"UN CUME É COMO UNHA GUERRA"

Dous asesores da ONU explican as reviravoltas das reunións sobre o clima en vésperas da cita danesa

Toda cume sobre o clima, como a que comeza o luns en Copenhague, deixa tras de si grandes titulares, pero tamén unha intrahistoria que non adoita saír á luz. Consensuar un acordo entre máis de 190 países e 20.000 delegados non é unha tarefa fácil, e nas negociacións, moitos representantes fan patente o seu escaso interese por que ese diálogo convértase en acordo. Así o explican Michael Monaghan e Neves Álvarez, que teñen 20 anos de experiencia como asesores nos cumes da ONU que precederon a Copenhague, como a de Río de Janeiro en 1992 ou a que alumou o Protocolo de Kioto en 1998.
"Nun convenio celebrado en Bahamas, algúns representantes pasábanse o día na praia no canto de estar traballando na reunión", lamenta Álvarez. Esta experta da Dirección para a Protección da Natureza do Consello de Europa, en Estrasburgo, traballou para a ONU como coordinadora e enlace coas ONG en Río e outras reunións.
"Algunhas veces escoitas cousas incribles", comenta Monaghan, parella de Álvarez. Este experto da ONU participou nas negociacións de Río e Kioto e foi asesor do Goberno británico. "Nunha ocasión, o Goberno de Indonesia demandaba o seu dereito a ter Coca-Cola", recorda. Matiza que en moitas ocasións tamén queda sen recoñecer o duro traballo que se realiza entre bambalinas. "Un ten a idea do glamour que aparece na televisión", comenta, "pero nalgúns cumes houbo sesións de 34 horas de traballo continuo, sen durmir".
"Un cume pode chegar a ser como unha guerra, pero sen armas", destaca Álvarez. "Tanto en cambio climático como en biodiversidade, os negociadores de países como India, Brasil ou Bangladesh están moi ben informados, e as negociacións son moi duras", destaca.
Clinton e Kioto

Os expertos inciden na importancia de que a estas reunións acudan representantes de máximo nivel, sobre todo no caso dos países máis poderosos. "O feito de que [Bill] Clinton enviase á Al Gore a Kioto no seu lugar xa foi un indicador da posición estadounidense acerca da firma do protocolo", recorda Mona-ghan. "Al Gore intentou mellorar a súa posición dentro dun moi pequena marxe de manobra, pois o poder de empresas e países petrolíferos era e segue sendo enorme", engade.
Nesta ocasión, o presidente de EEUU, Barack Obama, anunciou que visitará o cume de Copenhague o mércores, pero aínda non confirmou se estará para a firma do acordo final, que está prevista para o 18 de decembro. Álvarez alerta dos perigos que tería non chegar a un acordo, pois o cambio climático converteuse nun problema de dimensións globais que afecta a todos os países, ata aos que negan o quentamento. "Moitos non se dan conta de que agora se trata da nosa propia supervivencia", conclúe.

Publico