mércores, 29 de febreiro de 2012

OS SOLDOS DE RAJOY

Talvez recordarán vostedes que, en vésperas de eleccións, no programa de TVE "Teño unha pregunta para vostede", preguntáronlle ao señor Rajoy canto gañaba. O entón candidato e hoxe presidente, logo dunha pausa e varios "eh..., eh..., eh.., respondeu "bastante máis que vostede".
Agora, a través de internet, chega a resposta: entre o que lle paga o PP, o que cobra como deputado, -presidente, desde novembro-, e o que sumou como rexistrador da propiedade, segue cobrando ao redor dun millón de euros ao ano. A cifra marea, pois leva ingresados, a conta do contribuínte máis de vinte millóns de euros.
A noticia aparece na revista Atlántica XXII, baixo o título de "Que o rexistren" e á beira dunha foto do presidente do Goberno, con este "pé" que cobre toda a páxina: "O multimillonario que quixo ser presidente. Rajoy e o lobby dos rexistradores". Insisto, está en internet, e non en "Pradva".
O artigo, que desenvolve a noticia, conta algo xa sabido: "O lobby dos rexistradores impediu, durante o mandato de Aznar e el de vicepresidente, que se modificase unha solución preconstitucional que permitía a uns servidores públicos percibir pola prestación dun servizo, en réxime de monopolio, as súas retribucións directamente dos usuarios".
E é que o de rexistrador da propiedade -hai un milleiro deles en España que viven de rexistrar os bens e fortunas doutros-, un caso único en Europa de funcionario en canto a prerrogativas especiais e ingresos, cobra especial relevancia nun momento en que se regula o soldo dos altos executivos e machúcanse os ingresos de profesionais -mestres, médicos-, ademais de, tal como anunciou Rajoy no Parlamento o mércores, promover un código ético, estético e razoable aos edís segundo a capacidade dos concellos que gobernan.
Con algo de sorte, e cando o señor presidente acabe "recortando" os emolumentos do resto dos cidadáns -sexan xubilados, obreiros, traballadores cualificados ou prestacións para parados-? talvez acometerá a reforma do lobby ao que pertence tal como tamén lle ordena Europa.
E agora  -e tamén de internet- un chiste: "Se España segue indo mal, segundo as axencias de clasificación, e pasan tres meses ou tres trimestres, ¿podemos rebaixarlle o soldo ao presidente e, se a cousa non mellora, polo na rúa?".
Mariano, toma nota.

martes, 28 de febreiro de 2012

DEPRESIÓN

É unha enfermidade. Pode haber un andazo dela, como a gripe, con síntomas colectivos. Agora estamos nunha depresión colectiva, pero temos días, porque somos nisto das cousas da alma inconstantes e variopintos. Cada un do seu pai e da súa nai. En economía, por ter gastado máis da conta e pedir prestado dun xeito incontinente, agora nos queixamos e buscamos o chivo a quen botar as culpas da nosa desfeita. Unha irracionalidade máxica que nada remedia.
Valencia é o paradigma da desfeita económica e moral. Nese reino de Levante pecharon o círculo do indebido, burlando toda ética democrática. Alí aínda non están deprimidos. Aínda non lles chegou a conciencia da monumental ruina. Os políticos, banqueiros e empresarios barulleiros aproveitan os minutos que quedan para saquear a fondo as caixas, os concellos, deputacións, a comunidade enteira. O señor Fabra o substituto do inocente Camps, aínda que avisa, está dando minutos preciosos para cargar bolsas e maletas.
A xustiza vai en correspondencia co ambiente xeral: a inmoralidade instalada vai disfrazada de tecnicismos. Pero nós non nos quedamos curtos. Que non nos poñan “onde haiga”. Por estes pagos o presidente Baltar marcha “cos deberes feitos”, deixando en plan Corea ao seu fillo no trono. Unha dinastía peculiar. E en León a súa presidenta ten vinte cárregos remunerados e paga co presuposto da Deputación Provincial as reparacións estéticas ¿E por qué non? As sensibilidades democráticas andan deprimidas. Media España vai deprimida. Pero a outra media bota peito. Que país máis difícil. E.F.M.

luns, 27 de febreiro de 2012

ESPIDOS (DESNUDOS)

Esta profunda crise económica actuou sobre o corpo social como un mecanismo represor idéntico a calquera ditadura.
En calquera ditadura, se un cidadán anónimo cae nunha redada en mans da brigada política, sen dúbida será conducido nun furgón a unha comisaría e alí bastará unha mínima sospeita ou simplemente que a súa cara non lle guste ao comisario para verse encerrado nunha cela por un tempo indefinido. Antes ordenaráselle que deixe nunha bolsa o cinto, os cordóns dos zapatos, o bolígrafo, o reloxo e calquera obxecto punzante co que podería suicidarse. Na cela este cidadán ten dúas opcións: insultar ao carcelero e dar patadas contra a parede ou baixar a cerviz e aceptar o seu destino. Talvez a angustia que lle provoque sentirse a mercé dun déspota, será suficiente para abrandarlle. Nos sotos da brigada política practícase unha psicoloxía basta ou refinada segundo a catadura moral do torturador. Se o preso é un rebelde perigoso, o sistema ten varios métodos para baixarlle os fumes. A máis limpa e humillante forma de tortura consiste en interrogalo baixo potentes focos completamente espido. Non se necesita exercer sobre el ningunha clase de violencia física. A mera desnudez corporal destruiralle ao instante a autoestima. Poida que este cidadán, se non é un heroe, estea disposto a asinar calquera confesión a cambio duns calzóns. En certo xeito esta profunda crise económica actuou sobre o corpo social como un mecanismo represor idéntico a calquera ditadura. As persistentes noticias negativas crearon un clima corrosivo sobre a conciencia do cidadán. Parece que todo foi programado para que o pesimismo exerza un efecto demoledor con obxecto de baixarlle as defensas ante o azaroso futuro que lle espera. Como no soto dunha comisaría, o sistema quitoulle ao parado os cordóns dos zapatos e o cinto para que non se suicide e ao que aínda ten traballo obrígalle a contemplar o seu corpo espido ante un espello e en lugar de interrogalo alguén se limita a lerlle a reforma laboral, como unha condena. O comisario felicítalle se a empresa baixoulle o soldo, porque esa é o sinal de que non o botaron á rúa aínda. Este cidadán capturado nunha redada social darao todo por bo se o empresario regálalle uns calzóns para taparse as vergoñas. M.V.

domingo, 26 de febreiro de 2012

UN DRÁSTICO AXUSTE DE RENDAS

A reforma laboral permitirá unha liberdade de despedimento descoñecida ata agora.
Só os moi neoliberais ou os nostálxicos de Milton Friedman poderán dicir que o Goberno quedouse curto na reforma laboral. Con máis empuxe que reflexión, o equipo económico de Mariano Rajoy xerou un cambio de moito alcance nas relacións laborais. Ese cambio vai desde un abaratamento do despedimento ata o práctico desmantelamento dos controis legais aos expedientes de regulación de emprego (ERE), desmantelamento que permitirá unha liberdade de despedimento descoñecida ata agora, a cambio de 20 días de indemnización. Dito doutro xeito, sen entrar en valoracións sobre a pertinencia ou ecuanimidade da reforma, o feito fundamental é que deposita case toda (por non dicir toda) a responsabilidade de axustes de emprego nas propias empresas, que os dereitos que mantén son ex post facto e que, en termos estritamente políticos, cumpre coa petición implícita das autoridades europeas de promover un cambio laboral en España que permita un axuste de rendas coherente coa perda de riqueza española e europea que causou a crise. Esta mensaxe de afirmación das esixencias comunitarias, xunto co abaratamento do despedimento, son os aspectos máis notables desta reforma laboral.
Esta reforma ten un gran risco, que xa empezan a recoñecer ata algún dos seus autores. A curto prazo seguramente inducirá un crecemento intenso do desemprego, ata a fronteira dos seis millóns de parados. Nunha fase de depresión económica, as empresas dificilmente deixarán de axustar os seus custos pola vía do despedimento cun custo de 20 días por ano traballado. Por outra banda, un segundo risco de certa envergadura é que os traballadores e os sindicatos acaben reclamando nos tribunais as defensas que a reforma recorta. A judicialización nunca foi unha boa solución, tomada como norma, para os conflitos laborais. É moi discutible, ademais, a solución adoptada para limitar a dualidade no mercado de traballo. Ata para as versións máis proempresariales do que debe ser un mercado laboral, resulta excesiva a distancia entre os custos de despedimento dos contratos fixos e os temporais, aínda que esta reflexión non debería dar pé a unha igualación polo custo inferior. E, desde logo, as bonificacións ao emprego serían máis eficaces se se aplicasen ao contrato a tempo parcial, en lugar da o novo contrato a tempo completo.
Queda, con todo, un aspecto da reforma que merecía maior precisión. O texto (mal explicado pola ministra do ramo, por certo) confía a flexibilidade dos convenios á decisión de cada empresa sobre a súa adscrición ou non a convenios provinciais. Pero a eficacia desta decisión depende exactamente de que empresarios e traballadores sexan capaces de instaurar en cada empresa unha cultura e unhas pautas de negociación. E non parece arriscado asegurar que iso non será posible en moitas delas. Neste punto en concreto, a eficacia apreciarase sobre a marcha e dependerá en gran medida da vontade de negociación.
Ata agora, as tres decisións máis destacadas (axuste orzamentario, reforma laboral e financeira) deste Goberno non teñen por obxectivo principal incentivar o emprego. Pola contra, poden coadyuvar a destruílo. Haberá que esperar á cuarta decisión.  El Pais 

sábado, 25 de febreiro de 2012

AS FALACIAS DO GOBERNO SOBRE A REFORMA LABORAL

As medidas concretas da reforma laboral son tan brutais contra os dereitos dos traballadores que o Goberno elude falar delas e escóndese detrás de afirmacións xenéricas que en realidade non son máis que falacias.
A primeira é que a reforma contribuiría á creación de emprego cando a economía recupérese. Isto non é certo, senón todo o contrario. O obxectivo buscado pola reforma é baixar os salarios dos traballadores. Se a iso unimos o medo a perder o emprego, o resultado vai ser, inevitablemente, un agravamento da recesión. Menos salario e máis aforro supón unha caída na demanda e polo tanto na actividade económica e nas vendas das empresas. Por iso, o efecto da reforma non será o impulso ao emprego. Ao contrario. Polo menos en todo o 2012 a reforma fará que se destrúa máis emprego que o que xa se ía a perder.
A segunda falacia é que a reforma aumenta a flexibilidade interna para evitar despedimentos. O que se fai é xustamente o contrario: facilítase e abarata o despedimento ata levalo case ata o límite do despedimento libre e gratuíto e non se introduce ningún incentivo para que se utilicen fórmulas alternativas, como as reducións de xornada ou outras.
Na primeira fase da crise as empresas, ante as caídas na súa produción, non responderon con axustes internos senón rescindindo o contrato aos temporais, porque iso non tiña custo. Agora abarátase o despedimento e, polo tanto, o que se facilita é despedir aos fixos e non esforzarse en buscar acordos e medidas de flexibilidade interna.
A terceira idea é que se actúa contra a precariedade laboral. E con todo non só mantéñense todas as modalidades dos contratos temporais, senón que se engade outra máis. En concreto, un novo contrato para as empresas de ata 50 traballadores, o 99 % das que hai en España, cunha característica moi perigosa: o período de proba amplíase ata un ano, un tempo no que a rescisión do contrato é a vontade do empresario e sen ningunha indemnización.
A última afirmación é que a reforma que se fai pensando nos 5,3 millóns de persoas en paro. Pero isto non pasa de ser unha simple frase que non se corresponde coa realidade, porque no texto non hai ningunha medida que dea máis oportunidades de emprego aos desempregados, que aumente a súa empleabilidade ou mellore a súa protección. As únicas concrecións no texto son para ver como se reduce o gasto en prestacións, con medidas que van desde que o parado que sexa contratado páguese coa súa prestación ata o 25 % do seu soldo, ata tratalo de presunto delincuente, ao vincular o seu lexítimo dereito ao cobro de prestacións a traballos de servizos á comunidade, algo que por agora realizan condenados por delitos menores.  Manuel Lago 

venres, 24 de febreiro de 2012

FEIJÓO, IGUAL QUE ZAPATERO

Aínda que non queiran recoñecelo, no fondo, Feijoo e Zapatero pensan e fan o mesmo. Cren que o problema deste país é o soldo dos funcionarios. E por iso practican machadazo tras machadazo, crendo que así nos van a sacar da crise.
Desde o día seguinte a que morrese aquel xeneral baixiño de Ferrol vimos escoitando que hai que abordar a reforma administrativa en profundidade. E aí seguimos. Hai despachos da Xunta e do Goberno central habitados por xente sen tarefa. Hai departamentos que triplicamos. Hai chiringuitos que seguen mantendo a perezosos e ociosos. Pero iso si que se permite. Conséntese que entren ás oito e ás nove salgan a tomar café ata a unha. E non é unha situación imaxinaria. Porque sabe o presidente da Xunta e todos vostedes que é tan real como as necesidades que empezan a pasar unha parte dos galegos.
Pero se tomou aos funcionarios como o pim-pam-pum desta crise, sen atreverse a encarar o problema en toda a súa dimensión e afrontar a reforma administrativa con rigor e seriedade. E se logo de realizada a reforma hai que dar un corte aos soldos, dáse. Pero o que se está facendo é o máis fácil. Dar paus de cego. Que é o que fan os que non ven a realidad. E.P.

xoves, 23 de febreiro de 2012

A CORRUPCIÓN EN ESPAÑA: UN PROBLEMA GRAVE

O 88% dos españois cre que a corrupción é un problema grave. Pouco me parece. E iso que nos situamos por encima da media da UE, que está no 74%. O que, desgraciadamente, non sorprende a ninguén é que a corrupción asóciese inmediatamente coa política. Pero, ¿que fai que esta podremia estea tan estendida en España?
Segundo unha enquisa do Eurobarómetro, os españois culpamos á falta de transparencia no gasto público, á pasividade dos nosos políticos para combater estes usos, a que a responsabilidade penal dos culpables é mínima ou, ata, a que nin sequera teñen que pasar por diante dun tribunal. Destácase tamén a proximidade e excesiva amizade entre empresarios e políticos. Isto é, o que chamamos compadreo.
Parece evidente, por non dicir que é unha "perogrullada", que máis transparencia grazas a leis máis duras e cunha aplicación estrita solucionaría a maioría dos casos de corrupción deste país, aínda que é verdade que a súa proposta é -oh, desgraza- tarefa dos propios políticos. Os xuíces sempre se queixan de que teñen as mans atadas ante determinados casos porque o seu traballo é interpretar e aplicar a lei existente. ¡Como se bota de menos esa ansiada separación real de poderes!
Outro elemento a ter en conta é se a corrupción pode ser responsable da quebra dun país. Os gregos dirán que si e en España, como sempre, depende do partido ao que se vote. Un exemplo claro é o dos ERE en Andalucía. Moitos dirán que o malgasto en subvencións inútiles e soldos estratosféricos, o desvío de fondos públicos millonarios a partidas interesadas sen repercusión no cidadán e a consecuente falta de investimento público si que pode manchar de números vermellos as contas dunha rexión.
Outros dirán, co mesmo dereito a expresarse, que "o diñeiro público non é de ninguén" e que, xa que logo, o seu mal uso non repercute na marcha económica desa mesma rexión. Á vez, serán capaces de discutir cos que pensan que os excesos na contratación de eventos nunha administración, similar ao que supostamente decídese no caso Gürtel, tamén poden levar a elevadas taxas de déficit.
Mentres, haberá quen opine que os designados para velar polos intereses dos traballadores que miran para outro lado tamén poden entrar na casilla de "corruptos". Igualmente, algún se preguntará como é posible que a porcentaxe de cidadáns que considera grave a corrupción sexa tan elevado e, paradoxalmente, continúe votando.
E digo eu: Se temos tan claros os motivos que provocan esta corrupción, ¿por que non se pon remedio? ¿Quen ten que polo? ¿Ten a Xustiza algo que dicir? ¿Que partido político podería lanzar a primeira pedra? ¿Sería moi difícil ter un control exhaustivo dos ingresos e os gastos dos políticos ao longo da súa carreira? ¿Podemos considerar corrupción a inacción a cambio de subvencións ou aguinaldos? ¿É a corrupción un modo de vida?
Un non sabe cal pode ser a solución a un problema que crea a avaricia dos únicos que poden solucionalo, pero o que si me queda claro é que se só o 88% dos españois ve a corrupción como un problema grave é porque o outro 12% son os propios políticos e os que desta degradación benefícianse. Porque non hai que esquecer que para que un político caia na tentación, alguén ten que pór o pastel diante.
Ao final, o que dá medo de verdade ao que chegou ata a última liña deste artigo de opinión é recoñecer se é corrupto o que quere ou o que pode: Eu que faría?

mércores, 22 de febreiro de 2012

IMPOSTOS E DESIGUALDADE

Na plural España prodúcense situacións difíciles de entender. Por exemplo, as diferenzas tributarias que existen entre as distintas comunidades autónomas pola capacidade de cada territorio para lexislar sobre os impostos. Poñamos o caso dun matrimonio con dous fillos, cunha hipoteca e cun salario inferior a 43.000 euros ao ano. Esa familia paga, en concepto de IRPF, máis de 3.600 euros en Estremadura, Asturias ou Aragón, e non chega a 250 euros en Castela e León. E se falamos de patrimonio ou de compravenda de vivendas, as diferenzas tamén son notables nas distintas comunidades, ao que hai que engadir a discriminación histórica que representan os réximes forais do País Vasco e de Navarra.
Os políticos falan de igualdade, interpretando o espírito e a letra da Constitución. Pero esa igualdade non existe, e danse casos de dous pobos próximos, separados por apenas un quilómetro, pero coa circunstancia de que forman parte de distintas autonomías, e o que pagan de tributos os seus habitantes é moi dispar, ás veces con diferenzas que, para a unidade familiar, superan os 3.000 euros ao ano.
Pero, como dicimos, os políticos que falan de igualdade están á súa bóla e non se deciden a porlle o cascabel ao gato... Como tampouco llo puxeron noutro asunto: o perder a batalla do acordo da Unión Europea con Marrocos, que lesiona gravemente os intereses dos agricultores do val do Ebro, de Murcia, de Andalucía... Están en perigo miles de postos de traballo (só no sector do tomate, case 4.000), e afectan tamén ao pepino, a fresa, a mandarina, o allo e o azucre..., ademais de ser a puntilla para a economía agraria desas zonas. Os eurodiputados españois votaron en contra dese acordo, pero de nada serviu porque son unha minoría no Parlamento Europeo.
E así estamos nestes tempos de vacas fracas: cada día, cunha mala noticia; cada día, cun sobresalto...  Luis del Olmo

martes, 21 de febreiro de 2012

A RECOMPENSA POR ARRUINAR O PAIS

José Luis Rodriguez Zapatero cobrará 150.000 euros cada ano.
O expresidente do Goberno español, José Luís Rodríguez Zapatero, cobrará ao redor de 150.000 euros anuais, entre o soldo do Consello de Estado e a asignación que lle corresponde como expresidente.
Zapatero incorporouse ao Consello de Estado o  9 de febreiro, tal e como se especifica no artigo 8 da lei de devandito Consello, segundo a cal poderán incorprar como conselleiros de Estado con carácter vitalicio os que "exerzan o cargo de presidente do Goberno".
O ex presidente, pois, ingresa por ser membro nato do Consello de Estado 72.800 euros, segundo especifícase nos Orzamentos Xerais do Estado para o ano 2011 e, ao non haber aínda un orzamento para o 2012, quedarían automaticamente prorrogados agás que se inclúan modificacións vía decreto lei.
Zapatero foi quen realizou a modificación da Lei do Consello de Estado para que puidesen entrar os ex presidentes do Executivo. De feito, José María Aznar foi quen estreou esta Lei sendo o primeiro ex presidente que pertenceu a devandito órgano consultivo do Estado.
Ademais, o socialista contará con outros ingresos, como a asignación de ex presidente do Goberno que é aproximadamente de 74.000 euros.
 Ademais, gozará doutros privilexios, xa que recibirá unha dotación anual coa contía que se estime nos Orzamentos Xerais do Estado para gastos de oficina, atencións de carácter social e alugueres de inmobles. Así mesmo, contará con dous empregados de libre designación.
Outro dos privilexios cos que contará será a disposición de vehículo oficial con chofer. Ademais, gozará de libre pase nas compañías de transportes terrestres, marítimos e aéreos regulares do Estado.
A seguridade do ex presidente tamén corre a cargo das Arcas Públicas, outorgándolle os servizos de seguridade que as autoridades do Ministerio de Interior estimen necesarios.
Tras deixar a España nunha situación desoladora pola súa ineficacia á hora de pór medidas para tratar saír da crise e deixar o país ao bordo da intervención, garantiuse dous soldos vitalicios...

luns, 20 de febreiro de 2012

FEIJÓO E A CULTURA

É un segredo a voces. Malia a retórica utilizada nas solemnidades, para Núñez Feijóo a cultura é máis un estorbo que unha oportunidade. Abonda con constatar o valor que lle vén dando nos orzamentos, e tamén o desdén co que afronta as demandas do sector. Ou a reubicación da consellería á sombra de Educación, sacrificando o que en boa lóxica, e en consonancia cos discursos que lle escriben e que el verbaliza, simboliza unha das principais razóns de ser do autogoberno, o diferencial que nos singulariza nun mundo cada vez máis homoxeneizado. Mesmo baixo que responsable político delega a gobernanza cultural, quérese dicir, as políticas que sirven para incentivala e democratizala.
Relegouna mesmo á hora de delimitar administrativa e politicamente as competencias que lle atribúe o Estatuto. Talvez para eludir compromisos cun sector pouco proclive ás súas teses contra-identitarias, e por iso difícil de dixerir. Talvez porque segue atado a un concepto de cultura que bebe exclusivamente das fontes humanísticas, que a dulcifican, e non de todo un sistema de relacións que forzosamente a tensan e a fan conflitiva. Velaí a súa dimensión económica, dando pé ás cada vez máis sectorializadas e fragmentadas industrias culturais. E a súa dimensión política, na que toman corpo as políticas culturais, chamadas a afianzar os procesos democratizadores tanto no referido aos niveis de creatividade como de receptividade ou de acceso á cultura. No que xogan un papel importante os medios de comunicación.
Que o presidente do país amague con xustificar o estado de abandono e postración do que por diversas causas está sendo vítima o sector animando ao ascetismo, coa consabida monserga de que nunca como na escasez brota con maior forza o acto de creación, é politicamente obsceno. Sucedeu hai poucos días, no acto de entrega dos premios culturais da Deputación coruñesa. Autoabsolvéndose con esa disparatada teoría, que deriva dunha anquilosada e irreal maneira de entender e valorar a cultura, como se nada fose con el, nin co seu goberno, refrenda a idea dun gobernante fast food (de consumo rápido), o contramodelo se o ligamos ao ámbito da Cultura.
Facer do Gaiás unha escusa, convertíndoo nun refuxio ao que van dar non só os orzamentos máis sustanciosos, por aquelo de cumprir co morto que lles deixou Fraga Iribarne, tamén canta ocurrencia chegue ao despacho presidencial e reciba o plácet de quen ten como única preocupación a de enchelo de espectadores, mentres entra en estado de shock o tecido cultural, o creativo e o industrial, é irresponsable. Por destrutivo. Someténdose a unha gran contradición: non se atreve a cortar de raíz o fluxo de diñeiro público para ese inmenso contedor, pero á vez consinte en degradalo convertíndoo nun gran supermercado. No que xa se expón algunha que outra vítima. E se un se guía pola vaciedade das declaracións ao respecto do seu sucesor, o correoso conselleiro Vázquez, ata é posible que tamén lle teñan que reservar nicho para el.
Algo positivo, aínda que con enorme retraso. Veñen de anunciar, á fin, a integración das competencias do audiovisual no Agadic, que desta maneira pode chegar a ser unha verdadeira axencia das industrias culturais. Sen que se entenda como, despois de dar este imprescindible paso reunificador, que ten en Cultura o departamento máis acaído, non fan o mesmo coa filmoteca de Galicia, que vai seguir ao parecer en Presidencia.  Luis Alvarez

domingo, 19 de febreiro de 2012

POÑAN ALGO MÁIS DA SÚA PARTE

Xa deixaramos en segundo plano o rebumbio levantado pola influencia que as crenzas relixiosas de Carlos Dívar, presidente do Supremo e do Consello do Poder Xudicial, puideron ter na freada a un informe desta institución sobre a reforma legal do aborto. E de súpeto dispomos doutra mostra do seu pensamento. Ao responder á inquietude dun deputado catalán polo escaso uso das linguas cooficiales no ámbito da xustiza, Dívar rememorou certa ocasión en que chamou a un intérprete de mandingo ao seu xulgado. Despois desculpouse, pero o mal estaba feito: comparara o uso dun idioma español, cooficial no seu territorio, co dunha lingua falada en África occidental.
Pouco antes, a portavoz do Consello do Poder Xudicial, Gabriela Bravo, indicou que "non todos os imputados son iguais", para explicar que a futura declaración xudicial do duque de Palma sexa dispensada de gravación. "Non todos os asuntos xudiciais están sometidos á mesma presión mediática (...) e non en todas as ocasións pode estigmatizarse tanto a imaxe dunha persoa", argumentou. Logo insistiu en que todos os cidadáns son iguais ante a lei, pero que difiren "as circunstancias". Procesos mediáticos hai moitos, ademais do que afecta a Iñaki Urdangarin.
Estas son as persoas que reclaman rigor e respecto ás decisións xudiciais. Que se queixan, como fixo Dívar en sede parlamentaria, do que cualificou como "deslexitimación" do Poder Xudicial. Son os mesmos que constatan, ano tras ano, a demora de millóns de asuntos.
O cal non só deber á escaseza de medios para a Administración de xustiza, senón tamén ao tempo -e ao diñeiro- que se perde mantendo abertos procedementos que se sabe de antemán que non van ir a parte algunha, pero que perviven por intereses pouco transparentes, como sucedeu cun dos referidos a Baltasar Garzón.
Habería que preguntar a estes dignatarios do terceiro poder do Estado se poderían pór algo máis da súa parte para merecer o respecto que demandan, mellorar a imaxe da xustiza e facela máis respectable para o cidadán.

sábado, 18 de febreiro de 2012

ESTÁ A XUSTIZA?

Á maioría dos cidadáns estes episodios recórdanlles ao TOP, a democracia orgánica, a lei de vagos e maleantes e os delitos de pensamento.
 O inimitable Gila fixo unha parodia que, mire vostede por onde, segue de rabiosa actualidade.
E é que, logo de pasar o que pasou, desde a maxistratura española chegan voces asegurando que é "inaceptable" criticar unha sentenza do Supremo, á vez que outros aseguran que "a xustiza é igual para todos, ata para os xuíces".
E logo vén a representante na terra da dama da venda e a balanza, que exerce de portavoz do Consello do Poder Xudicial e advírtenos de "que todos os imputados non son iguais", o que vén supor a proba do nove para entender mellor o caso que nos ocupa e o que preocupa, neste momento, en Zarzuela.
Á maioría dos cidadáns -de aquí e de fóra das nosas fronteiras- estes episodios recórdanlles ao TOP, a democracia orgánica, a lei de vagos e maleantes e os delitos de pensamento, expresión e opinión. Non o digo eu senón "The New Yorker", a través do seu corresponsal en España: "o veredicto contra Garzón, proba de corrupción do poder xudicial español e que, en 2012 España segue sendo o país da Inquisición". Opinións parecidas, pero menos elocuentes, aparecen nos principais diarios internacionais. Aquí, en España, segundo unha enquisa feita pública por "O País", seis de cada dez cidadáns maniféstanse en contra da sentenza e en internet -nas redes sociais- pódese medir e pesar ese desgusto. Copio algúns das mensaxes: "España: Camps, inocente; Garzón, culpable; Fraga, demócrata e Urdangarin, empresario modelo". Máis: "A mensaxe á sociedade e outros xuíces está claro: Todo quedou atado e ben atado. Non se poden investigar crimes franquistas nin a corruptos" e "o tribunal que condena durísimamente a Garzón rehabilitou hai pouco ao xuíz Urquia condenado por cobrar mordidas en Marbella". Son algunhas mostras da indignación popular que corren como a pólvora por todo o mundo a través de todos os medios posibles, aínda que, á vez, teñamos que sufrir aos medios da caverna que -aplaudiron unha vez a Garzón, como Cid Campeador- e agora non ocultan a súa obscena alegría.
O peor? "Ver como os poderosos manipulan os recursos que o Estado de dereito pon ao servizo de todos, facendo servir aos seus intereses" (Mercés Gallizo ex directora de Institucións Penais).
Xa saben: non todos os imputados son iguais.  J.M.V.

venres, 17 de febreiro de 2012

ROLDÁN PUXO O LISTÓN MOI ALTO

Desde que Luís Roldán fíxose pasar por "enxeñeiro, economista e máster en economía", criamos que os cargos públicos serían coidadosos á hora de manexar os seus datos biográficos. Pero se o ex director xeral da Garda Civil deixou moi alto o listón da bellaquería -tamén nese aspecto-, está visto que non tivo o impacto suficiente. Tras as eleccións de 1993, o deputado popular Tomás Burgos declarou ao Congreso que era "licenciado en Medicina". En 1996 engadiu a este título o de "diplomado en Dirección de Institucións Sanitarias", e mantivo os dous ao ser reelixido en 2000. A partir de 2004 retirou o título de Medicina da súa biografía parlamentaria e mantivo o de diplomado en Dirección de Institucións Sanitarias. Pero o 30 de decembro pasado foi nomeado secretario de Estado da Seguridade Social e recuperou o título de Medicina: a web da Moncloa presentoulle como "médico e experto en xestión sanitaria". Máis prudentemente, a web do Ministerio de Emprego e Seguridade Social atribúelle "formación universitaria en medicina" e, a última hora de onte, a web de Moncloa foi corrixida nese mesmo sentido. Versións distintas para unha soa persoa verdadeira.
O nivel educativo que deben ter os altos cargos é un debate recorrente. Pero esa cuestión é distinta da veracidade exixible ao declarante. É discutible se todos os responsables públicos deben dispor dun sólido currículo académico; non o é que quen diga alcanzado un alto grao de formación, en realidade careza del.
Non é o mesmo caso, pero recorda outra falsidade soada respecto de datos académicos. O barón Karl-Theodor zu Guttenberg era ministro de Defensa da República Federal de Alemaña cando acudiu ao Bundestag, fai un ano, para recoñecer que copiara pasaxes da súa tese doutoral; uns "graves erros, que lamento", segundo as súas palabras. Houbo de renunciar ao doutoramento pola Universidade de Bayreuth e o 1 de marzo de 2011 dimitiu como ministro. Alemaña intenta ser un país serio. Nos países serios, un cargo público non pode mentir e seguir no posto coma se tal cousa.

xoves, 16 de febreiro de 2012

ARRIBA AS MANS E ABAIXO OS PANTALÓNS, A NOVA REFORMA LABORAL XA ESTÁ AQUÍ

UN DISCURSO DE PLENA ACTUALIDADE

¿Pero vostedes en que estaban estes dous anos? ¿Que dicían? Xusto o contrario do que expón esta reforma laboral. Era o seu presidente do Goberno quen dicía que o abaratamento do despedimento non axudaría a recuperar a confianza no sistema financeiro, que non ía apoiar reforma laboral algunha que supuxese abaratar o despedimento. Era cando dicía que «Nunca apoiaremos o despedimento máis barato e o recorte das políticas sociais». ¡Quen lles viu e quen lles ve, señores do Goberno! (...) O Executivo non fai esta reforma nin por motivos económicos nin moito menos por atención social. A decisión de acometela non nace de proxecto político algún, se é que aínda lles queda diso. Foi a Unión Europea, foron as circunstancias as que lles esixiron esta reforma laboral. Sempre lles faltou a vostedes o fundamental: a convicción do que hai que facer e de que é necesario facelo.
Nós defendemos que é necesaria unha reforma laboral, pero non esta reforma laboral (Varios señores deputados: ¡Ahhh!) Si, señorías. (Aplausos.) Nós defendemos que esta reforma laboral é un fracaso anticipado e anunciado, polas formas e polo fondo. Polas formas porque logo de dous anos traen hoxe este texto sen diálogo social e sen acordo político. Foron incapaces de liderar un consenso político, económico e social porque nunca souberon a que acordo querían chegar, nunca souberon a que acordo chegar con ninguén. Por iso é polo que a reforma laboral non guste a ningún e que cada día sálganlles novos detractores. Non convenceron aos traballadores, nin aos emprendedores, nin aos expertos, nin aos sindicatos, que lles convocaron unha folga xeral.
Señorías, chegaron ao Goberno presumindo de talante, e a golpe de decreto enterrárono para sempre. (...). desprezaron as formas, señorías, pero, o máis importante, equivocáronse no fondo. O Goberno equivocouse no contexto, no enfoque, no contido e na redacción desta reforma. (...) O decreto do Goberno non está exposto para contratar senón para despedir e o que necesita España non é facilitar o despedimento, non é fomentar a saída, senón fomentar a contratación. Tanto se empeñaron en demostrar aos de fóra que eran capaces de tomar decisións dolorosas que se esqueceron do importante, que esas decisións han de ser eficaces e xustas.

mércores, 15 de febreiro de 2012

CAMIÑO DE PERDICIÓN

Dentro da política hai un precepto que non se cumpre nin de broma nin en serio o cal vén sendo que o funcionamento dos partidos, na súa estrutura interna, ten que ser democrático. O caudillismo funciona mentres os resultados electorais acompañen, un eufemismo para ocultar que se hai poder, existe unidade, do contrario afloran os salvadores, en plural, porque xente con ideas sempre sobran na oposición.
Os chamados nacionalistas do BNG realizaron unha asemblea que dá como resultado unha tricefalia difícil de entender para o común dos galaicos, que están más afeitos a que sexa unha soa voz quen ordene e mande.
Por un lado haberá un portavoz nacional encargado de explicar ao cidadán o que proclamou o futuro candidato á presidencia da Xunta, que non ten por que coincidir co que substanciou no Parlamento o portavoz do grupo nacionalista. Tamén se poden dar outras tres variantes e así até a confusión total.
Parece claro que os asemblearios nacionalistas non tomaron exemplo dos seus colegas socialistas galaicos para evitar que mentres Manuel Vázquez predica por un lado, outros arengan ás súas costas. O caso do Partido Popular de Mariano Rajoy na oposición tamén debía ser tema de estudo para os do Bloque.
Pero eles saberán se esa política é a máis adecuada para regresar algún día ao comando da Xunta.
As vellas teimas nunca desaparecen e o camiño da perdición mantense intacto, como esa querencia por buscar un báculo no Partido Socialista de Galicia para que non goberne o Partido Popular nin concellos nin en San Caetano.
A pouco que se faga memoria, menos en dous ou tres casos que confirman a regra, o Bloque sempre acabou fatal cando estivo coligado cos socialistas.
Algúns partidarios de deixar libre ao cabeza de lista dos socialistas para que se esnafrase foron expedientados e expulsados da formación, sen que a formación tivese en conta que o candidato do PSdeG non tiña máis luces que un farol fundido e que o seu desgoberno levaría ao BNG a alcaldía en poucos anos.
Máis modernidade non lle viría mal á nova dirección do Bloque e pensar a que é debida a pouca conexión que teñen coa sociedade real e lanzar mensaxes claras e non contraditorias, pero adaptadas a cada concello e a cada segmento social. Non sei se existe no seo da organización un manual de recurso local para uso dos nacionalistas para evitar que o líder de garda explique os problemas da lei de costas ou o plan do litoral nun municipio que o máis cerca que ten o mar é a trescentos quilómetros, como ten ocorrido. Esas mensaxes soan mellor en Madrid, a onde debían ir con máis frecuencia, porque alí, na capital do Reino, é onde se gañan as eleccións.

martes, 14 de febreiro de 2012

MENTIRAS PIADOSAS...

"Volvamos á terra: Don Mariano, que cada vez ten o pelo máis negro e nós o porvir do mesma cor, admite que a súa reforma laboral non creará postos de traballo este ano"
 Este é un goberno moi preocupado en salvarnos a alma e que nós corramos coa salvación do corpo serrano, e non a base de xamón, precisamente que hai crise.
De novo o señor De Guindos pídenos protección para o seu rabaño favorito: a banca.
Dinos que esta vez farán ben as contas, porá o valor real ás súas propiedades adecuando o valor da súa carteira de pisos... o que nos pon os pelos de punta pois parece querer dicirnos don Luís, que antes non o facían, ou sexa que falseaban a contabilidade... o que é delito e pecado.
Imaxino que lles imporá unha dura penitencia a eses pecadillos de outrora pero, xa me creo menos, que con esta medida baixen os pisos. E é que iso viría demostrar o que moitos pensabamos: que inflaron os prezos, mantiveron artificialmente altos devanditos prezos, prexudicando ao sector da construción, coa perda de postos de traballo e aos cidadáns que non puideron comprar... Mire vostede, os erroneamente chamados o bo e mal ladrón era, segundo a tradición apócrifa un carteirista e un banqueiro (Juan Eslava, "O catolicismo explicado ás ovellas") o que nos dá unha idea de con quen nos xogamos os cuartos.
Por certo en Roma falouse de pederastia e de erros da Santa Nai Igrexa ao silencialos. É moito máis grave xa que, segundo a súa propia doutrina "máis lle valería aos culpables atarse unha roda de muíño ao pescozo e tirarse a un río...?
Volvamos á terra: Don Mariano, que cada vez ten o pelo máis negro e nós o porvir do mesma cor, admite que a súa reforma laboral non creará postos de traballo este ano nin o próximo e que o número de parados é insufrible.
Pero ¡fágase a luz!, como recordaba a miña amiga Chus, (e non falamos de Fenosa nin de Iberdrola) ¿cantos traballadores están apuntados ao paro aínda que cobran das súas empresas, que ata corren cos gastos da Seguridade Social? ¿Cantos "traballan no paro" e no emprego mergullado, cobrando en negro? Se don Mariano os suma podía achegarse á verdade, aínda que fose menos piadosa.
Din os malpensados que, como non pode darnos pan, traballo e xustiza, quérenos levar directamente ao ceo... e, xa se sabe, iso hai que sufrilo aquí. De aí as piadosas medidas -política mariana- que nos pon como penitencia...
Por iso o ano 2012 é declarado ano Mariano.

luns, 13 de febreiro de 2012

ATAQUE FRONTAL Á CONSTITUCIOÓN

O PP tirou dun pobre argumentario para defender o maior ataque lanzado en democracia contra os dereitos dos traballadores: "As manifestacións non crean postos de traballo". É un simplismo equivalente a dicir que as marchas contra o matrimonio gai non eliminan a homosexualidade, o que non evita que a dereita as aplauda con entusiasmo. Pero non está o patio para simplismos.
A reforma aprobada polo PP supón dinamitar as relacións laborais, situando nun plano de total subordinación á traballadora fronte ao empresario. Estamos, xa que logo, ante unha imposición ideolóxica que ataca de forma frontal o artigo 1 da Constitución, onde se afirma que "España constitúese nun Estado social e democrático de dereito". Esa definición non debería ser mera palabrería, senón que consagra un modelo de Estado que defende os dereitos sociais das persoas e cuxo texto pioneiro foi (que ironía) a Lei Fundamental de Bonn de 1949, principal inspiración da Carta Magna española. Co decretazo do venres, e cos ataques á sanidade e a educación pública que executan os seus presidentes autonómicos, Rajoy está laminando a parte "social" da definición constitucional.
Hai que denunciar tamén a enésima mentira de Rajoy, xa que antes de chegar á Moncloa prometeu non abaratar o despedimento, e o feito de que a vicepresidenta Santamaría ocultase unha parte substancial do decretazo na súa comparecencia do venres tras o Consello de Ministros. O Goberno que sempre ía dicir a verdade estase mostrando como o Goberno da mentira.

domingo, 12 de febreiro de 2012

MARIANO "MANOSTESOIRAS" METE MEDO

A Apocalipse é só un libro. Dio o xornalista David Curral. Pero recorrer ao medo é un sistema antigo. O Medioevo foi a exaltación do medo para o triunfo da relixión. O pánico ao inferno paralizou a ciencia e a fe foi o substituto de calquera avance do coñecemento.
Mariano Rajoy descubriu o poder hipnótico do medo. Contra esa formulación hai unha vella receita. A do fregués ofendido polas ameazas do averno desde o púlpito que lle gritou ofendido ao predicador: "Se hai que ir ao inferno vaise, pero xa non nos meta máis medo".
O equilibro de Rajoy é un malabarismo no trapecio que ten dous puntos de apoio. As esixencias inmediatas da señora Merkel dunha reforma laboral e as eleccións do 25 de marzo en Andalucía e tamén en Asturias.
Por iso o medo expandido onte desde a tribuna do Congreso é a preparación para o mazado da reforma laboral que se fará publica o venres 10 de febreiro de 2012. Non hai consenso, haberá imposición. E case todos, coas ameazas do inferno que escenificou Rajoy, tenderemos a cavilar na tentación de que non hai outro remedio.
Esta é a purga de Benito en dose que parecerán que son tolerables; pero a suma delas é letal para o enfermo. Primeiro, a subida de impostos. Despois, a reforma laboral e cando haxa presidente en Asturias e en Andalucía, os orzamentos das tesoiras.
Non o está facendo mal, Rajoy. Refírome á posta en escena dos maiores recortes da historia da democracia. O adobo é o medo. E unha sociedade aterrorizada paralízase.
O presidente aprendeu que o optimismo non conduce máis que ao descontento cando non se sustenta en feitos positivos e non os hai. pasamos do optimismo patolóxico de ZP ao catastrofismo recortador de Rajoy.
A Apocalipse tranquiliza moito cando se comproba que é un libro. Pero o que vai suceder é sinxelamente o retroceso nos dereitos e liberdades que están a piques de converter a nosa condición de cidadáns en súbditos dos mercados e de quen os manexan. Cando a indignación sexa máis poderosa que o medo, explotarán as válvulas de contención da protesta dunha sociedade que agora está paralizada, precisamente, polo medo. C.C.

sábado, 11 de febreiro de 2012

A FRAUDE FISCAL

Segundo o colectivo de Inspectores de Facenda entre 60 e 80.000 millóns de euros ao ano escapan ao control de Facenda polos efectos da economía mergullada, co consecuente quebranto para o Estado por taxas e impostos non abonados.
As razóns que alegou o portavoz do colectivo de inspectores de Facenda a medios públicos: esta situación prodúcese pola falta de medios adecuados de control das empresas e o inadecuado persoal de inspectores. Como se pode comprobar nas hemerotecas, non é a primeira vez que este colectivo manifesta publicamente a súa desconformidade. Ata en anteriores ocasións manifestaron que, de feito, a Administración ponlles trabas para levar a cabo inspecciones ás empresas como eles entenden deberían realizarse.
Ao meu modo de ver, desde a óptica de home do montón, isto é un sinsentido, ten que carecer de toda credibilidade, pero claro, quen o manifestan non é a oposición, senón os propios funcionarios de Facenda. ¿Non serí lóxico, que o Ministerio de Facenda aclarase dalgunha forma, aos contribuíntes cal é a realidade da situación?
Ninguén cun mínimo de sentido común pódese imaxinar que o Estado, de forma premeditada renuncie ao cobro dos millóns de euros que sexan. Pero aínda así, insisto en que os contribuíntes merecémonos unha aclaración.
Considero necesario recalcar que esta situación produciuse con gobernos do PP e de PSOE.

venres, 10 de febreiro de 2012

"AS MEDIDAS DE AUSTERIDADE SON UNHA ESTUPIDEZ"

Advirte que se se recorta o gasto público, non se resolverá o problema do crecemento. A solución está na unión fiscal e nos eurobonos.
A solución posta en marcha polos líderes políticos á crise de débeda soberana que atenaza á zona euro aposta con forza pola austeridade, aínda que co risco cada vez máis evidente de condenar ás economías europeas á recesión. ¿É un acerto? "É unha estupidez, a maior estupidez que se pode cometer". Así de categórico é o estratego xefe de Pictet Wealth Management, Christophe Donay.
Ve algunha posibilidade de que a situación da eurozona mellore este ano?
Hai que ter en conta o que eu chamo a gran diverxencia. Desde fai anos, os Estados foron acumulando máis débeda e menos crecemento. A partir de 2008, entrouse nun territorio de insolvencia. O límite son os criterios de Maastricht: 60% de débeda pública e 3% de déficit público. Non é só Grecia quen está en territorio de insolvencia; é Portugal; é España, e é tamén Francia. Hai dúas formas de solucionar isto: ou estimulando o crecemento ou reducindo a curva da débeda, que é o que pretenden as medidas de austeridade de Europa. Para min, as medidas de austeridade son unha estupidez. É a maior estupidez que se pode cometer. Se se recorta o gasto público, redúcese o crecemento e a diverxencia entre crecemento e débeda continuará. A outra forma de afrontar o problema é estimular o crecemento.
E iso como se logra?
A única forma é unha unión fiscal. Por unión fiscal eu entendo un orzamento único, financiado con eurobonos e dedicado a impulsar o crecemento. Recoñezo que neste momento é unha utopía. Na UE hai un área monetaria incompleta cun banco central separado dos Gobernos, que non son un, senón 17 moi diferentes. Isto xera un problema institucional porque non se pode depreciar o suficiente o euro para mellorar a competitividade de Grecia, España ou Italia. É preciso unha unión monetaria completa.
Pero iso non vai suceder a curto prazo, que alternativa hai entón?
O que imos ter é un BCE emprendendo unha forma de relaxación cuantitativa. O BCE inxectou 500.000 millóns en decembro pasado e agora esperamos unha nova rolda de liquidez a finais de febreiro e poida que algunha adicional. Cal sería a suma total de liquidez que inxectará o BCE?
A nosa previsión é que sexa de 1,5 billóns de euros en total. Este ano hai que refinanciar 1,8 billóns de euros na eurozona, por vencimientos de débeda pública e polos déficit orzamentarios. O BCE vaise a ver obrigado a inxectar moito diñeiro. Isto non resolve ningún problema fundamental, pero compra tempo e despexa o risco sistémico. Este diñeiro servirá para que os bancos financien os déficits públicos comprando bonos. En EE UU, isto faio a Fed comprando directamente. Na eurozona, o BCE tamén o fará. A nosa previsión é que o faga en 2012.
Non cre que Alemaña se oporá a iso?
Non hai outra alternativa. O custo da implosión da eurozona sería desastroso para Alemaña. O volume das exportacións supera o 30% do PIB e o 60% teñen como destino a eurozona... a actual eurozona. Os Gobernos da área monetaria mostraron unha determinación clara para salvar o euro. Claro que iso non foi suficiente para aceptar calquera cousa... ata o momento. Pero se se quere salvar a situación, non hai outra elección. Por iso o BCE prestou en decembro 500.000 millóns en liquidez a longo prazo para a banca, a pesar da oposición de Alemaña. O proceso para resolver a crise financeira será longo e doloroso, con discusións, decisións acertadas e erradas... Será un xogo de esperanzas e desencantos.
Christophe Donay. Estratego xefe de Pictet Wealth Management

xoves, 9 de febreiro de 2012

DESAFIUZAMENTOS

Nada menos que medio millón de familias sen fogar. Explícanme os que disto saben, que esa é a factura que deixará a crise. Concretamente, tamén o antedito é o cálculo que arroxa un recente informe da Asociación de Afectados por Embargos e Poxas.
Neste mesmo momento, 135.000 familias españolas están sufrindo un proceso de execución hipotecaria. Hai que sumar outras 150.000 familias que xa perderon a súa vivenda e soportan débedas coas entidades financeiras que lles concederon o préstamo. Aínda cabe engadir as 133.000 que xa non poden pagar a hipoteca e as 100.000 familias que deixarán de facelo nos próximos dous anos polo aumento do paro. O balance non pode ser peor. E aquí vén a segunda parte do problema. A situación é dramática para as familias, pero tamén incómoda para os bancos, cuxa situación é "crítica".
Entre 2008 e 2015, as entidades financeiras asumirán unhas perdas de 34.000 millóns de Euros, procedentes de hipotecas a particulares e segundo cálculos dos propios bancos.
A maior abundamento o avultado desemprego en España é tamén o que fai que o sector inmobiliario vexa freada a venda de vivendas, que mes tras mes arroxa datos negativos. Falemos agora de esperanzas. O Instituto de Crédito Oficial (ICO) acaba de publicar 17 novas liñas de mediación. Entre elas destaca unha destinada ao financiamento de vivenda protexida de aluguer e outra para as de venda. Ademais, o ICO outorgará préstamos de ata 10 millóns a promotores de vivendas novas terminadas para alugar, así como financiamento para rehabilitar pisos para particulares e comunidades de propietarios. Tamén contará cun servizo de asesoramento para estudar as solicitudes de financiamento de ata 2 millóns de Euros que fosen rexeitadas por algunha entidade financeira ao longo de 2011.
De todos os xeitos, cabe dicir que o prezo das vivendas en España rexistrou un descenso acumulado dos prezos do 24,5%. E iso aconteceu en todas as zonas españolas.
Nas áreas metropolitanas a caída acumulada do valor dos pisos situouse no 25,2%, mentres que en Baleares e Canarias o axuste foi do 22, 2%. Galicia, unha vez máis, está na zona templada, dito sexa isto no transfondo da "desfeita" xeral. Realmente, a moura hipotecaria é o cancro social nos presentes anos.

mércores, 8 de febreiro de 2012

ALARMANTE DESCENSO DO EMPREGO

Superando os peores agoiros, o paro rexistrado aumentou o pasado xaneiro en 177.470 persoas, a segunda subida máis pronunciada en trece anos, só superada polo alza de xaneiro de 2009 (máis de 198.000 traballadores).
Este panorama desolador acrecenta a urxencia de que o Goberno aprobe o máis axiña posible unha reforma laboral ambiciosa, vasta e que despexe os receos existentes entre as empresas a contratar a novos traballadores no curto prazo. A vara de medir deste proxecto será o seu impacto sobre a contratación.
De nada servirá revolucionar a lexislación laboral española se non se detén a sangría de contratos que no último mes volveu adquirir velocidade de cruceiro e que, se non se detén, podería chegar a pór en risco a sustentabilidade futura do sistema de pensións. A Seguridade Social pechou o último exercicio en déficit por vez primeira desde 1999, e en xaneiro a afiliación media baixou en 283.684 persoas, de forma que o número total de contribuíntes netos xa é inferior aos 17 millóns.
Outro dos elementos preocupantes que emanan do mercado laboral é o declive do autoemprego. O descenso do número de traballadores autónomos durante o primeiro mes de 2012 equivaleu practicamente á caída total rexistrada en 2011. Por iso é polo que a reforma laboral deba ser completada, tamén con celeridade, polos incentivos que o PP prometeu antes das eleccións aos emprendedores, un colectivo clave para volver a trenzar os xiróns que a crise provocou sobre o tecido laboral español.

martes, 7 de febreiro de 2012

(PSOE) FIN DA VELLA ETAPA; NACE A VELLA ETAPA

"Todo o anterior xa é pasado, pero o presente está aínda por vir, xa que o presente non pode estar vivindo en tempo de pasado" Terminou o 'zapaterato' e iniciouse o 'rubalcabato'. O PSOE puxo fin á vella etapa e fixo nacer a vella etapa. Ou, o que é o mesmo, cambiouno todo para que nada cambie. A verdade é que daba igual Rubalcaba ou Chacón. O primeiro é a experiencia, pero a vella experiencia felipista -con todos os seus erros- e zapaterista -con todos os seus propios, sumados aos anteriores-. A segunda é só o experimento, a etapa experimental socialista baseada nas ocorrencias do líder. Así que, gañase quen gañase daba igual: perdía o concepto profundo de renovación na familia socialista.
O caso é que gañado Rubalcaba, aínda que pola mínima: tan só por 2,32 puntos, ou 22 votos, o que dá unha primeira idea do rifado que estivo este 38º Congreso socialista. Había que elixir entre o malo e o malo, e optouse por elixir o malo. Pero o malo de verdade é que en todo un partido histórico como este non haxa nin unha soa posibilidade de renovación de verdade. Poderíase pensar que a auténtica alternativa aínda está na puberdade. E iso é moi triste.
En todo caso, gañou Rubalcaba, pero ¿por que? Algúns analistas observan con acerto que o discurso de Zapatero foi clave para vencer no ano 2000 e que o de Chacón foino para a súa derrota. É verdade que ante o plenario, na presentación da súa candidatura animando ao voto, Chacón celebrou un mitin máis que pronunciar un discurso: empezou sobreactuada, gritando, buscando o aplauso fácil coas cuestións tópicas de aprendiz de brujo. E ata sacou a pasear ao seu avó, o miliciano de quince anos que coñeceu a derrota, os campos de concentración e o exilio. Algo así como o avó de Zapatero pero sen a balacera que acabou coa vida deste último.
Rubalcaba, pola contra, pronunciou un discurso con contido, articulado ao redor de eslóganes e con solidez fronte ao estilo baleiro do seu adversario. Os aplausos a Rubalcaba non estaban provocados; os de Chacón estaban previstos no guión que alguén moi próximo a ela preparoulle, e de nada serviu a súa especie de xuramento de que ela, Chacón, xa non era o golem de Zapatero nin moito menos a nena de Felipe. Non soou crible esa afirmación que recalcou a berros: "Veño a este Congreso libre de ataduras e serena e consciente". Así que entre Málaga e Malagón, saíu o sol por Antequera.
Todo o anterior xa é pasado, pero o presente está aínda por vir, xa que o presente non pode estar vivindo en tempo de pasado. Así que o 38 Congreso socialista colocounos nun incrible pretérito e aínda queda por definir se o que parece o presente socialista é unha fisura no tempo -Rubalcaba- ou se é o inicio dun golfiñato oculto que estea xa perfilando a auténtica renovación socialista. Rubalcaba levouse os restos do naufraxio, pero é ao golfiño ao que lle corresponderá reflotar o Titanic.

luns, 6 de febreiro de 2012

FRÍO E MEDO EN ESPAÑA

" A sociedade está anestesiada para que non lle desbasta o futuro"
Coñezo a algúns amigos que xa non len os xornais e cambian de canle cando aparecen as noticias. A alma humana ten un límite ao medo. Somos moitos os que pechamos os ollos cando o asasino vai correr a cortina da ducha. Vivir con medo é terrible; moitos elixen facelo na ignorancia. Escaparse da realidade, agora, é tratar de fuxir do medo.
O frío é a materialización térmica do medo. Saír de casa, nestes días, en moitos lugares de España, dá medo; non estamos afeitos a que o frío traspase a nosa roupa: mellor quedar en casa por se escampa.
Non hai esperanza na maior parte da poboación. Polo menos reduciuse o soldo dos bancarios cuxas entidades recibiron axuda pública. ¡Que pena que Zapatero non tivese a coraxe dese xesto case ejemplarizante! O seu foi indultar a un banqueiro amigo no último consello de ministros. Rubalcaba e Chacón, sentados nesa mesa, estiveron de acordo con ese trato de favor para rehabilitar a un banqueiro inhabilitado. Así son as cousas.
Ninguén quere mirar o calendario porque o día que se celebren as eleccións andaluzas Rajoy sacará do conxelador as medidas máis duras. Escapóuselle cando cría que non había micrófonos. Os políticos só din a verdade cando pensan que lles escoitan máis nada que os seus colegas. O resto, muditos.
Frío que dá medo e medo que dá frío. A sociedade está anestesiada para que non lle desbasta o futuro. Pero a anestesia pasa e o frío tamén. Deica pouco as rúas vanse a encher de xente indignada. Sábeo Rajoy e sabémolo todos. Pero de momento, só temos frío e medo ou medo e frío.

domingo, 5 de febreiro de 2012

A ÚLTIMA VEZ

A clase política española, goberne ou non, debería afrontar un mínimo de reflexión para que o que diga correspóndase realmente co que pensa, o cal non deixa de ser unha obviedade, enténdase ou se mire desde o punto de vista que se queira, porque polo menos aquí, no asuco patrio que nos desgaja tanto como nos une, o que verdadeiramente impera é que a cousa política relaciónese máis coas promesas que cos feitos. Como no resto do mundo, supoño, polo menos alí onde haxa algo de democracia, porque cando nin isto dáse xa se sabe que o básico, o primario, é estar calados e, simplemente, actuar.
O do devandito e o feito pode ata que quede curto desde o punto de vista mediático ou de interese social tomando como referencia os habituais descoidos dialécticos dos políticos, o último deles o do "lio" de Rajoy. Non é novo. Recorrente si. Pero sen ánimo de desculpar nin de xustificar a ninguén, cando menos parece máis humano, e ata máis próximo da realidade, que sexa o primeiro mandatario deste país o que mellor constancia teña do lío en que nos atopamos, ou do que está por vir, que posiblemente desbasta máis. Quen non recorda os famosos consellos do ministro de Administracións Públicas Jordi Sevilla ao seu presidente, José Luís Rodríguez Zapatero, sobre unhas clases rápidas de economía -cuestión dun par de tardes- para mellor facerse entender, ou mellor saber. O que di o pobo en casos similares é que hai para dar e tomar.
O difícil, en calquera caso, non é obviar a chaira percepción de que ninguén nace sabendo de todo. O complexo é tratar de descartar que a principal preocupación do político de quenda ao que un micrófono aberto captou unha frase inoportuna sexa a de non volver caer no mesmo erro; que esa sexa a última vez que lle sucede e que, como primeira norma, sexa de obrigado cumprimento para xefes de protocolo, de prensa, persoal de seguridade, compañeiros políticos e todo o que habitualmente adoita estar, visionar o contorno e comprobar sobre o terreo que non hai dispositivo captador de son inoportuno.
O problema virá cando se consiga -que xa se está niso, que algo lle oín a Punset- ler, ou mellor percibir, o pensamento, o que sen dúbida contribuirá a facer o mundo, posiblemente o político máis que ningún outro, un tanto aburrido. Algo que non deixaría de ser unha pena. Claro que para entón xa se inventou o inhibidor de pensamentos, o que ata impedirá saber, ata desconectalo, se o que se di é realmente o que se pensa; ou sexa, que estaremos no mesmo punto de partida. Isto da última vez, que vén ser neste caso a de que non se lle volva a escapar algo a alguén cando non interesa, non está tan lonxe, á fin e ao cabo, desoutras nas que se perxura sobre o último cigarro ou a última copa.

sábado, 4 de febreiro de 2012

O ALGUACIL E OS FARSANTES

Somos o país da pera, digo, da repera. Incombustibles. Impertérritos. Inmortais. Nin nós mesmos podemos destruírnos. Máis que o espírito dubitativo do danés Hamlet domínanos Segismundo, locuaz príncipe de Calderón, ao perseguir un reino entre a realidade e o soño. Shakespeare expón a pregunta, "ser ou non ser", a posteriori; Calderón, anticipa a cuestión: "O delito maior do home é nacer".
Sempre nos movemos -comentaristas, tertulianos, cidadáns de prol e demais calaña- a dereita e esquerda, arriba e abaixo, diante e atrás. Cada un arrimando a andrómena ao seu interese particular. Ben aplaudindo aos xuíces, se os seus veredictos satisfannos, ou, por contra, denigrándolos e tachándoos de fascistas se a súa resolución é contraria...
Valla, como exemplo desa indigna exemplaridade popular, Garzón, alguacil alguacilado, que sufriu en carne propia e puñetas enlodadas imputacións por varios delitos... E acto seguido, os bobos útiles e compañeiros de viaxe apresuráronse a saír á rúa reclamando xustiza para o xuíz estrela máis inxusto de todos. Porque non se lle xulga pola súa loita contra Franco e os seus secuaces, senón por prevaricación, escoitas ilegais, favores a empresas financeiras e das outras mediante contraprestación de beneficios.
E o corifeo de tramoyistas feirantes -miméticos, trasnoitados e parciais- sae sen aludir xamais a Cuba, Venezuela, China, Corea do Norte e mil dramáticos exemplos máis que poderían invocarse. E, aínda peor, recibe o cariñoso apoio do noso sindicalismo "vertical", mentres esquece cinco millóns e medio de parados. A todos, histriónico conxunto de bufóns esperpénticos, pódenselles aplicar as coplas de Mingo Revulgo: "E non mires se che vas/ adiante ou cara atrás/ zanqueando cos pés,/ dando trancos ao través,/ que non sabes onde estás".

venres, 3 de febreiro de 2012

CANTOS MÁIS AXUSTES, PEOR

Ata agora, o Fondo Monetario Internacional (FMI) ocupaba o primeiro lugar no ranking de emitir ese discurso conservador baseado en axustes e reformas regresivas, pero na actualidade foi excedido por Merkel e as súas acólitos da Unión Europea. A situación é tan clara que ata a directora do FMI tívo que recoñecer: a política que está aplicando Europa conduce inevitablemente á recesión. Poucas son hoxe as voces que non cuestionan a obsesión enfermiza da chanceler pola estabilidade orzamentaria e de cando en cando na historia darase un caso de cerrazón mental como o que están protagonizando os mandatarios europeos. Por máis que os feitos demostren o contrario, eles continúan apalancados na súa política de axustes e reformas sen querer aceptar que non serven para corrixir o déficit nin para infundir confianza nos mercados.
O obxectivo de déficit fíxase como unha porcentaxe do PIB, de modo que a recesión económica, que é o que provoca a política seguida, non só vai incrementar o numerador, ao diminuír a recadación, senón que tamén vai diminuír o denominador (o PIB redúcese). Iso é o que fai totalmente imposible que España -e supoño que outros moitos países- poida cumprir o próximo ano o obxectivo marcado e o que forza ata a cuestionarse se non estariamos máis preto da consolidación fiscal no caso de que a política aplicada desde fai dous anos fose menos tensa e traumática.
A política de axustes tampouco serve, como se está comprobando, para lograr a confianza dos investidores, posto que, para garantir o reintegro dos seus fondos, tanto ou máis importante que o cumprimento puntual nun ano dun algarismo máxico de déficit publico é a capacidade dun país de xerar ingresos futuros. A enorme trampa na que está inmersa a economía europea faise patente cando as axencias de cualificación un día reducen a cualificación dos países polas súas desviacións orzamentarias e ao seguinte, polo paro e as malas previsións económicas. Algunha vez, como na última declaración de Standard & Poor’s, confesan o motivo de fondo: os desequilibrios que a Unión Monetaria xera entre os países membros. Juan Francisco Martín Seco-Economista

xoves, 2 de febreiro de 2012

A REFORMA FINANCEIRA DO GOBERNO

O decreto-lei que incluirá axudas públicas para as entidades financeiras pero só as recibirán os bancos ou caixas que se fusionen
Haberá axudas públicas para que as entidades financeiras poidan sanearse. Pero só poderán recibilas as caixas ou bancos que se fusionen. Nese caso, o Estado comprará a esas entidades activos, por exemplo, hipotecas ou inmobles, a través do FROB, o chamado fondo de rescate. Con ese diñeiro, esas entidades podran cubrir as provisións, o diñeiro que deben pór para compensar a caída do valor dos inmobles que teñen. As entidades que non se fusionen terán que pór por si sólas ese diñeiro.
Ese será un dos mecanismos establecerá o decreto-lei que aprobará este venres o Consello de Ministros, para reformar o sistema financeiro. Con iso, o Goberno trata de conseguir dúas cousas. Primeiro, que as caixas e os bancos queden libres da carga que lles supón ter gran cantidade de inmobles ou hipotecas de dificil cobro e que ademais non valen o diñeiro que se puxo no seu dia. En total, o decreto-lei vai obrigar a bancos e caixas que poñan 50.000 millóns de euros por ese motivo. É case tanto como o que puxeron ata agora as entidades para sanearse desde que comezou a crise.
E en segundo lugar, o Goberno busca con isto que haxa fusións de caixas e bancos para que o número de entidades redúzase case á metade. De 17 actuais a 10.
Estímase que as hipotecas ou inmobles de dificil recuperación polos bancos ou as caixas chega aos 176.000 millóns de euros. A reforma vai á establecer que en conxunto valen ao redor do 60 por cento menos do que estaban valorados.
O diñeiro que porá o Estado non afecta para nada ao deficit, porque o Frob cáptao pedindo préstamos. E recibirá a cambio os intereses dos activos que adquira.

mércores, 1 de febreiro de 2012

PROCLAMA

Aínda me tremen as tabas. Recoñezo que oír á súa Maxestade, Don Xuan Carlos I, dando receitas para reflotar a economía europea (e, polo tanto, a española) fíxome chorar. Si, de emoción; e non o digo de coña. De forma serena, con sagaces razoamentos: zis-zas, en só catro frases, deixouno pulido e para vernizar. ¡Por fin, poderemos prescindir dos sabios do Goberno! Montoro e De Guindos, poderán irse ás súas casas. Rajoy, de momento, non; pero todo andarase. ¿E que dicir da Merkel e Sarkozy? Os Vexo sachando remolachas no Magreb. Eses non teñen puta idea, e non son máis que uns sacamantecas do tres ao cuarto.
O mesmo podería aplicárselles aos representantes sindicais de sempre e aos da CEOE. Todos eles deberían ser xulgados por incompetentes (non me refiro á capacidade dos xuíces, senón á súa propia incompetencia), se se atopa algún xuíz que senta competente para o caso.
Con estes asuntos hai que andarse con coidado. Xa ven o que lle ocorreu ao xuíz Garzón: visto como incompetente para xulgar os crimes do franquismo por outros xuíces que se autoconsideran incompetentes para xulgar os crimes do franquismo, porque ningún sentiuse, nunca, competente para xulgar os crimes do franquismo. ¡Hai que botarlle collóns! Á frase e aos xuíces. Vista a capacidade do Rei, que é o leite de competente en todo, propoño que sexa nomeado Rei de Europa e solucione todo este batifondo. Dixen, nenos. J.L.Patiño