luns, 31 de decembro de 2012

domingo, 30 de decembro de 2012

REVELACIÓN

En tempos de bonanza creáronse postos artificiais a gusto dos políticos locais: agora estamos a pagar os estragos da festa.
Durante estes anos pasados, cando os nosos dirixentes non parecían dispostos a dar por rematada a festa, algúns columnistas, entre os que me encontraba, denunciabamos a trangallada de todos os servizos que xeraban as institucións públicas. Dende os innumerables asesores que anulaban funcionarios que poderían ter cumprido de sobra o traballo que os políticos confiaban a externos aos choferes dese interminable flotilla de coches destinados a que os nosos representantes non pisasen xamais o mesmo chan que a poboación que os votara. Se unha se para a pensalo foron moitos os postos de traballo que se crearon a expensas dos que ocupaban cargos públicos. Mesmo as televisións locais, que en principio se prometían destinadas a informar ao pobo da súa realidade máis próxima, se converteron, a miúdo bastamente, sen ningún tipo de sutileza, en voceiras do partido que nese momento ostentara o poder. Viaxabas a un lado ou outro de España e en cada canle autonómica descubrías o mesmo que vías na túa propia comunidade: que os noticieros se dedicaban a informar dos aburridos pasos dos seus representantes locais e a exaltar os orgullos da patria pequena.
Agora que estamos a pagar os estragos da festa, son os mesmos políticos que se serviron xenerosamente dun mercado laboral creado ao seu antollo os que impoñen recortes e despedimentos. Despois de ser incapaces de crear outro tipo de sistema produtivo teñen que desfacerse de servizos que dende o principio foron esaxerados. O perverso é que non serán aqueles que se inventaron necesidades á súa medida os que hoxe engrosan as cifras do paro, senón os traballadores que as serviron. Xustos por pecadores. E isto presentóuseme de pronto como unha revelación, por ser eu unha das  quedenunciaba ese ditoso clientelismo. Elvira Lindo

sábado, 29 de decembro de 2012

A BORRASCA

Comparados cos homes do tempo, os economistas parecen uns zotes. Dan a sensación de que non saben nada de nada.
A meteoroloxía era ata hai pouco un fenómeno irracional enchido de refráns en boca dos vellos. Os prognósticos do tempo constituían un azar. O meteorólogo limitábase a levantar un dedo mollado con saliva para saber por onde sopraba o vento. Hoxe os caprichos da atmosfera comezaron a ser detectados con gran precisión. Se o home do tempo di que mañá choverá, chove; se predí que se achega unha onda de calor, a onda chega; se anuncia nevadas, neva. Grazas aos satélites a meteoroloxía pronto será unha ciencia exacta. Mesmo poderá advertir de antemán volcáns e terremotos, todo o contrario ao que sucede en economía.
Comparados cos homes do tempo, os economistas parecen uns zotes. Dan a sensación de que non saben nada de nada. Hai un ano os votantes deste país déronlle a maioría absoluta a un partido de dereitas. Despois do fracaso do Goberno socialista ao que lle caeu a casa enriba sen decatarse da borrasca que se anunciaba, a xente pensou que había que poñer a solución da crise en mans de profesionais da economía, de individuos afeitos a manexar moita pasta. Os cidadáns sen ideoloxía crían que, á fin e ao cabo, os políticos de dereitas son aliados naturais dos banqueiros e grandes empresarios, coñécense de familia, toman copas xuntos, celebran montarías e non distinguen o couto onde cazan do resto de España, posto que se senten os donos de todo este terreo enteiro. Ata agora estes expertos en finanzas só demostraron ser uns linces á hora de baleirar os bancos e as empresas dende os propios despachos, en asignarse soldos estratosféricos e bonus obscenos. Usaron a enxeñaría financeira para levarllo cru, pero non teñen idea de como saír desta crise, salvo na súa fe absoluta no horóscopo.
A primeira sorpresa foi que os nosos ministros de finanzas van de acá para alá dando paus de cego. Velos reunidos de pé ou en roda cos seus colegas de Bruxelas a mercé da borrasca, atordados, superados, co dedo en alto mollado con saliva e, como os antigos homes do tempo, fiando a economía á chegada das cegoñas e ao feito de que este ano en vez dun sacaron tres brotes verdes as alcachofas.

venres, 28 de decembro de 2012

URXENTE SOS

As pegadas que deixa a mala política na natureza son feridas que non as cura nin Deus.
Non se rematou o mundo, pero están a punto de cargarse os parques nacionais en España. Por exemplo, o Garajonay, en La Gomera, é un universo en si mesmo. Cun ecosistema único, o de laurisilva, unha reliquia dos antigos bosques, un verdor tenaz que non se apagou en miles de anos. A declaración de parque, hai 25 anos, salvou este paraíso da ameaza de extinción. O cambio climático, ese si, non é unha coña profética, senón un auténtico proceso bélico contra a natureza, aínda que algúns só tomaránllelo en serio o día en que teñan que saír mergullándose do Congreso, sorteando como escollos os tomos de memorias de Aznar e as estatuas flotantes de Botero.
O caso é que o Garajonay e os outros parques canarios, a Caldeira de Taburiente ou o Teide, declarados Patrimonio da Humanidade, emiten chamadas desesperadas de auxilio. O presuposto de conservación para 2013 reduciuse nun 75%. Isto non é un recorte: é unha talla con efectos irreversibles. As pegadas que deixa a mala política na natureza son feridas que non as cura nin Deus. Pero a inquietude xa afecta a todos os espazos protexidos. Elimináronse por parte do Ministerio de Agricultura e Medio todas as axudas para os municipios onde están situados os 14 parques nacionais. Eran cantidades mínimas, pero imprescindibles para implicar as poboacións na protección. Pois tamén iso tallárono. E cando se elimina algo necesario acábase enchendo de cousas malas. Como se encherán os litorais aínda virxes, despoxados de toda defensa, convertidos en cebo para outro episodio de terror urbanístico. A propia terra é maltratada e violada como unha colonia. Os 14 parques nacionais son o noso mellor patrimonio. Deberían ser espazos sagrados. Cando os Gobernos non respectan iso, xa non respectan nada. Nin a liña de praia, nin a da vergoña.

xoves, 27 de decembro de 2012

CRIMES

Cando un político confesa a súa impericia para aquilo para o que é levado e traído nun coche oficial, debería dimitir ou, no seu defecto, deberiamos dimitilo ipso facto.
Se o ministro do Interior, tras declararse incapaz de xestionalo por si mesmo, lle vendese a orde pública a Construcións e Contratas, pareceríanos un escándalo. O mesmo que se o de Defensa, tras declarar publicamente a súa aversión ás armas de fogo, adxudicase o seu ministerio a Prosegur, e quen di Prosegur di Massimo Dutti ou Mercadona. De modo que cando un político confesa a súa impericia para aquilo para o que é levado e traído nun coche oficial como un bebé no seu carriño, debería dimitir ou, no seu defecto, deberiamos dimitilo ipso facto. Regalarlle a sanidade pública ao teu cuñado (metaforicamente falando, todos os beneficiarios son cuñados) é un modo de corrupción, e o máis difícil de denunciar, pois como no conto La carta robada,de Poe, se leva a cabo diante das nosas narices.
Así que imos empezar a chamar ás cousas polo seu nome. Enriquecer a unha empresa privada co diñeiro público destinado á sanidade ou á educación ou a xustiza, por non citar de novo a orde pública ou a defensa nacional, é pura e chairamente un crime, máis condenable se o criminal, a xeito de coartada, confesa que é un idiota ao que non lle saen os números, agás cando se trata de cobrar comisións. Se é idiota, que o retiren e poñan outro capaz de xestionar o departamento.
As roldas de prensa posteriores ao Consello de Ministros dos venres non son unha mostra de talento moral, nin sequera de intelixencia escénica. Pero a Sáenz de Santamaría non se lle ocorreu aínda venderllas a Miguel Rodríguez, que ten unha empresa de publicidade e é máis que un cuñado. Quizais sexa unha cuestión de tempo: despois de todo, o presidente do Goberno privatizouse a si mesmo ao venderlle a súa xestión á banca alemá. El mesmo proclamouno en sede parlamentaria: non son máis que un mandado. Juan J. Millás

mércores, 26 de decembro de 2012

INDIGNACIÓN SOCIAL

Cada vez é maior a indignación social en relación cos recortes sociais que se están a producir nos últimos meses en sectores básicos, como a sanidade, a educación, a xustiza, a vivenda, as pensións, sen que se nos esquece a sangría do paro, dos despedimentos colectivos, dos desafiuzamentos, das preferentes e subordinadas... Se augura un 2013 cargado de protestas e mobilizacións sociais pola defensa dos dereitos fundamentais e a dignidade das persoas.
Xa está ben de que se trate de culpabilizar a estes de sempre, aos inocentes que nada teñen que ver coa crise e esquézansenos os verdadeiros responsables: especuladores, corruptos, responsables financeiros e políticos de calquera signo que continúan co discurso que máis lles interesa, tratando de responsabilizar de todo iso as familias máis humildes, que apenas poden chegar a mediados de mes con pouco máis de 400 euros mensuais e grazas aos donativos ou axudas de veciños, particulares ou asociacións benéficas.
A indignación social está máis que xustificada cando vemos que a custa da maioría dos cidadáns viven uns poucos privilexiados que son os primeiros en aplaudir as políticas de recortes sociais e a perda de dereitos adquiridos, por parte da clase media, para que eles poidan vivir á marxe da realidade, en urbanizacións de luxo, en mansións, en "apartamentos" de máis de douscentos metros cadrados e con ingresos que superan os seis mil euros mensuais.

martes, 25 de decembro de 2012

FELIZ NADAL

Aos culpables, aos corruptos, aos indiferentes, aos insolidarios, aos mentireiros, o único que lles desexo é que se intoxiquen cunha ostra xusticeira.
Aos que loitan pola dignidade de todos. Aos folguistas da sanidade pública, aos combatentes da marea verde, aos investigadores e científicos que non queren emigrar, aos traballadores da Canle Nou, aos de Telemadrid, a todos os xornalistas que non renunciaron ao seu oficio, aos voluntarios que pairan os desafiuzamentos, aos xuíces que se negan a que a xustiza se converta nun privilexio, aos farmacéuticos que se pasan a lei pola torera, aos que traballan gratis en calquera sector para manter en pé os servizos que este Goberno está a arrebatar aos cidadáns cuxos intereses debería protexer, aos que se mobilizan, aos que se indignan, aos que protestan por eles e polos demais.
Aos pequenos heroes da vida cotiá. Aos pensionistas que manteñen os seus fillos no paro cunha pensión raquítica. Aos avós que esta noite cearán unha tortilla francesa para que os seus netos non queden sen xoguetes. Ás cociñeiras que farán milagres co diñeiro que hai pouco gastaban só en turrón. Aos que cantan e bailan cun sapo atravesado na garganta. Aos que van contribuír a acender as luces das súas casas coa miseria que cobrarán o 8 de xaneiro por vinte días de traballo temporal, servindo mesas ou empaquetando regalos. Aos que recordan Nadal moito máis pobre, e se estrañan de que estas nos dean tanto medo.
Aos que o están a pasar mal. Aos que non teñen traballo, aos que non ven a luz, aos que non dormen polas noites, os que senten que lles roubaron o futuro. A todos eles, calquera que sexa o significado desas palabras neste ano maldito, feliz Nadal. Aos demais, non. Aos culpables, aos corruptos, aos indiferentes, aos insolidarios, aos mentireiros, o único que lles desexo é que se intoxiquen cunha ostra xusticeira. Ogallá.

luns, 24 de decembro de 2012

EQUIVÓCASE SEÑOR XUÍZ

Ao presidente do Consello Xeral do Poder Xudicial, Gonzalo Moliner, non lle gusta viaxar en turista. E non é porque sexa alto como Pau Gasol e non lle caiban as pernas no oco do asento. É porque viaxar en turista, segundo el, non é a mellor imaxe para o Presidente do Poder Xudicial e o Tribunal Supremo, un cargo que "é moi importante e que necesita certo recoñecemento".
Equivócase, señor Xuez. Aínda que o seu cargo é moi importante e necesita certo recoñecemento, non é precisamente o recoñecemento que vostede pide. Coa crise que temos enriba, o pobo agradecería moito que o presidente dos xuíces, co importante que é o seu cargo, estivese moi feliz viaxando en turista. E estimaría sobremanera que o poder xudicial non alternase tanto co poder do diñeiro ou co poder político.
Equivócase señor xuíz. Viaxar en turista dá unha excelente imaxe á xustiza. Non hai nada máis exemplar que un xuíz que vive sinxelamente, porque iso quere dicir que é incorruptible.
Esa é xustamente a imaxe da xustiza que desexa o pobo, a imaxe dunha honestidade a toda proba, que se solidariza cos que están abaixo e pon firmes os de arriba. Non se queixe tanto, señor xuíz, porque se está a equivocar

domingo, 23 de decembro de 2012

DIMISIÓN EN POLÍTICA

Evidentemente, tanto o Presidente da comunidade autónoma de Cataluña, como o Presidente de España, despois de fracasar o primeiro no máis fundamental, no coñecemento do seu pobo; non tan manipulable como el pensaba, e de facer o ridículo, o segundo, como estadista de pacotilla e mentireiro esperpéntico, deberían dimitir e deixar o sitio a persoas respectables, honestas, con integridade moral e cribles, pero no noso sufrido país, que algúns aínda chamamos España, por moito que sexa o fracaso, a ineficacia e a corrupción: non dimite nin Deus (forma coloquial utilizada polos españois en situacións extraordinarias, creamos ou non no invocado); tampouco dimite o que está á súa destra, xa substituído por outro, non tan sacrificado; e moito menos o que está sentado á súa esquerda, mirándose constantemente o embigo,
Os únicos que dimiten ou; mais ben, perden o traballo e os seus aforros, son os de abaixo: os cidadáns que forman os grupos de traballadores, sempre mal pagados ou os que nin iso; os parados; os que viven de aluguer ou os que nin para o aluguer teñen; os hipotecados ou desafiuzados e, a maior desgracia: os suicídios; os das preferentes ou os que nin preferentes teñen; os maiores cunha pensión miserable ou os que nin a iso chegan; isto é: os que non son ricos ou financeiros; os que non administran bancos nin pertencen á clase política; os que non son corruptos arrimados ao poder político ou económico; nunha palabra, o que algúns chaman, sobre todo para manipulalo, pobo soberano, que en realidade non é mais que "a boa xente".
Volvendo ao dito, se seguimos así:¡que Deus asístanos! (forma de rogo utilizada cara ao único que pode executar un milagre e faga dimitir, aplicando o lume divino, a estes impresentables)

sábado, 22 de decembro de 2012

CARDO MARIANO

Non sei vostedes, pero un servidor lese os anuncios que "pegan" nos farois, debaixo dos semáforos, nas cabinas telefónicas ou ai! pegados aos escaparates. Igualmente leo as pancartas como, por exemplo, a de "os das preferentes estamos ata aquí os de en fronte" ou "Mariano, coñón, traballa de peón" e outros que non repito, pois estamos en época do Nadal.
Tamén leo os prospectos que me dá (logo de copagamento e acompañado do produto) a miña farmacéutica e as notas de prensa, os resumos que publica internet e tres, catro xornais ao día.
Case sempre me cabrean, poucas veces me reconfortan e moitas arruínanme o día. Na farmacia lin o de "cardo mariano", un produto recomendado pola publicidade pois é anticontaminante,".
Ao tempo, no xornal lin as tres páxinas que recordaban o primeiro ano de Goberno de Rajoy, "que deixa un país empobrecido, con máis paro e máis crispación social". E é que o presidente, atordado polo insoportable aumento do paro, preocupado pola recesión e sufocado polo estalido social, se enroca nas súas medidas -discutidas no Parlamento, contestadas na rúa- e tras doce meses de fracasos só ocórreselle pedir paciencia.
E é que, efectivamente, coincidindo co novo sorteo de lotaría -que seguro que non tocará a ninguén- se cumpre o que sería o ano perfecto: confianza inmediata dos mercados, retroceso vergonzoso do paro ante a agresiva e confiada patronal pola chegada do seu heroe e felicidade plena entre os cidadáns que percorrerían as rúas entoando loanzas a quen prometeu dicir a verdade aínda que doese", pero que deixa as malas noticias ao seu vicepresidente e ministros, mentres el queda lendo "Marca". Como será a cousa que ata os seus máis firmes defensores cren que é "un rexedor para tempos máis felices". Para cando gañe o Madrid a Liga.
Agora, superado pola crise, supeditado ao que mande a Merkel, repite a táctica franquista de non se meter en política e deixa esa tarefa para Gallardón e Wert que incendian o panorama nacional e converte a Mato na ministra máis perigosa, que xamais houbo, para a sanidade cidadá. Ademais para 2013 un segundo ano mariano.
Resistiremos.
E é que, hai vén o bo: o produto farmacéutico ao que aludiamos -cardo mariano recordan?- véndese en pequenas doses e con data de caducidade.

venres, 21 de decembro de 2012

QUE NOS PASA?

Algún día haberá que facer algo, de verdade e en serio. Levamos 3 anos de pancartas, manifestacións, corros na rúa e discursos e a única solución que nos ofrecen é poñernos nas mans un voto cada catro anos, que, por outra parte, utilizamos para elixir os mesmos que cremos con gran responsabilidade na situación que criticamos.
Que nos pasa? Fundamentalmente medo, inoculado en cada noticieiro, en cada artigo xornalístico, en cada canto de internet. Abandonade toda esperanza, é a mensaxe repetido e teimuda, fóra disto que vos está a escravizar, que vos está a deteriorar a vida como non puidestes imaxinar que cambiaría hai tan só catro anos, fóra disto, de mafias que gobernan o mundo, do cinismo exhibido con orgullo, fóra disto está un inferno aínda peor, pois só sodes pobres homes que naceron e se educaron para traballar, que non sabedes de economía, de política, do xusto e inxusto, do eficaz e do razoable.
Ide ao cine, seguir traballando, loitando na esperanza de que as cousas se arranxarán e brotes verdes anunciarán o futuro que vos estamos a preparar, non vos metades en cousas que non entendedes, esquézasevos todo, traballade e intentade divertirvos, fútbol, tele, cine, pornografía...tantas cousas que facer, coas que aturdieron para non pensar en cousas que non entendedes, non sexades necios, deixádenos que guiemos ao mundo dende os nosos selectos clubs, Bilderberg, FAES, Juan de Mariana, FMI, Banco Mundial, Consello da UE. Facémolo todo para vós pero sen vós, non intentedes metervos en algo para o que non estades preparados, depositade o voso voto que xa sabemos cual será pois o medo a cambiar as cousas vos terá sido convenientemente inoculado a través dos medios de comunicación.
Sede bos, hijitos.

xoves, 20 de decembro de 2012

NON É HOME DE ESTADO

Non saber, non querer, non poder. Con cal quedamos para explicarnos o desaguisado de Rajoy? Coas tres, quizais.
Non saben os do Goberno de Rajoy que polo camiño que están a tomar coas súas receitas, España se vai ao traste. Se non o saben, mal, se o saben, peor. Non saben os ministros do goberno Rajoy, sobre todo os de economía, que poñerse as orelleiras e así evitar ver outra cousa que non sexa o do déficit, é un grande erro non atender o que todos os economistas do mundo e as experiencias de Grecia e Portugal, están a referendar.
Rajoy, cando tomou o relevo a Zapatero, este pasoulle a carta enviada por Bruxelas para que seguise as directrices alí marcadas, como el había tratado de facer, saltándose algunhas prerrogativas, como a Reforma Laboral, que Rajoy acometeu de inmediato. Rajoy que se pasou todo un ano botando a culpa á herdanza recibida, sabía que non podía facer outra cousa que a que se estaba a facer, por imperativo europeo. Non obstante, niso tamén nos mente.
Sobre o rescate, Rajoy di que está a sopesar as condicións e que fará o mellor para España. É mentira. O rescate farase si ou si, pero os tempos marcaraos Alemaña, que terá que falar co resto dos países e co seu Parlamento para saber se será aceptado tal rescate. Cando Merkel teña claro que o rescate será aprobado entón enviará unha carta a Rajoy para que o pida. Rajoy non pode facer outra cousa. Como tampouco valen as súas escusas de pacotilla, xa que el non é a persoa que decide.
O Goberno de Rajoy non quere meter man aos defraudadores. Hai tempo que comentei, a noticia do empregado que estaba no cárcere, aquí en España, e que trouxera consigo a lista de defraudadores españois. Montoro non quixo tomar cartas no asunto e preferiu facer a penosa amnistía fiscal, pois os nomes que se encontran nesa lista nos poden asombrar a moitos e máis a eles que son da súa corda.
Que sabe Rajoy certamente? Pois que o contrario, ou sexa, o PSOE é como un boxeador que está grogui e está a soltar golpes a destro e sinistro sen facer dano a ninguén. Mentres iso sexa así, coa anuencia de Rubalcaba, unha persoa envellecida xa para a política, e o seu grupo, Rajoy saberá que pode esperar o que necesite, para que as cousas se arranxen co tempo ou se podrezan.
Rajoy non quere, non sabe, non pode actuar como un verdadeiro home de Estado. Non pode facelo porque non o é.

mércores, 19 de decembro de 2012

EDUCACIÓN

O problema dos nenos españois é España, un país inxusto, un país inculto
Os resultados académicos dos nenos españois fixeron soar, unha vez máis, as alarmas. Os nosos estudantes están por debaixo da media da OCDE, pero non hai que preocuparse. O ministro Wert xa dixo que a súa reforma o vai arranxar. Pregúntome se estará a tomar algún complexo vitamínico, e se será o mesmo que permitiu a Rajoy declarar que 2012 foi un bo ano para España no ámbito da UE. Creo que moitos cidadáns, que non recordan un ano peor, pagarían con gusto un euro por esa receita.
Vitaminas á parte, eu recomendaríalle ao ministro que intentase comprender a realidade duns nenos que viven nun país que se esborralla. Que ven a diario como os seus irmáns maiores, cun doutorado, dous másteres e tres idiomas, se pegan por un traballo nun bar de copas. Como os seus pais, despois de traballar toda a súa vida, quedan na rúa con 20 días por ano e a perspectiva dun desafiuzamento inminente. Como os seus avós teñen que tirar de todos eles cunha pensión que cada vez vale menos. E como ese diñeiro que din que non había, aflora por todas as partes, en escándalos de corrupción que infiltran a toda a sociedade, dende a Casa do Rei ata a Pantoja, mentres seguen escoitando que a súa familia viviu por enriba das súas posibilidades.
O problema dos nenos españois non é o deseño dos programas, nin Educación para a Cidadanía, nin o castelán como lingua vehicular. O problema dos nenos españois é España, un país inxusto, un país inculto, onde os ricos non pagan os impostos que asfixían os traballadores e ninguén ten nunca a culpa de nada; onde as leis, como os programas electorais, están para violalas e o único horizonte dos mellores é a emigración. Esa é a verdadeira, transcendental reforma educativa que padecemos. Se os deixaron sen futuro, para que van estudar

martes, 18 de decembro de 2012

GOBERNO DE INEPTOS

É máis que necesaria a reindustrialización deste país. Pero non con este goberno.
O goberno de Rajoy impide o desenvolvemento das empresas; onde dixo que ía recortar as duplicidades, non fixo nada. Onde dixo que non se recadaría o IVE ata que non se cobrase a factura, mentira podre.
Primeiro hai que sacar unha lei que impida o non pagamento e o castigue. Onde dixo que se facilitarían as xestións aos emprendedores, nada de nada, segue sendo un calvario poñer en marcha unha empresa neste país. Onde se dixo que a I+D+i era unha liña vermella que habería que acrecentar, pois aí temos o recorte brutal do 25,6%. A reindustrialización debe darse en todos os campos, non só a industria metalúrxica ou química ou de bens de equipo; está a industria agrícola que está como hai anos, sen tocar. Estannos a pisar o poncho os países latinoamericanos na nosa propia Europa, xa non digo no mercado americano. (Un quilo de mazás chilenas, posto aquí, é máis barato que un quilo de mazás de Lleida) Os países do Magreb (Marrocos) non nos deixan exportar toda a produción porque quedamos fóra de competencia.
É necesaria a cooperativización dos exportadores, tanto na industria de bens de equipo coma na agroalimentaria. Hai que reducir o intermediario excesivo. Pero claro, se non investigamos porque se reduce o presuposto brutalmente, como o imos conseguir. Só dun xeito, cargándonos este goberno de ineptos. Hai que seguir acosándoos. Pasou en Italia e cargáronse a Berlusconi, aínda que agora diga que volve. Non creo que lle vote ninguén.
Soria é un ministro que está posto en Industria como podería ter sido ministro de Información e Turismo, ou sexa, como Fraga nos seus tempos de "far niente".
España chegará a ter 18 millóns de pobres en pouco tempo e a recuperación será duns 20/25 anos para asemellarnos aos tempos de antes da crise. España non vai ben, querido José Mari.

luns, 17 de decembro de 2012

AS PENSIÓNS E A BANCA

Jose Castro López
O venres 30 de novembro, o mesmo día que o Goberno informaba de que non ía actualizar as pensións ao aumento da inflación, a última promesa, a "liña vermella" que Mariano Rajoy nunca ía traspasar, avanzaban os xornais a noticia de que Facenda elimina a taxa á banca que o Tribunal Constitucional acaba de declarar acorde á Carta Magna en Extremadura.
Di a información que o Goberno "pretende regular o imposto" "á banca que xa aplican Extremadura, Andalucía e Canarias" para evitar que outras autonomías implanten ese tributo". Para iso, o grupo popular no Senado presentou unha emenda á Lei Tributaria para crear un novo imposto estatal sobre os depósitos bancarios con "un tipo de gravame do cero por cento", é dicir, que non xera recadación.
Este imposto ligth anula a taxa rexional das comunidades citadas e impide que outras o implanten e, para maior asombro cidadán, o Estado terá que compensar ás comunidades que tivesen aplicado esta taxa antes do 1 de decembro de 2012 -é dicir, Extremadura, Andalucía e Canarias- polos ingresos que viñeron percibindo polo imposto que se anula. Compensación que sairá dos impostos de todos os españois. Esta "protección" á banca acontecía poucos días despois de que se coñecesen os miles de millóns de euros, que tamén pagaremos todos, que o Mecanismo Europeo de Estabilidade, MEDE, enviaba para o rescate os bancos por mala xestión, por desidia dos consellos de administración nos que se sentaron políticos e representantes sindicais e por renuncia de funcións do Banco de España, dos sucesivos ministros de Economía e dos responsables dos gobernos autonómicos.
Mentres se protexe á banca, o Goberno segue pedindo sacrificios aos españois con duras políticas de axustes e recortes que culmina agora co incumprimento da súa última promesa ao non actualizar as pensións ao colectivo máis desfavorecido que perde poder adquisitivo a cachón. Esta non actualización das pensións entraña máis gravidade en Galicia que ten as pensións máis baixas do Estado.
Estamos a asistir a un manifesto abuso de poder que carga todos os sacrificios sobre os máis débiles, xusto aqueles que nada teñen que ver coas causas da crise e cuxo único delito foi traballar e comportarse como cidadáns cumpridores das súas obrigas. Que teñen moito aguante, pero a paciencia tamén ten límites e iso debería sabelo o goberno.

domingo, 16 de decembro de 2012

NON CHEGOU A PAZ, CHEGOU A VICTORIA

Algo parecido pasa coa nosa transición, onde non chegou a concordia, senón que a discordia se inseriu na democracia gañada nas rúas e rendida nas mesas de negociación. Non hai que falar do modelo territorial, esas nacións escondidas como nacionalidades, e eses artigos que garanten o exército a defensa da unidade "indivisible" do territorio español (os habitantes non contan para decidir) e o artigo 155 que permite ao Goberno suspender os poderes dunha Comunidade Autónoma. As lagoas multiplícanse por todos lados e os dereitos só se recoñecen a título formal, sen declarar instrumentos para os seus sostemento e fortalecemento como garantía da cohesión social e política.
Esta tese da "volta á concordia" é sostida, sobre todo, polos homes de Estado, como Aznar ou Felipe González. Especial estupor causa o caso do primeiro, muchachote falanxista durante a transición que consideraba a Constitución unha rendición da España eterna ante os perdedores da guerra, aínda considerados a " anti-España". E é aínda máis sorprendente cuandos e comproba que a súa chegada ao poder, primeiro en Castela e León e logo á Moncloa, baseouse en estratexias propias de conspiradores e políticos bananeiros, mediante acusacións falsas de corrupción, conspiracións con medios de comunicación e unha linguaxe máis propia das tabernas que da area política.
Polo tanto, a mítica concordia que nunca existiu hai que abandonala do discurso político. E hai que esixir unha maior intransixencia e na consideración de demócratas ou non dos nosos políticos. Un exemplo: non se debería consentir que destacados membros do PP participen en cadeas de televisión de marcado carácter fascistoide, en cuxas ondas se insinuaron proclamas golpistas, especialmente en referencia a Catalunya ou Euskadi. Non é de recibo e así deberiamos esixirllo ao PP. Non é unha cuestión de liberdade de expresión (pódense expresar igualmente en medios conservadores como Antena 3 ou Telecinco ou en calquera outro doutra orientación), senón de convicción democrática. Non se pode seguir rendendo obediencia a un personaxe como Aznar que se comportou como calquera sátrapa bananeiro en relación cun medio de comunicación porque non se rendía aos seus ditados.
Abonda xa de alimentar realidades que nunca existiron.

sábado, 15 de decembro de 2012

CONTRA A CLASE POLITICA

Cando escoito a expresión clase política véñenme á memoria as afastadas clases da materia Estrutura Social, de terceiro de Socioloxía. A teoría das clases sociais por antonomasia é a teoría marxista, que relaciona a clase coa propiedade dos medios de produción. A outra gran teoría das clases é a teoría weberiana, que relaciona a clase coa posición no mercado. A idea dunha clase política non corresponde a ningunha das dúas grandes teorías sociolóxicas. A afirmación de que dous deputados, un terratenente e outro profesor de primaria nunha escola pública, son da mesma clase, non resiste un exame rigoroso. Sobre todo, pasados os catro anos dunha lexislatura e volto cada un ao seu traballo.
O concepto de clase política non é politicamente inocente. Nace entre os autores do prefascismo e protofascismo italiano, como Mosca, Pareto, ou o alemán Michels. Nun tempo no que, como agora, se cuestionaba a democracia representativa dende sectores da esquerda e a dereita. Tamén entón, como agora, unha crise económica axudaba a estender as súas ideas aos críticos do parlamentarismo.
Dicir que todos os políticos son da mesma clase, é o anverso dunha moeda en cuxo reverso se afirma que todos os cidadáns son da mesma clase; e polo tanto, que na sociedade non hai nin grupos con intereses contraditorios, nin conflitos, nin desigualdades sociais. Para os totalitarismos de dereita, afirmar que hai unha clase política é unha forma de negar que poida haber políticas de clase. É negar que poida haber políticas diferenciadas, segundo sirvan aos intereses duns ou outros. Para os totalitarios de esquerda, a clase política, e a política «burguesa» en xeral, só serven para entorpecer o avance revolucionario do pobo.
Un pobo que, nos populismos dun ou outro signo, é imaxinado sabio, puro e, sobre todo, homoxéneo, é dicir, sen contradicións. Un pobo único que non necesita representantes con voces distintas. Representantes aos que, por outra parte, a propaganda populista distancia dos seus representados coa vella técnica de afirmar que son distintos e distantes, como cando dicían que o deputado Pablo Iglesias tiña un abrigo de peles (todo leva moito tempo inventado, bo os iPads un pouco menos). E así, sen estruturas de mediación, o populismo confía en que, tarde ou cedo, se produza a desexada comuñón entre o pobo e un líder, que é ao mesmo tempo o guía do pobo e a voz do pobo. A algúns deses líderes escoitaranos polas mañás nas radios, oficiando o culto a ese novo amo con vocación de Un totalitario que é a opinión pública.
Hai uns días un compañeiro de facultade faloume da clase política; estou seguro de que non quería usar o termo nun sentido socioloxicamente rigoroso, entre outras cousas porque é un concepto que carece de rigor sociolóxico. Usouno politicamente, e iso foi o que me deixou preocupado. José A. Torres Mora

venres, 14 de decembro de 2012

COMPETITIVIDADE

O Foro Económico Mundial publicou o pasado setembro o seu informa anual sobre competitividade. España non variou de posición na lista mundial respecto ao informe anterior pero non se trata dende logo dunha posición moi lustrosa: a 36.
O máis interesante do informe é que sinala con claridade cales son as deficiencias da nosa sociedade en relación ás demais. Como se pode ver, as peores taras do noso país teñen que ver coas institucións, a dilapidación, a innovación e a burocracia. Probablemente todos estes elementos estean relacionados. Unhas institucións ineficientes xeran unha burocracia excesiva asociada a un gasto superfluo e iso dificulta que a sociedade innove porque depende en exceso da iniciativa pública e o seu labirinto regulatorio.
Estamos atrapados nunha maraña de conflitos insignificantes que serven aos políticos para fuxir do substancial. As esquerdas e os nacionalismos irredentos miran ao pasado; as dereitas, por reflexo e en parte para sacudirse a petulancia inxustificada das esquerdas, tamén. E cando alguén trata de centrar a acción política, como creo que é o caso de Rajoy, uns e outros só miran pola satisfacción que obteñen da confrontación visceral e da absurda pretensión de posuír a razón en exclusiva.
Como se pode ver na páxina 326 do informe, a nosa principal carencia nestes momentos é o acceso ao financiamento. Sen fixar este problema, non haberá forma de obter os recursos necesarios para manter a estrutura produtiva e os servizos. Por iso tanto fincapé estase a facer por parte do goberno no saneamento das contas e na credibilidade das súas cifras.
Pola súa banda, Wert está a tomar iniciativas non menos necesarias. Un sistema educativo cos evidentes fallos do español necesita non de máis diñeiro (ano tras ano, con gobernos de esquerda e de dereita, os presupostos educativos aumentaron e, non obstante, a leis educativas socialistas non deron máis froito que o estancamento) senón dun cambio conceptual. A valentía de Wert á hora de enfrontarse tanto aos retrógrados intereses nacionalistas como á ideoloxía socialista que nos trouxo ata a presente situación son dignas de encomio.

xoves, 13 de decembro de 2012

IDEOLOXÍA CÍNICA

Se alguén viu o domingo o programa salvados, pode apreciar o desprazamento que se realizou cara ao que determina como ideoloxía cínica. Seis veces negou a representante do PP, ante as preguntas de Jordi Évole, a existencia dunha amnistía fiscal: negar a evidencia como xeito de cambiar a realidade e persistir na súa intención, converteuse nun método.
Ata hai pouco, -como rexeitamento popular da cultura oficial-, éralle posible ironizar e deixar en evidencia, mediante o sarcasmo, a solemne mentira oficial para que o ridículo disolvése a realidade. Pero xa non vale, a ideoloxía cínica xa dá por descontado este efecto e persiste na súa intención sosténdoa.
Hai unha nova forma suprema de deshonestidade: aínda que a túa muller atópeche na cama con outra, négao: ¡isto non é o que parece! Por moi absurdo que resulte é posible facelo... e fano. "Saben o que fan e aínda así o fan", é a  súa nova referencia ideolóxica. Non se disolve a súa mentira con entender este feito pero polo menos serve para que teñamos conciencia a que nos enfrontamos.
Nin os datos, nin a evidencia, nin a argumentación, teñen nada que facer por que xa esta descontados de antemán, do que se trata é de levar a efecto a súa finalidade. Non se trata de representantes ou de adversarios que cren no resultado posible doutro enfoque, senón que o enfoque é só é unha tapadeira, -na que nin sequera cren-, para conseguir un fin que non se pode expor aos ollos dos demais sen destruír a imaxe propia. Só necesitan consígnalas para xustificar a súa presenza; dá o mesmo o seu contido de verdade por que a menoría esquece.
Do mesmo xeito, A Razón e o Mundo, elixen outros dous modos de tapar a realidade -a que se esconde tras a tendencia do sistema económico ao lucro por principio-, presentando a conciencia habitual como un comportamento individual como o de Gerardo Díaz Ferrán. (Tres causas hai xa abertas por motivos similares-di a Razón-. ¡Que barbaridade e que eficacia, para os tempos que corren!) Pero as súas noticias están construídas de modo que  disimulan tras o excepcionalmente escaso da detención o existo do extraordinariamente extenso da que se evade: que alguén así exista non é un problema, o problema é que é moeda corrente.

mércores, 12 de decembro de 2012

JETAS

Produce náuseas o refinamento e a indecencia con que se está a proceder ao desmantelamento da esperanza, e á prolongación da pobreza, máis alá desta xeración e da seguinte.
Resulta difícil conciliar o sono cando se ten o estómago repleto do vómito que non cesa, da repugnancia que provoca ver os Blesa de Bankia e os últimos presuntos da alcaldía de Sabadell e do PSC debullar nun só telexornal as mesmas molestas escusas. É probadamente imposible durmir dun tirón coa puñalada agre da fría premeditación destrutiva do Goberno, dos Gobernos, cando falan de que as vítimas resucitarán grazas a que cada vez as estrangulan máis e mellor. O nu cinismo dos poderes e dos grandes mangantes e dos preeiros e dos retrógrados quedou tan á vista que produce peritonite nocturna recordar as súas repugnantes feituras e saber, sobre todo saber que, cando espertemos, os asasinos seguirán aí. Porque non concluíron a súa tarefa.
Produce náuseas o refinamento e a indecencia con que se está a proceder ao desmantelamento da esperanza, e á prolongación da pobreza, máis alá desta xeración e da seguinte. Resulta que, primeiro, se rouban o país e a continuación venden ao peso aos seus habitantes. A arte de desvalixar non xa o futuro senón o mesmo presente alcanzou tal refinamento que nós poderemos dicir, se sobrevivimos con voz, que fomos testemuñas -e vítimas- da Grande Involución, a Xeada Histórica.
Non é un feito inelutable. Ten que converterse, este saqueo, no pórtico que precede á quentura da loita en común. "Cada vez que paso polo banco que me afundiu véñenme ganas de entrar para miralos á cara", dicía onte á noite por raio un pequeno empresario reducido a buscar inutilmente traballo. Miralos á cara: iso xa o facemos grazas á tele. O seguinte debería ser romperlla, a forza de solidariedade e indignación: xudicialmente, claro. MARUJA TORRES

martes, 11 de decembro de 2012

NON ESTAR A NADA

Estámonos a ir ao garete e, non obstante, a vicepresidenta da catástrofe confirma cada venres que todo segue no seu sitio.
Dis "estamos a venres", por exemplo, e parece que a realidade se ordena, que os días seguen xirando arredor do domingo como os planetas arredor do Sol. Pero trátase dun delirio. Dito doutro modo: ímonos á merda. E mentres nos imos á merda, na rolda de prensa posterior ao Consello de Ministros, a vicepresidenta da catástrofe, co xesto de convicción habitual nela, declara sen xénero de dúbidas que estamos a venres e que polo tanto as cousas seguen no seu sitio.
E logo iso sae nos telexornais e ao día seguinte escribimos razoados artigos sobre a noticia e os convidados de Ana Griso e de Susana Rosa debaten con espírito crítico sobre o tema. Pero hai xente que non está a venres nin a luns nin a domingo, hai xente que non está a nada, e non estar a nada é moi fodido, sobre todo cando ves que hai xente que segue a todo e para a que os planetas continúan no seu sitio.
Os seus días suceden ás súas noites, o seu outono ao seu inverno, a súa dixestión á súa inxestión, e os seus días festivos aos seus laborables. Estará a venres vostede, señora vicepresidenta da catástrofe, porque tras a privatización da semana, estar a venres sae por un ollo da cara e a maioría dos cidadáns xa se arrancaron os dous para facer fronte á hipoteca lixo, á sanidade desregulada, á educación desmantelada e agora tamén ás taxas de Gallardón, que decidiu converter a Xustiza nun quiosco de Marbella, só para forasteiros con recursos ou para narcotraficantes ricos, valla a redundancia.
Os días laborables, diciamos, valen un fígado e os festivos son un pudridero estatal do tipo da beneficencia. Sabemos de xente que comezou a empeñar os martes e os mércores que lograra rescatar á privatización da semana como o que empeña as xoias da avoa. Juan J. Millas

sábado, 8 de decembro de 2012


Mobilizacións de xubilados e pensionistas contra o recorte das súas pensións.


As organizacións de xubilados e pensionistas de CCOO e UGT protagonizarán ao longo da próxima semana un calendario de mobilizacións itinerantes ante as delegacións do Instituto Nacional de Seguridade Social ou da Tesouraría da Seguridade Social, en todas as Comunidades Autónomas, para protestar polo recorte das pensións e a perda de poder adquisitivo que aprobou o Goberno do Partido Popular.

As accións unitarias de protesta desenvolveranse baixo o lema:
Imos á rúa! Contra o recorte das pensións, conforme a este calendario:


· Día 11 de Decembro: Madrid, Cataluña. Extremadura, Navarra e A Rioxa.

· Día 12 de Decembro: Castela e León, Aragón, Asturias e Castela a Mancha.

· Día 13 de Decembro: Murcia, País Valenciano, Andalucía e Baleares.

· Día 14 de Decembro: Euskadi, Galicia, Cantabria e Canarias.

· Ceuta e Melilla tamén ao longo da semana.


07 de decembro de 2012

venres, 7 de decembro de 2012

O ESTALIDO QUE VEN

O mundo que prometía un benestar sostido está roto e a sociedade avanza cara a maiores cotas de desigualdade. Estannos a preparar para aceptar sen violencia un gran retroceso nas conquistas sociais.
Haberao, tarde ou cedo haberao. Haberá un estalido social. O mundo que prometía un benestar sostido está roto. Os políticos non o ven, ou non o saben ou quizais sexa que chegaron a ese estado de cegueira, necidade e estupidez que lles impide saír do seu discurso oco, repetido e refractario. É o bloqueo do poder partitocrático tal como o coñecemos. E intúo que o que se prepara é o control do estalido.
Como cidadán pensante podería facer unha análise negativa, mesmo moi negativa, e non deixaría de ser realista. Pero imponse partir dunha esperanza: a sociedade europea, sobre todo a do sur ou medio-sur, segue viva, avanza, crece, palpita, mira cara ao horizonte e non se resiste. Loita. Isto tamén é real.
Agora o que percorre Europa é unha luz. Non unha desas luces de final do túnel, senón unha luz pequena, unha lixeira claridade, unha luz de lanterna que ilumina, por fin, o interior do que pasa. O primeiro que ilumina esa luz é que Europa ten un problema político que non soubo resolver aínda. E a isto engádese outro aspecto, tráxico: os serios problemas de certos estratos da súa poboación, tales como os maiores, os mozos, os inmigrantes, os parados, etcétera, pendentes, cada un do seu inhóspito e cambaleante futuro. E isto conduce ao noso maior problema: somos máis vellos, somos máis pobres, pero os ricos son máis ricos. Hai, pois, un brote agresivo de inxustiza e desigualdade.
Aínda que xorden receos por todas as partes, e máis coa maquillaxe do Premio Nobel de la Paz á UE (seguro que en Bosnia aínda se rin desta broma de mal gusto), hai que recoñecer que existe un camiño que a sociedade europea no seu conxunto percorreu modélicamente, un camiño común cara a unha identidade común, un benestar común e unha cultura diversificadamente común; un camiño que non percorreron por igual os políticos. Porque agora hai un abismo entre a sociedade europea e os seus políticos.

xoves, 6 de decembro de 2012

OS BANQUEIROS NUNCA SON CULPABLES

O máis triste de toda esta situación é que sempre pagan os máis débiles, o último chanzo, o que depende dunha simple nómina: o traballador; que nunca ou case nunca puido tomar unha decisión máis que elixir o fondo de pantalla do ordenador.
Os directivos, os que tomaban as decisións, os que xestionaban, os dos grandes soldos, axudas e outras prebendas ligadas ao cargo, eses nada: vanse de rositas coa conta corrente saneada e o piso asegurado.
Ben é certo que moitos españois se meteron en créditos arrepiantes, atraídos pola festa da barra libre. Créditos que apenas cinco ou dez anos antes xamais se terían concedido.
Entón por que se prestou diñeiro de forma tan irresponsable?
Quen permitiu que se prestase o diñeiro?
Quen concede os créditos?
Por que non se controlou, como se fixo sempre, o fluxo do crédito e se permitiu burlar unhas normas que regulaban as prestacións financeiras e bancarias?
Nesas respostas están os verdadeiros culpables, os maiores responsables do desaguisado no que estamos metidos. Pero é máis doado dicir que os cidadáns viviron por enriba das súas posibilidades, e esa ignominia de que "que teña débedas que as pague". Hai que foderse.
E o peor é que esa mensaxe cala entre moitos cidadáns e fan responsable o debedor e exculpan o acredor. Ai, a ignorancia...
Levamos xa cinco anos na lama sen tocar aínda fondo. Aínda nos quedan un par deles para facelo. Para tocar fondo.
Cantos cadáveres son necesarios debaixo dos nosos pés para poder tocar fondo canto antes?

mércores, 5 de decembro de 2012

POLÍTICOS E BANQUEIROS

Os bancos recibirán máis diñeiro, sempre máis diñeiro, o noso, o que pagamos cos nosos impostos; porque nós, os traballadores, pagamos por traballar e eles cobran do noso traballo tanto máis, canto máis medran. Os bancos son insaciables na súa ambición e non lles importa a situación das familias sempre e cando os seus amos, os ricos, reciban o que os cidadáns da pé perden.
Pedir aos responsables ou aos seus "mandados" (servidores) que denuncien a súa propia responsabilidade, culpable é un despropósito lóxico. A responsabilidade disípase cando o responsable ou o seu "mandado" é o que decide a responsabilidade derivada das accións "robatorias" (palabra proposta para usarse en lugar de accións bancarias)
E pregúntome: Son realmente tan ineficaces os banqueiros e os seus políticos ou realmente é unha estratexia para desplumarnos?
Reflexionemos un pouco:
Os préstamos ou subvencións dos bancos, moitas veces condonados ou recheos de facilidades, son un investimento para afectar as decisións políticas. A vontade dos partidos é comprada de forma descarada por medio de subvencións e préstamos a fondo perdido e máis que perdido. Deste xeito asegúranse o apoio político para as súas draconianas e abusivas medidas económicas en contra sempre do cidadán.
Os partidos políticos son aparatos burocratizados cuxo único obxectivo é alcanzar e consolidar o poder e instalarse nun estado de corrupción xeneralizado onde o que mais pode, mais rouba. Para lograr o poder, primeiro hai ser elixido e aquí entra en acción o mecanismo manipulador das masas, necesario para gañar as eleccións. Para iso requírense promesas e mais promesas que ao final non son máis que mentiras que se contan cada vez que abren a boca e que se desmenten en canto se ten o goberno.
A finalidade dos políticos, que hai moito tempo perderon os seus ideais, se é que algunha vez tiveron algún, é medrar grazas ás oportunidades que dá a política de estar no sitio onde se toman as decisións económicas.
Finalmente, a cuestión a resolver, é que necesitamos partidos e políticos con integridade moral para sacar adiante a España (a este país), xa que, hoxe en día, os líderes dos partidos políticos, os gobernantes do Estado se converteron nos servís representantes dos poderes fácticos: os ricos, os financeiros, a banca e xa sabemos o que estes queren e do que son capaces. DOREMA

martes, 4 de decembro de 2012

NON TOCAREI AS PENSIÓNS

Conclúe unha intensa semana política con outro incumprimento do Goberno de Rajoy que prometeu por activa e por pasiva - "se algo non tocarei iso serán as pensións" dixo o presidente en TVE- que non reduciría as pensións. Pois o fixo negándose a pagar a suba engadida do IPC do 1,9%, co que millóns de pensionistas españois verán reducido o seu poder adquisitivo, agora que moitos deles están a soportar cos seus pequenos ingresos as cargas engadidas das súas familias no paro, ou con débedas como as hipotecas. O argumento do Goberno é, unha vez máis, o de sempre: o empeoramento da crise e a necesidade de cumprir os obxectivos do déficit publico. E o atallo para alcanzar a devandita meta é o mesmo: castigo ás clases medias e os sectores mais desfavorecidos da sociedade.
O contrapunto a este desastre é a chuvia de millóns sobre a banca arruinada (37.000 millóns da UE avalados polo Estado e outros moitos miles do Frob), axudas á dilapidación autonómica e da vida política -mentres o gasto político segue intocable-, e como guinda deste pastel os indultos a torturadores e corruptos, así como unha indecente amnistía fiscal, mentres o ministro de Facenda nos anuncia actuacións "feroces" contra os morosos da Facenda pública e modais impropios dunha democracia, dun Estado e unhas Administracións como as españolas que son os primeiros morosos de España, ou que simplemente non pagan o que debían e tiñan contratado. Uns modais nada democráticos, con danos a Xustiza, e onde se inclúen decisións infames que protexen aos poderosos e os políticos, mentres o axuste do gasto social non cesa, a recesión crece e os impostos non paran de subir.
Así o cúmulo das promesas incumpridas por Rajoy alcanza ao esencial do seu programa electoral: IRPF, IVE, abaratamento do despedimento, Educación, Sanidade, amnistía fiscal e as pensións. E todo en prol do déficit e co argumento das esixencias da UE, o FMI ou a OCDE, coma se non houbese outra alternativa aos duros axustes.
A situación española non pode ser peor, aínda que todo anuncia que no ano 2013 que se achega a situación pode empeorar porque se alcanzarán os seis millóns de parados (camiño do 27% do paro), mentres se espera unha recesión próxima ao 1,6%, o que presumiblemente obrigará maiores recortes do gasto e novas subas de impostos. Dende a OCDE pídese outro ascenso do IVE, que desmente o Goberno coa mesma credibilidade que no seu día desmentiu todo o demais, mesmo as intocables pensións.
E co mesmo descaro porque ninguén dimite por todo iso, ou por incumprir o prometido, ou por equivocarse ao facer as previsións e cálculos que non funcionan, agora que parece claro que no Goberno se instalou a convicción de que mentir ou incumprir as promesas inclúe risco para os gobernantes. Máxime cando se goza dunha maioría absoluta e o primeiro partido da oposición atravesa a súa peor crise interna dende o inicio da transición.
Oxalá que acerte o Goberno e que lle saian ben as contas do déficit, a ver se se abre o ceo, baixan os custos da débeda e se enxerga algo de recuperación, porque moi dramático sería que despois de tanto sacrificio nos internásemos nun longo túnel de recesión. En todo caso o que non pode consentirse en semellante situación é a falta de exemplaridade dos gobernantes e da clase política que, entre outras cousas, non deixa de anunciarnos un día si e o outro tamén un novo caso de corrupción. PABLO SEBASTIÁN

luns, 3 de decembro de 2012

ÚLTIMA MENTIRA DE RAJOY: AS PENSIÓNS

Son mentireiros, mendaces, embusteiros, enganosos, falaces, farsantes, troleros, contistas, fuleros e tramposos. Infrinxen as leis, contraveñen a razón, violan a lóxica, faltan ao bo xuízo e insultan á intelixencia. Lexislan contra nós no noso propio nome, empobrecen os pobres para enriquecerse eles e enriquecer os seus amigos, condénannos ao paro para crear emprego, degradan o noso nivel de vida para pagar salarios millonarios a financeiros corruptos. E, ademais, non nos fan caso, ignoran as nosas queixas, rinse das nosas manifestacións e fan burla das nosas folgas. É hora xa de dicir basta; tempo de trasladar a todos e cada un dos deputados que nos representan - na súa propia circunscrición electoral, na súa cidade, na súa rúa, co maior respecto pero firmemente - a opinión que nos merece a actuación do goberno; de recordarlles que o seu compromiso é connosco e non co seu partido; de esixirlles que respecten a vontade popular e que impidan, dende a legalidade, a agresión permanente aos dereitos lexítimos de todos os cidadáns.

domingo, 2 de decembro de 2012

SEN PERDÓN

Non chego a concibir nin a entender, como se pode mesturar manicomio, con fraude, ladróns, especuladores e, traidores, por parte dos politicos e banqueiros.
¿Como se pode perdoar a todos aqueles que deixaron a miles de familias na rúa e sen traballo? Cando tiveron o poder nas súas mans, e a teñen, e o único que se dedicaron a dicirnos, é que llo mandaba Europa, aínda sabendo o que iva a suceder, e o que queda por vir, e ver.
Suicidios, nenos sen futuro, familias rotas de por vida, millóns de nenos ansiando o que só unha mínima minoria de nenos pódenllelo permitir, os seus pais, cando estes nenos que agora son os pauperrimos, fai un ano o tiñan.
Pódese perdoar todo isto.?
Eu creo que non! Como tampouco se pode aceptar o perdon, de persoas que se lles puxo por sufraxio no poder para defender o benestar social, non, para destruílo, e dicir que é por orde de Europa.
O único que fixeron é tirar a pedra e esconder a man, "como o capitan araña" a ordenes dos bancos e do poder empresarial, imos, dunha minoria.
Todos ao cárcere, sobre todo se son de esquerdas os que cometen un delito, que os de dereitas cometen os delitos coa mellor intención do mundo: encherse os petos co diñeiro que é de todos, que ao estar repartido doe menos.
Mal comezamos o ano e peor que vai rematar. Ao final se vai ser certo que non temos solución, os Españois, pero non hai que alarmarse que xa está no Goberno ese super home que para todo ten solución aínda que aparente ¿? que nunca fai nada, isto prodúcese cando un "fai as cousas como deus manda".
Total, que estamos en boas mans, nas de Mariano xa que ten a solución para todo, deixar que o tempo pase pues"no hai mal que cen anos dure", o malo é que a maioría non viven para contalo. Ciencia exacta, esta, onde as haxa. DOREMA

sábado, 1 de decembro de 2012

xoves, 29 de novembro de 2012

ANIVERSARIO

Antes da crise nos aniversarios facíanse regalos; ao cumprirse un ano da vitoria electoral de Rajoy, Aznar decidiu facerlle un regalo desagradable e cruel. Publicar que designou candidato a Rajoy porque Rato llo rexeitou dúas veces é un golpe a Rato, agora caído nun pozo, pero sobre todo é unha puñalada a Rajoy nas costas. Aznar demostra unha vez máis que antepón sempre os seus intereses aos de España, esa España que tanto pretende posuír, pois sendo moi de dereitas e presidente de supartido, debera desexar que Rajoy e o seu goberno tivesen respaldo neste momento. Pero el non dubida en debilitar á presidencia do goberno pois lle poden máis os seus resentimentos que o peso das súas responsabilidades. Aznar é todo un personaxe, mostra unha personalidade inmadra e escura con constantes expresións de sadismo.
E Rajoy tragando, calando e aguantando. Rajoy tanto como candidato como Presidente de Goberno foi unha decisión equivocada, o sabían uns e outros, mesmo quen lle votaron, pero se equivocan con el os seus inimigos ao xulgalo débil e velo en horas baixas, tragará, calará e aguantará. Non importa que sexa un mal político, é un supervivente e aprendeu moi pronto a esconderse detrás dunha coiraza. Desapegos, desdéns, desconfianzas, desaires dos seus votantes ou do seu partido non mellan a súa coiraza. Seguirá gobernando aínda que a moitos nos pareza terrible polas súas políticas, polo modo de facelas e porque, en fin, fai o contrario dun demócrata. E, por iso aínda que careza da xactancia agresiva de Aznar, as súas políticas son as mesmas que faría aquel. Recolleu firmas contra Cataluña, contra a lei de aborto e os seus ataques á política económica de Zapatero enténdense por pura conveniencia electoral pero agora demostran absolutamente a súa irresponsabilidade.
Só chegar ao Goberno envolvéronse no da herdanza recibida, pero nalgún momento Rajoy confesou que "quen me impide realizar o meu programa electoral é a realidade". Xa en Xaneiro  Sáenz de Santamaría afirmou "a realidade é máis dura do que pensamos e por iso serán máis duras as medidas" e agora reitérao. Entendemos que queren tapar aquela irresponsabilidade de "deixádea que caia (España), que xa a levantaremos nós" contando que a pesar de ter toda a información do que estaba a acontecer non comprendeu o seria que era a crise financeira e non sabían o dura que era a soga, a prima de risco. Cóntannos que eran unha oposición completamente inepta e que, grazas á crise, chegaron na mesma ineptitude. Que nunca foron capaces de ver "a realidade", que vivían fóra dela. Non é crible, non se pode crer tanta irresponsabilidade e incompetencia, por forza entendemos que menten para xustificar o inxustificable, a política que están a facer: unha política clasista que engorda os ricos e despoxa os pobres. Despóxaos non só dos seus dereitos no traballo e da cobertura social senón tamén de anacos da escola pública e da sanidade. O que recortan lévanseo e quédano. En realidade si que a realidade lles está a permitir realizar o seu programa de privatizacións e protección de privilexios.

mércores, 28 de novembro de 2012

VESGA (TUERTA)

A Xustiza española é retorcida, cínica e depravada. Dá noxo.
A Xustiza en España xa non é cega. É vesga e ademais retorcida, cínica, depravada. Dá noxo. Mentres o Consello de Ministros nos priva, unha semana máis, dun dereito constitucional, o emperador chinés da corrupción madrileña, Gao Ping, pode quedar en liberdade nos próximos días xunto con moitos dos seus colaboradores.
Convén pasar de longo polos titulares e ler as noticias completas aínda que doian. E doen. Gallardón volve recorrer ao truco da améndoa, erixíndose en progresista incomprendido polos reaccionarios que se opoñen ás súas novas taxas xudiciais. Repítese máis que o gazpacho, porque xa o intentou ao reformar a lei do aborto. Agora, os antigos somos os que nos escandalizamos porque un desempregado teña que pagar 500 euros por recorrer un despedimento improcedente. No fondo, flota a excepcionalidade da situación, esa inexorable austeridade que xustifica calquera medida de emerxencia.
Calquera? Iso cría o xuíz Andreu, cando buscou unha fórmula para reter máis de 72 horas os mafiosos que lavaban os millóns das grandes fortunas españolas para axudarlles a defraudar a Facenda. Aos antigos, ese delito parécenos claramente excepcional. Aos modernos, polo visto, non, porque nos venderon a súa discrepancia como un erro xudicial que conculcou un dereito constitucional. Ah! Pero eses dereitos existen nos excepcionais tempos que vivimos? Para os desafiuzados, non, para os parados, non, para os usuarios dos servizos públicos, non, para as vítimas dos bancos, non, para Gallardón, tampouco porque se acaba de cargar un. Pero para Gao Ping si existen. E quen define o que é excepcional mentres cada día sofren máis, máis persoas? Logo, os voceiros da España inmortal van, e pregúntanse por que lles terá dado os mozos por queimar colectores.

martes, 27 de novembro de 2012

O LIMBO DOS MERCADOS

Os tres motores económicos do mundo non están a funcionar á vez. China está arriba. Europa abaixo. EUA, lento. Os nervios do mercado manteranse a flor de pel.
Os investidores europeos tomaron con entusiasmo os últimos datos de China. O sector manufectureiro mostrou unha expansión durante novembro por primeira vez dende outubro de 2011. O crecemento pode ser débil, pero polo menos é positivo. A produción total e as novas ordes de exportación creceron, o que indica que China está a estabilizarse. A temida aterraxe forzosa segue parecendo menos probable que unha continuación do crecemento a un menor ritmo.
Os datos de EUA tamén son tranquilizadores. Os últimos datos manufectureiros mostraron un repunte. Os indicadores adiantados suxiren que a economía americana mellorará o ano que vén, sempre que EUA evite o chamado precipicio fiscal. Os recentes datos de emprego tamén son alentadores.
Pero os peores datos do sector servizos na eurozona nos últimos 40 meses esborranchan a foto. O que debería preocupar aos investidores é que a debilidade non está circunscrita só á periferia. Alemaña sofre dunha débil demanda dos seus veciños e unha perda de confianza propia: a actividade comercial caeu en 15 dos últimos 16 meses. Mesmo a economía alemá parece preto de contraerse no cuarto trimestre.
O problema profundo é que a crise da periferia non foi superada e os riscos esténdense ao centro. As últimas conversacións sobre Grecia deixaron o país cunha débeda insostible. España, Italia e Portugal están en recesión.
Polo tanto, o panorama da economía global ten mellor aspecto que o de Europa. O efecto arrastre europeo e o precipicio fiscal americano son preocupacións latentes. Se ambos os dous se superan, unha recuperación convincente traería ganancias aos mercados e un aniquilaría os bonos refuxio. Por agora, os mercados seguen atascados no limbo.

luns, 26 de novembro de 2012

FALEMOS DE RAJOY II

Mariano Rajoy é un home mediocre, moito máis proclive a obedecer e a seguir unhas pautas xa previamente marcadas que a deseñar unha política propia novidosa e ilusionante. É un gris administrador que se limita a seguir un camiño que outros xa trazaron, dende o núcleo duro de Europa. Isto, que xa se intuía mentres exercía aquela labor de oposición testana e cega (e moi fácil) durante os mandatos de Zapatero, púxose de manifesto con total claridade dende que asumiu o poder tras o 20-N do ano pasado.
O malo é que, xunto a esta política económica que nos afunde cada vez máis e que non parece levarnos a ningunha meta que pague a pena, o seu Goberno aproveitou para lanzar un ataque feroz contra moitos servizos públicos que funcionaban bastante ben e que procuraban unha mínima cohesión social a este país.
Hai unha obsesión por desacreditar o público e enxalzar as "virtudes" da xestión privada, aquela cuxo único obxectivo é maximizar os beneficios a curto prazo para uns poucos a custa de sacrificar todo o demais, como a calidade do servizo, a seguridade, e a estabilidade dos postos de traballo.
E, para acabar de empeorar as cousas, estase a producir paralelamente un menoscabo dos dereitos e liberdades democráticas. A toma de control de RTVE é un exemplo paradigmático do que estou a dicir, entre outras moitas medidas: a brutal suba das taxas xudiciais, o aumento das matrículas universitarias, os plans para modificar e limitar o dereito de aborto, o copago-repago etc. etc. etc.
Podemos concluír que Rajoy, ademais de ser un mediocre gobernante no plano económico, é un mal político que non disimula o seu desexo de retrotraernos en moitos aspectos a unha época pretérita, á que el parece botar de menos e que criamos xa superada.

domingo, 25 de novembro de 2012

FALEMOS DE RAJOY

Creo que é moi importante coñecer as persoas que nos dirixen para entender o que está a pasar.
O Sr Rajoy de profesión rexistrador da propiedade, é un funcionario de pensamento burocrático, el está para xestionar non para dirixir, como bo burócrata o está para cumprir co programa conservador europeo deseñado polos poderes económicos e relixiosos que queren unha sociedade civil máis débil e servil, imos como na Idade Media, se hai mortos feridos polo camiño, non pasa nada, el está a facer o que lle mandan.
Os seus ministros como non podía ser doutra forma, tamén son funcionarios na súa maioría:
Avogados do Estado: 2, Técnicos Comercial do Estado: 2, Inspector Técnico Fiscal do Estado: 1, Fiscal:1, Catedrático de Universidade Publica: 1, Inspector de Traballo: 1, Medico Cuerpo Salud Pública 1.Todos ten o seu posto fixo e ben remunerado e a súa xubilación asegurada para cando volvan á administración, como o caso da Sra Aguirre. Fagan o que fagan non van ter problemas, están blindados.
Dos catro que quedan tres están para queimalos nos postos de máxima tensión, Educación, Sanidade e Emprego dous do partido e un medio xornalista, o seu único obxectivo facer meritos ante o xefe e xa vimos o que fixeron e o que dixeron.
Queda o do complexo industrial Militar, que sempre toca.
Nunha palabra, é un goberno de Tecnócratas que se puxeron a pel de Políticos para obter unha vitoria política, pero que está Administrando como bos funcionarios os intereses dos poderes económicos e relixiosos dominantes en Europa. Para min, isto é unha ruptura coa tradición democrática e unha volta aos principios máis autoritario.

sábado, 24 de novembro de 2012

SEN NENOS

Esas beirarrúas polas que volviamos da escola están agora cheas só de avós
Un país con poucos nenos é triste. Unha sala de cine baleira tamén o é, aínda que non sexa comparable o dramatismo dos dous escenarios. Os nacementos decrecen en España. Nas razóns para este descenso interveñen o aumento da emigración e o descenso da inmigración. Pero nas análises que se fixeron desta mala noticia -mala, nun puro sentido económico; mala tamén en canto a que provocará decadencia social- non encontro que se contemple un dos temores que dende fai xa uns anos paraliza a vontade de ter descendencia: ¿é este o mundo que desexo para un fillo?, ¿poderei facer fronte á súa educación?, ¿perderei o meu traballo?, ¿terei diñeiro para unha canguro?, ¿cantas horas poderei estar coa criatura? As parellas rumían todas esas cuestións. Hai os que poden independendizarse, tamén os hai que o conseguiron, pero o que gañan non lles dá para ter familia. A pregunta é como llas apañaba a xente na época da fame, por exemplo. Naturalmente, os fillos viñan en moitas ocasións cando menos se lles esperaba. Non había planificación familiar e o sentido da independencia e a intimidade nun fogar eran distintos. Xa non somos como eramos.
Cando volvo ao meu vello barrio non podo evitar que me invada o pesadume: non hai nenos. A armazón urbana nacida do optimismo social dos sesenta cambiou. Esas beirarrúas polas que os nenos volviamos da escola están agora cheas só de avós. Iso é o triste: só hai unha idade, a terceira. Recordo que os venres decenas de nenos faciamos cola para a sesión dobre infantil do cine. O espectáculo eramos nós. Aqueles cines xa non existen. Para colmo, a Comunidade de Madrid anuncia que se remata iso de que os avós paguen só un euro os martes nas salas. Ou sexa, que uns non nacerán, e outros se van morrer de aburrimento.

venres, 23 de novembro de 2012

PERMISOS POR CASAS

O Goberno compite con outros países con fórmulas para vender o parque de vivendas
A iniciativa do Goberno de outorgar un permiso especial de residencia aos estranxeiros que compren en España unha vivenda de máis de 160.000 euros -algo que, con diferentes modalidades e obxectivos variados, existe xa en varios países- foi aplaudida pola patronal da construción e rexeitada pola oposición política. A medida é unha vía para diminuír o enorme stock que existe de casas sen vender (Catalunya Caixa cifrouno recentemente en 818.000) e está destinada ao mercado de cidadáns non comunitarios. Os socialistas ríscana de "ocorrencia" e os grupos á súa esquerda considéraa "ferinte" porque, din, supón "vender" os permisos.
Outorgar un permiso de residencia temporal a cambio dun investimento ou da mera demostración de solvencia económica non é unha política nova. Os estranxeiros con poder adquisitivo, ofertas e contratos de traballo xa pódeno obter en moitos lugares sen necesidade de comprar unha vivenda. O seu caso non ten nada que ver co dos inmigrantes que, cando buscan un permiso, se topan coas dificultades que formula un mercado de traballo deprimido, pero, de novo, non é este Goberno o que inventou esta orde de cousas que funciona en moitos países do noso ámbito.
A xulgar pola cantidade de diñeiro -casas dun prezo superior aos 160.000 euros- o obxectivo é dar saída a decenas de miles de apartamentos nas costas, procedentes do boom do ladrillo dos últimos anos e sobre os que hai unha débil demanda doméstica. Calquera iniciativa tendente a atraer investimento estranxeiro debe ser benvida. Pero hai que pedir aos poderes públicos que vaian algo máis alá, ademais de abordar problemas a curto prazo; que formulen medidas de longo alcance nas que a concesión de permisos de residencia se faga a cambio de investimentos máis produtivos, como acontece en Portugal, Francia, Irlanda e algúns estados de EUA.
Fai falta, en todo caso, moita máis información. O Goberno anuncia a posta en marcha, a curto prazo, do decreto de estranxeiría que permita dar estes permisos de residencia. Para que non sexa unha chapuza, terá que aclarar os detalles, as condicións e o alcance da medida. E explicar que precaucións se toman para que a iniciativa non se converta nun vehículo para canalizar diñeiro de dubidosa orixe.

xoves, 22 de novembro de 2012

PEOR QUE HAI UN ANO

Transcorridos 12 meses dende a gran vitoria de Mariano Rajoy do 20 de novembro de 2011, a oportunidade histórica que as urnas lle concederon trocouse nun tempo de esforzos agónicos para evitar o rescate completo da economía española a cargo de institucións internacionais e o risco de ruptura do euro. Este país continúa enfangado na crise de débeda, cunha destrución de emprego a ritmo acelerado (800.000 parados máis que un ano atrás) mentres a nacionalización de parte da banca continúa á espera de socorros financeiros trabajosamente negociados coas institucións da eurozona.
Ademais, o Goberno de Rajoy vese enfrontado practicamente a unha crise constitucional. Existen fortes tendencias internas no seu partido para recentralizar o Estado como procedemento de redución do gasto público e de mellora da eficiencia administrativa, mentres que Cataluña formula un problema político contundente cun movemento de orientación oposta, forxado por partidos comprometidos na idea de levar a cabo unha consulta soberanista.
O máis negativo do período transcorrido foi o estilo de Goberno aplicado. A escasa presenza pública de Rajoy configúralle como un líder tranquilo, pero demasiado afastado para unha sociedade angustiada que ambiciona sinais máis claras. Isto facilitoulle xiros políticos tan espectaculares -fora do seu programa, e aos que inicialmente se opoñía- como subir impostos, recortar profundamente os gastos sanitarios e educativos ou lanzar á area un banco malo. Tampouco parece que intentase negociar coa oposición e nin sequera aproveitou a vantaxe que lle daba a maioría absoluta para manter a normalidade parlamentaria de que o xefe do Goberno participe nos traballos da Cámara; todo iso completado co abuso do decreto lei.
Dende logo, Rajoy tíñao moi difícil á hora de facerse cargo dun país en crise, legado da última lexislatura de Zapatero. O déficit público do 9% en 2011 era un terrible punto de partida para cumprir coas esixencias europeas de austeridade e rigor, en particular as do Goberno alemán e a Comisión. Agora di que "o peor xa pasou". Sería desexable que acertase, pero deixouse retallos de credibilidade polo camiño ao desoír consellos tan razoables como rematar coa bicefalia á fronte dos asuntos económicos e tributarios, ou acordar coa oposición a repartición das cargas da crise e reformas de gran calado.
A peor consecuencia é que agora resulta difícil recoñecer un verdadeiro proxecto de país e que as correntes centrais da política, o PP e o PSOE, sofren un desgaste considerable e en paralelo -empezando polo propio presidente- fronte á espiral de protestas sociais. En vez de enfrontarse en solitario a unha crise descomunal, aínda está a tempo de apoiarse nos sectores máis responsables da sociedade e da política.

mércores, 21 de novembro de 2012

O FRACASO DE RAJOY

Cando se cumpre un ano do seu irresistible triunfo electoral na noite do 20-N, os grandes datos macroeconómicos demostran que, en contra do que dixo o presidente, a economía española non só non mellorou senón que foi a peor

01. Paro desbocado

02. Familias cada vez máis pobres

03. Prima de risco á alza

04. Contracción do PIB

05. Déficit público: difícil de controlar

06. Aumento da débeda pública

07. Crece a inflación

08. A fuga de capitais dispárase

09. A morosidade bate récords

10. Desafiuzamentos: 526 dramas diarios

España non se rompe, VÉNDESE, parece ser que a escalada de demolición do estado de benestar, por parte do PePe, ten establecido na súa folla de ruta un segundo episodio, que consiste en vender os activos, tanto públicos, coma privados a prezo de saldo, coma se dun país en demolición se tratase.
Un ano necesitamos, para coñecer, aínda que non ao 100 X 100, o verdadeiro programa do PP, os que candidamente lle outorgaron o seu voto, a estas alturas estaranse a dar cabezadas contra a parede, porque coa súa decisión o pasado 20 N, se converteron en cómplices deste desastre.
Á amnistía fiscal para os defraudadores, seguiulle as prebendas concedidas ao "Rei do Xogo", a isto séguelle o proxecto de conceder permisos de residencia a compradores extra-comunitarios, se adquiren unha vivenda tipo 2ª residencia, sobre todo para rusos e chineses (todos coñecemos de onde sacan a pasta estes tipos), hai que engadir os atropelos que está a cometer a "Excelentísima Caudillesa" Botella, a última a posta en venda, a prezo de "ganga" de varios edificios de vivendas sociais, iso si neste caso llos adxudica ao marido do seu coleguita a "Excelentísima" Cospe.
Ou sexa que imos camiño de converter o noso país nun verdadeiro "Mercado Persa".
Seguro que Marianico o "Impotente" para celebrar esta efemérides, se fumará un bo puro, aínda que sexa cubano, e durmirá unha boa sesta.  

martes, 20 de novembro de 2012

OPINIÓN

A calquera goberno lle conviría buscar o apoio dos sindicatos para saír da crise pero, para este, son o inimigo.
Eu tiven un profesor ao que lle gustaba dicir que as matemáticas non son unha opinión. Facíao sempre que nos pedía a solución dun problema e empezabamos respondendo pois eu creo que... Non me interesa o que vostede crea,  só pretendo que resolva a operación. Era un bo profesor, moito mellor do que eu chegaría a ser como alumna, e quizais por iso non esquecín aquela advertencia.
Volvo recordala agora, cando a aritmética creativa parece ter alcanzado o seu cénit. O meu profesor teríase morto de vergoña ao asistir ao bochornoso baile de cifras que xerou a folga xeral -custo, porcentaxes, número de manifestantes- e á inconcibible serenidade coa que algúns opinantes profesionais sostiveron números non xa falsos, senón mesmo imposibles. Pero a min, quizais porque son de letras, asómbranme máis outras opinións.
Por exemplo, que nun país onde a política está absolutamente desprestixiada, a corrupción absolutamente instalada, e a desconfianza da cidadanía nas institucións crecendo a ritmos absolutamente vertixinosos, tanta xente pretenda que as centrais sindicais son os malos desta película. Trasnoitadas, inútiles, impopulares, incentivadoras do odio social... Dá igual que poidan convocar dúas folgas xerais en sete meses, que teñan millóns de afiliados, que enchan as rúas de manifestantes, que funden o Cumio Social con centenares de asociacións de toda España. Para calquera persoa sensata é evidente que a calquera goberno lle conviría buscar o seu apoio para saír da crise pero, para este Goberno, os sindicatos son o inimigo. E nese punto, a máxima do meu profesor volve demostrar a súa admirable utilidade. Señores, a ver se deixan de opinar e resolven o problema dunha vez, porque levan xa demasiado tempo esborranchando a pizarra para nada. A.M.