xoves, 29 de maio de 2014

mércores, 28 de maio de 2014

AS FAMILIAS PAGAN 50 VECES MÁIS IMPOSTOS QUE AS GRANDES EMPRESAS

Así o recolle un informe presentado por Oxfam Intermón, que pide ao Goberno que acometa unha reforma fiscal para financiar as políticas sociais tras os recortes sufridos.
 
Os responsables de Oxfam Intermón pediron ao Goberno que acometa unha reforma fiscal que permita financiar axeitadamente as políticas sociais tras os recortes sufridos, xa que co actual sistema as familias achegan case 50 veces máis ás arcas públicas que as grandes empresas.
Esta é unha das conclusións do informe sobre o sistema tributario español que denominaron "Tanto tes, tanto gañas?. Fiscalidade xusta para unha sociedade máis equitativa", que presentaron este mércores en rolda de prensa o director xeral desta ONG, José María Vera, e a responsable de investigación, Teresa Cavero.
Cavero incidiu en que o sistema tributario en España recada pouco sete puntos por debaixo da media europea, e que o groso da recadación provén do traballo e o consumo dos cidadáns e non das rendas do capital nin dos beneficios das empresas. As familias achegan arredor do 90% da recadación e as empresas o 10%, e desa porcentaxe, menos do 2% corresponde ás grandes compañías, segundo o informe.
Por iso, Oxfam Intermón
aproveitou que a reforma fiscal se tramitará nos próximos meses para pedir ao Goberno, a través dunha campaña, que corrixa as "ineficacias" do sistema e os "desequilibrios" causados tras lles medidas de austeridade aplicadas dende 2010, "que minguaron a capacidade adquisitiva das familias españolas con subas de impostos, baixadas de salarios e recortes en servizos sociais,".
Co fin de lograr "unha fiscalidade xusta para unha sociedade equitativa", segundo Intermon, débese recadar máis, pero cun maior esforzo das persoas máis ricas e as grandes empresas, ademais de garantir a progresividade de forma que se tribute en función da capacidade e da actividade económica, e poñer couto á fraude fiscal.
 
Dez cambios que Intermón ve necesarios para unha reforma fiscal xusta

1. A política fiscal debe combater a desigualdade á marxe de intereses partidistas, contribuíndo a unha sociedade máis xusta e equitativa.
2. Hai que recadar o suficiente para financiar un modelo social que garanta servizos públicos de calidade e igualdade de oportunidades.
3. Débese aplicar "tolerancia cero" á fraude fiscal, incluíndo medidas que poñan freo á impunidade dos evasores.
4. Os privilexios e a opacidade dos paraísos fiscais deben desaparecer.
5. Recadar máis non pode supoñer aumentar o esforzo fiscal das clases medias e os máis pobres. Quen máis ten, ha de contribuír máis.
6. Todos, empresas e individuos, deben tributar en función da súa capacidade e da súa actividade económica real, sen privilexios, nin excepcións.
7. As grandes fortunas e as rendas do capital teñen que contribuír en maior medida, para reducir a presión sobre os salarios e o consumo.
8. O sistema tributario ten que ser progresivo e equitativo no seu conxunto sen medidas que favorezan os intereses duns poucos.
9. Os beneficios fiscais deben ser excepcionais e só deben aplicarse, se permiten crear valor real e duradeiro (como a creación de novos empregos de calidade).
10. Unha boa política tributaria require un debate público aberto, transparente e con participación cidadá.

xoves, 22 de maio de 2014

O LADRILLO, O PROBLEMA DA BANCA ESPAÑOLA NOS TEST DE ESTRÉS

O investimento inmobiliario foi o punto negro da banca española nos últimos tres anos.

O ladrillo foi o problema da banca española nos test de 2010, nos de 2011 e nos que fixo Oliver Wyman en 2012. Agora, cando chegan os exames de solvencia de 2013, organizados pola Autoridade Bancaria Europea (EBA) e o BCE, o investimento inmobiliario seguirá sendo o punto negro, segundo algúns expertos consultados. Esta circunstancia reflicte a magnitude da crise inmobiliaria que vive España.
"O maior problema provén dos investimentos inmobiliarios e do crédito concedido a este sector, sobre todo se ten garantía inmobiliaria. Tamén pode haber dificultades co valor das garantías, se non están actualizado con taxacións recentes. Este será a fronte máis débil", apuntou o profesor do máster en dirección de entidades financeiras do Instituto de Estudos Bolsistas (IEB), Enrique Pérez-Hernández, un experto no sector, que traballou no Santander.
Non obstante, este profesor considera que o sector non terá grandes problemas para superar as probas europeas "Pode haber algún déficit de provisións e de capital nos bancos máis pequenos, pero serán doadamente subsandables no mercado", apuntou.
Outras entidades con problemas poderían ser, segundo IEB, os bancos medianos italianos e portugueses, así como os grandes doutros países que dedican boa parte do seu negocio á banca de investimento, "entre os que se encontran alemás, holandesas, francesas e británicas", concretou. Por último, engadiu que o BCE terá problemas reputacionales se unha entidade aproba e ten problemas nos tres próximos anos, comentou.

martes, 20 de maio de 2014

A BANCA AÍNDA TEN POR DIXERIR 80.000 MILLÓNS EN LADRILLO

Os solares pesan tanto no balance das entidades como as casas-A morosidade da banca cae por terceiro mes consecutivo ao 13,38% en marzo.








martes, 13 de maio de 2014

QUÉRENOS ENGANAR OUTRA VEZ RAJOY?

Mariano Rajoy é un mestre do disimulo; sobre todo, en vésperas electorais. Durante a campaña previa ás legislativas de 2011, intentou facernos crer que o gasto social era ?sagrado? e que ía proceder a unha rebaixa xeneral dos impostos. Pura mentira, como o tempo pronto se encargaría de demostrar.

Recentemente chegado ao Goberno, so pretexto de reducir o déficit herdado dos socialistas, adoptou un primeiro paquete de medidas de axuste que incluía 9.000 millóns de recortes no gasto público, coa congelación do soldo dos funcionarios e do salario mínimo interprofesional, entre outras cousas.

Nese momento, non se atreveu a máis porque as autonómicas andaluzas estaban convocadas para o 25 de marzo e descubrir todas as súas cartas arruinase boa parte das posibilidades de Javier Areas, que aspiraba a derrotar por primeira vez aos socialistas nas urnas.

As eleccións celebráronse, o seu candidato gañou pero non coa suficiente marxe para gobernar, e só cinco días despois ?cinco? Rajoy se descolgaba cun durísimo proxecto de Orzamentos Xerais, cuxo obxectivo era aforrar 27.000 millóns de euros en 2012 e cumprir o déficit fixado por Bruxelas.

Non contento con iso, o 9 de abril, suscitou unha disminución adicional de 10.000 millóns, repartidos xusto entre os dous capítulos que se comprometeu a non tocar: o de educación e o de sanidade. Despois virían rebáixaa do poder adquisitivo das pensións, a do subsidio de desemprego, a subida do IVA, a supresión da desgravación por vivenda, etc., etc, etc.

Poucos meses tardou Rajoy en mostrar a súa verdadeira cara; nin sequera o tempo necesario para que a súa burla aos electores non se notase demasiado.

Agora, coas europeas a tiro de pedra, o presidente do Goberno volveu por onde adoitaba: asegura que, grazas á súa xestión, a economía atópase no bo camiño e que os españois non seremos obrigados a facer novos sacrificios, malia as insistentes advertencias sobre o risco dun rebote do déficit que chegan desde Bruxelas.

Estará disimulando outra vez Rajoy? Estará mentindo de novo? Estanos preparando algunha desagradable sorpresa para despois do 25 de maio? Entón quedará un ano para que as urnas volvan abrirse nas municipais e autonómicas de 2014, e un ano é un prazo moi tentador para alguén tan afeccionado a coller as tixoiras.

domingo, 11 de maio de 2014

NON VOTES, PP E PSOE DARANCHE AS GRAZAS

"O día que PP e PSOE acordaron a reforma da Constitución, selaron un pacto para manterse no poder que segue vixente. En Asturias pactaron os presupostos e en Vigo tamén". Afírmao Irene Lozano, deputada de UPyD, un partido parlamentario que podería desempeñar un papel clave no declive do bipartidismo.
"A gran coalición entre PSOE e PP materializouse cando asinaron o acordo para modificar a Constitución. A democracia non é consenso, é xustamente o contrario, o desacordo e poder debater. Este modelo que funciona en Europa é empobrecedor". Dio Iñigo Errejón, xefe de campaña de Podemos, a organización extraparlamentaria liderada por Pablo Iglesias que máis prendeu en menos tempo. UPyD e Podemos, dous partidos moi afastados ideoloxicamente, sosteñen as mesmas teses sobre a ofensiva do bipartidismo por aferrarse ao poder. Ambos os dous denuncian a "blindaxe mediática" que lles pon moi difícil "abrir unha brecha" para entrar no debate.
As esperanzas deses outros partidos, os outros, son ciclotímicas. As sondaxes sométenos a duchas escocesas permanentemente, aínda que están seguros de que algo se está a mover neste país. O bipartidismo eternízase a custa da abstención, e os últimos datos doCIS confírmano. Por moito que baixe a intención de voto, como aumenta a abstención, os dous grandes partidos manteñen o seu status.
Un 23% dos cidadáns deixaría de votar a PP e PSOE se as eleccións xerais fosen agora mesmo. Nos datos brutos sobre o total da poboación e sen cociña, o bipartidismo perde 23 puntos en intención directa de voto dende as anteriores eleccións xerais, o cal non é ningunha parvada. Nas eleccións nas que gañou Rajoy, o PP tiña unha intención de voto do 30% e o PSOE do 19%, xusto o que sucedeu á hora da verdade. "A abstención está agora mesmo a beneficiar ao PSOE. Se se produce un aumento de participación, gañará votos o PP porque o votante do PSOE estará máis dividido entre partidos de esquerda, non porque o PP vaia gañar moitos máis votos", analiza un experto demoscópico próximo á esquerda, quen tamén destaca como un dato preocupante que empeza a ver síntomas de que "o electorado do PP está a volver pouco a pouco, segundo vai calando o discurso de que a crise rematou. Entre os votantes que se declaran no centro, o PP dobrou o seu apoio. Se se confirman os apoios renovados dos votantes do PP que agora se mostran abstencionistas, nun ano volven estar fortes".
É este un país enganchado ao bipartidismo?, preguntamos Fátima Bañez e Celia Villalobos no corredor do Congreso. "Os votantes estarán enganchados ao bipartidismo voluntariamente", responde xovialmente a ministra de Traballo, que engade " a ver se agora porque sexan votos do PP e o PSOE, non van ser iguais". Mentres, o vicepresidente do Congreso tira de ironía e apunta: "É que a vida é moi dura e para ser un gran partido hai que traballar moito". Ambas as dúas afástanse coa confianza de que á vista dos últimos datos, pouco ou nada vai cambiar grazas ao éxito da abstención.
Vendo o debate de hoxe no hemiciclo entre Luis de Guindos, ministro de Economía, e Valeriano Gómez, exministro socialista, con piropos e referencias ao respecto mutuo incluídos, non é difícil concluír que se o pacto entre os dous grandes partidos se iniciou coa reforma constitucional, en caso de necesidade electoral, un goberno de coalición PP-PSOE non sería unha entelequia. Sobre o goberno de coalición, "o exemplo alemán témolo moi próximo. O SPD non podía formar Goberno só cos Verdes, os liberais caeron, e ao final para non repetir as eleccións, que era un custo, optaron polo goberno da Gran Coalición. Se en España un dos dous grandes partidos non pode formar Goberno con UPyD ou con IU, eu descartaría esa fórmula. Aínda que son dos que opinan que o bipartidismo é unha realidade moi potente en toda Europa", recoñece Valeriano Gómez.
"O mércores pasado as dúas Sorayas escenificaron un violento enfrontamento -a conto dos sobres en B-. Non obstante, ao día seguinte ambas as dúas votaron en contra dunha proposta de UPyD sobre a corrupción, relata a deputada Lozano, en apoio ás súas teses da coalición PP-PSOE cando lles interesa. Louzán non ve posibilidade dun pacto dos partidos pequenos, por máis que a necesidade aperte. Tamén o xefe de campaña de PodemosIñigo Errejón, ve complicado un acordo con UPyD: "Nós non nos movemos por siglas senón por fronteiras que non imos traspasar. Para a miña xeración -ten 30 anos- o pacto constituínte do 78 converteuse en papel mollado. Os dereitos que se pactaron entón, hoxe non están vixentes. O dereito á vivenda, a un emprego, á igualdade na educación e en menor media, tamén á sanidade, son hoxe papel mollado. A xente non se move contra a deterioración deses dereitos por medo, pero o medo é incompatible con ser un bo cidadán". Pilar Portero y Ana Cañil

mércores, 7 de maio de 2014

¡BASTA DE SILENCIOS!

Non é só a crise, nin os recortes, nin a obsesión polo déficit público. Cando se instauran copagamentos, se recorta en bolsas e dependencia ou se impoñen taxas xudiciais que levan aos que non teñen recursos a desistir da defensa, hai detrás todo un modelo doutrinal. Chámano obriga pero é ideoloxía. Un credo para outra España que non é a construída co esforzo de todos nos últimos 30 anos. Pero con todo, o peor non son os axustes, nin a presión fiscal, nin sequera a propaganda que pretende instaurar o relato dun país que atravesou con éxito o Cabo de Fornos (Rajoy dixit).
O retroceso en materia de liberdades e dereitos fundamentais vai directamente ao corazón do sistema democrático. E o ritmo cardíaco do noso adoece xa dunha patoloxía que precisa tratamento urxente, quizais dunha rebelión cívica na que cada un dende o seu ámbito de actuación asuma activamente as súas responsabilidades e non se conforme coa "España volve ir ben". Se non facemos nada, cando un día miremos para atrás, decatarémonos do que perdemos e será unha inxente tarefa recuperar o perdido.
E aquí é onde aínda estamos a tempo de que o periodismo estea á altura. En todo período de cambio radical, e este sen dúbida éo, hai damnificados. Mortos que quedan polo camiño. E se o dereito á información e a liberdade de expresión é un deles, mal imos. Non o permitamos! Nin calemos, nin finxamos normalidade. Hai uns díasMarty Baron, o director de The Washington Post, dicía nunha entrevista con María Ramírez Nel mundo: "Se non nos erguemos contra o poder, sacrificaremos o noso futuro". Así que glosemos sen escatimar tipografía as reformas lexislativas coas que o goberno doPP quere acernar dereitos individuais e liberdades públicas. Aí está a reforma do Código Penal que instaura a prisión permanente revisable en contra do criterio da maioría de xuristas; impón a liberdade vixiada non só para delitos de terrorismo e elimina o artigo que protexe o exercicio de dereitos como o de folga, reunión ou manifestación. Un texto que agarda que pasen as eleccións europeas para evitar o escándalo e se dilúa o eco dos contundentes informes en contra. Boten unha ollada ademais á pretendida lei de Seguridade Cidadá que restrinxe dereitos aos medios de comunicación ao limitar a actuación dos fotoperiodistas nas manifestacións e busca minimizar a protesta cidadá. Límites, mordazas, advertencias... A dereita española quere unha maioría silenciosa que nin informe nin proteste. Que pretende si non o anteproyecto de Lei Orgánica do Poder Xudicial de Gallardón ao establecer que cando os xuíces consideren perturbada a súa independencia, póidase ordenar a un medio de comunicación que non informe dun asunto xudicial (léase Gúrtel, Bárcenas ou Noos). Unha lexislación predemocrática. Diso trátase. Diso e de limitar o dereito á información.
A nosa primeira obrigación é a verdade, pero despois a lealtad, e non co poder político, nin o económico, senón con quen depositaron en nós ese dereito irrenunciable que garante o artigo 20 da Constitución. Nin un paso atrás. Aínda que a influencia política tombe directores, retire publicidades institucionais, trate de impoñer silencios e dicte a lista de contertulios semanales nos medios públicos, será sempre a verdade, e non as leis mordaza, a que axude ao sostenimiento da democracia.

E si España padece unha profunda crise política, social, económica e institucional non desterremos das nosas páxinas nin das nosas análises expresións polo simple feito de que inquieten o poder. Entre as nosas obrigacións está a de controlar ao poder aínda que a este incomódelle e si o poder pretende cercenar dereitos, hai que contalo, non maquillalo, nin obviar. Ninguén dixo que este oficio fose para facer amigos, nin que fose fácil resultar molesto e crítico. Pero esa é a esencia. "A ética -dixo García Márquez- debe acompañar ao xornalismo como o zumbido ao moscardón". Non somos voceros, nin transmisores de argumentarios, senón moscones molestos. Así que si á vicepresidenta do Goberno escápaselle un "na miña puta vida", escribamos "na miña puta vida" por máis que os seus asesores intenten que non o fagamos. Non consintamos que a crise ou o medo convértanse en atenuante dun xornalismo dócil. Vixiemos ao poder desde o rigor e a independencia e non finxamos normalidad ante os atropellos. E entre tanto, faría ben este goberno de tanto católico practicante en respectar nestes tempos de canonizaciones e santos a máxima de Catalina de Siena: "¡Basta de silencios! ¡Gritade con cen mil linguas! Porque, por calar, o mundo está podrecido". Pois iso. Esther Palomera

luns, 5 de maio de 2014

O CHAN URBANO DE TODO O MUNDO TRIPLÍCASE



-O mapa máis detallado do planeta mostra o retroceso das árbores
-Malia o aumento de poboación, os campos de cultivos redúcense
-As zonas polares aínda non reflicten o efecto do quentamento


O mapa máis detallado feito xamais sobre os usos que se dan á superficie terrestre mostra como a urbanización vai comendo terreo a pasos axigantados. No último traballo, o Global Land Co ver-SHARE que publicou a Organización para a Alimentación e a Agricultura da ONU (FAO), se considera ocupado artificialmente xa o 0,6% do terreo. A propia FAO fai unha comparación con outro mapa similar, o GLC2000, de hai 14 anos. Aínda que a tecnoloxía mellorou moito e o detalle do novo mapa é moi superior, entón atribuíase a construcións humanas o 0,2% da superficie. Iso quere dicir que en apenas 13 anos este uso do terreo se triplicou.
Para confeccionar o mapa partiuse das imaxes dos satélites, pero fixo falta interpretalas. John Latham director do proxecto da FAO, aclarou á web de información científica SciDev que en moitos casos houbo que cruzar eses datos cos dos propios países, buscando sempre a información máis exacta (algo que en moitos casos non é doado). Por exemplo, dende o espazo é complicado distinguir se un territorio o ocupan pradarías salvaxes ou campos de cultivo, ou se se trata dunha zona de monte baixo. Para verificar as conclusións, fixéronse máis de mil visitas a lugares de todo o planeta.
Se o aumento da superficie construída é grande en termos relativos, en termos absolutos éo máis a perda de superficie dedicada a zonas arboradas (bosques ou selvas incluídas). Os pulmóns do planeta, clave pola súa absorción de dióxido de carbono e emisión de osíxeno, sofren unha redución continua. En 2000 ocupaban o 29,4% da súa superficie; en 2013, baixara o 27,7%. Malia o descenso, segue sendo a maior proporción entre os 11 usos do terreo catalogados neste mapa (e suponse que nos futuros, xa que, como advirte a FAO, gran parte da utilidade deste tipo de traballo é manter a información actualizada no tempo para saber as tendencias).
Igual de preocupante é a outra cara da moeda. Os terreos desérticos ou improdutivos aumentaron mesmo máis do que os bosques diminuíron: pasaron de ocupar o 13,3% da superficie da Terra a representar o 15,2%.
Curiosamente, malia o aumento de poboación rexistrado neses 13 anos (pasou de 6.100 millóns a 7.200 millóns), coas necesidades de alimentos que eles leva consigo, a superficie destinada a cultivos reduciuse en 3,1 puntos porcentuais, baixando do 15,7% ao 12,6%.
De todos os usos do chan, só hai un que se mantén sen cambios nos 13 anos que separan os dous mapas: o dedicado a zonas de xeos perpetuos (basicamente, as rexións polares, pero tamén os glaciares). A pesar do quentamento, as cifras totais son iguais: o 9,7%. Isto non quere dicir que non haxa desxeo polo quentamento global, senón que este aínda non afecta ás grandes cifras e, tamén, que o mapa mide superficies, pero non volumes: non é o mesmo unha capa de xeo dun quilómetro que unha de 100 metros.
Por último, na parte que se refire a augas continentais (lagos, encoros, ríos), brañas e manglares hai un sorprendente aumento: pasan do 1,7% ao 2,7%. A FAO non dá unha explicación a este fenómeno.
Parte destas variacións, advirte a FAO, poden deberse a diferenzas técnicas, pero mostran tendencias que indican cara a onde vai o planeta: unha Terra menos verde e con máis asfalto, formigón e desertos.