Folga xeral, eleccións catalás e Orzamentos Xerais do Estado para 2011. Por esa orde. Material informativo de recurso para reeditar a volta ao cole na mesma clave de sempre: espéranos un outono quente. Un clásico da síndrome post-vacacional. E logo nunca pasa nada.
Volvemos estar nas mesmas, un ano máis. A abafante pauta dunha situación económica que non acaba de remontar e ameaza de morte súbita -política, enténdese- a Zapatero se os sindicatos furgan na ferida do gobernante rifado cos seus electores e os nacionalistas néganse a ser os seus costaleiros parlamentarios.
Pero nada diso ocorrerá. Ocorrería se os líderes das dúas grandes centrais sindicais, Fernández Toxo (CCOO) e Cándido Méndez (UXT), descubrisen de súpeto a vocación social do PP como o único partido que defende realmente aos traballadores, os pensionistas e os españolitos mallados no Sahara pola policía marroquí. Pero non é o caso.
O suposto estado terminal de Zapatero tampouco acaba de dar o peso nas análises políticas e mediáticos. Polo menos nos termos propostos á volta das vacacións. Refírome á capacidade do PNV para provocar un adianto das eleccións xerais se no debate de totalidade do 20 de outubro non prestan ao Goberno os seus votos (seis) para sacar adiante os Orzamentos do Estado.
Fumata branca
Procede o mesmo razoamento que para o caso da folga xeral convocada polos sindicatos como reprobación á política do Goberno. Desgaste para Zapatero, claro. Pero nada de morte súbita. Ou sexa, nada de eleccións anticipadas. Iso non vai pasar. Pasaría se os nacionalistas, tanto vascos como cataláns, decidisen apostar por Mariano Rajoy como gozosa alternativa de poder na gobernación do Estado.
Porque ese, o previsible triunfo de Rajoy nas urnas, sería o desenlace lóxico ante unha situación de bloqueo orzamentario (a prórroga dos Orzamentos de 2010 está descartada ata polo propio Goberno). Fáganse vostedes a pregunta do millón pero me parece que o soño dos nacionalistas non consiste precisamente en alfombrar o camiño á Moncloa de quen, un día si e outro tamén, acúsanlles de romper España e condenar ao ostracismo á lingua castelá.
Volvemos estar nas mesmas, un ano máis. A abafante pauta dunha situación económica que non acaba de remontar e ameaza de morte súbita -política, enténdese- a Zapatero se os sindicatos furgan na ferida do gobernante rifado cos seus electores e os nacionalistas néganse a ser os seus costaleiros parlamentarios.
Pero nada diso ocorrerá. Ocorrería se os líderes das dúas grandes centrais sindicais, Fernández Toxo (CCOO) e Cándido Méndez (UXT), descubrisen de súpeto a vocación social do PP como o único partido que defende realmente aos traballadores, os pensionistas e os españolitos mallados no Sahara pola policía marroquí. Pero non é o caso.
O suposto estado terminal de Zapatero tampouco acaba de dar o peso nas análises políticas e mediáticos. Polo menos nos termos propostos á volta das vacacións. Refírome á capacidade do PNV para provocar un adianto das eleccións xerais se no debate de totalidade do 20 de outubro non prestan ao Goberno os seus votos (seis) para sacar adiante os Orzamentos do Estado.
Fumata branca
Procede o mesmo razoamento que para o caso da folga xeral convocada polos sindicatos como reprobación á política do Goberno. Desgaste para Zapatero, claro. Pero nada de morte súbita. Ou sexa, nada de eleccións anticipadas. Iso non vai pasar. Pasaría se os nacionalistas, tanto vascos como cataláns, decidisen apostar por Mariano Rajoy como gozosa alternativa de poder na gobernación do Estado.
Porque ese, o previsible triunfo de Rajoy nas urnas, sería o desenlace lóxico ante unha situación de bloqueo orzamentario (a prórroga dos Orzamentos de 2010 está descartada ata polo propio Goberno). Fáganse vostedes a pregunta do millón pero me parece que o soño dos nacionalistas non consiste precisamente en alfombrar o camiño á Moncloa de quen, un día si e outro tamén, acúsanlles de romper España e condenar ao ostracismo á lingua castelá.
Ningún comentario:
Publicar un comentario