sábado, 11 de outubro de 2014

IMPUTADO O DIRIXENTE COMUNEIRO QUE DEFENDE O CENTRO COMERCIAL DE VIGO

A xuíz ve indicios de apropiación indebida nunha operación urbanística

A permuta baixo sospeita foi clave para o rexeitamento da gran superficie
 
A revelación dunha insólita permuta de terreos que, segundo todos os indicios, fixo perder unha elevada cantidade de diñeiro á Comunidade de Montes de Cabral, quebrou a confianza dos comuneiros no seu presidente, Luis Rodríguez, e acabou sendo clave en que estes dixesen non ao gran centro comercial que a compañía Eurofund Investments pretendía instalar na zona. Pero os feitos non remataron aí. A oposición a Fernández trasladou o caso á fiscalía, o que derivou na imputación xudicial do presidente por un presunto delito de apropiación indebida.

O titular do xulgado de instrución número 8 de Vigo emitiu un auto no que estima a existencia naquela operación de indicios de aprobación indebida, polo que cita a declarar a Luis Fernández en calidade de imputado o próximo 30 de outubro. Entre outras dilixencias, a xuíz tamén cita como testemuña a Jesús de la Fuente Villar, xefe do Servizo de Montes e Servizos Forestais da Xunta en 2006, cando Villar iniciou os trámites da actuación presuntamente delituosa.
 
A fiscal xefe da área de Vigo, Susana García-Baquero, avanzou na súa investigación previa a existencia de indicios de actos de disposición e adquisición "que prexudican os intereses" da comunidade de montes, ademais de "vulnerar a normativa reguladora" destas entidades. No auto da fiscalía establecíase que os feitos "constitúen un delito de apropiación indebida na súa modalidade de xestión desleal", penado con seis meses a catro anos de prisión.

A operación que agora investigará o xuíz iniciouse en 2006, en plena burbulla urbanística, e culminou a principios de 2012, aínda que se coñeceu en setembro do pasado ano, só dous meses antes da asemblea que decidiu negar a cesión dos terreos para o proxecto de Portocabral. Basicamente, os feitos consisten nunha permuta negociada por Fernández co titular dunha sociedade inmobiliaria denominada Grucave SL, na que a comunidade de montes achegou 3.140 metros cadrados de terreo industrial na zona de Puxeiros a cambio de 4.300 de terreo rústico clasificado como comunal.
 
A Comunidade de Montes xa desembolsara previamente 240.000 euros, para comprarlle ao Concello de Vigo unha parcela de 740 metros cadrados que interesaba a Grucave. Durante seis anos, Luis Fernández porfiou nunha negociación coas autoridades municipais ata que finalmente logrou adquirir o terreo, a un prezo de 335 euros o metro cadrados. O intercambio realizouse a pesar de contar cun informe en contra da Xunta, que alertou de que a entidade achegaba terreos non comunais a cambio doutros que si o eran, e que polo tanto poderían ser asumidos sen custo ningún.

De aplicarse a toda a parcela o prezo que pagou a comunidade de montes polos 714 metros cadrados que lle adquiriu ao Concello, os terreos que remataron en mans da promotora Grucave, e nos que se construíu unha gran nave industrial, terían superado o millón de euros. Segundo cálculos da oposición a Fernández, os que achegou a comunidade poderíanse ter reunido por uns 100.000 euros. Tras pechar a operación, Grucave vendeu a parcela ás empresas dos fillos do seu titular, Antonio Caride. Posteriormente, un deles revendeu a súa parte ao seu irmán por 562.000 euros.

Ademais das declaracións de Luis Fernández e do entón responsable do Servizo de Montes da Xunta, a xuíz do número 8 de Instrución de Vigo requiriu a Grucave para que que achegue a escritura pública de permuta e a proba documental da adquisición de dúas parcelas, así como a proba documental da recepción do prezo. Tamén insta á notaría na que se pechou a operación a que remita o expediente completo de escritura de ambos os dous terreos polos que a inmobiliaria as agrupou en febreiro de 2006. Ordena así mesmo á Policía Nacional a que cumpra todas dilixénciaas pendentes.
 
Portocabral insiste

Malia que o rexeitamento dos comuneiros, por unha estreita marxe de votos, frustrou a execución a curto prazo do proxecto Portocabral, Eurofund Investments non desiste. O grupo investidor ten outra vía, máis lenta, consistente en esperar a que o Concello de Vigo execute o desenvolvemento urbanístico da zona afectada, que o actual Plan Xeral clasificou para un gran complexo de uso principalmente comercial. E xa anunciou que a súa intención é poñer en marcha un proxecto no que asegura que investirá 500 millóns de euros.

O alcalde, o socialista Abel Caballero, mostrouse sempre favorable á creación do centro comercial, e asegurou que o desenvolvemento da zona é unha obriga considerada no plan. Os opositores ao proxecto e á directiva do imputado Luis Fernández mantéñense alerta, conscientes de que a asemblea que decidiu non ceder os terreos a Eurofund non supoñía a renuncia definitiva do grupo ao proxecto.

O plan de Eurofund dividiu a parroquia de Cabral e provocou enfrontamentos entre partidarios, liderados pola directiva dos comuneros, e detractores. Unha asemblea o pasado ano rematou con sete feridos e tres detidos
. EL PAIS

O presidente dos montes de Cabral, citado a declarar por presunta apropiación indebida

venres, 10 de outubro de 2014

A GRANDE ESTAFA DO PRESUPOSTO DE DEFENSA 2015

Dende a chegada da crise en 2008 os presupostos do Estado demostran como se abandona á súa sorte ás capas máis desfavorecidas da sociedade española. Pois os axustes aplicados foron en contra do interese xeral da poboación, pois se recorta naqueles ámbitos que deberían ser os de maior preocupación: o fomento do emprego, o investimento público para incentivar a economía e o emprego, e o mantemento dos servizos sociais básicos.

Na proposta de presuposto para o ano próximo, obsérvase como o Ministerio de Fomento descende nun 14,2%; o de Emprego e Seguridade Social un 15,5%. En cambio, o Ministerio de Defensa aumenta un aparente 1,1%. E digo aparente, porque só co que se esconde aumenta un 30%. E é que o ministro Montoro coa complicidade do titular de Defensa, Pedro Morenés, fai trampas nas contas, porque a sabendas de que o gasto final nalgunhas partidas será enormemente superior, ocultan as súas intencións ao subvalorizar dúas partidas, a destinada a cubrir a factura dos Programas Especiais de Armamento (PEAS) e os gastos das misións militares no exterior.

Respecto á primeira, o Goberno, como vén facendo en anos anteriores, volveu presupostar a cifra de 6,84 millóns para o pagamento de PEAS, cando nos últimos tres anos foi aprobado un crédito extraordinario que supuxo aumentos nesta partida de ata un 250%. De feito, en 2012 o gasto real foi de 1.782,77 millóns, en 2013 de 879,48, e en 2014 de 883,65 millóns. Para o próximo ano 2015, e de acordo coa programación de pagamento dos PEAS do propio Ministerio teranse que aboar 1.000 millóns. Entón, ¿por que se presupostan tan só 6,8 millóns? Sen dúbida trátase dunha fraude.
 
 No referente á partida sobre as operacións militares máis alá das fronteiras españolas, acontece algo similar, consígnanse 14,36 millóns, cando ano tras ano se produce un gasto de entre 700 e 800 millóns, que son achegados dende un caixón desastre do presuposto denominado Fondo de Continxencias. Outro xeito de camuflar o gasto real en Defensa.

Pero aínda hai un terceiro engano e sen dúbida o máis alarmante. É o referente á Investigación e Desenvolvemento de novas armas. A I+D militar crece nun 43,5%, respecto a 2014, e pasa de 506,8 a 727 millóns; dos cales 563,9 serán créditos ás empresas de armamento a cero interese e ligados a PEAS  e concedidos dende o Ministerio de Industria e polo tanto tampouco suman como gasto no presuposto de Defensa. Unha I+D militar que mantivera unha tendencia á baixa dende o ano 2009 e que agora se volve incrementar. O aumento da I+D militar contrasta co escaso aumento da I+D civil que só se incrementa nun 4,8%. Outro agravio para o desenvolvemento da produtividade e a mellora social.

Estes créditos en I+D militar véñense denunciando como axudas encubertas ás empresas militares, ou peor, en lugar de I+D trátase de pagamentos a conta das armas. Uns créditos que dende o seu inicio en 1997 ascenden á astronómica cifra de 16.120 millóns e que non foron devoltos. Pois obedecen a unha enxeñaría contable: xorden dende o Ministerio de Industria e o Ministerio de Defensa comprométese a retornalos cando pague as armas ás empresas militares. Crearon unha trampa contable que acumula unha débeda impagable e que a Facenda Pública non sabe como resolver, pois se os condona sumarán como déficit público.

En definitiva, trampas contables para amañar o presuposto de defensa e impedir que a opinión pública coñeza o gasto militar real do Estado español e poder xustificar os axustes que debilitan o escaso estado social español.

mércores, 8 de outubro de 2014

A MANCHA ESTÉNDESE EN SANSENXO

A causa por corrupción urbanística suma xa 19 imputados. Os denunciantes non exercen a acusación particular e un deles recibe agora unha polémica licenza.
 
Dende que o 1 de marzo de 2011 o Xulgado de Instrución número 2 de Cambados incoase dilixencias polas denuncias de tres veciños de Sanxenxo aos que o Concello lles denegara licenza de construción, o proceso deu un xiro ao aumentar a lista de imputados e dividirse en cinco procedementos. Á espera do que decida o ministerio fiscal -se redacta o seu escrito de acusación ou solicita máis medios de proba- o balance xa é de 19 persoas implicadas, entre políticos, técnicos e construtores.

O que en principio parecía unha simple denuncia administrativa entre os centos de expedientes urbanísticos para edificar que se tramitaron en Sanxenxo na pasada década, o caso puxo en evidencia os excesos dun urbanismo incontrolado no epicentro turístico das Rías Baixas. Non obstante, o PP local, que se encontra na diana de todos os dardos, cre que detrás das denuncias están antigos membros e desertores do partido contrarios á candidatura da alcaldesa popular, Catalina González, unha das imputadas neste proceso, e aínda que acabou repetindo mandato tras os anteriores xa anunciou que non se presentará á terceira reelección en 2015.

Cos responsables do urbanismo local dende 2006 tocados por presuntos delitos de tráfico de influencias, suborno, prevaricación e contra a ordenación do territorio e da administración pública, o caso pasou o ecuador dunhas complexas dilixencias que se foron ampliando de forma exponencial ao numeroso elenco de imputados. Agora, a causa podería iniciar a súa recta final cando a Audiencia Provincial de Pontevedra resolva os recursos presentados pola parte demandada contra o auto do xuíz polo que acordou instruír por separado as cinco licenzas investigadas que poñen en dúbida a actuación da cúpula da Xerencia de Urbanismo, xa desaparecida en maio pasado despois de 11 anos xestionando a oferta e a demanda dunha descomunal burbulla inmobiliaria.
 
Algúns imputados aparecen implicados en varias causas. É o caso de Encarnación Rivas, actual secretaria xeral de Urbanismo da Xunta, que dirixiu esta área en Sanxenxo durante os últimos anos do goberno do anterior rexedor, Telmo Martín, tamén do PP, o creador da Xerencia de Urbanismo. Un dos dous asuntos que afectan a Rivas refírese á licenza de dous polémicos bloques de vivendas construídos na rúa Progreso pola construtora Balboa e Chan, con nove imputados. Este é un dos casos máis paradigmáticos porque, mentres se instruían as dilixencias contra practicamente todos os responsables da antiga Xerencia de Urbanismo, se decretou o derrubamento do inmoble que agora acaba de aprazar o tribunal contencioso administrativo de Pontevedra ata que non se resolva o incidente de paralización promovido polo Concello. A demolición xa foi adxudicada por 150.000 euros aínda que os construtores, tamén imputados, e varios propietarios reclamaron a devolución do seu patrimonio ao Concello. O outro asunto que salpica a actual responsable de Urbanismo da Xunta é a peza separada número cinco, aberta por presuntas irregularidades na legalización dun chalé na praia de Montalvo e pola que está igualmente imputada María Soledad Leiro, exconcelleiro de Urbanismo.

Leiro aparece ademais noutras dúas causas. Tamén estám dobremente imputados a alcaldesa; que fose xerente de Urbanismo e actual arquitecto municipal, Rafael Vázquez Abal; a asesora de urbanismo, Ana Belén Louro; e o arquitecto técnico municipal Pablo Guío del Amo. Guío, que se apartou unha longa tempada do Concello por estrés aínda que xa se reincorporou, está imputado en tres causas, unha delas xunto á súa muller, ao ser a promotora das obras ilegais que fixo no seu chalé de Sanxenxo.
 
Malia a inesperada repercusión política que lastrou o caso, os tres denunciantes que deron orixe a estas investigacións (os irmáns Valentina e Manuel Afonso Martínez e Francisco Otero Vázquez) non teñen avogado, polo que non exerceron por agora a acusación particular nin parece que vaian facelo, segundo as fontes consultadas, polo que o futuro procesual dos imputados só depende do criterio do xuíz e o fiscal coas probas que se solicitaron.

O representante do PSdeG na comisión de urbanismo -o órgano que herdou as competencias da extinta xerencia e na que teñen voz os tres partidos da oposición- denunciou a licenza "baixo sospeita" que concedeu este ano o Concello e que solicitou o marido unha das denunciantes, Valentina Afonso, despois de negarlla sistematicamente, unha medida que acabou sendo un dos detonantes do proceso xudicial.

Onde se denegara a construción dunha vivenda, no lugar da Barrosa, o Concello concedeu licenza para almacén de apeiros de labranza. A oposición cre que é unha solución "solapada" porque infrinxe as ordenanzas debido ás características do proxecto. O PSOE esixiu explicacións á alcaldesa para que aclare o expediente e que se faga un seguimento exhaustivo das obras. Quere saber por que un proxecto que antes era ilegalizable agora non o é.

martes, 7 de outubro de 2014

AS CLOACAS DAS CAIXAS

As entidades financeiras chamadas Caixas de Aforro só serviron para dar acubillo a amiguetes, enchufados, paniaguados das cúpulas de partidos e organizacións sociais. Os seus directivos, sabéndose protexidos polo poder, converteron unhas institucións que tiñan como obxectivo a obra social en goridas de ladróns, onde o menos importante era xestionar ben o diñeiro público.

O severo diagnóstico axústase á multitude de procesos abertos pola Xustiza á inmensa maioría destes supostos directivos que foron colocados á fronte das entidades sen ter nin idea do que é un balance. E á ruína á que levaron gran parte delas, obrigadas a fusións tardías para salvar os mobles. O Banco de España e os seus sucesivos gobernadores, colocados polo Goberno correspondente, tamén teñen unha grave responsabilidade no acontecido.

Este desnai ten costado aos españois un rescate europeo que teremos que pagar como débeda durante decenas de anos. O peor, o máis sinistro, é que agora sabemos que, ademais, tiñan unhas tarxetas en negro coas que pagaban os gastos correntes. A desagregación minuciosa de cada un destes gastos debe ter coa alma en vino a máis dun ex conselleiro de Caixa Madrid/Bankia porque pode poñer en evidencia os seus vergüenzas. Mesmo nos poderiamos encontrar con algunha factura dun prostíbulo.
 
O concepto que estes "enchufados" tiñan dos gastos de representación é tan amplo que malversaron máis de quince millóns de euros en vivir ao grande. Hai que recoñecer que uns máis que outros e que, para salvagardar a fe na honradez do ser humano, houbo tres que non se levaron nin un duro. Pero hai dous casos especialmente vergonzosos. O primeiro é o ex presidente da entidade Miguel Blesa que, non contento co desmesurado salario que cobraba, se axenciaba un sobresoldo opaco ao fisco para pagar a súa ansia de ostentación. O outro é o militante de esquerda Unida, Moral Santín quen, esquecendo aos "arriba parias da terra" ou precisamente por iso, sempre estivo disposto a amparar as felonías da dirección da Caixa a cambio de levarse un diñeiro a mancheas.

Algúns, espantados pola alarma social e asustados de ver o seu nome e a súa foto nos xornais, apresuráronse a devolver parte do diñeiro. Pero non é suficiente. Hai que devolver ata o último céntimo, antes de que o fisco e a Xustiza lles indiquen o destino que debería reservarse aos que malversan os diñeiros públicos.

Pero os cidadáns indignados e enfastiados deben prepararse porque isto non fixo máis que empezar. Guindos xa anunciou onte que se detectaron vinte irregularidades nas entidades rescatadas. Outra das Caixas quebradas, que acabou sendo comparada por un euro polo Banco de Sabadell, a Caixa do Mediterráneo, ten a todo o seu consello de administración baixo a lupa do xuíz Gómez Bermúdez por permitir ao seu presidente, o ilicitano Modesto Crespo, atribuírse unhas dieta de 300.000 euros.

É a gota que enche o vaso da irritación social contra unha clase política, sindical e empresarial na que se taparon os uns aos outros para desvalixar as arcas públicas.

luns, 6 de outubro de 2014

INDIGNANTE

Das decenas de miles de corrupcións habidas en España durante os últimos anos, probablemente esta dos conselleiros e directivos de Caixa Madrid e Bankia é a que máis irritación e frustración provoca. E mira que os houbo gordos e soados! Pero este é especialmente ofensivo por producirse ao tempo que os obrigados ou enganados clientes eran desafiuzados das súas vivendas ou desposuídos dos seus aforros con participacións que chamaban preferentes.
A cúpula de Caixa Madrid e de Bankia gozaron de tarxetas de crédito "fantasmas" e opacas coas que cargaron sobre a entidade 15,5 millóns de euros falsamente contabilizados para pagarse viaxes, restaurantes e outros bens e servizos dignos do seu encumbrada posición. Tamén extraeron diñeiro en efectivo de caixeiros automáticos, polo menos de 2,1 millóns de euros. Estas tarxetas foron outorgadas á marxe dos gastos de representación que tiñan os directivos que á parte cobraban como soldo unha media de máis de 2,5 millóns de euros anuais. Entre os directivos, ademais de Blesa e Rato, figuran os conselleiros nomeados por PP, PSOE, IU e CCOO, 22 dos cales seguiron usando as tarxetas, meses despois de cesar nos seus cargos. A caixa foi rescatada en 2011 con 4.465 millóns de fondos públicos, capital e intereses que estamos a pagar todos, cos nosos impostos e a través dos salvaxes recortes sociais que sufrimos ¿Que pena merecen estes verdugos, ladróns, vividores, antipatriotas, excelentes excrementos, fillos distinguidos da máis abxecta besta? "A forca", respóndelle o comentarista Arlekín.
 Por suposto que non merecen a forca nin os 20 anos de traballos forzados a pico e pa, de sol a sol e a pan e auga e cobrando o salario mínimo que suxire o comentarista CapitanRed. Pero si que merecen a forca social e a implacabilidade da xustiza por apropiación indebida, delito societario e cantos se deriven, en peza separada do asunto principal se preciso é e en prol de que non se dilúa no tempo e as argucias. Estes señores instauraron a corrupción 'legal', coma se o diñeiro e a empresa fosen súas e cun concepto patrimonialista dos bens públicos. Non abondaría con que devolvesen o diñeiro, como xa fixo o famoso Rodrigo Rato ao ser requirido para xustificación dos seus gastos opacos, senón que é necesario o reproche penal, e por suposto a prisión se procede. O descrédito de política e finanzas foi dificilmente reversible. A presunción de inocencia para outras entidades queda destruída. E por suposto haberá de render contas o responsable do Banco de España pola súa clamorosa falta de controis. Hai que auditar España e as súas trampas e corrupcións ao completo e non só a súa débeda. E haberá que preguntarse para que servía e facía a Asemblea de 300 membros de Caixa Madrid, á que pertenceu o agora Secretario Xeral do PSOE. Non pola contía, pero si polo seu significado social, esta ben pode cualificarse de paradigma da indecencia política e profesional. Tanta, que os cidadáns, fatigados, temerán que, como sempre, non pase nada.

sábado, 4 de outubro de 2014

Aparece no sótano o retrato de Miguel Blesa polo que Caixa Madrid pagou 159.000 euros

xoves, 2 de outubro de 2014

CURSO DE DEMOCRACIA

Apunteime nun Curso de Democracia que dan nunha academia do meu barrio. Estou a desexar que empecen as clases porque así me decatarei de quen ten razón no de Catalunya, se os dirixentes cataláns aos que non lles cae da boca a palabra democracia ou os dirixentes nacionais que din que o democrático é que decidan todos os españois. Estou feito unha lea. Porque se só son demócratas os cataláns que defenden o seu dereito a decidir ¿quere dicir que os españois que defenden o contrario non o son? É moi raro que a democracia consista en facer o que diga eu, e o que non o acepte non é demócrata. Paréceme que isto non ten arranxo, uns queren a independencia e outros non están dispostos a concedela de ningún xeito. E non caben posicións intermedias. Aínda que lles concedesen máis soporte económico ou mesmo aínda que se aprobase o federalismo - que non sei ben en que consiste nin en que se diferencia do amplísimo autonomismo - daría igual porque só se pospoñería o problema e a desafección continuaría. Non sei, debo de ser un reaccionario antidemócrata. A ver se na academia o aclaran.
O mesmo que o de que o Tribunal Constitucional é un tribunal político elixido politicamente. Non sei que outra forma habería de elixilo. Ademais creo que é máis ou menos así en todas as democracias do mundo, porque ¿como o van elixir directamente os cidadáns se non saben quen é nin que méritos teñen os candidatos? Os cidadáns elixirían os que creran que eran os mellores ou sexa os que sintonizaran mellor coas súas ideoloxías e sería o mesmo que co sistema actual.
Outra cousa que espero que aclaren no curso é se o PSOE é de esquerda. Os que o dirixen din que si, as bases din que regular, e a oposición de esquerda-esquerda di que non e que non lles serven. Sería importante sabelo, e sobre todo saber se é demócrata, porque, sen ir máis lonxe, no de Catalunya din que non se pode votar se non se reforma a Constitución, sabendo que non se poderá reformar porque non se poñerán de acordo nas reformas.
Creo que van conxelar os salarios por quinto anos consecutivo. ¿É isto democrático? Mentres uns se forran, a pobreza aumenta e en Caritas teñen que atender a 2,5 millóns de españois, un 37% máis que o ano anterior. E a luz subiu un 11% no último trimestre. ¿É isto democrático? Non entendo por que houbo e hai tantas manifestacións para tantas cousas, batas brancas, mestres..., e para o da luz ningunha. ¿Ou a enerxía non é un ben esencial? Ou será que nos queren condenar a que vivamos ás escuras, cando as pensións só subirán un 0,25% o próximo ano?
E o gordo gordo é o da vivenda. Pero que escarnio é este! Fai falta ser viláns para deixar as familias sen as súas casas! Que democracia máis sospeitosa!
E o do artigo 135. O pagamento polos intereses da débeda supera o presuposto de todos os ministerios!
E o de...
E o de...
E o de...
Será un curso apaixoante. E creo que ao final che dan un diploma. Co que xa podes opinar sobre o que é a democracia. Menos mal, porque a matrícula custa un pico.

mércores, 1 de outubro de 2014

A REXENERACIÓN

As maiorías sociais en España non saben como deixar atrás a dramática definición que facía Sartre do individuo cando afirmaba que unha persoa é o que fai co que fixeron dela. O que fixeron, ou quixeron facer, coas clases populares é sometelas ao cinismo das aparencias. España é unha caixa de sombras chinesas e a política, ou a súa suplantación, un repertorio de consignas que intentan sobrevivir á auténtica realidade.

Unha sociedade onde as vítimas non existen porque os culpables sempre negan o crime. ¿Como sobreviven os desempregados maiores de 55 anos sen subsidio, os anciáns con pensións de fame, os mozos sen futuro, os traballadores con soldos míseros, os enfermos sen asistencia? Eles non son parte desa realidade onde a corrupción é o motor dos negocios e a economía a arte de que a estafa adquira un nome decente. Por iso, cando o poder nos di que as cousas van ben non se refire ás vítimas que como escribía Ana Ajmátova "ata para morrer deben facelo en silencio. " Esa poboación subxacente, segundo a ácida terminoloxía de Thorstein Veblen, é aniquilada cada día polo mesianismo demoníaco dunha verdade que impón a cobiza e a censura do diñeiro.
Cando o ocaso dun réxime non se desencadea por vicios ocasionais, senón por aqueles que o constitúen, é case imposible calquera tipo de rexeneración sen que implique a quebra definitiva do sistema político. Pódense redefinir os contornos pero non a esencia. Abolida a cidadanía como portadora de dereitos a favor, volvendo á xerga de Veblen, do interese das persoas substanciais -elites- o déficit democrático é uns dos trazos, como nos indica Chomsky, que nos diagnostica a presenza dun Estado falido. Pero de toda esta crise poliédrica e metastatizada, a ambigüidade da esquerda é un dos elementos máis paradoxais. Desterrada a ideoloxía do seu rego sanguíneo pola adaptación a un sistema que nega o modelo de sociedade que debería propugnar, é incapaz de redefinir un pensamento crítico que interpretando unha realidade que resulta tan inxusta, a transforme.
Non obstante, para sobresandar a indiferenciación política da esquerda maioritaria coas forzas conservadoras percibida pola cidadanía, que non se identifica co pragmatismo administrativo dun socialismo que pasou de ser un partido ideolóxico a un ente de xestión, sería necesario un partido socialista capaz de vertebrar o seu dinamismo mediante o debate interno, o respecto á discrepancia, a consolidación dunha auténtica democracia e liberdade de pensamento. En xeral, tal transformación ten que promover un criterio diferente para a selección dos seus responsables, onde a intelixencia, o sentido crítico, a independencia non sexan defectos para a promoción política e, en cambio, enténdanse como virtudes o seguidismo, a falta de criterio e a tendencia a obedecer.
É un momento histórico, político e social en cuxo contexto o atrezzo é incapaz de esconder por máis tempo a dor humana e onde a esquerda non pode ser unha simple corrección ao radicalismo conservador. A cidadanía presente que se quedou sen voz, sen instrumentos políticos de autodefensa ante un sistema cada vez máis impermeable ás demandas e necesidades das maiorías sociais e onde o socialismo corre o risco de converterse nunha esquerda falida nun Estado falido no seu afán de ser unha alternancia en lugar dunha alternativa a un réxime de poder en decadencia.
J.A.M.

sábado, 20 de setembro de 2014

MOBILIZACIÓN CLIMÁTICA DOS POBOS

En setembro, numerosos xefes de Estado e de goberno de todo o mundo acudirán en Nova York a un cumio histórico sobre o cambio climático. Co noso futuro en xogo, imos consagrar un fin de semana a cambiar o curso da historia.

Para facer que este momento conte, necesitamos actuar - xuntos. En todo o mundo, a xente reunirase para un fin de semana de acción sobre o cambio climático que pasará á historia. A nosa demanda colectiva é "Acción, No Palabras,": Tomen a acción necesaria para crear un mundo cunha economía que funcione para as persoas e o planeta.

Dende accións de desinvestimento en Europa ata marchas contra o carbón na India e reunións anti-fracking en América Latina, poñeremos o foco sobre as nosas campañas especiais e as batallas locais en todo o planeta.

Organice un evento na súa comunidade e únase ao fin de semana da acción.

Pense neste fin de semana como unha oportunidade de combinar os seus esforzos cos doutros na súa comunidade, porque necesitamos demostrar aos asistentes ao cumio de Nova York a nosa forza en números. Vostede pode organizar marchas, manifestacións, talleres, tomar unha fotografía de grupo nun sitio icónico -- o que vostede decida! O que é realmente importante é dicilo ao mundo que é o momento das Acción, non Palabras sobre o cambio climático.
Rexistre o seu evento para facer que o movemento sexa aínda maior. Vostede poderá invitar os seus amigos e contactar coas persoas que se inscriban no seu evento. Máis abaixo encontrará suxestións de actividades que pode levar a cabo na súa rexión.

Non esqueza enviarnos as súas fotografías e compartilas nas redes sociais usando o hashtag #peoplesclimate.
Despois de rexistrarse, enviarémoslle recursos adicionais para asegurarse de que o seu evento sexa un éxito. Poderá evitar a información do seu evento máis tarde, así que non fai falta que o teña todo pensado por agora -- o importante é empezar, así que rexistre o seu evento aquí debaixo!

venres, 19 de setembro de 2014

OUTRA VEZ O PETRÓLEO

Outra vez Iraq volve ás portadas dos xornais. Non é polas armas de destrución masiva, nin por Sadam o demo. O trio das Azores, Bush, Blair e Aznar, entraron naquel país como un elefante nunha cacharraría e agora vemos as consecuencias. Yihadistas vinculados a Al Qaeda fixéronse cunha zona estratéxica do país e poñen en risco non só a produción de cru senón as expectativas de crecemento de barrís que Iraq prometera ao mundo para os próximos anos.
 
É pronto para saber as consecuencias. O segredo mellor gardado do mundo é a capacidade de produción de Arabia Saudí. Nestes momentos producen menos de 10 millóns de barrís día e chegaron a producir 12 mill. Polo tanto hai marxe a curto prazo para evitar problemas de abastecemento. Aumentarán os árabes a produción? A curto prazo o aumento do prezo aumenta os seus ingresos e interésalles. Pero a demanda de Europa está estancada e a renda dispoñible dos europeos moi débil polo tanto a súa elasticidade ao prezo do petróleo é elevada e subas do prezo poden facer caer a demanda e baixar os ingresos dos árabes. Os árabes tomaránseo con calma e o prezo pode seguir subindo se a tensión en Iraq non diminúe.

Para España é unha pésima noticia, cos salarios caendo paradoxalmente unha suba do petróleo aumentará o IPC polo aumento dos prezos da gasolina pero intensificaría a deflación e a caída do deflactor do PIB ao reducir as marxes das empresas e as familias para consumir e investir, como sucedeu en Xapón na última década. E aumentará o noso déficit exterior e a nosa débeda externa. A crise e a irrupción das renovables provocou un derrubamento do consumo de petróleo na nosa querida España do 25% e en 2013 consumimos os mesmos barrís que en 1996. Aínda así a economía é máis débil e a suba do prezo seguiranos afectando. Unha suba do 10% do prezo do petróleo permanente tería un impacto negativo duns 3.000 mill de euros. O mesmo impacto pero contractivo que terá a baixada de IRPF.

O crecemento da demanda explícao o mundo emerxente e serían onde máis impacto tería sobre o crecemento do PIB. A evidencia dinos que cando a suba dos prezos do cru é por problemas de oferta a Latinoamérica lle afecta negativamente ao PIB e ao emprego.

Obama tras o fracaso estrepitoso do seu antecesor en Iraq tomou unha posición máis prudente. EUA reduciu a só o 20% a súa dependencia do petróleo de Oriente Medio e son China e Europa os máis afectados pola crise. Ademais xúntase coa crise en Ucraína que ameaza con aumentar o aumento do prezo do gas en Europa este inverno.
 
Estas crises geoestratégicas son moi incertas e impredicibles. En principio non debería ser unha grave crise ata que chega o caos e perdes o control. É o momento de recordar aqueles tempos no que un vaqueiro e un castelán errante querían ser os pistoleiros do mundo. Aqueles tempos en que España ía ben grazas a unha burbulla e Aznar acendíase puros para bloquear as decisións europeas ás tres da mañá, enfrontándonos aos nosos socios estratéxicos Francia e Alemaña. Os mesmos que agora nos interveñen coa Troika.

Tempos no que se mentía para guerrear e defender intereses de empresas privadas vinculadas aos membros do goberno de EUA. Esperemos que nesta ocasión a crise en Iraq se xestione mellor coa nova realidade do goberno global e implicando na solución a China que é un dos países máis afectados e a Rusia que segue sendo un xogador importante na área e no taboleiro geoestratégico mundial da enerxía.

En Europa temos de líder a Merkel que tarda meses en tomar decisións e logo cámbiaas imprevisiblemente. Merkel fixo o ridículo en Libia, volveuno facer en Ucraína e é moi probable que o volva facer en Iraq. En España pasamos da chularía de Aznar ao seu secretario nomeado a dedo que aínda non se posicionou sobre a crise de Ucraína e non é previsible que o faga sobre Iraq. Rajoy está agora concentrado en non perder Madrid e Valencia. Por desgracia España non pinta nada no taboleiro europeo e mundial e o que é máis preocupante temos un presidente que está contento con iso.

E a reacción non debe ser buscar máis pozos de petróleo. Debe ser investir en I+D+i para seguir avanzando na revolución enerxética das renovables para conseguir reducir a nosa dependencia do cru e conseguir unha enerxía a un prezo estable e o máis baixo posible para as nosas empresas e familias en Europa. Só recordar que o custo das renovables só se fai no momento da instalación. Logo só necesitas vento e sol para producir electricidade e son as enerxías máis baratas do mundo, sen riscos e con mínimo impacto de contaminación. O tempo do petróleo barato rematouse e hai que iniciar unha nova era enerxética.

mércores, 17 de setembro de 2014

PENSAR EN GRANDE, MIRAR LONXE

A endogamia orgánica e política que desenvolveron os partidos en España é consecuencia dun sistema como no que deveu o réxime da chamada transición, cun grao tan alto de desharmonía e decadencia que entre os que fan a política e os que inflúen nela hai tal maridaxe que non se sabe moi ben os que son uns e que son os outros, e ten, como deriva inevitable a oligarquización de todos os ámbitos de poder.

Transmutado se as ideas por ocorrencias e os valores por prexuízos, e o debate político tramítase nun intercambio de eslóganes. Pero esta banalidade da vida pública non é neutra, só allea ao drama humano que existe detrás da indefensión social que representa. Este contexto no caso da esquerda é sumamente gravoso e contraproducente por canto supón vogar por un ecosistema político que afecta de forma desnaturalizadora á súa posición e función na sociedade. No momento que exista máis ideoloxía, máis valores, máis mobilización, máis protesta na rúa que no seo do socialismo terá acontecido o que afirmou Felipe González en Suresnes, que había máis socialismo fóra que dentro do PSOE. Non hai, polo tanto, outro camiño que fortalecer o poder cidadán que lexitima o poder político dos socialistas e que o sostén. Iso require un rearme ideolóxico na perspectiva do socialismo necesario.

O poeta arxentino Alma Fuerte escribiu que todos os incurables teñen cura cinco minutos antes da súa morte. O problema é non ter conciencia deses cinco minutos previos ou, o que é peor, estimar que son prescindibles. A inmunodeficiencia ideolóxica que supuxo para o Partido Socialista a asunción dun pragmatismo adaptativo ao sistema, o desmaio da súa vontade transformadora e de cambio, a súa inmersión absoluta nunha nova quenda canovista de partidos, que facilita o acceso ao Goberno pero nunca ao poder, desanda aquel camiño que Longo Cabaleiro afirmaba otrora que había que transmitir a cidadanía: "unha convicción de cuales son as nosas aspiracións. Ese espírito, esa convicción, non se pode levar á práctica dicíndolles que debemos conformarnos e que xa veremos que podemos facer despois. Non, non. Hai que crear ánimo para loitar; primeiro, contra todo o que veña, e despois, para cando chegue un momento propicio, poder dicir: aquí está o Partido Socialista coas súas ideas, disposto a loitar e gobernar. "
 
Asistimos en España á quebra dun sistema onde o erro é a consecuencia de impoñer unha realidade oficial allea a aqueles intersticios onde, fóra dos frontóns institucionais, fermentan as crenzas, reprobacións e uso sociais. En realidade, asistimos a unha privatización xeneralizada de todos os ámbitos onde o civismo ou o demos puidera ter algún protagonismo. É a suspensión drástica da cidadanía e a capacidade do Estado e a sociedade de regularse mediante principios éticos para circunscribir todas os asuntos morais e políticos a unha cuestión de recursos inspirada na equívoca ideoloxía que se oculta baixo a máscara de teoría científica. O Estado mínimo e a democracia limitada son os instrumentos para evitar calquera tipo de redistribución da riqueza e empobrecer amplas capas da poboación.

Ante iso, o Partido Socialista debe interpretar as auténticas necesidades das maiorías máis débiles e desasistidas para construír unha política inequivocamente propia, alternativa e non subsidiaria duns modelos sociais impostos por un réxime de poder dual e contramayoritario. O socialismo ten que superar o paradoxo de Bossuet, a que definía Rosanvallon como ese particular clase de esquizofrenia de deplorar un estado de cousas e, ao mesmo tempo, celebrar as causas concretas que o producen. Quizais porque como nos di José Ingenieros, a rutina é o hábito de renunciar a pensar. Precisamente cando o pensamento é máis necesario que nunca.

A esquerda refuxiouse no que Gianni Vattimo chama pensamento débil, un pensamento sen metafísica que é unha continua renuncia a trastornar a "orde obxectiva das cousas" imposta polo pensamento unilateral conservador. Empero, como na oda de Horacio, ao partido socialista, se o mundo se está a derrubar, non o poden alcanzar por máis tempo impávido as ruínas. Para iso, xa non é suficiente suplir as ideas por un pragmatismo transixente, porque, como nos advertía Ortega, só cabe progresar cando se pensa en grande, só é posible avanzar cando se mira lonxe.
J.A.M.

luns, 15 de setembro de 2014

SÁNCHEZ, IGLESIAS, AGUIRRE Y DIEZ

Agora si, reábrese o curso político coa estrea, esta semana, de Pedro Sánchez como líder da oposición e recén chegado de Italia onde compartiu tribuna con Renzi e Valse no que foi a súa presentación europea cun discurso aliñado e 'industrial' pero sen mensaxes de forza. Algo que por agora non se ve nun político que, ata o momento, non transmitiu unha imaxe de forza e firme liderado como a que nestes momentos necesitaría o PSOE para manterse nos altos niveis do bipartidismo, que moi tocado está en España e especialmente no seu flanco esquerdo.

Sobre todo polo crecemento exponencial de Podemos, ese raio que non cesa e que acaba de ofrecer sorprendentes cifras do crecemento dos seus militantes e simpatizantes neste tempo de pre campaña electoral permanente no que estamos inmersos os españois. Un Podemos que aspira a quitalo ao PSOE o segundo posto da política nacional (xa son terceiros) a base de comerse a IU e grazas á crise económica e moral da corrupción, aderezadas ambas as dúas co ímpeto xuvenil dos seus seguidores e as redes sociais de internet, nun tempo no que brilla sen visos de solución a crise, non menor, dos grandes medios de comunicación españois que na maioría dos casos ou están arruinados ou desprestixiados pola súa submisión ao bipartidismo da 'casta'.

Máxime, cando estamos a tan só oito meses do inicio das eleccións municipais e autonómicas de 2015 que teñen dos nervios ao PSOE e ao PP. E especialmente a Rajoy por temer a perda de capitais importantes como Madrid e Valencia, de aí o seu intento de golpe de man para cambiar a lei electoral das alcaldías o que se está a converter no primeiro test importante para Pedro Sánchez que se xoga moito nese envite: manterse como líder da alternativa de Goberno en España dende o segundo posto na escala dos partidos nacionais, que é o lugar ao que aspira Podemos.
 
E o que ten aberto un serio debate interno no PP onde as alcaldesas Botella e Barberá esixen a reforma electoral para non perder as súas respectivas cidades o que deixaría fóra do cartel de Madrid á líderesa Aguirre. A que, ademais, está pendente do seu posible xuízo por un delito penal de desobediencia á autoridade que, de confirmarse en sentenza, poñería fin á súa carreira política por fuxir dunha multa. Algo insólito se non fose porque existe a sospeita de que a líderesa madrileña fuxía dun posible test de alcoholemia como se dixo e se escribiu.

A que non bebe, pero parece vítima dunha borracheira de soberbia, é Rosa Díez que puxo un alto prezo ao pacto con Ciudadanos despois do infame linchamento de Sosa Wagner no Consello Político de UPyD. Un linchamento inducido ou consentido pola propia Rosa que, nas últimas semanas, se achegou e moito, quizais demasiado, ao PP e a Rajoy para reaparecer en política. O que inclúe un risco de gran calado para ela e o seu partido neste tempo que nos achega ao triunvirato PP, PSOE, PODEMOS, onde UPyD quedaría en pésimo lugar sobre todo se non consegue relanzar o centro político, o que non poderá facer soa e sen Cidadáns.

En realidade a Rosa Díez e a UPyD acontécelles algo parecido ao que lle pasa a Sánchez e ao PSOE. Que están infectados polo virus do 'leninismo félipista' dos tempos de Felipe González. Unha enfermidade que garante que o partido está por enriba de todo e de todos, e o líder correspondente é o dono absoluto do partido, mesmo por máis que falen de democracia interna porque ao final é o aparato o que controla eses procesos que son máis 'estéticos' que reais. Algo que contrasta, pero non moito, co PP e a dereita onde partido está ao servizo do líder como é o caso de Rajoy e da saga de dedazos hereditarios que inaugurou Fraga no PP.

Ou sexa, comeza o curso político cun todos contra Podemos e Podemos contra 'a casta' mentres Cayo Lara, co nariz pegado á pastelaría electoral, se asombra do afundimento de IU mentres se refuxia nos restos do vello PCE. Iso si como preámbulo do curso aí está xa á volta da esquina o desafío catalán.

sábado, 13 de setembro de 2014

A REXENERACIÓN DEMOCRATICA

 
O da rexeneración democrática é un chiste. Promovida polos mesmos que causaron o estrago, arróganse a facultade de arranxalo. Eles guísanllo e eles cómeno, tratando de darnos gato por lebre, ou en todo caso lebrato. Collen asuntos menores, populistas, por certo e preséntannolos como esenciais: estatuto do alto cargo, lei de control económico e financeiro dos partidos políticos, limitar aforamentos (dos xuíces, non dos políticos), regular indultos. Todos sen ningunha garantía de cumprimento. Unha broma sen graza. Alguén cre que cumprirían nin unha soa desas medidas sen trampas? Á parte do innecesario de todas elas se fosen serios e rigorosos.

Unha auténtica rexeneración democrática tería que comezar por actualizar a Constitución, que xa ten mofo. Facer que cambiala non sexa imposible, como de feito o é. O polo menos engadir as emendas necesarias, como na dos Estados Unidos, moi anterior á nosa.

Unha rexeneración democrática debería comportar que ningún español sufra unha vida indigna, por pobreza ou perda de fogar.

Unha rexeneración democrática sería revisar a submisión económica a Europa e os seus poderes financeiros. Unha indubidable separación de poderes e non o dominio absoluto do Executivo. Concretar a laicidade do Estado. Que as mortes silenciosas non aumenten por non se poder custear os medicamentos, si, non o neguen. Que nin deus nin o Rei cobren máis que o Presidente do Goberno (80.000 euros), e non o escándalo de cargos e ex cargos centrais, autonómicos ou municipais. Que o ensino sexa un ben declarado de interese nacional, e non o touro da Veiga. Que os medios de comunicación non manipulen nin terxiversen, nin públicos nin privados, non intoxicar dicindo que un rapaz vai ser xulgado por participar nunha Folga Xeral, sen dicir que polo que será xulgado é para saber se levaba unha mochila con explosivos ou llos colocou a Policía. Non chamar fillos de puta aos banqueiros, omitindo e eludindo a responsabilidade dos accionistas, verdadeiros propietarios dos bancos e incapaces de sindicarse, cando ningún banqueiro, nin o recentemente morto, posúe máis do 3% das accións entre é e as súas familias. Non dicir que dous partidos son a mesma merda sen selo. Os cidadáns tamén debemos rexenerarnos.
 
Que un traballador non sexa un escravo. Un Pacto nacional polo emprego, aclarando por que España ten o triplo de paro que a media da UE.

A rexeneración democrática significa potenciar a liberdade. Consultar ao pobo todo o transcendente. Saber que pensan os españois sobre os independentismos e as súas causas. Recuperar a confianza na xustiza (se é que algunha vez se tivo).

Facer de España un país algo menos cruel. Menos fanático, menos supersticioso. Menos tendencioso. Menos represivo nos dereitos fundamentais. Recuperar o tempo perdido na nosa torpe historia. Ser decentes, en fin. Admitir culpas. O outro, o que pergeñan estes señores son chorradillas, necesarias pero chorradillas.

venres, 12 de setembro de 2014

O NOVO CURSO POLÍTICO

Está a comezar un dos cursos políticos máis difíciles da historia de España cuxa primeira lección será a Diada do xoves que fará re verdecer o problema catalán. Despois virá a lei de consultas, a convocatoria do referendo e os recursos do Goberno ao Constitucional... A incógnita catalá non estará despexada ata saber se a Generalitat mantén a consulta ou se abren novas vías de diálogo dentro da legalidade. É o primeiro problema que ten formulado o país.
Do Ebro para aquí os políticos están entretidos co que chaman "rexeneración democrática", cuxa medida estrela é, por agora, a reforma electoral para que goberne nos concellos a lista máis votada, reforma que en Galicia ten o engadido da redución de 75 a 61 do número de efectivos no Parlamento. A formulación do Goberno é lexítima, pero non parece normal que aprobe agora coa súa soa maioría unha reforma que presenta en nome da rexeneración democrática e pon en perigo o consenso constitucional cos socialistas, que poden ser os seus aliados para facer fronte ao desafío catalán.
Hai outros dous asuntos que se aclararán ao longo do curso político. O primeiro é se o novo dirixente do PSOE consolidará o seu liderado, cuestión importante para a estabilidade política do país. O segundo é a traxectoria que seguirá Podemos, unha utopía programática que apunta a terceira forza política, que ameaza ao bipartidismo que gobernou España nos últimos trinta anos e conmociona os alicerces do modelo democrático que nos demos.
Cataluña, reforma electoral, a irrupción de Podemos e das Mareas que busca agrupar á esquerda para as municipais... Pero a cuestión que máis preocupa á xente é a deriva que tome a economía. O crecemento "con raíces profundas que veu para quedar", como gusta dicir o presidente do Goberno, xa non promete ser tan firme e intenso. En agosto rexermolou o paro, existe risco de deflación, caen as exportacións polos problemas que arrastran Alemaña, Francia e Italia e pola crise de Ucraína... As contas xa non saen tan ben. Hai que esperar que a nova política do BCE actúe como revulsivo.
Estas son algunhas das cuestións pendentes que anuncian "un outono quente", que se prolongará ata o mes de maio cando se celebren as eleccións autonómicas e municipais. Como se resolvan moitos deses asuntos pode resultar crucial para o futuro do país e determinante para as nosas vidas e haciendas.

mércores, 10 de setembro de 2014

COMPAÑEIRO ABEL CABALLERO QUE CHE PASA COA CRUZ?

Estimado alcalde socialista de Vigo por que non destrúes ese recordo do horror? non te decatas o que doe a túa actitude a unha minoría esmagada polos nosos adversarios?
 
Oe, Abel Caballero, alcalde Vigo por que non che parece ben que se destrúa unha cruz que recorda tanto dor de xentes republicanas? Que te pasa coa cruz, compañeiro Abel Caballero? Escoiteite en todos os medios de comunicación nos que declaraches a túa teoría de que non hai que quitar unha cruz de tempos de horror. De tempos de horror dos teus maiores. E non me convenciches. Digo máis, déchesme un pouco de pena. De verdade es militante do Partido Socialista Obreiro Español? Te recordo de Ministro, véxoche de Alcalde, pero non te vexo como compañeiro.

O compañeiro socialista Abel Caballero decidiu que estás disposto a debater nos Tribunais a conveniencia de quitar unha cruz construída en homenaxe aos fascistas de fai uns tráxicos anos.

De verdade, é que non o creo.

O Alcalde de Vigo gañou as eleccións nas listas socialistas? Pois ,sí, aí estivo Abel Caballero.

Ai! Abel Caballero que querías facer gañando as eleccións en Vigo? Ai! Abel Caballero cres que todo o que estás a facer agora é resultado da túa conciencia socialista?

Non compañeiro, Abel Caballero, algún cable ideolóxico cruzóuseche e empezaches disparatar.

Ollo, digo que empezaches disparatar en termos socialistas. Se falamos en termos conservadores ou católicos, non digo nada. Iso rebátesmo ti, seguro.

Unha cruz que recorda a dor da represión franquista non é unha cruz neutral. Para , Abel Caballero, todas as cruces son neutrais, pero non é verdade. hai cruzamentos duns bandos e unhas cruces doutros.

Abel Caballero aceptas esta teoría das cruces ou non?

Estimado alcalde socialista de Vigo por que non destrúes ese recordo do horror e decides onde ofertas aos cidadáns de Vigo outra cruz noutra praza?

Non me encanta que o meu compañeiro Abel Caballero ande construíndo cruces, pero acéptoo xa mesmo se destrúe primeiro a que ofende a moitos cidadáns de Vigo que foron derrotados en nunha sublevación fascista.

Compañeiro Abel Caballero: non te decatas o que doe a túa actitude a unha minoría esmagada polos nosos adversarios?

Abel Caballero es socialista?

Luis Solana é militante socialista e promotor de Novas Tecnoloxías. En 1959 foi encarcerado en Carabanchel por pertencer á Agrupación Socialista Universitaria. A ditadura franquista condenouno a tres anos de prisión por rebelión. LUIS SOLANA

martes, 9 de setembro de 2014

A ECONOMÍA ESPAÑOLA E AS RAÍCES VIGOROSAS


Rajoy fala de melloras que non ven os demais, será que os seus lentes emiten estrañas radiacións telúricas porque a economía española está nun estado, xa non ruinoso, senón catatónico.

Remataba unha das miñas últimas columnas cunha cita contundente de Simón Bolívar, "Máis que coa forza nos domina co engano". E non teño máis remedio que empezar esta coa mesma sentenza, aínda que sexa caer na redundancia; porque é unha sentenza contundente que xa a principios do século XIX describía, con claridade meridiana, os enredos que empregou, e segue empregando, boa parte do que chamamos "poder" á hora de coartar a información e a liberdade da xente.
En pleno século XXI, cando supostamente a información está ao alcance de todos, séguennos enganando. Quizais as técnicas cambiasen, pero o engano segue sendo, ou pretendendo ser, o mesmo. Porque, non nos esquezamos, un sector amplo da sociedade segue facendo boa aquela cita célebre de León de Gandarías: "é moito máis doado crer en supersticións e parvadas que tomarse o esforzo de buscar a verdade". E a moitos débelles de custar un esforzo enorme, inmenso; tanto como para preferir evadirse tragando as interminables horas de Sálvame de Luxe, mentres se están a anular os seus dereitos, e mentres o futuro do seu país, dos seus fillos e o seu propio están en xaque.
Vexamos datos concretos da economía española, que son aos que me quero referir. O pasado luns o Presidente do actual goberno, Mariano Rajoy, afirmaba con contundencia no discurso que inauguraba o novo curso político, que a economía española vai mellor, que non se trata de "brotes verdes", senón de "raíces vigorosas", metáfora coa que aludía, á vista está, ao que el ve como unha mellora máis que apreciable na economía española. Mellora que ve el, pero que non ven os demais, será que os seus lentes emiten estrañas radiacións telúricas, porque a economía española está nun estado, xa non ruinoso, senón catatónico.
Só algúns datos reais ao respecto desdín absolutamente o repentino optimismo de Rajoy e dos membros do seu goberno, os cales parecen terse posto eses absurdos lentes, ademais de cor rosa. Os datos que acaba de publicar o INE referentes ao comercio polo miúdo, que é o que afecta a maior número de españois, indican que está polos chans, e descendendo continuamente, tanto en vendas, coma en prezos, coma en postos de traballo.
A débeda pública elevouse en xuño pasado, por primeira vez na historia en España, por enriba do billón de euros; en concreto 1.007.319 millóns de euros, segundo os datos actualizados polo Banco de España hai escasamente dúas semanas. É dicir, a débeda pública española case se triplicou dende a chegada de Mariano Rajoy ao poder, pasando de supoñer un 36,6 por cento do PIB (Produto Interior Bruto) en 2007, a chegar practicamente ao 100% na actualidade. Imos, como para poñerse a bailar mentres a un se lle bota por un precipicio.
Por outra parte, existen nestes momentos case un millón de parados máis que cando a dereita chegou ao poder, por máis que ultimamente nos están a bombardear co falso e ladino discurso de que o paro empeza a descender. Descendeu minimamente en xuño e xullo, por lóxica, cos contratos, a maioría contratos-lixo ou, como pouco, contratos temporais, correspondentes ao incremento do sector turístico e de servizos en verán. Xa en agosto, non obstante, o paro volveu aumentar e incrementouse en máis de 8.000 persoas sen traballo. A realidade é que, dende que nos goberna o Partido Popular, hai case un millón máis de españois sen actividade laboral; loxicamente, por suposto, porque foi o mesmo goberno o que se encargou con dilixencia de despedir a moitos miles de empregados públicos e a asfixiar ata o límite á mediana e pequena empresa. E parece que os seus rezos continuados a virxes e santos non lles deron ningún resultado.
Dous millóns dos actuais españois parados, para máis inri, non volverán xamais a encontrar emprego. Sentenciábao con convicción, hai poucos días, non ningún primo de Rajoy, senón o investigador e catedrático emérito de Economía Juan Ramón Cuadrado. Afirmaba tamén Cadrado que é moi crítico cos radicais recortes do actual goberno porque, segundo el (e segundo calquera con dous dedos de fronte), estes recortes "poden acabar cunha descapitalización do país que de lugar a unha maior incerteza económica no futuro". É dicir, falando en prata, levámolo moi claro, non só agora, senón no futuro mentres a dereita xestione, coma se dun xogo de monopoly se tratase, a economía española.
Non obstante, no discurso mencionado, Rajoy non se cortou un ápice cando se atreveu a afirmar que "imos manter unha guerra sen cuartel contra o paro". Coma se non soubese que moitos españois non somos parvos de caparucho. Coma se non soubese que sabemos todos, ou case todos, que el e o seu goberno destruíron emprego dende que puxeron o pé en La Moncloa. Coma se non soubese que os españois, ou moitos, polo menos, sabemos con certeza que nos menten máis que nos falan. Que os seus discursos están preparados para manipularnos. Aínda Que, claro, sempre quedan, e eles sábeno, os votantes que basean a súa estabilidade existencial en que o seu equipo lidere a Liga, ou eses outros que se pasan as horas mortas cultivándose cos contos do Sálvame de Luxe.

Coral Brava é Doutora en Filoloxía.

luns, 8 de setembro de 2014

A DUALIDADE DÁSE A VOLTA

Un dos propósitos declarados da reforma laboral aprobada polo Goberno era o de rematar coa dualidade do mercado laboral, no que convivían traballadores hiperprotexidos polos convenios que facían de tapón para o ingreso no mercado laboral doutros traballadores, polos elevados custos de despedimento e outros dereitos conseguidos ao longo do tempo.
 
Como se demostrou nos dous anos de vixencia da reforma, tratábase de desprotexer os protexidos e de instaurar a precariedade como modelo laboral preferente.
 
Segundo os datos do paro rexistrados correspondentes ao mes de agosto, o sistema laboral español comezou a darse a volta e o 51% dos afiliados á Seguridade Social son xa traballadores en precario, ben porque teñan un contrato temporal, ben porque sexa a xornada parcial, fronte ao 49% que aínda conservan un contrato indefinido e de xornada completa. É dicir, aínda quedaría por destruír a metade do emprego fixo para rematar coa dualidade e achegarse cara ao desexo confesado da patronal do contrato único e da mínima regulación do mercado laboral.
 
O aumento do número de parados rexistrados no SEPE no mes de agosto, que rompe a tendencia á baixa dos últimos seis meses e a pesar de que as cifras interanuais rexistran datos positivos de creación de emprego, volve poñer de manifesto que a recuperación non ten unhas raíces tan profundas como se presume, e que está moi lonxe de adiviñarse un cambio no modelo produtivo do que se siga un crecemento sostido do emprego, que polo momento segue baseado nas actividades de tempada na súa maior parte relacionadas co turismo.
 
Calquera que gozase de vacacións en lugares turísticos e se entretivese en falar cos camareiros que lle servían terá comprobado como a maior parte deles tiña contrato a tempo parcial a pesar de que realizasen xornadas esgotadoras, nos que as horas de traballo de máis nin constaban en nómina nin se cotizaba por elas.

Ante esta situación e dada a indefensión dos empregados - "isto son lentellas" - e o exército de reserva existente para ocupar ese posto de traballo, tería sido desexable que o Goberno incluíse, entre as propostas de rexeneración democrática presentadas recentemente, unha específica para falar cos axentes sociais, e sobre todo os económicos, para controlar as fraudes no mercado laboral, porque da falta de reacción ante os abusos laborais procede tamén parte da desafección cara á clase política, incapaz de actuar contra inxustizas manifestas sobre as que se sustenta unha parte da recuperación dos beneficios empresariais, pero que non acaban de trasladarse ao conxunto dos traballadores e menos agora que a dualidade se deu a volta.

A evolución do paro no mes de setembro dará a medida da evolución do mercado de traballo ligado á estacionalidade. Entrementres estase á espera de do cumio europeo para animar o crecemento, e segue botándose en falta un verdadeiro plan de emprego nacional que dea resposta aos mozos -entre os menores de 25 anos, o paro rexistrado diminuíu nos doce últimos meses en 20.020 persoas-, aos parados de longa duración e aos que non teñen ningún tipo de protección-.

venres, 5 de setembro de 2014

xoves, 28 de agosto de 2014

BENVIDA MRS. MERKEL

Resultado de imagen de jose carlos diez            
En 1995 a débeda privada de empresas e familias en España supoñía o 75% do PIB. En 2008 era case do 200% do PIB. As familias e sobre todo as empresas embarcáronse nun proceso de endebedamento frenético sen precedentes na historia da nosa querida España. En 2008 a quebra de Lehman pechou o acceso da banca española aos mercados de capitais e o endebedamento privado fíxose insostible.
Merkel, de visita en España, non foi a responsable deste desastre. Foron as propias empresas e familias as que decidiron endebedarse sen presións externas. Foron bancos españois os que lles prestaron o diñeiro. E foron bancos e fondos de pensións estranxeiros, sobre todo alemáns e franceses, os que prestaron aos bancos españois para formar a burbulla inmobiliaria.
Pero cando pican as burbullas e as economías se incendian, os cidadáns esixen aos seus gobernos que interveñan e lles resolvan os seus problemas. Polo tanto, as críticas a Merkel son como xefe dos bombeiros xa que ela non provocou o incendio. Pero a súa xestión dende 2009 foi nefasta e é a principal responsable da segunda recesión que sufriu España e Europa en 2012 e que complicou significativamente a solución da crise de débeda.
Alemaña é unha economía enferma que rexistrou un dos menores crecementos do mundo nos últimos quince anos e que necesita que o BCE baixase os tipos ao 0% para non entrar en depresión. Paradoxalmente este débil crecemento permitiulles chegar a 2008 sen débeda externa e sen burbulla. Merkel actuou en Europa como defensora do aforrador alemán, sobre todo os pensionistas que a votan maioritariamente. E forzou que todo o axuste se fixese nos países con cargo á débeda pública.
O resultado foi desastroso xa que España ten agora máis débeda pública e privada sobre PIB que en 2007. A causa é que o débil crecemento e a deflación fan que os intereses aumenten máis que os ingresos e a débeda crece de xeito explosivo. Obama, cun problema de débeda maior que a Eurozona, reestruturou parte da débeda privada, recapitalizou o sistema bancario, aprobou un ambicioso plan de investimentos pública e a Reserva Federal monetizó a débeda, evitou a deflación e depreciou o dólar para reactivar o crecemento.
Un plan similar é o que necesita Europa e España. A política monetaria e cambiario é europea e a política fiscal está condicionada polo pacto de estabilidade. Rajoy debería ser realista e dicirlle a Merkel que as nosas exportacións caen e que a nosa produción industrial e vendas minoristas están estancadas. Que os nosos ingresos fiscais crecen un raquítico 1% e os ingresos exteriores un 2%, mentres os intereses da débeda pública e externa crecen a taxas de dous díxitos.
España necesita o plan de investimentos que propuxeron os socialistas europeos e que Merkel veta. Necesita cambiar os estatutos do BCE para introducir o obxectivo do pleno emprego e unha política monetaria máis agresiva para depreciar o euro que Merkel veta. Necesita avanzar na unión fiscal e bancaria e mellorar o goberno europeo que Merkel veta. E necesita que Alemaña sexa a locomotora que saque a Europa da depresión, como o resto sacamos a Alemaña da súa depresión en 2001.
Pero Rajoy, como Alicia, seguirá no País das Marabillas. Dille que España vai ben, que as reformas e o austericidio funcionaron e que lle da Arias Cañete unha comisaria potente ou que diga que é probable que España presida o Eurogrupo en 2016. O conflito entre debedores e acredores existe e dicirlle a Merkel o que quere oír sitúanos no peor dos mundos.

domingo, 24 de agosto de 2014

MARCA ESPAÑA: TI CONSTRÚE, QUE O PAGAMOS ENTRE TODOS

Benidorm é unha das cidades máis famosas de España. Éo por diversos motivos: un dos recheos favoritos dos telexornais en períodos vacacionais; segundo municipio con máis rañaceos do mundo (despois de Manhattan); e escenario frecuente de pelexas entre tránsfugas do PP e PSOE. Pero quizais a principal razón que lle deu esta fama é ser máximo expoñente dunha industria emblemática deste país: o turismo.
Como non podía ser doutro xeito, Benidorm está enchida de sombras. Probablemente a máis longa mide 200 metros de altura: 47 plantas que albergan 269 vivendas nun deseño que representa dous "1" unidos, suposto símbolo do seu poderío. Refírome ao edificio InTempo.
Trátase do edificio residencial máis alto de todo Benidorm (superando ao hotel Bali). De feito, é o segundo edificio residencial máis alto da UE. Ía ser un dos maiores pelotazos inmobiliarios da historia deste antigo pobo de pescadores, que ademais serviría para atraer máis turistas e marcar o principio do fin da crise en Benidorm. Quizais o titánico do proxecto fixo que os seus construtores non tivesen en conta os sobrecostes derivados das dificultades técnicas. Finalmente, a complexidade do proxecto fíxoo insostible. O crédito tóxico sobre o que se erguía o gran InTempo foi adquirido pola SAREB, "o Banco Malo".
Esta "xoia" do turismo español foi comprada por 46 millóns de € (cunha quita do 50%) a Nova Caixa Galicia. Esta entidade, á súa vez, adquiriu o crédito que lle concedera Caixa Galicia a Olga Urbana (construtora do edificio). Resultado: o crédito pertence á SAREB (diñeiro público), pero a propiedade é de Olga Urbana e a inmobiliaria Maxxima é a única que pode vendelo (de acordo ao contrato asinado coa SAREB).
En principio, o turismo podería ser unha fonte de riqueza para o noso país. Podería xerar postos de traballo dignos e un desenvolvemento sostible nas zonas que o impulsaran. Desafortunadamente, o Turismo "Marca España" non se caracteriza por ningunha destas dúas calidades. Pelotazos urbanísticos, emprego precario, conivencia entre grandes empresarios e unhas institucións que, cometan a atrocidade que cometan, sempre están dispostas a salvalos con diñeiro público, son as marcas da casa.
Temos un país especialmente ben dotado para o desenvolvemento turístico, pero temos un gran debate pendente. Protexer o ámbito natural e repartir a riqueza xerada de forma equitativa dende un punto de vista rexional e social é unha alternativa. Os "InTempos", "Algarrobicos", "Eurovegas" ou o suicida desenvolvemento petrolífero en Canarias, a outra opción. Os nosos políticos tomaron a posición que máis lles beneficia (a eles, claro). Mentres que non se cambien tórnalas, o turismo non será máis que outro exemplo de como solucionamos as cousas en España: sacrificamos "o que faga falta" para que empresas privadas poidan facer o que queiran co noso territorio, co noso diñeiro, e mesmo cos nosos dereitos.
Carlos Huerga-Público

venres, 22 de agosto de 2014

PREÁMBULO FELIZ DO HOME DA RÚA

De Guindos gastouse 12,5 millóns de euros, entre o inicio da lexislatura e finais do mes de maio, en informes, estudos externos e outros traballos técnicos. O que máis chama a atención foi o servizo de xestión de tramitación de patentes e outros títulos da propiedade industrial e intelectual do CSIC nos exercicios de 2013 e 2014, cuxa suma arribou a algo máis de medio millón.
Estamos afeitos a estes gastos do Goberno español, o cal nos esixe austeridade aos españois mentres el desgasta os caudais públicos en cuestións que realmente non son esenciais para a tan afamada "recuperación económica".
Entre campañas de comunicación da débeda do Estado, gastos do CSIC -todo en relación coa tecnificación dos informes-, dispendios por parte da Secretaría de Estado de Investigación, alianzas co Centro de Investigacións Enerxéticas, Ambientais e Tecnolóxicas -CIEMAT-, cifras astronómicas para a Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía, a Dirección Xeral de Comercio Interior, o Instituto de Saúde Carlos III, e non sigo porque este artigo me chegaría ata o final, o ministro De Guindos gastou un potosí só en asesoría e en información. Persoalmente estes gastos terían a súa relevación se se ativesen a funcións públicas, as cales se remitisen ao aproveitamento da cidadanía española. Pero nada máis lonxe diso. Este dispendio trátase dun dispendio ao que nos ten afeito o marianismo dende que chegou ao poder -ver o meu artigo "Os despachos da pobreza", onde, irritadamente, critiquei o gasto de 20 millóns de euros en remodelar os despachos dos ministros do Sóviet Popular-. Touréannos como o facían Frascuelo e Joselito. Estes señoritingos pénsanse que o pobo español caemos dos cumios dos chopos -alá onde Machado facía os seus versos-. Pero o pobo español está máis espelido que un touro saído de chiqueros. O pobo español é un animalario que morde, que está envelenado, que fai xustas con estas aparencias semiescuras. España vai de caldeiro como un pañizar sobre os corpos beliscados.
Aspiremos, polo tanto, cara ao claro nas cousas de España -dicía Ortega-. Aspiremos que este Sóviet neoconservador non diga unha cousa e, pola faltriquera, se saque os informes millonarios para outras cousas. Demasiado dor hai neste país para que De Guindos -de chile picante- zorregue o parné a costralada tras costralada. Señor lector, intelixente e avisado deste país de necios, sabe vostede que estes popularcillos rouban por onde poden, que usan os tópicos na súa propia cegueira, que manteñen as súas angosturas mentais en todo o que ten que ver coa felicidade da cidadanía indignada. Os trapos que imos coñecendo cada vez están máis sucios e a elegancia dos seus pensamentos políticos nada ten que ver cunha España en plena recuperación -por moito que o sorrinte Montoro nos a endiñe sempre que pode-. Este país agoniza no seu consecuencialismo do cidadán X.
Non hai saída. Todo son farsas e comedias barrocas. Aquí o importante é a urxencia que solicita este país para que veña xente verdadeiramente honrada e reforme, recambie, reformule un parlamentarismo que de parlamentario só ten a voz do presidente da Cámara. O Parlamente morreu. Leváronseo en coche fúnebre -pagado pola Gürtel- aos paraísos fiscais. Onde quedan os heroes? Onde está o berro pacífico e lomado en formas e mañás que saia a defender España como debe ser defendida? España está invertebrada. Cada día podémolo presenciar no BOE. Soñemos un home que sae á rúa e aínda siga tendo gañas de vivir.
Emilio Arnau

xoves, 21 de agosto de 2014

GOLFERÍA ESPAÑOLA

Aseguraba Donoso Cortés, xa no século XIX, "A corrupción corroe todas as capas do tecido social español". Transcorreron case douscentos anos, e esta enfermidade continúa anegando cada estrato da nosa sociedade.

Todo arranca do pernicioso costume español de "intentar conseguir o máximo co mínimo esforzo" (e preferiblemente se ese esforzo corresponde a terceiros) en maridaxe coa non menos nefasta envexa, que cobiza o que posúe o de en fronte pero eludindo o mérito e capacidade do envexado. Aínda que os anteriores males non fan distinción de clase social, os seus efectos máis funestos recrúanse cuantitativamente cando florecen nas devesas do diñeiro...
En realidade, se en España imperase un capitalismo de verdade, a maioría dos grandes empresarios e banqueiros vagabundearían pedindo esmola ou resgaríanse os seus bochudos cus no cárcere. E se se aplicasen a si o que esixen aos demais, acabarían vendendo panos de papel nos semáforos.
Coa súa incompetencia e mans sucias afundiron os seus propios negocios que, en moitos casos, nos obrigaron a "rescatar". Talvez dende o seu retiro forzoso en Soto del Real, o anterior presidente da CEOE podería ilustrarnos con centenares de exemplos. Ou quizais Jaume Matas, recente inquilino na prisión da bucólica Segovia.
Pola súa banda, os grandes empresarios españois viron secarse os ubres da especulación inmobiliaria, a construción e as obras públicas. Pero queren seguir gañando o mesmo diñeiral. Dado que en materia de talento empresarial, innovación e tecnoloxía nin están nin se lles espera, lanzáronse á rapina dos servizos públicos e dos dereitos dos traballadores. En poucas palabras: meter a man nos petos alleos.
Deste modo "traballan" os grandes "empresarios" (é un dicir) españois. Por iso, na nosa nación, os grandes empresarios constituíron, en xeral, unha insufrible eiva. A historia está aí, para quen queira consultala. Comparar a grande empresa española cos seus homólogos alemáns, franceses ou ingleses só provoca rubor e noxo. A grande empresa española autodenomínase liberal, pero só para esixir menos regulación e control nas súas actividades. Á hora de innovar e arriscar botan o seu liberalismo polo alxibe e transfórmanse en compulsivos succionadores da teta pública.
Si, "curiosamente", o seu "liberalismo" se evapora á hora de esixir millóns de euros en subvencións, contratos coa Administración e regalos fiscais... que grandes empresarios os que necesitan do diñeiro público para sacar adiante as súas empresas privadas!
E o descaro non decrece, ao contrario: ademais do anterior, constantemente reclaman novos obsequios fiscais e a consolidación dun mercado laboral cheo de privilexios empresariais, pero que non se traduce en creación de emprego nin en mellora económica xeral. Neste sentido, o oprobio de fraude masivo e estrutural que perpetran os "empresarios" merece un aparte...
A fraude dos empresarios ás arcas públicas resulta insostible
Segundo evidencia GESTHA (Asociación de Técnicos do Ministerio de Facenda) a fraude fiscal no noso país sitúase en torno aos 90.000 millóns de euros/ano (si, leron ben, e nesta ocasión reproducireino en letra: noventa mil millóns de euros ao ano). Aproximadamente o 75% dese de fraude, como segue informando GESTHA, perpétrano empresas agrupadas na CEOE.
A cifra de roubo ás arcas públicas é tan mareante (15.000.000.000.000 das antigas pesetas. En letras: quince millóns de millóns) que a súa magnitude, ao igual que as distancias do universo, só pode entenderse mediante exemplos. Vexamos...
O presuposto total do Ministerio de Xustiza aproxímase aos 1.500 millóns de euros ao ano. Ou dito doutro modo o escave empresarial das arcas públicas equivale a máis de sesenta veces o presuposto do devandito Ministerio.
Noutras palabras, os que arremeten contra o inasumible gasto de funcionarios", "os privilexios dos traballadores fixos" e demais salmodias do catecismo neocon, son responsables, por activa ou pasiva, dun burato negro fiscal que nos obriga a emitir débeda pública para financiar os servizos públicos. Algo que non sería necesario se eses mesmos suxeitos cumprisen coas súas obrigas tributarias.
Obviamente, non podemos permitirnos o luxo asiático duns empresarios defraudadores, pedichons e incapaces de xerar riqueza e emprego mentres espremen os petos dos cidadáns honrados. Un lobby empresarial que só busca enriquecerse do modo máis rápido e co mínimo ou nulo esforzo, a custa da economía nacional e do benestar da mayoría.
Desgraciadamente, a solución contra o anterior preséntase moi afastada e incerta, toda vez que a CEOE non fai senón reproducir esquemas comúns a gran parte da cidadanía: levarllo cru aínda que sexa a custa de terceiros, defraudar a Facenda (dende os millóns "perdidos e esquecidos" de Jordi Pujol ao " con IVE ou sen IVE"? de talleres Pepe), recorrer ao amiguismo e enchufismo sen o menor indicio de vergoña para elevarse na escala sobre terceiros con máis mérito, cobizar o que posúe o do lado e, por suposto, ostentar e presumir. Dende o iate máis suntuoso aos tempos do 4 x 4 "de Jonatán o albanel, o que está casado con María Jessica, a perruqueira,".
Sobre a base do anterior, cada día reafírmome, os males de España débense única e exclusivamente aos españois, son eles os que crean e perpetúan os seus propios males. A frase non é miña. Foi escrita polas mans sabias e limpas de Amadeo de Saboya, o rei masón que puido transformar España nunha nación moderna e próspera... Se impedírono os españois.
Hoxe, outros moitos españois, moitos, en alarmante e inasumible porcentaxe, contribúen ou contribuíron á fraude, a corrupción e a componenda dende o posto-alto, medio ou baixo-que ocupen ou ocuparon. La mesma historia. O mesmo país. Só varían os nomes e traxe dos protagonistas.