O cambio que está xestándose en España volverá ser histórico. O secretario xeral de CIU, Josep Antoni Duran Lleida, a cara do nacionalismo catalán en Madrid, retou ao PSOE e ao PP a reabrir o debate sobre o número de autonomías, cunha proposta na man: retornar á vella división de comunidades históricas e resto de rexións. Case en paralelo, o presidente da Generalitat, Artur Mas, advertiu ao PSOE e ao PP de que Cataluña deberá quedar excluída dos seus plans de armonización e homogeneización do Estado autonómico; máxime unha vez que o PP, partido que lanzou o debate, pretende devolver ao Estado competencias autonómicas se Mariano Rajoy gaña as próximas eleccións. No PSOE, o presidente Rodríguez Zapatero pediu aos seus compañeiros que aceleren as reflexións sobre como se poden aforrar custos e solucionar duplicidades para mellorar a colaboración entre as 17 comunidades.
Tamén vai tomando corpo o debate sobre a desaparición das deputacións, a concentración de concellos e suponse que nin uns nin outros se esquecerán da reforma do Senado. Pase o que pase tras este debate inacabado pero xa moi aberto, todo parece indicar que a España do futuro será distinta da que coñecemos hoxe. A este paso, a crise vai levar por diante a estrutura político-administrativa e tamén a financeira, xa que as caixas de aforros, a metade do sistema, van ser privatizadas e convertidas en bancos.
Calquera neno sabe en Cataluña, en Euskadi ou en Galicia que esas comunidades non son exactamente rexións senón nacionalidades. Nacións, subliñan quen prescinden dos eufemismos. A Constitución española tamén o sabe, aínda que non o precisa explicitamente, porque as autonomías, aínda que algúns non o recordan, non existían cando se redactou a Constitución de 1978. Fíxose para que existisen, pero non existían. Por iso mesmo, a formulación de CIU non deixa de ter o seu fundamento histórico, posto que Cataluña, País Vasco e Galicia xa dispuñan de estatuto antes da Guerra Civil. Tamén segue tendo razón Manuel Fraga: o problema territorial é o gran asunto pendente en España. Os outros tres, a forma de Estado --monarquía ou república--, a cuestión relixiosa e o modelo económico, poida que discútanse, pero non están na axenda inmediata.
Tamén vai tomando corpo o debate sobre a desaparición das deputacións, a concentración de concellos e suponse que nin uns nin outros se esquecerán da reforma do Senado. Pase o que pase tras este debate inacabado pero xa moi aberto, todo parece indicar que a España do futuro será distinta da que coñecemos hoxe. A este paso, a crise vai levar por diante a estrutura político-administrativa e tamén a financeira, xa que as caixas de aforros, a metade do sistema, van ser privatizadas e convertidas en bancos.
Calquera neno sabe en Cataluña, en Euskadi ou en Galicia que esas comunidades non son exactamente rexións senón nacionalidades. Nacións, subliñan quen prescinden dos eufemismos. A Constitución española tamén o sabe, aínda que non o precisa explicitamente, porque as autonomías, aínda que algúns non o recordan, non existían cando se redactou a Constitución de 1978. Fíxose para que existisen, pero non existían. Por iso mesmo, a formulación de CIU non deixa de ter o seu fundamento histórico, posto que Cataluña, País Vasco e Galicia xa dispuñan de estatuto antes da Guerra Civil. Tamén segue tendo razón Manuel Fraga: o problema territorial é o gran asunto pendente en España. Os outros tres, a forma de Estado --monarquía ou república--, a cuestión relixiosa e o modelo económico, poida que discútanse, pero non están na axenda inmediata.
Ningún comentario:
Publicar un comentario