domingo, 31 de marzo de 2013

O EURO XA NON É FIABLE

Meses de preguntas de aforradores e investidores sobre se podería desaparecer o euro e que pasaría nese caso cos seus aforros recibiron estes días resposta. Só para quen estea disposto a escoitala. Desaparecera o medo, aínda que era calma de pouco fiar. Aqueles que decidiron trasladar parte dos seus aforros a Alemaña, non encontraron nunca o meu entusiasmo. Se de alguén non é prudente fiarse é de Alemaña, salvo que se goce de pasaporte deste país, e aínda así. A metade dos alemáns temen polos seus aforros.
Despois do de Chipre, cos bancos pechados, incautación de depósitos e restricións de movementos de capital, case todas as preguntas que asaltaban os aforradores cada mañá, teñen xa resposta. E é desafortunadamente simple: na Eurozona (EZ) case todo é posible, e polo tanto, o euro non é fiable; salvo que Chipre o abandone.
Chegou o tempo de elixir entre o malo e o peor, e ao euro sóbralle a parte de Chipre, e seguramente algunha máis. ¿Por que se mantén entón a pesar de todo? Difícil adiviñar máis razón que a incapacidade do sistema financeiro europeo para soportar tal decisión. Se non fose porque as débedas de Chipre están baixo xurisdición da lei británica, o país estaría ás portas de abandonar o euro. Non hai ningún motivo económico interno que xustifique que o axuste da economía do país se vaia facer mediante unha depreciación interna en lugar dunha depreciación monetaria de máis eficaz e rápido resultado. Por que sufrir? Pola supervivencia de Chipre, pero tamén do euro, hai que empezar a sacar países. Chipre, Grecia, Eslovenia... poden ser os primeiros candidatos. Alemaña decidirá o momento, pero cada vez as dúbidas sobre que tarde ou cedo acontecerá algo disto serán menores. Acaso non era máis difícil de imaxinar un control de cambios, ou a incautación de depósitos? A verdade é que non, son só pasos no proceso.

sábado, 30 de marzo de 2013

venres, 29 de marzo de 2013

A GRANDE ESTAFA

Antes naciamos, traballabamos un bo número de anos e, coa xubilación, gozabamos dun ben merecido descanso de xeito máis ou menos desafogado. Esa era unha ecuación que formaba parte do noso plan de vida, do mesmo xeito que só un matemático poñería en cuestión que dous máis dous son catro avisándonos de que iso só é así porque operamos sobre a base dunha convención que denominamos sistema decimal.
Esa secuencia quebrouse ata tal punto de que, acaso naceremos, pero iso é o único, se é o caso, seguro da fórmula que empreguei ao principio. Iso para as novas xeracións que, de todos os xeitos, comprenden xa pola forza dos feitos, que se son gregos, portugueses, irlandeses, españois... (aos chipriotas parece que a idea é tiralos ao mar sen máis) deberán abandonar o país onde naceron ou, con sorte, traballasen a salto de mata e con contratos precarios; e, dende logo, non terán en absoluto asegurada unha vellez sosegada.
Para os cales nacer, traballar e xubilarse era un credo (como o sistema decimal), o que hoxe nos toca vivir é a evidencia dunha auténtica estafa: éo ter entregado ao Estado unha parte moi substancial do froito do noso traballo durante moitos anos e ter crido nun sistema social de base solidaria e pretendida xustiza distributiva, ou sexa, iso que coñecemos como a idea de Europa e o seu único achado verdadeiramente significativo: o estado do benestar.
Agora dísenos con absoluto descaro que a esperanza de vida aumentou e polo tanto é natural que se alongue a idade de xubilación, coma se unha persoa de 65 anos que talvez traballou (e cotizado) máis de 40 non fóra, como antes, como sempre, un ancián ou anciá a quen lle doen as costas, ten quizais hiperglicemia ou a tensión alta e o que desexa é pasear en paz despois de madrugar tanto, malcomido cada día e, en definitiva, ter feito achegas sobradas á sociedade.
De entre todos os insultos que nos vemos obrigados a aguantar cada día polos que nos gobernan, ese é un dos máis insoportables. Sobre todo porque o noso lozano e puxante rapaz que xa nin peitea canas é probable que aínda teña o seu cargo algún fillo no paro, máis a nora, máis acaso un par de netos. Pode mesmo que se na súa casa acolle a unha vásteza que gaña cunha merda de traballo algo máis de 900 euros que non lle dan para independendizarse a pesar de ter 35 anos, ao guaiabo sesentón quitaranlle o subsidio ese de 425 euros que viña cobrando dende que se lle rematou o desemprego e co que aguantaba como podía esperando a xubilación.
E, enriba, todo isto faise -din- para salvagardar o sistema.

xoves, 28 de marzo de 2013

MENTINDO

Como nalgunhas das parábolas do Evanxeo, a mentira é cuestión de porcentaxes. Refírome ás mentiras dos políticos. Sabemos que todos menten, porque a mentira é o caldo de cultivo da política: se non mentisen os políticos, que poucos votos obterían!
Pero volvo ás porcentaxes: pódese mentir un 5%, ou, ben, ata un 10%, poñamos. Pero tanto tanto... O do Evanxeo vai porque Xesús, cando fala de colleitas ou de intereses obtidos co bo negocio, sempre, como bo xudeu, supón diversas alternativas como resultado da acción económica: terras que dan o trinta, outras o sesenta, outras ata o cen por cento.
Pero é que AZNAR, ZAPATERO e RAJOY mentiron máis da conta. E ségueno facendo. E trátannos a todos como a estúpidos. E resulta que, non que os españois somos parvos, que sabemos que en todo este episodio dos papeis de BÁRCENAS, as contas saen, as contas son verdadeiras, corresponden a pagamentos en sobre e sen sobre, aos políticos, destes aos seus favorerecedores e volta a empezar.
Nunha rosca sen fin, que rebentou e que os deixou a todos co cu ao aire. Pero o poder é para iso: defenderse da verdade, defenderse da xustiza, seguir tapando e mentindo mentres se poida. Ata que o xuíz RUZ fale e fale forte, e diga o que ten que dicir sobre as trampas, marrullas e negociados do PP, dende o señor RAJOY ata o último dos untados do PP. Seguiremos esperando, "sen esperanza, con convencemento"

mércores, 27 de marzo de 2013

O PAIS PODE CON TODO?

O xoves almorzamos cos ERE de Andalucía, unha fraude que non é un asunto de tres ou catro golfos. É un caso de corrupción institucionalizada cunha desviación multimillonaria de fondos públicos diante dos narices dos gobernantes daquela autonomía.
Hai uns meses, pechouse unha comisión de investigación sen que houbese responsables -políticos, sindicalistas, empresarios- destes feitos, que acumulan 82 imputados e moitos detidos, entre eles por segunda vez ex director xeral de Traballo, o chibo expiatorio oficial ata agora. Pero non houbo dimisión ningunha entre os políticos.
O mesmo xoves, coa dose de cafeína do segundo café aumentou tamén a indignación ao ler que a cúpula directiva de Caixa Madrid se repartiu 71 millóns de euros entre 2007 e 2010, os primeiros anos da crise. Un atraco de luva branca con premios millonarios -o expresidente Blesa levouse 12,4 millóns- para uns directivos cuxa xestión está na orixe da ruína desa caixa que houbo de ser rescatada por 22.000 millóns de euros a conta de todos os cidadáns. Eses dirixentes premiáronse pola súa mala xestión e se despois foron de rositas. Mentres, os accionistas e os clientes enganados coas preferentes o perderon todo.
Falando de preferentes, a semana laboral concluíu o venres, que en Galicia foi un "venres de dores" especial para os compradores deste produto complexo e mal comercializado, que nunca debeu venderse en sucursais e a xente corrente que agora tamén van perder gran parte do seu diñeiro. Os ánimos están xustificadamente alterados, pero cabe esperar que impere a cordura.
Houbo outras noticias, como o espectáculo de dous xuíces "pelexándose polos papeis de Bárcenas", a vinculación finanzas do PP co caso Gürtel, a dimisión "en diferido" de Oriol Pujol, ramificacións dos casos Nóos, Campión, Pokémon... e outros que crean profunda indignación na cidadanía.
É o país que temos agora coa corrupción de cada día. Hai uns anos, cando se producía algún acontecemento político, económico ou social que parecía conmocionar os alicerces do Estado -caso Matesa, intento de golpe de Estado, accións terroristas... -, don Ciprián de Penalva sentenciaba: "O país pode con todo", e era verdade. Pero, de seguir así, ata cando pode con todo?

martes, 26 de marzo de 2013

MARCHEN XA

O PSOE necesita unha dirección que teña as mans limpas, a cabeza alta e a capacidade de acurralar sen piedade á dereita da corrupción e a impunidade.
O mundo non é xusto, pero vostedes deberían sabelo mellor que ninguén. O seu partido fundouse para combater, precisamente, a radical inxustiza dun mundo non tan distinto a este. Se fixesen un pequeno esforzo por recordar as súas orixes, talvez comprenderían mellor a realidade que os rodea.
A dimisión de Óscar López non arranxa o de Ponferrada. O de Ponferrada non o arranxa nin Deus, pero López tería que terse ido hai unha semana, porque tomou unha decisión monstruosamente equivocada, e iso non significa o mesmo que cometer un erro. A crise co PSC non vai desembocar nunha ruptura, pero esa crise nunca debería terse producido. José Blanco renunciará ao seu escano se se abre un xuízo oral, pero o mellor sería que o tivese feito xa.
Señor Rubalcaba, ¿é vostede consciente de que as súas componendas internas representan o único balón de osíxeno co que contan os populares dende que estalou o caso Bárcenas? ¿É que non se dá conta de que a súa pasividade, a falta de reflexos e a catarata de desastres que caracterizan a súa dirección, non fai máis que abrir buratos polos que o PP se escapa para seguir navegando con arrogancia por augas tan turbias que en calquera outro país augurarían un naufraxio inevitable? Marche, señor Rubalcaba, e lévese a señora Chacón, e todos aqueles que sustentaron os erros do último Goberno de Zapatero. Deixe paso a unha dirección que teña as mans limpas, a cabeza alta e a capacidade de acurralar sen piedade á dereita da corrupción e a impunidade. Pola contra, ningunha das súas culpas será tan grave como a de ter apuntalado no poder un Goberno inmoral, promotor de políticas económicas que están a arruinar a maioría dos cidadáns. ¿Non lle parece xusto? Se o mundo o fose, o Partido Socialista Obreiro Español non tería chegado a fundarse xamais. Almudena Grandes

luns, 25 de marzo de 2013

ESTAMOS LISTOS

Ao principio non eramos Grecia, logo non fomos Islandia, nin Portugal, nin Italia. Agora resulta que non somos Chipre, menos mal. Pregúntome canto tempo nos falta para que non sexamos España. Que alivio, cando salga Guindos na tele anunciándonos que non somos España! E é que, aínda que xa estamos a sufrir un corralito a prazos, non nos estrañaría que dun martes a un mércores, por dar exemplo, por experimentar, ou para provocar unha erección nalgún ministro de Finanzas impotente, nos roubasen tamén os aforros inxenuamente depositados nos bancos. Nese instante, tempo ao tempo, apareceríasenos Dolores de Cospedal, como a Virxe aos pastorcillos, proclamando: "Non preocuparse, nós non somos España".
Se cremos un programa electoral inverosímil, tragamos calquera cousa. Estamos a desexar que alguén nos diga que aquí non pode acontecer porque isto non é España. Pero aínda no caso de que fose España, tranquilos: seríao dun modo illado, ao modo das torturas de Diwaniya. É certo que para enganar tanto ao persoal tes que telo confundido previamente. E tes que telo confundido moito. Pero despois do despedimento en diferido de Bárcenas, estamos preparados para todo. Non hai máis que ver o papanatismo, nunca mellor dito, co que recibimos as informacións sobre a elección do novo papa. Non parecía que estivésemos a falar dunha institución antidemocrática, misóxina, patriarcal, homófoba e colaboradora esencial dalgunhas das ditaduras máis sanguentas do século XX, a española entre elas. Vía un o telexornal ou escoitaba a radio e non daba crédito. Significa que non hai oposición de ningún tipo e en ningún ámbito e que estamos maduros xa para que nos saqueen asegurándonos, mentres nos rouban, que isto non é España, nin aquel noso caixeiro automático.

domingo, 24 de marzo de 2013

BOTANDO BALÓNS FORA

Pobres lusitanos neste país. As choronas declaracións do adestrador do Real Madrid, José Mourinho, sobre as dificultades de ser portugués en España son moi reveladoras de certa forma de pensar. Un adestrador que se levanta máis de quince millóns de euros como salario. Que será cando se lle trate ben?
O cóctel de victimismo e nacionalismo sérvese unha vez máis cunhas lagrimitas de darlle esmola, muller, que non hai na vida nada como a pena de ser portugués en España entoada con sons de fado. Podería unirse o mesmo selecto club de carpideiras profesionais con membros de vestiduras tan resgadas como Anasagasti e Artur Mas. Supoño que o grupito de portugueses encistado no Real Madrid estará tamén a favor do dereito a decidir. A decidir o que diga a súa señora, claro, como todos. Outro xogador do mesmo equipo, Pepe, abunda na mesma idea: "Os portugueses do Real Madrid sentímonos perseguidos". Cobra cinco millóns de euros. e di que a Ronaldo, cun salario do Madrid de máis de dez millóns, non se lle trata con xustiza. A culpa, por suposto, é dos españois, di Pepe, e a causa sería a envexa española porque "España nunca tivo un xogador merecedor do Balón de Ouro". Portugal, subliña, pode alardear dos balóns de Figo e Ronaldo.
Palabras que non pasarían de ser sandeces son, ás veces, moi reveladoras dunha forma de pensar. Como as de Mariano Rajoy, socio, por certo do Real Madrid dende hai máis de vinte e cinco anos, cando ao ser preguntado por Chipre dixo non ser "partidario de que a xente perda os seus propios depósitos porque non ten ningunha responsabilidade nesta materia". Será que os castigados coa perda da paga extraordinaria, a suba do IVE ou a conxelación das pensións si teñen, a xuízo de Rajoy, responsabilidades na crise; caprichosos vivindo por enriba das súas posibilidades, non como os xogadores portugueses do Real Madrid, que viven modestamente de acordo cos seus ingresos e sofren en España unha persecución polas súas orixes lusas.
En que estaría a pensar José Saramago cando deixou o país irmán para virse a vivir a unha España capaz de oprimir así portugueses, vascos, cataláns, galegos, andaluces, estremeños, leoneses, casteláns e veciños de Motilla del Palancar?  
Bruno Traben-Mitbe

sábado, 23 de marzo de 2013

http://www.horadelplaneta.es/http://www.horadelplaneta.es/

venres, 22 de marzo de 2013

O PODER

Advirte José María Aznar de que a clase media española se está a deteriorar. E faino culpando diso os que non comulgan coas decisións dos populares ante a crise económica. «É insán», queixábase onte cando falaba das críticas.
E é que o expresidente é da opinión de que quen ten o poder ten a lexitimidade. Así, sen máis. E non é consciente de que o poder é algo que se exerce de prestado, unha condición para decidir e facer e desfacer durante uns anos, e tendo en conta a opinión do pobo, mesmo daqueles que non elixiron a túa papeleta.
Habería que recordarlle que ter emitido un voto nun día concreto non autoriza para poñelo todo patas arriba nin para desoír tantas voces que se negan a perder a forza de tanto berrar. Chámanse cidadáns. Cada un sofre o seu drama particular e coñece a súa situación. Dentro desa clase media, ou burguesa ou 'x', xa conviven moitas subclases: os que foron, os que queren, os que aspiraban, os que perden, os que malviven, os que aínda soñan... Son máis que votantes; son persoas, con preocupacións e medos.
Para eles o que se deteriorou non é un estamento, senón a confianza. E en cada casa aínda quedan moitas noites en vela por chegar. E o poder non é máis que un superheroe vido a menos que estivo hipotecado todo este tempo.

xoves, 21 de marzo de 2013

PP E PSOE, XESTORES MOI MELLORABLES

Os dous partidos que nos gobernan son tamén empresas de tipo medio con xestores e empregados... que formulan contas e poñen en práctica a estratexia que deciden as súas executivas, os políticos profesionais que cando gañan as eleccións gobernan e manexan enormes presupostos. A xestión dos partidos debería ser exemplar, proba de que os seus xefes son xentes serias, preparadas e responsables. Non obstante non é o caso.
A xestión de recursos humanos e nóminas do PP é manifestamente mellorable, contratan mal e despiden peor. Os casos Sepúlveda e Bárcenas. Situacións semellantes en calquera empresa privada levan ao relevo nos departamentos de persoal e mesmo máis arriba por deficiencias manifestas. Pero non pasou nada, tolerancia máxima coa incompetencia e mesmo complicidade con esta por razóns que só eles saben.
Ademais do departamento de recursos humanos o de asuntos legais tampouco brilla pola súa competencia. Tras moito meditar presentaron unha demanda en defensa da honra do partido contra o diario "O País" e quen tivese escrito os estadillos atribuídos ao tesoureiro do partido. José Antonio Zarzalejos criticou con fundamento a demanda tanto dende o punto de vista xurídico como político e estratéxico. Peor ademais o xuíz ao que lle correspondeu por repartición a demanda devolveuna por defectos de forma. Ou se trata de defectos intencionados, para que lla devolvesen, ou os letrados son uns incompetentes. Ambas as dúas hipóteses son como para o presidente e a secretaria xeral do partido se formulen revisar a organización da casa e a competencia profesional das cales a administran.
Ao outro lado, no PSOE, a xestión da moción de censura de Ponferrada non pode ser máis desafortunada; demostra tan pouco xuízo e ausencia de recto criterio, como para que varios dos dirixentes, por acción ou por omisión e tolerancia, cambien de ocupación. Con ironía o secretario xeral do socialismo madrileño dicía esta semana que lle preocupaba o "descuberto" que lle deixaban ao secretario xeral.
Rubalcaba máis que descuberto está contaminado do erro do seu secretario de organización. Tanto se consistiu coma se non se decatou non pode despachar o caso cun "cometemos un erro" e aquí paz e despois gloria. Os erros deben pagarse, aínda que só sexa por exemplaridade. O de Ponferrada indica un despiste na dirección do partido socialista, que debería levalos a acelerar o proceso sucesorio. A decepción entre a militancia é evidente e será crecente, porque carecen de referencia. Rubalcaba fixo un bo discurso no debate sobre o estado da nación, pero ninguén o escoitou; e a súa comparecencia estelar en Tele5 o pasado sábado deu unha audiencia moi baixa. Evidentemente os acontecementos superáronlle, canto antes mellor. Fernándo Glez. Urbaneja

mércores, 20 de marzo de 2013

ABUSOS

Algo debía renxer na lei que regula os desafiuzamentos cando o Goberno promoveu un código de boas prácticas que os bancos podían, ou, non subscribir. Coma se désemos por feito que as boas prácticas na relación entre prestamistas e prestatarios fose só unha presunción. E debía selo, porque, pola contra, para que facía falta tal documento, que, en definitiva, é papel mollado se se confronta coas cláusulas dos contratos. E o caso é que os mecanismos que regulan en España os procesos de desafiuzamento son, a xuízo do Tribunal de Xustiza da Unión Europea, abusivos para os consumidores e vulneran as leis comunitarias. Xa podemos gardar o compromiso de boas prácticas onde nos caiba, porque agora o que toca é facer reformas lexislativas para que os xuíces poidan protexer os cidadáns fronte aos bancos en determinados casos de execucións hipotecarias.
Tivo que sacudirnos unha crise espantosa e producirse casos dramáticos como consecuencia de ordes de desaloxo de vivendas para que sexa Europa a que saia ao rescate de consumidores atropelados pola letra pequena. Sucede coas hipotecas, pero poderiamos estar a falar das preferentes, cuxa letra non só é pequena senón incomprensible para unha inmensa maioría de subscritores que non tiñan ningún afán especulativo.
Todo parece consecuencia dun modelo no que a equidade nas relacións mercantís é unha quimera. E dun crecemento económico insán. Pero é lamentable que sucesivos Gobernos demorasen a reforma de normas que xa se ve a quen non prexudican. Carlos Agulló

martes, 19 de marzo de 2013

INDULTOS

Un indulto é unha medida de graza considerada na Constitución -e na da maioría dos países- como medida de carácter excepcional. Non parece que sexa algo tan extraordinario cando en España hai unha media de cincocentos indultos concedidos por ano. Tampouco dá demasiada confianza o feito de que o goberno non teña que xustificalos.
Se o Estado de Dereito moderno se basea na separación de poderes, que un destes poderes poida corrixir as decisións doutro debería, canto menos, renxer un pouco. Se ademais, para aplicar esta prerrogativa o executivo se apoia nunha lei de 1870, que non lle obriga a render contas nin a xustificar a decisión, converte en urxente o debate sobre a conveniencia de manter ou non este tipo de medidas ou, polo menos, como deberían ser regulados.
A Administración de Xustiza debe ser eficaz e rápida. Só co seu correcto funcionamento lograremos evitar a necesidade de dispoñer de medidas de graza. Se os procesos se demoran anos, como vén acontecendo historicamente no noso país, sinxelamente non estamos a administrar xustiza; polo tanto, o primeiro paso non pode ser outro que a dotación de medios á Administración de Xustiza. Non é entendible que nun mesmo país a Axencia Tributaria sexa un exemplo de eficacia e a Administración de Xustiza o sexa de todo o contrario. Se calquera persoa acusada de calquera delito tivo un xuízo xusto e recorrible en instancias superiores e o seu caso resolveuse nuns prazos razoables e con todas as garantías, non ten ningún sentido que o Poder Executivo corrixa ao Poder Xudicial.
Non obstante non me parece mal que se manteña esta opción. Esta renuncia ao exercicio do poder punitivo do Estado paréceme axeitada sempre que se garanta a equidade, a oportunidade ou a conveniencia da decisión. Aspectos todos que teñen difícil encaixe coa arbitrariedade que supón, nun estado democrático
, que se poida tomar unha decisión, por xusta que esta sexa, sen ter que render contas a ninguén

luns, 18 de marzo de 2013

A CAIDA DO IMPERIO

O PP prometíallas felices cando horadaba a confianza dos cidadáns, na política en xeral, para facer oposición ao PSOE. Dende o Goberno de Mariano Rajoy e as filas do PP, empurrados polos seus voceiros profesionais, puxeron en marcha o seu particular ventilador.
Ese que esparce o lixo a destro e sinistro, simplemente, para tapar o maiúsculo caso de corrupción xamais coñecido sobre financiamento ilegal dun partido político na nosa democracia e a súa incapacidade manifesta para sacar o país da crise económica. É bo poñer  os cimentos en que o PP está disposto a cimbrear do noso estado de dereito con tal de saír indemne electoralmente de tan inxente delito e ineptitude.
De entre os apaixonantes escenarios que nos brinda o mundo clásico hai un que pode parecerse á situación actual do goberno de Mariano Rajoy: a caída do imperio romano. Nese episodio histórico unha das razóns fundamentais do seu declive achábase no erro que cometeu Roma ao subvalorizar os bárbaros e, por suposto, pensar que canto máis preto estivesen do pensamento e costumes bárbaros máis tempo conservaría a súa hexemonía de poder. O erro foi inxente: Bárbaros e Roma remataron confundíndose ata desaparecer os últimos. O PP pretende confundirse cos demais. Elaborou un programa electoral para gobernar co que enganou millóns de electores incumprindo, ipso facto, os detalles que nel se contiñan en canto accedeu ao goberno. Non abondándolle con este grave incumprimento e observando a súa incapacidade para sacar ao país deste embrollo de recortes e desemprego agora decidiu, como os clásicos, facernos crer que todos somos bárbaros. A pesar da desafección política provocada pola turba ideolóxica do PP e a expansión intencionada de ideas antipolítica hai materias nas que nunca o PP poderá asemellarse nas súas accións de goberno ás decisións tomadas por gobernos socialistas. Abonda recordar a lei de igualdade, o matrimonio homosexual, a dependencia ou o incremento de pensións mínimas moi por enriba do IPC.
Os finais de ciclo, como se presentían nos últimos estertores do imperio romano, teñen todos o mesmo selo: na barbarie xeneralizada na que eles queren seguir gañando a batalla, e mentres non te convertas na solución aos problemas dos demais, te convertes no problema.

domingo, 17 de marzo de 2013

POLÍTICAS DE AUSTERIDADE

Son moitos os economistas -e os políticos- que rexeitan o dogma da austeridade cuxa crenza impón a Comisión Europea liderada polo chanceler alemán. Eses expertos -e moitas outras persoas que non saben de economía- sosteñen que as políticas de austeridade, cos seus axustes e recortes, non xeran crecemento económico nin confianza e, polo tanto, por si soas non van sacar da crise aos países que as aplican.
Pero hai outro grupo de economistas que non só defenden as teses oficiais, senón que acusan a Europa e a chanceler de brandos por non se opoñer aos rescates e medidas extraordinarias arbitradas pola Comisión Europea e o Banco Central Europeo para axudar aos países en dificultades, "porque o único que van conseguir esas axudas é atrasar os axustes que son imprescindibles".
Neste grupo está Hans-Werner Sinn, presidente do IFO, prestixioso instituto económico alemán, un gurú que hai uns días deixaba unhas cantas perlas relativas aos países do sur "que teñen que acometer unha sensacional depreciación interna sen escusas: iso ou o final do euro". Para España recomenda ao presidente do Goberno que aprobe outra reforma laboral "que flexibilice os salarios á baixos", como fixo Schröder en 2003 en Alemaña, e afirma que ao noso país lle espera unha década, mesmo máis, de austeridade ata chegar a unha depreciación interna do 30% ". Que longo fiádesmo, diría Don Juan Tenorio.
Parece que con este segundo grupo de "pensadores" que avoga por máis austeridade, sintoniza Bruxelas, que admite que España está a cumprir, pero pide máis. Entre as súas recomendacións está a suba do IVE e dos impostos ambientais e proseguir coa reforma laboral, que "podería estar a empezar a ter un impacto" na moderación salarial, a reforma das pensións e un maior control das comunidades autónomas, que para a Comisión Europea deben estar a gastar, recursos en sanidade, educación e outros servizos por puro capricho.
Espérannos, polo tanto, máis sacrificios, cuxos resultados serán máis recesión, máis caída de empresas, máis paro e menos consumo, un círculo perverso que xira en dirección oposta ao que significa estimular o crecemento da economía.
Con tantas medidas de austeridade seguramente dentro de dez anos teremos controlado o déficit público, pero a custa do crecemento, unha factura de impredicibles consecuencias políticas, económicas e sobre todo sociais, porque detrás de tantos axustes e recortes pode chegar un estalido social.

sábado, 16 de marzo de 2013

FACENDO O INDIO

É a última. Enrocados en torno ao que non é pero foi; con iso de que non está pero estivo e non ten que ver con eles pero vivía alí, tiña despacho e unha libreta que os pon colorados, os populares montaron outro número para intentar esquivar, ocultar, apartar, esquecer, as súas contas e contos....
O señor Pons, por certo obrigado a declarar ante o xuíz para explicar que sabe do penoso asunto de Urdangarin e Cia, dixo que van pegar a orella ao asfalto e repetir en voz alta o que oian na rúa... ao meu recórdame as vellas películas de indios e vaqueiros onde os síux poñían a orella sobre a verde pradaría para detectar a chegada do "cabalo de ferro" ou o galope do Séptimo de Cabalaría.
Ou sexa que o Partido Popular non se decata do que pasa na rúa, nesta inmensa pradaría onde os cidadáns berran as súas coitas, e ten que poñer a orella sobre o asfalto...
Pois verá vostede, señor Pons a xente recorda que o acosador de Ponferrada, era militante do PP e sendo militante, tamén alcalde, deputado rexional e senador polos populares. Por ser un dos seus ¿recorda señor Vice- secretario do PP? defendeuno ardorosamente Ana Botella....
Non fai falta poñer a orella no chan para decatarse que o PP arroupa, aquí en Galicia, a un alcalde que será xulgado por acoso e ameazas. A outro que insiste en seguir no seu cargo a pesar de ratificarse a súa imputación no caso Pokémon...
E non fai falta, señor Pons, que poña orella en terra (a postura é incómoda e non se escoita nada, palabra, salvo nas películas do Oeste) basta con camiñar polas rúas, preguntar á xente -mesmo no seu propio partido- para encontrar miles de cidadáns rexeitando, protestando, polas medidas do goberno... Por certo: o luns Rajoy iniciaba un acto de apoio a Cospedal dedicándolle un saúdo a "os patrocinadores do evento".
Eran Rede Eléctrica e Asisa. Ten coña! Dous "padriños" aos que o seu afillado axuda. Asisa vén a pola sanidade pública desmantelada, segundo repiten a berros médicos e demais persoal sanitario, e que xa se cobrou vítimas. ¿E a rede eléctrica? Pois recibindo prebendas e subindo o recibo.
E eles facendo o indio...

venres, 15 de marzo de 2013

MONTORO E O MEDO

Non sei se será por "creador de opinión", ou por panoli que paga relixiosamente os seus impostos, polo que a Axencia Tributaria me denega desgravar o teléfono que como xornalista abundantemente uso, o bolígrafo co que escribo, o ordenador ao que traslado o escrito e o servizo de Internet que o envía, sexan libros ou artigos, á editorial ou á axencia que os publica. Suponse que un autónomo pode desgravarse aqueles gastos imprescindibles para allegar os ingresos polos que tributa, pero a voraz Facenda é xuíz e parte, e dende que a dirixe Cristóbal Montoro, diríase que tamén lexisladora e policía.
Que os cidadáns defrauden a Facenda é malo, pero peor é que Facenda defraude os cidadáns. E niso anda o sorrinte Montoro, na amnistía fiscal ao gran defraudador e na persecución do humilde autónomo, sexa este perruqueiro, cómico ou "creador de opinión" segundo a súa cualificación tan hiperbólica como inmerecida. Moi preto del, na sede central do PP da madrileña cale de Xénova, tivo o señor Montoro durante décadas un defraudador fiscal, evasor de capitais e presuntamente algunhas cousas horribles máis, que podería instruílo sobre todo o tocante ao escamoteo do diñeiro, do propio e do alleo, a menos, como é natural, que o señor Montoro non necesite instrución ningunha ao respecto, en cuxo caso saberá que ao Erario, á Facenda Pública, a manteñen, mantémola, os curritos, os perseguidos e multados por calquera parvada, en tanto que os Bárcenas da vida, que son uns cantos, llelas arranxan, mesmo estando a soldo do partido do señor Montoro, para non achegar un duro.
Pero é que, enriba, ao aínda ministro de Facenda lle deu por ameazar os que ousan discutir as políticas antisociais do seu Goberno, sexa dende as columnas de opinión ou dende a gala dos Premios Goya. E faino, ou amágao, nun tris de conculcar a lei que protexe a privacidade e as que impiden o uso sectario da información confidencial que as institucións manexan, Facenda no seu caso. Xuíz e parte, lexislador e policía, a Montoro debe parecerlle pouco amedrentamento ese, e lánzase, coa súa risilla característica, a engadir pola súa conta algo máis de inseguridade xurídica á moita instaurada en España polo seu Executivo. Como dar, dá medo, moito medo.  Rafael Torres

xoves, 14 de marzo de 2013

"DEMOCRACIA"

Encontrámonos nun momento de desencanto democrático precisamente na zona en que se inventou o sistema, mais que votar parece que 'anti-votamos' ou que votamos en contra nosa sabéndoo. Esa situación estraña debe ter algún motivo, algunha explicación para esta especie de loucura política colectiva e só ocórreseme unha raíz: non temos claro o que en realidade queremos dicir cando dicimos "Democracia", ou mellor dito, intereses individuais sobrepuxéronnos unha idea de "Democracia" acorde aos seus desexos e o seu egoísmo cego.
Se nos preguntan que entendemos por democracia moitas das respostas pareceríanse a dicir que o goberno elixido por todos para que nos goberne a todos e de maneira que coide o interese xeral. Non obstante o que chamamos neoliberalismo colleu o volante da democracia e fixemos 'a volta o taxista' ou sexa un xiro de 180º graos acelerando e indo na dirección contraria 'a todo trapo'. Convencéronnos que o interese primordial da democracia é manter co esforzo de todos os intereses dunha pequena parte privilexiada donos de bancos e megaempresas facéndonos crer que esa é a columna vertebral da sociedade, que se deixamos afundir a estes imperios nos afundiremos con eles e para conseguir mantelos temos que prescindir de todo o que deu un pouco de calidade á vida ou nos permite simplemente sobrevivir. A isto é ao que estamos a dedicar o que chamamos "Democracia" resultando ser o contrario do que se pretendía que fose ao inventala e agora somos unha procesión que imos con velas e descalzos a penar para pedir perdón polos pecados dos que malgastan o arrebatado.
Se esta "Democracia" non é de calidade é porque os 'demócratas' non o somos, non quero pensar que por masoquismo senón por que souberon 'levarnos ao horto' con moita arte. Un momentiño facendo o parvo non vén mal para un fin de ano e pensar que nos divertimos, pero facer o parvo todo o ano descompón o corpo. DOREMA

mércores, 13 de marzo de 2013

O DESGASTE DAS INSTITUCIÓNS

Fernándo Glez. Urbaneja
O último barómetro do CIS perfora o chan do pesimismo nacional; ata o 92% dos enquisados ven a situación económica entre mala e moi mala e o 86% ten o mesmo xuízo sobre a situación política. Peor que hai un ano e sen sentimento de mellora para o futuro. Son os peores datos da serie longa, peor mesmo que os dos anos 1995/96, co fin da longa etapa socialista encabezada por Felipe González; e peor por suposto que durante os últimos meses de Aznar (2004) e de Zapateiro (2012). Imos a menos e imos a peor.
Este sentimento inquieta na Moncloa e tamén na cabeza doutras institucións, incluído o partido socialista. Todos eles estiman que non é para tanto, que os medios e, especialmente as televisións, acentúan as preocupacións e converteron os políticos (incluída a Coroa) no branco dunha programación intenso, tensa e banal. E dende as institucións trasládanse aos medios (aos editores) avisos para que rectifiquen, apelando ao patriotismo e ao instinto de supervivencia.
A última enquisa do CIS (2.700 entrevistas a segunda semana de febreiro, en pleno asunto Bárcenas) manteñen o PARO e a crise económica, como principal preocupación dos españois, para situar inmediatamente despois a corrupción e os políticos, desprazando o terrorismo, a seguridade e a inmigración a unha posición testemuñal, ao final da lista. Aos españois preocúpalles moito (máis que nunca a sanidade, a educación e as pensións, nesa orde. A sanidade, universal e gratuíta, era un elemento de tranquilidade e mesmo de identidade nacional; tamén as pensións e a educación, que agora ven en perigo as pensións. Nada conspira máis e peor contra o patriotismo que a inseguridade de dereitos que parecían conquistas sociais non reversibles.
Unha razoable igualdade de oportunidades ante bens públicos como a saúde, o envellecemento, a educación... é piar esencial dunha sociedade aberta, moderna e segura. Cando se fende ese piar as institucións debilítanse, a confianza decae e os políticos empezan a ser odiados. Sinalar ao mensaxeiro, culpar aos medios e aos xornalistas do pesimismo nacional non contribúe a solucionar o problema e a reverter os sentimentos.
Para cambiar os sentimentos dos españois non hai que amordazar e meter en disciplina aos medios. Do que se trata é de facer política, de propoñer obxectivos, de dar explicacións, de escoitar á gente.Y non é iso o que se está a facer, todo o contrario, o que hai é propaganda, argumentarios, escusas e desdén pola opinión pública. Por todo iso a colleita é coherente: os cidadáns non se cren nada.

martes, 12 de marzo de 2013

AUGA E ALLO

Que dixo a "troika" que debemos traballar máis, cobrar menos, xubilarnos máis tarde e pagar máis diñeiro nas compras. E á vez din -e cóntao Mariano moi oufano e aplaude a súa bancada, que debe estar fumada- que moi ben o feito ata agora, que están moi contentos de nós e que ademais da reserva espiritual de occidente, oriente e a estratosfera, se seguimos a folla de ruta alcanzaremos a meta e, no caso contrario, auga e allo.
Logo en voz baixa, e para que non o oiamos os cidadáns da pé, cóntannos que subiu o paro ata cifras insoportables e que a sanidade, malia o céntimo da gasolina e o copagamento de medicinas, prótese e algúns actos clínicos, está á baixa e que, mentres aquí os papeis de Bárcenas ou os de Crespo non acaban de aparecer, alá -e sen escoitar sequera ao Espírito Santo- os cardeais esixen coñecer os segredos do caso "Vatileaks", onde contan as miserias do Vaticano.
E mentres Torres-Dulce, o fiscal nomeado por Gallardón, abre un expediente para destituír o fiscal xefe de Cataluña por defender unha consulta á cidadanía dentro da legalidade, aquí o superxefe da Xunta en Ourense segue sentado no seu cargo e, por poñer outro exemplo, no Concello compostelán hai un forte olor a podre que non chegou aínda ata o Pazo de Raxoi, onde ten asento o xefe da Xunta.
A contratación está baixo mínimos, no subsolo -co que supón para a perda de postos de traballo e do beneficio social que toda obra pública significa para a cidadanía- e baixando dos peores niveis nos días máis duros da longa crise.
E segue a telenovela da "princesa" Corinna, que xoga na liga dos mellores e gratis. Agora o xefe dos espías declarará este mes para explicar se dona Corinna "trinca" comisións como os alegres rapaces de Gürtel ou soamente pasaba por alí antes de entregarse á caza maior... De paso, o gran xefe da nosa "CIA" podería explicar á cidadanía como un asasino ultra só cumpriu catorce anos dos 43 aos que o condenou un tribunal, asesora hoxe as Forzas de Seguridade do Estado.
Non se comprende, xefe, o que non se entende.
Ah, xa: auga e allo.

luns, 11 de marzo de 2013

DEMOCRACIA, POR FAVOR

É vox populi que os partidos políticos están desconectados dos cidadáns, e que é os grandes protagonistas da deterioración das institucións, parlamentos, universidades, Poder Xudicial... No deixando de ser contraditorio, e grave, que os seus dirixentes aludan reiteradamente ás excelencias da democracia e sexan eles, precisamente, os que menos predican co exemplo nos seus propios partidos, en contra do mandato constitucional conforme ao cal "a súa estrutura interna e funcionamento deberán ser democráticos". Así as cousas, vimos comprobando con inquietude unha fractura do principio da separación de poderes, a ausencia de debate en Congreso e Senado entre as forzas políticas, que todo foi xa, previamente decidido no seo de cada partido, que entre eles fan a repartición segundo as súas cotas de poder, como o nomeamento dos altos cargos do Poder Xudicial etc.
Que un partido estea en mans duns poucos, que permanecen na dirección sine die, sen saber como nin por que, nin cales son os méritos contraídos, é incompatible coa natural e democrática renovación de ideas e persoas. Lamentablemente, esa é a deriva pola que navegan todos os nosos partidos, onde internamente non se admite crítica ningunha, e se algún librepensador ten a ousadía de discrepar co discurso da dirección, arríscase a ser marxinado ou, peor, a ser acusado de deslealdade, e expulsado.
A loita pola democracia non se pode reconducir, paradoxalmente, ao contrario do no seu día pretendido, a outra ditadura, agora a dos aparatos dos partidos, dos popes e submisos asalariados. Para evitar esa indesexable e antidemocrática perpetuación do político, abocada á corrupción, sería ideal normativizar a prohibición de que ningún cargo directivo puidese durar máis de dous períodos, de catro anos cada un; e é que, en definitiva, de non se producir ese cambio material, a cidadanía se afastará cada vez máis dos políticos, da política.

domingo, 10 de marzo de 2013

PROGRAMA ELECTORAL

Cando un Presidente de Goberno declara a todos os españois que non lle gusta facer o que fai, que se ve obrigado a machucar a clases medias e baixas pola herdanza recibida dun deficit alto ocultado por PSOE, mente.

En 2010 ZP argumentou que recortar soldos de funcionarios e conxelar pensións non estaba no seu programa, pero que se vía "obrigado" a iso por culpa da crise. O seu argumento era falso, a súa covardía ante os ricos e a súa contradición ideolóxica pasoulle unha factura que está a pagar o PSOE aínda co moderado Rubalcaba. Rajoy continúa co mesmo argumento falso para facer recortes a clases medias e baixas en vez de ás clases altas simplemente porque obedece á súa ideoloxía conservadora e así veo "xusto" pero mente cando di que é a única opción. Ambos os dous poderían telo evitado, gravando impostos a grandes fortunas e entidades financeiras como taxa tobin e ás Sicav, impostos patrimonios obrigatorios e de sucesións, crear máis tramos de IRPF para rendas de capital, pero elixiron non o facer. Polo tanto, é absolutamente falso o da única opción posible e inevitable. GESTHA fixo en maio unha proposta real e concreta sen recortes a clases medias e baixas para aforrar 63 mil millóns.
O PSOE non ocultou nada que eles non soubesen. O " E ti máis" persiste por culpa deste sistema electoral bipartidista que se enconado en odio visceral, e que prexudica ao debate real de argumentos e ideas e á resolución dos problemas dos españois. Polo tanto, insistamos nun cambio de lei electoral que rompa definitivamente con vicios do bipartidismo insán.

sábado, 9 de marzo de 2013

CORRUPTORES E CORROMPIDOS

Día tras día, cunha monotonía angustiosa, sucédense episodios onde, desgraciadamente, a corrupción é protagonista. Fálase moito de corrupción, e ás veces cálase o máis importante, que hai dúas clases de corruptos, os suxeitos activos que promoven a corrupción, e os suxeitos pasivos que se deixan corromper.
Corruptores e corrompidos son a cara e a cruz da mesma moeda, e non existirían uns sen os outros. Se os corruptores encontran motivo para ir repartindo prebendas a cambio de favores, é porque hai corrompidos dispostos a facer favores a cambio de prebendas. Unha cousa chama á outra. Se é malo o que compra vontades, tamén é malo que as vende ao peso.
Cando un individuo, chámese como se chame, comeza a repartir sobres con diñeiro de dubidosa procedencia, é porque sabe que hai xente disposta a recibilos e gardar un silencio cómplice. E quen di sobres, di traxes, ou bolsos ou comisións.
Unha sociedade sa, é unha sociedade que non permite que se produzan estas relacións perigosas. Cando este espírito de moralidade cívica se consegue, os corruptores teñen que largarse a outras latitudes cos seus sobres, os seus traxes, os seus bolsos e as súas comisións.
A corrupción existe porque existe un caldo de cultivo, onde pode crecer e desenvolverse ao seu antollo, onde hai xente que fai e xente que deixa facer, xente que paga e xente que cobra, xente que executa e xente que mira para outro lado. E tamén, como non, xente que recibe unha pasta gansa pola súa cara bonita, pero que cando agarran ao corruptor coas mans na caixa, se escandaliza e proclama aos catro ventos a súa inocente ignorancia. Eses son os peores, eses fariseos que van de honrados e son uns corruptos de dobre cara.

venres, 8 de marzo de 2013

E QUE ESPECIE PERVIVIRÁ?

Erik S. Reinert, na Globalización da pobreza, explica como os países pobres se especializan en ser pobres a partir de organizar o seu sistemas produtivos en rendementos decrecentes (os que alcanzado un limite a produción, -como na agricultura-, cada vez resultan menos rendible), mentres que os países avanzados baseándose na tecnoloxía e a tecnificación aplican procesos industriais de rendementos crecentes (que como nos software, canto máis mercado cobren máis rendibilízase o primeiro investimento).
Isto é o que conseguiu o sistema produtivo deste país coa deslocalización, (desprazamento produtivo como  Zara ao terceiro mundo), e a preferencia pola especulación no sector da construción contra a creación en sectores técnicos avanzados. É así como nos últimos 20 anos perdemos preto de dous terzos da incipiente industria de rendementos crecentes que iniciaramos.
Esta é a posición que Alemaña/Norte lle destina ao sur. Non só unha posición de debilidade económica forzada polo sistema financeiro, senón o noso encorsetamento en sistemas produtivos que privilexie a súa posición no futuro (con amigos como estes non se necesita inimigos). Pero o máis lamentable é a incapacidade e a inoperancia duns gobernos incapaces de comprender que se ha de facer por devir o seu país e os seus cidadáns. Ancorados, -como este actual-, na súa reaccionaria posición ideolóxica, nin sequera son capaces de entender a perdida de posición particular que temos fronte a estes outros reaccionarios que se consideran, na visión global ideolóxica, privilexiar a súa fronte aos seus veciños.
Ás nosas "aguias", abóndalles, na pobreza intelectual que representa impoñer a ideoloxía como todo fin, con limitarse a ofrecer unha promesa de futuro que nunca se alcanza mentres destrúen o presente: o traballo, con 6.000.000 de parados; a industria, coa deslocalización que leva a capacidade produtiva fóra das nosas fronteiras sen que se estableza limite algún; o coñecemento alcanzado, ao botar o que hai nos nosos mozos licenciados nos brazos dos cales nos destinan ao sector terciario; deteriorar os niveis de prestación social conseguidos recortando só no gasto mentres permiten a fuga de capitais e a fraude fiscal; facilitar o empobrecemento mediante unha depreciación interna, a través dos salarios, desproporcionada que só facilita a mellora dos beneficios empresariais.
Esta é a realidade que contrasta contra o menos prezo que polo social había, entre liñas, na posición do presidente dos empresarios, o pasado domingo en Salvados, como cristalización dunha ideoloxía que se basada no lucro.

xoves, 7 de marzo de 2013

A ERÓTICA DO FODER

No meu primeiro post sobre #noespaisparaincorruptibles advertía de que detrás dos innumerables casos de corrupción en España había tamén "unha raíz antropolóxica e machista. O poder atrae máis poder. A avaricia, máis avaricia. O sexo, máis sexo. Queren máis e máis, e máis. Fabricantes de burbullas que si explotan".
Unha raíz machista?, preguntoume unha amiga nada partidaria das diferenzas de xénero. Non hai homes e mulleres. Hai persoas. Así aforramos o masculino plural tan xeralista e xenital.
Machista? Si. Mario Conde é un magnífico exemplo.
O exbanqueiro, candidato populista zorregado por Galicia, tertuliano de lentes imantados subido á noria entre gatos escaldados de viño fervente, quizais esconda un mangado de frustracións. Ou non. A memoria é selectiva. Especialmente se se pasa das máis altas cabanas aos máis baixos pazos. Vaia saber vostede.
Houbo un tempo, finais dos 80 e principios dos 90, en que don Mario cultivaba un desexo: copulaba co planeta Terra. Sentíase dono do mundo. A metía ben dura ata o máis profundo. Gozaba dun orgasmo interminable. Así llelo relataba aos íntimos reunidos en torno a unha boa mesa, nos cafés, as copas e os puros, cando a euforia se apoderaba do seu talento. ¿Como non se lle ía multiplicar o ego ata o infinito ao terse convertido no modelo a seguir por tantos mozos? O gran banqueiro. San Mario del Gran Poder (con permiso de Jesús del Gran Poder, pero esta é outra historia).
Tiña o mundo nas súas mans, ou polo menos así críao. Tan aferrado, que soñaba que se o estaba follando. O poder atrae máis poder. A avaricia, máis avaricia. O sexo, máis sexo. Queren máis e máis. Chamábanlle, chámano, a erótica do poder.
Máis tarde chegou a longa caída de Conde. Confirmouse o refraneiro que sostén que todo o que sobe baixa. Iosu de la Torre

mércores, 6 de marzo de 2013

UN ATENTADO AO MUNICIPALISMO E AO CIDADÁN

Os concellos supoñen o 14% do financiamento da Administración pública. Moi lonxe do 25% anhelado historicamente polo municipalismo. Con este anaco de pastel, os concellos asumen competencias que non lles son propias. Un de cada 4 euros que se gastan vai destinado a servizos públicos que deberían prestar outras administracións. A débeda do Estado ascende ao 77,4% do PIB (695.519 millóns o terceiro trimestre do 2012), mentres que a dos concellos se sitúa no 4,1% (43.802 millóns). Con estes números, pódese afirmar que a reforma do Goberno supón un atentado ao mundo local. Non é xusto que quen come máis pastel faga menos dieta.
O ministro Cristóbal Montoro introduce un toque populista para xustificar o atropelo. En nome da austeridade, anuncia que o 82% dos concelleiros non cobraría e, en plena detonación controlada dos casos de corrupción, di que o edil mandará menos e que os funcionarios terán máis poder. A imaxe duns técnicos tutelados polo Estado e un salón de plenos reservado a xente que se poida dedicar á política local sen cobrar devólvenos ao franquismo.
A xente quere listas abertas, e Montoro rompe o principio democrático de igualdade de oportunidades na elección. O soldo público digno forma parte da garantía contra a corruptela, e o ministro prefire reservar tal privilexio a un 18% dos electos locais.
Municipios debilitados e deputacións fortes, como antano, non forma parte da tradición española. Pero vendo que o Concello de Madrid supera nun 25% a débeda dos 947 municipios cataláns xuntos, resulta evidente que a reforma do PP non está feita pensando na nosa realidade local. Nada novo baixo o sol.

martes, 5 de marzo de 2013

FEOS PROGNÓSTICOS

En 2012 perdéronse 805.000 empregos. Segundo a UE, en 2013 o paro crecerá outro medio millón
Os representantes máis prudentes do Goberno son conscientes de que o PP só poderá presentarse ás próximas eleccións a finais de 2015 (se estas non tivesen que adiantarse, o que non contemplan) cun avance esquelético no mellor dos casos: que o cidadán se diga que nese momento o futuro é mellor para el que catro anos antes. Non poderá esgrimir nin cifras de crecemento robusto na economía, nin unha cifra de parados moito menor dos seis millóns de persoas.
Para que algo tan modesto aconteza deberá mellorar a conxuntura das estacións intermedias, este ano e os dous próximos. Eses mesmos representantes do Goberno opinan, por exemplo, que non se cumprirá o consenso dos servizos de estudo nin dos prognósticos recén presentados pola Comisión Europea de que a economía decrecerá este ano un 1,4%. Tampouco o Executivo terá acertado poñendo un -0,5% no seu cadro macroeconómico. Á vista do desenvolvemento dos dous primeiros meses do exercicio, o Goberno cre que a economía terá en 2013 un crecemento negativo de "só" o 1%.
Tamén terá que cumprirse unha segunda condición: que Bruxelas non estrangule máis o crecemento potencial da economía española esixindo unhas taxas de déficit público tan imposibles de cumprir como as que están vixentes (4,5% de déficit público máximo en 2013, 3% en 2014). O Goberno cre que se non hai accidentes polo camiño (que a Comisión poña en dúbida o déficit de 2012 que presentou España, o 6,7%, sen computar as axudas perdidas á banca), Bruxelas aceptará unha moratoria de ao redor dun ano e medio para chegar ao 3% de déficit público máximo dunha economía da zona euro.
Esta versión máis modesta dos prognósticos sobre a economía española choca cos últimos datos da realidade pasada e cos datos proporcionados pola Comisión Europea. Segundo a información da Contabilidade Nacional, do Instituto Nacional de Estatística (INE), e do Boletín Económico do Banco de España, a recesión acentuouse no último trimestre de 2012. O INE indica que a economía retrocedeu nese período un -0,8% (o que significa un -1,42% no conxunto de 2012), e perdéronse ese ano 805.000 postos de traballo. Nese trimestre, a remuneración dos asalariados diminuíu un 8,5%. Máis alá, o Banco de España afirma que creceu o número de parados de longa duración, ata os 3,3 millóns de persoas. Por último, a Comisión Europea prognostica que no ano en curso o número de parados crecerá noutro medio millón de persoas máis, achegándose a unha cifra global insostible de 6,5 millóns de desempregados (por certo, en 2012 reduciuse o emprego público en 240.000 persoas, o 8% do total).
Se esa auditoría da realidade ("hoxe o futuro é mellor que ao principio da lexislatura") se tivese que facer hoxe, estaría moi afastada da realidade
.

luns, 4 de marzo de 2013

HAI MOTIVOS

Co descaro que lle é propia, o señor Montoro, que hai tempo tiña unha oficina para asesorar ás empresas contra Facenda e dende hai menos engade ao soldo un plus de vivenda por asistir ás sesións das Cortes, a pesar de ter dous ou tres pisos en Madrid, explicou que moitos dos seus compañeiros de escano non cumprían o seu deber cidadán á hora de enfrontarse á declaración da renda...
Pouco despois, e en declaracións a unha emisora de radio, o representante sindical dos inspectores de Facenda confirmaba que, efectivamente, moitos dos que se sentan nas bancadas do Pazo de la Carrera de San Jerónimo, fan trampas á hora de encher o citado documento...
Quen é? Quen dimitiu do seu cargo...?
Aquí, os señores que forman maioría no parlamento galego, viven rodeados da súa burbulla protexida pola policía ou na cafetaría que ten prezos de ganga e gozan de privilexios económicos que ofenden ao persoal, non queren nin oír falar de comisións de investigación para, por exemplo, que alguén explique como a lista que signó Alberto Núñez Feijóo, para formar a candidatura do Partido Popular ao concello compostelán, ten a cinco imputados....
A resposta de don Alberto é " e o teu máis, recordando os casos de Lugo e ufrense pero asubiando melodías polos que envolven o señor Crespo, un alto cargo do PP en tempos de Fraga e Palmou, ou os alegres rapaces da orquestra da costa dá morte...
Non é estraño que Beiras preferise fumar fóra un "pito", que intoxicarse dentro escoitando aos próceres que crearon a crispación, o desánimo e cabreo, dos cidadáns que, engaiolados tras os enreixados que protexe a policía, non lles queda máis remedio que o berro...
Mais lonxe, en Madrid, a ministra de Sanidade (que non sabe de quen son os coches que hai no seu garaxe) presume de rebaixar o gasto sanitario para manter "un servizo gratuíto, universal e de calidad... Minte: págase cos nosos impostos, co céntimo sanitario e o copagamento...
Deixa fóra a miles de persoas e as listas de espera, os recortes no gasto, falan por se soas das súas carencias. A ministra é, sen dúbida, altamente perigosa para a nosa saúde...
Hai, ou, non motivos para o cabreo, a crispación, o desánimo?

domingo, 3 de marzo de 2013

MADRID

Cocaína e prostitución a punta pala. E pronto, un xigantesco casino en medio do deserto.
A mellor metáfora dun país onde a economía produtiva foi acantoada pola especulativa poderá observarse no sur da provincia de Madrid. Alá onde clareaba ao sol a roupa colgada das ventás das barriadas nas que miles de obreiros iniciaban unha nova vida lonxe dos seus pobos, levantáronse urxentes barrios improvisados pola necesidade nos que se deu cita a ilusión e o esforzo do primeiro proletariado, que se enguliu pola gran cidade.
E o páramo foi afastándose como o perfil do touro negro que queren converter no símbolo dun país que é cada día menos patria de alguén e máis conglomerado dunha masa enfurecida que arremete ás cegas. Alá onde a barbarie urbanística chegou ao seu clímax, previo á agonía, onde hoxe existen pobos fantasmas que non habita ninguén. Só a ruína.
Está o lugar elixido para construír a cidade do xogo. Territorios entregados ao magnate polos gobernantes dunha nación tan atrasada como no ano en que comezaron a poboarse os estrarradios. Individuos que se axeonllan ante todo o que brilla.
Necesítanse camareiros, putas e crupieres. Seguirá entrando droga a toneladas e alcohol a mares. Seguiremos exportando médicos e enxeñeiros. Aquí sobran. Fernando Salgado

sábado, 2 de marzo de 2013

SINAIS GRATIFICANTES DE DESESPERO

Paul Krugman
En ambos os dous lados do Atlántico, os partidarios da austeridade parecen estar a perder os papeis. E iso ten que ser unha boa noticia, un sinal de que, ata certo punto, están a caer na conta de que están a perder o debate.
O primeiro de todo, a triste historia do presentador de televisión Joe Scarborough, cuxa resposta á miña aparición no seu programa, cando me mostrei contrario á austeridade, foi unha estraña campaña para convencer ao mundo de que non hai ninguén importante que comparta os meus puntos de vista.
Por que é isto estraño? Porque aínda que podería estar equivocado respecto aos aspectos macroeconómicos (que non o estou), sinxelamente non é certo, probablemente sexa certo, que son o único que di que o déficit na actualidade e no futuro inmediato non é un problema.
Por iso, na última volta de rosca, Scarborough cita agora un artigo que escribiu en xaneiro o meu compañeiro de Princeton Alan Blinder, quen, segundo di, se opón totalmente á miña postura. Mmm... O artigo que cita, en The Atlantic, leva o seguinte titular: "Como preocuparse sobre o déficit: (1) non o fagan; (2) esperen uns anos; (3) despois preocúpense dos custos da sanidade".
Non é tan diferente do que eu digo.
Por outro lado, Olli Rehn, vicepresidente da Comisión Europea e firme defensor da austeridade, respondeu, nunha carta dirixida aos ministros de Economía, ás desastrosas noticias económicas en Europa, as cales confirmaron as advertencias dos que critican a austeridade e levou a unha reconsideración dos multiplicadores fiscais; parece que están moi metidos nunha trampa de liquidez, que é xustamente o que algúns de nós predixemos. A resposta de Rehn? Temos que parar de publicar estes estudos económicos, porque están a debilitar a confianza na austeridade.
Como dicía, estes signos de desespero resultan gratificantes. Por desgracia, esta xente xa fixo un dano inmenso, e segue tendo poder para facer moito máis.

venres, 1 de marzo de 2013

CONTRA A CORRUPCIÓN, LISTAS ABERTAS

Luis del Olmo
Coa crise institucional que temos enriba, moitos cidadáns fanse esta pregunta: Habería tanta
corrupción política se tivésemos listas abertas? A resposta é contundente. Por suposto, que non.
O pasado venres, na entrevista que mantiven co expresidente Felipe González, unha das súas reaccións que máis celebrei foi a determinación con que se mostrou partidario das listas abertas. Algo exemplar, vindo dun home de partido, que dende o partido e co partido, chegou onde chegou. Agora coa experiencia dos anos, Felipe González converteuse nun ardente defensor das listas abertas que limitan o poder dos partidos. E xustificou a súa actitude cunha argumentación contundente: Un cidadán ten dereito a riscar a quen non quere votar.
Aí está o auténtico "dereito a decidir" que os partidos están a negar ao votante, ao manter as súas listas pechadas e bloqueadas. Se as abrisen, os partidos perderían poder e influencia, deixarían de ser tan grandes, e por ende a corrupción non se estendería como unha epidemia descontrolada. Cos partidos pechados a cal e canto, a corrupción contaxia a todo o conxunto e pagan xustos por pecadores, porque o cidadán, no seu día, non puido elixir uns e rexeitar os outros.
Os partidos políticos naceron para fortalecer o voto dos cidadáns e con iso, reafirmar a democracia, pero a lei electoral cambiou o sentido das cousas, e agora o voto dos cidadáns fortalece os partidos políticos e con iso, debilita a democracia.
É hora de limpar o aire viciado. Contra a corrupción política, listas abertas, xa.