As enquisas que veñen publicando as últimas semanas nos medios de comunicación seguen dando como vencedor ao Partido Popular. Por iso, algúns analistas concluíron que os cidadáns toleran a corrupción. Transmítese así unha negra imaxe dos votantes. Os españois serían uns individuos indiferentes ante o saqueo das arcas públicas. Se este argumento fose certo, a desafección non debería ser coa política, senón cos cidadáns.
No entanto, estes argumentos son dubidosos e incompletos, posto que prestan moi pouca atención ao funcionamento das democracias. Os nosos sistemas políticos teñen dous límites moi importantes. Por unha banda, o control dos políticos por parte da cidadanía redúcese ao voto. Este instrumento é bastante limitado. Os cidadáns teñen que transmitir tantas mensaxes cunha soa papeleta que en moitas ocasións o que transmiten é case nada. Cun só voto deben avaliar a política social, a económica, a de seguridade, a internacional, a corrupción, a personalidade dos dirixentes, etcétera, e avaliar tanto ao goberno como á oposición. Pero, en ocasións, un só tema candente -por exemplo, o paro agora- termina condicionando o sentido do seu voto. ¿Que pasa entón co resto de cuestións? O voto é, pois, un instrumento con limitacións.
O segundo límite das democracias é a información. Esta non está distribuída de forma equitativa e, xeralmente, un grupo de cidadáns sabe moito máis que o resto. Ante a ausencia de información ou a presenza de información contraditoria, os votantes terminan usando a ideoloxía. Dito noutras palabras, cando un non sabe a quen crer, acaba crendo aos "seus". Isto significa que a ideoloxía acaba condicionando o comportamento electoral, pesando moito máis na decisión de voto que calquera outra cuestión.
Ignacio Urquizu
No entanto, estes argumentos son dubidosos e incompletos, posto que prestan moi pouca atención ao funcionamento das democracias. Os nosos sistemas políticos teñen dous límites moi importantes. Por unha banda, o control dos políticos por parte da cidadanía redúcese ao voto. Este instrumento é bastante limitado. Os cidadáns teñen que transmitir tantas mensaxes cunha soa papeleta que en moitas ocasións o que transmiten é case nada. Cun só voto deben avaliar a política social, a económica, a de seguridade, a internacional, a corrupción, a personalidade dos dirixentes, etcétera, e avaliar tanto ao goberno como á oposición. Pero, en ocasións, un só tema candente -por exemplo, o paro agora- termina condicionando o sentido do seu voto. ¿Que pasa entón co resto de cuestións? O voto é, pois, un instrumento con limitacións.
O segundo límite das democracias é a información. Esta non está distribuída de forma equitativa e, xeralmente, un grupo de cidadáns sabe moito máis que o resto. Ante a ausencia de información ou a presenza de información contraditoria, os votantes terminan usando a ideoloxía. Dito noutras palabras, cando un non sabe a quen crer, acaba crendo aos "seus". Isto significa que a ideoloxía acaba condicionando o comportamento electoral, pesando moito máis na decisión de voto que calquera outra cuestión.
Ignacio Urquizu
1 comentario:
Políticos, políticos. Esa gente que con el tiempo pierde los escrúpulos y la mayoría intentan perpetuarse en el poder como sea y por encima de quien sea.
No quiero dudar de la capacidad de los votantes, ni ser elitista (sobre todo por que la mayoría de políticos y otros que supuestamente están super preparados no dan ni una), pero no hay más que ver a las masas, por un lado con un total desinterés por lo “general”, preocupaciòn e interes por saber o informarse del origen de las decisiones o de su por qué, a lo que hay que sumar el forofismo que irreflexivamente alienta ciertas tendencias de voto, favorecedoras de personajes corruptos hasta la médula.
Dicha irresponsabilidad, irreflexión y pasotismo de las masas hacen a uno (y lo que es peor a muchos) sentir cierto contagio o alienación, lo cual no significa buenas cosas.
Publicar un comentario