luns, 18 de xuño de 2012

A FATIGA EUROPEA

Recórtanse as pensións públicas mentres os sistemas privados de xubilación perden rendibilidade.

Un dos problemas de fondo que percuten na Europa actual é que o cidadán non visualiza o proxecto de futuro. O que se fai é, no mellor dos casos, intentar conservar o obtido. A UE desenvolveuse durante máis de medio século con tres narrativas complementarias. A inicial, a da reconciliación: evitar que o territorio do vello continente fose testemuña, unha vez máis, das conflagraciones mundiais. A segunda, a das liberdades: Europa sería democrática e non sería. A terceira é a do modelo social e o Estado de benestar.
Afortunadamente, os dous primeiros relatos quedáronse vellos pola marcha da historia e apenas din algo ás xeracións máis novas (que deberían coñecer os custos desta utopía factible). É a defensa do welfare a que convoca á xente de modo masivo. Calquera Eurobarómetro dos últimos anos móstrao e mide como os europeos prefiren ata sacrificar un pouco de crecemento á defensa do seu modelo social.
A cuestión é que a actual crise económica está pondo en cuestión tal modelo de protección. Os recortes e a austeridade sen concesións golpean de modo recorrente este relato. Ademais, como as dificultades esténdense xa durante case un lustro e non ven perspectivas dun cambio de conxuntura, asir a unha fatiga cidadá, á defensiva, que se traslada, en última instancia, á propia idea de Europa. Cada vez aparecen menos europeístas de forma voluntaria.
Se ás dificultades da conxuntura engádense os cambios estruturais, como a modificación demográfica (dunha sociedade nova na posguerra mundial á sociedade envellecida de hoxe) e poboacional (millóns de inmigrantes achegando recursos e, ao tempo, competindo polo welfare), obtense unha mellor explicación do malestar europeo.
Cando xa fai unhas décadas empezáronse a detectar as debilidades obxectivas do modelo, as institucións da zona e as organizacións multilaterais (sobre todo a OCDE) recomendaron aos cidadáns que gañasen seguridade contratando complementos privados ao Estado de benestar en materia de pensións, saúde, educación... Así naceu unha nova industria, moitas veces vinculada ao sistema financeiro.
Pero a Gran Recesión tamén pon en risco as prestacións complementarias e a súa rendibilidade. Nun recente estudo, a OCDE sentenza: "Os traballadores de hoxe e do futuro terán que traballar máis antes da xubilación e terán pensións públicas máis pequenas". Así, as distintas reformas dos últimos anos, motivadas pola pirámide demográfica e a esperanza de vida dos europeos, recortaron os fondos públicos de pensións entre un 25% e un 30%, e os privados deixaron de ser rendibles: entre 2007 e 2011, os aforros dos españois en plans de pensións privados reducíronse un 4%. J.E.

1 comentario:

Anónimo dixo...

Las personas que gozan de prestigio publico deben de ser las primeras en levantar el ánimo del ciudadano, ellas deben de divulgar las directrices coherentes de la convivencia entre "pueblo llano" y gobernantes. Cuando, como en este caso, el político miente y esconde su mentira tras un barniz de democracia hay que pedir la renuncia del político, falso, que engañó para pedir su voto. Hay que hacerlo antes de que nuestro país sea el ejemplo de gobierno ridículo e incompetente que inexorablemente nos llevará al mas inmundo estado de pobreza.
Vosotros tenéis que decir vasta ya y mover los hilos necesarios para que este pueblo pueda continuar caminando en el año 2012 y siguientes y no retrocedamos a las tristes épocas dictatoriales y de pos guerra, donde el hambre campeó por toda nuestra España.
Si esto no se remedia, nos encaminamos a una inhumana lucha de clases. Por ley natural, todos queremos alimentos y bienestar. Esto lo olvidaron en el equipo de nuestro inútil presidente. Si no son capaces de ayudar a este pais !!! VALLAN-SE¡¡¡.Pidan su dimisión y busquemos personas coherentes que sepan sacarnos del hoyo que los dos últimos gobiernos nos ha metido.
Iñaqui se el coordinador, busca personas idóneas que nos puedan ayudar.