entre nós como a peste, debe ter aliados que axuden a que se instale comodamente nas institucións e nos costumes. O silencio, a profesionalización da política, a escasa transparencia, son os mellores socios dun sistema corrupto.
Os partidos cando calan, os cargos públicos e orgánicos, se miran para outro lado, son firmes aliados a que a gangrena e a necrose nos destrúa a todos. E digo ben: a todos.
Pasan os feitos de corrupción, como illados, sendo os percorridos informativos curtos e xusta a memoria. Parece coma se non fose máis que un episodio que se sucede, como a morte dun familiar, irremediablemente e cada certo tempo. Por iso o silencio é cómplice.
Os sobres de Bárcenas ben repartidos entre numerosos dirixentes do Partido Popular revelan o que moitos sospeitaran antes: a corrupción está instalada no corazón do sistema.
E a min dáme igual que suceda nun partido ou noutro.  Non foi allea a esquerda, como agora a dereita, do feito de que puidésemos vernos infectados desta miseria.
Por iso, aqueles que sinalan co dedo e confesan o " e ti máis", aqueles que ante a corrupción dos conservadores -longa na nosa historia- che contestan que os socialistas tamén tiveron episodios deste tipo, estes, digo, son tamén aliados da corrupción tratando de despistar o obxectivo de tirar ao mar da historia aos corruptos, veñan de onde veñan.
Os profesionais da política son aqueles que, como parasitos, viven no interior do órgano impedindo que os cidadáns participen na democracia. Non se trata de deostar a política, senón de facer políticos en cada unha das decisións públicas dos veciños.
A escasa transparencia é o medio polo que corruptos e profesionais se converten nos vividores da cousa pública. Non se pode mirar para outro lado, débese limpar a nosa democracia de sablistas da liberdade e de parasitos das institucións.

venres, 25 de xaneiro de 2013

Telefónica incorpora a Rodrigo Rato como conselleiro para Latinoamérica e Europa
Durante o seu mandato á fronte do Ministerio de Economía e Facenda (1996-2004), Rodrigo Rato dirixiu a privatización da que era a compañía nacional Telefónica de España, cuxa presidencia quedou en mans do seu bo amigo Juan Villalonga

DE CANS E DE POLÍTICOS

Hai un dito entre os xornalistas de que "can non morde carne de can". Pero vaia se morden. Pode que non sexa só de xornalistas. Un importante político da esquerda española dicía que a súa é "a única profesión na que can morde can" e, ademais, con rabia, coma se niso lle fose a vida. Máis aínda, "ese é o noso traballo", remataba. Non hai como pasear polos corredores do Congreso para comprobalo. Parece mentira que estando como estamos, abonde que o principal partido da oposición faga unha proposta, aínda que sexa boa, para que o partido no poder, con maioría absoluta, faga o contrario. Mesmo para que faga o contrario do que prometera.
Na súa defensa habería que dicir que o mesmo sucedía antes, cando os que mandan agora estaban na oposición e estes no poder. Can morde can, non xoga con can e non escoita outro can. E así nos vai. Non sei se os pagamos para iso, pero paréceme que, se é así, estamos a tirar o diñeiro. Deixamos nas súas mans a enorme responsabilidade de gobernar e de lexislar sobre as nosas vidas e durante catro anos poden facer o que queiran. Mesmo non escoitar a voz dos cidadáns na rúa. A todos os que gañan unhas eleccións se lles enche a boca dicindo que gobernarán para todos os españois, tanto para os que lles votaron coma para os que querían botarlles. Se non escoitan os cidadáns - "ese público ao que tanto quero e ao que tanto debo", que diría unha folclórica- como van escoitar os que non pensan como eles.
Dicía en 1976, en plena transición, o gran Premio Cervantes José Jiménez Lozano -e agora recórdao con acerto a revista Acontecemento- que "un pobo sen elites, conscientes do seu papel ético e cultural, con elites fascinadas por todo o epidérmico e superficial do mundo enteiro, e xogando ao péndulo das ideas "snobs", nas que esas elites non arriscan nada, pero un pobo quizais todo, tardará moito tempo en encontrar ou en recobrar a súa conciencia de identidade profunda e será zarandeado pro mil solicitudes".
Os que chegan á política, na súa inmensa maioría, fano sen traballar antes nin na administración nin na empresa privada. E na política seguen toda a súa vida, sen pisar unha obra, un despacho, un hospital ou unha escola, salvo que, grazas á política, encontren acomodo en empresas públicas, xeralmente, ou privadas, na maior parte dos casos próximas ás responsabilidades políticas que asumiron. Cando can morde can, o que está a facer é defender a súa comida. Hai moitos políticos que tratan de facer ben o seu traballo, pero os que soan máis, en moitas ocasións impiden que a ese nobre traballo accedan non xa os mellores, senón, polo menos, os que saben o que custa traballar e gañar un soldo.

xoves, 24 de xaneiro de 2013

ATA CANDO?

Luis del Olmo
A corrupción política chegou a uns límites insostibles, e faise máis vixente que nunca aquela pregunta de Cicerón. " Ata cando van abusar da nosa paciencia? "
Mentres o pobo aguanta a crise económica, sufocado por impostos e recortes sociais, mentres o país ve como emigran os seus mellores mozos, e sofre o lastre de seis millóns de parados, unha clase política irresponsable goza impunemente nun mundo feliz. Uns coleccionando coches de luxo, outros atesourando millóns en paraísos fiscais, uns repartindo sobres baixo man con diñeiro negro, outros acumulando subvencións, axudas e prebendas.
Pasan os anos, e a corrupción non se elimina, simplemente cambia de bando, entre a algarabía duns e outros. Como moito, poñen un parche, fan un remendo, e esperan que xurda outro novo caso que tape o anterior. Non hai solucións, porque eles non son a solución, son o problema. Os elixidos do pobo convértense en inimigos do pobo, e en vez de servir ao país, aprovéitanse del. Esquecen o seu pasado, desperdician o seu presente e asegúranse o futuro.
Urxe unha renovación total, fai falta unha reacción cidadá, unha protesta imparable, para que os políticos honrados, que habelos, hailos, cambien as leis que sexan necesarias. Teriamos que ter moi presente este consello de don Miguel de Unamuno:
Tropezades cun un que mente? Berrádelle á cara: Mentireiro! Tropezades cun que rouba? Berrádelle á cara: Ladrón! Tropezades cun que di parvadas a quen oe a xente coa boca aberta? Berrádelle á cara: Estúpido!Se seguimos soportando esta situación, non teremos o dereito de chamarnos cidadáns. Hai que eliminar a corrupción política, caia o partido que caia. Non podemos deixar que os corruptos se apoderen das nosas institucións democráticas. Están a abusar demasiado da nosa
paciencia.

mércores, 23 de xaneiro de 2013

E ISTO É UNHA DEMOCRACIA?

Para non perder poderes e porque todos estan implicados en roubos, comisións en diñeiro negro, ben roubado dos impostos dos cidadáns chairos, sen ningun escrupulo e, a sabendas de todos os partidos politicos.
E isto é unha democracia? Onde as persoas nobres que queren defenderse destes energumenos, como empresarios corruptos, compañias que non cumpre o que está asinado, empresas multinacionais que fan da súa capa un sayo e, así todo en España e Italia, en ningun país de Europa hai tanta corrupción como nestes dous estados.
Eu vivín en tempos de Franco e non habia tanto roubo como hai agora, e, tanto desamparo cara aos españois chairos, nin tanta delincuencia, nin inseguridade cidadá, e, menos tanto paro, como agora, e isto é unha democracia?Unha mazá que parece que esta boa, pero no corazón esta podre, e ao final se podrecerá outra vez, como se podreceu outras veces, pero neste caso moi concreto en España, nos imos podrecer todos, uns cheos de diñeiro roubado e outros mortos pola fame por non se poder levar nin un anaco de pan á boca uns, e outros de enfermidades que non podrezan por non poder costearselas, ou non poder chegar aos hospitais que lles corresponda, conclusión, isto é, un exterminio social, que temos con estes politicos mafiosos, que dos cales se aferran ao poder como as lapas ás pedras.
Neste caso moi concreto de España eu prefiro volver ao pasado que vivín, ao que se chamaba unha ditadura, pero non habia estes corruptos tan grandes, e se os tivese habido, posiblemente non terían feito estes roubos tan masivos, e deixarnos tan pauperrimos aos españois chairos, se non que estarian nas carceles, ou pasados por onde se merecen, criando malvas.
É moi duro dicilo pero máis duro é, ver familias de españois que só viven cun Euro diario e con dúas barras de pan e un litro de leite, e non poder nin acender a calefacción, e falo con coñecemento de causa, de amigos e amigas e coñecidos moi achegados.
E que agora sacan esta lei para protexerse e seguir roubando, creo que se estan buscando o que lles corresponde. DOREMA

martes, 22 de xaneiro de 2013

CORRUPCIÓN SALVAXE

Hoxe é un día especialmente negro para o PP. Tamén o é para España. O de Bárcenas, o da Gürtel, o dos innumerables casos de corrupción duns e doutros, pero hoxe toca (pola súa gravidade) falar da do PP demostran ata que grao está podrecida a vida pública neste país.Mostra de forma clara e obxectiva como "se o están a levar en cru". A liña do coñecido (que é a punta do iceberg, que vai de Baleares con Matas and company, ata a comunidade valenciana e Madrid e pasa por Galicia, demostra que é un saqueo sistemático e organizado do país, coa "escusa" do partido. Os delincuentes dedícanse a infectar e a perverter todas as institucións do estado. Se estes criminais (porque isto son, e non outra cousa) chegaron ata aquí, ata onde non se terán infiltrado os cárteles da droga...etc. ¿Como pode sobrevivir un país nestas condicións?
Por último un caso especialmente sangrante, cruel e terrible que demostra a que grado de depravación están a chegar os que gobernan este país (e non sabedes o que me doe ter que admitilo). ACABAN DE AMNISTIAR A UN ASASINO que farto de copas (e seguro que doutras substancias) se meteu en dirección contraria e ASASINOU A UN RAPAZ DE 25 ANOS. "Solo" caéronlle 13 anos (cando merecía moitos máis) e resulta que o indultan aos 10 meses... É acojonante a indignidade e a impunidade destes tipos!. ¿Quen defendeu iso no Consello de Ministros?. Dicía Gallardón que el non sabía nada. ¿O ministro de xustiza non sabe que se leva a petición de indulto ao Consello? ¿Non a levou el? ¿O Consello de Ministros non foi informado de que a cantidade de informes negativos que tiña?. QUE HAI DETRÁS, QUEN ESTÁ DETRÁS deste atropelo salvaxe á razón e á dignidade.
¿É que se volveron tolos todos en Moncloa? ¿Cren que teñen patente de corso?.
Igual que foi decisiva a presión para que o tal Güemes, que xa demostrou "quen é e para o que vale" tivese que renunciar ao seu "cargo", o mesmo hai que facer para buscar os responsables últimos do indulto para que se vaian para casa. Igual que non abonda con que Bárcenas "se fose" do PP senón que con el téñense que ir outros moitos que sabían o que facía, consentían, ordenaban...etc.
Agora queda claro que isto é a Filesa do PP e polo tanto hai que ir a saco a por eles.

luns, 21 de xaneiro de 2013

POR VOCACIÓN

Provócanme máis confianza esas persoas que se enfrontaron aos vaivéns da vida laboral que esas outras que se adaptan á forma dos partidos dende que son adolescentes
Escoito a Esperanza Aguirre defender o seu paso á empresa privada dicindo que "a política non é unha profesión, é un servizo público temporal". En parte estou de acordo. Sería desexable que os políticos tivesen vocación de servizo público, aínda que non creo que existan regras que determinen se é máis honesto quedarse o que dura unha lexislatura ou 22 anos, como así estivo a expresidenta madrileña. O que acontece é que o vocacional é un termo pervertido na política española. Por un lado, a vocación non pode ser un antídoto contra o amateurismo e en ocasións éo: políticos sen un discurso sólido, sen a capacidade de expresar máis de tres ideas manidas valéndose de frases de xerga. A política non ten unha carreira determinada, non falo de titulados universitarios ou de brillantes opositores á avogacía do Estado, pero provócanme máis confianza esas persoas que se enfrontaron aos vaivéns da vida laboral que esas outras que se adaptan á forma dos partidos dende que son adolescentes e acaban sendo unha especie de funcionarios, vocacionais ou non.
De calquera xeito, sorprende de pronto esta definición xenerosa do oficio en alguén que defendeu o seu lugar no poder con tanta furia. ¿A vocación é polo poder ou polo servizo á comunidade? Porque hai demasiadas probas para pensar que a vocación de servizo de Madrid provincia ou do seu Concello está permanentemente focalizada na familia e o cogollito de empresas amigas. Dan medo unhas vocacións que de tan irreprimibles que son poden conducir ata a espionaxe interna a conta do Estado para preservar o posto. Prefiro individuos máis transparentes, menos cínicos e arbitrarios á hora de xustificar os seus actos. Ten que habelos nalgún sitio. Pero se hai algún na oposición, de momento está a por uvas.
ELVIRA LINDO

domingo, 20 de xaneiro de 2013

A GRAN CORRUPCIÓN DEMOCRÁTICA

A práctica habitual e legal nas democracias liberais do que se denominou "as portas xiratorias" creemos algúns que é causa da gran corrupción que desvirtúa a democracia converténdoa en plutocracia, é dicir, goberno dunha minoría aristocrática do diñeiro que corrompendo mediante diñeiro (cargos moi ben remunerados en empresas privadas) aos representantes dos cidadáns, conseguen que as leis e as políticas favorezan aos seus intereses económicos aínda sendo contrarios aos intereses maioritarios da poboación aos que supostamente os devanditos políticos din representar.
O de Güemes (exconselleiro da comunidade de Madrid), pola difícil e axitada situación social derivada do conflito da sanidade de Madrid, é, ademais de inmoral, dunha torpeza e descaro que só podemos achar en réximes de baixa calidade democrática e chega ao esperpento cando a Valedora do pobo, do seu partido político, sae publicamente en defensa de tal comportamento. Pero, a parte desa basta e chula forma de proceder, tan típica do rancio conservadorismo ibérico, o de Güemes é o habitual, non só entre conservadores senón tamén entre progresistas, todos eles "vendidos" aos intereses das grandes empresas e os seus propietarios.
É a gran corrupción democrática, por conta da deriva, a pesar da súa legalidade, o falseamento da soberanía popular e a defensa dos intereses maioritarios da poboación.
Todo este discurso, aos amorais que reciben soldos astronómicos por compensación á súa imprescindible colaboración prestada na súa etapa como políticos, lles soase a bla, bla, bla, mesmo se rirán dun parvo como eu que vén a falar agora de valores morais, de compromiso, responsabilidade e demais zarandajas. Talvez chegue o día en que todos debamos pagar o seu desvergonzado comportamento, aínda que sexa probable que chegado ese día os culpables sexan os que menos sintan as consecuencias do falseamento da democracia. DOREMA

sábado, 19 de xaneiro de 2013

HAI ESCANDALO PARA "RATO"

Como xa díxose por activa e por pasiva, a fichaxe do exministro Rodrigo Rato por Telefónica podería ser comprensible noutras circunstancias, pero nunca nas actuais. Dito en román paladino: Telefónica equivócase ao fichar a Rato. É un home cunha longa traxectoria no mundo económico, pero o problema estriba en contratalo agora, canto está imputado polo caso "Bankia". A sensación que queda é que o Goberno intenta compensalo polos últimos contratempos a través da compañía á que sempre se recorre para facer favores nas alturas.
En canto se coñeceu a noticia, as redes sociais foron un clamor en contra da decisión. Telefónica debería ter esperado polo menos a que se resolvese a situación procesual de Rato. Non sei se César Alierta, presidente de Telefónica, lle debe algún favor ao seu vello amigo e valedor, pero dende logo acudiu con prontitude ao seu rescate, ao contratalo como asesor de Telefónica en Latinoamérica e Europa, pero, con todo e con iso, Rato continúa imputado.
Pero se de ben nacidos é ser agradecidos, non esquezamos que Rato, no seu día, impulsou o nomeamento de Alierta en Tabaqueira, Telefónica e IAG. Outro matiz: Rajoy xa deixou clara a grupos do Ibex que apoiaría unha saída digna para Rato. Outro detalle: Telefónica omite no curriculum de Rato a presidencia de Bankia.
A fichaxe de Rato contou co plácet do Goberno e anunciouse en Reis para evitar que tivese repercusión. Mentres, os especuladores tomaron Bankia e os brokers sacan tallada da acción afundida entre protestas dos preferentistas.
Un exemplo de indignado, nas redes: Voume a por tabaco antes de que fichen a Rato no estanco do pobo". Eu, pola miña banda, reproduzo unha letrilla do clásico: "Perpetuos véndense oficios, gobernos, que é dar á vila ladróns eternos".

venres, 18 de xaneiro de 2013

O CACIQUE

O Baltar Pumar definíase el como cacique bo, que ven ser o mesmo que falsificador legal ou subir abaixo, un contrasentido total, pero que en territorio galaico, país de contrastes, é o máis normal, porque aquí heroes políticos son case todos, e máis nas chamadas provincias interiores, onde se descende case douscentos anos no tempo.
Non entendo o motivo de por qué foi unha denuncia do PSdeG a que vai levar ao aínda todopoderoso Baltar ante a xustiza, por un asunto tan galaico como enchufar nun posto público a un familiar ou a cen. O normal sería que a demanda partise de Feijóo e do seu sector político, que se viu incapaz de vencer ao trompetista de Ourense nunha guerra de guerrillas na que se desenvolve de marabilla o ex cobrador de autobús fronte á armada e tropa pesada da que dispuña o presidente da Xunta. Se só foron 115 votos os necesarios, o amigo do trombón venceu habilmente para asegurar un posto de traballo ao seu fillo.
Se se trata de familia, que pai galaico non faría todo o posible porque o seu fillo teña un futuro económico de posibles? En esencia, iso foi o que fixo Baltar Pumar, quen tamén atendía as demandas laborais dos seus votantes fieis, non fose a ser que perdese un sufraxio ou varios por aflorar un descendente de poucas luces e non houbese un posto de traballo para el, pois nada, creábase e punto, ou “feito”, que era a súa palabra favorita.
Recordemos aquelas famosas oposicións á Deputación ourensá con centos de prazas en concurso, algunhas das máis complexas que existían e de requisitos case imposibles de cumprir excepto para unha persoa. O entón delegado de Cultura da Xunta na provincia baltariana presentárase ás anteditas probas e gañou, loxicamente. Descoñezo se segue realizando o seu labor na institución provincial ou foi chamado a outros ministerios.
Houbo quen soubo desas oposicións e foi pedir recomendación para superalas, sabendo que por moito estudar e coñecer do temario non ía pasar a proba. Produciuse pois un choque de caciques entre Baltar Pumar e o benfeitor do aspirante accidental, que acudiu amparado polo aparello de San Caetano, pero non houbo maneira e iso que se negociaron até tres prazas para contentar a todos.

xoves, 17 de xaneiro de 2013

BROTES VERDES

Os prazos que formula toda acción de goberno veñen determinados por múltiples factores que, en boa medida, poden escapar á vontade de quen está no poder. Se se tratase doutra persoa, a cousa podería ter certa transcendencia porque os lapsos máis ou menos dilatados (aínda que, en realidade, non o sexan tanto comparados cos sete anos anteriores) e a conciencia do desgusto existente en boa parte da cidadanía (que, dito sexa de paso, parece non ser consciente da magnitude dos problemas legados pola esquerda) podería poñer nerviosa a quen vivira da política facéndoo dubidar da idoneidade do camiño emprendido; tratándose de Rajoy, estas circunstancias apenas resultan relevantes.
Quedan case tres anos ata as próximas eleccións xerais e xa a política económica propiciada dende La Moncloa, contraria en tantos aspectos á socialista, está a empezar a dar froitos macroeconómicos. Talvez os microeconómicos dos cidadáns aínda tarden un tempo en ofrecer cifras positivas e, para a convocatoria de 2015, non alcancen a dar máis que leves melloras respecto aos datos recibidos do goberno Zapatero pero, en calquera caso, pouco importa dende un punto de vista exclusivamente partidista porque, por fortuna, Rajoy está a dar un talle de estadista que non se vía nestes pagamentos ibéricos dende hai moito tempo. Xa dixo o propio Presidente do Goberno no seu día que non lle importaba perder apoio electoral se era a consecuencia da impopularidade causada por decisións necesarias para que España saíse da catástrofe en que a deixaron as políticas socialdemócratas.
Novas reformas e a consolidación da estabilidade das contas públicas agardan no tempo (tres cuartos de lexislatura) que queda ata que os españois volvan ás urnas. O peor que podería acontecer entón sería que, cun cambio de signo no Goberno, se desandara a senda reformista para reincidir nos erros do pasado pola vía do populismo demagóxico do extremismo esquerdista, que tantos estragos, por exemplo, está a causar noutros países de fala hispana. En calquera caso, que veña mañá é de esperar que non encontre o terreo cheo de trampas, fochas e pozos secos, como o encontrou o PP apenas hai un ano.
O certo é que a trampa máis perigosa para a recuperación das expectativas económicas xa a está a poñer hoxe o nacionalismo catalán coa conivencia tácita ou explicitar da esquerda, dende o PSC e máis alá.

mércores, 16 de xaneiro de 2013

ISTO AFÚNDESE

O que se coñece sobre a marcha da economía lévanos a pensar que o que se presenta como os anos da luz ao final do túnel, serán os anos en que se derrube sobre nós o túnel por onde agora transitamos. O sistema capitalista, tal e como o viñemos coñecendo, o devandito sistema posiblemente colapse nos próximos dous anos.
En EE.UU existe actualmente unha burbulla aínda maior que a das subprime, cuxos efectos todos coñecemos. A devandita burbulla, enorme, bestial, é a debida aos créditos concedidos para os estudos, práctica común e habitual en USA. Os devanditos créditos ocasionaron un burato de colosais proporcións nos bancos, sen que teñan posibilidades de recuperar o diñeiro prestado, pois só unha porcentaxe mínima de estudantes son capaces de facer fronte a estes. Primeiro polo paro que hai, segundo porque os que encontran traballo o fan con salarios tan baixos que lles resulta imposible facer fronte ás débedas contraídas para estudar. (Por certo, é o modelo ao que parece tender o goberno español coa súa bestial suba de taxas). É un problema descomunal que acabará estalando nos próximos anos.
Por outra parte, o Reino Unido está nunha situación desastrosa. Os mercados seguen confiando no país de momento, esperando unha recuperación económica. Pero toda a economía do Reino Unido se basea nos seus mercados financeiros da City, xa que nos últimos gobernos as políticas se orientaron nese sentido, non incentivando a industria nin outros sectores. É evidente que os mercados financeiros pasan por un mal momento. Cando estale a burbulla USA, o Reino Unido caerá como un castelo de naipes.
Francia non está en mellor situación. En realidade tanto Francia coma Reino Unido están a manter a súa prima de risco nos mercados porque os únicos que compran os seus bonos de Estado, son os seus propios bancos nacionais, a través do BCE. Tal como pasa aquí en España. Non hai que ser un lince para saber que pasará se en EE.UU estala outra burbulla financeira aínda maior que a que vimos de subprímeas, se en Europa tanto Reino Unido coma Francia, por non falar de España, Grecia, Irlanda, Portugal, Bélxica, etc... teñan en tal situación que unha nova inestabilidade as levaría ao desastre máis absoluto.
Isto afúndese, e sábeno os que o saben, pero de que serviría alertar a poboación? Así que "cando volvamos mañá" é posible que a "oficina" que nos despachou dese xeito deixase de existir. Culpables? A avaricia e irresponsabilidade dos que operan nos máis altos niveis dos mercados financeiros que se viron libres para actuar sen regras, regulacións nin atrancos morais por renuncia de gobernos débiles ou corruptos. DOREMA

martes, 15 de xaneiro de 2013

REMATOU A FESTA

Decidiuse permitir ás caixas de aforros efectuar operacións financeiras propias dos bancos. Prestábase diñeiro aos bancos a cero por cento de interese dende as máis altas institucións financeiras mundiais. Relaxáronse as condicións para o acceso aos créditos e dicíase que era para que os "máis desfavorecidos" puidesen acceder a unha vivenda.
Como non podía ser doutro xeito, os negocios financeiros viron un filón en dar créditos e levarse comisións por eles, malia saber que non poderían recuperar o diñeiro. Idearon o dos paquetes de hipotecas nos que se mesturaban as hipotecas incobrables, as lixo, coas solventes e vendíanllas entre eles, ata que se descubriu o engano. Todo isto permitiuse por un mal entendido interese de facer acomodo á ideoloxía sobre a realidade, algo moi propio dos progresistas que fabrican unhas empedradas estupendas no inferno coas súas boas intencións e por pulsión populista de todos os gobernos mundiais, ninguén quixo cambialo para non perder o favor do pobo.
Se, ese pobo ao que se lle ofrecían créditos ao cento dez do valor do pedido e que agora se queixa de que lle enganaron, pero que especularon co piso do avó e que compraban un apartamento en construción e cando lles daban as chave, o vendían ao día seguinte para gañar unha pasta e embarcarse nunha hipoteca maior, cando non se hipotecaban avalados por familiares aos que á súa vez avalaban eles, nunha espiral de inconsciencia supina.
Todo moi populista, infantil e irresponsable ¿E agora queixámonos? Sa rematou a festa. Sa rematou o chiringuito progresista do crédito, a compra irresponsable e o pelotazo. Claro que o clásico, a mentalidade do esforzo, a responsabilidade e a ética, non é nada progresista e iso son cousas de fachas, pero...¡¡ Que ben estanos a vir a crise para desenmascarar os farsantes demagogos e irresponsables do progresismo!!... DOREMA

luns, 14 de xaneiro de 2013

DE BUHOS E LOROS

Non poderemos dicir que o Goberno conseguise endereitar os indicadores. Non polo menos coa forza suficiente como para que os prognósticos sexan revisados á alza e non á baixo como segue sendo común. Pois vostede dirá o que queira, pero como no chiste, o propietario do loro pregúntalle ao do buho que presume das habilidades do bicho: pero... ¿o teu animal fala? Falar non fala, responde o do buho, pero atende con moito interese. Ao Goberno non lle falta optimismo, e se hai uns días foi o Ministro de Economía o que falaba de creación de emprego no último trimestre de 2013, onte correspondeu ao Director Xeral do Tesouro. Segundo o alto funcionario, o Tesouro está nunha posición "moi confortable" e di, desmentindo os cálculos de que antonte presentaban economistas do Lloyds Bank, que non é que sexan os máis listos (houberon de ser rescatados) pero son ingleses, que a institución -o Tesouro- prevé unhas necesidades inferiores nun 8% ás de 2012.
Quizais resulte que o buho é un loro, e finalmente fale, pero ata onde chegamos os observadores, o que vemos é buho, non loro. E como vemos buho, non imos repetir como loros o que o Director Xeral do Tesouro nos soltou, que repito por se acaso non o captou ben: o Tesouro está nunha posición "moi confortable", tanto que confía en que poidan cumprirse as necesidades de financiamento sen recorrer á petición dun rescate.
Non é que a cousa estea para bromas, pero polo menos habemos de recoñecer que hai un virus novo que se estende polo Goberno, que como no caso do sector eléctrico, se fai falta que desapareza o déficit de tarifa, non se presuposta e punto. Non sexa que nos quedemos curtos de optimismo. 

domingo, 13 de xaneiro de 2013

ANTE SEIS MILLÓNS DE PARADOS

Poñerse as pilas e buscar solucións, ofrecendo premios aos que logren aportar algunha idea que sexa efectiva e póidase poñer en practica. o ofrecemento debe facerse a toda a poboación nacional para que sexa todo o colectivo que queira e poida o que se mobilice neste tema. Si mobilizásense as televisións as radios en buscar formulas para axudar aos que están parados e que estes se axuden así mesmo animando a facer traballos en lugar de estar lamentandose en casa.
1º.- Unha declaración de prioridad nacional por parte de todos, políticos, sindicatos, empresarios, medios de comunicación e sobre todos de toda a sociedade no seu conxunto.
2º.- Deixar que aparezan solucións para evitar que os que estean parados sigan parados, unha podería ser que de forma voluntaria os que queiran axudar aos que están parados poidan facelo ofrecendo horas do seu traballo para que aprendan o que están facendo e poidan compartir o traballo, de forma que á empresa non lle custe diñeiro, pero o que de verdade queira axudar a outro poida facelo en practica e non con declaracións de boas intencións. En principio sería repartir unha parte dos seus ingresos cos que non teñen nada que encontrapartida estarían dispostos a facer unhas horas mais das que cobra para paliar a súa falta de practica no traballo, ata que logre dominalo a plena satisfacción da empresa. O primeiro colectivo que debería de ofrecer este servizo seria o dos políticos, seguro que todos teñen actividades que poden delegar noutros dando así oportunidade aos mais mozos a ver como funciona a política á vez que entran na actividade laboral cobrando as horas que lle ofrezan.
Estamos falando de lograr que se produza un movemento colectivo de todo o que ten actividade e cobra un soldo, en poder axudar cunha ou mais horas do seu traballo aos que non o teñen, seguro que habería moitas persoas dispostas de ceder algunha hora do seu traballo para que outros se sentisen fora da marxinación dos sen traballo.
3º.- Os parados que saiban realizar algún traballo que a sociedade necesite, ofrecerse a realizalo sen condicións previas, de maneira que sexa o traballo que realice o que xustifique o que lle poden dar por realizalo. O prioritario é que poida traballar en algo que lle guste e saiba ou que lle guste e aprenda.
4º.- Eliminar as formulacións de esixir nada que non sexa poder traballar no que quere e en función do seu traballo recibir a compensación que se lle poida dar polo traballo realizado
5º.- Os que estean cobrando calquera cantidade por estar parados que se ofrezan a facer traballos que lles guste facer e que consideren que están capacitados, de forma que non se vexan como unha carga, que poidan empregar o seu tempo traballando no que lle guste e saiba facer.
6º.- Facilitar a calquera emprendedor que queira poñer en marcha algo que se vexa por parte dunha auditoria especializada que pode cumprir cunha demanda social de interese, ofrecendolle o financiamento necesario para que poida empezar ese traballo.

sábado, 12 de xaneiro de 2013

CADA DÍA, PEOR

Nin brotes verdes, nin leites en vinagre. O 21% da poboación española vive por debaixo do albor da pobreza, e cando se trata de menores de 16 anos dispárase a un 25%. De cada cen fogares, 13 chegan co fin de mes con moita dificultade. Catro de cada dez admiten que non poderían pagar un gasto imprevisto e o 9% atrásase nos recibos domésticos.
Entre os inmigrantes non comunitarios a taxa de pobreza é demoledora: o 43,5%. As familias que rompen caen máis rápido en pobreza. Pero pola súa parte, a ministra Báñez, o Montoro, o De Guindos e demais compoñentes do mariachi ven brotes verdes para esta triste España.
Conste que a resposta da Igrexa é exemplar: xa estaba envorcada nos máis necesitados antes desta xigantesca crise: os seus 305 centros para expresidiarios, toxicómanos e vítimas da prostitución e violencia acollían unhas 50.000 persoas. Con máis de 90 centros de menores, atendía uns 10.000 nenos en situación de risco ou de abandono. Coa crise, a todo isto sumáronse novos pobres e as parroquias volveron abrir as súas despensas e roupeiros.
Dende hai catro anos, os donativos a Cáritas non cesan de crecer e tamén aumentou o seu número de voluntarios. Con todo e con iso, hai máis fame que nunca. Son impactantes as fotografías de xornais con desasistidos da fortuna buscando nos colectores algo que levarse á boca.
E onde durmir? Lugar: habitualmente dormen no fondo doutros moitos comercios. Algúns, sobre "confortables" cartóns. Outros, sobre o chan e cunha manta. Algún, ata sen manta. Agora, a hixiene e o bo descanso recomendan aos gobernos municipais 8 horas de sono ou máis. O salón de sesións é confortable e ten calefacción. Pero Cristo está máis ben cos que non teñen casa.

venres, 11 de xaneiro de 2013

A PRENSA INTERNACIONAL ACUSA A RAJOY

A prensa internacional acusa a Rajoy de "saquear" o fondo de pensións para evitar o rescate.

O diario estadounidense The Wall Street Journal publicou a semana pasada un artigo do seu corresponsal en Madrid, David Román, no que se acusaba ao Goberno de Mariano Rajoy de estar usando o Fondo de Reserva da Seguridade Social para comprar débeda soberana nun intento de evitar o rescate do país -a engadir ao xa consumado rescate de boa parte do sistema bancario-.
O 90% do fondo de pensións, ¿empeñado?
O artigo acusaba a Rajoy de poñer así en risco o fondo que garante o pago das futuras pensións. A maior parte do fondo estaría de feito asociada á débeda segundo Román: "Polo menos o 90% do fondo de 65.000 millóns de euros investiuse nunha débeda española cada vez con maior risco, segundo cifras oficiais, e o goberno comezou a retirar diñeiro en efectivo para pagos de urxencia".
Rajoy "ha saqueado en silencio" a hucha do país
O semanario alemán Der Spiegel publicou o mesmo artigo do WSJ alertando da arriscada estratexia de Rajoy coas pensións: "España ha saqueado en silencio a hucha máis grande do país, o fondo de reserva da Seguridade Social, debido ás súas dificultades financeiras".

"Case desapercibido polo público, o Goberno comprou así os seus propios títulos soberanos e utilizou parte do diñeiro para pagos urxentes e inmediatos", insiste Román no Der Spiegel, nun texto do que se fixo eco A Vanguardia. Para o semanario alemám, este "gran saqueo non poderá seguir moito máis tempo" advirte a publicación germana subliñando que é presión engadida para que Rajoy pida o rescate.

xoves, 10 de xaneiro de 2013

ESPAÑA NON FUNCIONA

Sábese dabondo o motivo último polo que España non funciona. Ninguén mellor que a escritora Almudena Grandes resúmeo ao dicir: A xustiza dáme noxo. Ninguén mellor que ese 26 aniversario de: En España a xustiza é un cachondeo. Nada como ese significativo 78% de xente que non cre na xustiza. Aí esta ese párrafo do discurso real navideño: O desapego da xente ás institucións. Imos ver, cando fai uns meses o socialista Luís Solana, irmán de Javier, dixo que para que España funcione habia que poñer a un garda civil á fronte das institucións. O que estaba dicindo é que as institucións están podrecidas.
Que a marca España é o cante por peteneras ou como irse de rositas nun Estado errado. Para mostra un botón. Os inspectores do Banco de España din -90% deles- que os Gobernadores pasábanse os informes polos ovos. Caruana polo visto pasáballos a dúas mans cando habia moito trajin. O mesmo Pizarro (Candidato do PP) dixo que un Subgobernador do mesmo Banco lle habia devandito que eles sabian o que estaba pasando pero non querían intervir para non irterferir nas eleccións. E aínda non está entre rexas.
O mesmo MAFO/Fdez. Ordoñez á hora de controlar poñia cara de noxo e a outra cosa bolboreta. O mesmo maxistrado da Audiencia Nacional dixo que pensa chegar ata o final no caso Bankia, de entrada para ir abrindo boca Martin Villa/Alierta ficha a Rodrigo Rato. Todo podrecido, oia. E a xente segue votando. E segue votando malia os informes de antropólogos e sociólogos de prestixio que din que o sinalado por xuez Pedraz, a "pedrada" de Pedraz non é decadencia da casta/clase politica, é un pudridez. Por iso urxe poñer a un garda civil no Banco de España,Tribunal de Contas e Constitucional, CGPJ, o Senado, etc. etc.
Sexamos realistas, temos o que nos merecemos. Para mostra outro botón, en calquera país do mundo cando a xente non come adóitase cabrear, aquí non. Aquí está Cáritas para sacar adiante a eses 12 millóns de desgraciados. Menos mal que segundo a Fundación Guru-Gú o 85% dos 150.000 liberados sindicais pasan á Unidade Militar de Urxencia. O persoal ao completo de interventores e auditores e avogados do Estado estaban citados nos Monegros para que informen sobre o que saiban da España corrupta. Os 1.700 imputados terán que pasar polo Campo de Tiro de San Gregorio (Zaragoza) para un ensaio en coro sobre o cante por peteneras. Como os empresarios do caso Terra Mítica, que ata as ranas do nacemento do Corvo saben que se van de rositas. E empate técnico entre politica e xustiza mantense. Aí esta o cancro. De nada serve ser unha potencia en "farolas" nun terra de coellos. E nese plan.

mércores, 9 de xaneiro de 2013

CANTO GAÑA MARIANO RAJOY?

Confórmase con dous soldos, o de presidente do Goberno (72.600 euros anuais) máis as dietas como deputado (12.187 euros), ou cobra un terceiro máis, como presidente do PP? É un misterio. Non o sabemos con certeza, malia esa suposta transparencia que puxo en marcha o Congreso fai uns anos. Pero si atémonos aos papeis que agora mesmo hai presentados formalmente ante o Parlamento, Mariano Rajoy segue cobrando do PP outro salario de case 100.000 euros ao ano: o mesmo sobresueldo que cobrou durante os oito anos de oposición. É un escándalo.
Os datos: a última declaración de bens e rendas de Mariano Rajoy está fechada o 1 de decembro de 2011. Nela reflíctense os ingresos de Rajoy do ano anterior -é dicir, de 2010- á marxe do seu soldo como deputado. En total, Rajoy declarou gañar 98.225 euros do PP por "dietas e gastos de representación", ademais doutros 27.207 euros por rendas, intereses das contas correntes e accións en bolsa. En total, declarou 125.432 euros en 2010, que sumados aos ao redor de 75.000 euros que cobraba como deputado e portavoz do PP no Congreso dan un cifra redonda: máis de 200.000 euros. Ese ano Rajoy pagou a Facenda 87.651 euros na súa declaración da renda.
Os datos, con todo, non están moi actualizados. Son de 2010 e estamos en 2013. Canto cobra agora? Mantén Rajoy os seus case 100.000 euros por ser presidente do PP ou renunciou a eles? A xulgar por outro documento presentado ante o Parlamento tras gañar as eleccións, si segue cobrando do PP. Na súa declaración de actividades, onde cada deputado debe dar a coñecer todas as actividades remuneradas que teña á marxe do Congreso, Rajoy declara recibir "ingresos económicos" como presidente do Partido Popular e como patrono de FAES. Esta declaración é do 1 de decembro de 2011: logo de gañar as eleccións do 20N, pero unhas semanas antes de ser nomeado presidente do Goberno. Está en vigor - é a que aparece hoxe no seu perfil como deputado- e foi aprobada no pleno do Congreso sen máis modificacións o 25 de abril de 2012, cando xa estaba nomeado presidente do Goberno, polo que Rajoy está perfectamente autorizado para compaxinar ambos soldos.
Si Rajoy deixase de cobrar do PP tras alcanzar A Moncloa, debería habelo comunicado ao Parlamento. Así o dicta a Lei do Réxime Electoral Xeneral, que no seu artigo 160 establece para deputados e senadores a obrigación de realizar unha declaración das súas actividades e rendas o ano que entran e outra o ano que saen do Congreso, e tamén "cando modifiquen as súas circunstancias". Algúns deputados -os máis rigorosos con esta regulación- comunican á Cámara ata cando cambian de coche ( un exemplo do deputado Manuel Pezzi fai uns meses). Cambiaron as circunstancias de Mariano Rajoy? renunciou seica ao seu soldo no PP? Si non declarou o contrario, é porque segue cobrando ou non o comunicou, malia o que indica a lei?
Sería legal que Mariano Rajoy cobrase eses tres soldos: presidente do Goberno, presidente do PP e as súas dietas de deputado. Sería legal, pero tamén impresentable. Non é tolerable que un presidente do Goberno cobre un sobresueldo do partido; un diñeiro que tamén sae mayoritariamente das arcas públicas, dos contribuyentes. Non é moralmente aceptable que o mesmo presidente que pide aos españois que nos apertemos o cinto gañe o que non gaña ninguén, e con todos os gastos pagos. Non é aceptable que os apóstolos da austeridad prediquen xusto co exemplo contrario cando é o seu bolsllo. Non é de recibo que a política dos tres soldos, María Dolores de Cospedal, deixe sen soldo á oposición. Non é permisible que o mesmo Goberno que recorta pagas extras aos funcionarios coe baixo corda subidas de soldo para os directivos de empresas públicas (si non leron esta información de Antonio Ruiz da Árbore fágano xa: é indignante).
"Miro a miña conta a fin de mes, teño os problemas que teñen todos os cidadáns", dicía Mariano Rajoy fai uns anos, cando cobraba 200.000 euros anuais (e mantiña o seu soldo en segredo). Canto gana agora como presidente do Goberno? Non deberiamos sabelo quen pagamos o seu salario?

martes, 8 de xaneiro de 2013

O CAOS DO BANCO DE ESPAÑA

A Asociación de Inspectores do Banco de España denuncia agora nun informe a actitude do supervisor de Cibeles ante as malas prácticas. "A forma habitual de reacción ante os indicios de delito é mirar cara a outro lado", revela o último punto do documento que analiza o diario El País. Con independencia de que a súa acusación chegue tarde, non por iso perde valor nin importancia; máxime cando a súa denuncia non só deixa en mal lugar ao Banco de España, senón tamén á banca e á clase política, cuxas inxerencias no supervisor tamén saen a flote. Suponse que un dos episodios máis graves e máis lamentables da historia económica de España -a caída do sector financeiro, con graves consecuencias para aforradores, empregados e contribuíntes- non se saldará co silencio, nin terá que agardar durante anos o xuízo dos historiadores. Se estivésemos en Estados Unidos non habería dúbidas, pero en España calquera sabe, polo que convén estar atentos ao que pase.
Casos como o de Bankia, as millonarias indemnizacións a ex directivos de caixas de aforros, o caos financeiro da Comunidade Valenciana, a desaparición de bancos históricos -entre eles o Pastor- ou o escándalo das preferentes suxiren que o descontrol do sector era xeneralizado. E nada disto foi gratis para os contribuíntes, porque ao final o problema se lle endosou ás arcas públicas.
As caixas de aforros -máis da metade do sector financeiro español- viñéronse abaixo ante a mirada dun goberno neglixente na supervisión financeira, unha banca ansiosa por facerse co negocio destas entidades financeiras de aforro popular e unha evidente compracencia da oposición. O que agora denuncia a Asociación de Inspectores do Banco de España non permitirá recuperar todo o que España e os españois perderon, pero polo menos debería contribuír para que nada así se pode repetir e que as futuras xeracións, que seguirán pagando a factura, saiban polo menos quen foi os responsables de moitas das súas penurias.

luns, 7 de xaneiro de 2013

O CACIQUE

O que a nós nos tocou oír, nesta charanga histórica, é o trombón de Baltar, sostendo con vento e metal a noite de eleccións un estribillo profético menor: " Se non es do PP, fódete, fódete!
Herodes está vivo, segundo anuncia o bispo de Córdoba, que o viu disfrazado de muller barbuda. Ao rei mago Baltasar, o habitual da cabalgata de Carabanchel, vano expulsar por non ter os papeis en regra. E o conselleiro de Medio Ambiente de Baleares advirte: "Rematouse o de vivir do medio ambiente". O fin da historia é xa unha profecía caduca. Ao contrario, estamos a asistir a unha especie de refundición alucinada da historia. En Dead man, de Jim Jarmush, un mozo fuxitivo (Johnny Depp) encontra no Afastado Oeste a protección dun indio chamado Nobody (Ninguén) que cre estar ante a reencarnación do poeta William Blake. Naquel western psicodélico, onde se fonden e confunden os tempos, resulta emocionante oír ao pel vermella recitar relampantes fragmentos do visionario inglés. O que a nós nos tocou oír, nesta charanga histórica, é o trombón de Baltar, sostendo con vento e metal a noite de eleccións un retrouso profético menor: " Se non es do pepé, fódete, fódete! ". Recórdoo nalgunha posición de máis estiloso poder presencial. Foi na recreación histórica da chamada Festa do Esquecemento. Ía vestido de Décimo Xuño Bruto, o xeneral romano que cruzou o río Limia para someter as tribos do país da néboa. As tropas non querían pasar ese límite por temor a perder a memoria. Pero Baltar convenceunos. Na historia alucinada, é un prototipo de personaxe flutuante. O cacique galego como xeneral romano e viceversa. En antigas granxas, un parque móbil con máis de 100 coches de coleccionista. Abdicou no seu fillo, pero os bustos modelo Kim II-sung proclaman pola provincia ourensá a súa condición de Presidente Eterno. Din que o van procesar por enchufar a 115 de golpe. Non o creo. Aquí, ao único que van emplumar é ao rei negro Baltasar. Por vivir do medio ambiente. Manuel Rivas

domingo, 6 de xaneiro de 2013

CANTOS CORRUPTOS HAI?

Cústame crer que só sexan corruptos os 300 políticos imputados por diversos delitos ante os tribunais de xustiza. A teor da miña dilatada experiencia profesional no periodismo, a cifra debe ser varias veces superior.
En primeiro lugar, por esa especie de impunidade herdada dende aqueles ominosos tempos do franquismo. Resulta que a autoridade é a autoridade e para imputar as súas señorías hai que telos ben postos. Historicamente, ademais, a nosa Xustiza estivo pringada en toda clase de corruptelas, encubridas noutros tempos polo delito de desacato, aplicable a quen ousara criticar un xuíz.
Agora, en todo caso, pervive unha xudicatura ineficiente, sen medios e dunha lentitude indecorosa. Así se explica, por exemplo, que o político castellonenco Carlos Fabra leve nove anos! imputado de varios delitos sen ser xulgado. Se o home resulta inocente, semellante dilación é unha crueldade, e se é culpable supón unha ferinte burla da xustiza.
Outro síntoma preocupante é a impunidade dos centenares de conselleiros que nestes últimos 20 anos saquearon a mansalva as caixas de aforros. Salvo Rodrigo Rato, José Luis Olivas e poucos máis, non foron levados a xuízo, aínda sabéndose que a maioría deles chegaron ao cargo cunha man diante e outra detrás e saíron tan forrados como un príncipe saudita.
O peor, non obstante, é que os partidos políticos, sen excepción, instauraron o financiamento ilegal das súas arcas, sobre a que correron ese ominoso veo do "hoxe por ti, mañá por min,".
Por iso, ata que non haxa un financiamento dos partidos correcto, transparente e baixo control, a corrupción non será a excepción, senón a norma na nosa degradada vida política.  Enrique Arias Vega

sábado, 5 de xaneiro de 2013

MÁIS DO MESMO

Ao comezar o ano invádenos unha onda de ilusión, é como un intento dun benestar que pode que faga realidade todo aquilo que desexamos que suceda. Non obstante este ano as cousas son diferentes, imos perdendo a ilusión e, o que é peor, a esperanza. O motivo está máis que xustificado porque os gobernantes seguen coas súas ideas delirantes de mandarnos a todos ao paro, con fixación na prima de risco que a nós non nos importa nada e, coa axuda aos bancos que foron unha parte importante en toda a crise que se instalou, creo que por algúns anos máis.
Este ano traerá máis paro en todos os sectores, con recortes masivos nos nosos dereitos fundamentais, con máis inxustiza social, con grandes desigualdades e desaparición da clase media, con máis subas de impostos directa ou indirectamente, con maiores prezos da luz, do gas, do transporte, da comida, de todo; abarataranse os despedimentos, pecharán medianas e pequenas empresas e o nivel económico dos cidadáns derrubarase. Ese é o plan do goberno para este ano e, creo que nada máis tomar as uvas haberá que apagar a luz porque subirá o que non imaxinamos.
Non adoito ser unha persoa pesimista, en realidade non serve para gran cousa, pero con este goberno non hai forma de ver algo positivo. Agora vexo situacións de pobreza que xamais coñecín antes, cada día novos problemas novas situacións de conflito social, non hai ningún sector que non teña motivos sobrados para protestar e, mentres o noso goberno preocupado por cousas que non nos sacarán da crise nin en vinte anos.
A estas alturas todos sabemos que o Sr Rajoy incumpriu todas as promesas electorais que lle levaron ao poder, sabemos que só eran palabras cara á galería para confundir e alcanzar o obxectivo de gobernar custe o que custe, sabemos que as súas medidas tan anunciadas no parlamento e nos seus mitins non existían, que eran palabras ocas. Nós deberiamos de darlle toneladas de carbón por reis, deberiamos de protestar cada día por tanta incompetencia, e deberiamos de forzar a súa saída do goberno, porque co ritmo que leva deixará de haber sanidade pública á que está a deixar morrer, deixará de haber un ensino público de calidade que xa está a agonizar, non haberá xustiza máis que para os que poidan pagala, os salarios serán miserables e as xornadas laborais de escravitude e, ademais veremos o goberno sen intención ningunha de cambiar a nosa situación. O ano que vén só veremos máis do mesmo, desta política sen investimentos e dunha austeridade asfixiante, que nos levará polo camiño do derrotismo, da desigualdade, da miseria e dun empeoramento cara a un paro xamais visto. O peor é que dentro duns anos estaremos a sufrir as consecuencias deste pésimo goberno, o peor de todos sen dúbida ningunha.

venres, 4 de xaneiro de 2013

INDULTOS

O Goberno español indulta os seus e manipula as baixas paixóns para facer crer á sociedade que a cadea perpetua é a máxima garantía de xustiza. Quere encerrar a quen protesta pacificamente e usa á forza para impedir o exercicio dos dereitos de reunión e manifestación. Protexe os seus delincuentes, corruptos, defraudadores, evasores ou desahuciadores.
Prostitúe a súa potestade de perdoar para garantir a impunidade dos seus torturadores, funcionarios eficientes que cumpren ordes. As elites políticas son servidoras dos seus amos financeiros que lles garanten postos en consellos de administración e unhas envexables condicións de vida e os uniformados sono dos gobernos que lles garanten impunidade cando delinquen, mesmo contra o criterio dos xuíces.
TVE pon as imaxes da malleira propinada a un detido nunha comisaría en Rusia e esquiva a que foi vítima un cidadán romanés noutra de Barcelona. Visitan ao compañeiro Ángel Carromero, con 45 multas de tráfico, o carné de conducir retirado e condenado por homicidio en Cuba por condución inapropiada.
Hai máis de 2.400 reclusos cumprindo condenas en cárceres estranxeiras. Negan o indulto a David Reboredo, un extoxicómano ao que lle caeron sete anos por mover uns gramos de cabalo.

xoves, 3 de xaneiro de 2013

GRAZAS

Despois deste pasado ano catastrófico para a sociedade española e boa parte da sociedade europea, e dun aínda peor que se aveciña, quixera dar as grazas máis sinceiras a todos eses colectivos e persoas individuais, que van dende o persoal sanitario aos educadores ou funcionarios, pasando tamén por eses colectivos e entidades que loitaron e loitarán este ano 2013, aínda a custa de arriscar unha parte de si mesmos, contra os desafiuzamentos e todo tipo de inxustizas, coa finalidade de intentar manter o escuálido estado de benestar que temos, non un estado de caridade ao que nos queren levar.
Así mesmo, e ante a mediocridade ou miopía (interesada ou non) da nosa clase política e económica, e mesmo dos nosos intelectuais que calan de forma clamorosa diante destas políticas nefastas que tenden a anularnos como sociedade moderna, o meu máis sinceiro recoñecemento a todos os articulistas que, dende todos os diarios independentes, nos ofrecen cada día a posibilidade de ter unha perspectiva bastante aproximada da crua realidade que nos rodea. Bo exemplo diso é o estupendo artigo publicado o xoves pasado no PAIS, do catedrático de Socioloxía Enrique Gil Calvo, artigo que encontro dunha clarividencia extraordinaria ao abordar as posibles orixes da crise sistémica ou cambio de ciclo que estamos a atravesar.

mércores, 2 de xaneiro de 2013

FELIZ ANO NOVO

Eu voulles pedir que sexan felices
Empezamos mal, seino. A detestable herdanza de 2012 proxecta unha borrasca de negros nuboeiros sobre as nosas cabezas. Demos sangue, suor e bágoas, a cambio de máis sangue, de máis suor e de máis bágoas, pero aínda queren máis, aínda din que non é suficiente. Que, de momento, non van subir o IVE, así que o subirán. Que quizais chegou o día de revisar o dereito á folga, así que o limitarán. Que tanta manifestación dá moi mala imaxe do noso país, así que buscarán unha fórmula para seguir despoxándonos do noso patrimonio, vendendo empresas públicas, desmontando servizos, deteriorando a democracia e endurecendo as condicións de vida dos máis débiles, sen que a xente saia á rúa a protestar. Agora a estupidez sucede ao crime. Nada tan oportuno como este vello verso de Luis Cernuda para saudar ao ano que empeza.
E non obstante, eu voulles pedir que sexan felices. Que busquen no seu interior a chama dunha ilusión pequena, pero tenaz, e a alimenten con mimo durante os 364 días que nos esperan. Que se coiden, e coiden os que teñen preto. Que sorrían aos adultos, que lles fagan cóxegas aos nenos. Que canten vellas coplas, alegres ou nostálxicas, e bailen agarrados, que se bique moito, todo o que poidan, e se esmeren en cociñar pratos saborosos, barrocos, para gozalos xuntos en mesas vestidas con manteis brancos. Que aproveiten as mañás de sol e as tardes de chuvia. Que se mostren orgullosos do seu amor. Que o desborden.
A amargura faranos débiles. A indiferenza, a desesperanza, a desunión das vítimas, fortalece sempre os culpables. Non o consintan. Non lles deixen entrar na súa casa, esborranchar as súas paredes, secar as súas macetas, axexar o sono dos seus fillos. Sexan fortes, por favor, e sexan felices. Porque a felicidade é o mellor xeito de resistir.

martes, 1 de xaneiro de 2013