luns, 14 de novembro de 2011

TOMADURA DE PELO


O debate electoral entre Rajoy e Rubalcaba (PP-PSOE) non serviu para nada.  A esta conclusión chegaron todos aqueles analistas que se pararon un minuto a estudar a repercusión do anunciado cara a cara, que congregou ante a televisión a doce millóns de persoas e que, de novo, defraudou a case todos. Afeitos a magnificar, vendéunos o programa coma se a democracia mesma dependese del, ao final, descubrimos que apenas un 1% de quen presenciou as dúas horas de diálogo de besugos con moderador, cronometrador almidonado, votará o próximo 20-N movido polo visto na tele.
Talvez, a mellor descrición do espectáculo fíxoa quen o definiu como dous mitins simultáneos, coincidentes no tempo, o escenario, as gravatas dos protagonistas e pouco máis. Ata teñen razón quen afirman que se tratou dunha sucesión de monólogos nos que as poucas alegrías producíronse no momento no que a compostura perdíase un chisco ao berro de: ¡Mentira!
Polo menos hoxe, os cidadáns sabemos que gañou Rajoy, aínda que por pouco, e que Rubalcaba non convenceu nin aos seus. Tanto foi así que xa hai quen quere segarlle a herba baixo os pés, algo, por outra banda, bastante habitual nos partidos. E o problema é que os políticos, sobre todo os de certo nivel, están afeitos ter unha cohorte de babosos pelotas, desexosos de aplaudir cada unha das súas ocorrencias.
Iso si, cando o líder mete a pata e a caída é inevitable, todos aqueles que lle rían as grazas, golpeábanlle o ombreiro e abríanlle a porta, saltan sobre o futuro cadáver coa intención de levar o refugallo máis goloso que adoita ser o posto vacante. Así, resulta patético que Rubalcaba cheire xa a morto (político, por suposto), e sen que aínda se enterrou a Zapatero xa haxa quen prepare o funeral de dous ao prezo dun.
E, talvez, na mesma cerimonia póidase dar o último adeus a José Blanco. Sopran ventos de dimisión para o outrora todopoderoso muñidor e agora acurralado por unhas supostas comisións a conta duns favores menores. Rubalcaba, o morto segundo (cronoloxicamente o primeiro cadaleito correspóndelle a Zapatero), puxo a man no lume por Pepiño e non se sabe se, a estas alturas, estará xa arrepentido.
O caso é que entre supostos corruptos e excesos niso que chaman redes sociais, España vaise a quedar sen candidatos. Que llo digan a ese que encheu o seu twitter de ocurrentes frases, iso si ofensivas contra os seus adversarios. Tal foi o exceso que lle custou o posto. Como á candidata que colgou en Facebook o fotomontaxe dunha Carme Chacón demasiado descocada e cun peito ao aire. Parece que algo lle ocorre aos políticos, que teñen auténticos problemas para diferenciar entre o ben e o mal, o público e o privado...
¿Como se pode malgastar medio millón de euros, nos tempos que corren, para organizar un debate que se pode facer en calquera mesa dun bar da esquina? Ridículo. Iso non é un debate, é unha tomadura de pelo.
Non houbo frescura, non houbo ideas reais, só houbo mantras. Os paisanos do montón entenden mellor que se prescindiu do monstruoso escenario en que nolo serviron.
¡Cantos parados, dos que tanto falan os políticos, puidesen ter un soldo para poder atender as súas necesidades!

4 comentarios:

DEMOCRACIA dixo...

En esta aculturación política que vivimos en nuestro país con crisis económica pero sobre todo con crisis personal de pensamiento y principios, en el que no se reconoce el pasado y algunos que han nacido ayer pretenden haber inventado algo nuevo, circula un batiburrillo de ideas peregrinas que a veces atraen a algunos más que las ideas racionales. Alguno ha censurado como elitista que se defienda el sistema que democráticamente nosotros mismos nos hemos autoimpuesto para regular nuestras relaciones sociales, personales y políticas. Personalmente yo eso es lo que he hecho durante gran parte de mi vida, votando ciudadana y democráticamente desde 1978 infinidad de veces, como considero que es mi obligación y contribuyendo así a la consolidación del sistema democrático en mi país. Por lo tanto ahora veo lógico, consecuente y necesario defenderlo por responsabilidad y coherencia, y sencillamente eso es lo que hago. Igual que yo, hay muchas personas en España que opinan así y obran en consecuencia. Luego existen unas minorías elitistas, unos grupos especiales de personas que pertenecen a unas clases aparte, que ellos creen privilegiada, y que como se ven por encima del resto piensan estén destinados a dirigirlos. Esos dicen que lo que la mayoría ha aprobado, a ellos no les vale ni le vale a la Sociedad, y que como ellos no se sienten representados por el sistema que ha aceptado esa mayoría, no lo reconocen y exigen su cambio inmediato porque lo que ellos dicen es lo que vale. Esa es una postura de imposición de la minoría a la mayoría (como uno que decía que el PSOE para ser absuelto de sus pecados debiera aceptar el programa íntegro de IU o votarles directamente a ellos). Ese es un comportamiento elitista y antidemocrático que no respeta la libre decisión de los demás, de la mayoría que desprecian. Una posición típicamente sectaria que no sólo se da en el seno de las religiones sino en otras muchas parcelas de poder en nuestra Sociedad.

UN GALEGO dixo...

NON HAI DEMOCRACIA

Aquí sabémolo e aínda que nos custou asumir, con tristeza, unha realidade palmaria que non debería escapárselle a ningún demócrata de verdade, agora xa sabemos que neste país, se non acabou a democracia en 2011, é porque en realidade nunca existiu tal democracia.
Asumimos ademais que para loitar contra o sistema corrupto, inxusto e antidemocrático, non podemos, nin queremos, estar sos e nese sentido habemos xa dado pasos para axuntar a nosa voz a plataformas que xa existen e que reclaman, non só a abstención activa, senón tamén a apertura dun período de liberdade constituínte que poida permitir ao pobo español, ás persoas libres que o forman, elixir sen intermediarios, un novo sistema de convivencia: democrático no social e no económico, preocupado constantemente polo colectivo, pero garante das liberdades individuais, e onde as decisións tómense, non como resultado dun mercadeo de votos, senón como resultado dun debate racional e responsable.
Esta é a encrucillada a partir da cal a nosa paciencia acaba e desde hoxe a nosa fe democrática, máis convencida e máis coherente que nunca, levaranos polo camiño do rexeitamento total ao sistema sempre que este negue a liberdade, a democracia e a representatividade ás persoas, para favorecer só aos aparellos anquilosados, interesados e sectarios dos partidos políticos.
Nunca fomos distintos. Antes, simplemente, eramos máis pacientes.

UNO dixo...

Por elección de nuestros gobernantes, durante la transición, los partidos políticos adquirieron en España una relevancia que no tienen en ningún otro país ni de nuestro entorno ni de todo el mundo autodefinido como democrático. Listas cerradas y bloqueadas, requisitos inauditos para poder presentar listas electorales, discriminación feroz para las opciones minoritarias y parasitismo flagrante de los partidos con respecto a los Presupuestos Generales del Estado, son solo la punta del iceberg.
Debajo esta la clara voluntad de establecer en España un burdo bipartidismo, tolerante con algún que otro partido bisagra que permita hacer el juego de la negociación al partido grande que más desvergüenza o mayor tolerancia al soborno tenga. Porque de eso se trata: partidos con poca representación sobornando con sus pocos votos a los grandes partidos, que solo quieren mantenerse o auparse al poder cueste lo que cueste al país, ya que a ellos no les cuesta nada.
Hasta que no nos sentemos a pensar una nueva forma de estado, hasta que no asumamos todas las personas que nuestra capacidad de decisión ha sido secuestrada por los partidos políticos, poco o nada avanzaremos. Y eso por mucho que podamos presentarnos a unas elecciones mendigando avales, rellenando listas interminables o ajustándonos a los mil y un requisitos más o menos pintorescos a que quieren someternos. No hemos de plegarnos a las barbaridades que se les ocurran a los oligarcas políticos cómodamente apoltronados en Ferraz o Génova a costa de los contribuyentes que les financiamos queramos o no.

Ataturk dixo...

El desconcierto es tan grande que muchas personas inteligentes ya se creen que esta democracia española es la mejor sin darse cuenta del gato por liebre que nos están colocando desde hace ya muchos años.
En la transición se argumentó, con razón quizás, que era necesario tragar con muchos totalitarios de entonces para poder llegar a un sistema democrático; y tragamos, pero esperando que algún día la realidad de un hombre un voto o algo aproximado pudiera darse en España.
En el año 2011 no podemos aceptar que esto siga sí y que unos pocos, muy pocos, sean los que decidan todo. Las listas electorales, el procedimiento electoral eliminatorio de todos los discrepantes, la supremacía del capital y las élites dirigentes cerradas en sus intereses, están secuestrando la democracia española.
Alguien cree realmente que es posible presentarse a cualquier cargo o puesto electivo sin pasar por el dirigente de solo dos partidos, mayoritarios por la imposibilidad de competír con ellos. Se financian del estado, crean barreras de información, poder e influencias que llegan a manipular la propia Constitución con argumentos del interés general. EL DE ELLOS POR SUPUESTO.
Que la desesperanza no nos invada que sería lo peor, pero tenemos que digerir con mucho bicarbonato esta situación de unos pocos engañando a muchos que encima tenemos que sonreír.
Estamos indignados pero me niego a bajar la bandera del raciocinio y la crítica, aún a fuerza de ser minoría.
Saludos.
Ataturk.