mércores, 29 de maio de 2013

martes, 28 de maio de 2013

REFORMA FISCAL

Tendo en conta o concepto de impostos que o Mundo manexa cando fala deles, primeiro témonos que sentar a pensar a que se refire cando os menciona. Baixar impostos, debe poñernos sobre aviso de que nos vai custar diñeiro aos traballadores tal decisión. Non hai unha vez que semellante frase non saia á palestra que non este significando, de fondo, baixar os impostos directos das rendas do capital e subilos dunha e outro xeito ás do traballo. Pero afeitos aos marcos de influencia, o mesmo que Rajoy recorta en gasto e investimento para crecer e crear emprego. O mundo baixa impostos, en xeral, non ás sobrecargadas rendas do traballo (o 96% do IRPF págano estas), e non os sobe ás desafogadas e evasiva rendas do capital (as empresas do IBEX-35, pagan unha media real de 5% de imposto de sociedades e a evasión fiscal -o 73% de grandes empresas e fortunas-rolda os 80.000 millóns de euros). O que explica porqué nomear unha baixada de impostos así, como tamén os nomea e o perseguido Aznar, porque é unha trampa para os débiles que se os pagan e si están sobrecargados destes. Unha reforma fiscal, efectivamente, fai falta que regularice os niveis impositivos dándoos o autentico carácter progresivo que non teñen, igualándonos ás porcentaxes de recadación da media europea, e que evite a escandalosa evasión fiscal con que nos adornan os nosos capitalistas. Pois recadando outros 8 puntos menos que a media europea, entre desgravacións e deficiente regulación fiscal, resulta que se se pode baixar os impostos que penalizan o consumo e as rendas do traballo e conseguir estabilizar o déficit.
Pero aí témolos, agora, no ultimo ataque a traballo; do mesmo modo que El Mundo fala confundindo coa mensaxe dos impostos, Rajoy preparou o que vén contra ás pensións sobre o falso principio dunha sostibilidade que se predeterminou antes de coñecer as súas necesidades, montando un suposto grupo de expertos cos que xustificar o que xa esta decidido. A realidade é o desexo reducir os salarios; por un lado os diferidos que corresponden ás pensións e por outro lado os indirectos en forma de servizos que se pagan cos impostos; sen esquecerse abrir o mercado das pensións privadas onde o sistema financeiro, que por outra parte se desgrava ata as "bragas da querida", encontre unha nova forma de expropiar o traballo da xente.

O primeiro engano que nos temos que sacudir, é o falso escenario no que vivimos; ese que nos conta que o traballo non é que o compran a prezo de saldo os capitalistas para realizar o plus-valor do que se apropian case en exclusiva, senón iso que nolo regalan eles mesmos, vestidos de emprendedores en lugar de expropiadores, por que están dotados desa natureza propia da árbore ao que arrimarse.

luns, 27 de maio de 2013

O GALIÑEIRO

A distancia todo o purifica, o tempo é un lenitivo que expulsa do cerebro os recordos desagradables.
Para o científico, o artista, o empresario, o estudante, que viviu unha longa tempada no estranxeiro, o regreso á España actual constitúe unha proba moi dura. Afeito a un traballo metódico e a unha vida máis ben tranquila, ao volver á casa encóntrase inmerso nun agre e frenético alboroto. O lume cruzado de improperios que se lanzan os políticos dende cada bando áchase orquestrado coa histeria agresiva dalgúns faladoiros de raio e televisión onde uns rostros conxestionados, intercambiables, emiten opinións compulsivas a cara de can, coa xugular a punto de estalar. Se o recén chegado non pon de novo terra por medio, deberá realizar un esforzo titánico para acomodar a súa vida á marxe deste insoportable galiñeiro. Cando traballabas en Norteamérica nun laboratorio, empresa ou universidade, en calquera conversación entre paisanos sempre saía a relucir a tortilla de patacas ou o chourizo do pobo; se grazas a unha bolsa Erasmus vivías no norte de Europa e ás tres da tarde xa era noite pechada recordabas con nostalxia as mañás soleadas de domingo nunha terraza tomando unhas canas cos amigos; se eras cooperante nunha ONX en África negra calquera imaxe de España, as festas, o ruído dos bares, che parecía un mundo irreal comparado coa miseria e a dor que te rodeaba. A distancia todo o purifica, o tempo é un lenitivo que expulsa do cerebro os recordos desagradables. Pero dende lonxe España non era soa a tortilla de patacas e o chourizo do pobo, nin as praias soleadas, nin as paisaxes, cancións e aromas da nenez. Dende a distancia este país tamén era a solidariedade da xente, a paixón de vivir, o impulso creativo da liberdade recén estreada, a ilusión de que no futuro todo ía ser mellor despois de superar felizmente unha sinistra ditadura, aquela esquerda dinámica que daba fundamento á democracia, a austeridade natural da economía anterior á gran cobiza. Houbo un momento en que parecía que este país tomara, por fin, o pulso á historia. Que pasou para que todo aquel espírito se fose ao carallo? É o que se pregunta o español que regresa á casa ao encontrarse con este galiñeiro.

domingo, 26 de maio de 2013

ENGANADOS

Enganáronnos. Vivimos enganados. Seguiremos enganados. Somos como funambulistas, cruzando un fino arame do que cada día vai caendo xente, incapaces de cruzalo.
Facendo equilibrios para non caer da vida. Moitos xa caeron, e forman parte da Vida clase B (desempregados, enfermos crónicos, pensionistas, inmigrantes sen dereitos, dependentes, traballadores a tempo parcial, minijobs... a lista é longa). Os que seguen cruzando o arame, de cando en vez móvenllelo, e a quen máis aos funcionarios, que mediante oposicións obtiveron unha praza que agora poderían perder se moven moito o arame.
Enganados en deferido ou en plasma, dá igual. Non se esforcen porque sabemos que nos enganan. Din que Gobernan para noso ben e a nosa vida cada día vai a peor.
Dicían que non había sobresoldos, nin sobres e non paran de declarar ante un xuíz que non había sobres para tantos billetes.

Engánannos cando negan a finalidade de Programas Pilotos, onde ter mais de 45 anos é como morrer socialmente. Engánannos cando din que loitan por quen leva mais de tres anos en desemprego e sen prestación. 
Engánannos cando retiran traxectos de trens, vitais para a nosa comunicación, pero dinnos "que non pechan as estacións".
Ante tanto engano é preferible pechar os ollos, pero non a nosa mente. E buscar a verdade.
Engánannos cando negan o que todos vemos e seguen negándoo. En só unha semana, podemos escoitar tres versións diferentes a un mesmo feito, todo depende do coñecemento e repercusión deste, a nivel mediático. Engánannos e por iso non queren que nos conten a verdade e cando se fai periodismo do bo, de investigación, a VERDADE sempre sae e O ENGANO CAE.
Non maten o mensaxeiro.
Temos tanta necesidade de saber a verdade, como de beber. Queremos ver fotos e videos e que nos conten que sucede, en vivo e en directo, porque a DEMOCRACIA señores, é transparencia e esiximos ser un país Europeo e transparente. Ou só somos europeos para pasar pola caixa da Troika?.
NON máis enganos. Non nos digan que cada catro anos podemos exercer un acto democrático, nós queremos que cada día sexa democrático e merecemos a verdade xa que nos puxeron un arame nas nosas tranquilas vidas.
Recordade. Seguirannos ENGANANDO.
"Cunha mentira adoita irse moi lonxe, pero sen esperanzas de volver". (Proverbio Xudeu ).

sábado, 25 de maio de 2013

A SEGUNDA TRANSICIÓN

Cada día, as estatísticas que invaden periódicos, raios e televisións seguen marcándonos a deriva autodestrutiva na que a nosa sociedade parece aboada a través dun perigoso círculo onde a crise económica nacida froito do desexo voraz especulativo dos poderes económicos nesa relixión do libre mercado ten trasmutado xa nunha crise política profunda das democracias do sur de Europa. 
A desconfianza da cidadanía ante os partidos pola súa falta de respostas á crise e ante a incapacidade de formular outras políticas distintas á redución do Estado do Benestar é unha realidade. A máis persoas afectadas polo incremento do paro, a redución do Estado de Benestar e o recorte das proteccións sociais prodúcese esa perda de credibilidade da cidadanía nasinstitucións.Xorde así o caldo de cultivo perfecto para a aparición de fenómenos que deben ser obxecto de análise e resposta dende a óptica progresista: a fragmentación do voto da esquerda favorecendo a teor da lei electoral a consolidación de gobernos de dereitas, o perigo de perda de espazo político do PSOE como partido de referencia da esquerda en España, a aparición de propostas políticas populistas dende esquerda e dereita capaces de analizar o descontento e que poden ter o seu primeiro reflexo claro nas próximas eleccións europeas, a posta en dúbida das propias institucións democráticas e a súa necesaria revisión no marco dunha segunda transición que busque o acordo social e dos partidos en políticas de estado que posibiliten un novo marco de desenvolvemento social, económico e territorial.
Aquí é onde o PSOE debe apostar por medidas que sirvan para construír esas propostas de cambio: unha reforma das administracións que teña como piar a transparencia e a participación directa da cidadanía nas tomas de decisión; dun modelo fiscal progresivo integral; a defensa da construción dunha unión de estados europeos similar á dos EUA dende a óptica progresista e non liberal de entes como o Banco Central Europeo; a aposta por políticas keynesianas de investimento público xeradoras de emprego en nichos de mercado como as enerxías limpas; a creación dun pacto de estado polo emprendimiento con estímulos ás pemes como a exención de impostos nos primeiros anos; a reforma da lei electoral e da forma de participación cidadá nos partidos facéndoos permeables son algúns pasos que o socialismo debe dar.

venres, 24 de maio de 2013

ABISMO DE IGUALDADE

Son conscientes de que do mesmo modo que hoxe as guerras xa non se gañan no campo de batalla senón no terreo dos medios de comunicación, a hexemonía ideolóxica se consegue de por mesmo camiño. O importante non é o que se fai, senón o que se fai crer que se fai. Por iso Maruhenda é o prototipo de transmisor este tipo da manipulación e repite os marcos da corrente de "as miles de notas de prensa listas para usar": a presentación dunha "esquerda revolucionaria radical e antisistema" (cuxa realidade é que a súa cúpula, a última vez que gobernou, realizo unha política económica neoliberal e mesmo se aliou á dereita máis casposa nunha reforma constitucional que colocou o pagamento da débeda con preferencia ás prestacións sociais-) fronte ao comedido e eufemistico "centro-dereita", que algún asalariado a chegado a cualificar de "socialdemócrata" e Cospedal do partido dos traballadores, cuxo único obxectivo non é outro que crear emprego. (na CAM, co contido moral de ofertalo preferentemente aos que cobran desemprego sobre os que o perderon xa ese dereito e aos mozos sobre os maiores de 45- unha cousa de custos, moi propia do neoliberalismo),
A presentación deste xiro á esquerda do mundo en xeral e o noso en particular, non é máis que unha simetría de espello invertendo a realidade. Só é posible, porque previamente parte do mundo foi invadido de ignorancia e confusión través destes medios cuxa actividade esta orientada á desorientación e o enredo. Un intento de presentar as maiores diferenzas sociais xamais alcanzadas como un "abismo de igualdade" que o seu descaro non lles importa nomear fronte ao dato evidente dun o 80% da poboación á que só lle chega, do seu traballo, o 17% da riqueza que se consegue.
Parécelle natural, -dicía o director de La Razón co seu particular concepción desta- que unha empresa pague a, -neste caso Urdangarin-, voluminosos emolumentos de asesoramento - "implícito na natureza adquirida do personaxe" -, que non require máis proba de existencia que aquela que é froito da súa xestión: algo transmitido "seguramente" por osmose familiar ante a natureza divina con que a Graza de Deus se trasmite a terceiros dende o sangue real.
Non lles dá apuro nin vergoña construír un sucedáneo da realidade social -baseado no diñeiro-, que presenta á economía como o mecanismo fundamental das relacións humanas, en lugar dunha ferramenta mediante a que os home intercambian o seu traballo do xeito mais racional e equitativa posible.

xoves, 23 de maio de 2013

OLLOS CEGOS

Media España ignora o abismo de exclusión no que está a caer a outra media.
Entre as moitas limitacións que temos os humanos está a de non ver máis alá das nosas narices. Quero dicir que xulgamos o mundo dende o que somos e nos custa moito recoñecer outras realidades, sobre todo se nos incomodan. A ollos cegos, corazón que non sente. Todo isto vén a conto porque estou segura de que media España ignora o abismo de exclusión no que está a caer a outra media. Véxoo, por exemplo, nos comentarios de coñecidos xornalistas. Hai un mes, Sáenz de Buruaga ironizou sobre o plan andaluz de dar aos nenos tres comidas ao día: "E por que non unha bicicleta" (logo desculpouse). E hai uns días, Alfonso Rojo dixo que unha matrícula universitaria custaba 500 euros, "o que catro canas ao mes". Custa máis (1.000 ou 1.500), pero o peor é que crea que 500 euros son algo banal e que catro canas ao mes as toma calquera. Como ningún dos dous me parece imbécil nin intrinsecamente malvado, creo que non son conscientes de como está a vida. A min tamén me pasou ata que, fará medio ano, o azar púxome en contacto directo con familias en situación desesperada. Moitos deles obreiros da construción que levan anos no paro e esgotaron todos os subsidios. Que fai meses que non ingresan nin un céntimo; que non teñen para os 17 euros da bombona de gas e non poden nin quentarse unha sopa; que quedan sen luz porque lles arrancan o contador por falta de pagamento; que foron desafiuzados das súas casas hipotecadas e logo dos pisos alugados; que teñen nenos moi pequenos sen roupa e sen zapatos, porque os nenos crecen; sen auga quente para lavalos; sen calefacción. E literalmente sen comida. E isto hoxe, e o mes que vén, e o seguinte: carecen de futuro. Hai 630.000 familias en España con todos os membros no paro e sen ningún ingreso. "Nós eramos xente normal", díxome unha nai. Rosa Montero

mércores, 22 de maio de 2013

MALA HERBA

A dereita española tomou a cultura como un mester banal que está en mans de xente frívola, bohemia e subversiva.
A dereita española sempre considerou o Ministerio de Educación como un terreo da súa propiedade. A medias coa Igrexa católica loitou por defender ese bastión, dende o cal exerceu historicamente unha posición de dominio sobre a conciencia dos cidadáns. De feito, a educación laica promulgada pola II República foi unha das causas de que a dereita entrase de forma moi violenta na súa demolición e, alcanzada a vitoria, establecese unha represión salvaxe contra os profesores e mestres partidarios da escola pública. Ese ministerio constituíuse dende entón nun territorio de combate ideolóxico. Pero, ao contrario do que sucede coa educación, a dereita española nunca considerou o mundo da cultura como unha fronteira que debese conquistar; máis ben tomouna como un mester banal que está en mans de xente imprevisible, frívola, bohemia e subversiva, que tira ao monte como as cabras, actores, poetas, cineastas, músicos, cantantes, bailarins e saltimbanquis, unha reata á que no fondo despreza, posto que non a pode controlar. A dereita española, incluída a dereita dandi se a houbese, está abrazada ao casticismo; nunca foi soluble con ningunha vangarda estética; en realidade ante un cadro de Picasso ou de Miró segue pensando que iso o pinta mellor o seu neno de cinco anos. Un día os artistas saíron á rúa cunha pancarta contra a guerra de Iraq; pouco despois aproveitaron a festa dos Premios Goya para protestar e realizar algunhas chirigotas inocentes contra o Goberno de Aznar. Esta crítica case de manual foi suficiente para que o mundo do cine español fose zaherido, desprezado e ridiculizado con saña por un sector da dereita máis agre, un escarnio que dende entón aínda perdura. Non importa que se trate de actores e cineastas con prestixio internacional nin de artistas aos que o público adora e berra de pracer nos seus concertos, a única tropa libre e divertida, capaz aínda de facernos soñar no medio desta crise económica, cor de rata. Agora, a batería agresiva de impostos que a dereita descargou, entre o desprezo e a vinganza, sobre esa mala herba da cultura, non fixo senón afondar o abismo insalvable que as separa. Manuel Vicent

martes, 21 de maio de 2013

EXILIO

Moitas desas persoas extra cualificadas levan xa anos fora, e co que se enfrontan hoxe é coa imposibilidade de volver.
Leo na prensa a historia de Diego Martínez Santos, o físico galego que case á vez obtivo dous logros tan significativos como contraditorios: o de ser nomeado mellor físico europeo pola Sociedade Europea de Física e o de que se lle denegase a súa volta a España co programa Ramón e Cajal de investigación, por considerar o comité seleccionador que o seu currículo non está á altura. Á altura de quen? Á altura dos individuos que fan a selección. Sen dúbida, tiveron en conta outras razóns para elixir os afortunados que as dunha excelencia probada. Leo esta noticia que nos axuda pouco a presentarnos como un país de fiar e vénseme á memoria unha conversación recente cun amigo físico que investiga no equipo de Eric KandelNobel de Medicina: contoume que se presentou ao programa de Cajal e, ante o asombro do seu xefe, que lle dixera, "ti con ese currículo vas onde queiras", viu negado o seu sono de traballar en España. Máis do mesmo: explicáronlle que non estaba suficientemente preparado.
Non me cabe a menor dúbida de que os seleccionados serán competentes, pero non é racional deixar fóra científicos tan brillantes, explicándolles para maior humillación que o seu currículo non dá o talle. Hai varios ministros do Goberno, incluído o de Cultura, que non deixan de celebrar a experiencia internacional, dando por feito que aqueles que se foron volverán para rendibilizar en España aquilo que aprenderon fóra. Que cinismo. Moitas desas persoas extracualificadas levan xa anos fóra, e co que se enfrontan hoxe é coa imposibilidade de volver. Botado o peche na investigación e coas dificultades que presenta a universidade española para acoller os que atesouran unha experiencia exterior xa non se pode falar de fuga de cerebros senón de cerebros no exilio

luns, 20 de maio de 2013

QUEN GOBERNA?

Manuel Rivas
Xuraría que ningunha idea distrae o presidente mentres considera as tarefas de goberno, quero dicir, de demolición.
O ministro de Xustiza declara agora que non é unha idea propia a volta de rosca retrógrada sobre os dereitos da muller. En concreto, empeorar unha lexislación, a que regula o aborto, sobre a que existe un razoable consenso social. Gallardón ten dous dedos de fronte, e mesmo máis, como se pode medir nas fotos. Sabe que esa decisión enlea á sociedade española de forma innecesaria e vai complicar aínda máis a vida de moitas mulleres. Por que, entón, se presta a xogar ese papel? Quen goberna realmente? Tamén o ministro de Educación e Cultura ten dous ou máis dedos de fronte. Non acabo de entender como unha fronte tan despexada e liberal poida propugnar levar á cacharela a Educación para a Cidadanía e reimpoñer a obrigatoriedade da Relixión para efectos contables. Supoño que tampouco é unha idea propia de Wert e que a nova lei se pousou no seu despacho por un milagre de translación. Na televisión pública recoméndase aos parados rezar para facer fronte á crise. É de esperar que a ministra de Trabajo ordene a distribución de cirios e cilicios nas oficinas de emprego. No telexornal, nunha peza mestra do periodismo de investigación, alertan os pais para que vixíen a vestimenta das fillas, evitando pezas provocadoras. Talvez é unha idea do Gran Wyoming. Outro ministro con varios dedos de fronte é o de Interior. Sería aventurado pensar que fose súa a idea de volver homenaxear á División Azul, enviada en apoio de Hitler, cando nos campos nazis morrían miles de antifascistas españois declarados apátridas. Témome que neste caso non podemos botalo a culpa a Angela Merkel. Tampouco a Rajoy. Xuraría que ningunha idea distrae o presidente mentres considera as tarefas de goberno, quero dicir, de demolición.

domingo, 19 de maio de 2013

BANQUEIROS E POLITICOS

Pode que algúns crean que se fala de economía e que se esta afrontando un problema de produción e de xestión dos recursos dispoñibles, pero ao que nos enfrontamos é a outra cousa, a unha cuestión poder. O que non queren que se vexa é que o problema que temos é político: como os que posúen os recursos económicos -sobrados e reais- impoñen unhas condicións especificas de recuperación, con miseria ao resto, que nada ten que ver con dificultades de dispoñibilidade, para que as condicións de apropiación do valor siga conducindo a este na dirección dos seus almacéns.
Afeitos durante décadas a operacións especulativas e comisións coas que desprazaban o valor a paladas, é inxenuo pedillo agora á banca saneada que retorne ao traballo e preste diñeiro -a razoables beneficios- fronte a procesos de investimento financeiro que seguen sendo infinitamente mais rendibles que "traballar". Iso queda para os pobres que viven da economía real, na que o sistema financeiro non esta disposto a entrar senón con moito prezo polo seu diñeiro e sempre que as condicións futuras lles garantan que as cousas seguirán onde eles queren que estean.
Ao 0,5% por cen no BCE, dispoñen de diñeiro barato que prefiren dedicar aos seus asuntos que cumprir con iso que din que é unha función social do sistema financeiro. (Banca e social é unha contradición en se mesma. Quizais empecen agora os "traballadores por conta propia" en entender o eufemismo que representa que os metan no mesmo cesto que ás grandes corporacións). Falamos da banca recuperada, á que non lle interesa eses negocios tan precarios da economía real mentres existan outros que lles ofrecen garantías ata dende o interior das constitucións reformadas dos estados; porque da deficitaria nin a nomear mentres estea en recuperación a conta de publícoo
Que o mercado o recuperen outros, -o estado a facer desaparecer-; que eles están hai para facer negocio cando este cree as condicións axeitadas. Xusto as mesmas que non se poden introducir porque primeiro queren, mediante o "austericidio", sanear a débeda que o seu exceso de avaricia xerou e que mediante os seus fieis servidores (chamados os nosos representantes) atenden con absoluta preferencia.
O dito; que isto non é un asunto de expertos senón de política. Esa que nada ten que ver con esta camarilla de políticos-xestores-administradores que bastante teñen con defender, por riba de todo, o seu interese particular como seguidores desta ideoloxía.

sábado, 18 de maio de 2013

A INTEGRIDADE MORAL DOS POLÍTICOS

Non debería estrañarnos que aumente a cantidade de pobres, que se incremente a diferenza entre pobres e ricos, que o emprego se pague miserablemente, porque a demanda de emprego sexa moito maior que a oferta, que España sexa a primeira en incremento da pobreza e a corrupción.
A crise serviu, ao gran capital e aos seus servidores políticos, depredadores dos dereitos do pobo, para eliminar o estado de benestar, e crear pobres a mansalva, a partir do atraco legalizado á clase media a golpe de inxustizas gobernamentais,
Pero non todo para aí, non só perdemos o estado de benestar, non só ingresamos ao exercito de economicamente pobres, tamén nos están a escamotear o noso concepto de honradez, de dignidade.
Levamos anos sufrindo e falando da crise: dende aqueles días en que o "Presi" a negaba ou descoñecía ata agora cando ata o máis ignorante, mesmo os políticos, famosos pola súa falta de materia gris, saben da prima de risco, do rescate pendente, do mercado financeiro, etc. Pois ben, temos a crise ben instalada na nosa sociedade e na nosa mente, onde se confunde o terrible índice de paro que sufrimos cun simple dato estatístico que se pode sacrificar en prol da prima de risco e as necesidades da totopoderosa economía alemá. Así as cousas, non vou entrar nos detalles desta crise económica, máis que discutida en toda clase de foros, sen que iso queira dicir que sexa comprendida; refírome a outra crise: a crise moral a de integridade moral de políticos e, por imitación dos cidadáns.
Esta crise, tanto ou mais destrutiva que a económica, a vimos arrastrando dende os tempos que denominan "de bonanza" e que máis ben debían chamarse "da desmesura no gasto", principalmente gobernamental, envolvido en corrupcións mil; onde "a mais diñeiro, máis corrupción" e que agora, se estenden á época de crise nun "sálvese o que poida utilizando os medios que poida" aínda que estes medios, dende a morosidade, ata o "apaño" descarado non sexan dignos dunha persoa honesta.
Como saír desta situación, deste círculo viciosos de crise, desemprego e corrupción? Imaxínome que a primeira medida é cambiar de goberno, e de políticos; isto é, volvendo ao que nunca debemos perder, á integridade moral dos cidadáns e os seus representantes. A partir de aí, todas as solucións son posibles e inmediatas.

xoves, 16 de maio de 2013

A REXENERACIÓN DOS PARTIDOS POLÍTICOS

Nestes tempos difíciles, os grandes partidos con capacidade de Goberno non son o que eran. Están desvencijados, cuarteados e con tendencia ao declive. E, non obstante, seguen sendo imprescindibles para que o mecanismo democrático sexa viable e estable. Cada vez cumpren peor as súas misións que son seleccionar políticos, propoñer programas e solucións e manter un grao de confianza no electorado. Misións fundamentais para manter institucións solidas e duradeiras sen as que a democracia representativa non sería practicable como sistema de convivencia e se convertería na típica gaiola de grilos dos parlamentarismos en descomposición.
Os grandes partidos non están para representar alborotadores de plazoleta nin a territorios folclóricos. Están para facer visibles as tendencias predominantes na opinión cidadá dunha gran nación expresadas mediante o voto. Non votan as pancartas nin os territorios. Votan as persoas de acordo cos seus intereses, as súas esperanzas e as súas ideas que configuran unhas identificacións partidarias abertas, variables e flexibles que non coinciden exactamente con todos os puntos dos programas propostos, pero entenden a súa orientación xeral e o grao de competencia ou moralidade das representacións a promover. Ningún político nin ningún ideólogo foron capaces de inventar outro xeito de facer operativa a participación popular de forma que, a través do voto libre e voluntario se compoñan grupos parlamentarios significativos que reflictan, do mellor xeito posible, as tendencias predominantes nunha gran base humana.
Polo tanto, que os grandes partidos se presenten hoxe desvencijados, cuarteados e declinantes e esta situación detéctese socioloxicamente é un asunto grave. Hai un desgaste natural que afecta ao núcleo visible do partido gobernante, explicable polos efectos negativos dunha xestión inacabada. Hai, tamén, unha síndrome depresiva na oposición que é máis grave en canto non é produto do desgaste natural do exercicio do poder senón do desconcerto interno. Pero non nos referimos a estes vaivéns oscilantes da identificación entre electores e partidos que se dan sempre e sempre poden modificarse. Referímonos ao desprestixio moral, á crise de liderado, á vaciedad ideolóxica, á miniaturización dos cadros dirixentes e ao distanciamento dos sectores sociais básicos. Estes síntomas só teñen dous desenlaces: A crise do sistema ou a súa rexeneración. Como a crise do sistema sería o peor que podería suceder se se engadise ás circunstancias críticas económicas e sociais en que estamos inmersos, o mellor sería a aposta rexeneradora a medio prazo. Rexeneración esixe renovación, limpeza, audacia e boa comunicación, todo o que non abunda no pechado círculo partitocrático dos nosos días. Pero é vital intentar rexenerar o ambiente. O horizonte, a varios anos vista, co que se conxectura coma se todo fose a seguir igual indefinidamente, deixou de ser válido como referencia e de provocar ilusión como proxecto. O dilema que deben afrontar os aínda grandes partidos é rexenerarse profundamente ou podrecerse lentamente.

mércores, 15 de maio de 2013

HERDANZAS RECIBIDAS

A lei do chan do PP e a burbulla inmobiliaria especulativa posterior son a orixe dos problemas.
No debate do Congreso do mércores sobre a situación económica, o presidente do Goberno falou dun país que non existe. O seu triunfalismo tiña que ver con algo que recolleu Cayo Lara: Rajoy estanos a curar dunha tendinite cando o que padecemos é un cancro. Só así enténdense autosatisfaccións tan artificiais como a de que estamos a realizar a mellor política de emprego posible".
Poderíase obxectar que o anterior son puntos de vista. Moito menos éo a súa continua apelación á herdanza recibida para xustificar unha política económica que está a supoñer un gran salto cara a atrás deste país, en tantos aspectos. "O único que non podemos facer é volver ás políticas económicas que nos trouxeron aquí", dixo Rajoy. O líder da oposición, Alfredo Pérez Rubalcaba, revolveuse na enésima ocasión en que Rajoy regresou ao manido argumento, pero non explicou por que, quizais por falta de tempo.
A saber: da crise que estamos a sufrir dende o ano 2008 en España non é responsable nin o déficit público (superávit) nin a débeda pública existentes entón (moi baixa), senón a inmensa débeda privada motivada pola xigantesca burbulla especulativa no inmobiliario, activada polo PP coa lei do chan do ano 1998. Recordemos unha vez máis os datos que Rajoy xamais menciona como causas do desastre: entre 1997 e 2007 (período maioritariamente gobernado polo PP), a construción creceu a un ritmo dun 5% anual. Neses anos, o parque de vivendas aumentou en 5,7 millóns de casas, case o 30% do total existente, e a revalorización do prezo alcanzou un 191%.
En 1998, a construción supoñía case o 14% do emprego global en España, o dobre que en Alemaña e cinco puntos máis que en Reino Unido. Entón, ese ano, José María Aznar aproba unha lei do chan que multiplica a exuberancia irracional do sector da construción: todo o chan se declara urbanizable, salvo que estea expresamente prohibido.
Con ese bonito principio liberal favorécese un boom inmobiliario da construción. Pero non no sentido que dicía o PP (aumentará o número de pisos e, polo tanto, baixarán os prezos destes), senón no especulativo: adquiríanse vivendas endebedándose, non porque fosen baratas, senón porque eran caras e no futuro seríano máis, co que se podería especular con elas. A especulación desencadeou a continua recualificación municipal dos terreos e os Concellos engordaron as súas arcas.
A responsabilidade de José Luis Rodríguez Zapatero foi non picar esa burbulla e cabalgar a lombos da opulencia. Débese discutir se os seus plans de expansión da demanda cando empezaron as dificultades foron precisamente óptimos. Pero a transformación da débeda privada en débeda pública nunha continua socialización de perdas chega de Aznar, non de Zapatero. Esta si é unha insoportable herdanza recibida.

martes, 14 de maio de 2013

CONTOS, RELATOS E MENTIRAS

No medio de todas as mentiras que Mariano incluíu no seu ¿relato? diante das súas señorías, encontramos unha verdade contrastada que desmonta todo o argumentario do seu conto.
"Todos os países de Europa -dixo Rajoy- tiveron que modificar á baixa as súas previsións de crecemento". Claro e esa é, presidente, a mellor proba de que a política do Fondo, do Banco Central e Merkel, coa súa submisión, nos levan á miseria.
E despois, viñeron os contos: "Hai datos que anuncian melloras; estamos no bo camiño; os sacrificios son necesarios e o ano próximo será chachi-piruli e agora estamos mellor que antes".
Deseguida o desmente o presidente do seu partido na Coruña, pois "mesmo os do PP o están a pasar moi mal". Joe, mesmo!
Nego a maior, oia, que nos últimos tempos, sobresoldos sobrecolledores á parte, o PP subiu o salario aos seus executivos nun 40% e aí inclúense os procesados polo caso Gürtel.
Rajoy, un mandado de Merkel, prométenos -a cambio de paciencia- novos recortes nos soldos, nas pensións, nos servizos sociais... Ese é o relato, o conto "mentireriro" do craso rexistrador da propiedade beneficiado durante anos con tres, catro, soldadas.
É, palabra, como o conto de Pinocho. A este crecíalle o nariz e a Mariano pónselle o pelo negro.
Mentres, o prognóstico asegura que o ano próximo catro millóns de desempregados quedarán sen axudas, sen subsidio.
 E se xa neste conto ou ¿relato? temos identificado a Pinocho recoñezamos, tachín-tachán, a Pepito Grillo, a conciencia do boneco de madeira.
Un papel que se arroga o xefe do Executivo galego cada vez que pasa o Padornelo e "misionar" por aí postulándose para metas máis altas nos faladoiros do tea-party ou nos almorzos que pagan empresas amigas. Por certo, ¿cando coño traballan se están todos os días de "sarao" e zume de laranxa?
Así pois, Núñez Feijóo vai dicindo por aí que a Mariano e os seus lles falta "relato" e que, en definitiva, os seus contos son como as contas do relato ¿ou é conto? da leiteira. E este é, o relato, a foto fixa do noso paseante mentres aquí se multiplican os problemas que, ai, cada vez parece máis difícil anotalo ao bipartito os crueis datos da realidade galega. ….
E é que o asunto non é de relatos. É de incompetencia. José M. Villot

luns, 13 de maio de 2013

MENOS MAL!

Todas as empresas do Ibex 35, agás dous que parecen idiotas, actúan en paraísos fiscais. Grazas a iso, en vez de cotizar como vostede e como eu, que somos estúpido, evaden legalmente os impostos. Significa que as institucións funcionan. Moitas desas empresas, presididas por filántropos incurables e persoas de misa e comuñón diarias, desvían a súa produción cara a países onde a obra de man é barata porque as condicións laborais son de pena. En Bangla Desh, por poñer un exemplo, acaban de morrer esmagados máis de 500 obreiros que fabricaban os nosos pantalóns vaqueiros e os nosos fulares de cores nun edificio que ameazaba ruína. Tranquilos, ningún filántropo español irá ao cárcere por ese crime. As institucións funcionan.
A un señor que non podía pagar a prótese de xeonllo que necesitaba para a súa recuperación, arrancáronlla antes de que saíse do hospital. As institucións funcionan. A Gerardo Galeote, un tipo da Gürtel tan presunto como Jesús Sepúlveda ou a súa entón esposa, Ana Mato, duplicáronlle o soldo (co diñeiro dos nosos impostos) cando á xente honrada comezaban a baixarllo. E é que as institucións (neste caso, o PP) funcionan. No hospital de Hellín operaron extraxudicialmente a nai do xerente (o que leva os números e talvez decida os despedimentos) por iso, porque as institucións funcionan.
Se queda algunha dúbida de que as institucións funcionan, aí está a desimputación, ou como se diga, da infanta Cristina, a muller que cría que con dous soldos de clase media era posible adquirir un pazo de clase alta. A infanta Elena, sorprendida nun open de tenis (onde se non), declarou a preguntas da prensa que ignoraba se se fixera xustiza, pero que estaba feliz. Feliz, supoñemos, de que as institucións funcionasen.

domingo, 12 de maio de 2013

NON HAI ESPERANZA

Non se trata, tan só, de que nos arruinaron o presente tras dezaseis meses de goberno, como demostran todos os indicadores, senón que ademais non hai esperanza.
En dezaseis meses o Goberno subiu impostos que van dende o IBI ata o dos carburantes. O IRPF ou o copagamento sanitario.
E todo isto para que? O consumo cae, leva así trece meses, o paro sitúase en cifras inmorais e para o futuro (2015) anuncian xa un 25%. O poder adquisitivo entre os cidadáns redúcese entre un 11 e un 14% figurando Galicia, co País Vasco e Madrid, as comunidades máis afectadas.
Pero é que, ademais, aumenta a débeda e non se reduce o déficit.
E todo iso, manda carafio, ordénao un señor que di moi serio "que non lle gusta o que está facendo".
Imaxínanse a un tipo que lles di "a min, a paella non me gusta nada, pero, tranquilos, vóuvola ofrecer de prato único para os restos?
Ese mesmo señor é o que di que todo é por noso ben e a resposta que recibe unha e outra vez é o rexeitamento popular
Ten, de acordo, maioría política, pero perdeu os cidadáns. A masa social. Agora, ás ordes de Merkel, anúncianos máis do mesmo para os próximos anos: un novo recorte nos servizos, unhas contención nos salarios (o cidadán medio perdeu, durante o goberno Mariano, entre doce e catorce puntos) e o recorte das pensións e tres millóns de desempregados sen prestación. E unha nova tesoirada na administración pública. Quen é os funcionarios? Os policías que, na Coruña, o seu número diminúa de forma ostensible mentres aumenta a inseguridade.
Os médicos? Os mestres? Os servizos sociais? Este Goberno vende o que tanto custou adquirir. E é que quen coño pagou os hospitais? De onde saíu o diñeiro para os centros públicos de ensino? E así ata o noxo. Pois agora privatízanos e entregan os beneficios aos seus empresarios favoritos que devolven en donativos os favores.
Barcelona ano 2017. Europa négalle a España a contribución para un terceiro rescate. O paro bate todas as marcas. Os nosos mellores profesionais marchan a Alemaña pois "isto é unha merda". Algúns quedan para que alguén varra toda esa merda. Trátase da película "Onte non remata nunca".
Non hai esperanza.

sábado, 11 de maio de 2013

COSPEDAL DISIMULA

Recordan o do despedimento simulado con marcha atrás? Agora a señora avogada do Estado (que bochorno, oia) disimula a súa congoxa ante as enquisas e a voz, cada vez máis irada da rúa, pedindo "aos que berran, pancarta en man, que se organicen en partidos e se presente ás eleccións para que se poidan contar os seus apoios e votos,".
Sen dúbida dona Dolores refírese a "os compañeiros de viaxe" que lles acompañan nas súas escapadas á rúa, cruz e espada en man, para protestar polas medidas que garanten a igualdade dos cidadáns, sexa cal sexa o seu credo, e -nesa proximidade que nos chegou baixo palio nos escuros anos da ditadura- queren seguir tendo a culler polo mango.
O PP, que cada vez perde máis fuelle e está a pagar a corrupción, o paro -que suma cada vez máis dende que puxeron en marcha as medidas milagrosas, nas que non cree nin Deus- angustiado polos resultados que golpean mes a mes a realidade, cambia a súa fe nos ministros polo Apóstolo Santiago, a Virxe do Rocio e Santa Rita que, de momento, contestaron, fieis ao refrán, que "isto é imposible, mentres sigan esas mañas".
Por iso encontramos aos populares disimulando o despedimento co que o recompensan os cidadáns nas enquisas (un 87% rexeita o seu programa, os seus ministros, o seu xefe de filas mesmo o voo do paxaro) e dándose á bebida.
Primeiro foi don Mariano con aquel "que viva o viño" que, con gran coña, repiten os humoristas da SER. Logo o "pepero" dedicado a vixiar os excesos do tráfico. No medio Aznar eructando que a el, ninguén lle poñía couto ás copas e así, baixo ese slogan, outros tantos ata chegar a MAR (Miguel Ángel Rodríguez) man dereita -¡larga man, vive Dios!- do homiño insufrible e beneficiario de xenerosas recompensan publicitarias para a súa axencia, que a familia non abandona nunca aos seus.
Por iso Cospedal disimula
.

venres, 10 de maio de 2013

QUE DESASTRE!

Xa é un feito certo e contrastado: Rajoy incumpriu todo o programa electoral que puxo á consideración dos votantes españois. E -como dixeron os xornais- os presupostos de 2013 volvéronse papel mollado no pasado mes de abril. A maior inri, o ministro De Guindos tivo que admitir -á vez que se mordía a lingua polo seu fracaso como arúspice- que o PIB caerá o triplo do establecido.
O desastre foi total e o Goberno en masa debería irse para casa ou a algún outro sitio menos digno. Xulguen vostedes mesmos: suba dos impostos, recortes en servizos sociais, redución nas nóminas dos empregados públicos e conxelación das pensións.
Todas estas afrontas a cambio de que? De que o Estado só fose capaz de reducir o desfase presupostario en 24.000 millóns. Con todo iso o que se conseguiu foi elevar a débeda ao 84,2% do PIB, co indesexable récord de que somos o país da Unión Europea con máis rápido crecemento en 2012.
Con semellante "éxito" tería que marchar o Goberno. Se non rendo no meu traballo, mándanme ao allo puerro. Se un adestrador falla, é destituído. Se alguén "mete un pufo", lévano ao xulgado. Pero se o Goberno falla, os seus compoñentes seguen cobrando e, a xulgar polo que se descobre, xa cobraban antes da desfeita.
As receitas populares están a fallar pola súa base. Temos un Goberno imprevisible, tolo e desconcertante. Unha mostra: xa naquel primeiro Consello de Ministros descolocou, mesmo os seus propios votantes, cunha suba do IRPF. Insisto en dicir que temos un Goberno de PNN indeciso á hora de desenvolver as reformas estruturais que necesita España. De Guindos é unha  ovella obediente ante Bruxelas e Montoro é un continuo e disparate a que se esquece hoxe o que dixo onte e non ten nin idea do que ha de dicir mañá.
 Hai que liberar recursos cara ao sector privado para que volva consumir e investir, que é a mellor forma de crecer e hai que botar á rúa este Goberno se queremos salvar o país.

xoves, 9 de maio de 2013

O PARO

Resulta que a EPA, un mecanismo nacido na época de González por indicación de Eurostat para contabilizar o paro "real" e non o apuntado, que non é máis que unha enquisa, non se esqueza, o goberno de Aznar o converteu no método de contar o paro, dado que lle daba bos resultados naquela época.
Agora que veñen mal dadas, resulta que o goberno se agarra á cifra do paro rexistrado e algúns dos seus intelectuais orgánicos di que é mellor método para medir o paro. En que quedamos?
É un exemplo da demagoxia habitual deste partido de truáns que sufrimos, ao que calquera cousa vale para xustificar as súas propias mentiras e erros, coma se a política fose un xogo de trileiros en que todo vale por permanecer no poder para aplicar a súa fe dogmática (que non ideoloxía: as ideoloxías son analíticas e autocríticas, polo tanto, adaptables) sen rubor. É esta actitude a que máis dano fixo ao noso espírito democrático e é achacable case en exclusiva a este partido, pois o resto foron máis respectuosos do xogo democrático.
Outro exemplo que se nos virá enriba: ata agora era dogma oficial que a lista máis votada nunhas eleccións debería ser gobernante por decreto, actitude tan democrática como o ordeno e mando cuartelero. Non obstante, coa que está a caer por parte da opinión pública e dado que as enquisas xa non lles permiten gobernar con maioría absoluta, esta idea foi abandonada pola de "colaboración entre agrupacións non demagóxicas nin populistas", como un aceno a UPyD para desprezar a alianza coa esquerda e a creación de gobernos con presenza de ambos os dous para seguir mantendo o desastre actual.
Non hai ningunha dúbida do resultado de unión entre dous populismos de dereita, como xa comprobamos en moitos concello madrileños. Só espero que quen estea a pensar en apoiar os carmesís sexa capaz de ver a súa catadura moral nestes tempos, que en nada os distancia dos "partidos tradicionais".

mércores, 8 de maio de 2013

ESAS DAMAS DO PARTIDO POPULAR

Ezequiel Pérez
Hai tres señoras do Partido Popular que -sen querer, cónstame- estanlle movendo a cadeira constantemente ao "coitado" Mariano Rajoy. A saber: a Cospedal, a Báñez e a Mato.
Imos por partes. A Cospedal tivo que envainar a coas urxencias nocturnas de Castela-A Mancha, comunidade que está a converter nun auténtico Campo de Agramante. Ademais Bárcenas chámao de todo menos bonita e ela dixo que a Bárcenas se deu -e iso foi en 2012- unha "indemnización en diferido", nova figura do Dereito Laboral. A mesma señora ten motejado de "nazismo puro" as protestas dos afectados ante domicilios de gerifaltes. E como guinda á sobremesa concretou que os peperos se apertan o cinto, pero pagan as hipotecas.
Xa ven: o resto dos españois, non. O resto dos españois, a tomar por onde se enfían as agullas. Con amigas como Cospedal, o inefable Rajoy non necesita inimigos. E a Báñez? Oh!, a Báñez, que tanto me recorda a Carlos II o Hechizado, en retrato de Coello, ten motejado a emigración sangrante dos mozos españolitos actuais como "mobilidade exterior". E nin sequera se puxo colorada de vergoña. Repítoo: esta inerme señora non merece nin tan sequera formar parte do Goberno Municipal do Concello Da Coruña. Dun plumazo semántico despachou o tremendo drama da emigración xuvenil española.
Eu creo que Rajoy a mantén no Goberno porque o noso paisano ten algo de masoquista. Doutra forma, non se entende. Esta señora é a versión feminina do larapetas ministro de Facenda, señor Montoro, que cada vez que abre a boca, sobe o pan. E pecha a triloxía a aínda ministra de Sanidade, a señora Mato, de profesión, as súas festas de aniversario e, polo que se ve, nas súas horas libres, tamén ministra. Esta especie de "viúva do vivo", como dicimos en Galicia, vai camiño de deixar a sanidade española tal e como quedou, por exemplo, Alemaña, despois da Segunda Guerra Mundial.
Siga por estes camiños e coas devanditas compañías políticas, señor Rajoy.

martes, 7 de maio de 2013

PACTO DE ESTADO?

Sairase da crise, por suposto. Non hai mal que cen anos dure por máis que algúns o prolonguen con remedios equivocados. O importante é como se sairá da crise. Non xa considerar a cuestión crucial de que existen outras políticas máis efectivas que a austeridade suicida que paraliza o crecemento, como empezan a recoñecer dende organismos tan pouco sospeitosos como o FMI, fatalmente equivocado no seu día sobre o multiplicador da incidencia da austeridade sobre o crecemento, senón que mesmo os propios mercados empezan a penalizar aqueles países cuxas políticas de austeridade afogan o seu crecemento.
Sendo isto importante a gran cuestión é decidir sobre que parte da sociedade recaerán os imprescindibles esforzos e sacrificios necesarios para equilibrar a economía. Aínda dentro desta nefasta política de austeridade os gobernos seguen tendo certa marxe para establecer de onde recortan e de onde ingresan. 
¿Por qué non se adoptaban certas medidas (fraude fiscal, SICAVs, empresas públicas inútiles, congreso dos diputados, senado, diputaciones, autonomías, concellos, etc.)?
Parece que dende este goberno se prefire recortar en I+D, educación, sanidade e pensións e recadar con impostos que afectan fundamentalmente a clases medias e autónomos.
O discurso do Rei en Nadal falou de que nesta crise todos deberiamos compartir sacrificios e non deberiamos deixar a ninguén na cuneta.
As políticas deste goberno farán que saiamos da crise cunha desigualdade social moito maior da que había antes de entrar nela. E xa antes España era un dos países da UE con maiores desigualdades sociais.
A desigualdade social non é só cuestión de xustiza social, que tamén, senón que está demostrado que canto máis igualdade social hai máis crece a economía, como constatamos en países nórdicos, porque aumenta o consumo interno e reactívase a economía e as empresas do país.
 Este goberno está, con todos e cada un dos decretos-lei que aproba, afondando aínda máis as tremendas desigualdades sociais ata o punto de que sairemos desta crise con millóns de persoas que simplemente vivirán o resto das súas vidas en situación precaria mentres grandes empresas e fortunas, tanto nacionais coma internacionais, se benefician das condicións laborais, legais, que se están a poñer neste país.
En definitiva o PP está facendo deste país o que sempre fixo a dereita cada vez que gobernou, tanto en democracia (rara vez) coma noutros réximes (máis a miúdo). DOREMA

domingo, 5 de maio de 2013

ESTABA PREVISTO

Non me diga que non o sabía.
El xa nos dixo que era previsible... Y el está a facer o de sempre. O previsto. Xa en Pontevedra compaxinaba o seu "choio" en Padrón ou na provincia leonesa, cos seus cargos no Concello e a Deputación.
En Madrid, engadía ao soldo de parlamentario o famoso choio os sobres, segundo versión publicada pola prensa, e co cargo de ministro e man dereita de Aznar, conxelou por dúas veces! os soldos dos funcionarios e confirmou aquela disposición que permitía aos de Rouco (inmatriculación, chamouse) rexistrar a nome da igrexa católica, casas, terreos, montes, vidas e facendas.
Son previsible díxonos a chegar ao Goberno e, polo tanto, os seus ministros tiñan que ser, previsiblemente, feitos a imaxe e semellanza: De Guindos, tristemente coñecido por figurar na nómina da firma que arruinou a medio mundo.
Montoro que, cando non cobraba do Goberno, traballaba nun "hólding" dedicado a asesorar as empresas contra Facenda.
O ministro dos Exércitos dedicábase á venda de bombas e Fátima xa anunciou ao chegar que estaba alí "para que non se afundisen as empresas". Sumemos a ministra da cousa médica, que non sabe cantos coches caben no seu garaxe nin canto confeti entra en cen euros. E á zamorana-pontevedresa que pedía a gritos unha AVE para antes de 2015 e nos vende un paxaro para 2018... ou máis.
Non sigo para non lles aburrir, pero a ningún dos nosos capitostes lles preocupa que no meu barrio haxa xentes cunha pensión de merda, que deben elixir entre cear ou comprar medicinas. Que a rebaixa nas axudas aos dependentes levou á miseria moitas familias que teñen que deixar o "tallo" para atender ao enfermo.
¿Non estaba prevista a súa forma de dirixir o país se quería levar a Moncloa (non a levou aínda?) a política do presidente de Baleares e estaba diante, atrás, enriba, debaixo e de fronte co ex presidente de Valencia ou cando puxo a man ao lume por Bárcenas.
Era previsible pois, que saísen á rúa militares, policías, mestres e pais de alumnos; médicos e enfermos; xubilados e parados; a banca e grandes empresarios rebélanse contra Rajoy e as súas políticas. Quedan os que, por se non hai paraíso, queren converter isto nun inferno.

sábado, 4 de maio de 2013

MARCA ESPAÑA

Entre a ética do desangramento da poboación e a estética do menú humano, comprenderán que elixa a segunda
Este país nunca deixará de sorprenderme. Considerando as perspectivas dende as que clamamos polo Día do Traballo desaparecido, resulta revitalizador e, dende logo, altamente nutritivo, un toque de afirmación patria como o que entraña -que verbo tan axeitado- que o noso ilustre xefe de cociña José Andrés sexa o asesor culinario da serie Hannibal, que agora podemos ver en AXN.
Cando a política laboral do Goberno nos saca os fígados, constitúe un consolo ver en pantalla que Hannibal, baixo a guía do moi aclamado cociñeiro, llos come encebollados e os combina, de cando en vez e con sumo deleite, cun tomate cherry, que nos tempos en que a serie está ambientada, era o non vai máis das incorporacións sofisticadas que recibimos da nova cociña.
Entre a ética do desangramento da poboación, de clase media para abaixo, e a estética do menú humano dun elitista como o noso caníbal predilecto, comprenderán que elixa a segunda. Ai, José Andrés, que alto pos a Marca España ao declarar, sen ambaxes, que o sangue humano é doce de beber -como sabe calquera que se chupase unha ferida e algún que outro presidente da patronal-, e que o costume de comer os uns aos outros se acha nalgún remoto canto do noso ADN.
E debe de ser certo, pois entre nós hai quen se dedica a iso sen que se lle mova o nó da gravata.
É unha pena que ao noso Goberno non se lle ocorrese a idea de que sexa José Andrés quen nos venda a inxestión das nosas interioridades, mediante esas saborosas preparacións que entran polos ollos e faríannos esquecer que nós somos a materia prima. Báñez, Floriano, González Pons, mesmo Soraya, non están á altura. Son Marca Matadoiro.

venres, 3 de maio de 2013

O PEOR DE RAJOY

A realidade é que Rajoy non é un líder carismático dos que tanto gustan na dereita e na esquerda. É un non lider, un apoucado, o contrario aos líderes fortes que se moven polo mundo: Obama, Merkel, Putin.
Afortunadamente tampouco é un "líder" ao estilo Aznar. É impensable que Rajoy se meta en aventuras persoais como a que lle levaron as Azores, a Iraq (e antes a meter os narices en Venezuela, nos tempos en que a dereita españois se permitía dar leccións" de todo tipo en iberoamérica.
Tampouco é probable que vexamos a Rajoy dándolle leccións ao mundo mundial de progresismo, de pactos co os lobbys e moito menos presumindo por aí fose de sector financeiro e de que imos pasar a tal ou a cual país. Simplemente impensable.
Rajoy é un magnífico segundo de abordo pero nin ten o carisma nin ningunha outra condición para ser o número 1. Non é o líder desapiadado que actúa sen miramentos. É lento, aínda que non preguiceiro, e deixa que o tempo faga o seu papel. O seu problema é que agora o tempo xoga contra el e contra o país.
Que O Mundo, e a dereita do seu partido se volvan contra el, é o esperado. Non hai esquecer que nada máis chegar á moncloa o que fixo foi baleirarlle os petos aos seus votantes (igual que fixese ZP cos seus votantes en agosto de 2010). Tíñanlla gardada e agora pásanlle a factura.
Dicía o outro día Felipe González que a este goberno lle falta relato. E vaia se lle falta. Ademais fáltalle a persoa axeitada con carisma e credibilidade capaz de contalo e de convencer a xente de que hai luz ao final do túnel.
Estando Pedro J. á fronte da manda, o futuro de Rajoy é cada vez máis escuro. A alternativa que a esquerda non é capaz de poñer de pé, estanlla a montar á súa dereita. Á esquerda empézanllas a poñer como a Felipe II pero parece que nin así son capaces de ser alternativa. Tempos de naufraxio e penuria.

xoves, 2 de maio de 2013

POR QUE MENTE RAJOY?

Crear un novo imposto ambiental é subir os impostos. Aumentar os impostos especiais, do alcohol e do tabaco, é subir os impostos. Manter a suba do IRPF no 2014, esa «recarga temporal de solidariedade» que só estaría dous anos, é subir os impostos. Subir o imposto de sociedades eliminando algunhas deducións é, por suposto, subir os impostos. E se detallo estas obviedades unha por unha é para subliñar o valor próximo a cero da palabra do presidente do Goberno, Mariano Rajoy, que volveu demostrar que entende por dicir a verdade. «Non» hai «impostos o venres», asegurou o mércores nos corredores do Congreso. Cabe preguntarse que parte do non entenderamos. Explicouno Cristóbal Montoro ao anunciar o venres o que Rajoy negara: non é unha suba de impostos, é unha «novidade tributaria», un «axuste dalgúns impostos» para «converxer con Europa». Quédame claro.
Que Mariano Rajoy nos minta non é noticia. Lévao facendo anos: é o líder da oposición que recolleu firmas contra a suba do IVE ao 19% e que despois elevou  ao 21%. É tamén o político que votou en contra da xubilación aos 67 anos e que agora planea que nos xubilemos aos 70. É o presidente que negou que fosen a subir os impostos na súa toma de posesión e que despois os subiu no seu primeiro Consello de Ministros. A novidade é que xa non se molesta sequera en buscar escusas. É falso que «a herdanza recibida» (marca rexistrada) sexa a razón que xustifique os seus anteriores incumprimentos; o PP sabía perfectamente que é o que tiña por diante e, aínda así, seguiu prometendo un unicornio para cada español durante a campaña electoral. Pero de que guindeira caeu esta semana Rajoy para que o que non ía pasar o mércores se faga realidade o venres? Como crer o presidente no futuro?
Tampouco se entende a vantaxe política dunha mentira así. Habíaa durante as eleccións: ocultar o verdadeiro programa asegurou a maioría absoluta. Pero que gaña Rajoy negando o mércores unha suba de impostos que se anuncia aos dous días? Por que o fai?
Prórroga para o déficit
O peor, o máis nefasto da política de comunicación do Goberno, é que, no fondo, o venres había algunha boa noticia que vender: non facía falta mentir esta semana. Que a Unión Europea conceda unha prórroga de dous anos a España para reducir o déficit é unha excelente novidade, un éxito do Goberno que evitará recortes máis duros e, talvez -sendo optimistas-, o principio do fin de suicídaa política da austeridade en Europa. Para que mentir entón? Por inercia?

mércores, 1 de maio de 2013

RAJOY CUMPRE

Manuel Rivas
Este Goberno, no produtivo e creativo, é van, desértico, inobservante
Despois de ano e medio no poder, existe a falsa idea establecida de que este Goberno só é competente á hora de incumprir. O seu programa, as súas promesas, a súa palabra. Acúsaselle de mentir, mesmo nas sagradas cifras do déficit. A sensación estendida é a de que cando non cala, mente. Pero aínda máis temibles son os seus silencios. Na historia, o silencio popular adoita ser o preludio dun estalido social.
Na España de hoxe, este silencio ruminante anticipa o motín do Goberno contra o pobo. O de Rajoy é un silencio ultrasónico e panóptico que empeza a causar tanta inquietude como Aznar lendo con lentes de sol na nova biblioteca Bush. É verdade, recoñéceno os propios votantes conservadores nas enquisas. Este Goberno, no produtivo e creativo, é van, desértico, inobservante. Pero iso é coherente coa doutrina. Responde á mutación do liberalismo nun estraño futurismo híbrido, o maoísmo thatcherista ou viceversa, que tanto marabilla á nosa comandante Zi Chuang Cospedal.
O importante non é a sociedade nin o Estado. O importante é quen ten o poder. O decisionismo. É o momento agora de falar da outra cara do Goberno e facerlle xustiza. Este Goberno incumpridor está a cumprir. E faino con eficacia entusiasta, sen complexos. Cumpre cunha xerarquía relixiosa estancada en Fray Vélez, o autor del preservativo da fe, cumpre cunha caverna instalada en Donoso Cortés, autor do Discurso da ditadura, cumpre cos ricos amnistiados pola súa patriótica repugnancia aos impostos, cumpre legalizando as construcións ilegais na costa, e abrindo paso á definitiva destrución paisaxista do litoral español.
Hai que ser ecuánimes. Aquí cúmprese. Escribe John Berger en Fama e soidade de Picasso: "España é un país atado a un poldro de tormento histórico". E aí estamos, cumprindo.