luns, 30 de abril de 2012

ESPAÑA XA ESTÁ EN RECESIÓN

O Banco de España xa confirmou que a economía española entrou en recesión logo de producirse unha caída do PIB por segundo trimestre consecutivo.
Esta segunda recesión chega logo de catro meses de goberno do Partido Popular que adoptou unhas medidas que se nos vendían como imprescindibles para saír da crise: unha reforma laboral brutal que rompe o equilibrio en relaciónelas empresario-traballador, unha baixada das pensións de facto ao conxelar as mesmas, uns recortes en sanidade e educación que dinamitan o Estado de Benestar, uns recortes en I+D+i que nos afastan dos nosos competidores e dun modelo produtivo que achegue valor engadido á nosa economía, unha subida de impostos ás rendas do traballo que deixan en mellor situación se cabe ás grandes fortunas, unha amnistía fiscal indecente e inxustificada que convalida o delito fiscal e un mantemento dos privilexios da Igrexa católica igual de indecentes e inxustificados.
O efecto que están tendo todas esas medidas é o contrario do esperado, como xa denunciaron e seguen denunciando algúns grandes economistas (recomendo a lectura do suicidio económico de Europa Paul Krugman, publicado no diario o PAIS o día 22 de abril) ao apostar todo á consolidación fiscal salvaxe e non introducir medidas de crecemento que favorezan a creación de emprego e rompan o círculo vicioso no que se atopa a nosa economía.
Non acabo de entender que tipo de cegueira impide a visión de algo tan evidente ata aos ollos dos menos coñecedores dos complexos mecanismos da macro economía ¿ou quizais non están tan cegos e queren levarnos a un abismo tan profundo que lles permita eliminar todos os nosos dereitos? F.M.M.G 

domingo, 29 de abril de 2012

NON ENFERME, O GOBERNO NON LLO PERMITIRÁ

Nos países onde os paxaros se tiran ás escopetas, os gobernos acusan aos cidadáns do que eles non saben xestionar. Así, desmantelar a sanidade, según o PP, é culpa dos enfermos que enferman por amolar. Os pensionistas viven no médico porque non teñen nada mellor que facer. No caso da conselleira de Sanidade, esperpento valleinclanesco, a culpa é dos pensionistas porque “teñen almacéns de medicamentos nas casas”. Conclusión: benquerido cidadán non se poña enfermo, sexa patriota, se vostede pode pagalo Rajoy e o Goberno non queren.
En Galicia case a metade da poboación ten ingresos por debaixo dos 12.000 euros/ano, é dicir soldos entorno aos 800/900 euros. Co novo engano do PP, eses “ricos cidadáns” e tamén os pensionistas, deberán pagar por todo o que era gratuito: prótesis, sillas de rodas, muletas, fármacos e polo custe do transporte para acudir a quimioterapia, radioterapia, hemodiálisis e rehabilitación.
Pero non se lle ocorra estudiar, está metendo nun gasto tonto ao Goberno. Un dirixente popular dixo que agora todos queren ir á universidade… por iso as taxas subirán un 50%, as becas caen nun 20%; subirán a nota para ter dereito a beca; e queren reducir grupos e aumentar alumn@s por aula; repetir será máis caro; adeus ás novas tecnoloxías no ensino, e duro varapalo á investigación. Nos países onde os paxaros se tiran ás escopetas, a sociedade civil non existe e morren pola fe. Aquí temos información e criterio. Alerxia ao engano, e moita, moita memoria.

sábado, 28 de abril de 2012

CONFISCACIÓN

Van coñecéndose sombríos detalles da nova obrigación para os pensionistas, a de pagar polo consumo de medicamentos. Inicialmente informouse da obrigación de pagar o 10% do seu valor, con límites de 8, 18, ó 60 euros mensuais, segundo renda.
Agora explícase, e convén que os usuarios sáibano claramente, que eses límites mensuais non o serán na práctica, xa que o que exceda do indicado límite mensual -cousa realmente fácil tendo en conta do prezo dos medicamentos- deberá ser abonado en primeira instancia tamén polos pensionistas, aos que lles serán liquidadas as diferenzas nun prazo de seis meses. Isto na práctica supón unha detracción adicional dos seus recursos: ¿alguén fixo contas do volume económico que supón o 10% do valor dos medicamentos que consomen os pensionistas en seis meses?
Noutra orde de cousas, este procedemento supón un inxente volume de traballo burocrático e de transaccións económicas, sen que se saiba polo momento sobre que administración recaerá, e cuxo custo diminuirá gravemente o efecto económico da medida. ¿Quizais se xustifique ao fin o mantemento do Ministerio de Sanidade?
Todos os suxeitos fiscais contribúen por adiantado nas súas obrigacións fiscais en virtude dun cálculo estatístico que as fixa e que recibe o nome de retención; no caso que nos ocupa, a apropiación temporal dos expresados excesos abonados polos pensionistas, só pode recibir o nome de confiscación.

venres, 27 de abril de 2012

O ENFERMO DOENTE

Dous asuntos requiren a atención urxente de politólogos, comentaristas de programas do corazón e outras faunas: o asunto do repago, que, segundo a política mariana, non o é, senón un favor para evitar que aumenten os hipocondríacos e o arrepentimento do noso director-xeral que tanto diñeiro nos custa.
Tratemos as cousas como son. O noso director-xerente foise a cazar gamusinos alén do mundo rodeado de esforzados gardas de seguridade, que pagamos nós; cun médico que tamén pagamos -do mesmo xeito que agora os medicamentos os xubilados-, unha rubia e outros señores que non sabemos se nos saen gratis.
Devólvennolo cheo de mataduras e, unha vez curado, vai e di que "sénteo e non o volverá a facer". A primeira pregunta, como a que nos facía a nós de críos, é ¿cantas veces, tío? Iso: cantas veces fuches de esmorga cos amigotes e as rubias, á nosa conta.
Vale, perdoámosche, pero non o volvas a facer, que custa unha pasta e xa estamos ata os cumios co asunto do repago: entre os 8 e os 18 euros para os xubilados que, aínda que o Goberno -cunha cara que lla pisa- diga que non é un recorte senón un reaxuste, supón que perdemos ese diñeiro ao mes... diñeiro ao que debemos engadir o céntimo da gasolina, as pelas que leva Facenda.
Pagamos, ademais, por estar mal atendidos: este ano as reclamacións ao Sergas disparáronse un 70 por cento e a lista de espera é a peor dos últimos seis anos.
Ademais, o informe do Defensor do Paciente alerta do aumento das neglixencias médicas que, "mecachis na mar", nunha liguiña de prexudicados, está A Coruña liderando a lista, aumentou de xeito espectacular.
E todo iso se oficializó o mércores, pola ministra do ramo e os seus cómplices necesarios, dicindo a un tempo que os medicamentos non son copago sanitario. ¿Que cono pasa? ¿Os medicamentos non forman parte do capítulo sanitario? ¡Pois que as vendan nos clubs de alterne!
Uns e outros ofenden a nosa intelixencia: a primeira parte contratante desta crónica ten unha longa historia que non se perdoa cun "sínto" e dous padrenuestros. E aos de Mariano, mentireiros compulsivos, non os perdoaremos xamais.

xoves, 26 de abril de 2012

UNHA MENSAXE AOS NOSOS POLÍTICOS

Logo de toda a polémica desatada pola caza de elefantes, o rei Juan Carlos, sorprendeunos cunha declaración curta e emotiva pedindo perdón aos españois e comprometéndose a non facelo nunca máis.
En absoluto son monárquico, pero teño que aceptar que, ademais das súas palabras e o seu xesto compungido, o Rei está enviando unha mensaxe e un exemplo aos nosos políticos; unha mensaxe que espero capten.
Esperamos que nos próximos días e semanas podamos presenciar a moitos dos nosos políticos pedindo perdón. Pedindo perdón por nomear e apoiado a tantos corruptos que aproveitaron os seus postos públicos para lucrarse persoalmente; pedindo perdón por dilapidar os nosos impostos en proxectos faraónicos e inútiles como aeroportos baleiros, monumentos e edificios absurdos; pedindo perdón por mentirnos a todos pondo en marcha unha serie de medidas ocultadas ou falseadas nos seus plans electorais; pedirnos perdón por prometernos que en ningún caso van tomar medidas que afecten ao Estado de benestar nin a servizos básicos e, a continuación, pór en marcha medidas drásticas que deterioran a sanidade e a educación.
Esperamos unha catarse colectiva dos nosos políticos que, ademais de pedirnos perdón, prometan solemnemente non volver caer nos mesmos erros. Estou seguro de que a partir de aquí, a nosa clase política vai recuperar a credibilidade perdida.  A.B.R.

mércores, 25 de abril de 2012

O FUTURO DOS XUBILADOS

Esta crise que vimos arrastrando desde 2008 e que, en lugar de albiscarse o seu posible reconducción, ten todas as trazas de acentuarse cada vez máis e prolongarse no tempo, zarandea especialmente ás clases máis desfavorecidas. Non aos ricos nin a aqueles que fixeron diñeiro especulando e que agora poden facerse con bens a prezo de saldo, senón a mozos e non tan novos que non atoparon aínda un posto de traballo. Tamén a traballadores que perderon o emprego e non o van a atopar en moito tempo debido á súa idade ou ás dificultades do sector profesional no que traballaban, a parados de longa duración e a xubilados.
Hai actualmente en España moitos xubilados cunha pensión media-baixa que, xunto ao orzamento para atender as obrigacións de mantemento dos seus propios fogares, deben facer fronte ás necesidades doutras familias: as dos seus fillos, en paro e sen casa propia ou, no mellor dos casos, que viven baixo un teito grazas ao aval que lles facilitaron os seus pais nun momento en que en España todos os cidadáns parecían ricos.
Agora, o Goberno failles pagar parte dos medicamentos, que lles son necesarias, xunto a unha efectiva conxelación das súas pensións. Iso, de momento.
Aínda por riba, o FMI pide baixar as pensións ante o risco de vivir máis do esperado.

martes, 24 de abril de 2012

RAJOY EO PP ACABAN CO SISTEMA

Fixérono. Unha vez máis Rajoy e o PP mentiron. Dixeron por activa e por pasiva que nunca tocarían a sanidade e a educación, pero non era verdade. Rajoy acaba de darlle a acta de defunción á sanidade gratuita e pronto tamén a educación gratuita. E anuncia que xa ten preparado o calendario das novas reformas, enténdase recortes, que se aplicarán de aquí ao verán.
De nada vale que digamos que xa o advertimos. Que as promesas de Rajoy na campaña eran polvo no vento e que xogaba coa triste vantaxe do medo colectivo. Quedara en evidencia nos debates electorais que o PP dicía unha cousa, non subiría impostos, non tocaría sanidade, educación e pensións, e que tiña un programa agochado de ataque ao de todos, ao público. E así foi. Repasemos: dende que chegaron unicamente aplicaron recortes, subas de impostos, perda de dereitos laborais e tocaron todo o intocable. Incluido o ataque as rendas dos pensionistas que pasan a pagar entre o 10 e o 20% do prezo dos medicamentos, eso sí, fan unha amnistía fiscal para os que sí teñen e non pagan.
Di un veciño meu que así calquera arregla o país: fan un presuposto que xa se modificou antes de entrar en vigor; cóbranlle a todo cristiano por todo e páganlle menos, e pintan todo moi moi negro para xenerar máis medo, pero a culpa botanlla ao anterior… así calquera goberna, e caladiños todos, non vaia ser que non sexas patriota... Fixérono de novo. Estafados e timados novamente. O Partido Popular acaba co sistema. Que a sociedade tome boa nota.

luns, 23 de abril de 2012

SEGUE BAIXANDO O PREZO DAS VIVENDAS

O mercado inmobiliario español estivo estrelándose a cámara lenta. Agora, a caída estase acelerando. Os prezos das casas descenderon entre un 22% e un 29% desde o máximo de 2007, de acordo con varios índices, fronte ao 50% en Irlanda. Pero en marzo rexistrouse unha caída interanual do 11,5%, segundo Tinsa. E probablemente, aínda non se tocou fondo.
Unha familia media segue necesitando 6,2 anos de todos os seus ingresos anuais para comprar unha casa, moi por encima da media a longo prazo e máis do dobre que a proporción de EE UU. O desemprego está no 23% e segue crecendo mentres a economía volve á recesión este ano. Dada a combinación dos altos prezos e a actual contracción do crédito en España, a firma de hipotecas caeu por un precipicio.
Os bancos deberían reducir de novo os prezos das casas este ano. Estes posúen cerca do 20% do millón de casas baleiras que se estima que hai no país. Son remisos a vender casas e cristalizar perdas. Pero non teñen moitas máis opcións. O Goberno está esixindo recortes do 35% nos inmobles embargados. Unha vez que os bancos empecen a reducir o valor das propiedades, a teoría di que estarán máis dispostos a vender con grandes descontos. Anecdóticamente, os bancos xa están alagando o mercado con casas baratas. Santander, por exemplo, lanzou unha venda rápida de pisos en Seseña, Toledo, a menos da metade do prezo orixinal. A boa noticia é que a súa filial, Banesto, foi capaz de vender máis unidades das que predixo no primeiro trimestre do ano.
Por suposto, non todos os bancos regalarán as súas existencias. As novas esixencias de provisións poden non ser o suficientemente severas para forzar a todos a sentir a dor. As entidades fusionadas poden permitirse dous anos ata facer as rebaixas, limitando á súa vez a nova oferta. A realidade é que o mercado inmobiliario está á baixa e os bancos tarde ou cedo enfrontaranse a maiores perdas. O axuste é necesario, pero só manterá a sensación de crise en España.

domingo, 22 de abril de 2012

A REBELIÓN MUNICIPAL

A presidenta da Comunidade de Madrid propuxo a semana pasada baleirar as autonomías e devolver ao Estado competencias en sanidade, educación e xustiza, proposta que pode ser politicamente incorrecta, pero reabre unha reflexión necesaria sobre a racionalización do gasto das administracións para garantir a sustentabilidade do sistema.
Aquí somos máis modestos e, de momento, en lugar de propor devolver competencias, estamos na etapa da fusión de concellos que o presidente Xunta anunciou no debate do estado da autonomía, quizá coa esperanza de que detrás de Oza dos Ríos e Cesuras iríanse sucedendo alianzas entre outros pequenos concellos.
Pero en Galicia o localismo goza de boa saúde. Por iso as proclamas matrimoniais de Oza e Cesuras produciron o efecto contrario nun número relevante de alcaldes populares que, invocando "a identidade cultural propia", rexeitan a fusión das súas pedanías.
Sen dúbida, o presidente da Xunta ten un problema coa resistencia dos alcaldes rebeldes, pero queda curto cando lles di que "se as fusións non as facemos nós, se cadra as fan outros desde fóra".
O xoves pasado chegou a Madrid unha misión da Comisión Europea para analizar os nosos desequilibrios económicos e elaborar un informe para a mesma Comisión que pode acabar formulando "recomendacións", paradoxalmente de obrigado cumprimento, en forma de novas medidas e axustes. Que ninguén descarte que esa Europa, os mercados e a propia estrutura municipal insostible -os bancos é o último exemplo-, acaben impondo as fusións como primeira medida de "ordenación do territorio" para ser máis eficientes na prestación de servizos ao cidadán.
Se os alcaldes rebeldes mirasen a Grecia e Italia estarían encargando estudos e informes para que a fusión dos seus concellos non lles sorprenda e resulte atractiva para as súas poboacións cando sexa imposta.
Tamén cabe a posibilidade que a mesma Comisión Europea, en liña coa presidenta Aguirre, "recomende" adelgazar as estruturas autonómicas -consellos de contas, consellos sociais, defensores do pobo e outros organismos- para facer viable o modelo de Estado e equilibrar as contas públicas sen necesidade de seguir asfixiando aos cidadáns con tantos impostos e recortes en servizos básicos. Pero xa verán como os gobernos non recortan por aí.

sábado, 21 de abril de 2012

A ESPAÑA DA SUBVENCIÓN

A situación que viven moitos españois e tamén o propio país, neste galimatías de nacionalidades e rexións, cada día máis insolidarias entre si, é preocupante. Ata agora, os políticos das mil administracións da nación foron nefastos dirixentes e nulos administradores, gastaron o que non está nos escritos. A consecuencia deste barullo é clara: ninguén se fía de ninguén.

Os mercados tampouco confían nun país dividido. Aí está o exemplo de centenares de empresas e fundacións públicas que operan baixo réxime xurídico privado, pero que viven das subvencións. A España da subvención e o malgasto ten que desaparecer. Por outra banda, cando a promoción cidadá queda exclusivamente en mans do Estado, o labor social redúcese á administración duns recursos a través de trámites burocráticos, nos que se cumpres determinados requisitos, non sempre transparentes, concédenche tal subvención ou curso de formación, polo feito de estar nunha lista como desocupado, e ás veces, nin iso.

Considero que a promoción humana é unha labor moito máis complexa. Trátase de acompañar á persoas nos seus aprietos, o que significa dialogar, comprender, porse no lugar do outro, e para axudar ao outro primeiro hai que coñecelo e amalo tal e como é, como sabemos cada cidadán é único e singular.

venres, 20 de abril de 2012

A AUSTERIDADE, UNHA AMEAZA PARA CRECER

Podería ser bo que os mercados financeiros de súpeto déronse conta de que a crise da eurozona está lonxe do seu final. Reformar as enfermas economías de Europa levará anos e haberá contratempos no camiño. As renovadas tensións nos bonos patrióticos españois e italianos, e en menor medida nos franceses, foron un recordatorio de que a confianza é algo que os gobernos deben gañarse cada día.
Sería mellor se a comprensión de que a crise non vai desaparecer pronto axudase a acabar co furioso enfoque do "nunca é suficiente" para a austeridade que envolve ao euro: nunca suficientes recortes no gasto, nunca suficientes subidas de impostos. Os Gobernos da eurozona estanse apresurando a cumprir coas súas interpretacións das demandas dos investidores, na crenza renovada de que os mercados estanlles enviando sinais inteligibles. Os políticos están tamén obrigados polo obxectivo da Comisión Europea, que segue insistindo en que as metas de redución do déficit agregado conseguiranse, sen ter en conta os cambios nas expectativas económicas.
De aí a determinación española por reducir o déficit orzamentario ao 3% do PIB en 2013 pase o que pase. Aínda que todo o mundo sabe que o obxectivo non se logrará, e o que é máis importante, non debería lograrse. Do mesmo xeito, os catro plans de austeridade de Italia en 18 meses traen máis de 230.000 millóns de euros de redución do déficit en catro anos, pero dous terzos virán de subidas de impostos, que son menos amigables para o crecemento que os recortes estruturais no gasto.
As reformas para acabar co impedimento para crecer a través da economía da oferta son indispensables en Italia, España e Francia. Pero os recortes salvaxes e indiscriminados nos déficit comerán o potencial de produción deses países. A eurozona non crecerá se a súa única política económica é recortar o gasto en sanidade, despedir a profesores, diminuír o investimento público e deprimir os salarios mentres se grava todo o que se poida, só porque esa é o mellor xeito para conseguir os obxectivos de Bruxelas.

xoves, 19 de abril de 2012

AMNISTIA FISCAL: UNHA MENSAXE EQUIVOCADA

España ten unha economía mergullada importante e o país encara unha ardua batalla para reducir o seu déficit orzamentario ata o 3% do PIB en 2013. Pero a decisión do Goberno de permitir unha amnistía fiscal temporal é equivocada e probablemente será ineficaz. Un mellor enfoque sería reforzar os recursos para as inspeccións de Facenda.
España non é o primeiro país de Europa que declarou unha amnistía fiscal. Italia captou 4.500 millóns de euros cunha medida similar en 2009. Alemaña tamén tivo un programa voluntario en 2010, conseguindo uns 4.000 millóns en ingresos adicionais por impostos, de acordo coa OCDE. España espera alcanzar 2.500 millóns cunha taxa do 10% sobre a renda non declarada previamente. Implicaría uns 25.000 millóns adicionais en depósitos bancarios, que serían útiles para os bancos españois.
Pero a medida é arriscada pola mensaxe que envía. Podería facer que os cidadáns que pagan os seus impostos se sentan desmoralizados, logo de ver elevada a súa taxa impositiva polo executivo de Rajoy. Iso podería pór en perigo o futuro cumprimento cos impostos. Ademais, é unha medida illada para impulsar o orzamento en lugar dun cambio estrutural. En calquera caso, a medida podería ser ineficaz. Os evasores de impostos pensaranllo dúas veces antes de repatriar calquera diñeiro nunha economía deprimida.
Para combater a fraude, o Goberno sairía máis reforzado se incrementase os recursos contra a evasión fiscal. O anterior Goberno dixo que recadou 10.400 millóns na loita contra a fraude en 2011. O sindicato de inspectores de Facenda di que o 72% da fraude fiscal é labor por grandes fortunas e corporacións. Recomendan reformar o imposto de sociedades, máis aló da eliminación de exencións anunciada polo Goberno. UPyD estima que a fraude causou 80.000 millóns en perdas de ingresos ao ano.
A erradicación da evasión fiscal non curará de forma milagrosa a economía española. Pero a loita decidida contra a fraude fiscal traería máis ingresos, sen premiar aos evasores.

mércores, 18 de abril de 2012

OS ESQUECEMENTOS POLÍTICOS

Aquilo de que a muller do César ademais de honrada ten que parecelo, é unha profunda estupidez. A frase en cuestión utilízase con frecuencia para explicar que os políticos non só deben levar unha vida intachable, senón que ademais debe parecer que a levan. O problema é que moitos quedan só con esta segunda parte e limítanse a intentar ocultar os seus chanchullos facendo gala dunha imaxinación que, en ocasións, resulta humillante. A situación é tan sanguenta que, segundo os sisudos informes do CIS, para a gran maioría dos españois, político e chourizo son sinónimos e ata os propios partidos parecen habelo asumido e procuran non facer moita sangue cada vez que salta un caso no lado contrario por aquilo das vigas e as pallas nos ollos.
Con todo, neste panorama de tolerancia máis ou menos encuberta á prevaricación e o suborno, o PP de Rajoy quixo tirar a primeira pedra e puxo, negro sobre branco nos seus estatutos, a norma de que calquera imputado debe deixar todos os seus cargos, é dicir, inmólase en aras da hixiene política.
Así, Camps, Costa, Matas e outros moitos pasaron a mellor vida política. O problema xorde cando, por exemplo, tras unha ruidosa imputación, o xuíz decide ao final que das acusacións, nada de nada. Iso é o que lle pasou a Javier Escribano, que viu truncada a súa brillante carreira, que xa lle levou a ocupar praza no pazo do Hórreo, a conta dunha suposta mediación para algo cunhas areas holandesas e contaminadas e por un Porsche (de catro rodas), de orixe pouco clara.
Agora o xuíz arquiva a súa causa e el queda composto, pero sen escano. Enfronte, Conde Roa. O verso libre do Partido Popular de Galicia, que o mesmo se enfunda un traxe tradicional de galego para unha recepción que se lea a insultos cun operario de iluminación nunha obra de teatro.
O sorpresivo e sorprendente alcalde compostelán acaba de ser imputado por esquecerse de entregar a Facenda (esa que somos cada vez menos) 300.000 euros de nada.
Cos estatutos na man, Conde Roa ten que dimitir. Co exemplo do acontecido con Escribano, talvez, os populares farían ben en ser un pouco máis prudentes, sobre todo porque a renuncia do alcalde non tería volta atrás. Iso si, seguindo o método aplicado, por exemplo, a Pablo Cobián, tería que renunciar, pero se se aplica o que fan o resto de partidos, debería de seguir no cargo...
A casuística a aplicar é tan extensa que resulta imposible aclarar o futuro do rexedor compostelán máis aló da decisión que tomen o propio Feijóo e os seus achegados máis achegados, que, á fin e ao cabo, son os que teñen a última palabra. Aínda que, iso si, queda moi feo ser político e andarche esquecendo de que o diñeiro que se cobra polo IVE hai que devolvelo, aínda que se faga sen querer.

martes, 17 de abril de 2012

¡XA ESTA BEN DE CONTOS!

Fagan o que queiran pero déixense de contos. Esas contas que tanto gustan en Alemaña, ameazan a recuperación e deixan sen futuro a miles e miles de cidadáns...
Os orzamentos do Estado, repasados "polo miudo" deixan claro que se o presente píntano negro o futuro será peor. As rebaixas -do 16,9% - nos ministerios supón menos políticas de fomento do emprego; menos prestacións por desemprego e, por suposto, menos emprego público tanto en forma directa (empregos na administración) como indirecta o rebaixarse de forma alarmante o capítulo dedicado ás infraestruturas, aínda cando a ministra de Fomento conte -unhas veces en Zamora e outras en Pontevedra- o conto da boa pipa con música do cha-cha-chá do tren...
Ademais destas xeneralidades pódense citar exemplos puntuais: rebaixouse, de forma perigosa, o capítulo dedicado á loita contra os incendios; o capítulo dedicado a atender a anciáns no fogar, deixa ao 90% de municipios sen axudas e, en definitiva, o severo recorte da Xunta afecta aos maiores de xeito grave, que terán que pagar polas axudas...
Pero é que, ademais, a reforma laboral -que segundo a ministra de traballo ten no seu haber dez mil novos empregos e segundo recórdanlle as estatísticas máis de cen mil despedimentos- conseguiu que, ao pagar as horas extras os empresarias aforráronse máis de setenta mil empregos...
Un chiste de "O Roto", explicábao cunha soa frase: "Se abaratan os despedimentos podemos crear millóns de asustados?... e así teñen o mercado laboral que, por certo, pon en marcha unha ministra -Fátima Bañez- que segundo a biografía oficial xamais tivo un emprego pois se trata de "unha liberada política", primeiro con nómina do PP e agora cos cartos de todos...
Alguén tan decatado como don José María Arias (¿banqueiro ou ex banqueiro?) prognostica catro anos máis de "seca" no sector crediticio, descenso espectacular nos ingresos da Seguridade Social polo aumento do paro e futuro incerto por culpa dos recortes en Educación...
Iso si: Mariano indulta aos defraudadores (vaia sorte, señor Conde) pero ameaza aos cidadáns que se manifesten -activa e pasivamente- contra todo tipo de ladróns, corruptos, incompetentes...
Os que, por exemplo dixo Rajoy, fixeron aeroportos sen avións ou o Gaiás, sen ir máis lonxe... que a Compostela.

luns, 16 de abril de 2012

¡AI SEÑOR, LÉVAME PRONTO!

Dinos José Viñals, responsable do departamento de Mercado de Capitais do FMI, que "vivir máis é bo, pero supón un risco financeiro importante". Chámano no seu estudo "o risco de que a xente viva máis do esperado". E para solucionar isto propón recortar pensións e ligar a idade de xubilación á esperanza de vida. Todo isto habería que facelo ademais rápido, porque se non o problema pode ser exponencial de aquí a uns anos. Sería moito máis lóxico o contrario, é dicir, axustar a esperanza de vida á idade de xubilación. Porque se alargamos a vida laboral das persoas haberá menos espazo para que entren traballadores mozos -moito máis formados e flexibles-, o cal conxelaría a taxa de reposición do mercado de traballo. Ademais, ¿quen quere hoxe a unha persoa de máis de 50 anos? Que habería que facer para conseguir isto. Imos ver algunhas ideas:
-A partir dos 50 (idade de xubilación) o traballador tería un máximo de 10 anos de esperanza de vida. Que quere vivir máis, non hai problema, pero corre pola súa conta.
-Deterioración progresiva da calidade de vida das persoas para que non teñan tanto apego á mesma.
-Reevaluación decreciente anual das pensións, para que ao final do período o xubilado teña uns ingresos negativos.
-Destrución do sistema público de sanidade.
-Abucheo en lugares públicos, e chamadas ao seu domicilio, increpándolle pola súa inxustificable insistencia en seguir vivindo.
-En definitiva, habería que conseguir que o xubilado cando se levanta cada mañá dixese fronte ao espello: ¡Ai Señor, lévame pronto!.

domingo, 15 de abril de 2012

UN MÍNIMO DE DIGNIDADE

Sen dúbida algo está pasando na nosa sociedade occidental, ademais da crise económica, ante os cada vez máis habituais casos de suicidios de persoas que se atopan desamparadas, sen recursos económicos nin apoio moral por parte das súas familias nin das administracións públicas.

Un destes últimos sucesos luctuosos aconteceu en Grecia, onde unha persoa maior quitouse a vida para non ter que "mendigar" comida nos colectores de lixo. A maior parte da poboación xa parece tomalo como algo habitual e a situación faise insostible por iso é polo que as autoridades europeas competentes teñen que tomar cartas no asunto e non só pensar no déficit, a curmá de risco ou inxectar diñeiro constantemente ás bancos senón tamén nas persoas e a calidade de vida destas a través de garantirlles uns servizos sociais básicos e universais para todos os cidadáns.

¿Onde está a Europa social, das liberdades e os Dereitos Humanos?. Que non quede todo en papel mollado, non só depende dos nosos gobernantes, senón tamén de todos os cidadáns que temos o dereito e a obrigación de esixir un mínimo de dignidade para todos os que carecen dos servizos esenciais para poder subsistir. Mentres tanto, paradoxalmente, a riqueza está en mans duns poucos privilexiados que loitan para que todo siga igual. Xa abonda de que os cidadáns teñamos que mendigar o que por dereito natural correspóndenos.

sábado, 14 de abril de 2012

A DOUTRINA MARIANISTA

Cumpridos ese centenar de días que piden os políticos para que lle "fagan o seu retrato", un fino articulista e admirado escritor -Juan José Millás- debuxou a paisaxe que nos rodea, logo dos cento e poucos días (Semana de Paixón por medio) que o país leva soportando a doutrina "marianista".
Nesta paisaxe, con figuras perfectamente reconocibles, o autor (o pintor ou retratista, como vostedes prefiren) ofrécenos o perfil dos feitos máis destacados que marcaron ese tempo, aínda próximo, polo que non "amarillea" a fotografía senón que a expón con toda a súa rotundidade.
Temos un primeiro apunte e é cando se fragua a feroz campaña contra o xuíz Baltasar Garzón, que o artista "pinta" así: "Quítame de encima a ese xuíz que me está tocando os collóns..." e van, e quítano.
E, pouco despois, o cadro -a fotografía- recibe novas pinceladas, outros personaxes, que así ve o seu autor: "Quítame agora de encima a esa cúpula policial que tivo os ovos de investigarme...?.
Non fai falta fixarse con detemento na paisaxe actual para ver, ¿padecer?, o rotundo cambio nos corpos de Seguridade do Estado.
E, dentro do prazo deses cen días nos que ao artista ofrece o retrato da paisaxe que hoxe nos rodea, hai outro brochazo, unha nova instantánea, onde aparece a voz que pide "destituír a un grupo de inspectores de Facenda que tiveron a ousadía de achegar o nariz a algúns negocios... e, nada por aquí, nada por alí, dunha plumada cámbiase o equipo reitor da Facenda Pública que se dedicaba a perseguir a aqueles que defraudan e rouban ao país enteiro.
E xa, ao bordo de cumprirse os cen días, de novo pídese outro favor que reflicte a fotografía, na paisaxe, que nos debuxou na súa columna Juan José Millás: "Necesitaría blanquear uns vinte e cinco mil millóns de euros porque me sae a pasta polas costuras" e chega a amnistía, a cambio dunha modesta comisión-multa.
Acaba o articulista queixándose de que o cadro que ofrece hoxe España parece un encargo do III Reich... coa colaboración da Cousa Nostra. Pero non acaban aí as cousas: logo de favorecer a uns, toca "poder" ao resto: subirán os servizos médicos e o IVE se fai falta. Anúnciao "ABC".

venres, 13 de abril de 2012

CORRUPCIÓN

A ONG Transparencia emitiu un informe no que advirte de que as protestas que están xurdindo en todo o mundo son un reflexo da indignación dos cidadáns ante unha clase política tocada pola corrupción.
Demostra que o problema afecta a todos os países, pero deixa claro que a uns máis que a outros. É o caso de España. O índice de percepción da corrupción, que se emprega en 186 países, sitúanos á cola dos países de Europa. Cunha nota de 6,2 sobre 10, pasamos do notable de fai uns anos a un ben raspado.
Segundo o ranking, España ocupa o posto 31. Por comunidades autónomas, Galicia está na zona tépeda. A Lei de Transparencia devolveu ao centro da actualidade a necesidade dun maior control sobre a xestión política e unha esixencia de maior honradez á clase dirixente.
Para o 62% dos españois, os políticos e os empresarios son os máis corruptos. O 83,4% afirma ter en conta a corrupción á hora de votar. Ademais, o 93,8% é favorable a que se inhabilite aos políticos corruptos. Polo menos neste país, a corrupción é o estigma da política. Un exemplo: en 2010, a Fiscalía cursou 3.874 avisos sobre casos sospeitosos. Unha cifra: 4.200 millóns, nunha década defraudouse o equivalente ao 0,41% do PIB ou o 3,7% do que se inviste ao ano para pagar pensións. Co diñeiro roubado construiríanse 700 quilómetros de autovías. Temos que reforzar as nosas normas penais e administrativas para combater os procesos de corrupción.
Combatela en todos os ámbitos. Así, de golpe, veñen á mente curiosos asuntos que nos limitamos a enumerar, pero que están na mente de todos. A saber: casos Malaya, Gescartera, Roldán, Guerra (o hermanísimo de Afonso), Filesa, ERE falsos, Gürtel, Matas, Palau, SGAE e así sucesivamente, cun recordo especial para Urdangarín, cuxa circunstancia aínda está por ver.
Que pasa por outras lareiras? Exemplos: En Alemaña non se aceptan agasallos de máis de 10 euros; en Francia sanciónase a todo o que se deixe corromper; no Reino Unido establécense penas de 12 meses por mentir sobre as dietas e nos dous últimos meses de 2010 cursáronse 26.500 reclamacións contra actuacións dos deputados.
Podemos ir tomando recortes.

xoves, 12 de abril de 2012

OS DIRECTIVOS DE IBERIA, SABEN VOAR

O sindicato de pilotos denuncia que co salario de once altos cargos, uns 15,5 millóns de euros, poderíase pagar a 460 pilotos da filial de baixo custo.
O responsable da sección sindical de Sepla en Iberia, Xusto Peral, denunciou, coincidindo cunha nova xornada de folga, que co salario da cúpula directiva da aerolínea (uns 15,5 millóns de euros anuais) poderíase pagar o soldo de 460 pilotos da nova filial Iberia Express coas condicións propostas polo sindicato: é dicir, 36.000 euros brutos anuais. Isto significaría que, a xuízo de Peral, a low cost "podería voar gratis".
Peral detallou que os 15,5 millóns de euros corresponden á suma das retribucións percibidas polo presidente da compañía, Antonio Vázquez, o conselleiro delegado, Rafael Sánchez-Lozano, e outros nove altos cargos. Segundo o responsable sindical dos pilotos de Iberia, "os directivos cobran agora uns soldos millonarios que nunca se deron en Iberia". Ao mesmo tempo, criticou que se están dedicando a entregar Iberia aos británicos", informa Servimedia.
Recentemente coñeceuse que o conselleiro delegado de Iberia, Rafael Sánchez-Lozano, conxelouse o seu soldo aos niveis de 2011, segundo consta no informe anual corporativo da fusión Iberia-British, IAG. A súa retribución é de 870.000 euros anuais, 625.000 en concepto de salario base, 136.000 deles do plan de pensións, ademais doutros ingresos suplementarios.
Pola súa banda, o presidente de Iberia, Antonio Vázquez, recibe unha retribución de 921.000 euros, da cal 871.000 euros forman parte do salario base e 50.000 euros doutros beneficios.

mércores, 11 de abril de 2012

RICOS E IMPOSTOS

Alá polo mes de agosto do ano pasado Warren Buffet, o terceiro home máis rico de Estados Unidos, sorprendía ao mundo occidental cun artigo titulado "Deixade de consentir aos super ricos" no que urxía ao goberno do seu país a aplicar unha subida de impostos ás grandes fortunas para axudar a reducir o elevado déficit do Estado neste momento de crise.
As porcentaxes fiscais que se aplican deben elevarse, dicía Buffet, porque é inxusto que un traballador da pe pague máis impostos que un rico. "O ano pasado paguei só o 17,4 por cen en impostos, unha porcentaxe inferior ao que tiveron que pagar os 20 empregados da miña oficina, cuxo rango abarcou entre o 33 e o 41 por cen".
Ignoro se este multimillonario experimentou un repentino ataque de solidariedade, pero o certo é que estamos ante un raro exemplar dentro da xente adiñeirada. Polo menos por aquí, xamais se escoitou a un rico pedir ao Goberno que lles suba os impostos para achegar máis ás arcas do Estado. É máis, todos os ricos conseguiron que a súa carga impositiva sexa moi levadía grazas a unha lexislación favorable que permite "declaracións creativas" e uns cantos, en porcentaxe non determinada, non tributan por unha evasión fiscal clamorosa que os mecanismos do Estado non son capaces de detectar e perseguir.
Para recuperar algo da inmensa bolsa de fraude, o Goberno acaba de decretar amnistía fiscal, un mecanismo que xa utilizaron Boyer e Solchaga en 1984 e 1991. Espera o Goberno que retornen e afloren 25.000 millóns dos 40.000 que se estima dormen en paraísos fiscais e en chan patrio debaixo dos colchóns para recadar ao redor dos 2.500 millóns e equilibrar a partida de ingresos nos Orzamentos.
Dicía o ministro que é unha "medida extraordinaria" esta de a amnistía, pero é unha medida pouco edificante que volve demostrar o fracaso do Goberno na persecución da fuga de capitais, o diñeiro negro e a fraude fiscal.
En fin, que a doutrina Buffet de subir impostos aos ricos aquí é recorrente, pero como divertimento académico. Os ricos evaden o que poden e os políticos cando están na oposición reclaman para os enriquecidos o aumento da carga impositiva que non estableceron cando estaban no Goberno. E cando gobernan decretan e xustifican unha amnistía fiscal que repugna á ortodoxia económica, premia ao defraudador e ao delito e é un insulto ao contribuínte honrado que cumpre coas súas obrigacións fiscais. Unha vergoña, pero é o país que temos.

martes, 10 de abril de 2012

EQUIDADE E XUSTIZA SOCIAL

O pasado 29 de marzo, folga xeral pola reforma laboral aprobada polo Goberno de Rajoy. Nada novo, pois foi o propio presidente quen se prestou como privilexiado heraldo do seu anuncio. Unha reforma que recorta salarios e dereitos de xeito tan brutal que case podería considerarse unha derrogación retroactiva do estado social conquistado ata a data.
E chegados a este punto de ruptura do equilibrio que presidía a relación laboral, expóñome unha inxenuidade: ¿haberá algún empresario neste país coa valentía suficiente para recoñecer como abusiva a proxectada norma do abaratamento, non do despedimento, senón do traballador en si?
O multimillonario Warren Buffett en EE UU, en Alemaña uns cantos ricachones e en Francia un selecto grupo de empresarios, solicitaron aos seus respectivos gobernantes, por unha mera cuestión de equidad e xustiza social, pagar máis impostos. Pregúntome se algo así é posible no noso país entre a clase empresarial española; que algún empresario expresase o seu profundo rexeitamento pola aprobación dun paquete de medidas que deixa en panos menores á parte principal dos seus negocios, os traballadores. Pregúntome se entre quen xeran emprego cabería unha mínima chiscadela de complicidade cos seus empregados. Buffett queixábase de que el pagaba menos impostos que o botóns que lle abría a porta da súa limusina.
¿Haberá alguén no noso país disposto a defender os dereitos do veciño, por máis que iso supoña renunciar a unha parte importante dos seus privilexios? G.M.

luns, 9 de abril de 2012

FACENDA SOMOS TODOS

Durante anos os diferentes Gobernos hannos aleccionado sobre a importancia de pagar impostos. Fixéronnos crer que "Facenda somos todos". Agora, con todo, é máis importante recadar que manter o principio de igualdade ante a Lei.
Como contribuínte síntome estafado por unha medida que a señora Cospedal consideraba hai pouco como "impresentable, inxusta, antisocial e sobre a que o Partido Popular estaba en contra". Pola súa banda o señor Rajoy consideraba unha amnistía fiscal como "unha ocorrencia que facilitaba que os que pagan van pagar máis e os que non pagan váiselles a perdoar o que non pagaron". Non alcanzo a comprender que cambiou nestes poucos meses para que o PP considere agora unha amnistía fiscal como xusta e social, cando en realidade é un escarnio que desmotiva ao cidadán cumpridor co Estado e unha regresión que anula os esforzos realizados durante anos desde a Facenda Pública na loita contra a fraude fiscal.
Isto non é reformismo. España necesita vontade política de todos os partidos para establecer un sistema fiscal eficiente e equitativo que persiga o delito fiscal e non premie aos que non pagan. O presidente, que sempre fala do sentido común, debería deixarse de ocorrencias e retirar esta medida que constitúe unha burla aos que pagan impostos; un parche que non resolve un problema estrutural e unha volta atrás na concepción dun Estado solidario e serio porque reafirma a impunidade dos defraudadores.

domingo, 8 de abril de 2012

VAITE PARA ALEMAÑA

A Mariano Rajoy non lle gusta o que fai. Aos ministros "marianistas" tampouco lles gusta o que teñen que facer e a nós, os cidadáns, non nos gusta o que fan. Só aos alemáns da señora Merkel gústalle o que fai -connosco- Mariano.
Creo, pois, que Mariano ten que cambiar de "choio" e/ou irse a traballar a Alemaña. Pero o peor de todo isto (o que sufrimos, o que imos penar) é que os certificados de "boa conduta" os orzamentos, as contas ¡o noso futuro! necesiten, primeiro, o visto e prace do partido imperante en Alemaña, despois o "si" de Europa e, finalmente, un "aguantádevos" para nós os españois...
Sabido é que a política da dereita-dereita baséase no recorte dos dereitos e o aumento (para os seus claro) dos beneficios. E que as perdas se socializan e os beneficios ben privatizados están entre a clase dominante...
Por iso cabrea, que non asombra, que a inspectora de Facenda e exconselleira de Facenda, metida agora no equipo neocom de Montoro, recrimínenos cun "a cultura do todo gratis, acabouse...?, sen entender dona Marta Fernández Currás que aquí nada é gratis. Teno que saber a responsable de Facenda (inspectora, nada menos, coño) que o 73% dos ingresos por impostos proceden da clase traballadora mentres, o grupo ao que van a amnistiar ¡maldita sexa! representa pouco máis do 12% e as grandes fortunas  -cos seus amaños de enxeñería financeira- non chegan ao 15%...
Ten que saber dona Marta, un das fichaxes da política marianista, que a diferenza entre o que custaba a universidade onde estudou (e moito, contan) e o que pagaban os seus papas o "puxemos" o resto dos cidadáns a través dos impostos. E os que non teñen coche pagan aínda así unha cota das autoestradas que se inchan a gañar diñeiro (aí está a empresa da A-9) e redondean beneficios despedindo xente...
Así que nin a don Mariano, nin a dona Marta, nin ao señor De Guindos gústalles o que fan, manda carallo...pois fíxese nos demais, que non nos gusta a reforma laboral que xa creou outros 200.000 parados nin a financeira que anuncia -cando "se reajunten" todos os bancos e caixas- outros cento trinta mil despedimentos...
Se non lles gusta o que fan, por favor, cambien de cholllo...
Se lle gusta só a Merkel ¡márchense a Alemaña!

sábado, 7 de abril de 2012

OS MESMOS

O Goberno balear decidiu que o único xeito de xerar emprego é esnaquizar a costa sur.
Se o home é ese animal que tropeza dúas veces coa mesma pedra, empeza unha a pensar que o español é o animal que converteu o acto de tropezar nunha mesma pedra en aceno de identidade. Pero poida que iso de xulgar ao español polo que fan uns poucos españois sexa inxusto, así que procedamos á concreción: o Goberno balear, por coñecidas razóns, debería ser especialmente prudente e reflexivo coas obras que permite na súa terra. Suponse que esta crise ía ter, polo menos, unha consecuencia desexable, a de entender que había que cambiar o modelo produtivo, dado que a riqueza da construción inmobiliaria foi pan para hoxe e fame para mañá. Pero non. O Goberno balear decidiu que o único xeito de xerar emprego na illa é esnaquizar a costa sur, onde se atopa a praia de É Trenc, unha praia tan virxe que parece doutro país, non deste noso no que levamos anos traballando a fondo para cargarnos os nosos paraísos naturais. Máis hoteis, máis polideportivos, máis campos de golf.
Pero nós, os cidadáns, tamén deberiamos demostrar que algo aprendemos e negarnos a que algo tan irreversible como a destrución dun ecosistema dependa dun Goberno autónomo. Hai que esixirlle ao Goberno español unha explicación: ¿é este o cambio de modelo que nos prometían? Porque se parece bastante ao que viñemos padecendo durante anos. Casinos, campos de golf, complexos hostaleiros, apartamentos que invaden as costas. Apartamentos que, en moitas desas costas xa vulneradas, están agora mesmo baleiros, sen inquilinos nin donos. Para que máis do mesmo.
Unha praia que de milagre sobreviviu aos anos do desenvolvismo e logo á escavadora da burbulla, pode perderse agora, neste presente no que a clase política ínstanos a reinventarnos. ¡Que se reinventen eles!  E.L. 

venres, 6 de abril de 2012

AMNISTIA FISCAL PARA BLANQUEAR DIÑEIRO

Os defraudadores pagarán un 10% por blanquear o seu diñeiro. O Goberno prevé aflorar 25.000 millóns.
Este venres Mariano Rajoy volveu emendarse a si mesmo ao anunciar o Goberno unha gran amnistía fiscal para aflorar ata 25.000 millóns de euros defraudados a Facenda. O Goberno perdoaría os impostos e as multas e recadaría só o 10% dese capital blanqueado, 2.500 millóns.
a situación "crítica", en palabras do ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, "límite" segundo a vicepresidenta, Soraya Sáenz de Santamaría, leva ao Goberno a pór en marcha esta amnistía fiscal que se acompaña do maior recorte de gasto público da democracia española -unha caída de case o 17% do gasto medio dos ministerios, 13.400 millóns de euros- e unha nova e moi importante subida de impostos centrada nas grandes empresas.
Montoro anunciou a amnistía fiscal a toda velocidade, no último minuto da súa intervención inicial, e xustificouna como unha recomendación da OCDE. Limitouse a recordar que outros países, como Italia ou Reino Unido, practicárona con éxito. Poderase regularizar o diñeiro negro ata o 30 de novembro deste ano e o Executivo garante a confidencialidade.
Cando outros países facíano e en España especulábase con esa medida, en 2010, Rajoy era moi crítico: "O que España necesita para atraer financiamento e capitais non é unha amnistía fiscal, é confianza na política económica do país e no Goberno", sentenciou. "Se soben os impostos aos cidadáns e os que defraudan van ter unha amnistía, é inxusto, antisocial e unha barbaridade", rematou Cospedal. No Goberno, as cousas cambiaron moito.

A medida do Goberno contribuirá a regularizar ao redor de 15.000 millóns de diñeiro negro procedente da especulación urbanística na Comunidade de Madrid...

xoves, 5 de abril de 2012

DE RAJOY O ÚLTIMO

É un dos contos máis "trapalleiros" de todos os que figuran no índice. Supera á historia de Caperucita que tiña unha lea co lobo; é máis triste que a vida da Cenicienta, só comparable á dun xubilado con pensión de catrocentos euros: con máis malvados que a historia do espejito e Blancanieves, e máis trampas que a historia do sapo convertido en príncipe, coñecendo a historia de tanto "principes" que fai animaladas que sorprenderían a un sapo...
Trata, o último conto de Mariano, da chamada Lei de Transparencia pero que non ten nada que ver coa que funciona nos países máis desenvolvidos...
E é que, a pesar da chamada ao cidadán para que colabore, a verdade é que ninguén contesta, non hai acuse de recibo... co que non sabes se detrás da iniciativa está un marianista ou é unha coña...
Inclúe cousas tan pintorescas (e tan "transparentes") como que as administracións poden contestar ás túas queixas, suxestións, preguntas... ou non, pois se poden acoller ao silencio administrativo que é como facer a peineta...
Os encontróns para medir a transparencia da última ocorrencia marianista resolveraos unha axencia estatal de transparencia (aquí risas, palabrotas, etc.) que estará dirixida por unha persoa nomeada polo Ministro de Facenda que será transparente ou non, segundo sálgalle do moño ou tupé...
Di o borrador (que vostede se está cunha copa de máis ou con gañas de bronca pode consultar en Internet) que o goberno instará ás outras administracións a contestar pero hai unha serie de excepcións que sumadas lévannos a parágrafos anteriores: a peineta e volva vostede mañá.
Di "O País" nun editorial que parece unha broma de mal gusto. Eu insisto... "É o último chiste de Mariano".
Outro día falaremos do conto das autoestradas que tan ben nos recita a ministra de Fomento e que inclúe beneficiar ¡aínda máis! ás empresas concesionarias que veñan con capital estranxeiro ou o do mega-casino que, no conto de Montoro, terá barra libre para cambiar as leis laborais, calquera formulación moral ou as normas que prohiben fumar...
Todo sexa pola pasta, que di o ministro, para que traguemos o conto este que vai de tahúres, prostitutas e todo iso que vimos na película "Casino"... J.M.V. 

mércores, 4 de abril de 2012

CIDADÁNS SEN REPRESENTACIÓN

O 45% do electorado en Asturias, e case o 38% en Andalucía, decidiu non acudir á cita para elixir a súa representación autonómica. Estes niveis de abstención deixan ver o desencanto da sociedade coa xestión dos seus representantes e pon en primeira liña o problema da confianza na clase política. Os partidos deben reflexionar sosegadamente respecto diso, pero non deben caer no erro de buscar a causa en factores externos. A autocrítica é o máis conveniente neste caso.
O máis serio dos resultados é que ao redor do 40% das persoas con dereito a voto non están representadas. Quen nos abstemos facémolo por causas diferentes. Algúns están sinxelamente desencantados: dá igual quen goberne, todos fano mal; outros están encabuxados: a corrupción e a mala xestión dos gobernantes parécelles intolerable; e outros pensamos que o sistema está algo obsoleto e que non se pode votar cunha lei electoral de xeito evidente inxusta e arcaica. Estes comicios foron só un test. Non quero imaxinar o que poderían ser unhas xerais dentro de tres anos sen saír da crise e sen unha oposición que xere expectativas. ¿Terá que ocorrer un desastre para que os grandes partidos déanse conta de que hai que facer algo? Ou se porán de acordo para garantir bo goberno, honestidade na xestión e unha lei electoral que permita unha representación no parlamento máis acorde coa realidade da sociedade española. O tempo dirao. J.A.

martes, 3 de abril de 2012

ERA NECESARIA UNHA FOLGA XERAL?

Aos traballadores tócanos a moral que Goberno e empresarios pregúntennos se con esta crise é necesaria unha folga xeral. É dun cinismo que excede todos os límites.
Imponnos recortes sociais arbitrarios, reformas que nos esclavizan e desregulan convenios laborais e os dereitos máis elementais dos traballadores. Facilitan o despedimento para beneficiar a tranquilidade destes empresarios á hora de contratar e así dinamizar o mercado laboral, co que, segundo eles, aceleraríase o crecemento económico. É posible que estas reformas e recortes nas prestacións e beneficios sociais traian unha diminución do gasto, e como consecuencia o aforro, pero ¿quen nos devolverá todos os dereitos laborais que tantos anos custounos conquistar? ¿Como se nos pode pedir aforrar aos que menos temos? ¿Como se vai a crear emprego se non gastamos? Porque non esquezamos que esta roda capitalista funciona co consumo. ¿Non se está resentindo bastante o noso benestar? ¿Fai falta máis mezquindade?
Modestamente, creo que habería que apostar por unha política que dinamice ordenadamente o gasto público e que volva estimular o crecemento económico. Como popularmente se di a pobreza non nos traerá máis que pobreza. Se encima de que estamos pagando as consecuencias da mala xestión non temos dereito ao pataleo, "apaga e vámonos".

luns, 2 de abril de 2012

HAI MOTIVOS

Poucos son os cidadáns que non senten concernidos cando ao seu ao redor vanse perdendo os froitos, gañados co esforzo colectivo, da chamada sociedade do benestar, produto dun estado que coida dos servizos sociais que se manteñen grazas a unha repartición equitativa dunha sociedade solidaria.
Tampouco pode negarse que o aumento do paro significa maior gasto para o Executivo, menos ingresos no IRPF e, xa que logo, menos consumo.
A elección de cargar sobre os asalariados o custo da crise (á marxe de inxusta) non produce beneficios máis que a uns poucos e empobrece ao país en xeral. E é que a mal chamada reforma financeira -unha especie de poxa entre bancos e caixas- o único que deixou foi milleiros de traballadores na rúa, menos oficinas e menos persoal para a atención ao cliente.
O recorte nas obras públicas significou un empobrecimiento nos servizos, ben sexan infraestruturas sanitarias ou en estradas e, ademais, aumentou o paro.
O chamado "tijeretazo" en sanidade e educación ademais de "engordar" o paro con miles e miles de cidadáns, "adelgaza" a calidade en ambos os sectores prioritarios para o presente e futuro da sociedade.
E todo o esforzo para cumprir co déficit. Algo que, a propia CEOE -que non é dubidosa nas súas formulacións económicas- vaticina que non se cumprirá nin de lonxe. Ademais, hai maxistrados que dubidan de que a reforma laboral teña cabida na Constitución.
Hai, todos sabémolo e os que mandan máis, hai outras fórmulas. Pódense buscar máis ingresos. Ao contrario, por exemplo, da política emprendida por Feijóo, que ademais de apuntarse a gastar menos, preferiu facer recortes tributarios que, segundo os expertos, non serviron para nada e négase a elevar os impostos aos que máis gañan como a taxa sobre depósitos bancarios, que lle piden desde a esquerda.

domingo, 1 de abril de 2012

NOVOS POBRES E NON TAN NOVOS

Lendo a información sobre Poboación en risco de pobreza e exclusión social de Eurostat, estamos no caos: o 25,5% de fogares están nesta lista en España. O 41,8% en Estremadura; o 36,1% en Murcia; o 35,9% en Andalucía; 35,3% en Canarias e o 9,7% en Navarra.
Pero a desesperanza non é esta, a desesperanza é que en 2004, o ano triunfal da economía, o gran PIB, o ladrillo, o emprego e a bonanza económica en xeral, esta era do 24,4%. E en 2007, outro magnífico ano no que a economía se refire, era do 23,1%.
Hai esperanza? Vendo esta secuencia de anos, a verdade, moi pouca. ¿Só é cuestión de aumentar o PIB, crecer, máis traballo? Non, a clave está en repartir, que haxa máis xustiza, que os salarios dos directivos non sexa 400 veces o do empregado e que os beneficios do capital equipárense aos salariais. Que as empresas e os empresarios teñan xustiza social, pois só con crecer xa se ve como seguen os pobres.
Ademais, nos países máis "xustos", como Noruega, Suecia, Holanda, etcétera, rolda o 15%, e en Estados Unidos, o bonus de comida, aproximadamente 220 dólares mensuais, recíbeno ao redor de 40 millóns de persoas. ¿É o sistema neoliberal que nos demos o que deixa ao 30% en risco de exclusión ata nos países desenvolvidos? Pois parece que si. J.V.F.